The Witch of Portobello

Citation preview

‫ساحره‌ي پورتوب ِ ّلو‬

‫ساحره‌ي پورتوب ِ ّلو‬

‫پائولو كوئليو‬ ‫ترجمه‌ی آرش حجازي‬

‫‪www.caravan.ir‬‬

‫ م‬-1947 ،‫ پائولو‬،‫ کوئلیو‬:

‫سرشناس ه‬

‫ پائولو کوئلیو؛ برگرد‌ان‬/ ‫ س��احره‌ی پورتوبِل ّو‬: ‫عنوان و پد‌ید‌آو ر‬ ‫آرش حجازی‬ .1386 ،‫ کاروان‬:‫ تهران‬: ‫مشخصات نش ر‬ .‫ ص‬304 : ‫ی‬ ‫مشخصات ظاهر‬ 978-964-8497-94-6 : ‫ک‬ ‫شاب‬ ‫ فیپا‬: ‫ی‬ ‫وضعیت فهرست‌نویس‬ A Bruxa de Portobello= : ‫ عنوان اصلی‬: ‫ت‬ ‫یا ‌دد‌اش‬ Coelho, Paulo

The witch of portobello: a novel, 2007

‫ مترجم‬،

.‫ م‬20 ‫ قرن‬-- ‫ د‌استان‌های برزیلی‬: -1349 ،‫ آرش‬،‫ حجازی‬: PQ 9698/27/‫و‬9‫س‬2 1386 : 869/342 : 1030729 :

‫موضو ع‬ ‫شناسه افزو ‌د ه‬ ‫ر ‌ده‌بند‌ی کنگر ه‬ ‫ی‬ ‫ر ‌ده‌بند‌ی د‌یوی‬ ‫ی‬ ‫شماره کتابخانه مل‬

© 2006, Paulo Coelho «This Persian edition by Caravan Books Publishing House (Tehran, Iran), was published by arrangements with Sant Jordi Asociados, Barcelona, Spain, authorized by Paulo Coelho.» Printed in Iran. Paulo Coelho’s official website (with persian language homepage): www.paulocoelho.com

‫ساحره‌ي پورتوب ِ ّلو‬ ‫پائولو كوئليو‬ ‫(رمان)‬

‫‪A bruxa de Portobello‬‬ ‫‪Paulo Coelho‬‬ ‫(‪)[email protected]‬‬

‫مترجم ‪:‬‬ ‫چاپ هفتم ‪:‬‬ ‫صفحه‌آرايي ‪:‬‬ ‫طراحی جلد‌‌‌‌‌ ‪:‬‬ ‫نمونه‌خوانی‪:‬‬ ‫ليتوگرافي‌‪:‬‬ ‫چاپ ‪:‬‬ ‫تيراژ‪:‬‬

‫آرش حجازي‬ ‫‪1387‬‬ ‫آتليه‌ي كاروان‬ ‫آتليه‌ي كاروان‬ ‫سپید‌ه شاهی‬ ‫نیوشا اصغری‬ ‫كارا‬ ‫كانون چاپ‬ ‫‪ 1000‬نسخه‬

‫‪ 3800‬تومان‬

‫تمام حقوق محفوظ است‪ .‬هيچ بخشي‬ ‫از اين كتاب ‌‪ ،‬بد‌‌‌‌‌‌ون اجازه‌ي مكتوب‬ ‫‌‌‌‌‌‌د به هيچ‬ ‫توليد مجد ‌‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‌‬ ‫ناشر‪ ،‬قابل تكثير يا‬ ‫شكلي ‌‪ ،‬از جمله چاپ ‌‪ ،‬فتوكپي ‌‪ ،‬انتشار‬ ‫الكترونيكي ‌‪ ،‬فيلم و صد‌‌‌‌‌‌ا نيست‪ .‬اين اثر‬ ‫تحت پوشش قانون حمايت از حقوق‬ ‫مؤلفان و مصنفان ايران قرار د‌‌‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪ISBN:978-964-8497-94-6‬‬ ‫‪email: [email protected]‬‬ ‫‪website: www.caravan.ir‬‬

‫مريم عذرا كه بي‌گناه بار برد‌‌اشتي‪،‬‬ ‫كرده‌ايم‪ ،‬شفاعت كن‪.‬‬ ‫براي ما كه به تو توسل ‌‌‬ ‫آمين‬

‫براي اس‪ .‬اف‪ .‬اكس‪،‬‬

‫خورشيد‌‌‌ي كه هرجا بود‌‌‪،‬‬

‫‌پراكند‬ ‫‌‌‬ ‫نور و گرما مي‬

‫بود براي آنان كه‬ ‫و سرمشقي ‌‌‬

‫به فراتر از افق‌هاي خويش مي‌اند‌‌يشند‌‌‪.‬‬

‫كند‬ ‫نيفروزد چراغي را تا كه پنهانش ‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫و كسي‬

‫يا زير پيمانه‌اش بگذارد‌‌‪ ،‬بلكه بر چراغد‌‌انش نهد‌‌‪،‬‬ ‫تا آنان كه د‌‌اخل شوند‌‌‪ ،‬روشنايش را ببينند‌‌‪.‬‬ ‫انجيل لوقا ‪11:33‬‬

‫كنند و سرنوشتي را‬ ‫پيش از آنكه اين شهاد‌‌‌‌تنامه‌ها ميز كارم را ترك ‌‌‌‬ ‫بگيرند كه سرانجام برايشان انتخاب كرد‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين فكر بود‌‌‌م كه‬ ‫‌‌‌‬ ‫پي‬ ‫از آن‌ها كتابي به شكل سنتي‌اش بس��ازم كه د‌‌‌استاني واقعي‪ ،‬به د‌‌‌نبال‬ ‫تحقيقي فرسايند‌‌‌ه بازگو مي‌شود‌‌‌‪.‬‬ ‫ش��روع كرد‌‌‌م ب��ه خوان��د‌‌‌ن چند‌‌‌ين زند‌گينام�� ‌ه كه خي��ال مي‌كرد‌‌‌م‬ ‫‌توانند د‌‌‌ر نوش��تن اين كتاب كمكم كنند‌‌‌‪ ،‬اما پي برد‌‌‌م كه د‌‌‌‌ر اين‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫زند‌گينامه‌ها‪ ،‬نظر نويسند‌‌‌ه د‌‌‌رباره‌ي ش��خصيت اصلي د‌‌‌استان‪ ،‬الجرم‬ ‫قصد من‬ ‫بر نتيجه‌گيري نهايي تحقي��ق تأثير مي‌گذارد‌‌‌‪ .‬از آنج��ا كه ‌‌‌‬ ‫اص ً‬ ‫نبود و مي‌خواستم د‌‌‌استان «ساحره‌ي پورتوبِلّو»‬ ‫ال نشان د‌‌‌اد‌‌‌ن نظرم ‌‌‌‬ ‫را از نگاه ش��خصيت‌هاي اصلي آن بيان كنم‪ ،‬فكر كتاب را از سرم‬ ‫بيرون كرد‌‌‌م‪ .‬فكر كرد‌‌‌م بهتر است خيلي ساد‌‌‌ه‪‌،‬آنچه را برايم تعريف‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‪ ،‬بازنويسي كنم‪.‬‬ ‫‌‌‌‬

‫‪13‬‬

‫هرون رايان‪ 44 ،‌1‬ساله‪ ،‬خبرنگار‬

‫‌كند تا پش��ت د‌‌‌‌ر پنهانش كند‌‌‌‌‪ :‬هد‌‌‌‌ف نور ‌‪،‬‬ ‫كسي چراغ روش��ن نمي ‌‌‌‌‬ ‫آورد‌‌‌‌ن نو ِر بيشتر به پيرامونش است و باز كرد‌‌‌‌ن چشم‌ها و نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن‬ ‫شگفتي‌هاي اطراف‪.‬‬ ‫كسي مهم‌ترين د‌‌‌‌ارايي‌اش‪ ،‬عشق را قرباني نمي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌توانن��د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌س��پرد ك��ه مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كس��ي رؤياهاي��ش را ب��ه كس��اني نمي‬ ‫نابود‌‌‌‌شان كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به‌جز آتنا‪.‬‬ ‫اس��تاد س��ابقش‌از من خواست با او به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مدت‌ها پس از مرگ آتنا‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪2‬‬ ‫اسكاتلند بروم‪ .‬آنجا ‌‪ ،‬با استفاد‌‌‌‌ه از يك قد‌‌‌‌رت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شهر پرستون‌پانز د‌‌‌‌ر‬ ‫هشتاد و يك‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد لغو ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬ش��هر‪،‬‬ ‫بود ماه ‌‌‌‌‬ ‫فئود‌‌‌‌ال قد‌‌‌‌يمي كه قرار ‌‌‌‌‬ ‫نفر (و گربه‌هايش��ان) را كه د‌‌‌‌‌ر قرن‌هاي ش��انزد‌‌‌‌هم و هفد‌‌‌‌هم به جرم‬ ‫جاد‌‌‌‌وگري اعد‌‌‌‌ام كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬مشمول عفو رسمي كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بنا به گفته‌ي سخنگوي رس��مي د‌‌‌‌اد‌گاه بارون‌هاي پرستون‌گرانژ‪3‬‬ ‫ش��واهد مبتني بر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اف��راد را بر اس��اس‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و ‌‌‌‌دُلفينزت��اون‪« ،4‬اغل��ب اين‬ ‫‪1. Heron Ryan‬‬ ‫‪2. Prestonpans‬‬ ‫‪3. Prestoungrange‬‬ ‫‪4. Dolphinstown‬‬

‫‪15‬‬

‫خود محكومان اعتراف‬ ‫مشاهده‌ي اشباح محكوم كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬يعني ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌اند يا صد‌‌‌‌اي ارواح‬ ‫كرده ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند كه حضور ارواح خبيثه را حس ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫شنيده‌اند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد تا د‌‌‌‌‌وباره به تمام افراط‌كاري‌هاي د‌‌‌‌اد‌گاه‬ ‫اكنون د‌‌‌‌يگر د‌‌‌‌ليلي ند ‌‌‌‌‬ ‫عقايد و اتاق‌هاي شكنجه و آتش‌افروزي‌هاي ناشي از نفرت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تفتيش‬ ‫ِ‬ ‫‪1‬‬ ‫كرد‬ ‫و انتقام��ش بپرد‌‌‌‌ازيم‪ ،‬ام��ا د‌‌‌‌ر راه كه بود‌‌‌‌يم ‌‪ ،‬اد‌‌‌‌ا باره��ا تكرار ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند تحمل‬ ‫كه د‌‌‌‌ر حركت اشراف اين شهر‪ ،‬نكته‌اي هست كه نمي ‌‌‌‌‬ ‫كند‌‌‌‌‪ :‬آن شهر و ‪ 14‬بارون پرستون‌گرانژ و ‌‌‌‌دُلفينزتاون‪ ،‬افراد‌‌‌‌ي را كه‬ ‫‌‌‌‌ند ‌‪« ،‬مشمول عفو» مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بي‌رحمانه اعد‌‌‌‌ام شد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫«االن د‌‌‌‌ر قرن بيس��ت و يكميم‪ ،‬اما جانش��ين‌هاي آن جنايتكاران‬ ‫واقعي كه خود‌‌‌ش��ان قربانيان بي‌گناه را آن‌طور وحش��يانه مي‌كشتند‌‌‌‪،‬‬ ‫‌كنن��د حق ص��د‌‌‌ور حكم عف��و را د‌‌‌ارند‌‌‌‪ .‬منظ��ورم را‬ ‫‌‌‌‬ ‫هنوز فكر مي‬ ‫مي‌فهمي هرون؟»‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انستم‪ .‬برنامه‌ي تازه‌اي براي شكار جاد‌‌‌وگران‪ ،‬از نوعي د‌‌‌يگر‬ ‫‌‌‌ارد شكل مي‌گيرد‌‌‌‪ .‬اين بار سالحش��ان نه ِ‬ ‫آهن‌گد‌‌‌اخته‪ ،‬كه تحقير و‬ ‫د ‌‌‌‬ ‫سركوب است‪ .‬هركس به‌طور تصاد‌‌‌في استعد‌‌‌اد‌‌‌ي د‌‌‌‌ر خود‌‌‌ش كشف‬ ‫‌كند د‌‌‌رباره‌اش حرف بزند‌‌‌‪ ،‬با بي‌اعتماد‌‌‌ي مواجه‬ ‫‌كند و جرئت مي ‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫‌شود و پد‌‌‌ر و ماد‌‌‌ر و همس��ر و فرزند‌‌‌ش‪ ،‬به جاي احساس غرور‪،‬‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫از ِ‬ ‫ترس سرافكند‌گي خانواد‌‌‌ه‪ ،‬هر اشاره‌اي به اين موضوع را برايش‬ ‫ممنوع مي‌كنند‌‌‌‪.‬‬ ‫پيش از آش��نايي ب��ا آتن��ا‪ ،‬فكر مي‌ك��رد‌‌‌‌م كل اي��ن قضايا فقط‬ ‫سوءاس��تفاده‌ي غيرصاد‌‌‌قان��ه‌اي از نوميد‌‌‌ي بش��ر اس��ت‪ .‬س��فرم به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫توليد فيلم مستند‌‌‌‌ي د‌‌‌‌رباره‌ي خون‌آشام‌ها هم روشي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ترانسيلواني براي‬ ‫‌خورند‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود براي نش��ان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن آنكه مرد‌‌‌‌م چه‌قد‌‌ر آس��ان فري��ب مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعض��ي خراف��ات‪ ،‬هرچه ه��م بي‌اس��اس به نظ��ر برس��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر تخيل‬ ‫‪16‬‬

‫‪1. Edda‬‬

‫آدم‌هاي بي‌مرامي از آن‌ها سوءاس��تفاد‌‌‌‌ه‬ ‫‌ماند و س��رانجام ‌‌‌‬ ‫انس��ان مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌ند كه‬ ‫مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬قلعه‌ي د‌‌‌راكوال را فقط براي اين بازس��ازي كرد‌‌ه بود ‌‌‬ ‫كنند د‌‌‌ر محل ويژه‌اي هستند‌‌‪ .‬وقتي به د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن اين‬ ‫جهانگرد‌‌ها احساس ‌‌‬ ‫م و گفت همين‌كه فيلم‬ ‫آمد سراغ ‌‬ ‫قلع ‌ه رفتم ‌‪ ،‬كسي از مقامات د‌‌‌‌ولتي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هند ‌‪ ،‬هد‌‌‌‌يه‌اي بسيار «ارزشمند‌‌‌‌»‬ ‫مرا د‌‌‌‌ر شبكه‌ي بي‌بي‌س��ي نمايش بد ‌‌‌‬ ‫‌كرد مي‌خواهم‬ ‫(نقل نعل‌به‌نعل از خود‌‌‌ش) د‌‌‌‌ريافت مي‌كنم‪ .‬خيال مي ‌‌‌‌‬ ‫اين اسطوره را معرفي كنم و سزاوار پاد‌‌‌‌اشي سخاوتمند‌‌‌‌انه‌ام‪ .‬يكي از‬ ‫‌شود و هر‬ ‫‌‌‌‌اد بازد‌‌‌‌يد‌كنند‌گان اينجا هر سال بيشتر مي ‌‌‌‌‌‬ ‫راهنماها گفت تعد ‌‌‌‌‬ ‫اش��اره‌ي من به اين قلعه‪ ،‬تأثير مثبتي د‌‌‌ارد‌‌‌؛ حتا اگر اد‌‌‌عا كنم كه اين‬ ‫والد د‌‌‌‌راكول ش��خصيتي تاريخي است و ربطي‬ ‫قلعه تقلبي است و ‌‌‌‌‬ ‫زاده‌ي تخيل مرد‌‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌‌ارد و تمام اين ماج��را ‌‌‌‌‬ ‫به اس��طوره‌ي د‌‌‌‌راكوال ند ‌‌‌‌‌‬ ‫ايرلند‌‌‌‌ي (ياد‌‌‌د‌‌‌اشت ويراستار‪ :‬برام استوكر) است كه هيچ‌وقت اينجا‬ ‫را ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند سرس��ختانه س��عي د‌‌‌ارم بر اساس‬ ‫‌‌‌‬ ‫همان موق ‌ع پي برد‌‌‌‌م كه‬ ‫ت عمل كنم‪ ،‬اما ناخواسته د‌‌‌‌ارم د‌‌‌‌ر يك د‌‌‌‌روغ همد‌‌‌ستي مي‌كنم‪.‬‬ ‫واقعي ‌‬ ‫با اينكه هد‌‌‌‌ف اصلي‌ام از س��اختن اين فيل��م‪ ،‬راززد‌‌‌‌ايي از اين مكان‬ ‫‌‌‌ند كه د‌‌‌‌لشان مي‌خواست‪ .‬حق با آن‬ ‫بود‌‌‌‌‪ ،‬مرد‌‌‌‌م چيزي را باور مي‌كرد ‌‌‌‬ ‫بود ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر اصل د‌‌‌‌اش��تم براي اين قلعه تبليغات بيش��تر مي‌كرد‌‌‌م‪.‬‬ ‫راهنما ‌‌‌‌‬ ‫هرچند هزين��ه‌ي قابل توجهي صرف‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فورا ً پ��روژه را متوقف كرد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫سفر و تحقيقاتم كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫اما س��فر ترانس��يلواني تأثير عظيمي بر زند‌گي‌ام گذاشت‪ :‬با آتنا‬ ‫آش��نا ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬موقعي كه د‌‌‌‌نبال ماد‌‌‌‌رش مي‌گش��ت‪ .‬سرنوش��ت‪‌،‬اين‬ ‫سرنوش��ت اس��رارآميز و س��نگد‌‌‌‌ل‪ ،‬ما را روبه‌روي هم گذاشت‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫ِ‬ ‫ش��اهد اولين گفتگوي او با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌اهميت هتلي بي‌اهميت‌تر‪ .‬من‬ ‫س��الن بي‬ ‫بزنند ‌‪ ،‬اد‌‌‌‌اِ‬ ‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره‪ 1‬ــ يا آن‌طور كه خود‌‌‌‌ش د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌اشت صد‌‌‌‌ايش ‌‌‌‌‬ ‫‪1. Deidre‬‬

‫‪17‬‬

‫ــ بود‌‌‌‌م‪ .‬انگار از بيرون تماش��اگر زند‌گي خود‌‌‌‌م باشم ‌‪ ،‬ناظر مبارزه‌ي‬ ‫نگذارد گرفتار زني شوم كه از‬ ‫‌‌‌‬ ‫بي‌حاصل قلبم بود‌‌‌‌م كه مي‌خواست‬ ‫نبرد شكست خورد‌‌‌‌‪ ،‬شاد‌‌‌‌ي‬ ‫د‌‌‌‌نياي من نبود‌‌‌‪ .‬وقتي عقل و منطق د‌‌‌‌ر اين ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م‌‪ .‬تنها راه د‌‌‌‌يگري كه برايم ماند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬تسليم بود‌‌‪ ،‬پذيرفتن اينكه‬ ‫شده‌ام‪.‬‬ ‫عاشق ‌‌‌‌‬ ‫برد كه هيچ‌وقت وجود‌‌‌ش��ان‬ ‫و اين عش��ق مرا به د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن چيزهايي ‌‌‌‬ ‫را باور نمي‌كرد‌‌‌م‪ :‬مناسك‪ ،‬تجسم‪ ،‬جذبه‪ .‬فكر مي‌كرد‌‌‌‌م عشق كورم‬ ‫كند ‌‪،‬‬ ‫كرد‌‌‌‌ه و به همه‌چيز شك د‌‌‌‌اشتم‪ .‬اين شك‌به جاي آنكه فلجم ‌‌‌‌‬ ‫راند كه نمي‌توانستم وجود‌‌‌‌شان را بپذيرم‪.‬‬ ‫مرا به سوي اقيانوس‌هايي ‌‌‌‌‬ ‫‌ك��رد با بد‌‌‌‌بيني‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ش��وارترين لحظات كمكم مي ‌‌‌‬ ‫اين نيرو ‌‌‌‌‬ ‫همكاران خبرنگارم روبه‌رو بشو ‌م و از آتنا و كارش بنويسم‪ .‬از آنجا‬ ‫خود ِ آتنا د‌‌‌‌يگر مرد‌‌‌‌ه ‌‪ ،‬اين‬ ‫هرچند ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه اين عش��ق هنوز زند‌‌‌ه اس��ت‪،‬‬ ‫ياد برد‌‌‌ن‬ ‫هرچند تنها چيزي كه مي‌خواهم‪ ،‬از ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫نيرو هنوز پابرجاست‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ت آتنا‬ ‫ياد گرفته‌ام‪ .‬تنها د‌‌‌‌س��ت د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س ‌‬ ‫‌‌‌يده‌ام و ‌‌‌‬ ‫چيزهايي اس��ت كه د ‌‌‌‬ ‫مي‌توانستم د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌نيا راهم را پيد‌‌‌‌ا كنم‪.‬‬ ‫ب��ود ‌‪ ،‬رود‌‌‌‌هاي او‪ ،‬كوه‌هاي او‪ .‬ح��اال كه رفته ‌‪،‬‬ ‫اين‌ه��ا باغ‌هاي او ‌‌‌‬ ‫ال بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌د به آن شكلي كه قب ً‌‬ ‫احتياج د‌‌‌‌ارم كه همه‌چيز به‌سرعت برگرد ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد بيشتر بر مشكالت ترافيك و سياست خارجي بريتانيا و‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌لم مي‬ ‫شيوه‌ي مد‌‌‌يريت بر ماليات‌ها تمركز كنم‪ .‬مي‌خواهم باز فكر كنم كه‬ ‫شعبده‌اي بسيار سطح باالست؛ كه مرد‌‌‌‌م خرافاتي‌اند‌‌‌‌؛‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌نياي جاد‌‌‌‌و فقط‬ ‫‌‌تواند توضيح د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ِ ،‬‬ ‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حق‬ ‫كه چيزهايي كه د‌‌‌انش نمي ‌‌‌‌‬ ‫وقتي جلس��ات پورتوبلو د‌‌‌‌اش��ت از اختيار خارج مي‌ش��د‌‌‌‌‪ ،‬بارها‬ ‫هرچند امروز خوش��حالم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي رفتارش جر و بحث كرد‌‌‌‌يم‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫س��وگ از د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن‬ ‫هرگز به حرفم گوش ند‌‌‌‌اد‌‌‌‪ .‬اگر تس�لايي د‌‌‌‌ر‬ ‫ِ‬ ‫اميد ضروري اس��ت كه‬ ‫وجود د‌‌‌اش��ته باش��د‌‌‌‪ ،‬اين ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫فرد‌‌‌‌ي چنان عزيز‬ ‫شايد همين‌طوري بهتر شد‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‪18‬‬

‫شد كه آتنا‪ ،‬پيش از‬ ‫با اين يقين مي‌خوابم و بيد‌‌‌‌ار مي‌ش��وم؛ بهتر ‌‌‌‌‬ ‫بعد از ماجراهايي كه نام مستعار‬ ‫سقوط د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌وزخ‌هاي اين زمين‪ ،‬رفت‪‌‌‌ .‬‬ ‫«ساحره‌ي پورتوبلو» را بر او گذاشت‪ ،‬د‌‌‌يگر نمي‌توانست آرامش روحي‬ ‫پيد‌‌‌‌ا كند‌‌‌‌‪ .‬بقيه‌ي زند‌گي‌اش به رويارويي تلخي ميان رؤياهاي شخصي‌اش‬ ‫و واقعيت جمعي مبد‌‌‌ل مي‌شد‌‌‌‪ .‬با ش��ناختي كه از سرشت او د‌‌‌‌ارم‪ ،‬تا‬ ‫شادي‌اش را صرف اثبات چيزي‬ ‫‌جنگيد و انرژي و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آخرين نفس مي‬ ‫‌كرد كه هيچ‌كس‪ ،‬مطلقاً هيچ‌كس‪ ،‬ميلي به باورش ند‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫ش��ايد او همچون غريقي د‌‌‌‌ر جستجوي يك جزيره‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫به د‌‌‌نبال مرگ مي‌گش��ت‪ .‬حتماً ش��ب‌هاي زياد‌‌‌‌ي را ت��ا د‌‌‌يروقت د‌‌‌‌ر‬ ‫ايستگاه‌هاي مترو گذراند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر انتظار د‌‌‌زد‌‌‌ي كه سراغش نيامد‌‌‌‌‪ .‬حتماً‬ ‫د‌‌‌‌ر خطرناك‌ترين محله‌هاي لند‌‌‌‌ن پرسه زد‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر جستجوي قاتلي كه‬ ‫آدم‌هاي قوي‌تر از خود‌‌‌ش را‬ ‫كرد خشم ‌‌‌‬ ‫روي نشان ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬حتماً سعي ‌‌‌‬ ‫تحريك كند‌‌‌‪ ،‬كه عصباني نشد‌‌ند‌‌‌‪.‬‬ ‫چند نفر از ما‬ ‫تا اينكه خود‌‌ش را آن‌طور به كش��تن د‌‌اد‌‌‪ .‬ام ‌ا مگر ‌‌‌‬ ‫بوده‌ايم از د‌‌‌يد‌‌‌ن اينك��ه مهم‌ترين د‌‌‌اش��ته‌هاي زند‌گي‌مان د‌‌‌‌ر‬ ‫مع��اف ‌‌‌‬ ‫عرض يك ساعت از د‌‌‌س��ت برود‌‌‌؟ منظورم فقط عزيزانمان نيست‪،‬‬ ‫چند‬ ‫افكار و رؤياهايمان هم هس��ت‪ :‬مي‌توانيم يك روز‪ ،‬يك هفته‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫سال مقاومت كنيم‪ ،‬اما هميشه محكوم به باختيم‪ .‬جسم‌مان به زند‌گي‬ ‫زود ضربه‌ي كش��ند‌‌‌‌ه را د‌‌‌‌ريافت‬ ‫اد‌‌‌‌امه مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬اما روحم��ان د‌‌‌‌ير يا ‌‌‌‌‬ ‫شادي‌مان‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬جنايتي د‌‌‌قيق و كامل‪ ،‬كه د‌‌‌‌ر آن نمي‌فهميم قاتالن ‌‌‌‬ ‫بوده‌اند‌‌‌‪ ،‬نيتشان چه بود‌‌‌ه و گناهكاران را كجا پيد‌‌‌ا كنيم‪.‬‬ ‫چه كساني ‌‌‌‬ ‫خود‬ ‫و اين گناه��كاران كه نامش��ان را نمي‌گويند‌‌‌‌‪ ،‬آي��ا از رفتار ‌‌‌‌‬ ‫آگاهند‌‌‌‌؟ گمان نمي‌كنم‪ ،‬چرا كه آن‌ها‪ ،‬آن س��ركوبگران‪ ،‬متكبران‪،‬‬ ‫آن ناتوان‌ها و قد‌‌‌رتمند‌‌‌ان هم قرباني واقعيت مخلوق خود‌‌‌‌شانند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نخواهند فهميد‌‌‌‌‪ .‬بله‪ ،‬عبارت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌فهمند و هرگز‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن‌ها جهان آتنا را نمي‬ ‫خوبي اس��ت‌‪ :‬جهان آتنا‪ .‬س��رانجام د‌‌‌‌ارم مي‌پذيرم ك��ه من ميهمان‬ ‫‪19‬‬

‫بوده‌ام‪ ،‬مثل كسي كه د‌‌‌‌ر قصري زيباست و بهترين غذاها‬ ‫موقت آنجا ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند فقط مهماني است‪ ،‬قصر مال او نيست‪ ،‬غذا‬ ‫را مي‌خورد‌‌‌‌‪ ،‬اما مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫را با پول خود‌‌‌‌ش نخري��د‌‌‌‌ه و وقتش كه برس��د‌‌‌‪ ،‬چراغ‌ها را خاموش‬ ‫‌روند بخوابند‌‌‌‌‪ ،‬خد‌‌‌مه به اتاقش��ان مي‌روند‌‌‌‪،‬‬ ‫مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬صاحبخانه‌ها مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و باز د‌‌‌‌وباره د‌‌‌‌ر خيابانيم‪ ،‬منتظ ِر تاكسي يا اتوبوس؛‬ ‫د‌‌‌‌رها را مي‌بند ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وباره به ميانحالي روزمره‌مان بازگشته‌ايم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد به اين د‌‌‌‌نيايي‬ ‫د‌‌‌‌ارم برمي‌گرد‌‌‌‌م‪ .‬بهتر است بگويم بخشي از من د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌ارد كه مي‌توان د‌‌‌يد‌‌‌‪ ،‬لمس كرد‌‌‌ و‬ ‫‌‌‌‌د كه د‌‌‌‌ر آن‪ ،‬تنها چيزي معنا د ‌‌‬ ‫برمي‌گرد ‌‌‌‌‬ ‫آدم‌هايي را‬ ‫توضيح د‌‌‌اد‌‌‌‪ .‬باز مي‌خواهم براي سرعت باال جريمه‌ام كنند‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫مي‌خواهم كه با صند‌‌‌‌وقد‌‌‌ار بانك جروبحث مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬آن گله‌هاي ابد‌‌‌‌ي‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي آب و هوا را مي‌خواهم‪ ،‬فيلم‌هاي ترسناك و مسابقات فرمول‬ ‫بايد بقيه‌ي عمرم با آن زند‌گي‬ ‫‪ 1 1‬را مي‌خواهم‪ .‬اين جهاني است كه ‌‌‌‌‬ ‫كنم‪ .‬ازد‌‌‌‌واج مي‌كنم‪ ،‬بچه‌د‌‌‌‌ار مي‌شوم و گذشته خاطره‌اي د‌‌‌‌ورد‌‌‌‌ست‬ ‫‌شود و سرانجام وامي‌د‌‌‌ارد‌‌‌م تا از خود‌‌‌‌م بپرسم‪ :‬چه‌طور مي‌توانستم‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫آن‌قد‌‌‌‌ر كور باشم؟ چه‌طور مي‌توانستم آن‌قد‌‌‌‌ر خام باشم؟‬ ‫اين را هم مي‌د‌‌‌‌انم كه ش��ب‌ها‪ ،‬بخش��ي د‌‌‌‌يگر از وجود‌‌‌م د‌‌‌‌ر فضا‬ ‫س��رگرد‌‌‌‌ان و آواره مي‌ماند‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر تم��اس با چيزهايي كه ب��ه اند‌‌‌‌ازه‌ي‬ ‫بسته‌ي سيگار و ليوان جلويم واقعي اس��ت‪ .‬روحم با روح آتناست‪.‬‬ ‫د‌‌‌ر‌خواب با اويم‪ ،‬خيس عرق بيد‌‌‌‌ار مي‌ش��وم‪ ،‬به آش��پزخانه مي‌روم‬ ‫بايد از‬ ‫و ليوان آبي مي‌خورم؛ پي مي‌برم كه براي مبارزه با اش��باح‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫اسلحه‌اي اس��تفاد‌‌‌‌ه كنم كه به د‌‌‌نياي واقعيت‌ها تعلق ند‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬پس طبق‬ ‫نصيحت ماد‌‌‌‌ربزرگم‪ ،‬ي��ك قيچي باز بر ميز بغ��ل تختم مي‌گذارم و‬ ‫اين‌طوري‪ ،‬اد‌‌‌‌امه‌ي رؤيا را قطع مي‌كنم‪.‬‬ ‫بايد د‌‌‌‌وباره‬ ‫بعد با كمي پش��يماني به قيچي نگاه مي‌كنم‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌م را با اين د‌‌‌‌نيا تطبيق بد‌‌‌‌هم‪ ،‬وگرنه د‌‌‌‌يوانه مي‌شوم‪.‬‬ ‫‪ .1‬مهم‌ترين مسابقات اتوموبيلراني جهان‬

‫‪20‬‬

‫ككِين‪ 32 ،1‬ساله‪ ،‬بازيگر تئاتر‬ ‫آند‌‌‌‌رئا م ‌‬

‫‌تواند د‌‌‌‌يگري را اد‌‌‌‌اره كند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر يك رابطه‪ ،‬هر د‌‌‌‌و طرف‬ ‫«كس��ي نمي ‌‌‌‌‬ ‫كند كه از او‬ ‫بعد يكي‌ش��ان گل��ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انند چه‌كار مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬حتا اگر ‌‌‌‬ ‫مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫سوءاستفاد‌‌‌‌ه شد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫اين را آتنا مي‌گفت‪ ،‬ام��ا برخالفش عمل مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬چون‌كه بد‌‌‌‌ون‬ ‫هيچ توجهي به احساس��اتم از من سوءاس��تفاد‌‌‌‌ه‌كرد‌‌‌‌‪ .‬وقتي موضوع‬ ‫ل او استاد‌‌‌‌م‬ ‫جدي‌تر است‪ .‬به هر حا ‌‬ ‫جاد‌‌‌و د‌‌‌‌ر ميان است‪ ،‬قضيه خيلي ‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬او مسئول انتقال اسرار مقد‌‌‌‌س و ‌بيد‌‌‌‌ار كرد‌‌‌‌ن نيروي ناشناخته‌اي‬ ‫بود كه همه‌مان د‌‌‌‌اريم‪ .‬وقتي د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌رياي ناش��ناخته به ماجراجويي‬ ‫‌‌‬ ‫اعتماد مي‌كنيم‪ .‬فكر مي‌كنيم بيشتر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌رويم‪ ،‬كوركورانه به راهنمايمان‬ ‫از ما مي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫باشيد كه نمي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪ .‬نه آتنا مي‌د‌‌‌انست‪ ،‬نه ا ‌‌‌‌د‌ا و نه كساني‬ ‫‌‌‬ ‫اما مطمئن‬ ‫كه از راه اين د‌‌‌‌و نفر با آن‌ها آشنا شد‌‌‌‌م‪ .‬آتنا مي‌گفت همان موقع كه‬ ‫هرچند اول حاضر نبود‌‌‌‌م اين را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد هم مي‌گيرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد آموزش مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫شايد واقعيت همين باشد‌‌‌‌‪ .‬بعد‌‌‌ها‬ ‫متقاعد شد‌‌‌‌م كه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قبول كنم‪ ،‬اما بعد‌‌‌‌ها‬ ‫بود براي آنكه سپرمان‬ ‫پي برد‌‌‌‌م كه اين هم يكي از روش‌هاي بسيا ِر او ‌‌‌‬ ‫را پايين بياوريم و خود‌‌‌‌مان را تسليم افسون او كنيم‪.‬‬ ‫‪1. Andrea McCain‬‬

‫‪21‬‬

‫كساني كه د‌‌‌‌رگير س��لوك معنوي هس��تند‌‌‌‌‪ ،‬فكر نمي‌كنند‌‌‌‌‪ :‬نتيجه‬ ‫توده‌هاي گمنام‬ ‫كنند و از ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهند احس��اس قد‌‌‌‌رت ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهند‌‌‌‌‪ .‬مي‬ ‫‌خواهند خاص باش��ند‌‌‌‌‪ .‬آتنا به‌ش��كل هولناكي با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فاصله بگيرن��د‌‌‌‌‪ .‬مي‬ ‫احساسات ناشناخته بازي مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫خبر د‌‌‌ارم كه قد‌‌‌يم‌ه��ا‪ ،‬خيلي قد‌‌‌يس��ه ترزاي ليزيو‪ 1‬را د‌‌‌وس��ت‬ ‫شنيده‌ام‪،‬‬ ‫د‌‌اش��ته‪ .‬عالقه‌‌اي به مذهب كاتوليك ند‌‌‌ارم‪ ،‬اما آن‌طور كه ‌‌‌‌‬ ‫ترزا وحد‌‌‌تي عارفانه و ملموس را با خد‌‌‌‌ا تجرب��ه كرد‌‌‌ه‪ .‬آتنا يك‌بار‬ ‫‌خواهد سرنوشتش مثل سرنوشت او باشد‌‌‌‌‪ .‬اگر اين را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گفت د‌‌‌‌لش مي‬ ‫‌شد و زند‌گي‌اش را وقف عباد‌‌‌‌ت و‬ ‫وارد صومعه مي ‌‌‌‌‬ ‫بايد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواست‪‌‌‌ ،‬‬ ‫خد‌‌‌‌مت به فقرا مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬اين‌طوري براي د‌‌‌‌نيا خيلي مفيد‌‌‌‌تر‌بود‌‌‌‌‪ ،‬خيلي‬ ‫هم كم‌خطرتر از موقعي كه با موسيقي و آن مراسم‪ ،‬سرمستي‌اي د‌‌‌‌ر‬ ‫‌كرد كه د‌‌‌‌ر آن به بهترين و بد‌‌‌ترين بخش وجود‌‌‌شان‬ ‫ايجاد مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌يگران‬ ‫وصل مي‌شد‌‌ند‌‌‪.‬‬ ‫هرچند د‌‌‌‌ر د‌‌‌يد‌‌‌ار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌نبالش رفتم تا معنايي براي زند‌گي‌ام پيد‌‌‌ا كنم‪...‬‬ ‫بايد از همان اول مي‌فهميد‌‌‌م كه اين‬ ‫اولمان‪ ،‬اين نيت را بروز ن��د‌‌‌اد‌‌‌م‪‌‌‌ .‬‬ ‫موضوع برايش آن‌قد‌‌‌رها جالب نيست؛ د‌‌‌‌لش مي‌خواست زند‌گي كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كند و‬ ‫برقصد‪ ،‬عشق بورزد‪ ،‬به سفر برود‌‌‌‪ ،‬مرد‌‌‌‌م را د‌‌‌‌ور خود‌‌‌‌ش جمع ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد چه‌قد‌‌‌‌ر د‌‌‌اناست‪ ،‬اس��تعد‌‌‌‌اد‌‌‌‌هايش را به ُرخشان بكشد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫نشانشان بد ‌‌‌‌‬ ‫وجود ما سوءاستفاد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‬ ‫همس��ايه‌ها را آزار بد‌‌‌هد‌‌‌‪ ،‬از مبتذل‌ترين بخش‬ ‫هرچند سعي د‌‌‌اشت جاليي از معنويت به كارهايش بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كند‌‌‌‌‪...‬‬ ‫هر بار براي مراسم يا نوشيد‌‌ن هم را مي‌د‌‌‌يد‌‌‌يم‪ ،‬قد‌‌‌‌رتش را حس‬ ‫‌كرد‬ ‫ب��ود كه آد‌‌‌‌م حس مي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬قد‌‌‌‌رتش آن‌قد‌‌‌‌ر بارز و پرتأللو ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند لمسش كند‌‌‌‌‪ .‬اول خيلي شيفته‌اش شد‌‌‌‌‌م‪ ،‬مي‌خواستم مثل او‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫كرد به صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي‬ ‫بشوم‪ .‬اما يك روز‪ ،‬د‌‌‌‌ر يك كافه ‌‪ ،‬ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫‪1897( : Saint Thérèse de Lisieux .1‬ـ‪ )1873‬قد‌‌‌يس��ه‌ي مس��يحي‪ ،‬مش��هور ب��ه‬ ‫«قد‌‌‌يسه ترز عيساي كود‌‌‌ك و چهره‌ي مقد‌‌‌س»‪ ،‬يا «گل كوچك عيسا»‪.‬‬

‫‪22‬‬

‫«آيين س��وم» كه به محرمات جنس��ي مربوط مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬اين حرف‌ها‬ ‫را د‌‌‌‌رس��ت جلوي نامزد‌‌‌‌م زد‌‌‪ .‬بهانه‌اش آموزش من ب��ود‌‌‌‌‪ .‬اما من كه‬ ‫بلند كند‌‌‪.‬‬ ‫قصد د‌‌‌اشت مرد‌‌‌ي را كه من د‌‌‌وست د‌‌‌اشتم‪‌‌ ،‬‬ ‫مي‌گويم ‌‌‬ ‫خوب‪ ،‬موفق هم شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بزند كه د‌‌‌ستشان‬ ‫مرده‌هايي حرف ‌‌‌‌‬ ‫خوب نيست آد‌‌‌‌م پش��ت س��ر ‌‌‌‬ ‫از اين د‌‌‌نيا كوتاه اس��ت و به آن د‌‌‌نيا رفته‌اند‌‌‪ .‬الزم نيس��ت آتنا به من‬ ‫حس��اب پس بد‌‌‌هد‌‌‌‪ ،‬اما هنوز مد‌‌‌ي��ون تمام آن نيروهايي اس��ت كه‬ ‫بگيرد ‌و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌توانس��ت به نفع بش��ريت و تعالي معنوي خود‌‌‌‌ش به‌كار‬ ‫فقط براي منافع شخصي خود‌‌‌‌ش به كار‌برد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بد‌‌‌‌تر از همه اين اس��ت كه اگر آن جبر د‌‌‌‌روني را براي خود‌‌‌نمايي‬ ‫ند‌‌‌اشت‪ ،‬كاري كه با هم شروع كرد‌‌‌يم‪ ،‬مي‌توانست به نتيجه‌ي مثبتي‬ ‫‌كرد ‌‪ ،‬آن وقت امروز د‌‌‌‌اشتيم با هم‪،‬‬ ‫بايد محتاط‌تر عمل مي ‌‌‌‬ ‫برسد‌‌‪ .‬فقط ‌‌‌‬ ‫بود به انجام مي‌رساند‌‌‌‌يم‪ .‬اما نمي‌توانست‬ ‫عهده‌مان ‌‌‌‌‬ ‫رس��التي را كه بر ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد بانوي حقيقت است و همين با‬ ‫جلوي خود‌‌‌‌ش را بگيرد‌‌‌‌‪ .‬فكر مي ‌‌‌‬ ‫‌تواند تمام موانع را از سر راه برد‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نيروي اغواگري‌اش مي ‌‌‌‬ ‫نتيجه‌اش چه ش��د‌‌‌‌؟ من تنها ماند‌‌‌‌م‪ .‬حاال د‌‌‌‌يگ��ر نمي‌توانم برنامه‬ ‫هرچند گاهي احس��اس‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد تا آخرش بروم‪.‬‬ ‫را نيمه‌كاره رها كن��م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫ضعف و تقريباً هميشه احساس يأس مي‌كنم‪.‬‬ ‫تعجبي نيست كه زند‌گي‌اش اين‌طوري تمام شد‌‌‌‌‪ :‬هميشه د‌‌‌‌اشت با‬ ‫آدم‌هاي‬ ‫آدم‌هاي برونگ��را غمگين‌تر از ‌‌‌‌‬ ‫‌گويند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خطر الس مي‌زد‌‌‌‌‪ .‬مي‬ ‫‌‌‌‌هند‬ ‫بايد به خود‌‌‌شان نشان بد ‌‌‌‌‬ ‫هستند و براي تسكين غمشان ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رونگرا‬ ‫مورد آتنا اين نظر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شاد ‌و با زند‌گي خوشند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ست‌كم د‌‌‌‌ر‬ ‫ي و ‌‌‌‌‬ ‫كه راض ‌‬ ‫كام ً‬ ‫ال د‌‌‌رست است‪.‬‬ ‫ت و باعث رنج تمام‬ ‫آتنا جذبه‌ي ش��خصي خود‌‌‌‌ش را مي‌ش��ناخ ‌‬ ‫‌شد كه د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كساني ‌‌‌‌‬ ‫از جمله من‪.‬‬ ‫‪23‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ 37 ،1‬ساله‪ ،‬مشهور به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫اگر امروز مرد‌‌‌ي كه نمي‌شناس��يم به ما زنگ بزند‌‌‌‪ ،‬كمي با ما حرف‬ ‫بزند‌‌‌‪ ،‬پيش��نهاد‌‌‌ي هم نكند‌‌‌‪ ،‬حرف خاصي هم نگويد‌‌‌‪ ،‬اما توجهي را‬ ‫‌‌‌يده‌ايم‪ ،‬فور‌ا ً به او ميد‌‌‌ان مي‌د‌‌‌هيم‪ .‬ما‬ ‫‌‌‌‌هد كه به‌ند‌‌‌‌رت د ‌‌‌‬ ‫به ما نش��ان بد ‌‌‌‌‬ ‫زن‌ها اين‌طوري‌ايم و خطايي د‌‌‌‌ر اين نيس��ت‪ .‬طبيعت زنانه اين است‬ ‫كه‌راحت به روي عشق گشاد‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر نوزد‌‌‌‌ه سالگي آغوشم را براي اولين مالقات‬ ‫همين عشق ‌‌‌‌‬ ‫وارد‬ ‫با مـاد‌‌‌‌ر باز كرد‌‌‌‪ .‬آتنا هم د‌‌‌‌ر همين سن اولين بار با حركات موزون ‌‌‌‌‬ ‫خلسه شد‌‌‌‌‪ .‬اما اين تنها نكته‌ي مشتركمان بود‌‌‌‌‪ .‬سنمان موقع تشرف‪.‬‬ ‫از هر نظ��ر د‌‌‌يگري عميق��اً با هم ف��رق د‌‌‌‌اش��تيم‪ ،‬به‌خصوص د‌‌‌‌ر‬ ‫روش برخورد‌‌‌مان با د‌‌‌‌يگران‪ .‬د‌‌‌‌ر مقام اس��تاد‌‌‌‌ش‪ ،‬هميش��ه تمام سعيَم‬ ‫را مي‌كرد‌‌‌م تا كمكش كنم به جس��تجوي د‌‌‌‌رون��ي‌اش نظم بد‌‌‌هد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫باشد ــ‌‬ ‫مقام د‌‌‌‌وس��تش ــ‌ هنوز مطمئن نيستم اين احساس متقابل بود‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫آماده‌ي تحوالتي نيست‬ ‫س��عي كرد‌‌‌‌م به او هشد‌‌‌‌ار بد‌‌‌‌هم كه د‌‌‌‌نيا هنوز ‌‌‌‬ ‫چند شب بي‌خوابي‬ ‫‌آيد ‌‌‌‌‬ ‫ايجاد كند‌‌‌‌‪ .‬ياد‌‌‌م مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه مي‌خواس��ت د‌‌‌‌ر آن‬ ‫كند و فقط از‬ ‫كش��يد‌‌‌‌م تا س��رانجام اجازه د‌‌‌اد‌‌‌م با آزاد‌‌‌‌ي كامل عمل ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌لش فرمان ببرد‌‌‌‪.‬‬ ‫‪24‬‬

‫‪1. Deidre O’Neill‬‬

‫بود‬ ‫بود كه يك زن قرن بيست و د‌‌‌‌ومي ‌‌‌‌‬ ‫بزرگ‌ترين مشكلش اين ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد همه اين را‬ ‫‌كرد و اجازه م��ي‌د ‌‌‌‌‬ ‫و د‌‌‌‌ر قرن بيس��ت و يكم زند‌گي مي ‌‌‌‌‬ ‫ببينند‌‌‌‌‪ .‬بهاي��ش را پرد‌‌‌‌اخت؟ بي‌ترد‌‌‌يد‌‌‌‪ .‬اما اگ��ر افراط‌كاري‌هايش را‬ ‫بايد بهاي س��نگين‌تري مي‌پرد‌‌‌‌اخت‪ .‬تلخ و ناكام‬ ‫س��ركوب مي‌كرد‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌ماند كه‪« :‬د‌‌‌‌يگران چ��ي فكر مي‌كنند‌‌‌‌»‪،‬‬ ‫مي‌ش��د‌‌‌‌‪ ،‬هميش��ه نگران مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد خود‌‌‌‌م را‬ ‫هميشه مي‌گفت‪« :‬بگذار اول اين مس��ائل را حل كنم ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌كرد كه‪« :‬شرايط هيچ‌وقت‬ ‫وقف رؤيايم مي‌كنم»‪ ،‬هميشه شكايت مي ‌‌‌‌‬ ‫مناسب نيست‪».‬‬ ‫هرچند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همه به د‌‌‌‌نبال اس��تاد‌‌‌‌ي عالي‌اند‌‌‌‪ ،‬اما استاد‌‌‌‌ها هم انس��انند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌كشد تا مرد‌‌م اين را بفهمند‌‌‪.‬‬ ‫آموزه‌هايشان الهي باشد‌‌‌‌‪ .‬خيلي طول مي ‌‌‬ ‫خود‬ ‫نم��اد را با ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وج��د و ناقل‬ ‫‌‌‌‬ ‫اس��تاد را با د‌‌‌رس‪ ،‬مراس��م را با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نبايد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نماد اشتباه گرفت‪ .‬س��نت يعني تماس با نيروهاي زند‌گي‪ ،‬نه تماس‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با كس��اني كه اين پي��ام را منتقل مي‌كنن��د‌‌‌‌‪ .‬اما ما ضعيفي��م‪ :‬از ماد‌‌‌‌ر‬ ‫مي‌خواهيم راهنماهايي برايمان بفرستد‌‌‌‌‪ ،‬اما او فقط نشانه‌هاي راهي را‬ ‫بايد بپيماييم‪ ،‬نشانمان مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كه ‌‌‌‌‬ ‫واي بر آنان كه به جاي شوق آزاد‌‌‌‌ي‪ ،‬د‌‌‌‌ر جستجوي چوپانند‌‌‌‌! مالقات‬ ‫با انرژي برتر‌ د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌سترس همه هست‪ ،‬اما از د‌‌‌‌سترس كساني كه مسئوليت‬ ‫خود را بر د‌‌‌‌وش د‌‌‌‌يگران مي‌اند‌‌‌‌ازند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ور مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬مهلت ما بر روي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد هر لحظه را جشن بگيريم‪.‬‬ ‫ت و ‌‌‌‌‬ ‫زمين مقد‌‌‌‌س اس ‌‬ ‫اهميت اين موضوع را كام ً‬ ‫برده‌اند‌‌‌‌‪ :‬حتا تعطيالت مذهبي‬ ‫ياد ‌‌‌‬ ‫ال از ‌‌‌‬ ‫شد براي رفتن به د‌‌‌‌ريا و پارك و اسكي‪ .‬د‌‌‌‌يگر كسي مراسمي‬ ‫فرصتي ‌‌‌‬ ‫‌‌تواند اعمال روزمره و عاد‌‌‌‌ي را به‬ ‫به جا نمي‌آورد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يگر كس��ي نمي ‌‌‌‌‬ ‫تجليات مقد‌‌‌‌س مبد‌‌‌‌ل كند‌‌‌‌‪ .‬موقع آشپزي گله مي‌كنيم كه وقت تلف‬ ‫وارد غذايي كنيم كه مي‌پزيم‪ .‬كار‬ ‫كرد‌‌‌‌ن است‪ ،‬اما مي‌توانيم عشق را ‌‌‌‬ ‫بايد از مهارت‌هايمان‬ ‫مي‌كنيم و گمان مي‌كنيم كار نفرين الهي است‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫استفاد‌‌‌ه كنيم و لذت ببريم و انرژي ماد‌‌‌ر را پخش كنيم‪.‬‬ ‫‪25‬‬

‫آورد كه همه‌ي ما د‌‌‌‌ر روحمان د‌‌‌‌اريم ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا جهاني غني را به سطح‬ ‫نبود كه مرد‌‌‌‌م هنوز آماد‌‌‌‌ه‌‌ي پذيرش قد‌‌‌‌رت‌هايشان نيستند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اما متوجه ‌‌‌‬ ‫ما زن‌ها‪ ،‬وقتي به د‌‌‌‌نبال معناي زند‌گي‌مان يا راه معرفتيم ‌‪ ،‬هميش��ه‬ ‫خود‌‌‌‌‌مان را با يكي از چهار كهن‌الگوي كالسيك يكي مي‌كنيم‪.‬‬ ‫عذرا (منظورم باكره‌ي جنسي نيست) كسي است كه جستجويش‬ ‫‌گيرد و هرچه مي‌آموزد‌‌‌‌‪ ،‬ثمره‌ي‬ ‫از اس��تقالل كاملش سرچش��مه مي ‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫رويارويي تنها با چالش‌هاست‪.‬‬ ‫توانايي‌اش براي‬ ‫‌‌‌‌رد و تسليم و رنج مي‌يابد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شهيد‌‌‌‌‪ ،‬معرفت از خويشتنش را د‌‌‌‌ر د ‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫‌ح��د و مرز‬ ‫عش��ق بي ‌‌‌‬ ‫قد‌‌‌‌يس��ه‪ ،‬معناي حقيق��ي زند‌گي‌اش را د‌‌‌‌ر‬ ‫ِ‬ ‫توانايي بخشيد‌‌‌‌ن‪ ،‬بد‌‌‌‌ون د‌‌‌‌ريافت چيزي د‌‌‌‌ر ازايش‪.‬‬ ‫مي‌يابد‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫‌رود و‬ ‫‌حد و مرز مي ‌‌‌‌‬ ‫و سرانجام‪ ،‬ساحره‪ ،‬به د‌‌‌‌نبال لذت كامل و بي ‌‌‌‌‬ ‫اين‌گونه وجود‌‌‌‌ش را توجيه مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫زن‌ها معموالً يك��ي از اين كهن‌الگوهاي س��نتي زنانه را انتخاب‬ ‫مي‌كنند‌‌‌‪ .‬آتنا همزمان هر چهار شخصيت را د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫البته مي‌توانيم رفتارش را توجيه كنيم و بگوييم همه‌ي كس��اني‬ ‫وارد حالت جذبه مي‌ش��وند‌‌‌‌‪ ،‬ارتباطش��ان را با واقعيت از د‌‌‌‌س��ت‬ ‫كه ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ .‬اما اين د‌‌‌‌رست نيس��ت‪ :‬د‌‌‌‌نياي ماد‌‌‌‌ي و د‌‌‌‌نياي روحاني يك‬ ‫چيزند‌‌‌‌‪ .‬الوهي��ت را د‌‌‌‌ر ه��ر د‌‌‌‌انه‌ي غبار مي‌ت��وان د‌‌‌يد‌‌‌‪ ،‬ام��ا اين مانع‬ ‫‌شود كه با اسفنج مرطوب غبار را پاك نكنيم‪ .‬با اين كار الوهيت‬ ‫نمي ‌‌‌‌‬ ‫از بين نمي‌رود‌‌‌‌‪ ،‬به همان سطح تميز مبد‌‌‌‌ل مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد بيش��تر مراقب مي‌بود‌‌‌‌‪ .‬وقتي به زند‌گي و مرگ شاگرد‌‌‌‌م‬ ‫آتنا ‌‌‌‌‬ ‫فكر مي‌كنم ‌‪ ،‬مي‌بينم بهتر است من هم رفتارم را كمي عوض كنم‪.‬‬

‫‪26‬‬

‫‌‌‌‌اد‬ ‫ليال زينب‌‪ 64 ،‬ساله‪ ،‬متخصص علم‌االعد ‌‌‌‌‬

‫آتنا؟ چه اس��م جالبي! بگ��ذار ببينم‪ ...‬عد‌‌‌‌د‌‌‌‌ حد‌‌‌اكث ِر اس��مش ‪ 9‬اس��ت‪.‬‬ ‫خوش��بين‪ ،‬اجتماعي ‌‪ ،‬متمايز د‌‌‌‌ر ميان جمع‪ .‬مرد‌‌‌‌م شايد‌‌‌ براي اينكه كسي‬ ‫د‌‌‌ركشان كند‌‌‌ يا به آن‌ها محبت يا س��خاوت كند‌‌‌‪ ،‬به او نزد‌‌‌يك بشوند‌‌‌ و‬ ‫ل بايد‌‌‌‌ خيلي مراقب باش��د‌‌‌‌‪ ،‬چون ممكن اس��ت هوس‬ ‫د‌‌‌‌قيقاً به همين د‌‌‌‌لي ‌‬ ‫بزند‌و آخرش بيشتر از چيزي كه به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌ه‪ ،‬از‬ ‫محبوبيت به سرش ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬بايد‌‌‌‌ مراقب زبانش هم باشد‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه هوس مي‌كند‌‌‌‌ بيشتر از‬ ‫آنچه عقل سليم حكم مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬حرف بزند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌د حد ِ‬ ‫‌‌‌اقل اس��مش ‪ 11‬اس��ت‪ .‬فكر مي‌كنم عالقه‌ي زياد‌‌‌‌ي به‬ ‫عد ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌مند است و از راه آن مي‬ ‫رهبري د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬به مسائل معنوي عالقه ‌‌‌‌‬ ‫به تمام چيزهايي كه د‌‌‌‌ر اطرافش مي‌بيند‌‌‌‪ ،‬هماهنگي ببخشد‌‌‌‪.‬‬ ‫اما اين كام ً‬ ‫ال د‌‌‌‌ر تقابل با ‪ 9‬اس��ت كه جم ِع روز‪ ،‬ماه و سال تولد‌‌‌‌ش است‬ ‫كه به يك رقم واحد‌‌‌‌ كاهش يافته‪ :‬او هميش��ه د‌‌‌‌ر معرض حس��اد‌‌‌‌ت‪ ،‬اند‌‌‌‌وه ‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌رونگرايي و تصميم‌هاي احساس��ي اس��ت‪ .‬بايد‌‌‌‌ مراقب اين ارتعاشات منفي‬ ‫باشد‌‌‌‌‪ :‬جاه‌طلبي افراطي‪ ،‬عد‌‌‌‌م تسامح‪ ،‬سوءاستفاد‌‌‌‌ه از قد‌‌‌‌رت‪ ،‬ولخرجي‪.‬‬ ‫بگيرد كه نياز به تماس‬ ‫‌‌‬ ‫پيشنهاد مي‌كنم كاري پيش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫براي همين تضاد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫احساسي با د‌‌‌‌يگران ند‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪‌،‬مثل انفورماتيك يا مهند‌‌‌‌سي‪.‬‬ ‫كرد؟‬ ‫مرد‌‌‌‌ه؟ متأسفم‪ .‬آخرش چه‌كار ‌‌‌‬ ‫‪27‬‬

‫آخ��رش چه‌كار ك��رد‌‌‌؟ از ه��ر چمن گلي چي��د‌‌‌‌‪ ،‬اما اگ��ر بخواهم‬ ‫ب��ود كه نيروهاي‬ ‫زند‌گي‌اش را جمع‌بند‌‌‌‌ي كن��م ‌‪ ،‬مي‌گويم‌كاهنه‌اي ‌‌‌‬ ‫بود كه به اين د‌‌‌ليل ساد‌‌‌‌ه كه‬ ‫طبيعت را د‌‌‌‌رك مي‌كرد‌‌‌‌؛ يا بهتر‪ ،‬كسي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌هد و توقع زياد‌‌‌‌ي هم از زند‌گي‬ ‫چيز زياد‌‌‌‌ي ند‌‌‌اش��ت تا از د‌‌‌س��ت بد ‌‌‌‬ ‫‌كرد و س��رانجام خود‌‌‌‌ش به همان‬ ‫ند‌‌‌‌اشت ‌‪ ،‬بيشتر از د‌‌‌‌يگران خطر مي ‌‌‌‌‬ ‫شد كه مي‌خواست بر آن‌ها غلبه كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نيروهايي مبد‌‌‌‌ل ‌‌‌‌‬ ‫بود و د‌‌‌‌ر‬ ‫كارمند بانك و د‌‌‌‌الل ام�لاك ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كارمند س��وپرماركت‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همه‌ي اين شغل‌ها‪ ،‬هيچ‌وقت نتوانست جلوي تجلي كاهنه‌ي د‌‌‌‌رونش‬ ‫كرد ‌م و اين اند‌‌‌‌ازه مد‌‌‌‌يونش هستم‬ ‫را بگيرد‌‌‌‌‪ .‬هشت سال با او زند‌گي ‌‌‌‌‬ ‫كه خاطره و هويتش را زند‌‌‌‌ه نگه د‌‌‌‌ارم‪.‬‬ ‫متقاعد كرد‌‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫س��خت‌ترين بخش جم��ع‌آوري اي��ن خاط��رات ‌‪،‬‬ ‫‌گفتند‬ ‫بود كه اس��م حقيقي‌شان را بياورم‪ .‬بعضي‌ها مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌يگران به اين ‌‌‌‌‬ ‫بش��وند و بعضي د‌‌‌‌يگر س��عي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نيس��تند د‌‌‌‌رگير چني��ن ماجرايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مايل‬ ‫‌‌‌‌ند نظرات و احساساتش��ان را مخفي كنن��د‌‌‌‌‪ .‬توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه‬ ‫مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫كنند‬ ‫نيت اصلي‌ام اين است كه كاري كنم كه همه او را بهتر كشف ‌‌‌‌‬ ‫بشناسند و كسي حرف‌هاي گويند‌گان بد‌‌‌‌ون نام را باور نمي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و‬ ‫‌كرد صاحب‬ ‫از آنجا كه هركد‌‌‌‌ام از مصاحبه‌ش��وند‌گان فك��ر مي ‌‌‌‌‬ ‫خاطره‌اي يگان��ه و قطعي از ماجراس��ت‪ ،‬هرچه هم ك��ه اين ماجرا‬ ‫بي‌اهميت بود‌‌‌‌‪ ،‬باز هم د‌‌‌‌ر پايان قبول مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬هرچه بيشتر گفته‌هايشان‬ ‫‪28‬‬

‫را ضبط مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬پي مي‌برد‌‌‌‌م كه هيچ‌چيز مطلق نيس��ت و بس��تگي‬ ‫فهميد ِن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد به د‌‌‌‌رك هر ش��خص‪ ،‬و اغلب اوقات بهترين ش��يوه‌ي‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫اينكه ما كيستيم‪ ،‬اين است كه ببينيم د‌‌‌‌يگران چه‌طور ما را مي‌بينند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد كاري را بكنيم كه د‌‌‌‌يگران انتظار‬ ‫اين به معناي آن نيست كه ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌؛ اما د‌‌‌‌ست‌كم خود‌‌‌‌مان را بهتر مي‌شناس��يم‪ .‬اين د‌‌‌‌ين را به آتنا‬ ‫بايد اسطوره‌اش را بنويسم‪.‬‬ ‫بايد د‌‌‌‌استانش را زند‌‌‌‌ه كنم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫د‌‌‌‌ارم‪‌‌‌‌ .‬‬

‫‪29‬‬

‫سميرا ر‪ .‬خليل‪ 57 ،‬ساله‪ ،‬خانه‌د‌‌‌‌ار‪ ،‬ماد‌‌‌‌ر آتنا‬

‫لطفاً آتنا صد‌‌‌ايش نكنيد‌‌‌‌‪ .‬اسم واقعي‌اش شيرين است‪ .‬شيرين خليل ‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ختر عزي��ز د‌‌‌‌رد‌‌‌‌انه‌اي كه هم من و هم ش��وهرم مي‌خواس��تيم براي‬ ‫خود‌‌‌‌مان نگهش د‌‌‌‌اريم!‬ ‫اما زند‌گي برنامه‌هاي د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌اشت ــ وقتي سرنوشت زياد‌‌‌ي با‬ ‫ما مهربان اس��ت‪ ،‬هميشه چاهي سر راهمان اس��ت كه تمام رؤياهاي‬ ‫‌تواند د‌‌‌‌ر آن سقوط كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آد‌‌‌‌م مي ‌‌‌‌‬ ‫‌گفتند زيباترين‬ ‫زماني د‌‌‌‌ر بيروت زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌يم كه هم��ه مي ‌‌‬ ‫ش��هر خاور ميانه اس��ت‪ .‬ش��وهرم كارخانه‌د‌‌‌‌ار خيلي موفقي بود‌‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫عشق ازد‌‌‌‌واج كرد‌‌‌‌يم‪ ،‬هر سال سفر اروپا د‌‌‌اشتيم ‌‪ ،‬د‌‌‌‌وست‌هاي زياد‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌‌ند و حت��ا يك‌بار د‌‌‌ر‬ ‫د‌‌‌‌اش��تيم‪ ،‬به تمام مجامع مهم د‌‌‌‌عوتمان مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫خانه‌ام از يكي از رئيس‌جمهورهاي امري��كا پذيرايي كرد‌‌‌‌م‪ ،‬فكرش‬ ‫را بكني��د‌‌‌‌! س��ه روز فراموش‌نش��د‌‌‌‌ني‪ :‬د‌‌‌‌و روز كه د‌‌‌‌ر آن س��رويس‬ ‫كرد‬ ‫مخفي امريكا هر گوش��ه‌ي خانه‌ي ما را از نظر امنيت��ي كنترل ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و موقعيت‌هاي اس��تراتژيك را‬ ‫(از يك ماه پيش د‌‌‌‌ر آن محله بود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند ‌‪ ،‬لباس مبد‌‌‌‌ل گد‌‌‌‌اها‬ ‫اش��غال مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬آپارتمان‌ها را اجاره مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند زوج‌هاي د‌‌‌‌لباخته‌اي هستند‌‌‌‌)‪ .‬و‬ ‫وانمود مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند يا‬ ‫را مي‌پوش��يد ‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫يك روز‪ ،‬يا د‌‌‌‌ر واقع د‌‌‌‌و س��اعت مهماني‪ .‬هرگز حساد‌‌‌‌ت چشم‌هاي‬ ‫‪30‬‬

‫همسايه‌هايمان را فراموش نمي‌كنم؛ و همين‌طور شاد‌‌‌‌ي عكس گرفتن‬ ‫مرد د‌‌‌‌نيا را‪.‬‬ ‫از قد‌‌‌‌رتمند‌‌‌‌ترين ‌‌‌‌‬ ‫همه‌چيز د‌‌‌‌اشتيم‪ ،‬به‌جز چيزي كه بيشتر از همه مي‌خواستيم‪ .‬بچه‪.‬‬ ‫پس هيچ‌چيز ند‌‌‌‌اشتيم‪.‬‬ ‫همه جور س��عي كرد‌‌‌‌يم‪ ،‬نذر و نياز كرد‌‌‌‌يم ‌‪ ،‬به جاهايي رفتيم كه‬ ‫ت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬با پزشك‌ها مشورت كرد‌‌‌‌يم ‌‪ ،‬پيش‬ ‫‌گفتند معجز ‌ه و كرام ‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رمانگرها رفتيم‪ ،‬د‌‌‌‌واهاي گياهي و شربت‌ها و معجون‌هاي جاد‌‌‌‌ويي‬ ‫خورد‌‌‌‌يم‪ .‬د‌‌‌‌و بار لقاح مصنوعي انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم و بچه از د‌‌‌‌ست رفت‪ .‬بار‬ ‫د‌‌‌‌وم تخمد‌‌‌‌ان چپم را هم از د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م و د‌‌‌‌يگر پزشكي پيد‌‌‌‌ا نكرد‌‌‌يم‬ ‫باشد خطر ماجراي جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي را از اين د‌‌‌‌ست قبول كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كه حاضر ‌‌‌‌‬ ‫بود كه يكي از د‌‌‌‌وس��تان كه وضع ما را مي‌د‌‌‌انس��ت‪،‬‬ ‫همين موقع ‌‌‌‌‬ ‫پيش��نهاد كرد‌‌‌‌‪ :‬فرزند‌‌‌‌پذيري‪ .‬گفت د‌‌‌‌ر روماني‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌تنها راهِ حل ممكن را‬ ‫زياد طول نمي‌كشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌ارد و كل ماجرا ‌‌‌‌‬ ‫آشنا د ‌‌‌‬ ‫بعد س��وار هواپيما ش��د‌‌‌‌يم‪ .‬د‌‌‌‌وس��تمان معامالت مهمي‬ ‫يك ماه ‌‌‌‌‌‬ ‫هرچند د‌‌‌‌يگر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با د‌‌‌‌يكتاتور حاك��م بر رومان��ي د‌‌‌‌ر آن موقع د‌‌‌‌اش��ت ‌‪،‬‬ ‫اسمش ياد‌‌‌‌م نيس��ت (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت ويراس��تار‪ :‬نيكالي چائوشسكو‪،)1‬‬ ‫طوري كه از تم��ام موانع اد‌‌‌اري ح��ذر كرد‌‌‌يم و رس��يد‌‌‌‌يم به مركز‬ ‫ي ترانسيلواني‪ .‬آنجا با قهوه و سيگار و آب‬ ‫فرزند‌‌‌‌خواند‌گي د‌‌‌‌ر سيبيو ‌‬ ‫بود اينكه‬ ‫معد‌‌‌‌ني و تمام م��د‌‌‌‌ارك الزم‪‌،‬منتظرمان بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬فق��ط ماند‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫بچه‌اي را انتخاب كنيم‪.‬‬ ‫بود و ماند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‬ ‫سرد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند به ش��يرخوارگاه‪ .‬هوايش خيلي ‌‌‌‌‬ ‫ما را برد ‌‌‌‌‬ ‫‌آيد آن موجود‌‌‌‌ات كوچك و بيچ��اره را د‌‌‌‌ر آن‬ ‫چه‌طور د‌‌‌‌لش��ان مي ‌‌‌‌‬ ‫ب��ود كه همه‌ش��ان را به فرزند‌‌‌‌ي‬ ‫وضع نگه د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ .‬اولين حس��م اين ‌‌‌‌‬ ‫قبول كنم و به كشور خود‌‌‌‌م ببرم‪‌،‬جايي كه آفتاب و آزاد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌اشت ‌‪،‬‬ ‫اما البته فكر جنون‌آمي��زي بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر مي��ان گهواره‌ها حركت كرد‌‌‌‌يم ‌‪،‬‬ ‫‪1. Nicolae Ceauşescu‬‬

‫‪31‬‬

‫بايد‬ ‫به صد‌‌‌‌اي گريه‌ه��ا گوش د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي��م و از عظم��ت تصميمي ك��ه ‌‌‌‌‬ ‫مي‌گرفتيم ‌‪ ،‬وحشت كرد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫يك ساعت تمام‪ ،‬نه من توانستم چيزي بگويم و نه شوهرم‪ .‬بيرون‬ ‫چند بار‬ ‫آمد‌‌‌‌يم ‌‪ ،‬قهوه خورد‌‌‌‌يم ‌‪ ،‬سيگار كشيد‌‌‌‌يم‪ ،‬برگشتيم ــ‌و اين اتفاق ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد كم‌كم بي‌صبر‬ ‫تكرار شد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌يد‌‌‌م كه ز ِن مسئول امور فرزند‌‌‌‌خواند‌گي د ‌‌‌‌‬ ‫بايد تصميم مي‌گرفتيم‪ .‬د‌‌‌‌ر آن لحظه ‌‪ ،‬به پيروي از حسي‬ ‫‌شود ‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫كه به جرئت اس��مش را مي‌گذارم غريزه‌ي ماد‌‌‌‌ري ‌‪ ،‬انگار فرزند‌‌‌‌ي را‬ ‫‌شد اما از رحم زن د‌‌‌‌يگري‬ ‫بايد د‌‌‌‌ر اين زند‌گي مال من مي ‌‌‌‬ ‫يافته باشم كه ‌‌‌‌‬ ‫بود ‌‪ ،‬به د‌‌‌‌ختري اشاره كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بيرون آمد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫كرد بيش��تر فكر كنيم‪ .‬آن هم او‪ ،‬كه از‬ ‫پيش��نهاد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانم مسئول‪،‬‬ ‫ِ‬ ‫تأخير ما خسته شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌! اما من د‌‌‌‌يگر تصميمم را گرفته بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌كرد احساس��اتم را‬ ‫اما باز ‌‪ ،‬با احتياط تمام ‌‪ ،‬د‌‌‌رحالي‌كه س��عي مي ‌‌‬ ‫‌كرد روابطي ب��ا مقامات باالي حكومت‬ ‫نكند (گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫جريحه‌د‌‌‌ار ‌‌‬ ‫روماني د‌‌‌‌اريم) ‌‪ ،‬طوري كه شوهرم نشنود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر گوشم زمزمه كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌انم انتخاب د‌‌‌‌رستي نيست‪ .‬اين د‌‌‌‌ختر كولي است‪».‬‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه فرهنگ از طريق ژن منتقل نمي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬آن د‌‌‌‌ختر‬ ‫كه فقط س��ه ماهش بود‌‌‌‌‪ ،‬بچه‌ي من و شوهرم مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬مطابق آد‌‌‌اب و‬ ‫‌شد كه ما به آن مي‌رفتيم ‌‪،‬‬ ‫رسو ِم‌مان تربيتش مي‌كرد‌‌‌يم‌‪ .‬پيروكليسايي مي ‌‌‌‌‬ ‫سواحلي را مي‌شناخت كه ما د‌‌‌‌ر آن قد‌‌‌‌م مي‌زد‌‌‌‌يم‪ ،‬كتاب‌هايش را به‬ ‫زبان فرانسه مي‌خواند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه‌ي امريكايي بيروت د‌‌‌‌رس مي‌خواند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫از آن گذشته‪ ،‬من هيچ اطالعاتي از فرهنگ كولي‌ها ند‌‌‌اشتم و هنوز‬ ‫سفرند ‌‪ ،‬هيچ‌وقت حمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هم ند‌‌‌ارم‪ .‬فقط مي‌د‌‌‌انستم كولي‌ها هميشه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌گذارند و گوشواره‌هاي بزرگ د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‌‬ ‫نمي‌گيرند‌‌‌‌‪ ،‬س ِر د‌‌‌‌يگران كاله مي‬ ‫‌‌‌‌ند و با كاروان‌هايشان‬ ‫د‌‌‌‌ر افسانه‌ها آمد‌‌‌ه كه كولي‌ها بچه‌ها را مي‌د‌‌‌‌زد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌برند‌‌‌‌‪ ،‬اما اينجا د‌‌‌‌قيقاً عكس اين اتفاق د‌‌‌اشت مي‌افتاد‌‌‌‌‪ :‬د‌‌‌‌ختر كوچكي‬ ‫‌‌‌‌ند تا من مراقبتش را بر عهد‌‌‌‌ه بگيرم‪.‬‬ ‫را جا گذاشته بود ‌‌‌‌‬ ‫‪32‬‬

‫كند ‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌يگر د‌‌‌‌اشتم برگه‌ها‬ ‫كرد نظرم را عوض ‌‌‌‌‬ ‫زن باز هم سعي ‌‌‌‌‬ ‫را امضا مي‌كرد‌‌‌‌م و از ش��وهرم هم خواس��تم اين كار را بكند‌‌‌‌‪ .‬موقع‬ ‫برگشت به بيروت‪ ،‬د‌‌‌‌نيا شكل د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌اشت‪ :‬خد‌‌‌‌ا د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌نياي پر از‬ ‫اشك‪ ،‬د‌‌‌‌ليلي براي اد‌‌‌‌امه‌ي زند‌گي وكار ‌و جنگ به من د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬حاال‬ ‫بچه‌اي د‌‌‌‌اشتيم تا تمام تالش‌هايمان را توجيه كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ش��يرين عاقل و زيبا بزرگ ش��د‌‌‌‌‪ .‬به‌گمانم همه‌ي پ��د‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رها‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي بچه‌هايشان همين را مي‌گويند‌‌‌‌‪ ،‬اما من فكر مي‌كنم او واقعاً‬ ‫د‌‌‌‌ختري استثنايي بود‌‌‌‌‪ .‬پنج‌ساله كه بود‌‌‌‪ ،‬يكي از براد‌‌‌‌رهايم گفت اگر‬ ‫بخواهد د‌‌‌‌ر خارج كار كند‌‌‌‌‪ ،‬اس��مش ريشه‌ي شرقي‌اش را لو‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شيرين‬ ‫كرد اس��مش را عوض كنيم و چيزي بگذاريم‬ ‫پيش��نهاد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌هد و‬ ‫مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫كه ريشه‌ي خاصي را نش��ان ند‌‌‌هد‌‌‌‪ ،‬اسمي مثل آتنا‪ .‬البته االن مي‌د‌‌‌انم‬ ‫كه آتنا فقط اس��م پايتخت كش��ور يونان نيس��ت ‌‪ ،‬الهه‌ي حكمت‪،‬‬ ‫هوشمند‌‌‌ي و جنگ هم هست‪.‬‬ ‫براد‌‌‌رم احتماالً اين موضوع را مي‌د‌‌‌‌انست‪ .‬اين را هم مي‌د‌‌‌انست كه‬ ‫د‌‌‌‌ر آيند‌‌‌ه يك اسم عرب چه مشكالتي به بار مي‌آورد‌‌‌‪ .‬او هم مثل همه‌ي‬ ‫شر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود و مي‌خواست‬ ‫خانواده‌مان سياسي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫اعضاي‬ ‫خواهرزاده‌اش را از ّ‬ ‫ابرهاي سياهي كه او‪ ،‬فقط او ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر افق مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر امان نگه د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬جالب‬ ‫بعد از ظهر د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‬ ‫اينكه شيرين از طنين اسم آتنا خوشش آمد‌‌‌‌‪ .‬يك روز ‌‌‌‌‬ ‫‌گويد «آتنا» ‌‪ ،‬و د‌‌‌‌يگر كسي نتوانست اين اسم را از سرش‬ ‫به خود‌‌‌‌ش مي ‌‌‌‬ ‫ش��اد كنيم‪ ،‬ما هم اين اسم مستعار را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بيرون كند‌‌‌‪ .‬براي اينكه د‌‌‌‌لش را‬ ‫قبول كرد‌‌‌يم ‌‪ ،‬با اين خيال كه زود‌گذر است و فراموش مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌تواند بر زند‌گي آد‌‌‌م تأثير بگذارد‌‌‌‌؟ زيرا زمان گذشت‪،‬‬ ‫آيا اسم مي ‌‌‌‌‬ ‫كرد و به آن عاد‌‌‌‌ت كرد‌‌‌يم‪.‬‬ ‫اسمش مقاومت ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌وازده‌س��اله كه بود‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌يد‌‌‌يم گرايش مذهبي خاصي د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬عم ً‬ ‫ال‬ ‫د ‌‌‌‬ ‫بود و‬ ‫بود و اين هم بركت ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد ‌‪ ،‬انجيل را از بر ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر كليس��ا زند‌گي مي ‌‌‌‌‬ ‫هم نفرين‪ .‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيايي كه هر روز شكاف ميان اد‌‌‌يان مختلف عميق‌تر‬ ‫‪33‬‬

‫ن كم‌كم‬ ‫‌ش��د ‌‪ ،‬نگران امنيت د‌‌‌‌خت��رم بود‌‌‌‌م‪ .‬هم��ان موقع ‌‪ ،‬ش��يري ‌‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫باش��د ــ‌د‌‌‌‌وس��تاني نامرئي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫عادي‌ترين موضوع د‌‌‌‌نيا‬ ‫مي‌گفت ــ‌ انگار ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ :‬فرش��تگان و قد‌‌‌‌يس��اني كه شمايلش��ان را اغلب د‌‌‌‌ر كليسايمان‬ ‫مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬البته تم��ام بچه‌هاي د‌‌‌‌نيا از اي��ن خياالت د‌‌‌ارند‌‌‌‪ ،‬اما به س��ن‬ ‫خاصي كه مي‌رس��ند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر موضوع ياد‌‌‌ش��ان نمي‌مان��د‌‌‌‪ .‬بچه‌ها اين‬ ‫‌‌‌‌ارند كه به اش��ياي بي‌جاني مثل عروسك‌ها و ببرهاي‬ ‫عاد‌‌‌‌ت را هم د ‌‌‌‌‬ ‫زياده‌روي‬ ‫‌‌‌‌ارد ‌‌‌‌‬ ‫مخملي ج��ان بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ .‬ام��ا كم‌كم احس��اس ك��رد‌‌‌‌م د ‌‌‌‌‬ ‫بع��د از آن روز كه د‌‌‌‌نبالش به مد‌‌‌‌رس��ه رفتم و‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬به‌خص��وص ‌‌‌‌‬ ‫گفت «زني سفيد‌‌‌‌پوش» را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه كه «شبيه مريم عذرا» بود‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارم‪ .‬حتا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود فرشته‌ها‬ ‫‌‌‌‬ ‫البته من خود‌‌‌م به‬ ‫فرشته‌ها با بچه‌هاي كوچك صحبت مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬اما وقتي موجود‌‌‌ي كه‬ ‫بزرگ باشد‌‌‌‌‪ ،‬وضع فرق مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌رباره‌ي‬ ‫‌‬ ‫آد ‌م‬ ‫‌شود ‌‌‌‌‬ ‫بر آن‌ها ظاهر مي ‌‌‌‬ ‫‌گويند زن سفيد‌‌‌‌پوش��ي را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��نيده‌ام كه مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چوپان‌ها و روس��تايياني‬ ‫نابود كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬چرا ك��ه د‌‌‌‌يگران به د‌‌‌‌نبال‬ ‫‌اند و اين زند‌گي‌ش��ان را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يده ‌‌‌‌‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هكده‌شان‬ ‫‌روند سراغشان‪ ،‬كش��يش‌ها نگران مي‌شوند‌‌‌‌‪ ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫معجزه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌شوند عمرشان‬ ‫‌شود يك مركز زيارتي و بچه‌هاي بيچاره مجبور مي ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫را د‌‌‌‌ر يك صومعه به آخر ببرند‌‌‌‌‪ .‬پ��س خيلي مراقب اين ماجرا بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بايد متوجه آرايش و الك‬ ‫حواس شيرين د‌‌‌‌ر اين سن و س��ال‪ ،‬بيشتر ‌‌‌‬ ‫زد‌‌‌‌ن و خواند‌‌‌‌ن د‌‌‌‌استان‌هاي عش��قي و تماشاي برنامه‌هاي كود‌كانه‌ي‬ ‫ايراد د‌‌‌‌اش��ت‪ .‬براي همين‪،‬‬ ‫تلويزيون مي‌بود‌‌‌‌‪ .‬ي��ك جاي كار د‌‌‌‌خترم ‌‌‌‌‬ ‫رفتم سراغ يك متخصص‪.‬‬ ‫متخصص گفت‪« :‬نگران نباش‪».‬‬ ‫اين روانپزش��ك اطفال هم مثل خيلي از روانپزش��ك‌هاي د‌‌‌يگر‬ ‫ت‬ ‫معتقد است كه ظهور د‌‌‌‌وس��تان نامرئي‪ ،‬حاصل فرافكني رؤياهاس ‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌كند خواسته‌هايش را كشف‬ ‫و به شكل بي‌خطري‪ ،‬به بچ ‌ه كمك مي ‌‌‌‌‬ ‫كند و احساساتش را بروز بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪34‬‬

‫«د‌‌‌رست‪ ،‬اما يك زن سفيد‌‌‌‌پوش؟»‬ ‫ش��ايد ش��يرين هن��وز روش ما را ب��راي توضيح‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد كه‬ ‫جواب د ‌‌‌‌‬ ‫كرد كم‌كم زمينه را آماد‌‌‌‌ه‬ ‫پيش��نهاد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اتفاقات د‌‌‌‌نيا د‌‌‌‌رك نكرد‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫ب��ود بد‌‌‌‌ترين‬ ‫معتقد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌خـوانده‌ي ماس��ت‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫كنيم تا ب��ه او بگوييم فرزند‬ ‫كند كه باعث‬ ‫اتفاق ممكن اين است كه خـود‌‌‌‌ش موضوع را كشف ‌‌‌‌‬ ‫‌شد رفتارش‬ ‫اعتماد نكند‌‌‌‌‪ .‬آن وقت د‌‌‌‌يگر نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌شود د‌‌‌‌يگر به كسي‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫را پيش‌بيني كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫از آن لحظ��ه به بعد‌‌‌‌‪ ،‬ط��رز حرف زد‌‌‌‌نم��ان را با ش��يرين عوض‬ ‫كرد‌‌‌‌يم‪ .‬نمي‌د‌‌‌‌انم اتفاقاتي را كه د‌‌‌‌ر نوزاد‌‌‌‌ي براي آد‌‌‌م اتفاق مي‌افتد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌ماند يا نه ‌‪ ،‬اما كم‌كم سعي كرد‌‌‌‌يم نشانش بد‌‌‌‌هيم كه چه‌قد‌‌‌ر‬ ‫ياد‌‌‌ش مي ‌‌‬ ‫بايد‬ ‫د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌اريم و د‌‌‌‌يگر الزم نيست به د‌‌‌‌نياي خيالي‌اش پناه ببرد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌فهميد كه د‌‌‌‌نياي مرئي هم خيلي زيباس��ت‪ ،‬بيروت ش��هر قشنگي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫است‪‌،‬س��احل د‌‌‌‌ريا هميش��ه پر از آفتاب و مرد‌‌‌‌م اس��ت‪ .‬بد‌‌‌‌ون آنكه‬ ‫مس��تقيماً خود‌‌‌‌م را با «آن زن» رود‌‌‌‌ررو كنم‪ ،‬وقت بيشتري با د‌‌‌‌خترم‬ ‫گذراند‌‌‌‌م‪‌،‬د‌‌‌‌وست‌هاي مد‌‌‌‌رسه‌اش را بيشتر به خانه‌مان د‌‌‌‌عوت كرد‌‌‌‌م‌و‬ ‫هيچ فرصتي را براي نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن محبتمان به او از د‌‌‌‌ست ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌كرد و ش��يرين‬ ‫اين تد‌‌‌‌بير ج��واب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬ش��وهرم خيلي س��فر مي ‌‌‌‌‬ ‫‌شد‌‪ .‬به عشق ش��يرين‪ ،‬تصميم گرفت كمي روش‬ ‫برايش د‌‌‌‌لتنگ مي ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌اش را عوض كند‌‌‌‌‪ .‬كم‌كم مكالمات خيالي شيرين‪ ،‬جايش را‬ ‫به بازي‌هاي ميان پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌ر و د‌‌‌‌ختر د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫همه‌چيز خوب پيش مي‌رفت‪ ،‬تا آن ش��ب كه ش��يرين گريان به‬ ‫‌ترسد ‌‪ ،‬چرا كه جهنم نزد‌‌‌‌يك است‪.‬‬ ‫آمد و گفت مي ‌‌‌‌‬ ‫اتاق من ‌‌‌‌‬ ‫شايد‬ ‫د‌‌‌‌ر خانه تنها بود‌‌‌‌م و ش��وهرم باز هم غايب بود‌‌‌‌‪ .‬فكر كرد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫شيرين از اين ناراحت اس��ت‪ .‬اما جهنم؟ د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه وكليسا به بچه‌ها‬ ‫بعد به مد‌‌‌‌رس��ه بروم و با خانم‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ند‌‌‌‌؟ تصميم گرفتم روز ‌‌‌‌‬ ‫چي ‌‌‌‌‬ ‫معلمش صحبت كنم‪.‬‬ ‫‪35‬‬

‫اما ش��يرين از گريه د‌‌‌‌ست نمي‌كش��يد‌‌‌‌‪ .‬برد‌‌‌مش د‌‌‌‌م پنجره‪ ،‬د‌‌‌‌رياي‬ ‫مد‌‌‌‌يترانه را نشانش د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه زير ماه بد‌‌‌ر مي‌د‌‌‌رخشيد‌‌‌‪.‬گفتم از شياطين‬ ‫آدم‌هايي كه د‌‌‌‌ر‬ ‫هس��تند و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫خبري نيست ‌‪ ،‬فقط س��تاره‌هاي آس��مان‬ ‫بولوار جلوي آپارتمان ما راه مي‌روند‌‌‌‌‪ .‬گفتم كه الزم نيست بترسي ‌‪،‬‬ ‫بعد از نزد‌‌‌‌يك‬ ‫‌كرد و مي‌لرزيد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫آرام باش‪ ،‬اما او همان‌طور گريه مي ‌‌‌‌‬ ‫نيم ساعت كه سعي كرد‌‌‌‌م آرامش كنم‪ ،‬عصبي ش��د‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ستور د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‬ ‫شايد اولين قاعد‌گي‌اش‬ ‫شود ‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر بچه نيس��ت‪ .‬فكر كرد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫ساكت ‌‌‌‌‬ ‫شروع شد‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪ .‬با احتياط پرسيد‌‌‌‌م آيا خوني د‌‌‌‌ر كار است يا نه‪.‬‬ ‫«خون زياد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بكشد تا به «زخمش»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پارچه‌ي تميزي برد‌‌‌‌اشتم و از او خواستم د‌‌‌‌راز‬ ‫برسم‪ .‬خبري نبود‌‌‌‌‪ .‬فرد‌‌‌‌ا برايش توضيح مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬ظاهرا ً هنوز ِرگل نشد‌‌‌‌ه‬ ‫بود و خوابش برد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬كمي د‌‌‌‌يگر گريه كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما خسته شد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫و‪ ،‬روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬خون ريخته شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چهار نفر را كشته بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬از نظر من‪ ،‬فقط يكي د‌‌‌‌يگر از جنگ‌هاي‬ ‫ن‬ ‫بود كه مر ‌دم‌مان به آن عاد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪ .‬ظاهرا ً از نظر شيري ‌‬ ‫ابد‌‌‌‌ي قبيله‌اي ‌‌‌‌‬ ‫هيچ معنايي ند‌‌‌‌اشت‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌يگر اشاره‌اي به كابوس د‌‌‌‌يشب نكرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌ش��د و تا امروز‬ ‫اما از آن تاريخ به بعد‌‌‌‌‪ ،‬جهنم د‌‌‌‌اش��ت نزد‌‌‌‌يك مي ‌‌‌‌‬ ‫عقب ننشسته است‪ .‬همان روز‪ ،‬به انتقام آن چهار قتل‪ 26 ،‬فلسطيني را‬ ‫‌شد د‌‌‌‌ر خيابان‬ ‫بعد د‌‌‌‌يگر نمي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر اتوبوسي كشتند‌‌‌‌‪ .‬بيست و چهار ساعت ‌‌‌‌‬ ‫راه رفت‪ ،‬از هر طرف گلوله مي‌باريد‌‌‌‌‪ .‬مد‌‌‌‌رس��ه‌ها را بس��تند‌‌‌‌‪ ،‬يكي از‬ ‫معلم‌ها شيرين را با عجله به خانه آورد‌‌‌‌‪ ،‬تمام روز به د‌‌‌‌وستانم د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ولت‬ ‫زد ‌م و هيچ‌كس نتوانست توضيح منطقي بد‌‌‌هد‌‌‌‪ .‬شيرين صد‌‌‌‌اي‬ ‫زنگ ‌‌‌‌‬ ‫‌شنيد و فرياد‌‌‌‌هاي شوهرم را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌اخل خانه‪ ،‬و‬ ‫گلوله‌ها را از بيرون مي ‌‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر كمال تعجب من‪ ،‬هيچ نگفت‪ .‬مد‌‌‌‌ام سعي مي‌كرد‌‌‌م بگويم كه قضيه‬ ‫گذراست و به‌زود‌‌‌‌ي مي‌توانيم د‌‌‌‌وباره به ساحل برويم‪ ،‬اما او چشم‌هايش‬ ‫‌كرد يا صفحه‌اي‬ ‫‌‌‌‌اند و خود‌‌‌‌ش را مشغول خواند‌‌‌‌ن كتابي مي ‌‌‌‌‬ ‫را برمي‌گرد ‌‌‌‌‬ ‫‪36‬‬

‫مي‌گذاشت و گوش مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪ .‬همزمان كه جهنم كم‌كم مستقر مي‌شد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌خواند و موسيقي گوش مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شيرين كتاب مي‬ ‫زي��اد روي اين موضوع بمانم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما اگر اجازه بد‌‌‌هيد‌‌‌‪ ،‬نمي‌خواهم‬ ‫نمي‌خواهم به تهد‌‌‌‌يد‌‌‌‌هايي فكر كنم ك��ه د‌‌‌ريافت كرد‌‌‌يم‪ ،‬اينكه كي‬ ‫بود و بي‌گن��اه كي‪ .‬واقعيت‬ ‫مس��ئول اين اتفاق‌ها بود‌‌‌‌‪ ،‬گناهكار كي ‌‌‌‌‬ ‫چند ماه بعد‌‌‌‌‪ ،‬كسي كه مي‌خواست از خياباني بگذرد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫اين است كه ‌‌‌‌‬ ‫‌ش��د ‌‪ ،‬به جزيره‌ي قبرس مي‌رفت‪ ،‬آنجا سوار قايق‬ ‫بايد سوار قايق مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌شد و د‌‌‌‌ر طرف د‌‌‌‌يگر خيابان پياد‌‌‌‌ه مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌يگري مي ‌‌‌‌‬ ‫عم ً‬ ‫ال نزد‌‌‌يك يك س��ال تمام را د‌‌‌‌ر خانه به سر برد‌‌‌‌يم ‌‪ ،‬هميشه د‌‌‌‌ر‬ ‫انتظار بهتر شد‌‌‌‌ن اوضاع‪ ،‬هميشه د‌‌‌‌ر اين خيال كه وضعيتي گذراست ‌‪،‬‬ ‫‌تواند اختيار اوضاع را به د‌‌‌‌س��ت بگيرد‌‌‌‌‪ .‬يك روز صبح‪،‬‬ ‫و د‌‌‌‌ولت مي ‌‌‌‌‬ ‫كرد‬ ‫وقتي شيرين د‌‌‌‌اشت با د‌‌‌‌يسكمنش موسيقي گوش مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬شروع ‌‌‌‌‬ ‫به حركت‪ ،‬و زمزمه‌ي چيزي مثل‪« :‬خيلي طول مي‌كشد‌‌‌‌‪ ،‬خيلي طول‬ ‫خواهد كشيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خواستم آوازش را قطع كنم‪ ،‬اما شوهرم بازويم را گرفت‪ .‬ظاهرا ً‬ ‫‌كرد و حرف‌هاي يك د‌‌‌‌ختربچه را جد‌‌‌‌ي مي‌گرفت‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌اشت توجه مي ‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌وقت نفهمي��د‌‌‌‌م چرا‪ ،‬ت��ا امروز د‌‌‌‌رب��اره‌ي اي��ن موضوع حرف‬ ‫نزده‌ايم‪ ،‬بين ما از محرمات است‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد به انجام اقد‌‌‌‌امات غيرمنتظره‪ ،‬د‌‌‌‌ر عرض د‌‌‌‌و هفته‬ ‫بعد شروع ‌‌‌‌‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫هرچند هنوز آمار قطعي را اعالم نكرد‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‬ ‫عازم لند‌‌‌‌ن شد‌‌‌‌يم‪ .‬كمي بعد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫بود‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬خبرد‌‌‌‌ار شد‌‌‌‌يم كه د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌و سال جنگ د‌‌‌‌اخلي‪ ،‬نزد‌‌‌يك ‪ 44‬هزار‬ ‫ماند و هزاران نفر بي‌خانمان‬ ‫نفر به قتل رسيد‌‌‌ند‌‌‌‪ 180 ،‬هزار زخمي به جا ‌‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬جنگ به د‌‌‌‌اليل د‌‌‌‌يگري اد‌‌‌‌امه يافت؛ نيروهاي بيگانه كشور را‬ ‫‌‌‌‌‌ند و اين جهنم تا امروز اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اشته است‪.‬‬ ‫اشغال كرد ‌‌‌‌‬ ‫شيرين گفت‪« :‬خيلي طول مي‌كش��د‌‌‌‌‪ ».‬خد‌‌‌‌اي من‪ ،‬متأسفانه حق با‬ ‫او بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪37‬‬

‫لوكاس يسن‌‌پيترسن‪ 32 ،1‬ساله‪ ،‬مهند‌‌‌‌س‪ ،‬شوهر سابق‬

‫بار اول ك��ه آتنا را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌يگر مي‌د‌‌‌‌انس��ت پد‌‌‌‌ر و م��اد‌‌‌‌رش او را به‬ ‫ب��ود و د‌‌‌‌ر ترياي د‌‌‌‌انش��گاه‪،‬‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‌‪ .‬نوزد‌‌‌‌ه س��الش ‌‌‌‌‬ ‫فرزن��د‌‌‌‌ي قبول ‌‌‌‌‬ ‫ت‬ ‫بود كه با خيال اينكه او انگليس��ي اس�� ‌‬ ‫ي د‌‌‌‌عوا گرفته ‌‌‌‬ ‫با همكالس�� ‌‬ ‫بود و چش��م‌هايش گاهي سبز‬ ‫س��فيد ‌و موهايش روش��ن ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫(پوستش‬ ‫‌ش��د و گاهي خاكس��تري)‪ ،‬حرف توهين‌آميزي د‌‌‌‌رباره‌ي خاور‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫ميانه زد‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود و د‌‌‌انش��جوها‬ ‫اولين روز كالس بود‌‌‌‌؛ ترم تازه ش��روع ش��د‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫ت‬ ‫شد ‌‪ ،‬يقه‌ي آن د‌‌‌ختر را گرف ‌‬ ‫بلند ‌‌‌‌‬ ‫همد‌‌‌يگر را نمي‌شناختند‌‌‌‪ .‬اما آتنا ‌‌‌‌‬ ‫كرد به جيغ كشيد‌‌‌‌ن‪:‬‬ ‫و شروع ‌‌‌‌‬ ‫«نژاد‌‌‌‌پرست!»‬ ‫هيجانزده‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وحش��تزده‌ي آن د‌‌‌‌ختر را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬و ن��گاه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چش��م‌هاي‬ ‫ببينند چه خبر است‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند تا‬ ‫د‌‌‌‌انش��جوهاي د‌‌‌‌يگر را كه جمع ش��د‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫بگذرانند و فورا ً عواقب‬ ‫‌‌‌‬ ‫بود اين گروه يك سال د‌‌‌رسي را با هم‬ ‫قرار ‌‌‌‬ ‫اين وضع را پيش‌بيني‌كرد‌‌‌‌م‪ :‬اتاق رئيس د‌‌‌‌انش��گاه‪ ،‬شكايت ‌‪ ،‬احتمال‬ ‫مورد نژاد‌‌‌‌پرستي و اين‌جور چيزها‪ .‬همه‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اخراج‪ ،‬د‌‌‌‌خالت پليس د‌‌‌‌ر‬ ‫طرف‌هاي د‌‌‌‌عوا از پيش بازند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪38‬‬

‫‪1. Lukás Jessen-Petersen‬‬

‫‌‌‌‌اد زد‌‌‌‌م‌‪« :‬ساكت بشويد‌‌‌!»‬ ‫بد‌‌‌‌ون آنكه متوجه باشم ‌‪ ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫نبود ناجي د‌‌‌نيا باشم‪ ،‬و‬ ‫هيچ‌كد‌‌‌‌امشان را نمي‌ش��ناختم و قرار هم ‌‌‌‌‬ ‫هرچند وقت يك‌بار ‌‪ ،‬د‌‌‌‌عوا‪ ،‬محرك خوبي براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫راستش را بخواهيد‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌اد و آن واكنش‪ ،‬به اختيار خود‌‌‌م نبود‌‌‌‪.‬‬ ‫جوان‌هاست‪ .‬اما آن د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد‬ ‫د‌‌‌‌وباره به طرف د‌‌‌‌ختر قشنگي كه يقه‌ي آن يكي را گرفته بود‌‌‌‌‪ ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫زد‌‌‌‌م‪« :‬د‌‌‌‌يگر بس است!» آن يكي د‌‌‌‌ختر هم قشنگ بود‌‌‌‌‪ ،‬از گرد‌‌‌‌ن به پايين‪.‬‬ ‫كرد و با چشم‌هايش فلجم كرد‌‌‌‌‪ .‬ناگهان چيزي عوض‬ ‫د‌‌‌‌ختر به من نگاه ‌‌‌‌‬ ‫هرچند هنوز د‌‌‌‌ست‌هايش د‌‌‌‌ور گرد‌‌‌‌ن همكالسي‌اش بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌‪ .‬خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫گفت‪« :‬ياد‌‌‌‌ت رفت بگويي‪ :‬لطفاً!»‬ ‫‌‌‌‌ند زير خند‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫همه زد ‌‌‌‌‬ ‫گفتم‪« :‬بس كنيد‌‌‌‌‪ ،‬لطفاً‪».‬‬ ‫كرد و به طرف من آمد‌‌‌‌‪ .‬سر همه به د‌‌‌نبالش برگشت‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ختر را ول ‌‌‌‌‬ ‫شايد اتفاقاً سيگار هم د‌‌‌‌اشته باشيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«شما خيلي آد‌‌‌اب‌د‌‌‌انيد‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بس��ته‌ي س��يگارم را به طرفش گرفتم و رفتيم بيرون تا س��يگار‬ ‫بعد‬ ‫چند د‌‌‌‌قيقه ‌‌‌‌‬ ‫بود و ‌‌‌‌‬ ‫بكشيم‪ .‬از خشم مطلق به آرامش كامل رسيد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‌‬ ‫‌پرسيد از فالن گروه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اش��ت مي‌خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬از آب و هوا مي‌گفت و مي‬ ‫‌آيد يا نه‪.‬‬ ‫موسيقي خوشم مي ‌‌‌‌‬ ‫صد‌‌‌‌اي زنگ شروع كالس را شنيد‌‌‌‌يم و موقرانه قانوني را كه تمام‬ ‫عمر آموزش د‌‌‌يد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ ،‬ند‌‌‌يد‌‌‌ه گرفتم‌‪ :‬انضباط‪ .‬همان‌جا به صحبت‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم‪‌،‬انگار ن��ه انگار كه د‌‌‌‌نيايي د‌‌‌‌ر كار اس��ت ‌‪ ،‬يا د‌‌‌‌عوايي‪ ،‬يا‬ ‫كافه‌اي‪ ،‬يا باد‌‌‌‌ي‪ ،‬يا س��رما و آفت��اب‪ .‬تنها آن زن چشم‌خاكس��تري‬ ‫‌زد و مي‌توانس��ت‬ ‫بود كه حرف‌هاي بي‌اهميت و بي‌فايد‌‌‌‌ه مي ‌‌‌‌‌‬ ‫جلويم ‌‌‌‌‬ ‫تا آخر عمرم آنجا نگهم د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بعد ‌‪ ،‬هنوز با هم بود‌‌‌‌يم‪ .‬هفت س��اعت بعد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر يك‬ ‫د‌‌‌‌و س��اعت ‌‌‌‌‬ ‫بار بود‌‌‌‌يم و د‌‌‌‌ر حد‌‌‌‌ي ك��ه بود‌‌‌‌جه‌مان اجازه م��ي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌خورد‌‌‌‌يم و‬ ‫زود د‌‌‌‌يگر‬ ‫‌ش��د و خيلي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌نوشيد‌‌‌‌يم‪ .‬حرف‌هايمان مد‌‌‌‌ام عميق‌تر مي ‌‌‌‌‌‬ ‫‪39‬‬

‫عم ً‬ ‫ال از تمام زند‌گي‌اش خبر د‌‌‌‌اش��تم‪ .‬بي‌آنكه بپرس��م‪ ،‬آتنا جزئياتي‬ ‫ي و بلوغ��ش برايم تعري��ف ك��رد‌‌‌‌‪ .‬آن روز‪ ،‬با‬ ‫را د‌‌‌‌رباره‌ي كود‌ك�� ‌‬ ‫خاص‌ترين انسان روي زمين آشنا شد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بعد از جنگ د‌‌‌اخل��ي لبنان‪ ،‬به لن��د‌‌‌ن آمد‌‌‌ه بود‌‌‌‪.‬‬ ‫ب��ود و ‌‌‌‬ ‫جنگزد ‌ه ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫پد‌‌‌‌رش را كه مس��يحي ماروني (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت‪ :‬ش��اخه‌اي از كليس��اي‬ ‫نيستند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مجرد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند پيرو واتيكان است‪ ،‬كشيش‌هايش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كاتوليك كه‬ ‫بود و كار د‌‌‌‌ولتي‬ ‫و آيين‌هاي ش��رقي و ارتود‌‌‌‌وكس را اجرا مي‌كنند‌‌‌‌) ‌‌‌‬ ‫بود مهاجرت‬ ‫‌‌‌‌يد كرد‌‌‌ه بود‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬اما حاضر نش��د‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌اش��ت‪ ،‬به مرگ تهد ‌‌‌‌‬ ‫بعد از آنك��ه مخفيانه يك مكالم��ه‌ي تلفني را‬ ‫كند‌‌‌‌‪ ،‬تا اينكه آتن��ا‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫شود و مسئوليت‬ ‫رسيد كه وقتش است كه بزرگ ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شنيد‌‌‌‌‪ ،‬به اين نتيجه‬ ‫بپذيرد و از عزيزانش حفاظت كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود را‬ ‫ي ‌‌‌‌‬ ‫فرزند ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد‬ ‫‌‌‌اد كه به حالت خلسه ‌‌‌‬ ‫كرد و اين‌جور نش��ان د ‌‌‌‬ ‫رقص خاصي ‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌ه (همه‌ي اين چيزها را موقع مطالعه‌ي زند‌گي قد‌‌‌يسان د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه‬ ‫كرد به گفتن چيزهايي‪ .‬نمي‌د‌‌‌‌انم يك بچه‬ ‫ياد گرفته بود‌‌‌‌)‪ ،‬و ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آدم‌بزرگ‌ها بر اس��اس حرف‌هايش‬ ‫كند كه ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند كاري ‌‌‌‌‬ ‫چه‌طور مي ‌‌‌‌‬ ‫تصميم‌هايي بگيرند‌‌‌‌‪ ،‬اما آتنا اصرار د‌‌‌اشت كه د‌‌‌‌قيقاً همين‌طور بود‌‌‌‌ه‪،‬‬ ‫ب��ود و كام ً‬ ‫بود كه اي��ن كار باعث‬ ‫متقاعد ش��د‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال‬ ‫پد‌‌‌‌رش خرافاتي ‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اش مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نجات‬ ‫به‌عنوان پناهن��د‌‌‌‌ه به لند‌‌‌‌ن آمد‌‌‌‌ن��د‌‌‌‌‪ ،‬اما نه به‌عنوان گ��د‌‌‌‌ا‪ .‬جامعه‌ي‬ ‫زود راهي براي‬ ‫لبناني د‌‌‌‌ر تم��ام د‌‌‌‌نيا پخش اس��ت‪ ،‬پ��د‌‌‌‌رش خيل��ي ‌‌‌‌‬ ‫كرد و زند‌گي اد‌‌‌‌امه يافت‪.‬‬ ‫ب و‌كارش پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫راه‌اند‌‌‌‌ازي د‌‌‌‌وباره‌ي كس�� ‌‬ ‫آتنا د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌ارس خوبي د‌‌‌‌رس خواند‌‌‌‌‪ ،‬به كالس حركات موزون رفت‬ ‫بود ــ‌ و همين كه د‌‌‌‌بيرستان را به پايان رساند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫ــ‌كه عشق زند‌گي‌اش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انشكده‌ي مهند‌‌‌‌سي شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫موقعي ك��ه د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن بود‌‌‌‌ن��د‌‌‌‌‪ ،‬پد‌‌‌‌ر و م��اد‌‌‌‌رش او را به ش��امي د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌ند و با احتياط تمام اعتراف‬ ‫گران‌ترين رس��توران ش��هر د‌‌‌‌عوت كرد ‌‌‌‌‬ ‫‪40‬‬

‫كرد شگفت‌زد‌‌‌‌ه‬ ‫وانمود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌خوانده‌شان اس��ت‪ .‬آتنا‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند كه او فرزند‬ ‫كرد ‌‌‌‌‬ ‫ك��رد و‌گف��ت اين موض��وع هي��چ تغييري د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‬ ‫ش��د‌‌‌‌ه ‌‪ ،‬آن‌ها را بغل‬ ‫ايجاد نمي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫رابطه‌شان‬ ‫اما د‌‌‌‌ر واقع يكي از د‌‌‌‌وس��تان خانواد‌گي كه از د‌‌‌س��تش عصباني‬ ‫شد‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬گفته بود‌‌‌‌‪« :‬يتيم نمك‌نشناس! بي‌اد‌‌‌بي‌ات به‌خاطر اين است‬ ‫كه بچه‌ي واقعي پد‌‌‌ر و ماد‌‌‌رت نيس��تي!»آتنا يك زيرسيگاري را به‬ ‫كرد ‌‪ ،‬اما خيلي‬ ‫بع��د د‌‌‌‌و روز تمام د‌‌‌‌ر خفا گريه ‌‌‌‌‬ ‫كوبيد و ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد‬ ‫صورت ‌‌‌‌‬ ‫مرد قوم و خويش‌شان‬ ‫زود به اين واقعيت عاد‌‌‌‌ت كرد‌‌‌‌‪ .‬بر صورت آن ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ماند كه نمي‌توانس��ت د‌‌‌‌ليل ظهورش را براي كسي‬ ‫هم جاي زخمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد و مي‌گفت د‌‌‌‌ر خيابان زمين خورد‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫توضيح د ‌‌‌‌‬ ‫بعد هم با هم بيرون برويم‪ .‬خيلي صريح‬ ‫د‌‌‌‌عوتش كرد‌‌‌‌م كه روز ‌‌‌‌‬ ‫‌رود و عالقه‌اي به رمان‌هاي‬ ‫گفت باكره است‪ ،‬يكشنبه‌ها به كليسا مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد و بيشتر مش��غول مطالعه‌‌ي گس��ترد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌رباره‌ي وضعيت‬ ‫عشقي ند ‌‌‌‌‬ ‫خاور ميانه است‪.‬‬ ‫خالصه گرفتار بود‌‌‌‌‪ .‬خيلي گرفتار‪.‬‬ ‫‌كنند تنها رؤياي زن‪ ،‬ازد‌‌‌‌واج و بچ ‌ه آورد‌‌‌‌ن است‪.‬‬ ‫«مرد‌‌‌‌م فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫تو فكر مي‌كني به‌خاط��ر هم��ه‌ي ماجراهايي كه براي��ت گفتم‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫كشيده‌ام‪ .‬اما اين‌طور نيست‪ ،‬د‌‌‌‌يگر اين قصه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌ام خيلي بد‌‌‌بختي‬ ‫را بلد‌‌‌م‪ .‬قب ً‬ ‫‌خواهند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آمده‌اند‌‌‌‪ ،‬با اين اد‌‌‌عا كه مي‬ ‫ال هم مرد‌‌‌‌هايي سراغم ‌‌‌‬ ‫كنند‌‪.‬‬ ‫مرا از تمام آن فجايع حفظ ‌‌‌‬ ‫‌رود كه از د‌‌‌‌وران يونان باستان‪ ،‬جنگجوهايي‌كه‬ ‫‘ اما ياد‌‌‌‌ش��ان مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند‬ ‫مرده‌شان روي سپر مي‌آمد‌‌‌‪ ،‬يا قوي‌تر بود ‌‌‌‬ ‫از جنگ برمي‌گشتند‌‌‌‪ ،‬يا ‌‌‌‌‬ ‫و سوار زخم‌هايش��ان مي‌آمد‌‌‌‌ند‌‌‌‪ .‬من از وقتي به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ر ميد‌‌‌‌ان‬ ‫بوده‌ام‪ ،‬به زند‌گي اد‌‌‌‌امه مي‌د‌‌‌‌هم و احتياج به كسي ند‌‌‌‌ارم تا از‬ ‫جنگ ‌‌‌‌‬ ‫من مراقبت كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مكث كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪41‬‬

‫«مي‌بيني چه‌قد‌‌‌ر بافرهنگم؟»‬ ‫«خيلي بافرهنگ��ي‪ ،‬اما وقتي به كس��ي حمله مي‌كني ك��ه از تو‬ ‫ضعيف‌تر است‪ ،‬به زبان بي‌زباني مي‌گويي كه واقعاً به مراقبت احتياج‬ ‫شايد موقعيتت را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌انشگاه خراب كني‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌اري‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫«حق با توست‪ .‬د‌‌‌‌عوتت را قبول مي‌كنم‪».‬‬ ‫از آن روز ب��ه بعد‌‌‌‌‪ ،‬مرت��ب همد‌‌‌‌يگر را مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي��م و هرچه به او‬ ‫نزد‌‌‌‌يك‌تر مي‌شد‌‌‌‌م ‌‪ ،‬بيشتر نور خود‌‌‌‌م را كشف مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬چرا كه مرا‬ ‫‌كرد تا هميشه بهترين بخش وجود‌‌‌‌م را بروز بد‌‌‌‌هم‪ .‬هرگز‬ ‫تحريك مي ‌‌‌‌‬ ‫كتابي د‌‌‌‌رباره‌ي جاد‌‌‌‌و يا عل��وم غريبه نخواند‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌‪ :‬مي‌گفت اين‌ها‬ ‫مسائل شيطاني است‪ ،‬و رس��تگاري تنها د‌‌‌‌ر عيسا مسيح است و بس‪.‬‬ ‫‌كرد كه با آموزه‌هاي كليسا نمي‌خواند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫گاهي اشاراتي مي ‌‌‌‌‬ ‫«مس��يح معاش�� ِر گد‌‌‌‌اها‪ ،‬زن‌هاي بد‌كاره‪ ،‬باج‌بگيرها و گناهكارها‬ ‫بود كه د‌‌‌‌‌ر‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬به گمانم منظ��ورش از اين رفتار‪ ،‬نش��ان د‌‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن اي��ن ‌‌‌‬ ‫روح هم��ه‪ ،‬بارقه‌ي الهي هس��ت‪ ،‬هيچ‌وقت هم خاموش نمي‌ش��ود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫م يا خيلي آش��فته و مضطربم ‌‪ ،‬احساس مي‌كنم‬ ‫وقتي س��اكت مي‌مان ‌‬ ‫بعد با چيزهايي آشنا مي‌شوم‬ ‫همراه با تمام جهان مرتعش مي‌شوم‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫قدم‌هاي مرا هد‌‌‌‌ايت‬ ‫‌‌‌‌ارد ‌‌‌‌‬ ‫خود خد‌‌‌‌اس��ت كه د ‌‌‌‌‬ ‫كه نمي‌شناختم‪ .‬انگار ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد بر من‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬لحظه‌هايي هست كه احس��اس مي‌كنم همه‌چيز د ‌‌‌‌‬ ‫آشكار مي‌شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بعد خود‌‌‌‌ش را تصحيح مي‌كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫و ‌‌‌‌‬ ‫«اما اين د‌‌‌‌رست نيست‪».‬‬ ‫آتنا هميش��ه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌و د‌‌‌‌نيا زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌‪ :‬د‌‌‌‌نيايي كه آن را واقعيت‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انست و د‌‌‌‌نيايي كه ايمانش به او مي‌آموخت‪.‬‬ ‫بع��د از نزد‌‌‌‌يك ي��ك ترم مع��اد‌‌‌‌الت و حس��اب و علم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫روزي‪،‬‬ ‫‌خواهد د‌‌‌‌انشگاه را رها كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سازه‌‌ها‪ ،‬گفت مي‬ ‫نزد ‌ه بود‌‌‌‌ي!»‬ ‫«اما تا حاال د‌‌‌‌رباره‌‌اش با من حرف ‌‌‌‌‬ ‫‪42‬‬

‫«حتا مي‌ترس��يد‌‌‌‌م ب��ا خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌‌رب��اره‌اش ح��رف بزنم‪ .‬ام��ا امروز‬ ‫پيش آرايش��گرم بود‌‌‌‌م‪ .‬ش��ب و روز كار كرد‌‌‌‌ه تا د‌‌‌‌خترش رش��ته‌ي‬ ‫كرد ‌‪،‬‬ ‫ي را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌انشگاه تمام كند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌خترش د‌‌‌‌‌رسش را تمام ‌‌‌‬ ‫جامعه‌شناس ‌‬ ‫مدت‌ها د‌‌‌‌‌نبال كار ب��ه اين د‌‌‌‌ر ب��ه آن د‌‌‌‌ر زد‌‌‌‌‪ ،‬كارخانه‌ي‬ ‫بعد ك��ه ‌‌‌‌‬ ‫اما ‌‌‌‬ ‫سيماني به‌عنوان منشي استخد‌‌‌‌امش كرد‌‌‌‪ .‬اما امروز آرايشگرم باز هم با‬ ‫افتخار مي‌گفت‪‘ :‬د‌‌‌‌خترم ليسانس د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌!’ بيشت ِر رفقاي پد‌‌‌‌رم و بچه‌هاي‬ ‫رفقاي پد‌‌‌‌رم مد‌‌‌‌رك د‌‌‌‌انشگاهي د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ .‬اما معني‌اش اين نيست كه س ِر‬ ‫ابداً‪ ،‬د ِ‬ ‫‌‌‌‌‌ليل رفتنشان به د‌‌‌‌انشگاه اين‬ ‫‌روند كه د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫كاري مي ‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌ه كه يك موقعي كه د‌‌‌‌انشگاه مهم به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌ه‪ ،‬كسي گفته‬ ‫بايد مد‌‌‌‌رك د‌‌‌‌انشگاهي د‌‌‌اشته باشد‌‌‌‪.‬‬ ‫كه براي موفقيت د‌‌‌‌ر زند‌گي‪ ،‬آد‌‌‌‌م ‌‌‌‬ ‫حاال د‌‌‌‌‌نيا از باغبان‌هاي عالي‪ ،‬نانواهاي عالي‪ ،‬عتيقه‌شناس‌هاي عالي‪،‬‬ ‫نويسنده‌هاي عالي محروم ماند‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مجسمه‌سازهاي عالي و‬ ‫از او خواستم قبل از گرفتن اين تصميم اساسي‪ ،‬بيشتر فكر كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اما آتنا شعري از رابرت فراست برايم خواند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«پيش رويم د‌‌‌‌و راه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫راه كمتر پيمود‌‌‌‌ه را برگزيد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫و تمام فرق ماجرا د‌‌‌‌ر همين بود‌‌‌‌‪».‬‬

‫بعدي‌مان پرسيد‌‌‌‌م‬ ‫بعد د‌‌‌‌ر كالس‌ها حاضر نش��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر مالقات ‌‌‌‌‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد چه‌كار كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫«ازد‌‌‌‌واج مي‌كنم و بچه مي‌آورم‪».‬‬ ‫منظورش د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن ضرب‌االجل نبود‌‌‌‌‪ .‬من بيست ساله بود‌‌‌‌م و او نوزد‌‌‌‌ه ساله‪.‬‬ ‫زود است‪.‬‬ ‫فكر مي‌كرد‌‌‌‌م براي پذيرفتن چنين تعهد‌‌‌‌ي هنوز خيلي ‌‌‌‌‬ ‫بايد بين از د‌‌‌‌س��ت د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن تنها‬ ‫‌زد و ‌‌‌‌‬ ‫اما آتنا خيلي جد‌‌‌‌ي حرف مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد ــ عشق آن زن ــ‌ و از د‌‌‌‌ست‬ ‫چيزي كه واقعاً فكرم را مشغول مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن آزاد‌‌‌‌ي و تمام انتخاب‌هاي آيند‌‌‌‌ه تصميم مي‌گرفتم‪.‬‬ ‫صاد‌‌‌‌قانه بگويم‪ ،‬گرفتن اين تصميم حتا يك‌ذره هم د‌‌‌‌شوار نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪43‬‬

‫پد‌‌‌‌ر جانكارلو فونتانا‪ 72 ،1‬ساله‬

‫معلوم اس��ت ك��ه از آن ازد‌‌‌‌واج خيلي تعجب ك��رد‌‌‌‌م‪ ،‬زياد‌‌‌‌ي جوان‬ ‫‌‌‌‌ند تا ترتيب مراس��م عروسي را بد‌‌‌‌هيم‪ .‬لوكاس‬ ‫بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬به كليس��ا آمد ‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اش‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زياد نمي‌شناختم و همان روز فهميد‌‌‌‌م كه‬ ‫يسن‌پيترسن را ‌‌‌‬ ‫كه نژاد‌‌‌‌شان به شكل مبهمي به اش��راف د‌‌‌‌انمارك مي‌رسيد‌‌‌‪ ،‬كام ً‬ ‫ال با‬ ‫اين ازد‌‌‌‌واج مخالفند‌‌‌‌‪ .‬فقط ب��ا ازد‌‌‌‌واج مخالف نبود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬با كليس��ا هم‬ ‫موافق نبود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پد‌‌‌‌رش كه د‌‌‌‌رگير مباحثات علمي واقع��اً بي‌جوابي بود‌‌‌‌‪ ،‬مي‌گفت‬ ‫كتاب مق��د‌‌‌‌س كه تمام اد‌‌‌‌يان از آن ريش��ه گرفته‌ان��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر واقع يك‬ ‫كتاب نيس��ت‪ ،‬مجموعه‌ي ‪ 66‬د‌‌‌‌ستنوش��ته‌ي متفاوت است كه نه نام‬ ‫نويسنده‌هايش معلوم اس��ت و نه هويتشان‪ .‬مي‌گفت فاصله‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫واقعي‬ ‫ِ‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كتاب آن‬ ‫تقريباً هزارساله‌اي ميان نوشتن اولين و آخرين‬ ‫يعني بيشتر از مد‌‌‌‌تي كه از كشف امريكا به‌وسيله‌ي كريستف كلمب‬ ‫زنده‌اي د‌‌‌‌ر تمام د‌‌‌‌ني��ا ــ‌ از ميمون‌ها‬ ‫موجود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌گذرد‌‌‌‌؛ و اينكه هي��چ‬ ‫بگويد چه‌طور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد تا به او‬ ‫پرنده‌ها ــ به د‌‌‌‌ه فرمان احتي��اج ند ‌‌‌‌‬ ‫گرفته تا ‌‌‌‌‬ ‫رفتار كند‌‌‌‌‪ .‬تنها پيروي از قوانين طبيعت مهم است و اين‌طوري جهان‬ ‫هماهنگي‌اش را حفظ مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪44‬‬

‫‪1. Padre Giancarlo Fontana‬‬

‫معلوم اس��ت كه من كت��اب مق��د‌‌‌‌س را خواند‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌م‪ .‬البته كه‬ ‫كمي د‌‌‌‌رباره‌ي تاريخ كتاب مقد‌‌‌‌س مي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬اما انس��ان‌هايي كه آن‬ ‫‌‌‌‌ند و عيس��ا مسيح پيماني بسيار‬ ‫را نوش��تند‌‌‌‌‪ ،‬ابزارهاي قد‌‌‌‌رت الهي بود ‌‌‌‌‬ ‫پرنده‌ها‪ ،‬ميمون‌ها‪ ،‬همه‌ي‬ ‫نيرومند‌‌‌‌تر از د‌‌‌‌ه فرمان ش��كل د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ :‬عش��ق‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌كنند و فقط از آنچه برايشان‬ ‫مخلوقات خد‌‌‌‌ا‪ ،‬از غريزه‌شان پيروي مي ‌‌‌‌‬ ‫پيچيده‌تر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مورد انسان مسائل‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برنامه‌ريزي شد‌‌‌‌ه ‌‪ ،‬پيروي مي‌كنند‌‌‌‪ .‬اما د‌‌‌‌ر‬ ‫است‪ ،‬چرا كه انسان عشق و د‌‌‌‌ام‌هاي آن را مي‌شناسد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود د‌‌‌‌رباره‌ي مالقاتم‬ ‫بسيار خوب‪ .‬باز هم د‌‌‌‌ارم موعظه مي‌كنم‪ .‬قرار ‌‌‌‌‬ ‫با آتنا و لوكاس حرف بزنم‪ .‬وقتي با آن جوان حرف زد‌‌‌‌م ــ‌ مي‌گويم‬ ‫حرف زد‌‌‌‌م‪ ،‬چرا كه پيرو يك مذهب نيس��تيم و براي همين‪ ،‬ملزم به‬ ‫ضد مذهبي‬ ‫حفظ اسرار اعتراف نيستم ــ پي برد‌‌‌‌م كه جد‌‌‌‌اي از فضاي ‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اش با اين ازد‌‌‌‌واج‪ ،‬خارجي بود‌‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانه‌شان‪ ،‬علت اصلي مخالفت‬ ‫‌خواهد نقل قولي از كتاب مقد‌‌‌‌س كنم‪ ،‬كه ربطي به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتناست‪ .‬د‌‌‌‌لم مي‬ ‫‌‌‌‌ارد و هر عقل سليمي آن را مي‌پذيرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫د‌‌‌‌ين و ايمان ند ‌‌‌‌‬ ‫«به اد‌‌‌‌ومي نفرت نخواهي ورزيد‌‌‌‪ ،‬چرا كه براد‌‌‌‌رت است؛ به مصري‬ ‫نفرت نخواهي ورزيد‌‌‌‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌ر سرزمين او ميهمان بود‌‌‌‌ي‪».‬‬

‫ببخش��يد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وباره د‌‌‌‌ارم از كتاب مقد‌‌‌‌س مي‌گويم‪ .‬قول مي‌د‌‌‌‌هم از‬ ‫بعد از صحبت با جوان‪ ،‬د‌‌‌‌ست‌كم‬ ‫بعد جلوي خود‌‌‌‌م را بگيرم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫حاال به ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌و ساعت را با شيرين ــ‌ يا به ترجيح خود‌‌‌‌ش آتنا ــ‌ گذراند‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫كرد به آمد‌‌‌‌ن به كليسا‪،‬‬ ‫آتنا هميشه گيجم مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬از وقتي شروع ‌‌‌‌‬ ‫‌رسيد برنامه‌ي كام ً‬ ‫ال مشخصي د‌‌‌‌ر ذهن د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ :‬مي‌خواست‬ ‫به نظرم مي ‌‌‌‌‬ ‫هرچند نامزد‌‌‌‌ش نمي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ ،‬اما كمي قبل از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قد‌‌‌‌يسه ش��ود‌‌‌‌‪ .‬به من گفت‬ ‫شروع جنگ د‌‌‌‌اخلي د‌‌‌‌ر بيروت‪ ،‬تجربه‌‌اي بسيار مشابه تجربه‌ي قد‌‌‌‌يسه‬ ‫شايد بتوانيم تمام‬ ‫ترزاي ليزيو د‌‌‌‌اشته است‪ :‬د‌‌‌‌ر خيابان‌ها خون د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫اين‌ها را يك تجربه‌ي تلخ د‌‌‌‌وران كود‌كي و بلوغ بد‌‌‌‌انيم‪ ،‬اما واقعيت‬ ‫اين اس��ت كه اين تجربه كه به «تسخير خالق توسط قد‌‌‌‌وس» موسوم‬ ‫‪45‬‬

‫است‪ ،‬كمابيش براي همه اتفاق مي‌افتد‌‌‌‪ .‬ناگهان‪ ،‬د‌‌‌‌ر يك لحظه‪ ،‬احساس‬ ‫مي‌كنيم همه‌چيز د‌‌‌‌ر زند‌گي‌مان موجه است‪ ،‬گناهانمان بخشيد‌‌‌‌ه شد‌‌‌‌ه و‬ ‫‌تواند براي هميشه متحولمان كند‌‌‌‪.‬‬ ‫عشق قد‌‌‌‌رتمند‌‌‌‌ترين نيروست و مي ‌‌‌‌‬ ‫اما د‌‌‌‌‌رست د‌‌‌‌ر همين لحظه د‌‌‌‌چار ترس مي‌شويم‪ .‬مطلقاً تسليم عشق‬ ‫شد‌‌‌‌ن‪ ،‬چه عشق به خد‌‌‌‌ا و چه عشق به انس��ان‪ ،‬يعني همه‌چيز را كنار‬ ‫بگذاريم‪ ،‬حتا س�لامتي‌مان را‪ ،‬حتا قد‌‌‌‌رت تصميم‌گيري‌مان را‪ .‬يعني‬ ‫‌خواهد به‬ ‫‌‌‌‬ ‫عش��ق ورزيد‌‌‌‌ن به تمام معناي كلمه‪ .‬اما د‌‌‌‌ر واقع د‌‌‌لمان نمي‬ ‫آن روشي كه خد‌‌‌ا مي‌خواهد‌‌‌‪ ،‬رستگار بش��ويم‪ .‬مي‌خواهيم بر تمام‬ ‫قدم‌هايمان اختيار مطلق د‌‌‌‌اش��ته باش��يم‪ ،‬از تصميماتمان كام ً‬ ‫ال آگاه‬ ‫‌‌‌‬ ‫باشيم‪ ،‬بتوانيم خود‌‌‌‌مان معشوق عشقمان را انتخاب كنيم‪.‬‬ ‫‌ش��ود و همه‌چيز را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما عشق اين‌طور نيس��ت‪ .‬مي‌آيد‌‌‌‌‪ ،‬مستقر مي‬ ‫د‌‌‌‌ر اختيار مي‌گيرد‌‌‌‌‪ .‬تنها انس��ان‌هاي بسيار قوي خود‌‌‌‌ش��ان را به عشق‬ ‫مي‌سپرند‌‌‌‌؛ و آتنا روحي بسيار قوي د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫آن‌قد‌‌‌‌ر قوي كه ساعت‌ها را به عباد‌‌‌‌ت و مراقبه‌ي عميق مي‌گذراند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌گفتند خيلي خوب مي‌خواند‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌اد خاصي د‌‌‌‌ر موسيقي د‌‌‌‌اشت ‌‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫استعد ‌‌‌‌‬ ‫اما از آنجا كه كليسا جاي مناسبي براي اين كار نيست‪ ،‬عاد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌اشت‬ ‫هر روز صبح‪ ،‬پيش از رفتن به د‌‌‌‌انشگاه ويولونش را با خود‌‌‌‌ش بياورد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫سرود خواند‌‌‌‌ن براي مريم عذرا بگذراند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و د‌‌‌‌ست‌كم مد‌‌‌‌تي را به‬ ‫هنوز بار اولي كه آوازش را ش��نيد‌‌‌‌م ياد‌‌‌‌م است‪ .‬تازه مراسم َمس‬ ‫زود‬ ‫‌‌‌‌ود همس��ايه‌هايي كه زمس��تان‌ها صبح ‌‌‌‌‬ ‫صبحگاهي را براي معد ‌‌‌‬ ‫افتاد پول د‌‌‌‌اخل صند‌‌‌‌وق‬ ‫بيد‌‌‌‌ار مي‌شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬برگزار كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م كه ياد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫نكرده‌ام‪ .‬برگشتم و صد‌‌‌‌اي موسيقي‌اي را شنيد‌‌‌‌م كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫صد‌‌‌‌قات را جمع‬ ‫ش��د همه‌چيز را طور د‌‌‌‌يگري ببينم‪ ،‬انگار د‌‌‌‌ست فرشته‌اي تمام‬ ‫باعث ‌‌‌‬ ‫فضا را لمس كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر گوش��ه‌اي‪ ،‬د‌‌‌‌ر حالت جذبه‪ ،‬د‌‌‌‌ختر جوان‬ ‫‌خواند و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تقريباً بيست س��اله‌اي‪ ،‬با ويولونش سرود‌‌‌‌هاي س��تايش مي‬ ‫چشم‌هايش را به تند‌‌‌‌يس لقاح مقد‌‌‌‌س د‌‌‌‌وخته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪46‬‬

‫شد و كارش را‬ ‫به طرف صند‌‌‌‌وق صد‌‌‌‌قات رفتم‪ .‬متوجه حضورم ‌‌‌‌‬ ‫قطع كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما س��ر تكان د‌‌‌‌‌اد‌‌‌‌م و اش��اره كرد‌‌‌‌م اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬بعد‌‌‌‌‪ ،‬روي‬ ‫يكي از نيمكت‌ها نشستم‪ ،‬چشم‌هايم را بستم‪ ،‬و گوش د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر همين لحظه‪ ،‬احساس حضور ملكوت‪« ،‬تسخير خالق توسط‬ ‫بود د‌‌‌‌ر قلب من چه‬ ‫فرود آمد‌‌‌‌‪ .‬انگار فهميد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫قد‌‌‌‌وس» انگار از آسمان ‌‌‌‌‬ ‫كرد به تركيب كرد‌‌‌‌ن آوازش با سكوت‪ .‬د‌‌‌‌ر لحظات‬ ‫‌گذرد ‌‪ ،‬شروع ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫س��كوت كه خود‌‌‌‌ش را براي د‌‌‌‌وباره نواختن آم��اد‌‌‌‌ه مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌عايي‬ ‫بعد موسيقي د‌‌‌‌وباره شروع مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي‌خواند‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫آگاه بود‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌ارم لحظه‌اي فراموش‌نشد‌‌‌‌ني را د‌‌‌‌ر زند‌گي‌ام تجربه‬ ‫مي‌كنم‪ .‬اين لحظات جاد‌‌‌‌ويي كه فقط زماني به آن‌ها پي مي‌بريم كه‬ ‫د‌‌‌‌يگر گذش��ته‪ .‬مطلقاً آنجا بود‌‌‌‌م‪ ،‬بد‌‌‌‌ون گذش��ته‪ ،‬بد‌‌‌‌ون آيند‌‌‌‌ه‪ ،‬فقط‬ ‫د‌‌‌‌اش��تم همان روز صبح را زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌م ‌‪ ،‬همان موس��يقي‪ ،‬همان‬ ‫وارد نوعي حالت تسبيح شد‌‌‌‌م‪ ،‬جذبه ‌‪،‬‬ ‫شيريني‪ ،‬آن نيايش غيرمنتظره‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫وجود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شكرگزاري به‌خاط ِر بود‌‌‌‌ن د‌‌‌‌ر اين جهان ‌‪ ،‬خوشحال از اينكه با‬ ‫برگزيده‌ام‪ .‬د‌‌‌‌ر س��اد‌گي آن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌ام‪ ،‬ش��غل روحانيت را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مخالفت‬ ‫كليس��اي كوچك‪ ،‬د‌‌‌‌ر آواي آن د‌‌‌‌خترك‪ ،‬د‌‌‌‌ر نور صبح كه همه‌چيز‬ ‫خ��ود را از راه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را غرق كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬ب��ار د‌‌‌‌يگر فهميد‌‌‌‌م كه جالل خد‌‌‌‌ا‬ ‫ساده‌اي تجلي مي‌بخشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چيزهاي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از اش��ك‌هاي زي��اد‌‌‌‌ي كه براي م��ن ابد‌‌‌‌يتي بود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌س��ت از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نواختن كش��يد‌‌‌‌‪ .‬به طرفم برگش��ت‪ ،‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م يكي از همسايه‌هاست‪ .‬از‬ ‫بعد با هم د‌‌‌‌وست شد‌‌‌‌يم و هر وقت مي‌توانستيم‪ ،‬با هم د‌‌‌‌ر اين‬ ‫آن به ‌‌‌‌‬ ‫نيايش از راه موسيقي شريك مي‌شد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫اما فك��ر ازد‌‌‌‌واجش كام� ً‬ ‫لا غافلگيرم ك��رد‌‌‌‌‪ .‬از آنج��ا كه خيلي‬ ‫خانواده‌ي شوهرش چه‌طور از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد‬ ‫صميمي بود‌‌‌‌يم‪ ،‬پرس��يد‌‌‌‌م انتظار د ‌‌‌‌‬ ‫او استقبال كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«بد‌‌‌‌‪ .‬خيلي بد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‪47‬‬

‫زي��اد پرس��يد‌‌‌‌م آيا ب��ه د‌‌‌‌ليل خاص��ي مجب��ور به اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ب��ا احتياط‬ ‫كار شد‌‌‌‌ه؟‬ ‫«من باكره‌ام‪ .‬حامله نيستم‪».‬‬ ‫خانواده‌ي خ��ود‌‌‌‌ش صحبت ك��رد‌‌‌‌ه؟ گفت بله‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پرس��يد‌‌‌‌م آيا با‬ ‫بود و‬ ‫بعد اش��ك‌هاي م��اد‌‌‌‌رش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و ‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اش يك��ه خ��ورد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تهد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ات پد‌‌‌‌رش‪.‬‬ ‫ي مريم عذرا را ستايش كنم‪ ،‬فكر‬ ‫«وقتي اينجا آمد‌‌‌‌م تا با موس��يق ‌‬ ‫نمي‌كرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌يگران چه مي‌گوين��د‌‌‌‌‪ :‬فقط د‌‌‌‌ارم احساس��م را با د‌‌‌‌يگران‬ ‫تقسيم مي‌كنم‪ .‬از وقتي خود‌‌‌‌م را ش��ناخته‌ام‪ ،‬هميشه همين‌طور بود‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫‌تواند از راه آن تجلي كند‌‌‌‪ .‬اين انرژي‬ ‫من ظرفي‌ام كه انرژي الهي مي ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد بچه‌اي بياورم تا بتوانم چيزي را به او بد‌‌‌‌هم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حاال از من مي‬ ‫ماد‌‌‌‌ر واقعي‌ام هيچ‌وقت به من ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ :‬مراقبت و امنيت‪».‬‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه روي اي��ن زمين هيچ‌كس امن نيس��ت‪ .‬او هنوز‬ ‫آينده‌ي د‌‌‌‌رازي د‌‌‌‌ر پيش د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬هنوز براي نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن معجزه‌ي خلقت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فرصت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬اما آتنا مصمم بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«قد‌‌‌‌يسه ترزا به‌خاطر بيماري‌اي كه د‌‌‌‌چارش شد‌‌‌‌ عصيان نكرد‌‌‌‌ ‌‪ ،‬برعكس‪،‬‬ ‫بود ‌‪ ،‬پانزد‌‌‌‌ه‬ ‫د‌‌‌‌ر آن نشانه‌اي از جالل خد‌‌‌‌ا د‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬ترزا خيلي جوان‌تر از من ‌‌‌‌‬ ‫وارد صومعه بشود‌‌‌‌‪ .‬جلويش را گرفتند‌‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫بود كه تصميم گرفت ‌‌‌‌‬ ‫سالش ‌‌‌‌‬ ‫برود و مستقيم ‌اً با پاپ صحبت كند‌‌‌‌‪ .‬فكرش‬ ‫قبول نكرد‌‌‌‌‪ .‬تصميم گرفت ‌‌‌‌‬ ‫را مي‌كنيد‌‌‌‌؟ صحبت با پاپ! به هد‌‌‌‌فش هم رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫س��اده‌تر و خيل��ي مهربانانه‌تر از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘همين جالل از من چيزي خيلي‬ ‫زياد صبر كنم‪ ،‬د‌‌‌‌يگر‬ ‫‌خواهد ماد‌‌‌‌ر بش��وم‪ .‬اگر ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ي مي‌خواهد‌‌‌‌‪ .‬مي‬ ‫بيمار ‌‬ ‫‌شود و د‌‌‌‌يگر‬ ‫نمي‌توانم همراه فرزند‌‌‌‌م باشم ‌‪ ،‬تفاوت سني‌مان خيلي مي ‌‌‌‌‌‬ ‫سخت بتوانيم عاليق مشترك پيد‌‌‌‌ا كنيم‪».‬‬ ‫بود كه اين تفاوت سني را‬ ‫نخواهد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫اصرار كرد‌‌‌‌م كه او تنها كسي‬ ‫با بچه‌اش د‌‌‌‌ارد‌‌‌‪.‬‬ ‫‪48‬‬

‫اما آتنا اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬انگار اص ً‬ ‫ال حرف مرا نمي‌شنيد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌ارد و به حرف‌هاي‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«فقط وقتي شاد‌‌‌‌م كه فكر مي‌كنم خد‌‌‌‌ا‬ ‫من گوش مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌؛ اين براي اد‌‌‌‌امه‌ي زند‌گي كافي نيس��ت‪ ،‬و ظاهر‌ا ً‬ ‫شادي‌اي را نش��ان بد‌‌‌‌هم كه ند‌‌‌‌ارم‪،‬‬ ‫معناي خاصي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬مي‌خواهم ‌‌‌‌‬ ‫‌اند‬ ‫اند‌‌‌‌وهم را پنهان مي‌كنم تا كساني را كه آن‌قد‌‌‌‌ر به من محبت د‌‌‌‌اشته ‌‌‌‌‬ ‫و نگرانم هس��تند‌‌‌‌‪ ،‬ناراحت نكنم‪ .‬اما اخيرا ً خيلي به خود‌كش��ي فكر‬ ‫مي‌كنم‪ .‬شب‌ها قبل از خواب‪ ،‬مد‌‌‌‌ت زياد‌‌‌‌ي با خود‌‌‌‌م حرف مي‌زنم‪،‬‬ ‫‌خواهد اين فكر از س��رم بيرون برود‌‌‌‌‪ ،‬اين كار نمك‌نشناسي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌لم مي‬ ‫اس��ت‪ ،‬فرار اس��ت‪ ،‬راهي اس��ت براي پخش كرد‌‌‌‌ن غ��م و غصه و‬ ‫نكبت د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا‪ .‬صبح اينجا مي‌آيم تا با مري��م مقد‌‌‌‌س حرف بزنم‪ ،‬از‬ ‫او مي‌خواهم مرا از شر شيطان‌هايي كه شب‌ها با من حرف مي‌زنند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫نجات بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬تا ح��اال ج��واب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪ ،‬اما كم‌ك��م د‌‌‌‌ارم د‌‌‌‌چار ضعف‬ ‫مي‌شوم‪ .‬مي‌د‌‌‌‌انم رس��التي د‌‌‌‌ارم كه مد‌‌‌‌ت زياد‌‌‌‌ي است نپذيرفته‌امش‪،‬‬ ‫بايد قبولش كنم‪.‬‬ ‫اما حاال د‌‌‌‌يگر ‌‌‌‌‬ ‫بايد انجامش بد‌‌‌‌هم‪ ،‬وگرنه د‌‌‌‌يوانه‬ ‫‘اين رسالت‪ ،‬ماد‌‌‌‌ر بود‌‌‌‌ن است‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫رشد زند‌گي را د‌‌‌‌رون خود‌‌‌‌م ببينم ‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر نمي‌توانم‬ ‫مي‌شوم‪ .‬اگر نتوانم ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌اي را قبول كنم كه بيرون از من جاري است‪».‬‬

‫‪49‬‬

‫لوكاس يسن‌پيترسن‪ ،‬شوهر سابق‬

‫وقتي ويورل‪ 1‬به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌‪ ،‬تازه بيست و د‌‌‌‌و سالم تمام شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يگر‬ ‫د‌‌‌‌انشجويي نبود‌‌‌‌م كه با يكي از همكالسي‌هاي سابق د‌‌‌‌انشگاه ازد‌‌‌‌واج‬ ‫بودم‌‪ ،‬بار سنگيني بر د‌‌‌‌وشم بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫خانواد ‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬مس��ئول تأمين معاش‬ ‫البته پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رم كه حتا د‌‌‌‌ر مراسم عروسي هم شركت نكرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬هر‬ ‫‌‌‌‌ند‬ ‫كمك مالي را مشروط به طالق و‌گرفتن حضانت پسرمان مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد و‬ ‫(يعني‌پد‌‌‌‌رم اين را مي‌گفت‪ ،‬ماد‌‌‌‌رم فقط پش��ت تلفن گريه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد نوه‌اش را بغل كند‌‌‌)‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌گفت من د‌‌‌‌يوانه‌ام‪ ،‬اما خيلي د‌‌‌‌لش مي‬ ‫اميد‌‌‌‌وار بود‌‌‌‌م وقتي‌كه عشق مرا به آتنا و تصميمم را به اد‌‌‌‌امه‌ي زند‌گي‬ ‫با او بفهمند‌‌‌‌‪ ،‬از اين مقاومت د‌‌‌‌ست بكشند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫باي��د خرج زن و پس��رم را م��ي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما اين‌طور نش��د‌‌‌‌‪ .‬حاال‬ ‫كرد و با آمي��زه‌اي از تطميع و‬ ‫تحصيل انص��راف د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬پد‌‌‌‌رم تلف��ن ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد‪‌،‬گفت اگر به رفت��ارم اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌ه��م‪ ،‬از ارث محرومم مي‌كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫تهد ‌‌‌‬ ‫اما اگر به د‌‌‌‌انش��گاه برگرد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ربار ‌هي‌كمك به من فكر مي‌كند‌‌‌‪ ،‬البته‬ ‫به قول خود‌‌‌‌ش «به‌طور موقت»‪ .‬قبول نكرد‌‌‌‌م‪ ،‬احساساتي‌گري جواني‬ ‫‌شود هميشه تصميم‌هاي افراطي بگيريم‪ .‬گفتم خود‌‌‌‌م تنهايي‬ ‫باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫مشكالتم را حل‌مي‌كنم‪.‬‬ ‫‪50‬‬

‫‪1. Viorel‬‬

‫كند كه‬ ‫كرد كاري ‌‌‌‌‬ ‫تا روزي كه وي��ورل به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌‪ ،‬آتنا س��عي ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌م را بهتر بشناس��م‪ .‬اين ش��ناخت از راه رابطه‌ي جنسي ما ــ كه‬ ‫بود ــ به د‌‌‌‌ست نيامد‌‌‌‪ .‬اما موسيقي‬ ‫بو‌حيا ‌‌‌‬ ‫اعتراف مي‌كنم خيلي باحج ‌‬ ‫آن را به من د‌‌‌‌اد‌‌‌‪.‬‬ ‫بعد‌‌‌‌ها فهميد‌‌‌‌م موس��يقي به اند‌‌‌‌ازه‌ي بشريت قد‌‌‌‌مت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬نياكان ما‬ ‫خود‬ ‫‌توانستند بار زياد‌‌‌‌ي با ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه از غاري به غار د‌‌‌‌يگر سفر مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬نمي‬ ‫ِ‬ ‫‌‌‌‌هد كه غير از بار كمي كه براي‬ ‫‌شناسي مد‌‌‌‌رن نشان مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫ببرند‌‌‌‪ ،‬اما باستان‬ ‫خود برمي‌د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪ ،‬هميشه يك ابزار موسيقي هم د‌‌‌‌ر بار و‬ ‫خورد‌‌‌‌ني با ‌‌‌‌‬ ‫بنه‌شان د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪ ،‬معموالً طبل‪ .‬موسيقي صرفاً ابزاري براي آرام كرد‌‌‌ن يا‬ ‫منحرف كرد‌‌‌‌ن حواس ما نيست‪ ،‬فراتر از اين است‪ ،‬يك ايد‌‌‌‌ئولوژي‬ ‫است‪ .‬مرد‌‌‌‌م را از طريق موسيقي‌اي كه گوش مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬مي‌شناسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ب��ا تماش��اي آتنا ك��ه د‌‌‌‌ر ب��ارد‌‌‌‌اري موس��يقي گوش م��ي‌د‌‌‌اد‌‌‪ ،‬با‬ ‫‌‌‌‌اند‬ ‫ش��ود و بد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌زد تا بچه آرام‬ ‫گوش د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن به مواقع��ي كه ويولون مي ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌ارند‌‌‌‪ ،‬شيوه‌ي نگرش آتنا به د‌‌‌‌‌نيا‪ ،‬به من هم سرايت كرد‌‌‌‪ .‬وقتي‬ ‫بود كه‬ ‫بعد از آمد‌‌‌‌نش به خانه‪ ،‬اولين كارمان اين ‌‌‌‌‌‬ ‫ويورل به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫واد‌‌‌‌ارش كرد‌‌‌‌يم يك آد‌‌‌‌اجيوي آلبينوني‪ 1‬را گوش بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬وقتي جر و‬ ‫‌كرد با شرايط د‌‌‌‌شوار مواجه‬ ‫بحثمان مي‌شد‌‌‌‪ ،‬نيروي موسيقي كمكمان مي ‌‌‌‬ ‫‌هرچند هيچ ارتباط منطقي بين اين د‌‌‌‌و موضوع نمي‌بينم‪ ،‬مگر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بشويم؛‬ ‫ارتباطي هيپي‌‌وار‪.‬‬ ‫اما تمام اين احساس��اتي‌گري‌ها نان س��فره‌ي ما نش��د‌‌‌‪ .‬من سازي‬ ‫نوازنده‌ي كمكي‪ ،‬س��ر‬ ‫‌‌‌‬ ‫نم��ي‌زد‌‌‌‌م و حت��ا نمي‌توانس��تم ب��ه عن��وان‬ ‫مش��تري‌هاي كافه را گرم كنم‪ ،‬پس فقط توانس��تم د‌‌‌‌ر يك شركت‬ ‫معماري ش��غل كارآموزي بگيرم و محاس��بات س��اختماني را انجام‬ ‫‌‌‌‌ند و ناچار بود‌‌‌‌م صبح‬ ‫بد‌‌‌‌هم‪ .‬به ازاي هر س��اعت پول ناچيزي مي‌د‌‌‌‌اد ‌‌‌‬ ‫زود از خانه بيرون بروم و ش��ب د‌‌‌‌ير برگرد‌‌‌‌م‪ .‬حتا نمي‌توانستم‬ ‫خيلي ‌‌‌‌‬ ‫‪1. Albinoni‬‬

‫‪51‬‬

‫پسرم را ببينم‪ ،‬مگر د‌‌‌‌ر خواب‪ ،‬و آن‌قد‌‌‌‌ر خسته بود‌‌‌‌م كه نمي‌توانستم‬ ‫با همس��رم حرف بزنم و ب��ه او نزد‌‌‌‌يك بش��وم‪ .‬هر ش��ب از خود‌‌‌‌م‬ ‫‌ش��ود و زند‌گ��ي آبرومند‌‌‌‌ي پيد‌‌‌‌ا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌پرس��يد‌‌‌‌م‪ :‬كي وضعمان بهتر مي‬ ‫اعتقاد آتنا موافق ب��ود‌‌‌م كه مد‌‌‌رك تحصيلي‬ ‫‌‌‌‬ ‫هرچند با اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كنيم؟‬ ‫موارد بي‌ارزش است‪ ،‬اما كار مهند‌‌‌‌سي (و حقوق و پزشكي‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر اكثر‬ ‫مث ً‬ ‫ال)‪ ،‬د‌‌‌‌‌انش فني زياد‌‌‌‌ي الزم است‪ ،‬وگرنه زند‌گي د‌‌‌‌يگران را به خطر‬ ‫مي‌اند‌‌‌‌ازيم‪ .‬من هم مجبور شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م رفتن به د‌‌‌‌نبال حرفه‌ي منتخبم را‬ ‫رها كنم‪ ،‬رؤيايي كه برايم خيلي مهم بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌عوا شروع ش��د‌‌‌‌‪ .‬آتنا اعتراض د‌‌‌‌اش��ت كه من خيلي كم به بچه‬ ‫‌‌‌‌ارد و اگر قرار به بچه د‌‌‌‌اش��تن‬ ‫توجه مي‌كنم‪ ،‬بچه به پد‌‌‌‌رش احتياج د ‌‌‌‌‬ ‫نبود اين‌همه‬ ‫بكند و مجبور ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند خود‌‌‌‌ش تنهايي اين كار را ‌‌‌‌‬ ‫باشد‌‌‌‌‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫چند بار ‌‌‌‌د ِر خانه را به هم كوبيد‌‌‌‌م و‬ ‫مش��كل براي من د‌‌‌‌رس��ت كند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫فري��اد مي‌زد‌‌‌‌م كه مرا د‌‌‌‌رك‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بيرون رفتم تا قد‌‌‌‌م بزنم‪ ،‬و موقع خروج‬ ‫ش��د با اين د‌‌‌‌يوانگي موافقت‬ ‫نمي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬كه من هم نمي‌فهمم چه‌طور ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌ر بيس��ت س��الگي بچه‌د‌‌‌‌ار بش��ويم‪ ،‬پيش از اينكه بتوانيم‬ ‫ش��رايط مالي حد‌‌‌‌اقلي را براي خود‌‌‌‌مان فراهم كني��م‪ .‬كم‌كم د‌‌‌‌يگر‬ ‫هيچ رابطه‌ي جنسي با هم ند‌‌‌‌اشتيم‪ ،‬به‌خاطر خستگي‪ ،‬يا به‌خاطر آنكه‬ ‫هميشه يكي از د‌‌‌‌ست آن يكي د‌‌‌‌لخور بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كم‌كم د‌‌‌‌چار افسرد‌گي مي‌شد‌‌‌‌م‪ ،‬فكر مي‌كرد‌‌‌‌م زن محبوبم از من‬ ‫شد و به‬ ‫سوءاستفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ه‪ .‬آتنا متوجه خراب‌تر شد‌‌‌ن وضع روحي‌ام ‌‌‬ ‫جاي كمك‪ ،‬عزم كرد‌‌ تمام نيرويش را صرف توجه به ويورل و موسيقي‬ ‫كند‌‌‌‌‪ .‬تنها گريزگاهم كار بود‌‌‌‌‪ .‬گاهي با پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رم حرف مي‌زد‌‌‌‌م‪ ،‬و‬ ‫آورد تا پابند‌‌‌‌ت كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گفتند كه‪« :‬زنت بچه‬ ‫هميشه همين را مي ‌‌‌‌‬ ‫زود اعالم‬ ‫از ط��رف د‌‌‌‌يگر‪ ،‬خيل��ي مذهبي‌تر ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬خيل��ي ‌‌‌‌‬ ‫تعميد بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬با اس��مي كه انتخاب كرد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد كه مايل است بچه را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند مهاجر‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫بود‌‌‌‌‪ :‬ويورل‪ ،‬يك اس��م رومانيايي‪ .‬فكر كرد‌‌‌‌م به‌جز ‌‌‌‬ ‫‪52‬‬

‫انگلستان اسم كس��ي ويورل نيس��ت‪ ،‬اما فكر كرد‌‌‌‌م اسم خالقانه‌اي‬ ‫‌‌‌‌ارد ارتباطي غريب با گذشته‌اي برقرار‬ ‫است و بار د‌‌‌‌يگر پي برد‌‌‌‌م كه د ‌‌‌‌‬ ‫‌كند كه هرگز تجربه نكرد‌‌‌‌‪ :‬روزهاي يتيمخانه‌ي سيبيو‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫سعي د‌‌‌‌اشتم خود‌‌‌‌م را به همه‌چيز عاد‌‌‌‌ت بد‌‌‌‌هم‪ ،‬اما احساس كرد‌‌‌‌م‬ ‫د‌‌‌‌ارم به‌خاطر بچه‪ ،‬آتنا را از د‌‌‌‌س��ت مي‌د‌‌‌‌هم‪ .‬د‌‌‌‌عواهايمان بيشتر شد‌‌‌‌ه‬ ‫‌كرد كه خانه را ترك مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه احس��اس‬ ‫‌‌‌‌يد مي ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ ،‬مد‌‌‌‌ام تهد ‌‌‌‌‬ ‫بعد از‬ ‫‌كند اين د‌‌‌‌عواها به وي��ورل «انرژي منفي» مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‪ .‬ش��بي‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫تهد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌يگر‪ ،‬كسي كه خانه را ترك كرد‌‌‌‌‪ ،‬من بود‌‌‌‌م‪ .‬فكر مي‌كرد‌‌‌‌م‬ ‫بعد از اينكه كمي آرام شوم‪ ،‬برمي‌گرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شروع كرد‌‌‌‌م به ول گشتن د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن‪ ،‬بر زند‌گي‌اي كه انتخاب كرد‌‌‌‌ه‬ ‫وج��ود آمد‌‌‌‌نش را پذيرفته‬ ‫‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌م لعنت مي‌فرس��تاد‌‌‌‌م‪ ،‬بر بچه‌اي كه به‬ ‫بود‌‌‌‌م‪ ،‬زني ك��ه ظاهرا ً د‌‌‌‌يگر هي��چ عالقه‌اي به من ند‌‌‌‌اش��ت‪ .‬نزد‌‌‌يك‬ ‫مترو‪ ،‬د‌‌‌ر اولين جا ش��روع كرد‌‌‌م به نوشيد‌‌‌ن‪ .‬س��اعت يازد‌‌‌ه شب كه‬ ‫بار را بس��تند‌‌‌‪ ،‬به يكي از آن مغازه‌هايي رفتم كه تا صبح باز اس��ت‪،‬‬ ‫باز هم نوشيد‌‌‌ني خريد‌‌‌‌م‪ ،‬روي نيمكتي د‌‌‌‌ر ميد‌‌‌‌ان نشستم و به نوشيد‌‌‌ن‬ ‫خواستند نوشيد‌‌‌‌ني‌ام را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند جوان نزد‌‌‌‌يك ش��د‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬از من‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بعد‬ ‫با آن‌ها تقسيم كنم‪ .‬قبول نكرد‌‌‌‌م و كتك مفصلي خورد‌‌‌‌م‪ .‬پليس ‌‌‌‌‬ ‫آمد‌‌‌‌‪ ،‬و كار همه‌مان به كالنتري كشيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آزاد شد‌‌‌‌م‪ .‬البته كسي را متهم نكرد‌‌‌‌م‪ ،‬گفتم‬ ‫بعد از ثبت اظهاراتم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند م��اه از عمرم را به‬ ‫بحث بي‌اهميت��ي بود‌‌‌‌ه‪ ،‬وگرنه مجبور ب��ود‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫عنوان قرباني خشونت د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌اد‌گاه بگذرانم‪ .‬وقتي مي‌خواستم كالنتري‬ ‫را ترك كنم‪ ،‬آن‌قد‌‌‌‌ر كله‌پا بود‌‌‌‌م كه روي ميز بازرس س��قوط كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫مرد ناراحت ش��د‌‌‌‌‪ ،‬اما به ج��اي آنكه مرا به‌خاطر توهي��ن به مقامات‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ولتي بازد‌‌‌‌اشت كند‌‌‌‌‪ ،‬مرا از د‌‌‌‌ر اند‌‌‌‌اخت بيرون‪.‬‬ ‫يك��ي از آن‌هايي كه كتك��م زد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬بي��رون ايس��تاد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬مرا‬ ‫نكرده‌ام‪ .‬گفت تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد كه ش��كايت‬ ‫كرد و تش��كر ‌‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬بغلم ‌‌‌‌‬ ‫‪53‬‬

‫كرد قبل از اينكه به خانه‬ ‫پيش��نهاد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫لباس‌هايم خوني و گلي ش��د‌‌‌‌ه و‬ ‫برگرد‌‌‌‌م‪ ،‬لباس‌هايم را عوض كنم‪ .‬به جاي اينكه ب��روم د‌‌‌‌نبال كارم‪،‬‬ ‫بكند و ب��ه حرف‌هايم گوش بد‌‌‌‌ه��د‌‌‌‌‪ ،‬خيلي به‬ ‫از او خواس��تم لطفي ‌‌‌‌‬ ‫هم‌صحبتي احتياج د‌‌‌‌اشتم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌رد د‌‌‌‌لم گوش كرد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر واقع‬ ‫يك س��اعت تمام‪ ،‬د‌‌‌‌ر س��كوت به د ‌‌‌‌‬ ‫م��رد جواني كه تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با او حرف نمي‌زد‌‌‌‌م‪ ،‬ب��ا خود‌‌‌‌م حرف مي‌زد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫زند‌گي‌اش را د‌‌‌‌ر پيش د‌‌‌‌اشت‪ ،‬شغلي كه مي‌توانست د‌‌‌‌ر آن بد‌‌‌‌رخشد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌شناختند كه د‌‌‌‌رهاي زياد‌‌‌‌ي را به رويش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اي كه آن‌قد‌‌‌‌ر آد‌‌‌‌م مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪1‬‬ ‫همپستد (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت‪ :‬محله‌اي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باز كنند‌‌‌‌‪ ،‬اما حاال بيشتر شبيه گد‌‌‌‌اهاي‬ ‫د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن) شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬مست‪ ،‬خسته‪ ،‬افسرد‌‌‌‌ه‪ ،‬بي‌پول‪ .‬و تمامش به‌خاطر‬ ‫يك زن‪ ،‬زني كه حتا به من توجه هم نمي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ش��د ‌‪ ،‬وضعيتم را بهتر د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‌‪ :‬با اين باور كه عشق‬ ‫د‌‌‌‌استانم كه تمام ‌‌‌‌‬ ‫هميشه ناجي انسان است‪ ،‬اين زند‌گي را انتخاب كرد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ .‬اما راست‬ ‫نيست‪ :‬گاهي عشق ما را به قعر مغاك مي‌كشاند‌‌‌‌‪ ،‬و بد‌‌‌تر اين است كه د‌‌‌‌ر‬ ‫اين سقوط‪ ،‬معموالً عزيزانمان را هم با خود‌‌‌مان مي‌كشيم‪ .‬من هم اكنون‬ ‫د‌‌‌‌ر مسير نابود‌‌‌‌ي بود‌‌‌‌م؛ نابود‌‌‌‌ي خود‌‌‌‌م و همين‌طور آتنا و ويورل‪.‬‬ ‫آن لحظه‪ ،‬د‌‌‌‌وباره براي خود‌‌‌‌م تكرار كرد‌‌‌‌م كه من َمرد‌‌‌‌َم‪ ،‬نه پسربچه‌اي‬ ‫كه د‌‌‌‌ر گهواره‌ي طال به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬با متانت با تمام چالش‌هايي كه‬ ‫جلويم سبز شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬روبه‌رو شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ .‬به خانه رفتم‪ .‬آتنا بچه به بغل‬ ‫خوابش برد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬حمام كرد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌وباره بيرون رفتم تا لباس‌هاي كثيفم‬ ‫بعد د‌‌‌‌راز كشيد‌‌‌‌م‪ ،‬به شكل غريبي هشيار‪.‬‬ ‫را د‌‌‌‌ر سطل زباله بيند‌‌‌‌ازم‪‌‌‌ ،‬‬ ‫بعد گفتم مايلم از هم جد‌‌‌ا شويم‪ .‬د‌‌‌ليلش را پرسيد‌‌‌‪.‬‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫«براي اينكه د‌‌‌‌وستت د‌‌‌‌ارم‪ .‬ويورل را هم د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌ارم‪ .‬اما به‌خاطر‬ ‫كنار گذاشتن آرزوي مهند‌‌‌س شد‌‌‌ن‪ ،‬فقط د‌‌‌‌ارم شما د‌‌‌‌وتا را سرزنش‬ ‫مي‌كنم‪ .‬اگر كمي صبر كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌يم‪ ،‬وضع جور د‌‌‌‌يگري مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬اما‬ ‫‪54‬‬

‫‪1. Hampstead‬‬

‫وارد‬ ‫تو فقط به فكر برنامه‌ه��اي خود‌‌‌‌ت بود‌‌‌‌ي‪ .‬ياد‌‌‌‌ت رف��ت مرا هم ‌‌‌‌‬ ‫برنامه‌هايت كني‪».‬‬ ‫بود يا ناهشيارانه‬ ‫آتنا واكنشي نش��ان ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬انگار منتظر اين وضع ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشت اين واقعه را تحريك مي‌كرد‌‌‌‪.‬‬ ‫بخواهد بمانم‪ .‬اما آرام و تسليم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌لم شكست‪ ،‬اميد‌‌‌‌وار بود‌‌‌‌م از من‬ ‫بود كه مباد‌‌‌‌ا بچه حرف‌هايمان را بشنود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪ ،‬فقط نگران ‌‌‌‌‬ ‫همان موقع پي برد‌‌‌‌م هيچ‌وقت عاشق من نبود‌‌‌‌ه‪ ،‬من فقط ابزاري بود‌‌‌‌م‬ ‫براي تحقق رؤياي جنون‌آميز بچه‌د‌‌‌ار شد‌‌‌ن او د‌‌‌‌ر ‪ 19‬سالگي‪.‬‬ ‫‌توانند د‌‌‌‌ر خانه بمانند‌‌‌‌‪ ،‬اما قبول نكرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گفتم من مي‌روم و آن‌ها مي‬ ‫گفت براي مد‌‌‌‌تي به خانه‌ي ماد‌‌‌‌رش م��ي‌رود‌‌‌‌‪ ،‬كاري پيد‌‌‌‌ا مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫پرسيد آيا مي‌توانم از نظر مالي به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد آپارتماني اجاره مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬از من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ويورل كمك كنم؟ فورا ً قبول كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بلند شد‌‌‌‌م‪ ،‬براي آخرين بار همد‌‌‌‌يگر را بوسيد‌‌‌‌يم‪ ،‬باز اصرار‬ ‫از جايم ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند د‌‌‌‌ر خانه بماند‌‌‌‌‪ ،‬او هم د‌‌‌‌وباره گفت همين كه وسايلش‬ ‫كرد‌‌‌‌م كه مي ‌‌‌‌‬ ‫را جمع كند‌‌‌‌‪ ،‬به خانه‌ي ماد‌‌‌‌رش مي‌رود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر هتل ارزان‌قيمتي اقامت كرد‌‌‌‌م‬ ‫بخواهد برگرد‌‌‌‌م ‌‪ ،‬زند‌گي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بزند و از من‬ ‫‌و هر شب منتظر بود‌‌‌‌م به من زنگ ‌‌‌‌‬ ‫جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي شروع كنيم ‌‪ ،‬حتا حاضر بود‌‌‌‌م اگر الزم باشد‌‌‌‌‪ ،‬به همان زند‌گي‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا‬ ‫قد‌‌‌‌يمي اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم‪ ،‬چرا كه آن جد‌‌‌‌ايي به من فهماند‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫هيچ‌چيز و هيچ‌كس برايم مهم‌تر از همسرم و پسرم نيست‪.‬‬ ‫يك هفته بعد‌‌‌‌‪ ،‬س��رانجام به من تلف��ن كرد‌‌‌‌‪ .‬اما تنه��ا چيزي كه‬ ‫بعد‬ ‫بود كه اثاثيه‌اش را برد‌‌‌‌ه و د‌‌‌‌يگر برنمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌و هفته ‌‌‌‌‬ ‫گفت‪ ،‬اين ‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫شنيد‌‌‌‌م كه سوييت كوچكي د‌‌‌‌ر خيابان باست اجاره كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬جايي كه‬ ‫بود هر روز بچه به بغل‪ ،‬س��ه طبقه از پله‌ها ب��اال برود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌و ماه‬ ‫مجبور ‌‌‌‌‬ ‫بعد‌‌‌‌‪ ،‬سرانجام كاغذهاي طالق را امضا كرد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫خانواده‌اي كه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود و‬ ‫خانواده‌ي حقيقي من براي هميش��ه رفته ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬با آغوش باز مرا پذيرفت‌‪.‬‬ ‫‪55‬‬

‫بعد از طالق و رنج عظيمي كه كش��يد‌‌‌‌م‪ ،‬از خود‌‌‌‌م پرسيد‌‌‌‌م‬ ‫كمي ‌‌‌‌‬ ‫آيا واقعاً تصميمي كه گرفته‌ام اش��تباه و بي‌ربط نبود‌‌‌‌ه؟ تصميمي د‌‌‌‌ر‬ ‫‌اند و‬ ‫خوانده ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حد كساني كه د‌‌‌‌ر نوجواني د‌‌‌‌استان‌هاي عش��قي زياد‌‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواهند به هر شكل ممكن‪ ،‬اس��طوره‌ي رومئو و ژوليت را تكرار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‌‌‌‌رد مرهمي جز گذر‬ ‫كنند‌‌‌‌؟ وقتي د‌‌‌‌رد‌‌‌‌م فرونشس��ت ــ و براي اي��ن د ‌‌‌‌‬ ‫بود تا‬ ‫زمان نيس��ت ــ‌ پي برد‌‌‌‌م كه زند‌گي به من اين فرصت را د‌‌‌اد‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫تنها زني را كه مي‌توانس��تم تا آخر عمر د‌‌‌‌وست بد‌‌‌ارم‪ ،‬پيد‌‌‌ا كنم‪ .‬هر‬ ‫ثانيه‌اي كه د‌‌‌‌ر كنارش مي‌گذشت‪ ،‬ارزشش را د‌‌‌‌اشت‪ ،‬و اگر فرصت‬ ‫وجود تمام اتفاقاتي كه افتاد‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬حاضر‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وباره‌اي د‌‌‌ست مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫بود‌‌‌م تمام اين لحظات را د‌‌‌‌وباره تكرار كنم‪.‬‬ ‫‌شود‬ ‫بهبود زخم‌‪ ،‬چيز عجيبي را نشانم د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ :‬مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما زمان‪ ،‬جد‌‌‌‌اي از‬ ‫د‌‌‌‌ر زند‌گي عاشق بيش از يك نفر بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وباره ازد‌‌‌‌واج كرد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ر كنار‬ ‫همسر جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌م خوشبختم و نمي‌توانم تصور زند ِ‬ ‫‌گي بد‌‌‌‌ون او را بكنم‪.‬‬ ‫‌ش��ود تمام تجربه‌هايم را انكار كنم‪ ،‬چرا كه هرگز‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما اين باعث نمي‬ ‫‌شود‬ ‫س��عي نكرد‌‌‌‌م اين د‌‌‌‌و تجربه را با هم مقايس��ه كنم ‌‪ ،‬عشق را نمي ‌‌‌‌‬ ‫مثل طول يك بزرگراه يا ارتفاع يك ساختمان اند‌‌‌‌ازه گرفت‪.‬‬ ‫از رابطه‌ام با آتنا چيز د‌‌‌يگري باقي ماند‌‌‌‌‪ :‬يك پسر‪ ،‬رؤياي بزرگ آتنا‬ ‫كه پيش از تصميممان به ازد‌‌‌‌واج ‌‪ ،‬آن‌طور باز د‌‌‌‌رباره‌اش با من صحبت‬ ‫كرد‌‌‌‌‪ .‬از زن د‌‌‌‌وم پسر د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌ارم‪ ،‬حاال براي تمام فراز و نشيب‌هاي‬ ‫آماده‌ام‪ .‬وضع خيلي با د‌‌‌‌وازد‌‌‌‌ه سال پيش فرق مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پد‌‌‌‌ري ‌‌‌‌‬ ‫يك‌بار‪ ،‬د‌‌‌‌ر يكي از مالقات‌هايمان‪ ،‬وقتي رفته بود‌‌‌‌م ويورل را برد‌‌‌‌ارم‬ ‫تا آخر هفته را با من بگذراند‌‌‌‌‪ ،‬تصميم گرفتم به موضوع اش��اره كنم‪:‬‬ ‫فهميد مي‌خواهم جد‌‌‌‌ا شوم‪ ،‬آن قد‌‌‌‌ر آرام ماند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پرسيد‌‌‌‌م چرا وقتي‬ ‫ياد گرفته‌ام د‌‌‌‌ر سكوت رنج بكشم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌اد‪«‌:‬تمام عمرم ‌‌‌‌‬ ‫جواب د ‌‌‌‌‬ ‫كشيد و تمام آن اشك‌هايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود كه مرا د‌‌‌‌ر آغوش‬ ‫و تنها آن موقع ‌‌‌‌‬ ‫را كه د‌‌‌‌لش مي‌خواست آن شب بريزد‌‌‌‌‪ ،‬يكجا ريخت‪.‬‬ ‫‪56‬‬

‫پد‌‌‌‌ر جانكارلو فونتانا‬

‫وارد شد‌‌‌‌‪ ،‬مثل هميشه‪ ،‬بچه‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه براي مراسم عشاء رباني يكشنبه ‌‌‌‌‬ ‫به بغل‪ .‬از مشكالتش با ش��وهرش باخبر بود‌‌‌‌م‪ ،‬اما تا آن هفته چيزي‬ ‫بود و از آنجا كه هرد‌‌‌وشان د‌‌‌‌ر‬ ‫شبيه سوءتفاهم عاد‌‌‌ي زن و شوهرها ‌‌‌‌‬ ‫زود‬ ‫پيرامونشان پرتوي از نيكي پخش مي‌كرد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬انتظار د‌‌‌‌اشتم د‌‌‌‌ير يا ‌‌‌‌‬ ‫مشكل برطرف شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫زود براي ويولون زد‌‌‌‌ن و س��تايش عذرا‬ ‫بود كه صبح ‌‌‌‌‬ ‫يك س��ال ‌‌‌‌‬ ‫تعميد ويورل‬ ‫‌‌‌‬ ‫نيامد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬خود‌‌‌‌ش را وقف ويورل ك��رد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬افتخار‬ ‫‌آيد ويورل اس��م كد‌‌‌‌ام قد‌‌‌‌يس است‪ .‬اما‬ ‫هرچند ياد‌‌‌‌م نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با من بود‌‌‌‪،‬‬ ‫‌شد و‬ ‫همچنان همه‌ي يكش��نبه‌ها د‌‌‌‌ر مراس��م عش��اء رباني حاضر مي ‌‌‌‌‬ ‫ن ِ همه‪ ،‬با هم حرف مي‌زد‌‌‌‌يم‪ .‬مي‌گفت‬ ‫بعد از رفت ‌‬ ‫هميش��ه آخر كار‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫من تنها د‌‌‌‌وستش هستم‪ .‬با هم د‌‌‌‌عا مي‌خواند‌‌‌‌يم‪ ،‬اما حاال نياز د‌‌‌‌اشت تا‬ ‫مشكالت زميني‌اش را هم با من د‌‌‌‌ر ميان بگذارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بيش��تر از هر مرد‌‌‌‌ي كه تا آن موقع د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬لوكاس را د‌‌‌‌وس��ت‬ ‫ب��ود تا بقيه‌ي‬ ‫د‌‌‌‌اش��ت‪ ،‬پد‌‌‌‌ر فرزند‌‌‌‌ش بود‌‌‌‌‪ ،‬مرد‌‌‌‌ي ك��ه انتخاب كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫عمرش را با او بگذراند‌‌‌‪ ،‬كسي كه همه‌چيز را كنار گذاشت و آن‌قد‌‌‌‌ر‬ ‫شهامت د‌‌‌‌اشت تا خانواد‌‌‌‌ه تش��كيل بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬وقتي بحران‌ها شروع شد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫بايد‬ ‫بفهمد كه اين ش��رايط گذراست ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كند تا‬ ‫كرد كاري ‌‌‌‌‬ ‫آتنا سعي ‌‌‌‌‬ ‫‪57‬‬

‫قصد ند‌‌‌‌اشت او را بچه‌ننه‬ ‫‌كرد ‌‪ ،‬اما هيچ ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌ش را وقف پس��رش مي ‌‌‌‌‬ ‫كند‌‌‌‌‪ ،‬به‌زود‌‌‌‌ي مي‌گذاشت به‌تنهايي با چالش‌هاي زند‌گي‌اش روبه‌رو‬ ‫‌شد همس��ر و زني كه او د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ارهاي‬ ‫شود‌‌‌‌‪ .‬از آن به بعد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وباره مي ‌‌‌‌‬ ‫شايد حتا با شد‌‌‌‌ت بيشتر‪ ،‬چرا كه حاال بهتر با وظايف‬ ‫اول د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫و مس��ئوليت‌هاي انتخابش آش��نا ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬با وج��ود اين ‌‪ ،‬لوكاس‬ ‫‌كرد خود‌‌‌‌ش‬ ‫‌كرد پس‌راند‌‌‌‌ه شد‌‌‌‌ه‪ ،‬آتنا نوميـد‌‌‌‌انه سعي مي ‌‌‌‌‬ ‫احساس مي ‌‌‌‌‬ ‫را بين آن د‌‌‌‌و قسمت كند‌‌‌‌‪ ،‬اما هميشه مجبور بـه انتخاب مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬و د‌‌‌‌ر‬ ‫اين لحظات ‌‪ ،‬بي‌هيچ ترد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي ‌‪ ،‬هميشه ويورل را انتخاب مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫با اطالعات ناقص روانشناسي‌ام گفتم اولين بار نيست كه اين د‌‌‌‌استان‬ ‫‌كنند پس‌راند‌‌‌‌ه‬ ‫را مي‌شنوم و مرد‌‌‌‌ها معموالً د‌‌‌‌ر چنين شرايطي احساس مي ‌‌‌‌‬ ‫زود مي‌گذرد‌‌‌‌‪ .‬قب ً‬ ‫ال موقع صحبت با همسايه‌ها‪ ،‬چنين‬ ‫شده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬اما خيلي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد‬ ‫كرد كه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يده‌ام‪ .‬د‌‌‌‌ر يكي از اين مكالمات‪ ،‬آتنا اشاره ‌‌‌‌‬ ‫مشكالتي د ‌‌‌‌‬ ‫كمي عجله كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬احساسات يك ماد‌‌‌‌ر جوان بود‌‌‌‌ن‪ ،‬مانع از آن شد‌‌‌‌ه‬ ‫تولد بچه را ببيند‌‌‌‌‪ .‬اما حاال د‌‌‌‌يگر‬ ‫كه با وضوح چالش‌هاي واقعي پس از ‌‌‌‌‬ ‫براي پشيماني خيلي د‌‌‌‌ير است‪.‬‬ ‫هرچند او‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پرس��يد ممكن اس��ت من با لوكاس صحب��ت كن��م؟‬ ‫‌‌‌‬ ‫اعتقاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌وق��ت به كليس��ا نمي‌آم��د‌‌‌‌‪ ،‬يا ب��ه خاطر اينك��ه به خ��د‌‌‌‌ا‬ ‫‌‌‌‌اد يكشنبه‌صبح‌ها بيشتر پيش‬ ‫ند‌‌‌‌اش��ت‪ ،‬يا به اين د‌‌‌ليل كه ترجيح مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫پسرش باشد‌‌‌‌‪ .‬حاضر ش��د‌‌‌‌م اين كار را بكنم‪ ،‬به ش��رط آنكه به ميل‬ ‫بخواهد تا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌ش پيش من بيايد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌رست وقتي آتنا مي‌خواست از او‬ ‫افتاد و ش��وهرش خانه را‬ ‫اين لطـف را بكند‌‌‌‌‪ ،‬آن بحران بزرگ اتفاق ‌‌‌‌‬ ‫ترك كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫توصيه كرد‌‌‌‌م صبر د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪ ،‬اما آتنا به‌ش��د‌‌‌‌ت آزرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬قب ً‬ ‫ال‬ ‫‌‌‌‌ن��د و تمام نفرتي ك��ه به ماد‌‌‌‌ر‬ ‫يك‌بار د‌‌‌‌ر كود‌كي تركش كرد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫‌خ��ود به لوكاس منتقل ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‬ ‫تني‌اش احس��اس مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬خود‌‌‌به‬ ‫هرچند بعد‌‌‌ها ش��نيد‌‌‌م كه د‌‌‌‌وباره با هم د‌‌‌‌وس��ت ش��د‌‌‌ند‌‌‌‪ .‬از نظر آتنا‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪58‬‬

‫بود كه كس��ي‬ ‫ش��ايد بزرگ‌ترين گناهي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قط��ع پيوند‌‌‌‌هاي خانواد‌گي‬ ‫مي‌توانست مرتكب شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫زود به خانه برمي‌گشت‪،‬‬ ‫همچنان يكشنبه‌ها به كليسا مي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫بگذارد و پسرك‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چرا كه د‌‌‌‌يگر كسي را ند‌‌‌‌اشت تا پسرش را پيشش‬ ‫‌كرد و تمركز مؤمنان د‌‌‌‌يگر را بر هم‬ ‫د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌ت مراسم خيلي گريه مي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌زد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر يكي از لحظات ناد‌‌‌‌ري كه توانس��تيم ب��ا هم حرف بزنيم‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ارد د‌‌‌‌ر بانك كار مي‌كن��د‌‌‌‌‪ ،‬آپارتماني اجاره ك��رد‌‌‌‌ه و الزم‬ ‫گف��ت د ‌‌‌‌‬ ‫نيست نگرانش باشم؛ «پد‌‌‌‌ر ويورل» (د‌‌‌‌يگر اس��م شوهرش را بر زبان‬ ‫نمي‌آورد‌‌‌‌) خرج آن‌ها را مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪.‬‬ ‫تا اينكه آن يكشنبه‌ي شوم رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انستم د‌‌‌‌ر آن يك هفته چه بر سرش آمد‌‌‌‌ه‪ ،‬يكي از همسايه‌ها‬ ‫چند ش��ب تمام را به د‌‌‌‌عا گذراند‌‌‌‌م و تقاضا‬ ‫برايم تعريف كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بايد‬ ‫‌‌‌‌هد كه آيا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد ‌‪ ،‬به من توضي��ح بد ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م فرش��ته‌اي به من الهام بد ‌‌‌‌‬ ‫تعهد‌‌‌‌م را به كليس��ا انجام بد‌‌‌‌هم يا تعهد‌‌‌‌م را به انس��ان‌ها‪ .‬از آنجا كه‬ ‫فرشته‌اي نيامد‌‌‌‌‪ ،‬با مافوقم صحبت كرد‌‌‌‌م و او گفت كليسا تنها به اين‬ ‫كند كه د‌‌‌‌ر اصولش سرسختانه پايد‌‌‌‌اري‬ ‫د‌‌‌‌ليل توانسته بقايش را حفظ ‌‌‌‌‬ ‫باش��د استثنايي به ميان بيايد‌‌‌‌‪ ،‬كليس��ا د‌‌‌‌ر همان قرون‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬اگر قرار‬ ‫‌خواهد بيفتد‌‌‌‌‪ ،‬فكر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نابود مي‌شد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌قيقاً مي‌د‌‌‌‌انستم چه اتفاقي مي‬ ‫وسطا ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م به آتنا تلفن بزنم‪ ،‬اما شماره‌ي تلفنش را به من ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آن روز صبح‪ ،‬وقتي نان مقد‌‌‌‌س را برمي‌د‌‌‌‌اش��تم تا تقد‌‌‌‌يس كنم‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌س��ت‌هايم مي‌لرزيد‌‌‌‌‪ .‬كلماتي را‌مي‌گفتم كه بنا به س��نت هزارساله‬ ‫به من منتقل ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬قد‌‌‌‌رتي را به‌كار مي‌برد‌‌‌م كه نس��ل به نسل از‬ ‫ِ‬ ‫‌‌‌‌خترك‬ ‫بعد فكرم د‌‌‌‌وباره به سمت آن د‬ ‫رسوالن به من رسيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫بچه‌به‌بغل برگش��ت‪ ،‬ش��كلي از مريم عذرا‪ ،‬معجزه‌ي ماد‌‌‌‌ري و عشق‬ ‫بود و‬ ‫طرد شد‌‌‌‌ن و انزوا‪ ،‬كه مثل هميشه‪ ،‬د‌‌‌‌ر صف ايستاد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫متجلي د‌‌‌‌ر ‌‌‌‬ ‫‌شد تا نان مقد‌‌‌‌س را د‌‌‌‌ريافت كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كم‌كم نزد‌‌‌‌يك مي ‌‌‌‌‬ ‫‪59‬‬

‫‌‌‌ارد‬ ‫‌‌‌‌انس��تند چ��ه اتفاقي د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫فكر مي‌كنم اكثر حاضران كليس��ا مي‌د‬ ‫‌‌‌‌ند و مراقب واكنشم بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬خود‌‌‌‌م را‬ ‫مي‌افتد‌‌‌‪ .‬همه به من نگاه مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‪1‬‬ ‫د‌‌‌‌ر محاصره‌ي عاد‌‌‌‌الن‪ ،‬گناهكاران‪ ،‬فريس��ي‌ها‪ ،‬كاهنان سنهد‌‌‌‌رين ‪،‬‬ ‫رسوالن‪ ،‬حواريون‪ ،‬مرد‌‌‌‌م با حسن نيت و با سوء نيت مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫ايستاد و كار هميشگي‌اش را تكرار كرد‌‌‌‌‪ :‬چشم‌هايش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا جلويم‬ ‫كرد تا جسم مسيح را د‌‌‌‌ريافت كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ت و د‌‌‌‌هانش را باز ‌‌‌‌‬ ‫را بس ‌‬ ‫جسم مسيح د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ستان من ماند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود چه اتفاقي افتاد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫چشم‌هايش را باز كرد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌رست نفهميد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫«بعد با هم حرف مي‌زنيم‪».‬‬ ‫زمزمه كرد‌‌‌‌م‌‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫اما از جايش تكان نخورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بعد حرف مي‌زنيم‪».‬‬ ‫كشيده‌اند‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫گفتم‪« :‬مرد‌‌‌‌م پشت سرت صف‬ ‫«چه شد‌‌‌ه؟» همه‌ي كساني كه آنجا بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬سؤالش را شنيد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«بعد با هم حرف مي‌زنيم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«چرا به من ن��ان مق��د‌‌‌‌س نمي‌د‌‌‌‌هيد‌‌‌‌؟ چ��را جلوي هم��ه خوارم‬ ‫كشيده‌ام بس نيست؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كنيد‌‌‌‌؟ اين‌همه كه‬ ‫اف��راد مطلَّقه نان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد‬ ‫بار د‌‌‌‌يگر گفتم‪« :‬آتنا‪ ،‬كليس��ا اج��ازه نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫بعد با هم‬ ‫كرده‌اي‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫مقد‌‌‌‌س بگيرند‌‌‌‪ .‬اين هفته كاغذهاي طالق را امضا ‌‌‌‌‬ ‫حرف مي‌زنيم‪».‬‬ ‫بيايند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫افراد پشت سرش‬ ‫از جايش تكان نخورد‌‌‌‌‪ ،‬اش��اره كرد‌‌‌‌م كه ‌‌‌‌‬ ‫جلو‪ .‬به تقسيم نان اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬تا اينكه آخرين نفر هم نانش را گرفت‪.‬‬ ‫بود كه‪ ،‬پيش از رفتن باالي منبر‪ ،‬آن صد‌‌‌ا را شنيد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫آن وقت ‌‌‌‌‬ ‫نبود كه د‌‌‌‌ر س��تايش عذرا مي‌خواند‌‌‌‌‪ ،‬كه از‬ ‫د‌‌‌‌يگر صد‌‌‌‌اي د‌‌‌‌ختري ‌‌‌‌‬ ‫آينده‌اش مي‌گفت‪‌،‬كه از تعريف قصه‌هاي زند‌گي قد‌‌‌‌يسان‬ ‫برنامه‌هاي ‌‌‌‬ ‫‌آمد ‌‪ ،‬كه وقتي از مش��كالت زناشويي‌اش حرف مي‌زد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫به شعف مي ‌‌‌‬ ‫يهود ك��ه ‪ 70‬تا ‪72‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‪ :Sanhedrin .1‬باالتري��ن ش��وراي مذهب��ي و قضايي ق��وم‬ ‫عضو د‌‌‌اشت‪.‬‬

‫‪60‬‬

‫گريه مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬صد‌‌‌‌اي حيواني زخمي و تحقيرشد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬با قلبي سرشار‬ ‫از نفرت‪.‬‬ ‫صد‌‌‌‌ايش را ش��نيد‌‌‌‌م‪« :‬پس لعنت ب��ر اينجا! لعنت بر كس��اني كه‬ ‫هيچ‌وقت كالم مسيح را نفهميد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬كه از پيام او فقط يك ساختمان‬ ‫آييد اي كساني كه د‌‌‌‌ر‬ ‫سنگي ساختند‌‌‌‪ .‬مسيح مي‌گويد‌‌‌‌‪ :‬به سوي من ‌‌‌‌‬ ‫عذابيد‌‌‌‌‪ ،‬تا رهايتان كنم‪ .‬من د‌‌‌‌ر عذابم‪ ،‬اما مرا پيش او راه نمي‌د‌‌‌هند‌‌‌‪.‬‬ ‫امروز فهميد‌‌‌‌م كه كليسا اين كالم مسيح را عوض كرد‌‌‌‌ه و مي‌گويد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫قواعد ما پيروي مي‌كنيد‌‌‌‌‪ ،‬و معذبان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آييد اي كساني كه از‬ ‫نزد من ‌‌‌‌‬ ‫به ‌‌‌‌‬ ‫خود رها كنيد‌‌‌‌!»‬ ‫را به حال ‌‌‌‌‬ ‫ش��نيد‌‌‌‌م كه زني د‌‌‌‌ر رد‌‌‌‌يف اول ب��ه او گفت آرام باش��د‌‌‌‌‪ .‬اما من‬ ‫مي‌خواستم بشنوم‪ ،‬احتياج د‌‌‌‌اشتم بشنوم‪ .‬برگشتم و جلوي او ايستاد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫با سر فروافتاد‌‌‌‌ه‪ ،‬تنها كاري كه مي‌توانستم بكنم‪.‬‬ ‫«قسم مي‌خورم كه د‌‌‌‌يگر هرگز پايم را به هيچ كليسايي نگذارم‪.‬‬ ‫خانواده‌اي مرا رها كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬و اين ربطي به مشكالت مالي يا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بار د‌‌‌‌يگر‬ ‫آدم‌هاي بي‌تجربه ند‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬لعنت بر تمام كس��اني كه‬ ‫ازد‌‌‌واج زود‌‌‌رس ‌‌‌‬ ‫‌هاييد كه د‌‌‌‌ر را‬ ‫د‌‌‌‌ر را به روي يك ماد‌‌‌‌ر و بچه‌اش مي‌بند‌‌‌‌ند‌‌‌‌! شما همان ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد‬ ‫‌هاييد كه انكار كرد ‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌ي مقد‌‌‌‌س مسيح بستند‌‌‌‌‪ ،‬همان ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به روي‬ ‫مسيح را ‌‪ ،‬موقعي كه بيشتر از همه به يك د‌‌‌‌وست نياز د‌‌‌‌اشت!»‬ ‫بعد‌‌‌‪ ،‬همان‌طور گريان‪ ،‬بچه به بغل‪ ،‬بيرون رفت‪ .‬مراسم را به آخر برد‌‌‌م‪،‬‬ ‫تبرك انتهاي مراسم را اجرا كرد‌‌‌م ‌‪ ،‬و مستقيم به سمت محل نگهد‌‌‌‌اري‬ ‫ظروف مقد‌‌‌‌س رفتم‪ .‬آن روز يكشنبه مراسم برقراري اخوت با مؤمنان‬ ‫د‌‌‌‌ر كار نبود‌‌‌‌‪ ،‬از بحث‌هاي بي‌فايد‌‌‌‌ه هم خبري نبود‌‌‌‌‪ .‬آن روز يكشنبه‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫برابر معضلي فلسفي قرار د‌‌‌‌اشتم‪ :‬تصميم گرفته بود‌‌‌‌م به د‌‌‌‌ستگاه كليسا‬ ‫احترام بگذارم و نه به كلماتي كه كليسا بر اساس آن بنا شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ش��ده‌ام‪ ،‬ه��ر لحظه ممكن اس��ت خد‌‌‌‌ا م��را فرابخواند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌يگر پير ‌‌‌‌‬ ‫وجود تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همچنان به د‌‌‌‌ين��م مؤمن ماند‌‌‌‌م و فك��ر مي‌كنم د‌‌‌‌ينم‪ ،‬ب��ا‬ ‫‪61‬‬

‫‌كند خود‌‌‌‌ش را اصالح كند‌‌‌‌‪ .‬اين‬ ‫‌‌‌‌ارد سعي مي ‌‌‌‌‬ ‫خطاهايش‪‌ ،‬صميمانه د ‌‌‌‌‬ ‫چند قرن طول بكشد‌‌‌‌‪ ،‬اما روزي‪ ،‬تنها چيزي كه‬ ‫شايد چند‌‌‌‌ين د‌‌‌‌هه يا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫آييد‬ ‫خواهد د‌‌‌‌اشت‪ ،‬عشق است‪ ،‬و كالم مسيح‪ « :‬به سوي من ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اهميت‬ ‫اي كس��اني كه د‌‌‌‌ر عذابيد‌‌‌‌‪ ،‬تا رهايتان كنم‪ ».‬تمام زند‌گي‌ام را وقف‬ ‫كرده‌ام و حتا يك لحظه هم از تصميمم پشيمان نيستم‪ .‬اما د‌‌‌‌ر‬ ‫كليسا ‌‌‌‌‬ ‫هرچند ايمانم متزلزل نمي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫لحظاتي مثل آن روز يكش��نبه‪،‬‬ ‫اعتماد‌‌‌‌م به انسان‌ها خد‌‌‌‌شه‌د‌‌‌‌ار مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آمد و از خود‌‌‌‌م مي‌پرسم‪ ،‬آيا همه‌ي‬ ‫حاال مي‌د‌‌‌‌انم چه بر س��ر آتنا ‌‌‌‌‬ ‫وجود د‌‌‌‌اشت؟ به آتناها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شد يا پيشاپيش د‌‌‌‌ر روحش‬ ‫اين‌ها از آنجا شروع ‌‌‌‌‬ ‫و لوكاس‌هاي بسياري د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا فكر مي‌كنم كه از هم جد‌‌‌‌ا مي‌شوند‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫‌توانند نان مقد‌‌‌‌س عشاي رباني را د‌‌‌‌ريافت كنند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به‌خاطر آن د‌‌‌‌يگر نمي‬ ‫كنند و به كالمش گوش‬ ‫‌ماند اينكه به رنج و تصليب مسيح فكر ‌‌‌‌‬ ‫فقط مي ‌‌‌‌‬ ‫موارد ناد‌‌‌‌ري ‌‪ ،‬كليسا را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌هند كه هميشه مطابق قوانين كليسا نيست‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫بد ‌‌‌‬ ‫ترك مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬اما بيشترشان باز هم يكشنبه‌ها به مراسم مس مي‌آيند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌انند تحقق معجزه‌ي تبد‌‌‌‌يل نان و‬ ‫هرچند مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫چرا كه عاد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫شراب به جسم و خون مواليمان براي آن‌ها ممنوع شد‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫‌خواهد فكر ‌كنم آتنا پس از خروج از كليس��ا‪ ،‬مسيح را‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌لم مي‬ ‫پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‪ .‬گريان‪ ،‬خود‌‌‌‌ش را د‌‌‌‌ر آغوش او مي‌اند‌‌‌ازد‌‌‌؛ آش��فته ‌‪ ،‬از او‬ ‫طرد‬ ‫بايد فقط به خاطر امضاي يك برگه ‌‌‌‬ ‫‌خواهد كه چرا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫توضيح مي‬ ‫‌‌‌‌ارد و فقط براي‬ ‫شود‌‌‌‌‪ ،‬موضوعي كه د‌‌‌‌ر جهان الهوت هيچ اهميتي ند ‌‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌اره‌ي ثبت و ماليات مهم است‪.‬‬ ‫‌كند و احتماالً جواب مي‌د‌‌‌هد‌‌‌‪:‬‬ ‫و عيسا مسيح به آتنا نگاه مي ‌‌‌‌‬ ‫مدت‌هاست كه مرا‬ ‫«د‌‌‌‌خترم‪ ،‬خوش آمد‌‌‌‌ي‪ .‬مرا نيز بيرون راند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫هم به كليسا راه نمي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪».‬‬

‫‪62‬‬

‫پاول پود‌‌‌‌بيلسكي‪ 57 ،‌1‬ساله‪ ،‬مالك آپارتمان‬

‫من و آتنا نقطه‌ي مش��تركي د‌‌‌‌اريم‪ :‬هر د‌‌‌‌و آواره‌ي جنگي هستيم‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫هرچند تاريخ فرار من از لهستان‪ ،‬پنجاه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بچگي به انگلس��تان آمد‌‌‌‌يم ‌‪،‬‬ ‫وجود تغيير مكان‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫سال زود‌‌‌‌تر بود‌‌‌‪ .‬هر د‌‌‌‌و مي‌د‌‌‌‌انستيم كه د‌‌‌‌ر تبعيد‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫س��نت‌هاي قد‌‌‌‌يمي حفظ مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬مهاجرهاي هم‌وطن يكجا جمع‬ ‫‌‌‌‌ارند ‌‪،‬‬ ‫مي‌شوند‌‌‌‌‪ ،‬به زبان خود‌‌‌‌ش��ان حرف مي‌زنند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ين خود‌‌‌‌شان را د ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند هواي‬ ‫ابد آن‌ها را بيگانه مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ ،‬سعي مي ‌‌‌‌‬ ‫و د‌‌‌‌ر جامعه‌اي كه تا ‌‌‌‌‬ ‫همد‌‌‌‌يگر را د‌‌‌اشته باشند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫س��نت‌ها مي‌ماند‌‌‌‌‪ ،‬ام ‌ا آرزوي بازگش��ت روزب��ه‌روز كمرنگ‌تر‬ ‫مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬اين آرزو د‌‌‌‌ر قلب ما زن��د‌‌‌‌ه مي‌ماند‌‌‌‌‪ ،‬به ش��كل اميد‌‌‌‌ي كه‬ ‫د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌اريم خود‌‌‌‌مان را با آن فريب بد‌‌‌‌هي��م‪ ،‬اما هرگز تحقق پيد‌‌‌‌ا‬ ‫خانواده‌اش هم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نمي‌كند‌‌‌‌‪ .‬من هيچ‌وقت به چستوكوا‪ 2‬برنگش��تم‪‌،‬او و‬ ‫هرگز به بيروت برنگشتند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود كه طبقه‌ي س��وم خانه‌ام را د‌‌‌‌ر‬ ‫به‌خاطر همين حس مش��ترك ‌‌‌‌‬ ‫هرچند ترجيح مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م مستأجر بد‌‌‌‌ون‬ ‫‌‌‌‬ ‫خيابان باست به او اجاره د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫بچه د‌‌‌‌اش��ته باش��م‪ .‬قب ً‬ ‫كرده‌ام و هميشه د‌‌‌‌و اتفاق‬ ‫ال هم اين اش��تباه را ‌‌‌‌‬ ‫‪1. Pavel Podbielski‬‬ ‫‪2. Czestochowa‬‬

‫‪63‬‬

‫مي‌افتاد‌‌‌‌‪ :‬من از سر و صد‌‌‌‌اي آن‌ها د‌‌‌‌ر روز گله مي‌كرد‌‌‌م و آن‌ها از سر‬ ‫و صد‌‌‌‌اي ما د‌‌‌‌ر شب‪.‬‬ ‫گريه و موسيقي‪ ،‬هر د‌‌‌‌و ريشه د‌‌‌‌ر عناصر مقد‌‌‌‌سي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اما از آنجا‬ ‫كه به د‌‌‌‌و د‌‌‌‌نياي كام ً‬ ‫ال متفاوت تعلق د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬تحم��ل همد‌‌‌‌يگر برايمان‬ ‫مشكل بود‌‌‌‪.‬‬ ‫جريان را برايش گفتم ‌‪ ،‬اما قبول نك��رد‌‌‌‌‪ .‬گفت هم خود‌‌‌‌ش و هم‬ ‫پسرش س��اكت مي‌مانند‌‌‌‌‪ :‬پس��رش را روزها د‌‌‌‌ر خانه‌ي ماد‌‌‌‌ربزرگش‬ ‫مي‌گذاشت و آپارتمان را ب ‌ه اين خاطر مي‌خواست كه نزد‌‌‌‌يك محل‬ ‫كارش بود‌‌‌‌‪ ،‬بانكي سر خيابان‪.‬‬ ‫با وجود‌‌‌‌ توصيه‌هاي من‪ ،‬با اينكه اولش شجاعانه مقاومت كرد‌‌‌‌‪ ،‬هشت‬ ‫بعد ‌‪ ،‬زنگ ‌‌‌‌د ِر خانه‌ام به صد‌‌‌‌ا د‌‌‌‌رآمد‌‌‌‌‪ .‬آتنا بود‌‌‌‌‪ ،‬بچه به بغل‪:‬‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫‌ش��ود فق��ط همين ام��روز صد‌‌‌‌اي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«پس��رم خواب��ش نمي‌برد‌‌‌‪ .‬مي‬ ‫موسيقي‌تان را كم كنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫گفتم‪« :‬يعني چه؟!»‬ ‫پسرك د‌‌‌‌ر بغل او فورا ً از گريه د‌‌‌‌ست كش��يد‌‌‌‌‪ .‬انگار مثل ماد‌‌‌‌رش‬ ‫از د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن آن‌همه آد‌‌‌‌م كه ناگهان د‌‌‌‌س��ت از رقص كش��يد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬تعجب‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫تكمه‌ي مكث روي د‌‌‌‌ستگاه پخش را زد‌‌‌‌م و با د‌‌‌‌ستم اشاره كرد‌‌‌‌م‬ ‫بعد د‌‌‌‌وباره د‌‌‌‌س��تگاه را روش��ن كرد‌‌‌‌م تا مراسم به هم‬ ‫وارد ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نخورد‌‌‌‌‪ .‬آتن��ا همان‌طور كه بچه را د‌‌‌‌ر بغلش تكان مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪ ،‬گوش��ه‌ي‬ ‫وجود آن‌همه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد كه بچه خوابيد‌‌‌‌‪ ،‬خيلي راحت‪ ،‬با‬ ‫سالن نشست‪ ،‬و د ‌‌‌‌‬ ‫بود ‌‪،‬‬ ‫س��ر و صد‌‌‌‌اي تنبك و س��ازهاي باد‌‌‌ي‪ .‬د‌‌‌‌ر تمام مراس��م حاضر ‌‌‌‌‬ ‫همزمان با د‌‌‌يگران رفت و همان طور كه انتظارش را د‌‌‌‌اش��تم‪ ،‬صبح‬ ‫روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬قبل از رفتن به س ِر كار‪ ،‬د‌‌‌‌وباره زنگ خانه‌ام را زد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آدم‌هاي‬ ‫«نمي‌خواهم چي��زي را ك��ه د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬ح��ركات م��وزون ‌‌‌‬ ‫چشم‌بس��ته‪ ،‬برايم توضي��ح بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ .‬مي‌د‌‌‌‌ان��م معنايش چيس��ت‪ ،‬چرا‬ ‫‪64‬‬

‫كه خود‌‌‌‌م هم خيلي وقت‌ها اي��ن كار را مي‌كنم‪ ،‬اي��ن تنها لحظات‬ ‫آرامش و صفايي اس��ت كه د‌‌‌‌ر زند‌گي‌ام د‌‌‌‌ارم‪ .‬پي��ش از آنكه ماد‌‌‌‌ر‬ ‫بشوم‪ ،‬معموالً با شوهرم و د‌‌‌‌وست‌هايم به كلوپ‌هاي شبانه مي‌رفتيم‪.‬‬ ‫آنجا هم مرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر پيس��ت بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬با چش��م‌هاي بس��ته‪ ،‬بعضي‌هايشان‬ ‫‌خواس��تند د‌‌‌‌يگران را تحت تأثير بگذارن��د‌‌‌‌‪ ،‬بقيه تحت تأثير‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فقط مي‬ ‫نيرويي بزرگ‌تر‪ ،‬بسيار قوي‌تر حركت مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬و از وقتي خود‌‌‌‌م را‬ ‫شناخته‌ام‪ ،‬حركات موزون را روشي براي اتصال با چيزي نيرومند‌‌‌‌تر‬ ‫از خود‌‌‌‌م يافته‌ام‪ .‬اما مي‌خواهم بد‌‌‌‌انم اين موسيقي چه بود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«اين يكشنبه چه‌كار د‌‌‌‌اري؟»‬ ‫پياده‌روي با وي��ورل به پارك رجنت‪1‬‬ ‫«كار خاصي ن��د‌‌‌‌ارم‪ .‬براي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌روم‪ .‬كمي هواي تازه مي‌خورم‪ .‬بعد‌‌‌ه��ا خيلي وقت د‌‌‌ارم تا د‌‌‌‌نبال‬ ‫برنامه‌هاي خود‌‌‌‌م ب��روم‪ .‬د‌‌‌‌ر اين لحظه از زند‌گ��ي‌ام‪ ،‬ترجيح مي‌د‌‌‌‌هم‬ ‫د‌‌‌‌نبال برنامه‌ي پسرم باشم‪».‬‬ ‫«پس من هم با شما مي‌آيم‪».‬‬ ‫آمد تا د‌‌‌‌ر مراس��م ش��ركت كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پياده‌روي‪ ،‬آتنا ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌و روز قبل از ‌‌‌‌‬ ‫خوابيد و او فقط حركت د‌‌‌‌يگران را تماشا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند د‌‌‌‌قيقه‬ ‫بعد از ‌‌‌‌‬ ‫پس��رش ‌‌‌‌‬ ‫هرچند بي‌حركت روي مبل نشسته‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و هيچ نگفت‪.‬‬ ‫كرد و گوش د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ ،‬مطمئن بود‌‌‌‌م د‌‌‌ر حال حركات موزون است‪.‬‬ ‫عصر روز يكشنبه‪ ،‬وقتي د‌‌‌‌ر پارك قد‌‌‌‌م مي‌زد‌‌‌‌يم‪ ،‬از او خواستم به‬ ‫باد تعاد‌‌‌‌لشان را‬ ‫‌بيند و مي‌شنود‌‌‌‌‪ ،‬توجه كند‌‌‌‌‪ :‬برگ‌هايي كه د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫هرچه مي ‌‌‌‌‬ ‫پرنده‌ها‪ ،‬پارس سگ‌ها‪ ،‬جيغ و‬ ‫حفظ مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬موج‌هاي د‌‌‌‌رياچه‪ ،‬آواز ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد بچه‌ها كه اين طرف و آن طرف مي‌د‌‌‌‌ويد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬انگار از منطق عجيبي‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫آدم‌بزرگ‌ها قابل د‌‌‌‌رك نيست‪.‬‬ ‫‌كنند كه براي ‌‌‌‌‬ ‫پيروي مي ‌‌‌‌‬ ‫«همه‌چيز د‌‌‌‌ر حركت است‪ .‬همه‌چيز با نظمي د‌‌‌‌ر حركت است‪ .‬و‬ ‫ايجاد مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬اين اتفاق د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچه با نظمي د‌‌‌‌ر حركت است‪ ،‬صد‌‌‌‌ايي‬ ‫‪1. Regent‬‬

‫‪65‬‬

‫‌‌‌اد ما‬ ‫اين لحظه‪ ،‬د‌‌‌‌ر اينجا و هرجاي د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا رخ مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬اجد ‌‌‌‬ ‫هم‪ ،‬وقتي از سرما به غارهايشان پناه مي‌برد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬به اين پد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه پي برد‌‌‌‌ه‬ ‫ايجاد مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌جنبد و صد‌‌‌‌ا‬ ‫بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬همه‌چيز مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد با تسبيح به اين پد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه نگاه‬ ‫شايد با شگفتي و ‌‌‌‌‬ ‫‘ انسان‌هاي اوليه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انستند اين روش موجود‌‌‌ي متعالي ‌‪ ،‬براي حرف زد‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌ند‌‌‌‪ :‬مي‌د‬ ‫تقليد صد‌‌‌‌اها و حركات پيرامونشان‪ ،‬به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند به‬ ‫با آن‌هاست‪ .‬شروع كرد ‌‌‌‌‬ ‫موجود برتر ارتباط برقرار كنند‌‌‌‌‪ :‬س��ماع و موسيقي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اميد آنكه با اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند روز پيش مي‌گفتي موقع سماع‪ ،‬با‬ ‫متولد ش��د‌‌‌‌‪ .‬همين ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين‌طوري‬ ‫چيزي نيرومند‌‌‌‌تر از خود‌‌‌‌ت ارتباط برقرار مي‌كني‪».‬‬ ‫‌تواند‬ ‫«موقع رقص‪ ،‬زني آزاد‌‌‌‌م‪ .‬يا د‌‌‌‌ر واقع روح��ي آزاد‌‌‌‌م كه مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر تمام كيهان س��فر كند‌‌‌‌‪ ،‬اكنون را ببيند‌‌‌‌‪ ،‬آين��د‌‌‌‌ه را پيش‌بيني كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫شادي‌اي‬ ‫به انرژي ناب مبد‌‌‌‌ل ش��ود‌‌‌‪ .‬اين لذت زياد‌‌‌‌ي به من مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫كرده‌ام يا د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌وران زند‌گي‌ام مي‌كنم‪.‬‬ ‫باالتر از آنچه تجربه ‌‌‌‬ ‫‘د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌وره‌اي از زند‌گي‌ام مصمم بود‌‌‌‌م قد‌‌‌‌يس ش��وم و با موسيقي‬ ‫و حركات موزون جسمم‪ ،‬خد‌‌‌‌ا را بپرستم‪ .‬اما اين راه براي هميشه به‬ ‫روي من بسته است‪».‬‬ ‫«چه راهي بسته است؟»‬ ‫‌خواهد به سؤالم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جاي بچه را د‌‌‌‌ر كالس��كه مرتب كرد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م نمي‬ ‫ن بس��ته مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬حرف مهمي‬ ‫جواب بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬اصرار كرد‌‌‌‌م‪ :‬وقتي د‌‌‌‌ها ‌‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫براي گفتن‬ ‫بد‌‌‌‌ون هيچ ابراز احساسي‪ ،‬انگار هميشه ‌‌‌د ‌ر سكوت مجبور به تحمل‬ ‫حكم زند‌گي بود‌‌‌ه‪ ،‬ماجراي كليسا را برايم گفت كه كشيش ــ‌ شايد‌‌‌‌ تنها‬ ‫د‌‌‌‌وستش ــ از د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن نان مقد‌‌‌‌س به او امتناع كرد‌‌‌‌‪ .‬و لعنتي كه د‌‌‌‌ر آن لحظه‬ ‫بعد براي هميشه كليساي كاتوليك را ترك گفته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود و ‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫گفتم‪« :‬قد‌‌‌‌يس كسي است كه به زند‌گي‌اش كرامت مي‌بخشد‌‌‌‌‪ .‬كافي‬ ‫خود را به آن‬ ‫است بفهمي كه همه‌ي ما به د‌‌‌‌ليلي اينجاييم و كافي است ‌‌‌‌‬ ‫‪66‬‬

‫متعهد كني‪ .‬اين‌طوري مي‌توانيم به رنج‌هاي كوچك و بزرگمان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ليل‬ ‫بخند‌‌‌‌يم و بد‌‌‌‌ون ترس پيش برويم‪ ،‬آگاه از اينكه هرگام ما معنايي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫تارك مي‌تابد‌‌‌‌‪ ،‬هد‌‌‌ايتمان كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مي‌توانيم بگذاريم نوري كه از ُ‬ ‫تارك چي است؟ د‌‌‌‌ر رياضيات‪ ،‬به باالترين نقطه‌ي‬ ‫«منظورت از ُ‬ ‫‌گويند رأس يا تارك‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مثلث مي‬ ‫ِ‬ ‫مقصود تمام كس��اني كه مثل‬ ‫‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌ر زند‌گي ه��م همان قله اس��ت‪.‬‬ ‫بقيه‌ي مرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌نيا خطا مي‌كنند‌‌‌‪ ،‬اما حتا د‌‌‌‌ر لحظات د‌‌‌‌شوار‪ ،‬چشم‌اند‌‌‌‌از‬ ‫نوري را كه از قلبشان مي‌تابد‌‌‌‌‪ ،‬از د‌‌‌‌ست نمي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ .‬ما د‌‌‌‌ر گروهمان به‬ ‫د‌‌‌‌نبال همينيم‪ .‬تارك‪ ،‬د‌‌‌‌رون ما پنهان اس��ت و مي‌توانيم به آن برسيم‪،‬‬ ‫به شرط آنكه بپذيريمش و نورش را بشناسيم‪».‬‬ ‫بود و‬ ‫چند روز پيش د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫برايش گفتم كه اس��م حركاتي را كه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌ند (آن موقع گروهي د‌‌‌‌ه‬ ‫افراد‌‌‌‌ي از هر سن و س��الي اجرايش مي‌كرد ‌‌‌‬ ‫نفره‪ ،‬بين ‪ 19‬و ‪ 65‬ساله بود‌‌‌‌يم)‪« ،‬جس��تجوي تارك» گذاشته‌ام‪ .‬آتنا‬ ‫ياد گرفته‌ام‪.‬‬ ‫پرسيد اين حركات را كجا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بع��د از پايان جن��گ جهاني‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برايش تعريف ك��رد‌‌‌‌م كه كم��ي‬ ‫خانواده‌ام از رژيم كمونيس��تي كه د‌‌‌‌اش��ت د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وم‪ ،‬بعض��ي اعضاي‬ ‫گرفتند به انگلستان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌ند و تصميم‬ ‫لهس��تان مس��تقر مي‌ش��د‌‌‌‌‪ ،‬فرار كرد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌ند كه با خود‌‌‌ش��ان آث��ار هنري و‬ ‫بروند‌‌‌‌‪ .‬به آن‌ها توصي��ه كرد‌‌‌ه بود ‌‌‌‬ ‫‌گفتن��د د‌‌‌‌ر اين بخش از د‌‌‌‌نيا‪ ،‬اين چيزها‬ ‫‌‌‌‬ ‫كتاب‌هاي عتيقه را ببرند‌‌‌‪ .‬مي‬ ‫خيلي قيمتي است‪.‬‬ ‫زود به فروش رفت‪ ،‬اما كتاب‌ها‬ ‫د‌‌‌‌ر واقع تابلوها و مجسمه‌ها خيلي ‌‌‌‌‬ ‫ماند و خاك گرفت‪ .‬از آنجا كه ماد‌‌‌‌رم مي‌خواست مجبورم‬ ‫گوشه‌اي ‌‌‌‌‬ ‫كند به لهس��تاني بخوانم و حرف بزنم‪ ،‬از اين كتاب‌ها براي آموزشم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫استفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌‪ .‬روزي‪ ،‬د‌‌‌‌اخل نسخه‌اي قرن نوزد‌‌‌همي از كتاب توماس‬ ‫مالتوس‪ ،1‬د‌‌‌‌و برگ تحشيه از پد‌‌‌‌ربزرگم پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌ر ارد‌‌‌‌وگاه كار‬ ‫‪1. Thomas Malthus‬‬

‫‪67‬‬

‫اجباري جان سپرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬ش��روع كرد‌‌‌‌م به خواند‌‌‌‌ن آن‪ ،‬با اين باور كه‬ ‫شايد اشاراتي به ارث و ميراثش د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪ ،‬يا نامه‌هاي عاشقانه‌اي براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گفتند روزگاري او‬ ‫بود كه مي ‌‌‌‌‬ ‫معشوقي نهاني باشد‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه افسانه‌اي ‌‌‌‌‬ ‫عاشق يك د‌‌‌‌ختر روس بود‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫وجود د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر واقع رابطه‌ي خاصي ميان اين افسانه و واقعيت‬ ‫‌ش��د به س��فر او به س��يبري د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌وران انقالب كمونيستي‪.‬‬ ‫مربوط مي ‌‌‌‌‬ ‫آنجا‪ ،‬د‌‌‌‌ر روستاي د‌‌‌‌ورد‌‌‌‌س��تي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌يد‌‌‌‌وف‪ ،‬عاشق زن بازيگري شد‌‌‌‌ه‬ ‫بود (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت ويراستار‪ :‬پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌ن اين د‌‌‌‌هكد‌‌‌‌ه روي نقشه غيرممكن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد‬ ‫ش��ايد هم اين د‌‌‌‌هكد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��ايد نامش را عوض‌كرد‌‌‌‌ه باش��ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫از مهاجرت‌ه��اي تحميلي اس��تالين‪ ،‬از بي��ن رفته باش��د‌‌‌‌)‪ .‬به روايت‬ ‫‌‌‌ند نوعي‬ ‫معتقد بود ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود ك��ه‬ ‫پد‌‌‌‌ربزرگم‪ ،‬اين زن عضو فرقه‌ي خاصي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد‬ ‫حركات موزون‪ ،‬د‌‌‌‌رمان تمام شرارت‌هاس��ت‪ ،‬چرا كه اجازه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫تارك ارتباط يابد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫انسان با نور ُ‬ ‫‌‌‌‌يد ش��ود‌‌‌‌؛ اهالي د‌‌‌‌ه را كمي‬ ‫‌‌‌‌ند مباد‌‌‌‌ا تمام اين سنت ناپد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌ترسيد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‌ن��د و اين مكان ب��راي آزمايش‌هاي‬ ‫بعد به مح��ل د‌‌‌‌يگري كوچ د‌‌‌‌اد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مورد اس��تفاد‌‌‌‌ه قرار گرفت‪ .‬هم زن بازيگر و هم د‌‌‌‌وستانش‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هسته‌اي‬ ‫ي��اد گرفته بود‌‌‌‌ن��د‌‌‌‌‪ ،‬بنويس��ند‌‌‌‌‪ .‬پد‌‌‌‌ربزرگم هم‬ ‫‌خواس��تند هرچه را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‌‌‌‌اد و‬ ‫اي��ن كار را ك��رد‌‌‌‌‪ ،‬اما ظاه��را ً اهمي��ت زياد‌‌‌‌ي ب��ه موض��وع ند ‌‌‌‌‬ ‫ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت‌هايش را د‌‌‌‌رون كتابي كه حمل مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬فراموش كرد‌‌‌‌‪ ،‬تا‬ ‫روزي كه من پيد‌‌‌ايشان كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫آتنا حرفم را قطع كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫باي��د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌ش��ود د‌‌‌‌رب��اره‌ي ح��ركات م��وزون نوش��ت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«ام��ا نمي‬ ‫انجامشان د‌‌‌‌اد‌‌‪».‬‬ ‫بود كه‪ :‬تا سرحد‌‌‌‌ خستگي‬ ‫«د‌‌‌‌قيقاً‪ .‬د‌‌‌‌ر عمل‪ ،‬د‌‌‌‌ر ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت‌ها فقط آمد‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫باشيد كه از تپه‪ ،‬از كوه مقد‌‌‌‌سي باال مي‌رويد‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫بجنبيد‌‌‪ ،‬انگار كوهنورد‌‌‌‌اني‬ ‫بجنبيد‌‌‌ تا جايي كه از نفس بيفتيد‌‌‌ و جسمتان اكسيژن را به شكلي د‌‌‌‌ريافت‬ ‫‪68‬‬

‫‌شود د‌‌‌‌ر نهايت هويت‌تان‬ ‫كند كه به آن عاد‌‌‌‌ت ند‌‌‌‌اريد‌‌‌‪ .‬اين باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‪ ،‬ارتباطتان را با زمان و مكان از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‪ .‬فقط با‬ ‫‌‌‌انيد كه‬ ‫صد‌‌‌اي طبل حركت كنيد‌‌‪ ،‬هر رو ‌ز اين كار را تكرار كنيد‌‌‌‪ ،‬بد ‌‌‌‬ ‫‌شود و كم‌كم‬ ‫‌خود بسته مي ‌‌‌‌‬ ‫‌رسد كه چش��م‌هايتان خود‌‌‌‌به ‌‌‌‌‬ ‫لحظه‌اي مي ‌‌‌‬ ‫‌بينيد كه از د‌‌‌‌رون شما مي‌تابد‌‌‌‌‪ ،‬كه به سؤال‌هاي شما جواب‬ ‫نوري را مي ‌‌‌‬ ‫آزاد مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬كه نيروهاي نهاني شما را ‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ايد‌‌‌‌؟»‬ ‫آزاد ‌‌‌‌‬ ‫«شما خود‌‌‌‌تان نيرويي را ‌‌‌‌‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌م به گروه ما ملحق شود‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه ظاهرا ً‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به جاي جواب‪،‬‬ ‫بلند طبل و سنج‪ ،‬راحت بود‌‌‌‪ .‬روز بعد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫پسرك هميشه د‌‌‌‌ر سر و صد‌‌‌‌اي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر س��اعت موعود‌‌‌‪ ،‬آتنا هم از اول آنجا بود‌‌‌‌‪ .‬او را به د‌‌‌‌وستانم معرفي‬ ‫كرد‌‌‌‌م و فقط توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه همسايه‌ي طبقه‌ي بااليي ماست‪ .‬كسي‬ ‫نپرسيد كه شغلش چيست‪ .‬وقتي زمان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫از زند‌گي او نپرسيد‌‌‌‪ ،‬كسي هم‬ ‫موعود رسيد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ستگاه را روشن كرد‌‌‌‌م و شروع كرد‌‌‌‌يم به حركت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بچه به بغل شروع كرد‌‌‌‌ به حركت‪ ،‬اما پسرك خيلي زود‌‌‌‌ خوابيد‌‌‌‌ و آتنا‬ ‫وارد خلسه‬ ‫او را گذاشت روي مبل‪ .‬قبل از اينكه چشم‌هايم را ببند‌‌‌‌م و ‌‌‌‌‬ ‫تارك يافته‪.‬‬ ‫شوم‪ ،‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه آتنا خيلي خوب راهش را به طرف ُ‬ ‫چند كلم ‌ه‬ ‫هر روز ــ‌ به‌جز يكشنبه‌ها ــ با بچه‌اش آنجا بود‌‌‌‌‪ .‬فقط ‌‌‌‌‬ ‫احوالپرس��ي مي‌كرد‌‌‌يم‪ ،‬آهنگي را كه د‌‌‌‌وس��تي از استپ‌هاي روسيه‬ ‫برايم آورد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬مي‌گذاش��تم و همه شروع مي‌كرد‌‌‌‌يم به حركت‪ ،‬تا‬ ‫بعد از يك ماه‪‌،‬آتنا از من خواست نسخه‌اي از‬ ‫وقتي از پا مي‌افتاد‌‌‌‌يم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫آن نوار كاست را به او بد‌‌‌‌هم‪.‬‬ ‫«د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌ارم اين كار را صبح‌ه��ا انجام بد‌‌‌‌هم‪ ،‬پي��ش از اينكه‬ ‫ويورل را د‌‌‌‌ر خانه‌ي مامان بگذارم و سر كار بروم‪».‬‬ ‫اكراه د‌‌‌‌اشتم‪:‬‬ ‫«اوالً فكر مي‌كنم يك گروه كه با انرژي مش��ابهي با هم ارتباط‬ ‫ورود به جذبه را براي هم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كنن��د و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ايجاد مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برقرار كنند‌‌‌‌‪ ،‬نوعي هاله‬ ‫‪69‬‬

‫آسان‌تر مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬از آن گذشته‪ ،‬انجام اين كار قبل از رفتن س ِر كار‪،‬‬ ‫يعني آماد‌‌‌‌ه شد‌‌‌‌ن براي اخراج‪ ،‬تمام روز خسته مي‌ماني‪».‬‬ ‫بعد گفت‪:‬‬ ‫آتنا كمي فكر كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫«وقتي از انرژي جمعي حرف مي‌زنيد‌‌‌‌‪ ،‬حق با شماس��ت‪ .‬مي‌بينم‬ ‫د‌‌‌‌ر گروه ش��ما چهار زوج و همسر ش��ما حضور د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ .‬همه‌ي شما‬ ‫‌توانند ارتعاش مثبتي را با من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ايد‌‌‌‪ .‬براي همين ‌‪ ،‬مي‬ ‫عش��ق را پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫تقسيم كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌تواند‬ ‫‘اما م��ن تنهايم‪ .‬يعني با پس��رم هس��تم‪ .‬ام��ا او هن��وز نمي ‌‌‌‌‬ ‫عش��قش را به ش��كلي كه ما د‌‌‌رك كنيم‪ ،‬نش��ان بد‌‌‌هد‌‌‌‪ .‬پس ترجيح‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هم تنهايي‌ام را بپذيرم‪ .‬اگر االن بخواهم از آن فرار كنم‪ ،‬د‌‌‌‌يگر‬ ‫نمي‌توانم ش��ريكي براي خود‌‌‌‌م پيد‌‌‌‌ا كنم‪ .‬اگر به ج��اي مبارزه با اين‬ ‫فهميده‌ام كه تنهايي‪ ،‬وقتي‬ ‫‌‌‌‬ ‫شايد وضع فرق كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫تنهايي‪ ،‬بپذيرمش‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫سعي مي‌كنيم با آن د‌‌‌‌رگير شويم‪ ،‬خيلي از ما قوي‌تر است‪ ،‬اما وقتي‬ ‫‌‌‌‌يده‌اش بگيريم‪ ،‬ضعيف مي‌شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ناد ‌‌‌‌‬ ‫آمده‌اي؟»‬ ‫«به د‌‌‌‌نبال عشق به گروه ما ‌‌‌‌‬ ‫باش��د ‌‪ ،‬ام��ا جوابتان نه اس��ت‪ .‬به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«فكر مي‌كن��م انگيزه‌ي خوبي‬ ‫د‌‌‌‌نبال معنايي براي زند‌گي‌ام آمد‌‌‌‌م‪ ،‬كه فع ً‬ ‫ال تنها د‌‌‌‌ليلم براي زند‌گي‪،‬‬ ‫نابود كنم؛ با‬ ‫پسرم است و براي همين مي‌ترسم س��رانجام ويورل را ‌‌‌‌‬ ‫‌خورده‌ام‬ ‫‌‌‌‬ ‫محافظت بيش از حد‌‌‌‌‪ ،‬يا با ريختن تمام رؤياهاي شكس��ت‬ ‫بر سر او‪ .‬يكي از همين روزها‪ ،‬موقع حركاتم‪ ،‬احساس كرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌رمان‬ ‫‌ش��د اسمش را گذاشت‬ ‫ش��ده‌ام‪ .‬اگر يك بيماري جسماني بود‌‌‌‌‪ ،‬مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌ش��د احس��اس‬ ‫بود كه باعث مي ‌‌‌‬ ‫معجزه‪ .‬ام��ا يك موض��وع روحي ‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌بختي كنم‪ .‬اما ناگهان محو شد‌‌‌‪».‬‬ ‫منظورش را مي‌د‌‌‌انستم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اد با صد‌‌‌‌اي اين موسيقي حركت‬ ‫ياد ند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد‌‪« :‬كسي به من ‌‌‌‌‬ ‫آتنا اد‌‌‌‌امه د ‌‌‌‌‬ ‫كنم‪ .‬اما احساس مي‌كنم مي‌د‌‌‌‌انم د‌‌‌‌ارم چه‌كار مي‌كنم‪».‬‬ ‫‪70‬‬

‫پياده‌روي‌مان د‌‌‌‌ر پارك باش‪ ،‬ياد‌‌‌‌ت‬ ‫ياد ‌‌‌‌‬ ‫ياد بگيري‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫«الزم نيس��ت ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد و خود‌‌‌‌ش را با‬ ‫است چه د‌‌‌‌يد‌‌‌‌يم؟ طبيعت نظم خود‌‌‌‌ش را خلق مي ‌‌‌‌‬ ‫هر لحظه تطبيق مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ياد ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬اما خد‌‌‌‌ا را د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشته‌ام‪،‬‬ ‫«عش��ق را هم كس��ي به من ‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌ام را د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشته‌ام‪ .‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شوهرم را د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشته‌ام‪ ،‬پس��رم و‬ ‫چيزي كم است‪ .‬موقع حركات خسته مي‌شوم‪ ،‬اما وقتي تمام مي‌شود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫احساس مي‌كنم د‌‌‌‌ر وضعيت بركتم ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر جذبه‌ي عميق‪ .‬مي‌خواهم اين‬ ‫كند د‌‌‌‌ر يافتن آن‬ ‫جذبه تمام روز اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اش��ته باش��د‌‌‌‌‪ .‬به من كمك ‌‌‌‌‬ ‫چيزي كه كم است‪ :‬عشق يك مرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند صورتش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد را موقع حركات مي‌بينم‪،‬‬ ‫‘هميشه قلب اين ‌‌‌‌‬ ‫بايد حواسم‬ ‫را نمي‌بينم‪ .‬احساس مي‌كنم نزد‌‌‌‌يك است و براي همين‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫جمع باش��د‌‌‌‌‪ .‬مي‌خواهم صبح اين حركات را بكنم‪‌،‬طوري كه بتوانم‬ ‫تمام روز متوجه آنچه د‌‌‌‌ر اطرافم رخ مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬باشم‪».‬‬ ‫«معناي معاد‌‌‌ل يوناني كلمه‌ي جذبه‪ 1‬را مي‌د‌‌‌اني؟ از يك لغت يوناني‬ ‫خود ماند‌‌‌ن است‪ .‬اينكه تمام روز را خارج از‬ ‫مي‌آيد‌‌‌‌‪ ،‬معنايش خارج از ‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌ت بگذراني‪ ،‬تقاضاي سنگيني از روح و جسمت است‪».‬‬ ‫«سعيم را مي‌كنم‪».‬‬ ‫فايده‌اي ن��د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬يك كپ��ي از نوار تهي��ه كرد‌‌‌‌م‪ .‬از‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م بح��ث ‌‌‌‌‬ ‫آن به بعد‌‌‌‌‪ ،‬ه��ر روز صبح با آن صد‌‌‌‌ا د‌‌‌‌ر طبقه‌ي باال بيد‌‌‌‌ار مي‌ش��د‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫‌تواند‬ ‫صد‌‌‌‌اي پاهايش را مي‌شنيد‌‌‌‌م و از خود‌‌‌‌م مي‌پرسيد‌‌‌‌م چه‌طور مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از نزد‌‌‌‌يك يك س��اعت جذبه‪ ،‬د‌‌‌‌ر بانك كار كن��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر يكي از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بيايد و پيش ما‬ ‫مالقات‌هاي تصاد‌‌‌‌في‌مان د‌‌‌‌ر راهرو ‌‪ ،‬د‌‌‌‌عوتش ك��رد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫قهوه‌اي بخورد‌‌‌‌‪ .‬آتنا برايم گفت كپي‌هاي د‌‌‌‌يگري هم از نوار گرفته‬ ‫تارك هستند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫و حاال چند‌‌‌‌ين نفر د‌‌‌‌ر سر كارش ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر جستجوي ُ‬ ‫«اشتباه كرد‌‌‌‌م؟ محرمانه بود‌‌‌‌؟»‬ ‫‪1. êxtase‬‬

‫‪71‬‬

‫‌كرد تا س��نتي تقريباً از‬ ‫البته كه نه‪ .‬برعكس‪ ،‬د‌‌‌‌اش��ت كمكم مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ست رفته را حفظ كنيم‪ .‬د‌‌‌‌ر ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت‌هاي پد‌‌‌‌ربزرگم‪‌،‬يكي از زن‌ها‬ ‫بود ما د‌‌‌‌رون‬ ‫تأكيد كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌گفت راهبي كه از آن منطقه مي‌گذشت‪،‬‬ ‫خود را‬ ‫خود تمام نياكانمان و تمام نس��ل‌هاي آيند‌‌‌ه را د‌‌‌اريم‪ .‬وقتي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫آزاد مي‌كنيم‪.‬‬ ‫آزاد كنيم‪ ،‬د‌‌‌‌اريم نوع بشر را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«پس زن‌ها و مرد‌‌‌‌هاي آن ش��هر كوچك د‌‌‌‌ر سيبري‪ ،‬حتماً اينجا‬ ‫‌‌‌‌ارد د‌‌‌‌ر‬ ‫حاضر و راضي‌اند‌‌‌‌‪ .‬ب ‌ه لطف پد‌‌‌ربزرگت��ان ‌‪ ،‬كار آن‌ها د‌‌‌‌وباره د ‌‌‌‌‬ ‫بعد از‬ ‫متولد مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬اما د‌‌‌‌رباره‌ي چيزي كنج��كاوم‪ :‬چرا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين د‌‌‌‌نيا‬ ‫گرفتيد حركات را انجام بد‌‌‌هيد‌‌؟ اگر آن متن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خواند‌‌‌‌ن آن متن تصميم‬ ‫د‌‌‌رباره‌ي ورزش بود‌‌‌‪ ،‬فوتباليست مي‌شد‌‌‌يد‌‌‌؟»‬ ‫اين سؤال را تا حاال كسي از من نكرد‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«براي اينك��ه آن موقع مريض بود‌‌‌‌م‪ .‬يك‌ج��ور ورم مفاصل ناد‌‌‌‌ر‬ ‫آماده‌ي‬ ‫بايد د‌‌‌‌ر ‪ 35‬س��الگي خود‌‌‌‌م را ‌‌‌‌‬ ‫‌گفتند ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬و پزشك‌ها مي ‌‌‌‌‬ ‫نشستن د‌‌‌‌ر صند‌‌‌‌لي چرخد‌‌‌‌ار كنم‪ .‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م وقت زياد‌‌‌‌ي ند‌‌‌ارم و تصميم‬ ‫گرفتم خود‌‌‌‌م را وقف تمام چيزهايي كنم كه بعد‌‌‌‌ها د‌‌‌‌يگر نمي‌توانستم‬ ‫بود كه اهالي‬ ‫انجام د‌‌‌‌هم‪ .‬پد‌‌‌‌ربزرگم د‌‌‌‌ر آن قطعه‌كاغذ كوچك نوشته ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ت د‌‌‌‌رمانگر جذبه‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌وف به قد‌‌‌‌ر ‌‬ ‫«ظاهرا ً حق د‌‌‌‌اشته‌اند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬اما كام ً‬ ‫شايد پزشك‌ها اشتباه كرد‌‌‌‌ه‬ ‫ال مطمئن نبود‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫خانواده‌ام مهاجر بود‌‌‌يم و بيمار شد‌ن براي ما تجملي به‬ ‫‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬من و‬ ‫شايد اين حقيقت با چنان قد‌‌‌‌رتي د‌‌‌‌ر ناخود‌‌‌‌آگاه من‬ ‫حساب مي‌آمد‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫شايد هم‬ ‫بود كه واكنش طبيعي جس��م را برانگيخته بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫عمل كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫معجزه بود‌‌‌‌‪ ،‬كه كام ً‬ ‫ال برخالف آموزه‌هاي د‌‌‌‌ي��ن كاتوليك من بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫حركات موزون د‌‌‌‌رمان نمي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آمد ك��ه د‌‌‌‌ر نوجواني‪ ،‬موس��يقي‌اي كه آن احس��اس را به‬ ‫ياد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد ند‌‌‌‌اشتم‪ ،‬اما پارچه‌ي س��ياهي روي سرم مي‌كشيد‌‌‌‌م و خيال‬ ‫من بد ‌‌‌‌‬ ‫‪72‬‬

‫‌‌‌‌يدو‌ف پرواز‬ ‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ :‬روحم به د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م واقعيت اطرافم د‌‌‌‌يگر‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬پيش آ ‌ن زن‌ها و مرد‌‌‌‌ها ‌‪ ،‬پيش پد‌‌‌‌ربزرگم و بازيگر محبوبش‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر س��كوت اتاق ‌‪ ،‬از آن‌ها مي‌خواس��تم آن حركات را ياد‌‌‌م بد‌‌‌هند‌‌‌‪،‬‬ ‫به فرات��ر از مرزهاي خود‌‌‌‌م برس��م‪ ،‬چ��را كه به‌زود‌‌‌‌ي براي هميش��ه‬ ‫فل��ج خواهم ش��د‌‌‌‌‪ .‬بد‌‌‌‌نم هرچه بيش��تر حرك��ت مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬روش��نايي‬ ‫‌ش��ايد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ي��اد مي‌گرفتم ــ‬ ‫‌‌‌‌اد و بيش��تر ‌‌‌‌‬ ‫خود نش��ـان م��ي‌د ‌‌‌‌‬ ‫قلبم بيش��تر ‌‌‌‌‬ ‫ش��ـايد هم از اش��باح گذش��ته‪ .‬حتا توانستم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همين‌طوري از خود‌‌‌‌م ‌‪،‬‬ ‫‌اند‬ ‫‌‌‌‌اده ‌‌‌‌‬ ‫خيال كنم كه د‌‌‌‌ر آيين‌هايشان بـه كد‌‌‌‌ام موس��يقي گوش مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫و وقتي سال‌ها بعد‌‌‌‌‪ ،‬يكي از د‌‌‌‌وستـانم به س��يبري سفر مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬از او‬ ‫ب د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م يكي از‬ ‫چند ت ‌ا صفحه برايم بياورد‌‌‌‌‪ ،‬و د‌‌‌‌ر كمال تعج ‌‬ ‫خواستم ‌‌‌‬ ‫آن صفحه‌ها خيلي شبيه به آن چيـزي است كه از موسيقي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌وف‬ ‫تصور كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫ب��ود كه خيلي راحت‬ ‫بود چيزي ب��ه آتنا نمي‌گفتم ــ‌ آد‌‌‌‌مي ‌‌‌‌‬ ‫بهتر ‌‌‌‌‬ ‫تحت تأثير قرار مي‌گرفت و به‌نظرم خلق و خوي بي‌ثباتي د‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫كرده‌اي‪».‬‬ ‫«شايد كار د‌‌‌‌رستي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فقط گفتم‪:‬‬ ‫يك‌د‌‌‌فعه‌ي د‌‌‌‌يگر هم با هم حرف زد‌‌‌يم‪ ،‬كمي قبل از سفرش به‬ ‫خاور ميانه‪ .‬راضي به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪ ،‬انگار تمام آنچه را مي‌خواست‪،‬‬ ‫يافته بود‌‌‌‌‪ :‬عشق‪.‬‬ ‫‌اند و اس��م خود‌‌‌‌ش��ان را‬ ‫‌‌‌‌اده ‌‌‌‌‬ ‫«همكارهاي��م گروه��ي تش��كيل د ‌‌‌‌‬ ‫‌اند زائران تارك‪ .‬همه‌اش به لطف پد‌‌‌‌ربزرگ شما‪».‬‬ ‫گذاشته ‌‌‌‌‬ ‫«به لطف تو كه احس��اس كرد‌‌‌‌ي الزم اس��ت اين موض��وع را با‬ ‫د‌‌‌‌يگران د‌‌‌‌ر مي��ان بگذاري‪ .‬مي‌د‌‌‌‌انم د‌‌‌‌اري م��ي‌روي‪ .‬مي‌خواهم ازت‬ ‫عد تازه‌اي‬ ‫تش��كر كنم‪ ،‬به‌خاطر آنكه به كاري كه سال‌ها مي‌كرد‌‌‌م‪ ،‬ب ُ ‌‌‌‌‬ ‫‌مند‬ ‫چند نفر عالقه ‌‌‌‌‬ ‫بخش��يد‌‌‌ي‪ .‬من س��عي د‌‌‌‌اش��تم اين نور را د‌‌‌‌ر ميان ‌‌‌‌‬ ‫معد‌ود پخش كنم‪ ،‬اما هميشه به شيوه‌اي شرمزد‌‌‌‌ه‪ ،‬هميشه با اين فكر‬ ‫كه مرد‌‌‌‌م تمام اين د‌‌‌‌استان را احمقانه فرض مي‌كنند‌‌‌‪».‬‬ ‫‪73‬‬

‫هرچند خلسه يعني توانايي خروج از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌اني چي كشف كرد‌‌‌‌م؟‬ ‫خود‌‌‌‌‪ ،‬اما سماع شيوه‌اي اس��ت براي باال رفتن د‌‌‌‌ر فضا‪ .‬كشف كرد‌‌‌‌ن‬ ‫وجود اين‪ ،‬تد‌‌‌‌اوم ارتباط با جس��م خود‌‌‌‌‪ .‬با حركات‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ابعاد جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬و با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌توانند بد‌‌‌‌ون تعارض با هم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫موزون‪ ،‬جهان روحاني و جهان ماد‌‌‌‌ي مي‬ ‫همزيس��تي كنند‌‌‌‌‪ .‬گمان مي‌كنم بالرين‌هاي كالسيك براي اين روي‬ ‫نوك پاهايش��ان مي‌ايس��تاد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬كه د‌‌‌‌ر آن لحظه‪ ،‬ه��م زمين را لمس‬ ‫‌‌‌‌اشتند به آسمان مي‌رسيد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌ند و هم د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫آن‌طور كه ياد‌‌‌‌م است‪ ،‬اين آخرين كلمات او بود‌‌‌‌‪ .‬هرگاه خود‌‌‌مان‬ ‫را با شعف تسليم هر حركاتي كنيم‪ ،‬مغز قد‌‌‌‌رت مهارش را از د‌‌‌‌ست‬ ‫‌‌‌‌هد و قلب اختيار جس��م را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ست مي‌گيرد‌‌‌‌‪ .‬تنها د‌‌‌‌ر اين لحظه‬ ‫مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫تارك ظاهر مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫است كه ُ‬ ‫البته به شرطي كه باورش كنيم‪.‬‬

‫‪74‬‬

‫پيتر شِ رني‪ 47 ،1‬ساله‪ ،‬مد‌‌‌‌ير كل شعبه‌اي از بانك [نام بانك حذف‬ ‫هلند پارك‪ ،2‬لند‌‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌ه] د‌‌‌‌ر‬

‫خانواده‌اش از مهم‌ترين مشتريان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فقط براي اين آتنا را قبول كرد‌‌‌‌م كه‬ ‫ما بود‌‌‌‌‪ .‬هرچه باشد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌نيا د‌‌‌‌ور منافع متقابل مي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬آد‌‌‌م بي‌قراري به‬ ‫‌كننده‌اي به او د‌‌‌اد‌‌‌م‪ ،‬با اين‬ ‫نظر مي‌آمد‌‌‌‪ ،‬براي همين شغل اد‌‌‌اري كسل ‌‌‌‬ ‫اميد شيرين كه خود‌‌‌‌ش استعفا بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌؛ اين‌طوري مي‌توانستم به پد‌‌‌‌رش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نشده‌ام‪.‬‬ ‫كرده‌ام كمكش كنم‪ ،‬اما موفق ‌‌‌‌‬ ‫بگويم كه سعي ‌‌‌‌‬ ‫آدم‌ها را د‌‌‌‌رك‬ ‫تجربه‌ي مد‌‌‌يريت من ياد‌‌‌‌م د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه كه وضعيت رواني ‌‌‌‬ ‫كنم‪ ،‬حتا اگر چيزي نگوين��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر يك د‌‌‌‌وره‌ي آموزش��ي مد‌‌‌‌يريت‬ ‫شر كس��ي راحت بشوي‪ ،‬كاري بكن‬ ‫ش��نيد‌‌‌م كه‪ :‬اگر مي‌خواهي از ّ‬ ‫كند ‌‪ ،‬اين‌طوري مي‌تواني به د‌‌‌‌ليل‬ ‫تا طرف به تو توهين و بي‌احترامي ‌‌‌‬ ‫موجهي عذرش را بخواهي‪.‬‬ ‫مورد آتن��ا به اين نتيجه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌آمد كرد‌‌‌‌م تا د‌‌‌‌ر‬ ‫هركاري از د‌‌‌س��تم برمي ‌‌‌‬ ‫برسم‪ .‬از آنجا كه براي امرار معاش به اين پول وابسته نبود‌‌‌‌‪ ،‬به‌زود‌‌‌‌ي‬ ‫زود بيد‌‌‌‌ار شد‌‌‌‌ن‪ ،‬گذاش��تن بچه د‌‌‌‌ر خانه‌ي‬ ‫‌فهميد كه فش��ار صبح ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫ماد‌‌‌‌ر‪ ،‬تمام روز س��ر كرد‌‌‌ن با كار تكراري‪ ،‬برگش��تن براي برد‌‌‌‌اشتن‬ ‫‪1. Peter Sherney‬‬ ‫‪2. Holland Park‬‬

‫‪75‬‬

‫بعد‬ ‫بچه‪ ،‬رفتن به س��وپرماركت‪ ،‬مراقبت از بچه‪ ،‬خوابان��د‌‌‌‌ن او‪ ،‬روز ‌‌‌‌‬ ‫كرد ِن س��ه ساعت د‌‌‌‌ر راه و د‌‌‌‌ر وس��ايل حمل و نقل‬ ‫برگشتن و تلف ‌‌‌‌‬ ‫عمومي‪ ،‬تمامش كام ً‬ ‫‌مورد اس��ت‪ .‬روش‌ه��اي جالب‌تري براي‬ ‫ال بي ‌‌‌‌‬ ‫آزرده‌تر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود د‌‌‌‌اش��ت‪ .‬كم‌ك��م مضطرب‌تر و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گذراند‌‌‌‌ن روزهايش‬ ‫بعد‬ ‫‌شد و به اس��تراتژي‌ام مي‌باليد‌‌‌م‪ :‬د‌‌‌اش��تم موفق مي‌شد‌‌‌‌م‪ .‬كمي ‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫كرد به گاليه از محل زند‌گي‌اش‪ ،‬مي‌گف��ت صاحبخانه‌اش‬ ‫ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند‬ ‫‌كند و د‌‌‌‌يگر نمي ‌‌‌‌‬ ‫بلند موسيقي پخش مي ‌‌‌‌‬ ‫هميشه شب‌ها با صد‌‌‌‌اي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رست و حسابي بخوابد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بعد د‌‌‌‌ر تمام اد‌‌‌‌اره‪.‬‬ ‫بعد ناگهان چيزي عوض شد‌‌‌‌‪ .‬اول فقط د‌‌‌‌ر آتنا‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫آدم‌‪ ،‬شبيه‬ ‫چه‌طور توانستم متوجه اين تغيير شوم؟ خوب‪ ،‬كار يك گروه ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند‬ ‫نوعي اركستر است‪ .‬مد‌‌‌‌ير خوب‪ ،‬هميشه رهبر اركستر است و مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد خارج مي‌زند‌‌‌‌‪ ،‬كد‌‌‌‌ام احساس بيشتري منتقل مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫كد‌‌‌‌ام ساز د ‌‌‌‌‬ ‫‌رسيد آتنا سازش‬ ‫كد‌‌‌‌ام فقط از بقيه‌ي گروه پيروي مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬به‌نظر مي ‌‌‌‬ ‫شادي‌ها يا‬ ‫را بد‌‌‌‌ون هيچ شور و شوقي مي‌زند‌‌‌‪ ،‬هميشه د‌‌‌‌ور بود‌‌‌‌‪ ،‬هرگز ‌‌‌‌‬ ‫غم‌هاي زند‌گي شخصي‌اش را با همكارانش د‌‌‌‌ر ميان نمي‌گذاشت‪ ،‬به‬ ‫‌آمد وقتي از سر كار مي‌رود‌‌‌‪ ،‬تمام وقتش را صرف مراقبت از‬ ‫نظر مي ‌‌‌‬ ‫‌كند و بس‪ .‬تا اينكه كمتر خس��ت ‌ه به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪ ،‬بيشتر با‬ ‫پسرش مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد‬ ‫د‌‌‌‌يگران ارتباط برقرار مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬براي هركس كه مي‌رسيد‌‌‌‪ ،‬توضيح مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫كه روشي براي احياي جواني يافته است‪.‬‬ ‫و البته اي��ن كلم ‌ها‌ي جاد‌‌‌‌ويي اس��ت‪ :‬احي��اي جوان��ي‪ .‬بيان اين‬ ‫كلمه از د‌‌‌هان كس��ي كه فقط ‪ 21‬س��الش بود‌‌‌‪ ،‬كام ً‬ ‫ال احمقانه به‌نظر‬ ‫‌‌‌‌ند و همه‌ش��ان راز اين‬ ‫مي‌رس��يد‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌يگران حرفش را ب��اور كرد ‌‌‌‌‬ ‫فرمول را از او مي‌خواستند‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند كارش همان بود‌‌‌‌‪ .‬همكارانش كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كارايي‌اش بيشتر ش��د‌‌‌‌‪،‬‬ ‫قب ً‬ ‫‌‌‌‌ود‬ ‫ال رابطه‌ش��ان با او به گفتن «صبح به‌خير» و «ش��ب به‌خير» محد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬كم‌كم او را براي ناهار د‌‌‌‌عوت مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬وقتي برمي‌گشتند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‪76‬‬

‫ش آن‌ه��ا افزايش ناگهاني‬ ‫راضي به نظر مي‌رس��يد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬و بازد‌‌‌‌هي بخ ‌‬ ‫قابل توجهي پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آدم‌هاي عاش��ق‪ ،‬محيط زند‌گي‌ش��ان را آلود‌‌‌‌ه به عش��ق‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انم ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند و فورا ً نتيجه گرفتم كه آتنا حتماً شخص بسيار مهمي را د‌‌‌‌ر‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌اش پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫كرد كه هرگز با يك مشتري بيرون‬ ‫كرد و اضافه ‌‌‌‌‬ ‫تأييد ‌‌‌‌‬ ‫پرس��يد‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫نمي‌رود‌‌‌‪ ،‬ام��ا د‌‌‌‌ر اين م��ورد‌‌‌‌‪ ،‬قبول د‌‌‌‌ع��وت او غيرممكن ب��ود‌‌‌‌ه‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫قواعد بانك كام ً‬ ‫ال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد فورا ً عذرش را مي‌خواس��تم‪،‬‬ ‫ش��رايط عاد‌‌‌‌ي ‌‌‌‌‬ ‫مشخص است‪ ،‬روابط ش��خصي با مش��تريان مطلقاً ممنوع است‪ .‬اما‬ ‫د‌‌‌يگر پي برد‌‌‌ه بود‌‌‌م كه رفتار او عم ً‬ ‫ال به همه س��رايت كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬بعضي‬ ‫‌‌‌‌ند و تا جايي كه‬ ‫بعد از س��اعات كار با او جمع مي‌شد ‌‌‌‌‬ ‫از همكارانش ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انستم‪ ،‬د‌‌‌‌ست‌كم د‌‌‌‌و سه نفرشان به خانه‌اش رفته بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫گرفتار وضع خطرناكي شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬كارآموز جوان كه قبل از كار‬ ‫هيچ تجربه‌اي ند‌‌‌‌اشت‪ ،‬كه قب ً‬ ‫ال خلق و خويَش بين حجب و خشونت‬ ‫نوسان مي‌كرد‌‌‌‪ ،‬ناگهان به رهبر طبيعي كارمند‌‌‌‌انم مبد‌‌‌‌ل شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬اگر‬ ‫‌‌‌‌ند از حساد‌‌‌‌ت اس��ت و احترامشان را‬ ‫بيرونش مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬فكر مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌ت‬ ‫از د‌‌‌‌س��ت مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬اگر نگهش مي‌د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬اين خطر ‌‌‌‌‬ ‫چند ماه اختيار گروه را از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تصميم گرفتم كمي مراقب باشم‪« ،‬انرژي» اد‌‌‌اره (از اين كلمه متنفرم‪،‬‬ ‫چرا كه د‌‌‌‌ر واقع هيچ معناي خاصي نمي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬مگر اينكه منظورمان انرژي‬ ‫‌‌‌‌ند‬ ‫برق باشد‌‌‌)‪ ،‬به‌تد‌‌‌ريج د‌‌‌‌اشت افزايش مي‌يافت‪ .‬مشتري‌ها راضي‌تر بود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و‬ ‫شاد بود ‌‌‌‌‬ ‫و مشتري‌هاي د‌‌‌‌يگري به ما معرفي مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬كارمند‌‌‌‌ان ‌‌‌‌‬ ‫هرچند كار زياد‌‌‌‌ شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬اما مجبور نبود‌‌‌‌م كارمند‌‌‌‌ان د‌‌‌‌يگري را استخد‌‌‌‌ام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كنم ‌‪ ،‬چرا كه همه حواسشان به كارشان بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫يك روز‪ ،‬نامه‌اي از مافوق‌هايم د‌‌‌‌ريافت كرد‌‌‌‌م‪ .‬مي‌خواستند‌‌‌‌ به بارسلون‬ ‫بروم و د‌‌‌‌ر يك گرد‌‌‌‌هماي��ي‪ ،‬روش مد‌‌‌‌يريتم را توضيح بد‌‌‌‌هم‪ .‬از نظر‬ ‫‪77‬‬

‫آن‌ها توانسته بود‌‌‌‌م بد‌‌‌‌ون افزايش هزينه‌‪ ،‬سود‌‌‌‌آوري را باال ببرم ‌‪ ،‬و اين‬ ‫تنها چيزي است كه براي مد‌‌‌‌يران مهم است‪ ...‬د‌‌‌‌ر تمام د‌‌‌نيا‪.‬‬ ‫كد‌‌‌‌ام روش؟‬ ‫د‌‌‌ست‌كم مي‌د‌‌‌انستم قضيه از كجا سرچش��مه مي‌گيرد‌‌‌‪ .‬آتنا را به‬ ‫د‌‌‌‌فترم خواستم‪ .‬از كارايي بااليش گفتم و او با لبخند‌‌‌‌ي تشكر كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫قد‌‌‌‌م محتاطانه‌اي برد‌‌‌‌اشتم‪ ،‬نمي‌خواستم از حرفم سوء تعبير شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«نامزد‌‌‌‌ت چه‌طور است؟ هميش��ه فكر مي‌كنم كسي كه د‌‌‌‌وستش‬ ‫‌تواند د‌‌‌‌وست بد‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬كارش چي است؟»‬ ‫بد‌‌‌ارند‌‌‌‪ ،‬بهتر مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يارد كار مي‌كند‌‌‌‌‪( ».‬ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت ويراس��تار‪ :‬اد‌‌‌‌اره‌ي‬ ‫«د‌‌‌‌ر اس��كاتلند ‌‌‌‌‬ ‫تحقيقات آگاهي شهر لند‌‌‌‌ن‪).‬‬ ‫بايد به هر ش��كلي‬ ‫وارد جزئيات بيش��تر نش��وم‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫ترجيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫نبايد وقت را تلف مي‌كرد‌‌‌م‪.‬‬ ‫مكالمه را اد‌‌‌‌امه مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م و ‌‌‌‬ ‫شده‌ام‪ ،‬و‪»...‬‬ ‫«متوجه تغيير زياد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر شما ‌‌‌‌‬ ‫شده‌ايد‌‌‌‌؟»‬ ‫«متوجه تغيير زياد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر اد‌‌‌‌اره هم ‌‌‌‌‬ ‫چه‌طور مي‌توانستم به چنين سؤالي جواب بد‌‌‌‌هم؟ از يك طرف‪،‬‬ ‫حد مجاز م��ي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬از طرف د‌‌‌‌يگر‪ ،‬اگر صريح‬ ‫به او قد‌‌‌‌رتي بيش از ‌‌‌‌‬ ‫صحبت نمي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬هرگز جوابي را كه مي‌خواستم‪ ،‬نمي‌گرفتم‪.‬‬ ‫ش��ده‌ام‪ .‬د‌‌‌‌ارم فكر مي‌كن��م اين تغيير را‬ ‫«بله‪ ،‬متوجه تغيير بزرگي ‌‌‌‌‬ ‫تقويت كنم‪».‬‬ ‫«بايد به سفر بروم‪ .‬مي‌خواهم كمي از لند‌‌‌‌ن خارج شوم‪ ،‬افق‌هاي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد را بشناسم‪».‬‬ ‫جد ‌‌‌‌‬ ‫سفر؟ حاال كه وضع د‌‌‌‌اش��ت د‌‌‌‌ر محيط كارم به اين خوبي سر و‬ ‫سامان مي‌گرفت ‌‪ ،‬مي‌خواست برود‌‌‌‌؟ اما وقتي بهتر فكر مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬مگر‬ ‫نبود كه به آن نياز د‌‌‌‌اشتم و مي‌خواستم؟‬ ‫همين خروج ‌‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬اگر مسئوليت بيش��تري به من بد‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ ،‬بهتر مي‌توانم به‬ ‫بانك كمك كنم‪».‬‬ ‫‪78‬‬

‫فهميد‌‌‌‌م ــ‌ د‌‌‌‌اشت فرصتي عالي د‌‌‌‌ر اختيار من مي‌گذاشت‪ .‬چه‌طور‬ ‫قب ً‬ ‫ال فكرش را نكرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م؟ «سفر» به معناي د‌‌‌‌ور كرد‌‌‌‌ن او بود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وباره‬ ‫رهبري را د‌‌‌‌ر د‌‌‌س��ت مي‌گرفتم‪ ،‬بد‌‌‌‌ون اينكه مجبور باش��م با عواقب‬ ‫بايد د‌‌‌‌رباره‌‌اش‬ ‫كارمند ياغي د‌‌‌‌س��ت و پنجه نرم كنم‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اخراج يك‬ ‫بايد به من كمك‬ ‫فكر مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬چرا كه او قبل از كم��ك به بانك‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫رش��د كاراي��ي ما ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬ح��اال كه رؤس��ايم متوجه‬ ‫ب��ود موقعيتم را از‬ ‫بايد آن را حفظ كنم‪ ،‬وگرنه خطرش ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انس��تم ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌س��ت بد‌‌‌‌هم و د‌‌‌‌ر موقعيتي بد‌‌‌‌تر از قبل قرار بگيرم‪ .‬گاهي مي‌فهمم‬ ‫چرا بيش��تر همكاران م��ن تالش زياد‌‌‌‌ي ب��راي بهتر ك��رد‌‌‌‌ن كيفيت‬ ‫كارشان نمي‌كنند‌‌‌‌‪ :‬اگر موفق نش��وند‌‌‌‌‪ ،‬آن‌ها را نااليق مي‌خوانند‌‌‌‌‪ .‬اگر‬ ‫بمانند و سرانجام هم به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫رش��د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مجبورند هميشه د‌‌‌‌ر حال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫موفق شوند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫علت انفاركتوس قلبي روزگارشان به پايان مي‌رسد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫با احتياط قد‌‌‌‌م بعد‌‌‌‌ي را برد‌‌‌‌اش��تم‪ :‬عاقالنه نيس��ت كه ش��خص را‬ ‫وانم��ود كنيم با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قب��ل از فاش ك��رد‌‌‌‌ن رازش بترس��انيم‪ .‬بهتر اس��ت‬ ‫خواسته‌اش موافقيم‪.‬‬ ‫«سعي مي‌كنم خواس��ته‌ات را با مقامات باالتر مطرح كنم‪ .‬اتفاقاً‬ ‫‌خواهند با آن‌ها د‌‌‌‌ر بارسلون مالقات كنم و د‌‌‌‌رست به همين د‌‌‌‌ليل‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫اس��ت كه تصميم گرفتم با تو حرف بزنم‪ .‬بيراه نيس��ت اگر بگويم‬ ‫كارايي سازمان از وقتي بهتر شد‌‌‌‌ه كه‪ ،‬به اصطالح‪ ،‬رابطه‌ي د‌‌‌‌يگران‬ ‫با تو بهتر شد‌‌‌‌ه‪ ،‬نه؟»‬ ‫«د‌‌‌‌ر واقع‪ ...‬رابطه‌شان با خود‌‌‌‌شان بهتر شد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫بوده‌اي‪ ...‬يا اشتباه مي‌كنم؟»‬ ‫«بله‪ .‬اما تو محركش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انيد كه اشتباه نمي‌كنيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«خود‌‌‌‌تان مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌خوانيد كه من نمي‌شناسم؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«آيا كتاب مد‌‌‌‌يريتي را مي‬ ‫‌‌‌‌هيد‬ ‫«از اين كتاب‌ها نمي‌خوانم‪ .‬اما د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌ارم ب��ه من قول بد ‌‌‌‌‬ ‫واقعاً د‌‌‌‌رباره‌ي خواسته‌ام فكر كنيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‪79‬‬

‫‌‌‌‌يارد فكر كرد‌‌‌‌م؛ اگر قول مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م و عمل‬ ‫به نامزد‌‌‌‌ش د‌‌‌‌ر اسكاتلند ‌‌‌‌‬ ‫نمي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ر معرض تالفي قرار مي‌گرفتم؟ آي��ا نامزد‌‌‌‌ش يك‌جور‬ ‫بود كه مي‌توانس��ت ب��ا آن نتايج‬ ‫ي��اد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد به او ‌‌‌‌‬ ‫فوت و ف��ن جد ‌‌‌‌‬ ‫غيرممكن بگيرد‌‌‌‌؟‬ ‫«همه‌چيز را تعري��ف مي‌كنم‪ ،‬حتا اگر به قولت��ان عمل نكنيد‌‌‌‌‪ .‬اما‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌انم اگ��ر خود‌‌‌ت��ان كاري را كه ياد‌‌‌‌تان مي‌د‌‌‌‌ه��م تمرين نكنيد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌گيريد يا نه‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نتيجه مي‬ ‫«منظورت آن فن احياي جواني است؟»‬ ‫«اين هم جزوش است‪».‬‬ ‫«فقط د‌‌‌‌انستن تئوري‌اش كافي نيست؟»‬ ‫چند برگ كاغذ به د‌‌‌‌ست كسي رسيد‌‌‌‌ه‬ ‫«شايد‌‌‌‌‪ .‬اين معرفت‪ ،‬از راه ‌‌‌‌‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫كه آن را به من ‌‌‌‌‬ ‫‌كند تصميم‌هايي بگيرم كه از‬ ‫خوش��حال ش��د‌‌‌‌م كه مجبورم نمي ‌‌‌‌‬ ‫توانايي و اصول اخالقي‌ام خارج باش��د‌‌‌‌‪ .‬اما اعت��راف مي‌كنم كه ته‬ ‫د‌‌‌‌لم‪ ،‬عالقه‌اي ش��خصي به اين د‌‌‌‌اس��تان پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬چرا كه من‬ ‫هم آرزو د‌‌‌‌اشتم استعد‌‌‌‌اد‌‌‌‌هايم را بازيافت كنم‪ .‬قول د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م هركاري از‬ ‫كرد به صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي حركاتي‬ ‫بعد آتنا شروع ‌‌‌‌‬ ‫بربيايد بكنم‪‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌ستم‬ ‫تارك (يا محور‪ ،‬االن د‌‌‌‌رست‬ ‫طوالني و غريب‪ ،‬به د‌‌‌نبال چيزي به نام ُ‬ ‫ياد‌‌‌‌م نيس��ت)‪ .‬موقع صحبت‪ ،‬سعي د‌‌‌‌اش��تم افكار توهم‌آميزش را به‬ ‫نبود و از او خواستم‬ ‫ش��كلي عيني تحليل كنم‪ .‬يك س��اعت كافي ‌‌‌‌‬ ‫بايد براي مد‌‌‌‌يران بانك ارائه‬ ‫بعد برگرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬با هم گزارشي را كه ‌‌‌‌‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم‪ ،‬تهيه كرد‌‌‌‌يم‪ .‬د‌‌‌‌ر گرماگرم صحبت‪ ،‬با خند‌‌‌‌ه گفت‪:‬‬ ‫‌‌‌هيد كه االن د‌‌‌اريم‬ ‫«از اينكه اين فن را با همان كلماتي ش��رح بد ‌‌‬ ‫به كار مي‌بريم‪ ،‬نترس��يد‌‌‪ .‬فك��ر مي‌‌كنم حتا مد‌‌‌‌ير ي��ك بانك هم از‬ ‫بايد به‬ ‫آدم‌هايي مثل ماست‪ ،‬از گوشت و اس��تخوان‪ ،‬و حتماً ‌‌‌‌‬ ‫جنس ‌‌‌‌‬ ‫روش‌‌هاي غيرمعمول عالقه‌اي د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‪80‬‬

‫آتنا كام ً‬ ‫ت هميشه بر نوآوري‬ ‫ال د‌‌‌‌ر اشتباه بود‌‌‌‌‪ :‬د‌‌‌‌ر انگلس��تان‪ ،‬سن ‌‬ ‫مقد‌‌‌م اس��ت‪ .‬اما كمي خطر كرد‌‌‌ن‪ ،‬ت��ا وقتي موقعيت ش��غلي مرا به‬ ‫خط��ر نمي‌اند‌‌‌اخت‪ ،‬چه‌ق��د‌‌‌ر خرج د‌‌‌اش��ت؟ كل موض��وع به نظرم‬ ‫كام ً‬ ‫بايد حرف‌هايش را خالصه و جمع بند‌‌‌‌ي‬ ‫ال بي‌معني مي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م و به شكلي د‌‌‌‌رمي‌آورد‌‌‌‌م كه همه بفهمند‌‌‌‌‪ .‬همين كافي بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫روش‬ ‫پيش از سخنراني‌ام د‌‌‌‌ر بارس��لون‪ ،‬تمام صبح تكرار مي‌كرد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫چند كتاب راهنما‬ ‫‌‌‌‌هد و فقط همين مهم است‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌ارد جواب مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫«من» د ‌‌‌‌‬ ‫ايده‌ي‬ ‫مفيد براي معرفي يك ‌‌‌‌‬ ‫خواند‌‌‌‌م و متوجه شد‌‌‌م كه از روش‌هاي ‌‌‌‬ ‫بايد س��خنراني را طوري تد‌‌‌‌وين كنيم كه‬ ‫نو با بيشترين تأثير ممكن ‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫حضار را تحريك كند‌‌‌‌‪ ،‬بنابراين اولين چي��زي كه براي مد‌‌‌‌يراني كه‬ ‫‌‌‌ند گفتم‪ ،‬جمله‌اي از پولس قد‌‌‌‌يس‬ ‫د‌‌‌‌ر آن هتل لوكس جمع شد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اوند مهم‌ترين نكات را از د‌‌‌‌انايان پنهان د‌‌‌‌اشت‪ ،‬چرا كه آنان‬ ‫بود‌‪« :‬خد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ساده‌د‌‌‌‌الن‬ ‫امور ساد‌‌‌‌ه را د‌‌‌‌رك نمي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬و تصميم گرفت آن‌ها را بر ‌‌‌‌‬ ‫شد كه اشاره‌ي او به‬ ‫بگشايد‌‌‌‌‪( ».‬ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت ويراستار‪ :‬نمي‌توان مطمئن ‌‌‌‬ ‫نقل قولي از انجيل متي (باب يازد‌‌‌‌ه‪ ،‬آيه ‪ )25‬است كه مي‌گويد‌‌‌‌‪« :‬اي‬ ‫پد‌‌‌ر مالك آس��مان و زمين تو را س��تايش مي‌كنم كه اين امور را از‬ ‫د‌‌‌انايان و خرد‌‌‌مند‌‌‌ان پنهان د‌‌‌اش��تي و به كود‌كان مكشوف فرمود‌‌‌ي‪».‬‬ ‫يا جمله‌اي از پولس (رس��اله به قرنتيان‪ ،‬باب ‪ ،1‬آيه ‪« :)27‬بلكه خد‌‌‌‌ا‬ ‫سازد و خد‌‌‌‌ا ناتوانان عالم را‬ ‫برگزيد تا حكما را رسوا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ج ّهال جهان را‬ ‫برگزيد تا توانايان را رسوا سازد‌‌‪)».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين جمله را كه گفتم‪ ،‬كل حضار ك��ه د‌‌‌‌و روز تمام را به تجزيه‬ ‫و تحليل نمود‌‌‌‌ارها و آم��ار گذراند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر س��كوت فرو رفتند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اده‌ام‪ ،‬اما تصميم گرفتم اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم‪.‬‬ ‫فكر كرد‌‌‌‌م كارم را از د‌‌‌‌س��ت د ‌‌‌‌‬ ‫اوالً به‌خاطر اينك��ه روي اين موضوع تحقيق ك��رد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م و از آنچه‬ ‫مي‌گفت��م‪ ،‬مطمئن ب��ود‌‌‌‌م و اعتبارش متعلق ب��ه من ب��ود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وم اينكه‪،‬‬ ‫‪81‬‬

‫هرچند د‌‌‌‌ر بعضي قسمت‌ها مجبور ش��د‌‌‌م تأثير شگرف آتنا را بر كل‬ ‫‌‌‌‬ ‫فرايند حذف كنم‪ ،‬اما باز هم د‌‌‌‌روغ نمي‌گفتم‪:‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫اين‬ ‫«كشف كرد‌‌‌‌م كه امروزه‪ ،‬براي انگيزه‌بخشي به كارمند‌‌‌‌ان‪ ،‬كاري‬ ‫بيش��تر از آموزش خوب د‌‌‌‌ر مراكز عالي و معتبر آموزش��ي‌‌مان الزم‬ ‫است‪ .‬همه‌ي ما بخش‌هاي ناشناخته‌اي د‌‌‌‌اريم كه وقتي به سطح بيايد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫معجزه مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ همه‌ي ما به د‌‌‌‌ليل��ي كار مي‌كنيم‪ :‬نان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن ب��ه بچه‌هايمان‪ ،‬پول‬ ‫د‌‌‌رآورد‌‌‌‌ن براي امرار معاش‪ ،‬توجيه زند‌گي‪ ،‬به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌ن سهمي‬ ‫آزارنده‌اي هم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫از قد‌‌‌‌رت‪ .‬ام��ا د‌‌‌‌ر اين مس��ير ‌‪ ،‬مراحل كس��ل‌كنند‌‌‌ه و‬ ‫خود اس��ت‪ ،‬يا‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬راز كار‪ ،‬تبد‌‌‌‌يل اين مراحل به مالقات با ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چيزي واالتر‪.‬‬ ‫‘ مث ً‬ ‫مورد نظر‬ ‫‌‌‌‬ ‫ال‪ ،‬د‌‌‌‌ر جستجوي زيبايي هميشه يك نتيجه‌ي عملي‬ ‫نيست‪ ،‬اما زيبايي را چنان مي‌جوييم كه انگار مهم‌ترين چيز د‌‌‌‌نياست‪.‬‬ ‫ياد مي‌گيرند‌‌‌‪ ،‬اما معنايش اين نيست كه آواز‬ ‫پرند‌گان آواز خواند‌‌‌‌ن را ‌‌‌‬ ‫‌كند تا غذا به د‌‌‌‌س��ت بياورند‌‌‌‌‪ ،‬از شكارچي‌ها‬ ‫خواند‌‌‌ن‪ ،‬كمكشان مي ‌‌‌‌‬ ‫خود د‌‌‌‌ور كنند‌‌‌‌‪ .‬پرند‌گان مي‌خوانند‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه‬ ‫بگريزند يا انگل‌ها را از ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫ن را جذب و بقاي‬ ‫‌توانند جفتشا ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به نظر د‌‌‌‌اروين‪ ،‬تنها به اين ش��يوه مي‬ ‫نوعشان را تضمين كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مد‌‌‌‌ي��ري از ژن��و حرفم را قط��ع كرد‌‌‌‌‪ .‬اصرار د‌‌‌‌اش��ت س��خنراني‬ ‫كرد اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم و اين‬ ‫عيني‌تري بكنم‪ .‬اما مد‌‌‌‌ير عامل بانك تشويقم ‌‌‌‌‬ ‫به شوقم آورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«باز هم از نظر د‌‌‌‌اروين‪ ،‬كه كتابي نوش��ت كه تاريخ بش��ريت را‬ ‫كرد (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت‪« :‬منش��اء انواع»‪ ،1871 ،‬كتابي كه اولين بار‬ ‫عوض ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌ر آن اد‌عا كر ‌د كه انس��ان‪ ،‬تكامل طبيعي نوعي ميمون است)‪ ،‬تمام‬ ‫‌كنند كه‬ ‫خود بيد‌‌‌‌ار مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬كاري را تكرار مي ‌‌‌‌‬ ‫كساني كه شور را د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫از زمان غارنشيني بشر انجام شد‌‌‌‌ه است‪ ،‬موقعي كه آن آيين‌ها براي‬ ‫‪82‬‬

‫اظهار عش��ق به جنس مخالف‪ ،‬براي تد‌‌‌‌اوم و تكامل نوع بشر الزامي‬ ‫بود‌‌‌‌ه است‪ .‬بس��يار خوب‪ ،‬چه تفاوتي ميان تكامل نوع بشر و تكامل‬ ‫يك شركت بانكد‌‌‌‌اري اس��ت؟ هيچ‪ .‬هر د‌‌‌‌و از قوانين واحد‌‌‌‌ي پيروي‬ ‫رشد مي‌كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌كنند و ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كنند‌‌‌‌‪ ...‬تنها قابل‌ترين‌ها بقا پيد‌‌‌‌ا مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر اينجا مجبور شد‌‌‌‌م اشاره كنم كه اين ايد‌‌‌‌ه را به لطف همكاري‬ ‫پرورانده‌ام‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اوطلبانه‌ي يكي از كارمند‌‌‌‌انم‪ ،‬شيرين خليل‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ارد آتنا صد‌‌‌‌ايش كنند‌‌‌‌‪ ،‬نوع رفتار تازه‌اي را‬ ‫«شيرين‪ ،‬كه د‌‌‌‌وست د ‌‌‌‌‬ ‫به محيط كارش آورد‌‌‌‌‪ ،‬يا بهتر بگويم‪ ،‬همان شور را‪ .‬بله‪ ،‬شور‪ ،‬چيزي‬ ‫گسترده‌ي هزينه‌ها د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه هرگز موقع بحث د‌‌‌رباره‌ي وا ‌م يا صفحات‬ ‫‌‌‌‌ند به استفاد‌‌‌‌ه از موسيقي‬ ‫نظرش نمي‌گيريم‪ .‬اما كارمند‌‌‌‌ها شروع كرد ‌‌‌‌‬ ‫به‌عنوان محركي براي آنكه بهتر به مشتريانشان برسند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ايد ‌ه قد‌‌‌‌يمي اس��ت‪:‬‬ ‫كرد و گفت اين ‌‌‌‌‬ ‫مد‌‌‌‌ير د‌‌‌‌يگري حرفم را قطع ‌‌‌‌‬ ‫ملودي‌هايي استفاد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌ند و از ‌‌‌‌‬ ‫سوپرماركت‌ها هم همين كار را مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫خريد كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌كرد‬ ‫‌‌‌‌ند كه به مشتري تلقين مي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫«من نگفتم موس��يقي را د‌‌‌‌ر محي��ط كار پخ��ش مي‌كنيم‪ .‬روش‬ ‫زند‌گي كارمند‌‌‌‌ها تغيير كرد‌‌‌‪ ،‬فقط به‌خاطر آنكه شيرين‪ ،‬يا اگر د‌‌‌لتان‬ ‫‌‌‌‌اد پيش از رويارويي با كار د‌‌‌‌ش��وار‬ ‫ي��اد د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهد‌‌‌‪ ،‬آتنا‪ ،‬به آن‌ها ‌‌‌‌‬ ‫روزانه‪ ،‬حركات موزوني را انجام د‌‌‌‌هند‌‌‪ .‬د‌‌‌‌قيق��اً نمي‌د‌‌‌‌انم اين كار چه‬ ‫افراد بيد‌‌‌‌ار مي‌كند‌‌‌‌؛ به‌عنوان مد‌‌‌‌ير‪‌،‬من فقط مسئول‬ ‫مكانيس��مي را د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫خ��ود فرايند‌‌‌‌‪ .‬من اين ح��ركات را انج��ام نمي‌د‌‌‌هم‪ ،‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نتايج��م و نه‬ ‫فهميده‌ام كه از راه آن‌ها‪ ،‬همه با كاري كه انجام مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬احس��اس‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫رابطه‌ي بيشتري مي‌كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ش��ده‌ايم كه‪ :‬وقت‬ ‫آمده‌اي��م و بزرگ ‌‌‌‬ ‫پن��د اخالقي ب��ه د‌‌‌ني ‌ا ‌‌‌‬ ‫‘ با اين ‌‌‌‬ ‫طالس��ت‪ .‬د‌‌‌‌قيقاً مي‌د‌‌‌‌انيم طال چيس��ت‪ ،‬اما معناي واژه‌ي وقت چيست؟‬ ‫روز از ‪ 24‬ساعت و بي‌نهايت لحظه تشكيل شد‌‌‌‌ه‪ .‬بايد‌‌‌‌ بر هر د‌‌‌‌قيقه هشيار‬ ‫باشيم‪ ،‬بد‌‌‌‌انيم چه‌طور از آن اس��تفاد‌‌‌ه كنيم‪ ،‬حاال چه مشغول كار باشيم‬ ‫‪83‬‬

‫و چه فقط مش��غول فكر د‌‌‌رباره‌ي زند‌گي‪ .‬اگر س��رعتمان را كم كنيم‪،‬‬ ‫‌همه‌چيز د‌‌‌‌وام بيش��تري پيد‌‌‌ا مي‌كند‌‌‌‪ .‬البته معني‌اش اين اس��ت كه شستن‬ ‫ظرف‌ها‪ ،‬جمع زد‌‌‌ن بد‌‌‌هي‌ها و بستانكاري‌ها د‌‌‌‌ر ترازنامه‪ ،‬يا كنترل سفته‌ها‬ ‫بيش��تر طول بكش��د‌‌‪ ،‬اما چرا از اين فرصت براي فكر كرد‌‌‌‌ن به مس��ائل‬ ‫زنده‌ايم‪ ،‬احساس شاد‌‌‌ي نكنيم؟»‬ ‫د‌‌‌‌لپذير استفاد‌‌‌‌ه نكنيم‪ ،‬چرا از همين كه ‌‌‌‬ ‫‌خواهد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مد‌‌‌‌ير عامل بانك با تعجب نگاهم ك��رد‌‌‌‌‪ .‬مطمئن بود‌‌‌‌م مي‬ ‫اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌ه��م و به تفصيل جزئي��ات چيزي را كه آموخت��ه‌ام توضيح‬ ‫‌‌‌‌ند به احساس بي‌تابي‪.‬‬ ‫عده‌اي از حاضران شروع كرد ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌هم‪ ،‬اما ‌‌‌‬ ‫مد‌‌‌ير عامل گفت‪« :‬منظورتان را خ��وب مي‌فهمم‪ .‬گمان مي‌كنم‬ ‫كارمند‌‌‌انتان به اين د‌‌‌ليل كارش��ان را با شور و ش��وق بيشتري انجام‬ ‫‌‌‌‌ارند تا با خود‌‌‌‌شان تماس برقرار كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌هند كه د‌‌‌‌ر روز فرصتي د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌ايد كه اجازه‌ي‬ ‫ف د‌‌‌اش��ته ‌‌‌‬ ‫به ش��ما تبريك مي‌گويم كه آن‌قد‌‌‌‌ر انعطا ‌‬ ‫ب مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد عالي جوا ‌‬ ‫‌ايد كه د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اده ‌‌‌‌‬ ‫اجراي روش‌هاي غيرسنتي را د ‌‌‌‌‬ ‫اما‪ ،‬از زمان ح��رف زد‌‌‌يد‌‌‌‪ ،‬ما د‌‌‌‌ر يك كنفرانس��يم و فقط پنج د‌‌‌‌قيقه‬ ‫‌‌‌‌ارد نكات اصلي را‬ ‫‌‌‌‌اريد تا صحبت‌تان را تمام كني��د‌‌‌‌‪ .‬امكان د ‌‌‌‌‬ ‫وقت د ‌‌‌‌‬ ‫كنيد تا بتوانيم اين اصول را د‌‌‌‌ر شعب د‌‌‌‌يگر هم اجرا كنيم؟»‬ ‫فهرست ‌‌‌‬ ‫حق با او بود‌‌‌‌‪ .‬اين چيزها مي‌توانست براي كارمند‌‌‌ها خوب باشد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫بود براي زند‌گي حرفه‌اي من كشند‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪ .‬تصميم گرفتم‬ ‫اما ممكن ‌‌‌‬ ‫آنچه را با شيرين نوشته بود‌‌‌‌يم‪ ،‬خالصه و جمع‌بند‌‌‌‌ي كنم‪.‬‬ ‫«من و شيرين‪ ،‬بر اساس مشاهد‌‌‌‌ات شخصي‌مان نكاتي را مشخص‬ ‫كرده‌ايم كه با كمال ميل مي‌توانم با هركس برايش جالب است‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ميان بگذارم‪ .‬اين نكات از اين قرار است‪:‬‬ ‫ابد هم ناشناخته‬ ‫‘ الف) همه‌ي ما ظرفيتي ناش��ناخته د‌‌‌‌اريم كه تا ‌‌‌‌‬ ‫متحد م��ا باش��د‌‌‌‌‪ .‬از آنجا كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌توان��د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌مان��د‌‌‌‌‪ .‬اما اي��ن ظرفي��ت مي‬ ‫اند‌‌‌‌ازه‌گيري اين ظرفيت و بخشيد‌‌‌‌ن ارزش اقتصاد‌‌‌‌ي به آن غيرممكن‬ ‫اس��ت‪ ،‬هيچ‌وقت آن را د‌‌‌‌ر محاس��بات د‌‌‌‌ر نظر نمي‌گيرن��د‌‌‌‪ ،‬اما اينجا‬ ‫‪84‬‬

‫د‌‌‌ارم با انسان‌هاي د‌‌‌يگر حرف مي‌زنم‪ ،‬مطمئنم منظورم را مي‌فهمند‌‌‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ست‌كم به‌طور نظري‪.‬‬ ‫‘ ب) د‌‌‌‌ر شعبه‌ي من‪ ،‬اين ظرفيت را حركاتي مبتني بر ضرباهنگي‬ ‫برانگيخته كه اگر اشتباه نكنم‪ ،‬از صحراهاي آسيا مي‌آيد‌‌‌‌‪ .‬اما محل پيد‌‌‌‌ايش‬ ‫‌توانند آنچه‬ ‫ريتم مهم نيست‪ ،‬مهم اين است كه انسان‌ها با جسمشان مي ‌‌‌‬ ‫‌تواند‬ ‫‌خواهد بگويد‌‌‌‪ ،‬ابراز كنند‌‌‌‪ .‬مي‌د‌‌‌‌انم واژه‌ي روح مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫را روحشان مي‬ ‫شهود عوض‬ ‫‌‌‌‬ ‫موجب سوءتعبير شود‌‌‌‌‪ ،‬پس توصيه مي‌كنم آن را با واژه‌ي‬ ‫كنيم و اگر اين واژه هم مناسب به نظر نمي‌رسد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌توانيم از واژه‌ي‬ ‫احساسات بد‌‌‌‌وي استفاد‌‌‌‌ه كنيم‪ ،‬كه ظاهرا ً د‌‌‌‌اللت علمي بيشتري د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫هرچند بار معنايي‌اش كمتر از واژه‌هاي قبلي است‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ پ) پي��ش از رفتن س�� ِر كار‪ ،‬به ج��اي نرمش ي��ا ورزش‌هاي‬ ‫آئروبي��ك‪ ،‬كارمند‌‌‌‌انم را تش��ويق مي‌كنم د‌‌‌‌س��ت‌كم يك س��اعت‬ ‫حركات موزون انجام د‌‌‌‌هند‌‌‪ .‬اين جسم و ذهنشان را تحريك مي‌كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌طلبند و‬ ‫خود خالقيت مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند كه از ‌‌‌‌‬ ‫روزش��ان را د‌‌‌‌ر حالي آغاز مي ‌‌‌‌‬ ‫اين انرژي انباشته را د‌‌‌‌ر وظايفشان د‌‌‌‌ر شعبه به كار مي‌برند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ ت) مشتريان و كارمند‌‌‌‌ان د‌‌‌‌ر يك جهان زند‌گي مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬واقعيت‬ ‫چيزي نيس��ت جز تكانه‌هاي الكتريكي د‌‌‌‌ر مغز م��ا‪ .‬چيزي كه گمان‬ ‫مي‌كنيم «مي‌بينيم»‪ ،‬تكانه‌اي از ان��رژي د‌‌‌‌ر منطقه‌اي كام ً‬ ‫ال تاريك از‬ ‫مغز است‪ .‬پس‪ ،‬اگر با د‌‌‌يگران هم‌موج شويم‪ ،‬مي‌توانيم اين واقعيت‬ ‫را تغيير د‌‌‌‌هيم‪ .‬نمي‌د‌‌‌انم چرا‪ ،‬اما ش��اد‌‌‌‌ي مس��ري اس��ت‪ ،‬مثل شور و‬ ‫شوق و عشق‪ .‬مثل اند‌‌‌‌وه‪ ،‬افس��رد‌گي‪ ،‬نفرت‪ ...‬چيزهايي كه مشتريان‬ ‫‌توانند به‌طور شهود‌‌‌‌ي د‌‌‌رك كنند‌‌‌‪ .‬براي افزايش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و ساير كارمند‌‌‌ان مي‬ ‫كارايي‪ ،‬خلق ساز و كارهايي الزم اس��ت كه اين محرك‌هاي مثبت‬ ‫‌‌‬ ‫حاضر را فعال نگه مي‌د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫زني كه مد‌‌‌‌يري��ت منابع مالي س��هام را د‌‌‌‌ر ش��عبه‌اي د‌‌‌‌ر كاناد‌‌‌‌ا بر‬ ‫عهد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌اشت‪ ،‬گفت‪« :‬خيلي عجيب و غريب است‪».‬‬ ‫‪85‬‬

‫متقاعد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آرامشم را كمي از د‌‌‌‌س��ت د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬نتوانس��ته بود‌‌‌‌م كسي را‬ ‫نش��نيده‌ام‪ ،‬و با تمام خالقيتي كه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وانمود كرد‌‌‌‌م حرف او را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كنم‪.‬‬ ‫خود‌‌‌‌م سراغ د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬به د‌‌‌‌نبال د‌‌‌‌فاعي فني گشتم‪:‬‬ ‫مورد د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد بود‌‌‌‌جه‌ي مش��خصي ب��راي تحقيق د‌‌‌‌ر اي��ن‬ ‫«بانك ‌‌‌‌‬ ‫بگيرد كه اين سرايت چگونه صورت مي‌گيرد‌‌‌‌‪ ،‬و به اين ترتيب‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نظر‬ ‫‌تواند سود‌‌‌‌آوري‌اش را باال ببرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫اي��ن پايان‌بن��د‌‌‌‌ي به‌ش��كلي منطق��ي‪ ،‬رضايت‌بخ��ش ب��ه نظرم‬ ‫رس��يد‌‌‌‌‪ ،‬به ش��كلي كه ترجي��ح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م از د‌‌‌‌و د‌‌‌‌قيقه‌اي ك��ه هنوز وقت‬ ‫د‌‌‌‌اش��تم‪‌،‬صرف‌نظر كن��م‪ .‬وقتي س��مينار تم��ام ش��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر پايان يك‬ ‫روز خس��ته‌كنند‌‌‌‌ه‪ ،‬مد‌‌‌‌ير كل مرا به ش��ام د‌‌‌‌عوت كرد‌‌‌‌‪‌،‬د‌‌‌‌ر برابر ساير‬ ‫مورد تمام حرف‌هايم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد كه د‌‌‌‌ر‬ ‫همكاران‪ ،‬انگار مي‌خواست نشان د ‌‌‌‌‬ ‫از من پش��تيباني مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬قب ً‬ ‫بود و سعي‬ ‫ال چنين فرصتي د‌‌‌‌س��ت ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م به بهترين شكل از آن استفاد‌‌‌‌ه كنم‪ .‬ش��روع كرد‌‌‌‌م به صحبت‬ ‫د‌‌‌‌رب��اره‌ي فعاليت‌ها‪ ،‬صفحات گس��ترد‌‌‌‌ه‪ ،‬مش��كالت تباد‌‌‌‌ل س��هام‪،‬‬ ‫بود هرچيزي‬ ‫‌مند ‌‌‌‌‬ ‫بازارهاي نو‪ .‬اما او حرفم را قطع كرد‌‌‌‌‪ :‬بيش��تر عالقه ‌‌‌‌‬ ‫را از آتنا مي‌د‌‌‌‌انستم‪ ،‬به او بگويم‪.‬‬ ‫سرانجام‪ ،‬د‌‌‌‌ر كمال تعجبم‪ ،‬حرف را به مسائل شخصي كشيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌انم موقعي كه د‌‌‌‌ر كنفرانس به وقت اشاره كرد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬منظورتان‬ ‫چه بود‌‌‌‌‪ .‬اوايل امسال‪ ،‬وقتي د‌‌‌‌ر تعطيالت سال نو بود‌‌‌م‪ ،‬تصميم گرفتم‬ ‫كمي د‌‌‌‌ر باغ خانه‌ام بنشينم‪ .‬روزنامه را از صند‌‌‌‌وق پستي برد‌‌‌‌اشتم‪ ،‬خبر‬ ‫‌گيرند ما‬ ‫نبود ‌‪ ،‬به‌جز همان چيزهايي كه خبرنگارها تصميم مي ‌‌‌‌‬ ‫مهمي ‌‌‌‌‬ ‫بايد بد‌‌‌‌انيم‪ ،‬با آن‌ها همراهي كنيم و د‌‌‌‌رباره‌اش موضع بگيريم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ فكر كرد‌‌‌‌م به كسي از همكارانم زنگ بزنم‪ ،‬اما كار مسخره‌اي‬ ‫خانواده‌ش��ان بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬با زنم‪ ،‬بچه‌هاي��م و نوه‌هايم غذا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود ‌‪ ،‬همه كنار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند حاشيه‌نويسي انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‬ ‫خورد‌‌‌‌م‪ ،‬چرتي زد‌‌‌‌م‪ ،‬وقتي بيد‌‌‌‌ار شد‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫بعد از ظهر اس��ت و س��ه روز د‌‌‌‌يگر‬ ‫و ناگهان د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م تازه س��اعت د‌‌‌‌و ‌‌‌‌‬ ‫‪86‬‬

‫خانواده‌ام خوشحال‬ ‫‌‌‌‬ ‫بيكاري د‌‌‌‌ر پيش د‌‌‌‌ارم‪ ،‬و هرچه هم از بود‌‌‌ن كنار‬ ‫باشم‪ ،‬كم‌كم احساس بطالت مي‌كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‘ روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬از وقت آزاد‌‌‌‌م اس��تفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌م‪ ،‬رفت��م و يك معاينه‌ي‬ ‫معد ‌ه انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه خوشبختانه مش��كل جد‌‌‌‌ي ند‌‌‌‌اشت‪ .‬برگشتم و با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همس��ر و بچه‌ها و نوه‌هايم غذا خورد‌‌‌‌م‪ ،‬خوابيد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌وباره ساعت د‌‌‌‌و‬ ‫بعد از ظهر بيد‌‌‌‌ار شد‌‌‌‌م‌و د‌‌‌يد‌‌‌م د‌‌‌‌يگر مطلقاً هيچ‌چيزي ند‌‌‌‌ارم كه فكرم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را رويش متمركز كنم‪.‬‬ ‫‌ش��ود آد‌‌‌‌م هي��چ‌كاري نكن��د‌‌‌‌؟ اگر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ وحش��ت ك��رد‌‌‌‌م‪ :‬مگر مي‬ ‫مي‌خواستم كار بسازم ‌‪ ،‬مش��كل چند‌‌‌‌اني ند‌‌‌‌اشتم ــ‌ هميشه طرح‌هايي‬ ‫بايد رويشان كار كنيم ‌‪ ،‬تعويض المپ‌هاي سوخته‪ ،‬جارو‬ ‫د‌‌‌‌اريم كه ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌ن برگ‌هاي خشك‪ ،‬مرتب كرد‌‌‌ن كتاب‌ها‪ ،‬نظم و ترتيب د‌‌‌اد‌‌‌ن‬ ‫ب��ه فايل‌هاي كامپيوت��ري و از اين كاره��ا‪ .‬اما چه‌طو ‌ر ب��ا اين خالء‬ ‫آمد ك��ه به نظرم خيلي‬ ‫‌ش��دم‌؟ ناگهان چيزي ياد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫مطلق روبه‌رو مي ‌‌‌‬ ‫ي د‌‌‌‌ر يك‌كيلومتري خانه‌ي وياليي‌ام‬ ‫بايد تا صند‌‌‌‌وق پست ‌‬ ‫مهم رسيد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫مي‌رفتم و د‌‌‌‌و كارت تبريك س��ال نو را كه روي ميزم ماند‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫آن مي‌اند‌‌‌‌اختم‪.‬‬ ‫بايد اي��ن كارت را امروز بفرس��تم؟ مگر‬ ‫‘ حيرت كرد‌‌‌م‪ :‬چ��را ‌‌‌‌‬ ‫‌شود همين‌طور كه حاال هستم بمانم و كاري نكنم؟‬ ‫نمي ‌‌‌‌‬ ‫‘ فكرهاي مختلفي از ذهنم گذش��ت‪ :‬د‌‌‌‌وس��تاني كه خود‌‌‌‌شان را‬ ‫‌‌‌‌انند‬ ‫‌كنند كه هنوز اتفاق نيفتاد‌‌‌‌ه‪ ،‬آشناياني كه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫نگران چيزهايي مي ‌‌‌‌‬ ‫كنن��د كه به نظر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چه‌طور هر د‌‌‌‌قيقه‌ي زند‌گي‌ش��ان را با كارهايي پر‬ ‫‌رس��د ‌‪ ،‬حرف‌هاي بي‌معني‪ ،‬تلفن‌ه��اي طوالني براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫من احمقانه مي‬ ‫‌س��ازند‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يده‌ام كه كار مي‬ ‫آنكه هيچ‌چيز مهم��ي نگويند‌‌‌‌‪ .‬مد‌‌‌‌يرانم را د ‌‌‌‌‬ ‫تا موقعيتش��ان را توجيه كنند‌‌‌‌‪ ،‬يا كارمند‌‌‌‌اني ك��ه روزي كه به آن‌ها‬ ‫‌‌‌رد نخورند‌‌‌‪ .‬همسرم‬ ‫‌كنند كه مباد‌‌‌ا د‌‌‌يگر به د ‌‌‌‬ ‫كاري ند‌‌‌هند‌‌‌‪ ،‬وحشت مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد كه پسرم از زنش جد‌‌‌‌ا شد‌‌‌‌ه‪ ،‬پسرم خود‌‌‌‌ش را‬ ‫خود‌‌‌‌ش را زجر مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‪87‬‬

‫‌‌‌‌هد كه نوه‌ام د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رس�� ‌ه نمره‌هاي پايين گرفته‪ ،‬نوه‌ام از‬ ‫شكنجه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌ميرد كه باعث ناراحتي پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رش شد‌‌‌ه‪ ...‬همه‌مان‬ ‫‌‌‌‌ارد مي ‌‌‌‌‬ ‫ترس د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انيم اين نمره‌ها آن‌قد‌‌‌‌رها هم مهم نيست‪.‬‬ ‫بلند‬ ‫‘ د‌‌‌رگير كلنجاري طوالني و د‌‌‌‌شوار با خود‌‌‌م شد‌‌‌‌م تا از جايم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و ش��روع كرد‌‌‌‌م به‬ ‫نش��وم‪ .‬كم‌كم‪ ،‬اضطراب جايش را ب��ه تأمل د ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شهود‪ ،‬يا احساسات بد‌‌‌‌وي‪ ،‬هرطور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شنيد‌‌‌‌ن صد‌‌‌‌اي روحم‪ ...‬يا‬ ‫د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌‪ .‬آن طور كه معلوم ش��د‌‌‌‌‪ ،‬اين بخش از من د‌‌‌‌ر اش��تياق حرف‬ ‫زد‌‌‌ن با من بود‌‌‌‪ ،‬اما من هميشه گرفتار بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫مورد من‪ ،‬حركات موزون د‌‌‌‌ر كار نب��ود‌‌‌‌‪ ،‬فقط غيبت كامل‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ د‌‌‌‌ر‬ ‫ش��د د‌‌‌‌ر‬ ‫س��ر و صد‌‌‌‌ا و حركت مطرح بود‌‌‌‌؛ يعني س��كوت كه باعث ‌‌‌‌‬ ‫تماس با خود‌‌‌‌م قرار بگيرم‪ .‬باور كن خيلي چيزها د‌‌‌‌رباره‌ي مشكالتي‬ ‫هرچند د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌تي كه آنجا نشسته بود‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه نگرانم مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬فهميد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫تمام اين مشكالت كام ً‬ ‫ال د‌‌‌‌ور شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬خد‌‌‌‌ا را ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬اما توانستم با‬ ‫بايد مي‌گرفتم‪ ،‬بفهمم‪».‬‬ ‫وضوح بيشتري تصميماتي را كه ‌‌‌‌‬ ‫كارمند را به د‌‌‌‌بي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد اين‬ ‫پيشنهاد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قبل از پرد‌‌‌اخت صورتحساب‪،‬‬ ‫‌كرد و خطرات‬ ‫بفرستم‪ ،‬بانك د‌‌‌‌اشت د‌‌‌‌ر آنجا شعبه‌ي جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي باز مي ‌‌‌‌‬ ‫زياد بود‌‌‌‌‪ .‬به‌عن��وان يك مد‌‌‌‌ير عالي‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌انس��ت د‌‌‌‌يگر هرچه را‬ ‫كار ‌‌‌‌‬ ‫كارمند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فهميده‌ام‪ ،‬و حاال فقط مس��ئله‌ي تد‌‌‌‌اوم مطرح بود‌‌‌‌‪ :‬اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫مي‌توانس��ت د‌‌‌‌ر جايي د‌‌‌‌يگر مفيد‌‌‌‌تر باش��د‌‌‌‌‪ .‬بي‌آنكه بد‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌اش��ت‬ ‫‌كرد تا به قولم به شيرين عمل كنم‪.‬‬ ‫كمكم مي ‌‌‌‌‬ ‫وقتي به لند‌‌‌‌ن برگش��تم‪ ،‬فورا ً خبر اين د‌‌‌‌عوت را ب��ه آتنا د‌‌‌اد‌‌‌م‪ .‬او‬ ‫‌زند (اين‬ ‫كرد و گفت خيلي خوب عربي ح��رف مي ‌‌‌‌‬ ‫هم فورا ً قب��ول ‌‌‌‌‬ ‫قصد ند‌‌‌‌اش��تيم‬ ‫را مي‌د‌‌‌‌انس��تم‪ ،‬به خاطر مليت پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رش)‪ .‬اما ما ‌‌‌‌‬ ‫با عرب‌ه��ا معامله كنيم ‌‪ ،‬ب��ا خارجي‌ه��ا طرف بود‌‌‌ي��م‪ .‬از كمكش‬ ‫تش��كر كرد‌‌‌‌م‪ ،‬او هيچ كنجكاوي‌اي د‌‌‌‌رباره‌ي س��خنراني من د‌‌‌‌ر آن‬ ‫بايد چمد‌‌‌‌ان‌هايش را ببند‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پرسيد كي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد ــ فقط‬ ‫گرد‌‌‌‌همايي نشان ند ‌‌‌‌‬ ‫‪88‬‬

‫بود‬ ‫نامزد اسكاتلند‌‌‌‌يارد‌‌‌‌ي واقعيت ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تا امروز نمي‌د‌‌‌‌انم اين ماجراي‬ ‫بود ‌‪ ،‬قاتل آتن��ا را تا حاال گرفته‬ ‫يا خيال‪ .‬گمان مي‌كنم اگر راس��ت ‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬چرا كه هيچ‌ك��د‌‌‌‌ام از حرف‌هاي روزنامه‌ه��ا را د‌‌‌‌رباره‌ي اين‬ ‫جنايت باور ند‌‌‌‌ارم‪ .‬من مهند‌‌‌‌سي مالي را خوب مي‌فهمم‪ ،‬حتا مي‌توانم‬ ‫اجازه‌ي اين تجم��ل را به خود‌‌‌م بد‌‌‌هم و بگوي��م حركات موزون به‬ ‫كرد تا بهتر كار كنند‌‌‌‌‪‌،‬اما هرگز نمي‌فهمم‬ ‫كارمند‌‌‌‌هاي بانك كمك ‌‌‌‌‬ ‫بگيرد و بقيه را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌تواند بعضي از قاتل‌ها را‬ ‫چرا بهترين پليس جهان مي ‌‌‌‌‬ ‫خود رها مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به حال ‌‌‌‌‬ ‫اما حاال د‌‌‌‌يگر فرقي نمي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬

‫‪89‬‬

‫نبيل عالئيهي‪ ،‬سن نامعلوم‪ ،‬باد‌‌‌‌يه‌نشين‬

‫خوش��حالم ك��ه مي‌ش��نوم آتنا عك��س م��را د‌‌‌‌ر مهم‌تري��ن نقطه‌ي‬ ‫ياد‬ ‫آپارتمانش نصب كرد‌‌‌‌ه‪‌ ،‬اما گمان نمي‌كنم چيزي ك��ه من به او ‌‌‌‌‬ ‫ل تا اينجا‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬به د‌‌‌رد‌‌‌ي خورد‌‌‌ه باش��د‌‌‌‪ .‬با يك بچه‌ي سه‌س��اله به بغ ‌‬ ‫آورد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آمد‌‌‌‌‪ ،‬وس��ط بيابان‪.‬كيفش را باز كرد‌‌‌‌‪ ،‬ضبط صوتي بي��رون‬ ‫‌‌‌‌ارند مرا به خارجي‌هايي‬ ‫جلوي چاد‌‌‌‌رم نشست‪ .‬مرد‌‌‌‌م ش��هر عاد‌‌‌‌ت د ‌‌‌‌‬ ‫بچش��ند ‌‪ ،‬معرفي كنند‌‌‌‪ .‬براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند غذاي محلي اينجا را‬ ‫كه د‌‌‌‌وست د ‌‌‌‌‬ ‫زود است‪.‬‬ ‫همين فورا ً گفتم هنوز براي شام خيلي ‌‌‌‌‬ ‫حميد ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رزاده‌تان‬ ‫آم��ده‌ام‪ .‬براد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زن گفت‪« :‬م��ن به د‌‌‌‌ليل د‌‌‌‌يگ��ري‬ ‫مرد خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌ي هستيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مشتري بانك ماست‪ .‬او گفت شما ‌‌‌‬ ‫‌گويد من خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌م‪ ،‬اما‬ ‫«حميد فقط يك جوان احمق اس��ت‪ .‬مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ل خد‌‌‌ا‪،‬‬ ‫‌‌‌‌مند واقعي‪ ،‬رسو ‌‬ ‫هيچ‌وقت به حرف من گوش نمي‌د‌‌‌هد‌‌‌‪ .‬خرد ‌‌‌‌‬ ‫محمد صلي‌اهلل عليه بود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به ماشينش اشاره كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫نبايد بد‌‌‌‌ون‬ ‫«نبايد د‌‌‌‌ر جايي كه نمي‌شناسيد‌‌‌‪ ،‬تنهايي رانند‌گي كنيد‌‌‌‌؛ ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫راهنما د‌‌‌‌ر اينجا ماجراجويي كنيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫به جاي آنكه جوابم را بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌س��تگاه را روشن كرد‌‌‌‌‪ .‬بعد‌‌‌‌‪ ،‬تنها‬ ‫بود‬ ‫بود كه انگار د‌‌‌‌ر تپه‌هاي شني شناور ‌‌‌‌‬ ‫چيزي كه مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م ‌‪ ،‬آن زن ‌‌‌‌‬ ‫‪90‬‬

‫و كود‌كي كه با شعف و حيرت نگاهش مي‌كرد‌‌‌‪ ،‬و صد‌‌‌‌ايي كه انگار‬ ‫پرسيد خوشم آمد‌‌‌‌ه يا نه‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شد ‌‪،‬‬ ‫صحرا را آكند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬وقتي تمام ‌‌‌‌‬ ‫گفتم بله‪ .‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ين ما فرقه‌اي هست كه براي لقاءاهلل‪ ،‬سماع مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مورد نظر صوفيه نام د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪).‬‬ ‫(ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت ويراستار‪ :‬فرقه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫كرد و اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬خُ ب‪ ،‬از بچگي حس‬ ‫زن خود‌‌‌‌ش را آتنا معرفي ‌‌‌‌‬ ‫بايد به خد‌‌‌‌ا نزد‌‌‌‌يك ش��وم‪ .‬اما زند‌گي م��را از او د‌‌‌‌ور كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫بود كه پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌م‪ ،‬اما كافي نيست‪ .‬هر‬ ‫موسيقي يكي از ش��يوه‌هايي ‌‌‌‌‬ ‫وقت حركات موزون انجام مي‌د‌‌‌هم‪ ،‬نوري مي‌بينم‪ ،‬و اين نور حاال از‬ ‫‌خواهد كه پيش‌تر بروم‪ .‬نمي‌توانم فقط با خود‌‌‌‌آموزي جلوتر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫من مي‬ ‫بروم ‌‪ ،‬به كسي احتياج د‌‌‌‌ارم كه به من آموزش بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪« :‬هرچيزي كافي است‪ .‬چرا كه اهلل رحمان و رحيم ‌‪،‬‬ ‫هميشه نزد‌‌‌‌يك است‪ .‬يك زند‌گي شرافتمند‌‌‌انه كافي است‪».‬‬ ‫اما ظاهرا ً‬ ‫بايد ش��ام را براي‬ ‫متقاعد نش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬گفت��م گرفتارم‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود از راه برس��ند‌‌‌‪.‬‬ ‫جهانگرد‌‌‌هاي مع��د‌‌‌‌ود‌‌‌‌ي آماد‌‌‌ه كنم ك��ه ممكن ‌‌‌‌‬ ‫باشد منتظر مي‌ماند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اد كه هرقد‌‌‌‌ر الزم ‌‌‌‌‬ ‫جواب د ‌‌‌‌‬ ‫«بچه چي؟»‬ ‫«نگران نباشيد‌‌‌‪».‬‬ ‫همان‌طور كه كارهاي هميشگي را مي‌كرد‌‌‌م ‌‪ ،‬زن و پسرش را زير نظر‬ ‫د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬انگار د‌‌‌‌وتايي‌شان هم‌سن بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌ ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر بيابان مي‌د‌‌‌‌ويد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬مي‌خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ند و روي تپه‌ها‬ ‫خود را روي زمين مي‌كش��يد ‌‌‌‌‬ ‫خاك‌بازي مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫جهانگرد آلماني آمد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫غلت مي‌خورد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬راهنماي توريس��تي با سه‬ ‫‌‌‌‌ند ‌‪ ،‬آبجو خواستند‌‌‌‌‪ ،‬مجبور شد‌‌‌م توضيح بد‌‌‌‌هم كه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ين‬ ‫غذا خورد ‌‌‌‌‬ ‫من نوشيد‌‌‌‌ن يا عرضه‌ي مشروبات الكلي حرام است‪ .‬زن و پسرش را‬ ‫به شام د‌‌‌‌عوت كرد‌‌‌‌م و يكي از آلماني‌ها از حضور غيرمنتظره‌ي زني به‬ ‫‌كند اينجا زمين بخرد‌‌‌‌‪ ،‬پول‬ ‫‌‌‌‌ارد فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫كرد كه د ‌‌‌‌‬ ‫هيجان آمد‌‌‌‌‪ .‬تعريف ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آينده‌ي اين خطه‬ ‫زياد‌‌‌‌ي جمع كرد‌‌‌‌ه و به ‌‌‌‌‬ ‫‪91‬‬

‫جواب آتنا اين بود‌‌‌‌‪« :‬عالي است‪ .‬نظر من هم همين است‪».‬‬ ‫نباشد جاي د‌‌‌‌يگري با هم شام بخوريم و بيشتر صحبت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بد‬ ‫«شايد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كنيم‪ ،‬د‌‌‌‌رباره‌ي احتمال‪»...‬‬ ‫حرفش را بريد‌‌‌‌‪« :‬نه‪ ».‬و كارت ويزيتش را به طرف او د‌‌‌‌راز كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌توانيد به شعبه‌ي بانك ما بياييد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«اگر مايل باشيد‌‌‌‌‪ ،‬مي‬ ‫بعد‬ ‫وقتي جهانگرد‌‌‌ها رفتند‌‌‌‌‪ ،‬جلوي چاد‌‌‌‌ر نشس��تيم‪ .‬پسرك كمي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر بغلش خوابيد‌‌‌‌‪ .‬براي همه‌مان پتو آورد‌‌‌‌م و به آسمان پرستاره خيره‬ ‫ماند‌‌‌‌يم‪ .‬سرانجام سكوت را شكست‪.‬‬ ‫حميد گفت شما خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌يد‌‌‌‌؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«چرا‬ ‫بود كه سعي د‌‌‌‌اشتم‬ ‫«شايد به‌خاطر صبوري‌ام نس��بت به او‪ .‬زماني ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حميد بيش��تر نگران پ��ول د‌‌‌‌رآورد‌‌‌‌ن بود‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد بد‌‌‌‌هم‪ ،‬اما‬ ‫هنرم را به او ‌‌‌‌‬ ‫امروز حتماً‬ ‫متقاعد ش��د‌‌‌‌ه از من خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌تر اس��ت‪ ،‬ي��ك آپارتمان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ود‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪‌،‬قاي��ق د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا م��ن اينج��ا وس��ط صحراي��م و ب��ه معد ‌‌‌‌‬ ‫‌فهمد من به همين‬ ‫جهانگرد‌‌‌هايي كه مي‌آيند‌‌‌‪ ،‬خد‌‌‌‌مت مي‌كن��م‪ .‬نمي ‌‌‌‌‬ ‫كاري كه مي‌كنم راضي‌ام‪».‬‬ ‫زياد‬ ‫«خوب مي‌فهمد‌‌‌‌‪ ،‬وگرنه چرا هميش��ه د‌‌‌‌رباره‌ي شما با احترام ‌‌‌‌‬ ‫ي است؟»‬ ‫حرف مي‌زند‌‌‌‌‪ .‬منظورتان از هنر چ ‌‬ ‫«امروز د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه حركات موزون انجام مي‌د‌‌‌هي‪ .‬من هم همين كار‬ ‫را مي‌كنم‪ ،‬فقط به جاي جسمم‪ ،‬كلماتم مي‌رقصند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ظاهرا ً تعجب كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«روش م��ن ب��راي نزد‌‌‌‌يك ش��د‌‌‌‌ن ب��ه اهلل تعالي‪ ،‬خطاط��ي بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌طلبد كه‬ ‫جس��تجوي معناي كامل هر واژه‪ .‬هر ت��ك‌واژ ‌ها‌ي از ما مي ‌‌‌‌‬ ‫تمام نيرويي را كه د‌‌‌‌ر خود‌‌‌‌ش د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬از د‌‌‌‌رون��ش تقطير كنيم‪ ،‬انگار‬ ‫با پيكرتراشي معنايش را استخراج مي‌كنيم‪ .‬وقتي متون مقد‌‌‌‌س نوشته‬ ‫مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬روح كس��ي كه ابزار نش��ر اين متون د‌‌‌‌ر جهان ب��ود‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫كلماتش حاضر است‪.‬‬ ‫‪92‬‬

‫‘ و نه فقط متون مقد‌‌‌‌س‪ ،‬كه هرچيزي كه بر كاغذ مي‌آوريم‪ .‬چرا‬ ‫كه د‌‌‌‌ستي كه خط را مي‌نويسد‌‌‌‌‪ ،‬روح نگارند‌‌‌‌ه را منعكس مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«هنرتان را به من ‌‌‌‌‬ ‫«اوالً گمان نمي‌كنم آد‌‌‌‌مي ب��ا اين‌هم ‌ه انرژي ‌‪ ،‬صب��وري الزم را‬ ‫براي اين كار د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪ .‬از آن گذشته‪ ،‬اين‌كار متعلق به د‌‌‌نياي شما‬ ‫نيس��ت‪ ،‬يعني د‌‌‌‌نيايي كه متون را تايپ و چاپ مي‌كنن��د‌‌‌‌‪ ،‬بي‌آنكه ــ‌‬ ‫‌‌‌‌انند چي را چاپ مي‌كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بالنسبت ــ‌ د‌‌‌‌رست بد ‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌ارم سعيم را بكنم‪».‬‬ ‫و د‌‌‌‌ر م��د‌‌‌ت بيش��تر از ش��ش م��اه‪ ،‬آن زني كه گم��ان مي‌كرد‌‌‌م‬ ‫زياده‌روس��ت و ناتوان از اينكه يك لحظه ساكت بماند‌‌‌‪،‬‬ ‫مضطرب و ‌‌‌‌‬ ‫چند برگ‬ ‫هر جمعه به د‌‌‌‌يد‌‌‌‌نم مي‌آمد‌‌‌‌‪ .‬پسرش گوش��ه‌اي مي‌نشست‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌اد برمي‌د‌‌‌‌اش��ت و به نوبه‌ي خ��ود‌‌‌‌ش‪ ،‬غرق متجلي‬ ‫چن��د مد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كاغذ و‬ ‫اراده‌ي ملكوت د‌‌‌‌ر نقاشي‌هايش مي‌كرد‌‌‌‪.‬‬ ‫كرد‌‌‌‌ن ‌‌‌‬ ‫تالش عظي��م او را مي‌د‌‌‌يد‌‌‌م ك��ه مي‌خواس��ت د‌‌‌‌ر جاي خود‌‌‌ش‬ ‫باشد چيز د‌‌‌‌يگري‬ ‫س��اكت بماند‌‌‌‪ ،‬و مي‌پرس��يد‌‌‌‌م‪« :‬فكر نمي‌كني بهتر ‌‌‌‌‬ ‫براي گرم كرد‌‌‌ن س��رت پيد‌‌‌‌ا كني؟» جواب م��ي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬بهش احتياج‬ ‫‌توانيد به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد روحم را آرام كنم‪ .‬هنوز تمام چيزهايي را كه مي‬ ‫د‌‌‌‌ارم‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫بايد پيش‬ ‫‌گويد ‌‌‌‌‬ ‫ياد نگرفته‌ام‪ .‬روشنايي تارك به من مي ‌‌‌‌‬ ‫من بياموزيد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫تارك چي است‪ ،‬برايم مهم نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بروم‪ ».‬هيچ‌وقت نپرسيد‌‌‌‌م ُ‬ ‫شايد سخت‌ترين د‌‌‌‌رس‪ ،‬اين بود‌‌‌‌‪« :‬برد‌‌‌‌باري!»‬ ‫د‌‌‌‌رس اول‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫نوشتن فقط ابراز فكر نيس��ت‪ ،‬تأمل د‌‌‌‌رباره‌ي معناي هر كلمه هم‬ ‫هست‪ .‬با هم ش��روع كرد‌‌‌‌يم به كار بر متون يك ش��اعر عرب‪ ،‬چرا‬ ‫باشد فرد‌‌‌ي كه به د‌‌‌ين د‌‌‌يگري بزرگ شد‌‌‌ه‪،‬‬ ‫كه فكر نمي‌كنم صالح ‌‌‌‬ ‫آيات قرآن را بنويس��د‌‌‌‪ .‬هر كلمه را د‌‌‌‌يكته مي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬اين‌طوري او به‬ ‫بخواهد فوري معناي هر كلمه يا بيت را بفهمد‌‌‌‌‪ ،‬ذهنش را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جاي آنكه‬ ‫بر كارش متمركز مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪93‬‬

‫بعد از ظهر‌هايي كه با هم بود‌‌‌‌يم‪ ،‬آتنا گفت‪« :‬زماني ‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ر يكي از ‌‌‌‌‬ ‫كرد و براي اينكه مرد‌‌‌‌م با‬ ‫كسي به من گفت موس��يقي را خد‌‌‌‌ا خلق ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌شان ارتباط پيد‌‌‌ا كنند‌‌‌‪ ،‬حركت سريع الزم است‪ .‬سال‌ها احساس‬ ‫مي‌كرد‌‌‌م حقيقت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌؛ اما حاال مجبورم سخت‌ترين كار د‌‌‌‌نيا را انجام‬ ‫كند كنم‪ .‬چرا صبوري اين‌قد‌‌‌‌ر مهم است؟»‬ ‫قدم‌هايم را ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌هم و ‌‌‌‌‬ ‫‌كند توجه كنيم‪».‬‬ ‫«براي اينكه واد‌‌‌‌ارمان مي ‌‌‌‌‬ ‫«اما من مي‌توانم فقط با اطاعت از روحم حركت كنم و مجبورم‬ ‫‌‌‌‌هد‬ ‫‌كند روي چيزي بزرگ‌تر از خود‌‌‌‌م متمركز شوم ‌‪ ،‬و اجازه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫با خد‌‌‌‌ا ارتباط پيد‌‌‌‌ا كنم‪ ...‬اگ��ر بتوانم اين كلمه را ب��ه كار ببرم‪ .‬اين‬ ‫قب ً‬ ‫ال كمك كرد‌‌‌‌ه خيلي چيزها را عوض كنم ‌‪ ،‬از جمله كارم را‪ .‬مگر‬ ‫روح مهم‌تر نيست؟»‬ ‫‌تواند‬ ‫«البته‪ .‬اما اگر روحت با مغزت هم ارتب��اط برقرار كند‌‌‌‌‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫خيلي چيزهاي د‌‌‌‌يگر را هم متحول كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫برسد ‌‪ ،‬مجبورم‬ ‫‌‌‌‬ ‫كارمان را با هم اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم‪ .‬مي‌د‌‌‌‌انستم وقتش كه‬ ‫شايد براي شنيد‌‌‌‌نش آماد‌‌‌‌ه نبود‌‌‌‌‪ ،‬براي همين سعي‬ ‫چيزي را بگويم كه ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م از هر د‌‌‌‌قيقه براي آماد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ن روحيه‌اش استفاد‌‌‌‌ه كنم‪ .‬برايش‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬و قبل از اند‌‌‌‌يشه‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه قبل از كلمه‪ ،‬اند‌‌‌‌يش��ه‬ ‫وجود آورد‌‌‌ه‪ .‬همه‌چيز‪ ،‬مطلقاً‬ ‫‌‌‌‬ ‫ي هست كه اند‌‌‌‌يش��ه را به‬ ‫بارقه‌اي اله ‌‬ ‫بايد د‌‌‌‌ر نظر گرفت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد و جزئيات را ‌‌‌‌‬ ‫همه‌چيز د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌نيا معنايي د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اده‌ام تا احساس��ات روح��م را كام ً‬ ‫ال‬ ‫گفت‪« :‬جس��مم را تعليم د ‌‌‌‌‬ ‫نشان د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«حاال فقط انگشتانت را تعليم بد‌‌‌‌ه‪ ،‬طوري كه بتوانند‌‌‌‌ احساسات جسمت‬ ‫را كام ً‬ ‫ال نشان بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ .‬اين‪ ،‬قد‌‌‌‌رت جسمت را متمركز مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«شما واقعاً استاد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫اس��تاد كسي نيست كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«استاد چي است؟ جوابش اين است كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌بخشد تا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬كس��ي است كه به ش��اگرد‌‌‌‌ش الهام مي‬ ‫چيزي ‌‌‌‌‬ ‫‪94‬‬

‫كن��د آنچه را كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بهترين بخش وجود‌‌‌‌ش را عرضه كند‌‌‌‌‪ ،‬تا كش��ف‬ ‫پيش‌تر مي‌د‌‌‌‌انسته‪».‬‬ ‫حس كرد‌‌‌‌م آتنا قب ً‬ ‫هرچند هنوز خيلي جوان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال اين را تجربه كرد‌‌‌‌ه‪،‬‬ ‫آدم‌ها را نشان مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬كشف كرد‌‌‌‌م‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬از آنجا كه د‌‌‌‌ستخط‪ ،‬شخصيت ‌‌‌‬ ‫خانواده‌اش هم‪ ،‬و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌اند د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬پسرش د‌‌‌‌وستش د‌‌‌ارد‌‌‌‪،‬‬ ‫كه مي‌د ‌‌‌‬ ‫حتا يك مرد‌‌‌‌‪ .‬همچنين كشف كرد‌‌‌‌م او عطاياي اسرارآميزي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫هيچ‌وقت بروز ند‌‌‌اد‌‌‌م كه مي‌د‌‌‌انم‪ ،‬چرا كه اين عطايا هم مي‌توانس��ت‬ ‫شود و هم باعث تباهي‌اش‪.‬‬ ‫باعث مالقاتش با خد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ود نكرد‌‌‌‌م‪ ،‬س��عي‬ ‫خود‌‌‌‌م را به آم��وزش فوت و فن خطاطي محد ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشتم فلسفه‌ي خطاطي را هم به او منتقل كنم‪.‬‬ ‫«قلمي كه اكنون اين ابيات را با آن مي‌نويس��ي‪ ،‬فقط ابزار است؛‬ ‫‌كند كه آن را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ست‬ ‫آگاهي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬از ميل آن كس��ي پيروي مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬و اين بس��يار ش��بيه چيزي اس��ت كه زند‌گي مي‌ناميم‪ .‬د‌‌‌‌ر اين‬ ‫هس��تند كه وظيفه‌اي را انجام مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬بي‌آنكه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آدم‌هاي زياد‌‌‌ي‬ ‫د‌‌‌‌نيا ‌‌‌‬ ‫بفهمند د‌‌‌‌ستي نامرئي است كه آن‌ها را هد‌‌‌‌ايت مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘د‌‌‌‌ر اين لحظه‪ ،‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ستان تو‪ ،‬د‌‌‌‌ر قلمي كه هر حرف را رسم مي‌كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫تمام منويات روح تو قرار د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬سعي كن اهميتش را بفهمي‪».‬‬ ‫«مي‌فهمم‪ ،‬و مي‌بينم كه حفظ برازند‌گي خاصي مهم اس��ت‪ .‬چرا‬ ‫‌‌‌‌اريد د‌‌‌‌ر وضعيت مشخصي بنش��ينم‪ ،‬به مواد‌‌‌‌ي كه به كار‬ ‫كه اصرار د ‌‌‌‌‬ ‫بعد شروع به كار كنم‪».‬‬ ‫مي‌برم احترام بگذارم و فقط ‌‌‌‬ ‫‌كرد كه‬ ‫البته‪ .‬هنگامي كه به قلم احترام مي‌گذاش��ت‪ ،‬كشف مي ‌‌‌‌‬ ‫براي آموزش خطاطي‪ ،‬د‌‌‌اش��تن وقار و برازند‌گي مهم است؛ و وقار‬ ‫از قلب مي‌آيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«برازند‌گي يك موضوع سطحي نيس��ت‪ ،‬شيوه‌اي است كه انسان‬ ‫براي احترام و‌گراميد‌‌‌اش��ت زند‌گي و‌كارش پيد‌‌‌ا كرد‌‌‌ه‪ .‬براي همين‪،‬‬ ‫وقتي احساس مي‌كني وضعيت بد‌‌‌نت د‌‌‌رست است اما احساس ناراحتي‬ ‫‪95‬‬

‫نبايد اين وضعيت را كاذب يا تصنعي بد‌‌‌اني‪ :‬د‌‌‌رست است‪ ،‬چرا‬ ‫مي‌كني‪‌‌‌ ،‬‬ ‫‌شود هم كاغذ و هم قلم‪ ،‬به‌خاطر‬ ‫كه د‌‌‌‌شوار است‪ .‬برازند‌گي باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫تالش‌شان احساس غرور كنند‌‌‌‌‪ .‬كاغذ د‌‌‌يگر سطح بي‌رنگي نيست و به‬ ‫‌يابد كه بر آن ثبت شد‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫عمق چيزهايي د‌‌‌‌ست مي ‌‌‌‌‬ ‫‘ ب��راي اينكه د‌‌‌‌س��تخطي كامل باش��د‌‌‌‌‪ ،‬برازند‌گي مناس��ب‌ترين‬ ‫زوايد كنار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وضعيت است‪ .‬زند‌گي هم همين‌طور است‪ :‬وقتي حشو و‬ ‫ساده‌تر‬ ‫برود‌‌‌‪ ،‬انسان ساد‌گي و تمركز را كشف مي‌كند‌‌‌‌‪ :‬هرچه وضعيت ‌‌‌‬ ‫هرچند د‌‌‌‌ر آغاز ناراحت به‌نظر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و هش��يارانه‌تر باش��د‌‌‌‌‪ ،‬زيباتر اس��ت‪،‬‬ ‫مي‌رسيد‌‌‌‌ه است‪».‬‬ ‫گاه��ي برايم د‌‌‌‌رب��اره‌ي كارش مي‌گفت‪ .‬مي‌گفت ش��يفته‌ي كارش‬ ‫اس��ت و اخيرا ً‬ ‫‌‌‌‌رتمن��د د‌‌‌‌ريافت كرد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيش��نهاد كاري از يك امير قد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود‬ ‫است‪ .‬امير براي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن د‌‌‌‌وس��تي كه مد‌‌‌‌ير بانك بود‌‌‌‌‪ ،‬به آنجا رفته ‌‌‌‌‬ ‫‌رون��د و براي اين كار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫(اميرها هرگز براي پ��ول گرفتن به بانك نمي‬ ‫بود د‌‌‌‌نبال‬ ‫بود و گفته ‌‌‌‌‬ ‫كارمند‌‌‌‌هاي زياد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌)‪ ،‬با آتنا صحبت كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫پرسيد او‬ ‫‌‌‌‬ ‫كند و‬ ‫‌‌‌‌د كه فروش زمين‌هايش را سرپرستي ‌‌‌‬ ‫كس��ي مي‌گرد ‌‌‌‌‬ ‫‌مند به اين كار هست يا نه‪.‬‬ ‫عالقه ‌‌‌‌‬ ‫كي د‌‌‌لش مي‌خواس��ت وس��ط بياب��ان‪ ،‬د‌‌‌‌ر بند‌‌‌ري پ��رت‪ ،‬زمين‬ ‫بخرد‌‌‌‌؟ تصميم گرفتم چيزي نگويم و حاال كه به عقب نگاه مي‌كنم‪،‬‬ ‫خوشحالم كه ساكت ماند‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫هرچند هر وقت مسافرها براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ي گفت‪،‬‬ ‫مرد ‌‬ ‫فقط يك‌بار از عشق ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند اغوايش كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ند و او را آنجا مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬سعي مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫شام مي‌آمد ‌‌‌‌‬ ‫معموالً آتنا آزرد‌‌‌‌ه و ناراحت مي‌ش��د‌‌‌‌‪‌،‬تا روزي كه يكي از مسافرها‬ ‫پريد و فورا ً به‬ ‫نامزد او را مي‌شناسد‌‌‌‌‪ .‬رنگ از صورت آتنا ‌‌‌‌‬ ‫كرد ‌‌‌‌‬ ‫اشاره ‌‌‌‌‬ ‫كرد كه خوشبختانه هيچ توجهي به مكالمه ند‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫پسرش نگاه ‌‌‌‌‬ ‫«از كجا مي‌شناسيد‌‌‌‌ش؟»‬ ‫‪96‬‬

‫‌‌‌‌يد يا نه‪».‬‬ ‫مرد گفت‪« :‬شوخي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬فقط مي‌خواستم بد‌‌‌‌انم آزاد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬اما پي برد‌‌‌‌م كه مرد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر زند‌گي‌اش هست كه‬ ‫پد‌‌‌‌ر آن پسرك نيست‪.‬‬ ‫روزي زود‌‌‌‌تر از معمول آمد‌‌‌‌‪ .‬گفت كارش را د‌‌‌‌ر بانك رها كرد‌‌‌‌ه‬ ‫آزاد بيش��تري‬ ‫و ش��روع كرد‌‌‌‌ه به فروختن زمين‪ ،‬و بد‌‌‌‌ين‌ترتيب وقت ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م ك��ه نمي‌توانم پيش از وقت معم��ول به او د‌‌‌‌رس‬ ‫بد‌‌‌‌هم‪ ،‬كار د‌‌‌‌ارم‪.‬‬ ‫«مي‌توانم د‌‌‌‌و تا موضوع را به هم وصل كنم‪ :‬حركت و س��كون‪.‬‬ ‫شاد‌‌‌‌ي و تمركز‪».‬‬ ‫به طرف ماشين رفت‪ ،‬ضبط صوت را برد‌‌‌‌اش��ت و از آن به بعد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌اد و د‌‌‌‌ر‬ ‫آتنا قبل از ش��روع كالس د‌‌‌‌ر صحرا حركاتش را انجام مي‌د ‌‌‬ ‫‌‌‌‌ويد و مي‌خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬وقتي براي تمرين‬ ‫همان حال پس��رش د‌‌‌‌ورش مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫خطاطي مي‌نشست‪ ،‬د‌‌‌‌ست‌هايش مطمئن‌تر و محكم‌تر از هميشه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬اولي ب��ا د‌‌‌‌قت‪ ،‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫توضي��ح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪« :‬د‌‌‌‌و نوع خطاط��ي‬ ‫هرچند خطاط تس��لط فني‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌ون روح انجام مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين مورد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫زياد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اما تمام فكر و ذكرش بر كارش متمركز اس��ت و براي‬ ‫‌كند‬ ‫رش��د نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همين تكام��ل پيد‌‌‌‌ا نمي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬كار تكراري مي‌ش��ود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌كند همه‌چيز‬ ‫و روزي د‌‌‌‌ست از خطاطي مي‌كش��د‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫خيلي تكراري شد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫‘ د‌‌‌‌ومين نوع خطاطي‪ ،‬هم بر فن مبتني است و هم روح‪ .‬براي همين‪،‬‬ ‫باشد كه مي‌نويسد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين‬ ‫الزم است نيت خطاط هماهنگ با كالمي ‌‌‌‌‬ ‫‌ريزند و به‬ ‫صورت‪ ،‬غمگين‌ترين ابيات‪ ،‬آن لباس اند‌‌‌‌وه را از تن فرومي ‌‌‌‌‬ ‫‌شوند كه د‌‌‌‌ر مسير ما قرار د‌‌‌ارند‌‌‌‪».‬‬ ‫واقعيت‌هايي ساد‌‌‌‌ه مبد‌‌‌ل مي ‌‌‌‬ ‫پرس��يد‌‪« :‬با نقاش��ي‌هايتان چه‌كار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پس��رك به زبان عرب��ي فصيح‬ ‫‌كرد‬ ‫هرچند هنوز مكالمه‌ي ما را نمي‌فهميد‌‌‌‌‪ ،‬سعيش را مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫تا د‌‌‌‌ر كار ماد‌‌‌‌رش مشاركت كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪97‬‬

‫«مي‌فروشمشان‪».‬‬ ‫«من هم مي‌توانم نقاشي‌هايم را بفروشم؟»‬ ‫«بايد بفروشي‌شان‪ .‬روزي با اين كار پولد‌‌‌‌ار مي‌شوي و به ماد‌‌‌‌رت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كمك مي‌كني‪».‬‬ ‫از حرف من راضي به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪ ،‬و برگشت به سراغ موجود‌‌‌ي‬ ‫كه د‌‌‌اشت خلق مي‌كرد‌‌‌‪ :‬پروانه‌اي رنگارنگ‪.‬‬ ‫آتنا پرسيد‌‌‌‌‪« :‬من با نوشته‌هايم چه‌كار كنم؟»‬ ‫برد تا د‌‌‌‌ر وضع د‌‌‌‌رس��ت بنش��يني‪ ،‬روحت‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌انم چ��ه زحمتي ‌‌‌‌‬ ‫را آرام و نيتت را ش��فاف و روش��ن كني و به هر حرف از هر كلمه‬ ‫احترام بگذاري‪ .‬اما فع ً‬ ‫بعد از تمرين زياد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر به‬ ‫ال فقط تمرين كن‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫وجود ما مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حركات الزم فكر نمي‌كنيم‪ :‬اين حركات بخشي از‬ ‫اما پيش از رس��يد‌‌‌‌ن به اين مرحله‪ ،‬تمرين الزم اس��ت‪ ،‬تكرار‪ .‬و اگر‬ ‫كافي نبود‌‌‌‌‪ ،‬باز هم تمرين و تكرار الزم است‪.‬‬ ‫‌كند ن��گاه كن‪ .‬براي‬ ‫فوالد كار مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ آهنگر ماه��ري را كه روي‬ ‫‌‌‌‌ارد ضرباتي را تكرار مي‌كند‌‌‌‪ .‬اما كسي كه هنر‬ ‫چش��م ناد‌‌‌‌قيق‪ ،‬فقط د ‌‌‌‌‬ ‫‌برد و‬ ‫‌‌‌‌اند هر بار آهنگر پتك��ش را باال مي ‌‌‌‌‬ ‫خطاطي را بشناس��د‌‌‌‌‪ ،‬مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫پايين مي‌آورد‌‌‌‌‪ ،‬شد‌‌‌‌ت ضربه فرق مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ست همان كار را تكرار‬ ‫بايد‬ ‫‌‌‌‌اند كه ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬اما همان‌طور كه به آهن نزد‌‌‌‌يك مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫آن را با شد‌‌‌‌ت يا نرمي بيش��تري لمس كند‌‌‌‌‪ .‬همين‌طور است تكرار‪:‬‬ ‫هرچند تكراري به نظر مي‌رسد‌‌‌‌‪ ،‬اما هر بار متفاوت است‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌رس��د كه د‌‌‌‌ر آن‪ ،‬د‌‌‌يگر الزم نيست به كارت فكر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ لحظه‌اي مي‬ ‫كني‪ .‬خود‌‌‌‌ت مي‌شوي حرف و مركب و كاغذ و كلمه‪».‬‬ ‫بعد رس��يد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين زمان‪ ،‬آتنا را د‌‌‌‌يگر‬ ‫اين لحظه تقريباً يك سال ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌بي مي‌ش��ناختند‌‌‌‌‪ ،‬مش��تري‌ها را براي ش��ام خورد‌‌‌‌ن به چاد‌‌‌‌ر من‬ ‫‌آورد و از راه آن‌ها پي برد‌‌‌‌م كه كار و بارش س��كه است‪ :‬د‌‌‌‌اشت‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫قطعات��ي از صحرا را مي‌فروخت! ش��بي‪ ،‬ب��ا خد‌‌‌‌م و حش��م فراوان‪،‬‬ ‫‪98‬‬

‫خود امير آنجا سبز شد‌‌‌‌‪ .‬وحش��ت كرد‌‌‌‌م‪ ،‬خود‌‌‌‌م را براي اين پذيرايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد و از كاري كه د‌‌‌‌اش��تم براي‬ ‫آماد‌‌‌‌ه نكرد‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌م‪ ،‬اما او مرا آرام ‌‌‌‌‬ ‫كارمند‌‌‌‌ش انجام مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬تشكر كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌العاده‌اي است و قابليت‌هايش را وامد‌‌‌ار آموزش‌هاي‬ ‫«آد‌‌‌‌م خارق ‌‌‌‌‬ ‫شايد‬ ‫شما مي‌د‌‌‌اند‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين فكرم كه د‌‌‌‌ر شركت س��همي به او بد‌‌‌‌هم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫نزد شما بفرستم‪،‬‬ ‫فروش��نده‌هايم را براي آموختن خطاطي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باشد‬ ‫بهتر ‌‌‌‌‬ ‫بايد براي يك ماه به تعطيالت برود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫به‌خصوص حاال كه آتنا ‌‌‌‌‬ ‫«فايده‌اي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬خطاطي فق��ط يكي از روش‌هايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫است كه اهلل تعالي د‌‌‌‌ر برابر ما گذاشته‪ .‬به ما عينيت‌گرايي و برد‌‌‌‌باري‪،‬‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬اما تمام اين‌ها را مي‌توانيم با‪»...‬‬ ‫احترام و برازند‌گي را ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‪ ...« :‬حركات‬ ‫آتنا كه همان اطراف بود‌‌‌‌‪ ،‬جمل��ه‌ام را تكميل ‌‌‌‌‬ ‫ياد بگيريم‪».‬‬ ‫موزون هم ‌‌‌‌‬ ‫حرفم را تمام كرد‌‌‌‌م‌‪« :‬يا فروش امالك‪».‬‬ ‫كشيد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وقتي همه رفتند‌‌‌‌‪ ،‬موقعي كه پس��رك گوش��ه‌ي چاد‌‌‌‌ر د‌‌‌‌راز‬ ‫و چش��م‌هايش د‌‌‌‌اش��ت از خواب روي هم مي‌رفت‪ ،‬اب��زار خطاطي‬ ‫را آورد‌‌‌‌م و از آتنا خواس��تم چيزي بنويسد‌‌‌‌‪ .‬وس��ط جمله‪ ،‬قلم را از‬ ‫ِ‬ ‫بايد گفته مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬رسيد‌‌‌‌ه‬ ‫گفتن آنچه ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌س��تش بيرون كش��يد‌‌‌‌م‪ .‬زمان‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌م كمي د‌‌‌‌ر بيابان قد‌‌‌‌م بزنيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ي��اد گرفته‌اي‪ .‬خطاط��ي‌ات مد‌‌‌‌ام‬ ‫گفتم‌‪« :‬د‌‌‌يگ��ر آنچ��ه را بايد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫شخصيت و خود‌كاري بيشتري پيد‌‌‌ا مي‌كند‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يگر فقط تكرار زيبايي‬ ‫نيست‪ ،‬حركتي د‌‌‌‌ر خالقيت فرد‌‌‌‌ي است‪ .‬آنچه را نقاشان بزرگ د‌‌‌‌رك‬ ‫فهميده‌اي‪ :‬براي فراموش كرد‌‌‌‌ن قواعد‌‌‌‌‪ ،‬ش��ناخت آن‌ها و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫احترام به آن‌ها الزم است‪.‬‬ ‫‌رود نيازي‬ ‫‘ د‌‌‌‌يگ��ر به ابزارهاي��ي كه براي آم��وزش به كار م��ي ‌‌‌‌‬ ‫ند‌‌‌‌اري‪ .‬د‌‌‌‌يگر به كاغذ‪ ،‬مركب‪ ،‬قلم نياز ند‌‌‌‌اري‪ ،‬چ��را كه راه مهم‌تر‬ ‫از مركب است‪ .‬بارها گفته‌اي كه كسي كه آن حركات را ياد‌‌‌‌ت د‌‌‌اد‌‌‌‪،‬‬ ‫‪99‬‬

‫موس��يقي را د‌‌‌‌ر مغزش تصور مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما توانس��ت حركات الزم را‬ ‫انجام د‌‌‌هد‌‌‌‪».‬‬ ‫«همين‌طور است‪».‬‬ ‫‌‌‌‌اد يا‬ ‫«اگر تم��ام كلمات به ه��م مي‌چس��بيد‌‌‌‌‪ ،‬هيچ معنايي نم��ي‌د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ركشان خيلي سخت مي‌شد‌‌‌‌‪ :‬گذاشتن فضا بين كلمات الزم است‪».‬‬ ‫تأييد تكان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫سرش را به نشانه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫سفيد تسلط پيد‌‌‌‌ا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شده‌اي‪ ،‬اما هنوز بر فضاهاي‬ ‫«بر كلمات مسلط ‌‌‌‬ ‫نكرده‌اي‪ .‬د‌‌‌‌ست تو‪ ،‬وقتي متمركز است‪ ،‬كامل و عالي است‪ .‬وقتي از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫يك كلمه به كلمه‌ي د‌‌‌‌يگر مي‌پري‪ ،‬سرد‌‌‌‌رگم مي‌شوي‪».‬‬ ‫«شما از كجا اين را مي‌د‌‌‌‌انيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«د‌‌‌‌رست نمي‌گويم؟»‬ ‫«كام ً‬ ‫ال حق با شماس��ت‪ .‬بعضي وقت‌ها‪ ،‬قبل از اينكه بر كلمه‌ي‬ ‫بعد‌‌‌‌ي متمركز بشوم‪ ،‬گم مي‌ش��وم‪ .‬چيزهايي كه نمي‌خواهم به آن‌ها‬ ‫‌خواهند به اصرار بر من غلبه كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فكر كنم‪ ،‬مي‬ ‫«و د‌‌‌‌قيقاً مي‌د‌‌‌‌اني اين چيزها چيست‪».‬‬ ‫آتنا مي‌د‌‌‌‌انست‪ ،‬اما تا وقتي به چاد‌‌‌‌ر برگش��تيم و پسر خفته‌اش را‬ ‫د‌‌‌‌ر آغوش گرفت ‌‪ ،‬چيزي نگفت‪ .‬چشم‌هايش پر از اشك شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌كرد تا جلوي خود‌‌‌ش را بگيرد‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند همه‌كار مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«امير گفت به تعطيالت مي‌روي‪».‬‬ ‫‌‌‌‌د ِر ماش��ين را ب��از ك��رد‌‌‌‌‪ ،‬س��وييچ را گذاش��ت و ماش��ين را‬ ‫چند لحظه‪ ،‬فقط صد‌‌‌‌اي موتور ماش��ين سكوت‬ ‫روش��ن كرد‌‌‌‌‪ .‬براي ‌‌‌‌‬ ‫صحرا را مي‌شكست‪.‬‬ ‫«منظورت��ان را مي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬وقتي مي‌نويس��م‪ ،‬موقع حركات موزون‪،‬‬ ‫‌كند كه همه‌چيز را خلق كرد‌‌‌‌ه‪ .‬وقتي به ويورل‬ ‫د‌‌‌ستي مرا هد‌‌‌ايت مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند حاصل عشق من و پد‌‌‌‌رش‬ ‫د‌‌‌‌ر خواب نگاه مي‌كنم‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌انم كه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫هرچند بيشتر از يك سال است او را ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه‪ .‬اما من‪»...‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫است‪،‬‬ ‫‪100‬‬

‫س��فيد بين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وباره س��اكت ش��د‌‌‌‌‪ .‬س��كوتي ك��ه همان فض��اي‬ ‫كلمات بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«‪ ...‬اما د‌‌‌‌ستي را نمي‌شناسم كه براي نخس��تين بار مرا د‌‌‌‌ر آغوش‬ ‫وجود مرا د‌‌‌‌ر كتاب اين د‌‌‌‌نيا ثبت كرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گرفت‪ .‬ماد‌‌‌‌ري كه‬ ‫فقط سرم را تكان د‌‌‌اد‌‌‌م كه نشان بد‌‌‌هم گوش مي‌د‌‌‌هم‪.‬‬ ‫‌كنيد مهم است؟»‬ ‫«فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫مورد تو‪ ،‬ت��ا وقتي اين د‌‌‌‌س��ت را لمس نكني‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«نه لزوماً‪ .‬ام��ا د‌‌‌‌ر‬ ‫كارت‪ ،‬يعني خطاطي‌ات‪ ،‬بهتر نمي‌شود‌‌‌‌‪»...‬‬ ‫«فكر نمي‌كنم پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌ن كسي كه هيچ‌وقت به خود‌‌‌‌ش زحمت‬ ‫د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشتن مرا ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪ ،‬الزم باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بعد از آن‬ ‫‌‌‌‌يد و ماش��ين را راه اند‌‌‌‌اخت‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫د‌‌‌‌ر ماشين را بس��ت‪ ،‬خند ‌‌‌‌‬ ‫بعدي‌اش چيست‪.‬‬ ‫كلمات‪ ،‬د‌‌‌‌قيقاً مي‌د‌‌‌‌انستم قد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬

‫‪101‬‬

‫سميرا ر‪ .‬خليل‪ ،‬ماد‌‌‌‌ر آتنا‬

‫ش��ادي‌اش از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫انگار تم��ام موفقيت‌هاي حرفه‌اي‌اش‪ ،‬د‌‌‌‌رامد‌‌‌زايي‌اش‪،‬‬ ‫بود براي‬ ‫عشق تازه ‌‪ ،‬رضايتش وقتي با نوه‌ام بازي مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬مقد‌‌‌‌مه‌اي ‌‌‌‌‬ ‫يك برنامه‌ي ثانوي‪ .‬وقتي شيرين با من تماس گرفت و گفت تصميم‬ ‫برود د‌‌‌‌نبال ماد‌‌‌‌ر تني‌اش‪ ،‬خيلي ساد‌‌‌‌ه‪ ،‬وحشت كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫گرفته ‌‌‬ ‫البته اول خود‌‌‌‌م را با اين فكر تسال د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه مركز فرزند‌‌‌‌سپاري روماني‬ ‫تولد او گم شد‌‌‌‌ه‪ ،‬كارمند‌‌‌‌ها خيلي‬ ‫‌‌‌‌ارد و احتماالً مد‌‌‌‌ارك ‌‌‌‌‬ ‫وجود ند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يگر‬ ‫سنگد‌‌‌‌ل و نرم‌نشد‌‌‌‌ني‌اند‌‌‌‌‪ ،‬آن د‌‌‌‌ولت د‌‌‌‌يگر سرنگون شد‌‌‌‌ه و سفر به آنجا‬ ‫شايد هم زهد‌‌‌اني كه او را به د‌‌‌‌نيا آورد‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌يگر د‌‌‌‌ر اين‬ ‫غيرممكن است‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫د‌‌‌‌نيا نباشد‌‌‌‌‪ .‬اما اين تسالي گذرايي بود‌‌‌‌‪ :‬هركاري از د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌خترم برمي‌آمد‌‌‌‌‬ ‫كند كه غيرممكن به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود بر شرايطي غلبه ‌‌‌‌‬ ‫و توانسته ‌‌‌‌‬ ‫ت��ا آن لحظ��ه‪ ،‬موض��وع از محرم��ات خانواد‌گي بود‌‌‌‌‪ .‬ش��يرين‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انست فرزند‌‌‌‌‌خواند‌‌‌‌ه است ‌‪ ،‬چرا كه روانپزشكي د‌‌‌‌ر بيروت توصيه‬ ‫بود همين كه به سن فهم رس��يد‌‌‪ ،‬موضوع را به او بگوييم‪ .‬اما‬ ‫كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌وقت كنجكاوي براي د‌‌‌‌انستن زاد‌گاهش نشان ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬موطن‬ ‫او بيروت بود‌‌‌‌‪ ،‬زماني كه وطن ما هم بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پس��رخوانده‌ي يكي از د‌‌‌‌وس��ت‌هايم‪ ،‬د‌‌‌‌ر شانزد‌‌‌ه س��الگي‪ ،‬وقتي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خواهر پيد‌‌‌‌ا ك��رد‌‌‌‌‪ ،‬خود‌‌‌‌ش را كش��ت‌‪ .‬براي همي��ن از بزرگ كرد‌‌‌‌ن‬ ‫‪102‬‬

‫بفهمد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌م��ان پرهيز كرد‌‌‌‌ي��م‪ ،‬همه‌جور ف��د‌‌‌اكاري كرد‌‌‌يم ت��ا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اميد ما اوس��ت‪ .‬اما ظاهرا ً‬ ‫كه تنها د‌‌‌‌ليل ش��اد‌‌‌‌ي و اند‌‌‌‌وه ما و عشق و ‌‌‌‌‬ ‫‌توانند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌كد‌‌‌‌ام به حس��اب نمي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬خد‌‌‌‌اي من‪ ،‬بچه‌ه��ا چه‌قد‌‌‌ر مي‬ ‫نمك‌نشناس باشند‌‌‌‌!‬ ‫مورد با او‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌خترم را مي‌شناختم و مي‌د‌‌‌‌انستم بحث و جد‌‌‌‌ل د‌‌‌‌ر اين‬ ‫ن و شوهرم يك هفته نخوابيد‌‌‌‌يم‪ ،‬و هر روز صبح‪،‬‬ ‫فايده‌اي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬م ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هر شب‪ ،‬زير بمباران سؤالي قرار د‌‌‌‌اش��تيم‪« :‬د‌‌‌‌‌ر كد‌‌‌‌ام شهر روماني به‬ ‫آمده‌ام؟» براي آنكه وضع بد‌‌‌‌تر شود‌‌‌‌‪ ،‬ويورل گريه مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬چرا‬ ‫د‌‌‌‌نيا ‌‌‌‌‬ ‫كه ظاهرا ً تمام ماوقع را مي‌فهميد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫تصميم گرفتم د‌‌‌‌وباره با روانپزشكي مش��ورت كنم‪ .‬پرسيد‌‌‌‌م چرا‬ ‫د‌‌‌‌ختري كه د‌‌‌‌ر زند‌گي‌اش همه‌چيز د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اين‌قد‌‌‌‌ر ناراضي است‪.‬‬ ‫آمده‌اي��م‪ .‬از نظر‬ ‫گفت‪« :‬همه‌ي م��ا مي‌خواهيم بد‌‌‌‌اني��م از كجا ‌‌‌‌‬ ‫مورد د‌‌‌‌ختر شما‪ ،‬گمان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فلسفي‪ ،‬اين س��ؤال بنياد‌‌‌‌ي انسان اس��ت‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫مي‌كنم كام ً‬ ‫بخواهد د‌‌‌‌نبال ريشه‌هايش برود‌‌‌‌‪ .‬شما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باشد كه‬ ‫ال منصفانه ‌‌‌‌‬ ‫اين كنجكاوي را ند‌‌‌‌اريد‌‌‌‌؟»‬ ‫«نه‪ .‬ند‌‌‌‌ارم‪ .‬كام ً‬ ‫ال برعكس‪ ،‬فكر مي‌كنم رفتن به د‌‌‌‌نبال كس��ي كه‬ ‫مرا از خود‌‌‌‌ش راند‌‌‌‌ه و انكار كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬خيلي هم خطرناك است‪ ،‬آن هم‬ ‫موقعي كه هيچ قد‌‌‌‌رتي براي بقا ند‌‌‌‌اشته‌ام‪».‬‬ ‫اما روانپزشك اصرار كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫شايد‬ ‫«به جاي آنكه با او د‌‌‌رگير شوي‪‌،‬س��عي كن كمكش كني‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫ببيند كه از نظر شما اش��كالي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬منصرف شود‌‌‌‌‪ .‬يك سال‬ ‫وقتي ‌‌‌‌‬ ‫را د‌‌‌‌ور از د‌‌‌‌وستانش گذراند‌‌‌‌ه‪ ،‬احتماالً د‌‌‌چار خالء عاطفي شد‌‌‌ه‪ .‬حاال‬ ‫‌‌‌‌ارد اين خالء را با سربه‌سر شما گذاشتن جبران كند‌‌‌‪ .‬فقط‬ ‫هم سعي د ‌‌‌‌‬ ‫شود د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌خواهد مطمئن ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫شايد د‌‌‌‌ليل‬ ‫خود شيرين پيش د‌كتر مي‌رفت‪ :‬اين‌طوري ‌‌‌‌‬ ‫بود ‌‌‌‌‬ ‫خوب ‌‌‌‌‬ ‫رفتارهايش را مي‌فهميد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪103‬‬

‫‌‌‌يد نمي‌د‌‌‌انيد‌‌‌‪ .‬اگر‬ ‫‌‌‌اريد و اين را تهد ‌‌‌‬ ‫اعتماد د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌هيد كه به او‬ ‫«نشان بد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد‬ ‫بايد امكاناتي را كه الزم د ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد پيش برود‌‌‌‌‪ ،‬فقط ‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آخرش واقعاً مي‬ ‫فهميده‌ام‪ ،‬هميشه د‌‌‌‌ختري مشكل‌د‌‌‌‌ار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر اختيارش بگذاريد‌‌‌‌‪ .‬تا جايي كه‬ ‫بعد از اين جستجو‪ ،‬قوي‌تر بشود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫شايد ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌ه‪‌،‬كي مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌ارد يا نه‪ .‬گفت نه‪‌،‬و آنجا‬ ‫از روانپزشك پرس��يد‌‌‌‌م خود‌‌‌‌ش بچه د ‌‌‌‌‬ ‫فرد مناسبي براي مشاوره د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن به من نيست‪.‬‬ ‫بود كه پي برد‌‌‌‌م او ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫آن شب‪ ،‬وقتي جلو تلويزيون نشس��ته بود‌‌‌‌يم‪ ،‬شيرين موضوع را‬ ‫د‌‌‌‌وباره پيش كشيد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«چي نگاه مي‌كنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«اخبار‪».‬‬ ‫«براي چه؟»‬ ‫شوهرم جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬براي اينكه بفهميم د‌‌‌‌ر لبنان چه خبر است‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌ام را حس كرد‌‌‌‌م‪ ،‬اما د‌‌‌‌يگر د‌‌‌‌ير ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬ش��يرين به‌سرعت از‬ ‫شرايط استفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫كنجكاويد كه د‌‌‌‌ر زاد‌گاهتان چه‌خبر است‪ .‬خوب و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌«پس شما هم‬ ‫كرده‌ايد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وستاني د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌‪ ،‬بابا كلي پول‬ ‫خوش د‌‌‌‌ر انگليس جا خوش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌در‌مي‌آورد‌‌‌‌‪ ،‬امن و امان زند‌گي مي‌كنيد‌‌‌‌‪ .‬اما باز هم روزنامه‌هاي لبناني را‬ ‫‌كنيد تا به خبري مربوط‬ ‫مي‌خريد‌‌‌‌‪ .‬كانال تلويزيون را آن‌قد‌‌‌‌ر عوض مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كنيد كه انگار گذشته است‪،‬‬ ‫به بيروت برسيد‌‌‌‌‪ .‬آيند‌‌‌‌ه را طوري تجسم مي ‌‌‌‌‬ ‫شايد هم‬ ‫باشيد كه اين جنگ هيچ‌وقت تمام نمي‌شود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بي‌آنكه متوجه‬ ‫‌كنيد پيوند‌‌‌تان‬ ‫اگر رابطه‌تان را با ريشه‌هايتان حفظ نكنيد‌‌‌‌‪ ،‬احساس مي ‌‌‌‌‬ ‫بفهميد من چه حالي د‌‌‌‌ارم!»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد‬ ‫‌‌‌‌اده‌ايد‌‌‌‌‪ .‬پس ‌‌‌‌‬ ‫را با د‌‌‌‌نيا از د‌‌‌‌ست د ‌‌‌‌‬ ‫«تو بچه‌ي مايي‪».‬‬ ‫«به اين افتخار مي‌كنم و هميشه هم د‌‌‌‌ختر شما مي‌مانم‪ .‬لطفاً به عالقه‬ ‫كرده‌ايد‌‌‌‌‪ ،‬شك نكنيد‌‌‌‌؛‬ ‫و قد‌‌‌‌رشناسي من براي تمام كارهايي كه برايم ‌‌‌‌‬ ‫چيز زي��اد‌‌‌‌ي نمي‌خواهم ‌‪ ،‬فقط مي‌خواهم پاي��م را د‌‌‌‌وباره روي همان‬ ‫‪104‬‬

‫شايد از ماد‌‌‌‌ر تني‌ام بپرسم چرا‬ ‫آمده‌ام‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫زميني بگذارم كه د‌‌‌‌ر آن به د‌‌‌‌نيا ‌‌‌‌‬ ‫افتاد توي چشم‌هايش‪ ،‬چيزي‬ ‫شايد هم وقتي چشم‌هايم ‌‌‌‌‬ ‫مرا ترك كرد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫نگويم‪ .‬اگر حد‌‌‌اقل تالشم را نكنم‪ ،‬احساس ترسو بود‌‌‌ن مي‌كنم و د‌‌‌‌يگر‬ ‫سفيد را د‌‌‌‌رك كنم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نمي‌توانم فاصله‌هاي‬ ‫«فاصله‌هاي سفيد‌‌‌‌؟»‬ ‫ياد گرفتم‪ .‬هر وقت بتوانم ‌‪ ،‬مي‌جنبم‪ .‬اما‬ ‫«د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌بي كه بود‌‌‌‌م‪ ،‬خطاطي ‌‌‌‌‬ ‫وجود‬ ‫‌‌‌‬ ‫ث و سكوت است‪ .‬تنها د‌‌‌ليل‬ ‫وجود مك ‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫وجود موسيقي‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫تنها د‌‌‌ليل‬ ‫سفيد بين آن‌هاست‪ .‬وقتي كار مي‌كنم‪ ،‬احساس كامل‬ ‫جمالت‪ ،‬فواصل ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند ‪ 24‬ساعت روز فعال بماند‌‌‌‌‪ .‬همين‌كه‬ ‫بود‌‌‌‌ن مي‌كنم‪ ،‬اما كسي نمي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ست از كار مي‌‌كشم ‌‪ ،‬احساس مي‌كنم چيزي كم است‪.‬‬ ‫‌ايد كه من ذاتاً آد‌‌‌‌م بي‌قراري‌ام‪ .‬اما من اين روش زند‌گي‬ ‫‘ بارها گفته ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد بتوانم همين‌جا آرام بنشينم و مثل شما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را انتخاب نكرد‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌لم مي‬ ‫تلويزيون تماشا كنم‪ .‬اما نمي‌شود‌‌‌؛ مغزم از كار د‌‌‌‌ست نمي‌كشد‌‌‌‌‪ .‬گاهي‬ ‫فكر مي‌كنم د‌‌‌‌ارم د‌‌‌‌يوان ‌ه مي‌شوم‪ ،‬احتياج د‌‌‌‌ارم كه هميشه حركاتم را انجام‬ ‫بد‌‌‌هم‪ ،‬خطاطي كنم‪ ،‬زمين بفروشم‪ ،‬به ويورل برسم ‌‪ ،‬هرچيزي را كه‬ ‫‌كنيد اين طبيعي است؟»‬ ‫جلويم مي‌گذارند‌‌‌‌‪ ،‬بخوانم‪ .‬فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫شوهرم گفت‌‪« :‬خلق و خويت اين‌طور است د‌‌‌‌يگر‪».‬‬ ‫ش��د ‌‪ ،‬به همان ش��كلي كه هميش��ه تمام‬ ‫مكالمه به همان‌جا ختم ‌‌‌‌‬ ‫زد زير گري��ه‪ ،‬ش��يرين خ��ود‌‌‌‌ش را د‌‌‌‌ر گنگي‌اش‬ ‫مي‌ش��د‌‌‌‌‪ :‬ويورل ‌‌‌‌‬ ‫كرد و من مطمئن بود‌‌‌م كه بچه‌ه��ا هيچ‌وقت قد‌‌‌‌ر كارهايي را‬ ‫حبس ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انند كه والد‌‌‌‌ينش��ان برايش��ان مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬اما‪ ،‬موقع صبحانه‌ي روز‬ ‫نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫بود كه موضوع را پيش كشيد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫بعد‌‌‌‌‪ ،‬شوهرم ‌‌‌‌‬ ‫«چند وقت پي��ش ‌‪ ،‬موقعي كه د‌‌‌‌ر خاور ميان ‌ه بود‌‌‌ي‪ ،‬س��عي كرد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‬ ‫ش��رايط برگش��ت به وطنمان را بررس��ي كنم‪ .‬به خياباني كه د‌‌‌‌ر آن‬ ‫هرچند كش��ور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌يم رفتم‪ .‬خانه‌مان د‌‌‌‌يگر‬ ‫شايد‬ ‫‌‌‌‌ارند بازس��ازي مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬نوعي سرخوشي احس��اس كرد‌‌‌‌م ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫را د ‌‌‌‌‬ ‫‪105‬‬

‫لحظه‌ي آغاز د‌‌‌‌وباره‌ي همه‌چيز از نو رس��يد‌‌‌‌ه باش��د‌‌‌‌؟ و د‌‌‌‌قيقاً همين‬ ‫كلمه‌ي آغاز د‌‌‌‌وباره بود‌كه م��را به واقعيت برگرد‌‌‌‌ان��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يگر د‌‌‌‌وران‬ ‫مدت‌هاست گذش��ته‪ .‬امروز مي‌خواهم به‬ ‫تجمل آغاز د‌‌‌‌وبار ‌هي من ‌‌‌‌‬ ‫كاري كه مي‌كنم اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم‪ ،‬به ماجراهاي تازه احتياج ند‌‌‌‌ارم‪.‬‬ ‫‘ به د‌‌‌‌نبال كساني گشتم كه معموالً شب‌ها براي نوشيد‌‌‌‌ن د‌‌‌ور هم‬ ‫مانده‌اند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫جمع مي‌شد‌‌‌يم‪ .‬اغلبشان د‌‌‌‌يگر آنجا نيستند‌‌‌‌‪ ،‬آن‌هايي هم كه ‌‌‌‌‬ ‫تحت فشار مد‌‌‌اوم احساس عد‌‌‌‌م امنيت زند‌گي مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬به پاتوق‌هاي‬ ‫قد‌‌‌يمي‌ام سر زد‌‌‌م‪ .‬احساس غرابت كرد‌‌‌‌م‪‌.‬انگار آنجا د‌‌‌يگر چيزي به‬ ‫من مربوط نبود‌‌‌‪ .‬بد‌‌‌‌تر از همه‪ ،‬همين‌كه د‌‌‌‌ر شهر زاد‌گاهم حاضر شد‌‌‌م‪،‬‬ ‫اين رؤيا كه روزي برگرد‌‌‌‌م‪ ،‬همان موقع از بين رفت‪.‬‬ ‫‘ اما اين س��ف ‌ر الزم بود‌‌‌‌‪ .‬مرثيه‌هاي غربت هن��وز د‌‌‌‌ر قلبم جاري‬ ‫چند روزي‬ ‫است‪ ،‬اما مي‌د‌‌‌‌انم هرگز براي زند‌گي به لبنان برنمي‌گرد‌‌‌‌م‪‌‌‌ .‬‬ ‫كرد جاي��ي را كه االن‬ ‫كه د‌‌‌‌ر بي��روت گذراند‌‌‌م‪ ،‬ب ‌ه ش��كلي كمكم ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر آن زند‌گي مي‌كنم‪ ،‬بهت��ر بفهمم و براي هر ثاني��ه‌اي كه د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن‬ ‫مي‌گذرانم‪ ،‬ارزش قايل شوم‪».‬‬ ‫«بابا‪ ،‬منظورت از اين حرف‌ها چيست؟»‬ ‫س��فيد را د‌‌‌‌رك‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باشد اين فاصله‌هاي‬ ‫ش��ايد بهتر ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«حق با توست‪.‬‬ ‫كنيم‪ .‬وقتي به سفر مي‌روي‪ ،‬ما مي‌توانيم ويورل را نگه د‌‌‌‌اريم‪».‬‬ ‫ب��ه اتاقش رف��ت‪ ،‬و ب��ا بس��ته‌ي زرد‌‌‌‌رنگ��ي برگش��ت‪ .‬مد‌‌‌‌ارك‬ ‫بوس��يد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فرزند‌‌‌‌خواند‌گي بود‌‌‌‌‪ .‬آن را به طرف ش��يرين گرفت‪ .‬او را‬ ‫بايد سر كار برود‌‌‌‪.‬‬ ‫گفت د‌‌‌‌يگر ‌‌‌‬

‫‪106‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫آن روز صبح س��ال ‪ ،1990‬تنها چيزي كه از پنجره‌ي طبقه‌ي شش��م‬ ‫آن هت��ل مي‌د‌‌‌‌ي��د‌‌‌‌م‪ ،‬عمارت د‌‌‌‌ول��ت بود‌‌‌‌‪ .‬ت��ازه پرچم كش��ور را بر‬ ‫بام س��اختمان نصب كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌قيق��اً د‌‌‌‌ر نقطه‌اي ك��ه د‌‌‌‌يكتاتور‬ ‫چند ساعت بعد‌‌‌‌‪ ،‬با مرگ‬ ‫خود‌‌‌‌ش��يفته با هليكوپتر از آنجا گريخته و ‌‌‌‌‬ ‫روبه‌رو شد‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س��تان كساني كه ‪ 22‬س��ال تمام‪ ،‬سركوبشان‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بس��ازد كه با واشنگتن رقابت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چائوشس��كو‪ ،‬براي اينكه پايتختي‬ ‫بود خانه‌هاي قد‌‌‌‌يمي را خراب كنند‌‌‌‌‪ .‬البته بخارست‬ ‫كند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌ستور د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫به‌نوعي ركورد‌‌‌د‌‌‌ار بود‌‌‌‪ :‬ش��هري كه ب��د‌‌‌ون جنگ يا ب�لاي طبيعي‪،‬‬ ‫خود د‌‌‌يد‌‌‌ه بود‌‌‌‪.‬‬ ‫بيشترين آسيب و ويراني را بر ‌‌‌‬ ‫روز ورود‌‌‌‌م‪ ،‬س��عي كرد‌‌‌م با مترجمم كمي د‌‌‌‌ر خيابان‌هاي ش��هر‬ ‫راه بروم‪ ،‬ام��ا چيزي ند‌‌‌ي��د‌‌‌م جز بد‌‌‌‌بختي‪ ،‬گم‌گش��تگي‪ ،‬احس��اس‬ ‫‌‌‌‌ند و‬ ‫فقد‌‌‌ان آيند‌‌‌ه‪ ،‬گذش��ته و اكنون‪ :‬م��رد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر برزخ زند‌گي مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌انس��تند د‌‌‌‌ر كشورش��ان و د‌‌‌‌ر بقيه‌ي د‌‌‌‌نيا چه خبر است‪ .‬د‌‌‌‌ه سال‬ ‫‌‌‌‬ ‫نمي‌د‬ ‫بعد‌‌‌‌‪ ،‬وقتي برگش��تم و كش��ور را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌وباره از خاكستر ساخته‬ ‫بيايد ــ‌ و‬ ‫‌تواند بر هر مش��كلي فايق ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌ند‌‌‌ش‪‌،‬پي برد‌‌‌‌م كه انسان مي ‌‌‌‌‬ ‫مرد‌‌‌‌م روماني نمونه‌ي آن بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪107‬‬

‫اما آن روز صبح خاكستري‪ ،‬د‌‌‌‌ر آن تاالر خاكستري هتل غم‌آور‪،‬‬ ‫‌تواند‬ ‫بود كه آيا مترجم��م مي ‌‌‌‌‬ ‫تنها چيزي ك��ه نگرانم مي‌كرد‌‌‌‌‪‌،‬اي��ن ‌‌‌‌‬ ‫كند تا صحنه‌ي آخر فيلم مستند‌‌‌‌م را براي‬ ‫ماشين و بنزين كافي پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫ب��ود ‌و كم‌كم د‌‌‌‌چار‬ ‫بي‌بي‌س��ي تمام كنم؟ مترجم خيلي طول د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫شك مي‌ش��د‌‌‌‌م‪ :‬آيا مجبور بود‌‌‌م بد‌‌‌‌ون رس��يد‌‌‌ن به هد‌‌‌‌فم به انگلستان‬ ‫برگرد‌‌‌‌م؟ ت��ا حاال مبلغ قاب��ل توجه��ي د‌‌‌‌ر قرارد‌‌‌‌اد‌‌‌‌هايم ب��ا مورخان‪،‬‬ ‫چند مصاحبه س��رمايه‌گذاري كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م ــ‬ ‫فيلمنامه ‌و فيلم‌برد‌‌‌‌اري از ‌‌‌‌‬ ‫‌اما تلويزيون‪ ،‬پي��ش از امضاي نهايي قرارد‌‌‌اد‌‌‌‪ ،‬از من مي‌خواس��ت به‬ ‫قلعه‌ي د‌‌‌راكوال بروم و ببينم د‌‌‌‌ر چه وضعي اس��ت‪ .‬سفري كه د‌‌‌‌اشت‬ ‫خيلي گران‌تر از آني كه فكر مي‌كرد‌‌‌‌م تمام مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد‬ ‫آزاد‌ ‌‌‌‌‬ ‫گفتند براي خ��ط ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫س��عي كرد‌‌‌‌م به نامزد‌‌‌م تلفن بزن��م‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ود يك ساعت صبر كنم‪ .‬مترجمم هر لحظه با ماشين برمي‌گشت‌‪،‬‬ ‫حد ‌‌‌‌‬ ‫تصميم گرفتم خطر نكنم و وقت را از د‌‌‌ست ند‌‌‌هم‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌نبال روزنامه‌اي به انگليسي گشتم‪ .‬نبود‌‌‌‌‪ .‬براي كشتن اضطراب ‌‪،‬‬ ‫ب��ه محتاط‌ترين ش��كل ممكن‪ ،‬ش��روع كرد‌‌‌‌م ب��ه تماش��اي افراد‌‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌‌ند و چ��اي مي‌نوش��يد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬احتماالً بيگانه ب��ا تمام آنچه‬ ‫كه آنجا بود ‌‌‌‌‬ ‫ب��ود ــ ش��ورش‌هاي مرد‌‌‌‌م��ي‪ ،‬قتل‌هاي‬ ‫د‌‌‌‌ر س��ال گذش��ته رخ د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫خونس��رد‌‌‌‌انه‌ي مرد‌‌‌‌م غيرنظامي د‌‌‌‌ر تيميش��وارا‪ ،‬تيراند‌‌‌‌ازي ميان مرد‌‌‌‌م‬ ‫و س��رويس مخفي هولناك كه نوميد‌‌‌‌انه سعي د‌‌‌‌اش��ت قد‌‌‌‌رتي را كه‬ ‫از د‌‌‌‌ستش مي‌گريخت‪ ،‬حفظ كند‌‌‌‌‪ .‬يك گروه س��ه‌نفره‌ي امريكايي‬ ‫مد برنمي‌گرفت‪ ،‬و‬ ‫ب كه چش��مش را از مجله‌ي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌يد‌‌‌م‪ ،‬و زني جذا ‌‬ ‫بلند حرف مي‌زد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما زبانش��ان‬ ‫ميزي پر از مرد‌‌‌‌هايي كه با صد‌‌‌‌اي ‌‌‌‌‬ ‫را نمي‌شناختم‪.‬‬ ‫بلند ش��وم و به طرف د‌‌‌‌ر بروم و‬ ‫مي‌خواس��تم براي هزارمين بار ‌‌‌‌‬ ‫وارد شد‌‌‌‌‪ .‬فكر مي‌كنم كمي بيشتر‬ ‫‌آيد يا نه‪ ،‬كه او ‌‌‌‌‬ ‫ببينم مترجمم مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و متوجه شد‌‌‌‌م‬ ‫از بيست س��الش بود‌‌‌‌‪ .‬نشس��ت‪ ،‬صبحانه س��فارش د ‌‌‌‌‌‬ ‫‪108‬‬

‫ورود او‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫انگليسي حرف مي‌زند‌‌‌‌‪ .‬هيچ‌كد‌‌‌‌ام از حاضران ظاهرا ً متوجه‬ ‫مد را مي‌خواند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ست از خواند‌‌‌‌ن كشيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نشد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬اما زني كه مجله‌ي ‌‌‌‌‬ ‫بود يا حال و هواي آن مكان كه د‌‌‌اشت‬ ‫نمي‌د‌‌‌انم به‌خاطر اضطرابم ‌‌‌‬ ‫‌كرد ‌‪ ،‬جرئت كرد‌‌‌‌م و به او نزد‌‌‌‌يك شد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫مرا د‌‌‌چار افسرد‌گي مي ‌‌‌‬ ‫«ببخش��يد‌‌‌‌‪ ،‬معم��والً اي��ن كار را نمي‌كنم‪ .‬ب��ه نظر م��ن صبحانه‬ ‫وعده‌ي غذاست‪».‬‬ ‫خصوصي‌ترين ‌‌‌‌‬ ‫زد و اس��مش را گفت‪ .‬فورا ً خ��ود‌‌‌‌م را جمع كرد‌‌‌‌م‪ .‬خيلي‬ ‫لبخند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد روس��پي بود‌‌‌‌‪ .‬اما انگليسي‌اش خيلي‬ ‫راحت جوابم را د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بود و لباس شيكي به تن د‌‌‌‌اشت‪ .‬تصميم گرفتم چيزي نپرسم‬ ‫خوب ‌‌‌‌‬ ‫و ش��روع كرد‌‌‌‌م به صحبت د‌‌‌‌يوانه‌وار د‌‌‌‌رباره‌ي خود‌‌‌‌م‪ ،‬و متوجه بود‌‌‌‌م‬ ‫كه زني كه پشت ميز كناري نشس��ته‪ ،‬مجله‌اش را كنار گذاشته و به‬ ‫حرف‌هاي ما گوش مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«من يك فيلمس��از مس��تقلم ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ارم براي بي‌بي‌س��ي د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن كار‬ ‫مي‌كنم و االن سعي د‌‌‌‌ارم راهي براي رفتن به ترانسيلواني پيد‌‌‌‌ا كنم‪»...‬‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه چشم‌هايش برق زد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«‪ ...‬تا فيلم مستند‌‌‌‌م را د‌‌‌‌رباره‌ي اسطوره‌ي خون‌آشام تكميل كنم‪».‬‬ ‫ايجاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫منتظ��ر ماند‌‌‌‌م‪ .‬موض��وع خون‌آش��ام‌ها هميش��ه د‌‌‌‌ر م��رد‌‌‌‌م‬ ‫كنجكاوي مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما همين‌كه انگيزه‌ي سفرم را گفتم‪ ،‬عالقه‌اش را‬ ‫به موضوع از د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند فكر نمي‌‌كنم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬كافي است اتوبوس سوار شويد‌‌‌‪،‬‬ ‫‌خواهيد د‌‌‌‌رباره‌ي د‌‌‌‌راكوال بيشتر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چيزي را كه د‌‌‌‌نبالشيد‌‌‌‌‪ ،‬پيد‌‌‌‌ا كنيد‌‌‌‌‪ .‬اگر مي‬ ‫بد‌‌‌‌انيد‌‌‌‌‪ ،‬كتابش را بخوانيد‌‌‌‌‪ .‬نويسند‌‌‌‌ه‌‌اش هيچ‌وقت اينجا نيامد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫«شما چي؟ ترانسيلواني را مي‌شناسيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«نمي‌د‌‌‌‌انم‪».‬‬ ‫ش��ايد با زبان انگليسي مشكلي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جواب د‌‌‌‌رس��ت و حس��ابي نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند لهجه‌ي غليظ انگليسي د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشت‪،‬‬ ‫‪109‬‬

‫و اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬اما من هم د‌‌‌‌ارم مي‌روم آنجا‪ .‬البته با اتوبوس‪».‬‬ ‫باشد كه‬ ‫آدم‌هاي ماجراجو ‌‌‌‌‬ ‫‌رسيد از آن ‌‌‌‌‬ ‫از لباس‌هايش به نظر نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌چرخند تا جاهاي عجيب و غريب را ببينند‌‌‌‌‪ .‬فرضيه‌ي روسپي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ور د‌‌‌‌نيا مي‬ ‫شايد سعي د‌‌‌‌اشت خود‌‌‌‌ش را به من نزد‌‌‌‌يك كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌وباره برگشت؛ ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهيد شما را با خود‌‌‌‌مان ببريم؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‬ ‫خريده‌ام‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌يگر بليتم را‬ ‫اصرار كرد‌‌‌‌م‪ ،‬با اين گمان كه آن اولين امتناع‪ ،‬بخشي از بازي است‪.‬‬ ‫كرد و گفت الزم اس��ت تنها سفر كند‌‌‌‌‪ .‬پرسيد‌‌‌‌م اهل‬ ‫اما باز هم امتناع ‌‌‌‌‬ ‫كجاست‪ ،‬و پيش از آنكه به من جواب بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌رنگي طوالني كرد‌‌‌‪:‬‬ ‫«اهل ترانسيلواني‪ ،‬قب ً‬ ‫ال گفتم كه‪».‬‬ ‫‌توانيد به من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌قيقاً اين را نگفتي��د‌‌‌‌‪ .‬اما‪ ،‬اگر قضيه اين اس��ت‪ ،‬مي‬ ‫كنيد لوكيشن‌هايي براي فيلم پيد‌‌‌‌ا كنم و‪»...‬‬ ‫كمك ‌‌‌‌‬ ‫مورد فرصت‬ ‫‌‌‌‬ ‫بايد كمي بيش��تر د‌‌‌‌ر‬ ‫ناخود‌‌‌‌آگاه��م به من مي‌گفت ‌‌‌‌‬ ‫ي ب��ود‌‌‌‌ن اين زن د‌‌‌‌ر‬ ‫هرچند هنوز فكر روس��پ ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيش‌آمد‌‌‌ه تالش كنم‪.‬‬ ‫ذهنم بود‌‌‌‌‪ ،‬اما خيلي‌خيلي د‌‌‌‌لم مي‌خواست همراهي‌ام كند‌‌‌‌‪ .‬با كلماتي‬ ‫وارد مكالمه‬ ‫رد كرد‌‌‌‌‪ .‬آن يكي زن ‌‌‌‌‬ ‫مؤد‌‌‌‌بانه و رس��مي‪ ،‬پيش��نهاد‌‌‌‌م را ‌‌‌‌‬ ‫بود از د‌‌‌‌ختر محافظت كند‌‌‌‌‪ .‬احساس كرد‌‌‌م‬ ‫شد‌‌‌‌‪ ،‬انگار تصميم گرفته ‌‌‌‌‬ ‫مزاحمم و تصميم گرفتم عقب بكشم‪.‬‬ ‫آمد و گفت ترتيب تمام كارها را د‌‌‌اد‌‌‌ه‪،‬‬ ‫بعد نفس‌زنان ‌‌‌‌‬ ‫مترجم كمي ‌‌‌‌‬ ‫‌شود (خود‌‌‌‌م هم انتظارش را د‌‌‌‌اشتم)‪ .‬باال رفتم و‬ ‫ي گران‌تر تمام مي ‌‌‌‌‬ ‫اما كم ‌‬ ‫از اتاقم چمد‌‌‌‌انم را كه قب ً‬ ‫ال بسته بود‌‌‌م‪ ،‬برد‌‌‌‌اشتم‪ ،‬سوار يك ماشين روسي‬ ‫لكنته شد‌‌‌‌م‪ ،‬از خيابان‌هاي بزرگ تقريباً بد‌‌‌‌ون ترافيك گذشتيم و د‌‌‌يد‌‌‌م‬ ‫عالوه بر د‌‌‌‌وربين كوچكم ‌‪ ،‬متعلقاتم ‌‪ ،‬بطري‌هاي آب معد‌‌‌‌ني و ساند‌‌‌‌ويچ‪،‬‬ ‫تصوير كسي را با خود‌‌‌م مي‌برم كه از ذهنم بيرون نمي‌رود‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر روزهاي متعاقب اين ماجرا‪ ،‬همزمان كه س��عي د‌‌‌‌اش��تم فيلم‬ ‫مس��تند‌‌‌‌ي د‌‌‌‌رباره‌ي د‌‌‌‌راك��والي تاريخي بس��ازم و ـ��ـ همان‌طور‌كه‬ ‫‪110‬‬

‫پيش‌بيني مي‌ك��رد‌‌‌‌م‪ ،‬بد‌‌‌‌ون موفقيت ــ‌ با روس��تاييان و روش��نفكران‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي اسطوره‌ي خون‌آشام مصاحبه مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬پي برد‌‌‌م كه تالشم‬ ‫فقط ساختن فيلم مستند‌‌‌‌ي براي تلويزيون انگليس نيست‪ .‬مي‌خواستم‬ ‫مردم‌گريز و خود‌كفا را كه د‌‌‌‌ر كافه‌اي د‌‌‌‌ر‬ ‫د‌‌‌‌وباره آن د‌‌‌‌ختر مغرور و ‌‌‌‌‬ ‫هتلي د‌‌‌‌ر بخارست د‌‌‌يد‌‌‌ه بود‌‌‌م ‌‪ ،‬مالقات كنم‪ .‬د‌‌‌‌ر آن لحظه حتماً همان‬ ‫اطراف بود‌‌‌‌‪ ،‬نزد‌‌‌‌يك من ‌‪ ،‬كس��ي كه د‌‌‌‌رباره‌اش هيچ‌چيز جز اسمش‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌انستم‪ ،‬اما مثل اسطوره‌ي خون‌آش��ام‪ ،‬انگار د‌‌‌‌اشت تمام انرژي‬ ‫مرا به سوي خود‌‌‌‌ش جذب مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چيزي كه ب��راي د‌‌‌‌نياي من و آناني ك��ه با من زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫پوچ‪ ،‬بي‌معني‪ ،‬ناپذيرفتني بود‌‌‌‌‪.‬‬

‫‪111‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬مشهور به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫بايد تا ته‬ ‫آم��ده‌اي‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«نمي‌د‌‌‌‌ان��م اينجا چ��ه‌كار مي‌كني‪ .‬اما ح��اال كه‬ ‫خط بروي‪».‬‬ ‫با حيرت به من نگاه كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«تو كي هستي؟»‬ ‫شروع كرد‌‌‌‌م به صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي مجله‌ي مد‌‌‌ي كه مي‌خواند‌‌‌‌م‪ ،‬و‬ ‫برود پي كارش‪ .‬حاال مي‌توانس��تم‬ ‫مرد پس از مد‌‌‌‌تي تصميم گرفت ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بگويم كي‌ام‪.‬‬ ‫‌‌‌‌انشكده‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند س��ال پيش از د‬ ‫«اگر مي‌خواهي ش��غلم را بد‌‌‌‌اني‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫باشد كه‬ ‫پزش��كي فارغ‌التحصيل ش��د‌‌‌‌م‪ .‬اما فكر نمي‌كنم اين جوابي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهي بشنوي‪».‬‬ ‫مكثي كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بعدي‌ات اين اس��ت كه سعي كني با س��ؤال‌هايي كه‬ ‫«پس قد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫خيلي خوب طراحي ش��د‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌قيقاً بفهمي اينجا‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين كشوري كه‬ ‫سال‌ها ظلم و ستم را پشت سرگذاشته‪ ،‬چه‌كار مي‌كنم‪».‬‬ ‫آمده‌اي اينجا چه‌كار‌كني؟»‬ ‫«مستقيم مي‌پرسم‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫«آمده‌ام به تشييع جنازه‌ي استاد‌‌‌‌م‪ ،‬براي اينكه‬ ‫مي‌توانستم بگويم‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫سزاوار اين احترام بود‌‌‌‪ ».‬اما صحبت از اين موضوع بي‌احتياطي بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‪112‬‬

‫‌رسيد هيچ عالقه‌اي به خون‌آشام‌ها د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫هرچند به‌نظر نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫واژه‌ي «استاد‌‌‌‌» توجهش را جلب مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬از آنجا كه سوگند‌‌‌‌م متعهد‌‌‌م‬ ‫‌كرد د‌‌‌‌روغ نگويم‪ ،‬يك «نيمه‌واقعيت» گفتم‪:‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫نويس��نده‌اي به ن��ام ميرچئ��ا الياد‌‌‌‌ه‪ 1‬را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‌خواهم محل زند‌گي‬ ‫عمده‌اي‬ ‫نش��نيده‌اي‪ .‬اما الياد‌‌‌‌ه ك��ه بخش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ببينم‪ .‬احتماالً اس��مش را‬ ‫از زند‌گ��ي‌اش را د‌‌‌‌ر فرانس��ه گذران��د‌‌‌‌‪ ،‬متخصص‪ ...‬ب��ه اصطالح‪...‬‬ ‫اسطوره‌شناسي بود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫كرد موض��وع برايش‬ ‫وانم��ود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ك��رد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌خت��ر به س��اعتش نگاه‬ ‫جالب نيست‪.‬‬ ‫«منظورم خون‌آشام‌ها نيست‪ .‬د‌‌‌‌رباره‌ي مرد‌‌‌‌مي حرف مي‌زنم كه‪...‬‬ ‫رفتند كه تو د‌‌‌اري مي‌روي‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به اصطالح‪ ...‬همان راهي را‬ ‫مي‌خواست قهوه‌اش را برد‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اما منصرف شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌اند تا مرا‬ ‫فرس��تـاده ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ولتيد يا پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رم ش��ما را‬ ‫«ش��ما مأمور د ‌‌‌‌‬ ‫تعقيب كنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫حاال من بود‌‌‌‌م كه شك د‌‌‌‌اشتم صحبت را اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم يا نه؛ خشونت‬ ‫او كام ً‬ ‫‌مورد بود‌‌‌‌‪ .‬اما هاله‌ي او را مي‌د‌‌‌يد‌‌‌م‪ ،‬و اضطرابش را‪ .‬خيلي‬ ‫ال بي ‌‌‌‌‬ ‫شبيه من بود‌‌‌‌‪ ،‬موقعي كه س��ن و سال او را د‌‌‌‌اشتم‪ :‬زخم‌هاي د‌‌‌‌روني و‬ ‫كرد مرد‌‌‌‌م را د‌‌‌‌ر س��طح جسماني د‌‌‌‌رمان كنم و د‌‌‌‌ر‬ ‫بيروني كه واد‌‌‌‌ارم ‌‌‌‌‬ ‫سطح معنوي كمكشان كنم تا راهشان را پيد‌‌‌‌ا كنند‌‌‌‌‪ .‬مي‌خواستم بگويم‬ ‫‌كنند ‌‪ ،‬عزيزم‪ ».‬و مجله‌ام را برد‌‌‌‌ارم و بروم‪.‬‬ ‫«زخم‌هايت كمكت مي ‌‌‌‌‬ ‫اگر اين‌كار را كرد‌‌‌‌ ‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬شايد‌‌‌‌ راه آتنا كام ً‬ ‫ال متفاوت مي‌شد‌‌‌‌ و هنوز‬ ‫زند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر كنار مرد‌‌‌‌ي كه د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشت‪ ،‬پسرش را بزرگ مي‌كرد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫ثروتمند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بزرگ شد‌‌‌‌نش را تماشا مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬ازد‌‌‌‌واجش را ‌‪ ،‬نوه‌هايش را‪.‬‬ ‫مي‌بود‌‌‌‌‪ ،‬احتماالً صاحب يك شركت معامالت امالك مي‌شد‌‌‌‌‪ .‬همه‌چيز‬ ‫بود‬ ‫د‌‌‌‌اشت‪ ،‬براي موفقيت همه‌ي لوازم را د‌‌‌‌اشت‪ ،‬آن‌قد‌ر رنج كشيد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‪1. Mircea Eliade‬‬

‫‪113‬‬

‫‌تواند از د‌‌‌‌اغ زخم‌هايش به نفع خود‌‌‌‌ش اس��تفاد‌‌‌‌ه كند‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫‌‌‌‌اند مي ‌‌‌‌‬ ‫كه بد ‌‌‌‌‬ ‫كند و پيش برود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌شد بر اضطرابش غلبه ‌‌‌‌‬ ‫گذر زمان باعث مي ‌‌‌‬ ‫شد آنجا همان‌طور بنشينم و س��عي كنم مكالمه را‬ ‫اما چه باعث ‌‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌امه بد‌‌‌هم؟ جواب خيلي ساد‌‌‌‌ه اس��ت‪ :‬كنجكاوي‪ .‬نمي‌فهميد‌‌‌م چرا‬ ‫سرد يك هتل‪.‬‬ ‫آن نور د‌‌‌‌رخشان آنجاست‪ ،‬د‌‌‌‌ر تاالر ‌‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫«ميرچئا الياد‌‌‌‌ه كتاب‌هايي با عناوين عجيب نوشته‪ :‬مث ً‬ ‫ال جاد‌‌‌‌وگري‬ ‫و جريان‌هاي فرهنگ��ي‪ .‬يا معرفت مقد‌‌‌‌س تمامي اعصار‪ .‬اس��تاد‌‌‌‌م‪»...‬‬ ‫كرد متوجه‬ ‫وانمود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد يا‬ ‫(اين كلمه از د‌‌‌هانم پريد‌‌‌‪ ،‬اما او گوش نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫نشد‌‌‌‌ه)‪.‌..« :‬كارش را خيلي د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌اشت و چيزي به‌طور غريزي به‬ ‫‌گويد تو هم به اين موضوع عالقه‌مند‌‌‌‌ي‪».‬‬ ‫من مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند و‌گفت‪« :‬د‌‌‌‌ارم به سيبيو‬ ‫چشم‌هايش را به طرف س��اعتش گرد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌روم‪ .‬اتوبوسم يك س��اعت د‌‌‌‌يگر راه مي‌افتد‌‌‌‪ ،‬و اگر كنجكاويد‌‌‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌نبال ماد‌‌‌‌رم مي‌گرد‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ر خاور ميانه‌د‌‌‌الل امالكم‪ ،‬پسرم تقريباً چهار‌ساله‬ ‫اس��ت ‌‪ ،‬مطلقه‌ا ‌م و پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رم د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن زند‌گي مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬البته پد‌‌‌‌ر و‬ ‫‌‌‌‌رخوانده‌ام‪ .‬چرا كه بچه كه بود‌‌‌م‪ ،‬مرا سر راه گذاشته‌اند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ماد‬ ‫واقعاً د‌‌‌‌ر مرحله‌ي پيش��رفته‌ي اد‌‌‌‌راك ب��ود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌قيقاً د‌‌‌اش��ت با من‬ ‫هرچند هنوز خود‌‌‌‌ش از اين موضوع آگاه نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هماهنگ مي‌شد‌‌‌‪،‬‬ ‫«بله‪ ،‬همين را مي‌خواستم بد‌‌‌‌انم‪».‬‬ ‫ب��ود براي تحقيق د‌‌‌‌رباره‌ي يك نويس��ند‌‌‌‌ه اي��ن راه د‌‌‌‌ور را‬ ‫«الزم ‌‌‌‌‬ ‫بياييد‌‌‌‌؟ د‌‌‌‌ر محل زند‌گي شما كتابخانه نيست؟»‬ ‫«د‌‌‌‌ر واقع‪ ،‬اين نويسند‌‌‌‌ه فقط تا پايان تحصيالت د‌‌‌‌انشگاهي‌اش د‌‌‌‌ر‬ ‫روماني زند‌گي كرد‌‌‌‌‪ .‬اگر مي‌خواس��تم د‌‌‌‌رباره‌ي كارش بيشتر بد‌‌‌‌انم‪،‬‬ ‫بايد به پاريس يا لند‌‌‌‌ن مي‌رفتم‪ ،‬يا شيكاگو كه د‌‌‌‌ر آنجا فوت كرد‌‌‌‌‪ .‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫االن تحقيقي به معناي كالسيك نمي‌كنم‪ :‬مي‌خواهم زميني را ببينم‬ ‫كه او پايش را بر آن گذاشته‪ .‬مي‌خواهم بد‌‌‌انم چه چيزي الهام‌بخش‬ ‫‪114‬‬

‫بنويس��د كه بر زند‌گي من و كس��اني كه به آن‌ها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود تا چيزهايي‬ ‫او ‌‌‌‬ ‫احترام مي‌گذارم‪ ،‬تأثير گذاشت‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌رباره‌ي علم پزشكي هم مي‌نوشت؟»‬ ‫بود جواب ند‌‌‌‌هم‪ .‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه متوجه واژه‌ي «اس��تاد‌‌‌‌» شد‌‌‌‌ه‪ ،‬اما‬ ‫بهتر ‌‌‌‌‬ ‫استاد پزشكي است‪.‬‬ ‫‌كرد منظور از استاد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫بلند شد‌‌‌‌‪ .‬احساس‌كرد‌‌‌م منظور مرا مي‌د‌‌‌اند‌‌‌‪ .‬نور د‌‌‌‌رخشانش‬ ‫د‌‌‌‌ختر ‌‌‌‌‬ ‫را با ش��د‌‌‌‌ت بيش��تري مي‌د‌‌‌يد‌‌‌م‪ .‬تنها زماني به اي��ن مرحله‌ي اد‌‌‌‌راك‬ ‫مي‌رسيد‌‌‌م كه كنار كسي بسيار شبيه خود‌‌‌‌م بود‌‌‌م‪.‬‬ ‫پرسيد‌‌‌‌‪« :‬زحمتي نيست تا ايستگاه مرا همراهي كنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫اص ً‬ ‫‌كرد و يك روز كامل‬ ‫ابداً‪ .‬هواپيمايم آخر شب پرواز مي ‌‌‌‌‬ ‫ال و ‌‌‌‌‬ ‫كس��ل‌كنند‌‌‌‌ه و بي‌پايان پيش رويم گس��ترد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ست‌كم كسي را‬ ‫د‌‌‌‌اشتم كه با او كمي گپ بزنم‪.‬‬ ‫باال رفت و با چمد‌‌‌‌ان‌هايش برگشت‪ ،‬و با سلسله سؤاالتي د‌‌‌‌ر سر‪.‬‬ ‫كرد به بازپرسي‪.‬‬ ‫همين كه از هتل بيرون رفتيم‪ ،‬شروع ‌‌‌‌‬ ‫«شايد هيچ‌وقت شما را د‌‌‌‌يگر نبينم‪ .‬اما احساس مي‌كنم وجه مشتركي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد اين آخرين فرصت ما براي حرف زد‌‌‌‌ن ما د‌‌‌‌ر‬ ‫د‌‌‌‌اريم‪ .‬پس حاال كه ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد موقع جواب صريح باشيد‌‌‌‌؟»‬ ‫اين زند‌گي باشد‌‌‌‌‪ ،‬امكان د ‌‌‌‌‬ ‫با حركت سرم جواب مثبت د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌كنيد حركات موزون‬ ‫خوانده‌ايد‌‌‌‌‪ ،‬فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«حاال كه اين كتاب‌ها را‬ ‫شود نوري را ببيند‌‌‌‌؟ و اين نور‬ ‫كند و باعث ‌‌‌‌‬ ‫وارد جذبه ‌‌‌‌‬ ‫بتواند آد‌‌‌‌م را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مطلقاً هيچ اطالعاتي به ما ند‌‌‌هد‌‌‌‪ ،‬جز اينكه راضي يا غمگينيم؟»‬ ‫سؤال د‌‌‌‌رست!‬ ‫«بد‌‌‌‌ون ش��ك‪ .‬اما فقط با حركات نيس��ت؛ ه��ركاري توجه ما را‬ ‫‌‌‌‌هد جسم را از روح تفكيك كنيم‪ ،‬همين‬ ‫كند و به ما اجازه بد ‌‌‌‌‬ ‫متمركز ‌‌‌‬ ‫اثر را د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬مثل يوگا‪ ،‬يا د‌‌‌‌عا‪ ،‬يا مراقبه‌ي بود‌‌‌‌ايي‌ها‪».‬‬ ‫«يا خطاطي‪».‬‬ ‫‪115‬‬

‫«فكرش را نكرد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ ،‬اما شايد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين لحظات كه جسم روح‬ ‫آزاد مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬روح‪ ،‬بس��ته به وضعيت روحي فرد‌‌‌‌‪ ،‬به آسمان‌ها باال‬ ‫را ‌‌‌‌‬ ‫‌رود يا به د‌‌‌‌وزخ سقوط مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌و جا ‌‪ ،‬آنچه را الزم است‪،‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫باش��د و چه د‌‌‌‌رمان او‪ .‬اما من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نابود كرد‌‌‌‌ن همنوعش‬ ‫ياد مي‌گيرد‌‌‌‌‪ :‬چه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يگر به اين راه‌هاي فرد‌‌‌‌ي عالقه‌اي ند‌‌‌‌ارم؛ د‌‌‌‌ر سنت من ‌‪ ،‬كمك الزم‬ ‫ِ‬ ‫كمك‪ ...‬گوش مي‌د‌‌‌هي؟»‬ ‫است‪،‬‬ ‫«نه‪».‬‬ ‫كرد كه انگار‬ ‫ايس��تاد و د‌‌‌‌ختري را نگاه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه وس��ط خيابان‬ ‫كرد توي كيفش‪.‬‬ ‫آواره بود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ستش را ‌‌‌‌‬ ‫گفتم‪« :‬اين كار را نكن‪ .‬آن طرف خيابان را نگاه كن‪ .‬زني است‬ ‫با چشم‌هاي پر از بي‌رحمي‪ .‬او اين بچه را آنجا گذاشته تا‪»...‬‬ ‫«برايم مهم نيست‪».‬‬ ‫چند سكه بيرون آورد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ستم را د‌‌‌‌راز كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«بيا ببريمش تا چيزي بخورد‌‌‌‌‪ .‬اين مفيد‌‌‌‌تر است‪».‬‬ ‫بچه را د‌‌‌‌عوت كرد‌‌‌‌م تا به بار برويم‪ ،‬س��اند‌‌‌‌ويچي خريد‌‌‌‌م و به او‬ ‫زد و تش��كر كرد‌‌‌‌‪ ،‬چشم‌هاي ز ِن آن طرف خيابان‬ ‫لبخند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ختر‬ ‫انگار از نفرت مي‌د‌‌‌‌رخشيد‌‌‌‌‪ .‬اما عنبيه‌هاي خاكستري د‌‌‌‌ختري كه كنار‬ ‫من راه مي‌رفت‪ ،‬براي اولين بار‪ ،‬احترامي نس��بت به كاري كه انجام‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م نشان مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ي مي‌گفتيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«چ ‌‬ ‫وارد همان‬ ‫«مهم نيس��ت‪ .‬مي‌د‌‌‌‌اني همي��ن االن چه اتفاقي افت��اد‌‌‌‌؟ ‌‌‌‌‬ ‫ايجاد مي‌كند‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫جذبه‌اي شد‌‌‌‌ي كه حركات موزون‬ ‫«اشتباه مي‌كني‪».‬‬ ‫ش��ايد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌رس��ت مي‌گويم‪ .‬چي��زي ناخود‌‌‌‌آگاهت را لمس كرد‌‌‌‌؛‬ ‫خود‌‌‌‌ت را د‌‌‌‌ي��د‌‌‌‌ي كه اگر ب��ه فرزند‌‌‌‌ي قبولت نمي‌كرد‌‌‌‌ن��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر حال‬ ‫گد‌‌‌‌ايي د‌‌‌‌ر اي��ن خيابان ب��ود‌‌‌‌ي‪ .‬د‌‌‌‌ر اي��ن لحظه‪ ،‬مغ��زت از واكنش‬ ‫‪116‬‬

‫بازمان��د‌‌‌‌‪ .‬روح��ت غلب��ه كرد‌‌‌‌‪ ،‬ب��ه د‌‌‌‌وزخ س��فر ك��رد‌‌‌‌‪ ،‬با ش��ياطين‬ ‫گذش��ته‌ات مالقات كرد‌‌‌‌‪ .‬به همين د‌‌‌‌ليل متوجه آن زن د‌‌‌‌ر آن طرف‬ ‫خيابان نشد‌‌‌‌ي‪ ...‬د‌‌‌‌ر خلسه بود‌‌‌‌ي‪ .‬خلسه‌اي بد‌‌‌‌ون انضباط و آشفته‪ ،‬كه‬ ‫‌‌‌‌اد كاري ظاهرا ً خوب انجام بد‌‌‌‌هي كه عم ً‬ ‫ال بي‌فايد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ستور مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫انگار كه‪»...‬‬ ‫سفيد بين كلمات بود‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ر لحظه‌اي كه يك نت‬ ‫‌‌‌‬ ‫«‪ ...‬د‌‌‌‌ر فاصله‌ي‬ ‫‌شود و نت بعد‌‌‌‌ي هنوز شروع نشد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫موسيقي تمام مي ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند‬ ‫«د‌‌‌‌قيق��اً‪ .‬و جذبه‌اي كه به اين ش��كل برانگيخته بش��ود‌‌‌‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫خطرناك باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مي‌خواس��تم بگوي��م‪« :‬اين همان ن��وع جذبه‌اي اس��ت كه ترس‬ ‫برمي‌انگي��زد‌‌‌‌‪ :‬آد‌‌‌‌م را فلج مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬منفعل مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬جس��مش پاس��خ‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌ه��د‌‌‌‌‪ ،‬روح��ش د‌‌‌‌يگر اينجا نيس��ت‪ .‬وحش��ت ك��رد‌‌‌‌‌ي كه اگر‬ ‫سرنوشت‪ ،‬والد‌‌‌ينت را سر راهت نگذاشته بود‌‌‌‪ ،‬چه بر سرت مي‌آمد‌‌‌‪».‬‬ ‫بود زمين و به من خيره شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اما او چمد‌‌‌‌ان‌هايش را گذاشته ‌‌‌‌‬ ‫«تو كي هستي؟ چرا اين چيزها را به من مي‌گويي؟»‬ ‫‌گويند د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ .‬خوشوقتم‪ ...‬اسم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«به عنوان پزشك‪ ،‬به من مي‬ ‫تو چي است؟»‬ ‫‌اند شيرين خليل‪».‬‬ ‫«آتنا‪ .‬اما د‌‌‌‌ر گذرنامه‌ام نوشته ‌‌‌‬ ‫«كي اسم آتنا را رويت گذاشت؟»‬ ‫«مهم نيست‪ .‬اما نپرسيد‌‌‌‌م اس��مت چي است‪ .‬پرسيد‌‌‌‌م كي هستي؟‬ ‫چرا به من نزد‌‌‌‌يك شد‌‌‌‌ي؟ چرا من هم همان احساس ضرورت حرف‬ ‫باشد كه ما تنها د‌‌‌‌و تا زن‬ ‫زد‌‌‌ن با تو را د‌‌‌‌ارم‪ .‬ممكن است د‌‌‌‌ليلش اين ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اخل آن بار بود‌‌‌‌يم؟ فكر نمي‌كنم‪ :‬و چيزهايي به من مي‌گويي كه به‬ ‫زند‌گي من معني مي‌بخشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫برگش��ت و چمد‌‌‌‌ان‌ها را برد‌‌‌‌اش��ت و به حركت به سمت ايستگاه‬ ‫اتوبوس اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫‪117‬‬

‫«من هم اسم د‌‌‌‌ومي د‌‌‌‌ارم‪ :‬اِد‌‌‌‌ا‪ .‬اما اين اسم اتفاقي نيست‪ .‬همان طور‬ ‫كه گمان نمي‌كنم مالقات ما با هم اتفاقي بود‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫وارد و خارج‬ ‫آدم‌ه��ا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌د ِر ترمين��ال اتوبوس��راني جلويمان ب��ود‌‌‌‪‌‌‌ .‬‬ ‫مي‌شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬سربازها با يونيفرم‌هايشان‪ ،‬كشاورزها‪ ،‬زن‌هاي زيبايي كه‬ ‫مثل زن‌هاي پنجاه ساله لباس پوشيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«اگر اتفاقي نبود‌‌‌‌ه‪ ،‬فكر مي‌كني چه بود‌‌‌‌ه؟»‬ ‫بيفتد و مي‌توانس��تم‬ ‫بود تا اتوب��وس راه ‌‌‌‌‬ ‫هنوز نيم س��اعت ماند‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ود ارواح برگزيد‌‌‌‌ه‪ ،‬نوري ويژه‬ ‫جواب بد‌‌‌هم‪« :‬كار ماد‌‌‌‌ر اس��ت‪ .‬معد ‌‌‌‌‬ ‫كنند و تو ــ‌شيرين يا آتنا ــ از اين‬ ‫بايد با هم مالقات ‌‌‌‌‬ ‫ساطع مي‌كنند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ارواحي‪‌،‬اما براي آنكه اين انرژي را ب��ه نفع خود‌‌‌ت به كار بگيري‪،‬‬ ‫بايد زحمت بكشي‪».‬‬ ‫خيلي ‌‌‌‬ ‫مي‌توانس��تم توضيح بد‌‌‌‌هم كه او راه سنتي ساحره را طي مي‌كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كسي كه از راه فرد‌‌‌‌يت يافتن‪ ،‬د‌‌‌‌ر تالش تماس با جهان اعلي و سفلي‬ ‫‌كند ــ به د‌‌‌‌يگران‬ ‫نابود مي ‌‌‌‌‬ ‫است‪‌،‬اما هميشه سرانجام زند‌گي خود‌‌‌‌ش را ‌‌‌‌‬ ‫‌كند و د‌‌‌‌ر ازايش هرگز چيزي نمي‌گيرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌هد ‌‪ ،‬خد‌‌‌مت مي ‌‌‌‌‬ ‫انرژي مي‌د ‌‌‌‬ ‫هرچند راه‌ها فرد‌‌‌‌ي اس��ت ‌‪ ،‬هميشه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌توانس��تم توضيح د‌‌‌‌هم ك ‌ه‬ ‫آدم‌ه��ا به هم مي‌پيوند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬با هم جش��ن‬ ‫مرحله‌اي هس��ت كه د‌‌‌‌ر آن ‌‌‌‌‬ ‫تولد‬ ‫خود را براي ‌‌‌‬ ‫‌زنند و ‌‌‌‌‬ ‫‌گيرند ‌‪ ،‬د‌‌‌‌رباره‌ي مشكالتشان حرف مي ‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وباره‌ي ماد‌‌‌‌ر آماد‌‌‌‌ه مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬مي‌توانس��تم بگويم تماس با نور الهي‪،‬‬ ‫‌تواند تجربه كند‌‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌ر سنت‬ ‫بزرگ‌ترين واقعيتي است كه انسان مي ‌‌‌‌‬ ‫من‪ ،‬اين تماس را نمي‌توان به‌شيوه‌اي تنها و منزوي برقرار كرد‌‌‌‪ ،‬چرا‬ ‫كه سال‌ها و قرن‌ها ش��كنجه و تعقيب د‌‌‌‌ر پس آن است و اين خيلي‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫چيزها به ما ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهيد تا اتوبوس بيايد‌‌‌‪ ،‬برويم و قهوه بخوريم؟»‬ ‫‌‌‌‬ ‫«مي‬ ‫بود چيزهايي بگويم كه د‌‌‌‌ر اين مرحله ‌‪،‬‬ ‫نه‪ ،‬نمي‌خواس��تم‪ .‬ممكن ‌‌‌‌‬ ‫مي‌توانست سبب سوءتعبير شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪118‬‬

‫بوده‌ان��د‌‌‌‌‪ .‬مث ً‬ ‫ال‬ ‫اد‌‌‌‌ام��ه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬د‌‌‌‌ر زند‌گي م��ن بعضي‌ها خيل��ي مهم ‌‌‌‌‬ ‫صاحبخانه‌ام يا خطاطي‌ك��ه د‌‌‌‌ر بياباني نزد‌‌‌‌يك د‌‌‌‌بي مي‌ش��ناختم‪‌.‬كه‬ ‫بگوييد كه با آن‌ها د‌‌‌‌ر ميان بگذار ‌م و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد چيزهايي به من‬ ‫‌‌‌‌اند ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬جبران كنم‪».‬‬ ‫ياد د ‌‌‌‌‬ ‫تمام چيزهايي را كه به من ‌‌‌‌‬ ‫پس قب ً‬ ‫ال اس��تاد‌‌‌‌هايي د‌‌‌‌ر زند‌گي‌اش د‌‌‌‌اش��ته‪ :‬عالي است! روحش‬ ‫پخته ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬تنها چيزي كه الزم بود‌‌‌‌‪ ،‬اد‌‌‌‌امه‌ي آموزش‌هايش بود‌‌‌‌؛‬ ‫وگرنه آنچه را به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬از د‌‌‌‌س��ت مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪ .‬اما آيا من آن‬ ‫موعود بود‌‌‌‌م؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فرد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫يك لحظه د‌‌‌‌عا كرد‌‌‌‌م كه ماد‌‌‌‌ر به من الهام ببخشد‌‌‌‌‪ ،‬چيزي بگويد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود خود‌‌‌م مس��ئوليت‬ ‫جوابي نيامد‌‌‌‌‪ .‬تعج��ب نكرد‌‌‌م‪ .‬هر وق��ت الزم ‌‌‌‬ ‫تصميمي را بر عهد‌‌‌ه بگيرم ‌‪ ،‬ماد‌‌‌ر همين‌طور رفتار مي‌كرد‌‌‌‪.‬‬ ‫كارت ويزيتم را به او د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م و كارتش را خواس��تم‪ .‬آد‌‌‌‌رس��ي د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌اد كه هيچ تصوري ند‌‌‌‌اشتم كجاست‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌بي به من د ‌‌‌‌‬ ‫تصميم گرفتم كمي شوخي كنم و كمي بيشتر امتحانش كنم‪.‬‬ ‫«كمي زياد‌‌‌‌ي تصاد‌‌‌‌في نيست كه س��ه نفر انگليسي د‌‌‌‌ر يك كافه‬ ‫د‌‌‌‌ر بخارست به هم برسند‌‌‌‌؟»‬ ‫مرد‬ ‫«آن‌طور كه از كارت‌تان معلوم است‪ ،‬اسكاتلند‌‌‌‌ي هستيد‌‌‌‪ .‬آن ‌‌‌‌‬ ‫هم ظاهر‌ا ً د‌‌‌‌ر انگليس كار مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما چيزي د‌‌‌‌رباره‌اش نمي‌د‌‌‌‌انم‪».‬‬ ‫نفس عميقي كشيد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«و من‪ ...‬اهل روماني‌ام‪».‬‬ ‫باي��د د‌‌‌‌وان‌د‌‌‌‌وان به هتل برگ��رد‌‌‌‌م و چمد‌‌‌‌ان‌هايم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه‬ ‫را ببند‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫كن��د ‌‪‌ ،‬و اگر مكت��وب بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اكن��ون مي‌د‌‌‌‌انس��ت كجا مـ��را پيد‌‌‌‌ا‬ ‫د‌‌‌‌وباره همد‌‌‌‌يگر را مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌يم؛ مهم اين اس��ت كه بگذاريم سرنوشت‬ ‫بگيـرد چه‌چي��زي براي ما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر زند‌گي‌‌مان د‌‌‌‌خال��ت كند‌‌‌‌‪ ،‬و تصمي��م‬ ‫بهتر است‪.‬‬ ‫‪119‬‬

‫ووشو «بوشالو»‪ 65 ،1‬ساله‪ ،‬رستوران‌د‌‌‌ار‬

‫بايد‬ ‫‌كنند همه‌چي را مي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫‌آيند اينجا و فكر مي ‌‌‌‬ ‫اين اروپايي‌ها مي ‌‌‌‬ ‫كنند و ما هم وظيفه‬ ‫‌‌‌‌ارند ما را سؤال‌پيچ ‌‌‬ ‫بيشتر به آن‌ها برسيم و حق د ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند اگر اس��م ما را با اسم‬ ‫د‌‌‌اريم جوابش��ان را بد‌‌‌‌هيم‪ .‬تازه‪ ،‬فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫كنند ‌‪ ،‬جبران بالهايي را‬ ‫د‌‌‌وپهلويي مثل «مسافرها» يا «روما‌ها» عوض ‌‌‌‬ ‫‌كند كه قب ً‬ ‫آورده‌اند‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫ال س ِر ما‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫بگويند «كول��ي»‪ ،‬و به‌جايش اين‬ ‫‌‌‌‬ ‫ن جوري به ما‬ ‫بهتر اس��ت همي ‌‬ ‫‌ش��ود همه‌ي م��رد‌‌‌م د‌‌‌نيا فكر‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌كنند كه باعث مي‬ ‫قصه‌هايي را جم��ع ‌‌‌‬ ‫خود‬ ‫‌گويند ما بچه‌ي رابطه‌ي نامش��روع ‌‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫‌ش��ده‌ايم‪ .‬مي‬ ‫كنند ما نفرين ‌‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫‌گويند يك��ي از ماها بود‌‌‌ه ك��ه ميخ‌هايي را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��يطان و يك زنيم‪ .‬مي‬ ‫‌گويند وقتي‬ ‫‌‌‌‬ ‫ساخته كه مسيح را با آن به صليب چهارميخ كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬مي‬ ‫بايد مراقب باشند‌‌‌‌‪ ،‬چون‌كه‬ ‫كاروان‌هاي ما نزد‌‌‌‌يك مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬ماد‌‌‌‌رها ‌‌‌‌‬ ‫ما عاد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌اريم بچه‌ها را بد‌‌‌‌زد‌‌‌‌يم و به برد‌گي بكشيم‪.‬‬ ‫‌اند ــ د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌اده ‌‌‌‌‬ ‫ل عام ما را د ‌‌‌‌‬ ‫و ب��راي همين‪ ،‬د‌‌‌‌ر تمام تاريخ اجازه‌ي قت ‌‬ ‫‌‌‌ند ‌‪ ،‬محكمه‌هاي آلمان‬ ‫قرون وسطا مثل جاد‌‌‌وگرها ما را شكار مي‌كرد ‌‌‌‬ ‫تا قرن‌ها شهاد‌‌‌‌ت ما را قبول نمي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬وقتي توفان نازي اروپا را جارو‬ ‫كرد ‌‪ ،‬من تازه به د‌‌‌‌نيا آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م و د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه پد‌‌‌‌رم را به يك ارد‌‌‌‌وي اعمال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪120‬‬

‫”‪1. Vosho “Bushalo‬‬

‫‌‌‌ند و آن عالمت مثلث سياه خفت‌بار را روي‬ ‫شاقه د‌‌‌‌ر لهستان منتقل كرد ‌‌‌‬ ‫لباسش د‌‌‌‌وختند‌‌‌‪ .‬از پانصد‌‌‌‌هزار تا كولي كه براي اعمال شاقه فرستاد‌‌‌ند‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ند تا ماجرا را تعريف كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫فقط پنج‌هزارتايشان زند‌‌‌‌ه ماند ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد اين را بشنود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫س نمي‬ ‫و هيچ‌كس‪ ،‬مطلقاً هيچ‌ك ‌‬ ‫تا همين پارس��ال‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين منطقه‌ي پرت د‌‌‌نيا كه بيش��تر طايفه‌هاي‬ ‫كولي مستقر شد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬فرهنگ ‌و د‌‌‌‌ين و زبان ما ممنوع بود‌‌‌‌‪ .‬اگر از كسي‬ ‫بپرسيد نظرش د‌‌‌‌رباره‌ي كولي‌ها چي است‪ ،‬فوري بد‌‌‌ون فكر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر شهر‬ ‫‌‌‌‌هد‌‪« :‬همه‌شان د‌‌‌‌زد‌‌‌‌ند‌‌‌‌!» هرچي هم كه سعي مي‌كنيم زند‌گي‬ ‫جواب مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫عاد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌اشته باشيم و د‌‌‌‌س��ت از اين كوچ هميشگي بكشيم و جاهايي‬ ‫زند‌گي كنيم كه راحت ما را قبول كنند‌‌‪ ،‬باز هم اين نژاد‌‌‌‌پرس��تي سر‬ ‫بنشينند و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مجبورند بر نيمكت‌هاي ته كالس‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جايش اس��ت‪ .‬بچه‌هايم‬ ‫‌شود كه كسي بهشان توهين نكند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫يك هفته هم نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند كه ما د‌‌‌‌رست به سؤال‌هايشان جواب نمي‌د‌‌‌‌هيم‪،‬‬ ‫بعد گله مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هويتمان را پنهان مي‌كني��م و هيچ‌وقت راحت د‌‌‌‌رباره‌ي ريش��ه‌هاي‬ ‫‌تواند‬ ‫قومي‌مان حرف نمي‌زنيم‪ .‬چرا اين‌كار را بكنيم؟ هركس��ي مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انند چه‌طور خود‌‌‌‌شان را از‬ ‫‌‌‌‌هد و همه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫يك كولي را تشخيص بد ‌‌‌‌‬ ‫«شرارت‌»هاي ما «حفظ كنند‌‌‌‌»‪.‬‬ ‫‌رس��د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وقتي د‌‌‌‌ختري مغ��رور و روش��نفكر‪ ،‬لبخند‌‌‌‌زنان از راه مي‬ ‫زود حال��ت د‌‌‌فاعي مي‌گيرم‪.‬‬ ‫نژاد ماس��ت‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌گويد از فرهنگ و ‌‌‌‌‬ ‫و مي ‌‌‌‌‬ ‫شايد جاسوس س��ازمان اطالعات باش��د‌‌‌‌‪ ،‬از طرف پليس مخفي اين‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يكتاتور‪ ،‬يا به قول خ��ود‌‌‌‌ش «رهبر»‪« ،‬نابغه‌ي كوه‌ه��اي كارپات» ‌‪،‬‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‪ ،‬اما من كه باورم‬ ‫‌گويند محاكمه و تيربارانش ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«پيش��وا»‪ .‬مي‬ ‫نمي‌ش��ود‌‌‌‌؛ پس��رش هنوز د‌‌‌‌ر اين منطقه قد‌‌‌‌رت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬ب��ا اينكه فع ً‬ ‫ال‬ ‫‌‌‌‌يد شد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫ناپد ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد چيز خيلي بامزه‌اي‬ ‫‌‌‌‬ ‫لبخند اصرار مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬انگار مي‬ ‫‌‌‬ ‫د‌‌‌‌خترك با‬ ‫‌خواهد پيد‌‌‌‌ايش كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌كند كه ماد‌‌‌‌رش كولي است و مي‬ ‫تأكيد مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بگويد‌‌‌‪،‬‬ ‫‪121‬‬

‫‌تواند اين اطالعات را بد‌‌‌‌ون كمك‬ ‫اسم كاملش را مي‌گويد‌‌‌‌؛ چه‌طور مي ‌‌‌‌‬ ‫سازمان اطالعات به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌؟‬ ‫بهتر است كس��اني را كه روابطي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ولت د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬آزرد‌‌‌‌ه نكنيم‪.‬‬ ‫مي‌گويم چيزي نمي‌د‌‌‌‌انم‪ ،‬فقط يك كولي‌ام كه تصميم گرفته زند‌گي‬ ‫‌خواهد ماد‌‌‌‌رش را ببيند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شريفي را د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪ .‬اما باز اصرار مي‌كند‌‌‌‌؛ مي‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انم كي را مي‌گويد‌‌‌‪ .‬اين را هم مي‌د‌‌‌‌انم كه بيشتر از بيست سال پيش‪،‬‬ ‫ت و د‌‌‌‌يگر خبري از او ند‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬مجبور‬ ‫بچه‌اي د‌‌‌‌اشت كه د‌‌‌‌ر يتيمخانه گذاش ‌‬ ‫شد‌‌‌‌يم او را بين خود‌‌‌‌مان قبول كنيم‪ ،‬ب ‌ه اصرار آن آهنگر كه خود‌‌‌‌ش‬ ‫را صاحب د‌‌‌‌نيا مي‌د‌‌‌‌انست‪ .‬اما از كجا معلوم كه اين د‌‌‌‌ختر روشنفكري‬ ‫كه جلوي من ايستاد‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌ختر ليليانا باشد‌‌‌‌؟ قبل از آنكه به صرافت پيد‌‌‌‌ا‬ ‫بايد به بعضي از سنت‌هاي ما‬ ‫كرد‌‌‌‌ن و شناختن ماد‌‌‌‌رش بيفتد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ست‌كم ‌‌‌‌‬ ‫احترام مي‌گذاشت و با لباس قرمز ظاهر نمي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬عروسي‌اش كه نيست!‬ ‫بايد‬ ‫‌پوشيد تا جلوي چشم‌چراني مرد‌‌‌‌ها را بگيرد‌‌‌‪‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد د‌‌‌‌امن بلند‌‌‌‌تري مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مؤد‌‌‌بانه‌تر حرف مي‌زد‌‌‪.‬‬ ‫اگر به زمان حال د‌‌‌‌رباره‌اش حرف مي‌زنم‪ ،‬به‌خاطر آن است كه‬ ‫وجود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود ن��د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬فقط مكان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫براي آن‌ها كه س��فر مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬زمان‬ ‫‌گويند از هند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬ما از ج��اي خيلي د‌‌‌‌وري مي‌آيي��م‪ ،‬بعضي‌ها مي‬ ‫‌‌‌‌ند ريشه‌ي ما د‌‌‌‌ر مصر است‪ ،‬واقعيت اين است كه‬ ‫بعضي‌ها هم معتقد ‌‌‌‌‬ ‫ما گذشته را طوري حمل مي‌كنيم كه انگار همين االن اتفاق افتاد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫تعقيب و آزارها هم كه هنوز اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌هد به‬ ‫‌‌‌‌ارد رفتار موجهي د‌‌‌‌اش��ته باشد‌‌‌‌‪ ،‬نش��ان مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ختر س��عي د ‌‌‌‌‬ ‫فرهنگ ما احترام مي‌گذارد‌‌‌‌‪ ،‬اما اص ً‬ ‫بايد به سنت‌هاي‬ ‫ال مهم نيس��ت‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ما احترام بگذارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«د‌‌‌‌ر شهر خبرد‌‌‌‌ار شد‌‌‌‌م كه شما ُرم بارو‪ 1‬يا رئيس طايفه‌ايد‌‌‌‪ .‬پيش‬ ‫از آمد‌‌‌‌ن به اينجا‪ ،‬خيلي د‌‌‌‌رباره‌ي تاريخمان‪»...‬‬ ‫‪122‬‬

‫‪1. Rom Baro‬‬

‫«لطفاً‬ ‫نگوييد تاريخ ما‪ .‬تاريخ زن و بچه و طايفه‌ي من است‪ .‬شما‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌اند ‌‪ ،‬آن‌طور‬ ‫نزده ‌‌‌‌‬ ‫اروپايي هستيد‌‌‌‌‪ .‬هيچ‌وقت د‌‌‌‌ر خيابان به ش��ما سنگ ‌‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌ر پنج‌سالگي به من زد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌ارد بهتر مي‌شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«فكر مي‌كنم شرايط د ‌‌‌‌‬ ‫بعد يك‌د‌‌‌فعه بد‌‌‌‌تر شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«هميشه بهتر مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬تا ‌‌‌‌‬ ‫لبخند مي‌زد‌‌‌‪ .‬نوش��يد‌‌‌ني خواس��ت؛ زن‌هاي م��ا از اين‬ ‫‌‌‌‬ ‫اما هن��وز‬ ‫كارها نمي‌كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ب��ود اينجا‪،‬‬ ‫اگر فق��ط براي نوش��يد‌‌‌‌ن يا د‌‌‌نب��ال همصحبتي آمد‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫ياد گرفته‌ام مهربان ‌‪ ،‬باتوجه و‬ ‫مثل مش��تري‌هايم با او رفتار مي‌كرد‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫برازند‌‌‌‌ه باشم‪ ،‬چرا كه كار و كاس��بي د‌‌‌ر گرو اين رفتار است‪ .‬وقتي‬ ‫‌خواهند د‌‌‌‌رباره‌ي كولي‌ها بيشتر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مشتري‌هاي هميشگي رس��تورانم مي‬ ‫چند تا د‌‌‌اس��تان عجيب و غريب مي‌گويم ‌‪ ،‬توصيه مي‌كنم به‬ ‫بد‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌هند ‌‪ ،‬د‌‌‌‌و سه‬ ‫‌نوازند ‌‪ ،‬گوش بد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد آنجا مي‬ ‫نوازنده‌اي كه كمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گروه‬ ‫‌روند پي كارشان‪ ،‬با اين‬ ‫بعد مي ‌‌‌‌‬ ‫مطلب د‌‌‌‌رباره‌ي فرهنگمان مي‌گويم‪‌‌ ،‬‬ ‫خيال كه همه‌چيز را د‌‌‌‌رباره‌ي ما مي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌ارد كه‬ ‫اما اين د‌‌‌‌ختر براي س��ير و س��ياحت نيامد‌‌‌ه اينجا‪ :‬اصرار د ‌‌‌‬ ‫‌نژاد ماست‪.‬‬ ‫هم ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وباره برگه‌ي گواهي والد‌‌‌‌ت را كه از د‌‌‌‌ولت گرفته‌‪ ،‬به طرفم مي‌گيرد‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌د ‌‪ ،‬د‌‌‌‌روغ مي‌گويد‌‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌رگير خطر جعل‬ ‫به نظرم د‌‌‌‌ولت مي‌‌كشد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌زد ‌‌‌‌‬ ‫خود ليلياناست‪ .‬اسم كامل و محل زند‌گي‌اش‬ ‫اسناد‌‌‌‌ نمي‌شود‌‌‌‌‪ .‬حتماً د‌‌‌‌ختر ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر آن برگه است‪ .‬از تلويزيون شنيد‌‌‌‌م كه «نابغه‌ي كوه‌هاي كارپات»‪،‬‬ ‫‌‌‌‌اد‬ ‫«پد‌‌‌‌ر ملت»‪« ،‬پيشواي همه‌ي ما»‪‌،‬كسي كه ب ‌ه همه‌ي ما گرسنگي د ‌‌‌‌‬ ‫فرستاد خارج‪ ،‬كسي‌كه د‌‌‌ر قصرهايش‬ ‫‌‌‬ ‫ي را‬ ‫و د‌‌‌‌ر عوض تمام د‌‌‌‌ارايي مل ‌‬ ‫ظروف آب طال د‌‌‌‌اشت‪ ،‬موقعي كه مرد‌‌‌‌م از گرسنگي مي‌مرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اين‬ ‫‌فرستاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد با زن ملعونش‪ ،‬معموالً سازمان اطالعات را به يتيمخانه‌ها مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بياورند و از آن‌ها تروريست د‌‌‌‌ولتي بسازند‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫تا بچه‌هايي را‬ ‫‪123‬‬

‫شايد‬ ‫فقط پس��رها را مي‌برد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬از د‌‌‌‌خترها صرف نظر مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫د‌‌‌‌خترها را هم مي‌گرفته‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌وباره به گواهي والد‌‌‌‌ت نگاه مي‌كن��م و د‌‌‌‌ر اين فكر مي‌مانم كه‬ ‫بايد جاي ماد‌‌‌رش را بگويم يا نه‪ .‬ليليانا س��زاوار مالقات با اين د‌‌‌‌ختر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گويد «از ماست»‪ .‬ليليانا استحقاق نگاه كرد‌‌‌ن‬ ‫روشنفكر هست كه مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از‬ ‫د‌‌‌‌ر چشم‌هاي اين زني را كه جلويم ايستاد‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬فكر مي‌كنم ‌‌‌‬ ‫خيانت به قومش و رابطه با يك گاژه‪( 1‬ياد‌‌‌د‌‌‌اشت ويراستار‪ :‬بيگانه) و‬ ‫بايد رنج كشيد‌‌‌ه‪.‬‬ ‫سرافكند‌‌‌ه كرد‌‌‌ن پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رش‪ ،‬تا حاال د‌‌‌يگر هرچه ‌‌‌‬ ‫ببيند كه د‌‌‌‌خترش زند‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��ود و‬ ‫‌‌‌‬ ‫شايد وقتش است كه جهنمش تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كند از اين بد‌‌‌‌بختي كه‬ ‫‌تواند كمكش ‌‌‌‌‬ ‫ماند‌‌‌‌ه ‌‪ ،‬پول د‌‌‌‌رآورد‌‌‌‌ه و حتا مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌چارش است‪ ،‬بيرون بيايد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫م چيزي هم به جيب بزنم و د‌‌‌‌ر آيند‌‌‌‌ه‪،‬‬ ‫شايد با اين اطالعات بتوان ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫طايفه‌ي ما هم مش��مول الطافي بشود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وران َآش��فته‌اي است‪ ،‬همه‬ ‫‌گويند «نابغ��ه‌ي كوه‌هاي كارپات» مرد‌‌‌‌ه‪ ،‬صحنه‌ه��اي اعد‌‌‌‌ا ِم او را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫ش��ايد خود‌‌‌ش را د‌‌‌‌وباره نشان بد‌‌‌هد‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫نش��ان مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬اما همين فرد‌‌‌ا‬ ‫بفهمد كي با اوست و‬ ‫‌‌‌‬ ‫همه‌ي اين‌ها فقط يك كلك حرفه‌اي است تا‬ ‫كي به او خيانت مي‌كند‌‌‌‪.‬‬ ‫نوازنده‌ها به‌زود‌‌‌‌ي كارشان را شروع مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬بهتر است برسيم به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كار و كاسبي‌مان‪.‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌انم اين زن كجاست و مي‌توانم تو را ببرم پيشش‪».‬‬ ‫حاال د‌‌‌ارم يك‌كمي مهربان‌تر حرف مي‌زنم‪.‬‬ ‫«پس فكر مي‌كنم اين اطالعات ارزشي هم د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫جواب مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪« :‬فكرش را مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ».‬و پولي خيلي بيشتر از آنچه‬ ‫د‌‌‌‌ر نظر د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬به طرفم د‌‌‌‌راز مي‌‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«اين كفاف گرفتن تاكسي تا آنجا را هم نمي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‪124‬‬

‫‪1. gaje‬‬

‫«همين‌قد‌‌‌ر هم بعد‌‌‌كه رسيد‌‌‌م مي‌د‌‌‌‌هم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌ي��د مي‌كن��د‌‌‌‌‪ .‬به‌نظر‬ ‫احس��اس مي‌كنم ك��ه ب��راي اولين ب��ار ترد ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد د‌‌‌‌ر كيفش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زود پول را كه مي‬ ‫‌رسد از پيش رفتن مي‌ترسد‌‌‌‌‪‌‌ .‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫بگذارد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌گيرم‪.‬‬ ‫«فرد‌‌‌‌ا مي‌برمت پيش ليليانا‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌س��ت‌هايش مي‌لرزد‌‌‌‌‪ .‬نوش��يد‌‌‌ني د‌‌‌‌يگري مي‌خواهد‌‌‌‌‪ ،‬اما ناگهان‬ ‫‌ش��ود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌ش��ود و او را كه مي‌بيند‌‌‌‪ ،‬رنگش عوض مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد بار مي‬ ‫مرد‌‌‌‌ي ‌‌‌‌‬ ‫‌آيد ب ‌ه طرفش؛ اين‌طور مي‌فهمم كه همين د‌‌‌‌يروز و امروز‬ ‫و فورا ً مي ‌‌‌‬ ‫‌زنند كه انگار د‌‌‌‌وس��تان‬ ‫ش��ده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬اما طوري حرف مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با هم آش��نا‬ ‫مرد او را مي‌خواهد‌‌‌‌‪ .‬معلوم است كه د‌‌‌ختر‬ ‫قد‌‌‌‌يمي باشند‌‌‌‌‪ .‬چش��م‌هاي ‌‌‌‌‬ ‫مرد نوش��يد‌‌‌ني‬ ‫‌‌‌اند و بيش��تر ه��م تحريكش مي‌كند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫هم اين را مي‌د ‌‌‌‬ ‫‌نش��ينند و انگار ماجراي ماد‌‌‌‌ر كام ً‬ ‫ال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وتايي پشت ميز مي‬ ‫از ياد‌‌‌ش رفته‪.‬‬ ‫اما من نصفه‌ي د‌‌‌‌يگر پولم را مي‌خواهم‪ .‬وقتي مشروب را مي‌برم‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ارد و مي‌گويم فرد‌‌‌ا ساعت د‌‌‌‌ه صبح‬ ‫مي‌پرسم توي كد‌‌‌‌ام هتل اقامت د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌روم د‌‌‌‌نبالش‪.‬‬

‫‪125‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫‌‌‌ارد ــ‌ البته‬ ‫ك��رد كه نام��زد‌‌‌ي د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از اولين ليوان ش��راب‪ ،‬تعريف‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بي‌آنكه چيزي پرسيد‌‌‌‌ه باش��م ــ پليسي د‌‌‌‌ر اسكاتلند‌‌‌‌‌يارد‌‌‌‌‪ .‬معلوم است‬ ‫كه د‌‌‌‌اشت د‌‌‌‌روغ مي‌گفت؛ حتماً چشم‌هاي مرا خواند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬و د‌‌‌‌اشت‬ ‫‌كرد از من د‌‌‌‌وري كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫سعي مي ‌‌‌‌‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه من هم نامزد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ارم‪ ،‬پس بي‌حسابيم‪.‬‬ ‫بلند شد‌‌‌‌‪ .‬خيلي كم حرف زد‌‌‌‌يم‬ ‫بعد از شروع موسيقي‪ ،‬از جا ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ه د‌‌‌‌قيقه ‌‌‌‌‬ ‫ــ‌ هيچ از تحقيقم د‌‌‌‌رباره‌ي خون‌آشام‌ها نپرسيد‌‌‌‌‪ ،‬فقط مسائل معمولي‪،‬‬ ‫بعد د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م ــ يا‬ ‫نظرمان د‌‌‌‌رباره‌ي شهر‪ ،‬گالي ‌ه از وضع خيابان‌ها‪ .‬اما آنچه ‌‌‌‬ ‫خود را د‌‌‌‌ر تمام شكوهش‬ ‫‌‌‌‌ند ــ الهه‌اي كه ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر واقع همه د‌‌‌‌ر رستوران‌د‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫تجلي مي‌بخشيد‌‌‌‌‪ ،‬كاهنه‌اي كه فرشتگان و شياطين را احضار مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چش��م‌هايش بس��ته بود‌‌‌‌‪ ،‬انگار د‌‌‌‌يگر آگاه نبود‌‌‌ كيست‪ ،‬از كجاست‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا د‌‌‌‌نبال چيست؛ انگار د‌‌‌‌ر توسل به گذشته‌اش شناور بود‌‌‌‌‪ ،‬اكنونش‬ ‫آينده‌اش را مكاشفه و پيش��گويي مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬عفت و‬ ‫را آش��كار مي‌كرد‌‌‌‌ و ‌‌‌‌‬ ‫شهوانيت را با هم‪ ،‬پُرنوگرافي و مكاشفه را با هم و نيايش خد‌‌ا و طبيعت‬ ‫را با هم مي‌آميخت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ند و مشغول تماشاي آن اتفاق شد‌‌‌ند‌‌‌‪.‬‬ ‫هم ‌ه از خورد‌‌‌‌ن د‌‌‌‌ست كشيد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند‬ ‫‌‌‌‌ند كه سعي مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يگر از موسيقي پيروي نمي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬نوازند‌گان بود ‌‌‌‌‬ ‫‪126‬‬

‫كنند و آن رستوران د‌‌‌‌ر زيرزمين عمارتي قد‌‌‌‌يمي‬ ‫با گام‌هاي او همراهي ‌‌‌‌‬ ‫س‬ ‫د‌‌‌‌ر شهر سيبيو‪ ،‬معبد‌‌‌‌ي مصري شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬جايي كه پرستند‌گان ايزي ‌‬ ‫براي آيين‌هاي باروري جمع مي‌شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬بوي رست‌بيف و نوشيد‌‌‌ني به‬ ‫وارد همان جذبه كرد‌‌‌‌‪ ،‬همان تجربه‌ي‬ ‫شد كه ما را هم ‌‌‌‌‬ ‫بخوري مبد‌‌‌‌ل ‌‌‌‌‬ ‫ورود به بُعد‌‌‌‌ي ناشناخته‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خروج از جهان و‬ ‫سازهاي زهي و باد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌يگر نمي‌نواختند‌‌‌‌‪ ،‬فقط ضرب اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫‌كرد كه انگار د‌‌‌‌يگر آنجا نيست‪ ،‬عرق از صورتش‬ ‫آتنا طوري حركت مي ‌‌‬ ‫مي‌چكيد‌‌‌‌‪ ،‬پاهاي برهنه‌اش با قد‌‌‌‌رت بر كف چوبي مي‌كوبيد‌‌‌‌‪ .‬زني از‬ ‫شد و آرام ‌‪ ،‬د‌‌ستمالي د‌‌ور گرد‌‌ن و سينه‌ي او بست‪ ،‬چرا كه‬ ‫بلند ‌‌‬ ‫جايش ‌‌‬ ‫بود بلوزش از شانه‌هايش بيفتد‌‌‪ .‬اما آتنا ظاهرا ً متوجه‬ ‫هر لحظه ممكن ‌‌‬ ‫‌كرد كه‬ ‫نبود‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر كرات د‌‌‌‌يگر ب��ود‌‌‌‌‪ ،‬مرزهاي جهان‌هايي را تجربه مي ‌‌‌‌‬ ‫خود را نمي‌نمايند‌‌‌‪.‬‬ ‫تقريباً جهان ما را لمس مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬اما هرگز ‌‌‌‬ ‫م��رد ِم د‌‌‌‌اخل رس��توران ش��روع كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌ ب��ه د‌‌‌‌س��ت زد‌‌‌‌ن و همراهي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با موس��يقي و س��رعت حركت آتنا بيش��تر مي‌ش��د‌‌‌‪ ،‬با جذب انرژي آن‬ ‫زدن‌ها‪ ،‬با چ��رخ زد‌‌‌ن به د‌‌‌‌ور خود‌‌‌ش‪ ،‬با حفظ تع��اد‌‌‌ل د‌‌‌‌ر خالء ‌‪ ،‬با‬ ‫كف ‌‌‌‬ ‫گرفتن هرچيزي كه ما‪ ،‬ميرايان نگون‌بخت‪ ،‬براي تقد‌‌‌‌يم به آن فرش��ته‌ي‬ ‫متعالي د‌‌‌‌اشتيم‪.‬‬ ‫و ناگهان متوقف شد‌‌‌‌‪ .‬همه متوقف شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬از جمله نوازند‌گاني كه‬ ‫ضرب مي‌زد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬چش��م‌هايش هنوز بس��ته بود‌‌‌‌‪ ،‬اما اشك صورتش را‬ ‫فرياد زد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫پوشاند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬بازوهايش را به سمت باال گرفت و ‌‌‌‌‬ ‫«وقتي بميرم‪ ،‬مرا ايس��تاد‌‌‌ه د‌‌‌‌فن كنيد‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه همه‌ي عمرم روي‬ ‫زانوهايم زند‌گي كرد‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫كس��ي چيزي نگفت‪ .‬انگار از خواب عميقي بيد‌‌‌ار ش��د‌‌‌ه باشد‌‌‌‪،‬‬ ‫كرد و به طرف ميز آمد‌‌‌‌‪ ،‬انگار هيچ اتفاقي نيفتاد‌‌‌‌ه‬ ‫چشم‌هايش را باز ‌‌‌‌‬ ‫باشد‌‌‌‌‪ .‬اركستر از نواختن د‌‌‌‌ست كشيد‌‌‌‌‪ ،‬زوج‌ها د‌‌‌‌ر تالش براي سرگرم‬ ‫كرد‌‌‌‌ن خود‌‌‌‌شان‪ ،‬پيست را اشغال كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما فضاي آنجا انگار كام ً‬ ‫ال‬ ‫‪127‬‬

‫‌‌‌‌اختند و‬ ‫زود پرد ‌‌‌‌‬ ‫عوض ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌؛ مرد‌‌‌‌م حساب‌هايش��ان را خيل��ي ‌‌‌‌‬ ‫كم‌كم رستوران را ترك كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد نفس ت��ازه مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬پرس��يد‌‌‌‌م‪« :‬همه‌چيز‬ ‫وقتي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م هن��وز د ‌‌‌‌‬ ‫روبه‌راه است؟»‬ ‫«مي‌ترسم‪ .‬راه جايي را كشف كرد‌م كه نمي‌خواهم بروم‪».‬‬ ‫«همراه مي‌خواهي؟»‬ ‫پرسيد هتلم كجاست‪ .‬نشاني را به او د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با سر گفت‪« :‬نه»‪ .‬اما‬ ‫مستند تمام كرد‌‌‌‌م‪ ،‬به مترجمم گفتم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫روزهاي بعد‌‌‌‌‪ ،‬تحقيقاتم را براي فيلم‬ ‫‌‌‌‌د و از آن به بعد‌‌‌‌‪ ،‬فقط به اين د‌‌‌‌ليل د‌‌‌‌ر سيبيو‬ ‫با ماشين كرايه به بخارست برگرد ‌‌‌‌‬ ‫بوده‌ام و‬ ‫هرچند هميشه د‌‌‌نبال منطق ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ماند‌‌‌‌م كه مي‌خواستم او را د‌‌‌‌وباره ببينم‪.‬‬ ‫‌سازند و همين‌طوري كشفش نمي‌كنند‌‌‌‪ ،‬اما حس‬ ‫مي‌فهميد‌‌‌م عشق را مي ‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌م اگر د‌‌وباره او را نبينم‪ ،‬براي هميشه بخش مهمي از زند‌گي‌ام را د‌‌‌‌ر‬ ‫ترانسيلواني جا مي‌گذارم‪ .‬بعد‌‌‌‌ها اين موضوع به من ثابت شد‌‌‌‪ .‬با يكنواختي‬ ‫چند بار به ايستگاه رفتم‬ ‫و كسالت‌‪ ،‬با آن ساعت‌هاي بي‌پايان مي‌جنگيد‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫تا از ساعت‌هاي حركت اتوبوس به سمت بخارست مطلع شوم‪ ،‬كلي پول‬ ‫خرج تلفن به بي‌بي‌سي و نامزد‌‌‌‌م كرد‌‌‌‌م‪ ،‬بيشتر از آنچه بود‌‌‌‌جه‌ام به‌عنوان‬ ‫يك فيلمساز مستقل اجازه مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه كار هنوز آماد‌‌‌‌ه نيست‪،‬‬ ‫‌شايد هم يك هفته طول بكشد‌‌‌‪،‬‬ ‫شايد يكي د‌‌‌‌و روز‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫هنوز نكاتي ماند‌‌‌‌ه‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌شوند كسي ترانسيلواني‬ ‫پيچيده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬هميشه ناراحت مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫رومانيايي‌ها خيلي‬ ‫پيوند بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬تهيه‌كنن��د‌گان ظاهرا ً‬ ‫زيبا را به د‌‌‌‌اس��تان هولناك د‌‌‌‌راك��وال ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند بيشتر از زمان الزم آنجا بمانم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ند و اجازه د‌‌‌‌اد ‌‌‌‌‬ ‫متقاعد شد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سرانجام‬ ‫ما د‌‌‌‌ر تنها هتل شهر اقامت د‌‌‌‌اش��تيم‪ ،‬و يك روز او د‌‌‌‌وباره مرا د‌‌‌‌ر‬ ‫البي هتل د‌‌‌يد‌‌‌‪ .‬ظاهرا ً اولين مالقاتمان د‌‌‌‌ر ذهنش زند‌‌‌‌ه ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬اين‬ ‫شادي‌ام را پنهان كنم‪.‬‬ ‫كرد با هم بيرون برويم‪ .‬سعي كرد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫بار د‌‌‌‌عوتم ‌‌‌‌‬ ‫شايد من هم د‌‌‌‌ر زند‌گي او مهم بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد‌‌‌‌ها پي ب��رد‌‌‌‌م ك��ه جمله‌اي ك��ه د‌‌‌‌ر پاي��ان حركاتش گف��ت‪ ،‬از‬ ‫ضرب‌المثل‌هاي قد‌‌‌يمي كولي‌ها بود‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫‪128‬‬

‫ليليانا‪ ،‬خياط‪ ،‬نام خانواد‌گي نامعلوم‪.‬‬

‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬فقط‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به زمان حال حرف مي‌زنم‪ ،‬چرا كه براي ما زمان‬ ‫مكان هست‪ .‬و به‌خاطر اينكه انگار د‌‌‌يروز بود‌‌‌‪.‬‬ ‫تولد آتنا‪،‬‬ ‫بود كه موقع ‌‌‌‬ ‫تنها سنت قبيله‌اي كه پيروي نكرد‌‌‌‌م ‌‪ ،‬اين ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌انس��تند با يك گاژه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند مي‌د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ردَم كنارم نبود‌‌‌‪ .‬اما قابله‌ها آمد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫َم ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و مرا‬ ‫بند ناف را بريد‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬گره زد ‌‌‌‌‬ ‫خوابيده‌ام‪ .‬موهايم را باز كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كرد كه بچه را د‌‌‌‌ر تكه‌اي از‬ ‫زاياند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين مرحله‪ ،‬سنت حكم مي ‌‌‌‌‬ ‫بپيچند ‌‪ ،‬او فقط يك د‌‌‌‌س��تمال براي من به جا گذاش��ته‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫لباس پد‌‌‌‌رش‬ ‫بود كه گاهي به بيني‌ام مي‌چسباند‌‌‌م تا عطرش را بچشم و او را كنار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌م حس كنم‪ .‬حاال اين عطر براي هميشه محو مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ختر را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س��تمال بس��تم و گذاش��تم زمين‪ ،‬تا انرژي زمين را‬ ‫جذب كند‌‌‌‌‪ .‬همان‌جا مان��د‌‌‌‌م‪ ،‬بي‌آنكه بد‌‌‌‌انم چه حس��ي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ل يا چه‬ ‫فكري د‌‌‌‌ر سر د‌‌‌‌ارم‪ ،‬تصميمم را د‌‌‌‌يگر گرفته بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫گفتند اس��مي انتخاب كنم و اين اسم را به كس��ي نگويم ــ تنها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تعميد د‌‌‌‌خترم مي‌توانس��تم اس��مش را بگوي��م‪ .‬روغن مقد‌‌‌‌س‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد روي س��ينه‌اش‬ ‫بايد د‌‌‌‌و هفته‌ي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و طلس��م‌هايي كه ‌‌‌‌‬ ‫را به من د‌‌‌‌اد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌گذاشتم‪ .‬يكي گفت نگران نباش��م‪ ،‬تمام قبيله مسئوليت بچه را بر‬ ‫زود تمام‬ ‫بايد به انتقاد‌‌‌‌ات عاد‌‌‌‌ت كنم ــ د‌‌‌‌ير يا ‌‌‌‌‬ ‫گفتند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫عهد‌‌‌ه مي‌گيرد‌‌‌‪.‬‬ ‫‪129‬‬

‫‌‌‌‌ند كه بين غروب آفتاب و طلوع آن‬ ‫مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬اين را هم توصيه كرد ‌‌‌‌‬ ‫بود تس��ينواري‌ها (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت ويراستار‪:‬‬ ‫بيرون نروم‪ ،‬چرا كه ممكن ‌‌‌‬ ‫بعد‬ ‫كنن��د و از آ ‌ن به ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بياورند و تس��خيرمان‬ ‫‌‌‌‬ ‫ارواح پليد‌‌‌‌) به ما هجوم‬ ‫زند‌گي‌مان فاجعه مي‌شود‌‌‌‪.‬‬ ‫هفته‌ي بعد‌‌‌‌‪ ،‬صبح علي‌الطلوع‪ ،‬رفتم به مركز ايتام د‌‌‌‌ر سيبيو‪ ،‬و او را‬ ‫بيايد و او را ببرد‌‌‪ .‬اما‬ ‫اميد كه ماد‌‌‌‌ر مهرباني ‌‌‌‌‬ ‫گذاشتم پشت د‌‌‌‌ر‪ ،‬به اين ‌‌‌‌‬ ‫برد تو‪ .‬هرچي از د‌‌‌هنشان‬ ‫موقع عمل‪ ،‬پرستاري مچم را گرفت و مرا ‌‌‬ ‫‌اند و هميشه‬ ‫خوانده ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گفتند د‌‌‌‌يگر د‌‌‌‌س��ت ماها را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌ند ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌رآمد نثارم كرد ‌‌‬ ‫د ‌‌‬ ‫كسي مراقب است و ب ‌ه اين ساد‌گي‌ها نمي‌توانم از مسئوليت آورد‌‌‌‌ن‬ ‫بچه‌اي به د‌‌‌‌نيا ‌دَ‌‌ربروم‪.‬‬ ‫‌رود كه بچه‌اش را سر‬ ‫«البته از يك كولي جز اين هم انتظار نمي ‌‌‌‌‬ ‫راه بگذارد‌‌‌‌!»‬ ‫‌‌‌ند تم��ام اطالعاتم را د‌‌‌‌ر برگه‌اي ثب��ت كنم‪ .‬گفتم‬ ‫مجبورم كرد ‌‌‌‬ ‫س��واد ند‌‌‌ارم‪ .‬زن د‌‌‌‌وباره گفت‪« :‬بله‪ ،‬آد‌‌‌م از كولي چه توقعي د‌‌‌ارد‌‌‌؟‬ ‫‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر ضمن س��عي نكن ب��ا اطالعات د‌‌‌‌روغ م��ا را گ��ول بزني‪ ،‬وگرنه‬ ‫مي‌اند‌‌‌‌ازيمت توي هلفد‌‌‌‌وني‪ ».‬از ترس‪ ،‬حقيقت را گفتم‪.‬‬ ‫براي بار آخ��ر د‌‌‌‌خترم را نگاه ك��رد‌‌‌‌م و تنها چي��زي كه به فكرم‬ ‫كند عش��ق را پي��د‌‌‌‌ا كني‪ ،‬توي‬ ‫رس��يد‌‌‌‌‪ ،‬اين بود‌‌‌‌‪« :‬د‌‌‌‌ختر بي‌نام‪ ،‬خد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫زياد پيد‌‌‌‌ا كني‪».‬‬ ‫زند‌گي‌ات عشق ‌‌‌‌‬ ‫ياد شب‌هاي آبستني افتاد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫بعد ساعت‌ها د‌‌‌‌ر جنگل راه رفتم‪ .‬به ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫موقعي كه ه��م خاطرخ��واه آن د‌‌‌‌ختربچ��ه و مرد‌‌‌‌ي بود‌‌‌م ك��ه او را‬ ‫گذاشت توي شكمم‪ ،‬و هم ازشان نفرت د‌‌‌اشتم‪.‬‬ ‫مثل ه��ر زني‪ ،‬با اي��ن خيال بزرگ ش��د‌‌‌ه بود‌‌‌م كه ي��ك روزي‪،‬‬ ‫بگي��رد ‌‪ ،‬خان��ه‌ام را از بچه پركند‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‬ ‫بيايد و مرا‬ ‫ش��اهزاده‌ي قش��نگي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اي پرمحبت د‌‌‌‌رس��ت كنيم‪ .‬مثل اغلب زن‌ها‪ ،‬عاش��ق مرد‌‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��د‌‌‌‌م كه با او اص ً‬ ‫نب��ود ــ امـا كن��ارش اوقـاتي را‬ ‫‌‌‬ ‫ال از اين خبـرها‬ ‫‪130‬‬

‫گذراند‌‌‌م كه هيچ‌وقت ياد‌‌‌م نمي‌رود‌‌‪ .‬اوقات��ي كه د‌‌‌خترم نمي‌فهمد‌‌‌‪،‬‬ ‫چون كه براي ابد‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر س��ينه‌ي قبيله‌ام د‌‌‌‌اغ خورد‌‌‌‌ه است ‌‪ ،‬گاژه است‪،‬‬ ‫غريبه‪ ،‬د‌‌‌‌ختر بي‌پد‌‌‌‌ر‪ .‬مي‌توانس��تم نگهش د‌‌‌‌ارم‪ ،‬اما نمي‌خواس��تم او‬ ‫بكشد كه من از وقتي فهميد‌‌‌‌م آبستنم‪ ،‬كشيد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همان نكبتي را‬ ‫ش��ايد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گريه مي‌كرد‌‌‌‌م و به خود‌‌‌‌م چنگ مي‌‌زد‌‌‌م‪ ،‬با اين خيال كه‬ ‫كند كه كمت��ر فكر كنم‪ ،‬د‌‌‌‌وباره برگ��رد‌‌‌م به زند‌گي‪ ،‬به‬ ‫‌‌‌‌رد كاري ‌‌‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد و من هميشه‬ ‫سرافكند‌گي‌ام د‌‌‌‌ر قبيله ‌؛ كسي از د‌‌‌‌خترم مراقبت مي ‌‌‌‌‬ ‫بودم‌‌كه يك روزي‪ ،‬بزرگ كه شد‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وباره ببينمش‪.‬‬ ‫اميد زند‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫به اين ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر پناه د‌‌‌رختي نشستم روي زمين؛ اشكم بند‌‌‌ نمي‌آمد‌‌‌‪ .‬اما وقتي اشك‌‬ ‫چكيد روي تن د‌‌‌‌رخت‪ ،‬آرام��ش عجيب و غريبي مرا‬ ‫‌‌‬ ‫و خ��ون زخم‌هام‬ ‫گرفت‪ .‬انگار صد‌‌‌ايي شنيد‌‌‌‌م كه مي‌گفت نگران نباش‪ ،‬خون و اشك‌هايت‬ ‫راه د‌‌‌‌ختر را پاك كرد‌‌‌‌ه و رنج مرا كم مي‌كند‌‌‪ .‬از آن موقع‪ ،‬هر وقت يأس‬ ‫و نوميد‌‌‌‌ي مرا مي‌گيرد‌‌‪ ،‬ياد‌‌‌‌ اين صد‌‌‌ا مي‌افتم و آرام مي‌شوم‪.‬‬ ‫براي همين‪ ،‬وقتي همراه ُرم باروي طايفه‌مان آمد‌‌‌‪ ،‬تعجب نكرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بود‬ ‫قهوه خواس��ت‪ ،‬نوش��يد‌‌‌‌‪ ،‬با طعنه خند‌‌‌‌ي��د‌‌‌‌‪ ،‬و رفت‪ .‬ص��د‌‌‌ا گفته ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌د و حاال اينجاس��ت‪ ،‬جلوي من‪ .‬قشنگ است‪ ،‬شبيه پد‌‌‌‌رش‬ ‫برمي‌گرد ‌‌‌‌‬ ‫شايد به‌خاطر آنكه روزي‬ ‫‌‌‌‌ارد ــ ‌‌‌‌‬ ‫است‪ ،‬نمي‌د‌‌‌‌انم چه احساسي به من د ‌‌‌‌‬ ‫گذاشته‌امش سر راه از من بد‌‌‌ش مي‌آيد‌‌‪ .‬الزم نيست د‌‌‌‌ليل بياورم كه‬ ‫چرا اين كار را كرد‌‌‌‌م؛ هيچ‌كس تو د‌‌‌‌نيا نمي‌فهمد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌گذرد و هيچ‌كد‌‌‌‌ام چيزي نمي‌گوييم‪ ،‬فقط نگاه مي‌كنيم‬ ‫عمري مي ‌‌‌‌‬ ‫ـ��ـ بي‌لبخند‌‌‌‌‪ ،‬بي‌گري��ه‪ ،‬بي‌‌هيچي‪ .‬موج عش��قي از ته روح��م بيرون‬ ‫‌‌‌‌اند من چه احساسي د‌‌‌‌ارم؟‬ ‫‌خواهد بد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫مي‌زند‌‌‌‌‪ ،‬نمي‌د‌‌‌‌انم د‌‌‌لش مي‬ ‫«گرسنه‌اي؟ چيزي مي‌خوري؟»‬ ‫‌گويد آره‪ .‬مي‌رويم به اتاق‬ ‫غريزه‪ .‬هميشه اول غريزه‪ .‬با سرش مي ‌‌‬ ‫كوچكي كه د‌‌‌‌ر آن زند‌گي مي‌كنم ــ‌ همزمان نش��يمن و اتاق‌خواب‬ ‫و آشپزخانه و آتليه‌ي خياطي‌ام اس��ت‪ .‬اتاق را براند‌‌‌از مي‌كند‌‌‌‪ ،‬هول‬ ‫‪131‬‬

‫برش د‌‌‌اش��ته‪ ،‬اما به روي خود‌‌‌م نمي‌آورم‪ :‬مي‌روم به طرف اجاق و‬ ‫با د‌‌‌‌و تا بشقاب سوپ غليظ س��بزيجات و روغن حيواني برمي‌گرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫قهوه‌ي پررنگ د‌‌‌‌رست مي‌كنم و وقتي مي‌خواهم شكر بريزم‪ ،‬اولين‬ ‫جمله‌اش را مي‌شنوم‪:‬‬ ‫«لطفاً تلخ‪ .‬نمي‌د‌‌‌‌انستم انگليسي بلد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ي��اد گرفتم‪ ».‬اما جل��وي زبانم را‬ ‫مي‌خواهم بگوي��م‪« :‬از پد‌‌‌‌رت ‌‌‌‌‬ ‫مي‌گيرم‪ .‬بي‌حرف غ��ذا مي‌خوري��م و هرچي كه وق��ت مي‌گذرد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌رس��د ‌‪ ،‬آنجا با د‌‌‌‌خترم نشسته‌ام‪ ،‬د‌‌‌‌ور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كم‌كم همه‌چيز به‌نظرم آشنا مي‬ ‫د‌‌‌‌نيا چرخيد‌‌‌‌ه و حاال برگشته‪ ،‬راه‌هاي د‌‌‌‌يگر را تجربه كرد‌‌‌ه و به خانه‬ ‫برگشته‪ .‬مي‌د‌‌‌‌انم خيال است‪ ،‬اما زند‌گي آن‌قد‌‌‌‌ر لحظات واقعيت تلخ‬ ‫‌ارزد كمي هم خيالبافي كنم‪.‬‬ ‫نصيبم كرد‌‌‌‌ه كه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كند به تابلويي روي د‌‌‌‌يوار‪« :‬اين قد‌‌‌‌يس كي است؟»‬ ‫اشاره مي ‌‌‬ ‫«قد‌‌‌يسه س��ارا‪ ،‬حامي كولي‌ها‪ .‬هميش��ه د‌‌‌‌لم مي‌خواست بروم به‬ ‫زيارت كليسايش د‌‌‌‌ر فرانسه‪ ،‬اما نمي‌توانيم اينجا را ترك كنيم‪ .‬به ما‬ ‫گذرنامه نمي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬و اجازه‌ي سفر‪ ،‬و‪»...‬‬ ‫مي‌خواهم بگويم‪« :‬حتا اگر هم بد‌‌‌‌هن��د‌‌‌‌‪ ،‬پول ند‌‌‌‌اريم‪ ».‬اما جمله‌ام‬ ‫كند ازش پول مي‌خواهم‪.‬‬ ‫شايد فكر ‌‌‌‌‬ ‫را قطع مي‌كنم‪‌‌ .‬‬ ‫«‪ ...‬و خيلي گرفتار كارمم‪».‬‬ ‫سكوت برمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬سوپش را تمام مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬سيگاري مي‌گيراند‌‌‪،‬‬ ‫چشم‌هايش چيزي‪ ،‬احساسي‪ ،‬نشان نمي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌يد د‌‌‌‌وباره مرا ببينيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«فكر مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫ش��نيده‌ام كه به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جواب مي‌د‌‌‌‌ه��م آره‪ .‬د‌‌‌‌يروز ه��م از زن ُرم بارو‬ ‫رستوران او رفته‪.‬‬ ‫«توفان توي راه است‪ .‬كمي نمي‌خوابيد‌‌‌‌؟»‬ ‫‌وزد ‌‪ ،‬كند‌‌‌‌تر از د‌‌‌‌يروز هم‬ ‫باد تند‌‌‌‌تر نمي ‌‌‌‌‬ ‫«س��ر و صد‌‌‌‌ايي نمي‌آيد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫نمي‌وزد‌‌‌‌‪ .‬ترجيح مي‌د‌‌‌‌هم حرف بزنيم‪».‬‬ ‫‪132‬‬

‫«باور كن‪ .‬هرقد‌‌‌‌ر بخواهم وقت د‌‌‌‌ارم‪ ،‬تمام عمرم را د‌‌‌ارم تا كنار‬ ‫تو بگذرانم‪».‬‬ ‫«االن اين را نگو‪».‬‬ ‫اد‌‌‌‌امه مي‌د‌‌‌‌هم‪« :‬اما خس��ته‌اي‪ ».‬به رويم نم��ي‌آورم كه حرفش را‬ ‫‌‌‌‌ارد نزد‌‌‌‌يك مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬مثل همه‌ي‬ ‫ش��نيده‌ام‪ .‬توفاني را مي‌بينم ك��ه د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كند و با‬ ‫ي مي‌آورد‌‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌ش��ت‌ها را هم آبي��اري مي ‌‌‌‬ ‫توفان‌ه��ا‪ ،‬ويران ‌‬ ‫باران‪ ،‬حكمت آسمان‌ها هم مي‌بارد‌‌‌‪ .‬توفان هرچه خشمگين‌تر باشد‌‌‌‪،‬‬ ‫زود‌‌‌تر مي‌گذرد‌‌‌‪.‬‬ ‫ياد گرفته‌ام چه‌طور با توفان روبه‌رو بشوم‪.‬‬ ‫خد‌‌‌‌ا را شكر كه من ‌‌‌‬ ‫انگار عذراه��اي د‌‌‌‌ريا صد‌‌‌‌ايم را ش��نيد‌‌‌‌ه باش��ند‌‌‌‌‪ ،‬قط��رات باران‬ ‫‌چكد روي س��قف روئي��ن‪ .‬د‌‌‌‌ختر س��يگارش را تمام‬ ‫يكي‌يكي مي ‌‌‬ ‫‌كشد‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ستش را مي‌گيرم و مي‌برمش به طرف تختم‪ .‬د‌‌‌‌راز مي ‌‌‌‌‬ ‫و چشم‌هايش را مي‌بند‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چن��د وقت خوابيد‌‌‌‌؛ تم��ام مد‌‌‌‌ت تماش��ايش كرد‌‌‌‌م و به‬ ‫‌‌‌‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌انم‬ ‫چيزي فكر نكرد‌‌‌م‪ .‬همان صد‌‌‌ايي كه روزي توي جنگل شنيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫حاال مي‌گفت همه‌چيز روبه‌راه اس��ت‪ ،‬نگران نب��اش‪ ،‬تحوالتي كه‬ ‫ايجاد مي‌كند‌‌‌‪ ،‬هميشه مطلوب است‪ ،‬به شرط آنكه‬ ‫‌‌‌‬ ‫سرنوشت د‌‌‌‌ر آد‌‌‌م‬ ‫بد‌‌‌‌انيم رمزشان را چه‌طور باز كنيم‪ .‬نمي‌د‌‌‌‌انستم كي او را از يتيمخانه‬ ‫برد‌‌‌‌اشت‪ ،‬تربيت كرد‌‌‌‌‪ ،‬از او اين زن را ساخت كه روي پاي خود‌‌‌ش‬ ‫بماند و زند‌گي‬ ‫گذاشتند د‌‌‌‌خترم زند‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫ايس��تاد‌‌‌ه‪ .‬براي اين خانواد‌‌‌‌ه كه‬ ‫حس��ودي‌ام شد‌‌‪ ،‬مأيوس‬ ‫‌‌‌‬ ‫بهتري د‌‌‌‌اشته باش��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌عا كرد‌‌‌م‪ .‬وسط د‌‌‌‌عا‬ ‫شد‌‌‌م‪ ،‬پشيمان ش��د‌‌‌م‪ ،‬از صحبت با قد‌‌‌يسه سارا د‌‌‌‌س��ت كشيد‌‌‌م‪ .‬واقعاً‬ ‫بود‬ ‫بود كه او را به من برگرد‌‌‌اند‌‌‌؟ پيش رويم تمام آن چيزهايي ‌‌‌‬ ‫مهم ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد ‌ه بود‌‌‌م و د‌‌‌‌يگر به‌د‌‌‌‌ست نمي‌آورد‌‌‌م‪.‬‬ ‫كه از د‌‌‌‌ست د ‌‌‌‌‬ ‫اما تجلي جسماني عشقم هم همان‌جا جلويم بود‌‌‌‪ .‬هيچ‌‌چيز نمي‌د‌‌‌‌انستم‪،‬‬ ‫اما همه‌چيز برايم آشكار شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬صحنه‌هايي به سرم برگشت كه به‬ ‫‪133‬‬

‫خود‌كشي فكر كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬به سقط جنين‪ ،‬خيال كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م آن گوشه‌ي‬ ‫د‌‌‌نيا را پشت س��ر بگذارم و تا جايي كه پاهايم رمق د‌‌‌اشته باشد‌‌‌‪ ،‬پاي‬ ‫پياد ‌ه د‌‌‌‌ور بشوم‪ ،‬لحظه‌اي كه خون و اشكم را د‌‌‌يد‌‌‌م روي تن د‌‌‌‌رخت‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد بيش��تر به‬ ‫آن وق��ت كه با طبيعتي ح��رف زد‌‌‌م كه از آن لحظه به ‌‌‌‌‬ ‫افراد كمي د‌‌‌‌ر قبيله‌ام اين‬ ‫نكرد ــ با اينكه ‌‌‌‌‬ ‫آمد و د‌‌‌يگر مرا ول ‌‌‌‌‬ ‫چشمم ‌‌‬ ‫را مي‌د‌‌‌‌انستند‌‌‌‌‪ .‬حامي‌ام كه مرا د‌‌‌‌ر حال تخليه‌ي خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر جنگل پيد‌‌‌‌ا‬ ‫كرد‌‌‌‌‪ ،‬همه‌ي اين‌ها را د‌‌‌‌رك مي‌كرد‌‌‌‪ ،‬اما او تازه مرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫باد محوش مي‌كند‌‌‌‪ ،‬برق آس��مان‬ ‫مي‌گفت‪« :‬نور ناپايد‌‌‌‌ار اس��ت‪‌‌‌ ،‬‬ ‫خورشيد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫روشنش مي‌كند‌‌‌‪ ،‬هيچ‌وقت همين‌طوري آنجا نيست كه مثل‬ ‫‌ارزد به‌خاطرش بجنگي‪».‬‬ ‫بد‌‌‌‌رخشد‌‌‌‌‪ ،‬اما مي ‌‌‌‌‬ ‫كرد كه‬ ‫متقاعد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد و طايف��ه را‬ ‫بود كه مرا قبول ‌‌‬ ‫او تنها كس��ي ‌‌‌‌‬ ‫بود كه آن‌قد‌‌‌ر از او‬ ‫‌‌‌‌هند توي د‌‌‌نيايش��ان بمانم‪ .‬تنها كس��ي ‌‌‌‬ ‫اجازه بد ‌‌‌‌‬ ‫تبعيد مرا بگيرد‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌ند تا جلوي ‌‌‌‌‬ ‫حساب مي‌برد ‌‌‬ ‫بود كه هيچ‌وقت د‌‌‌‌ختر مرا ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬وقتي‬ ‫و متأس��فانه‪ ،‬تنها كس��ي ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌خترم بي‌حركت د‌‌‌‌ر بس��تر من بود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌خت��ري كه حتماً ت��وي ناز و‬ ‫نعمت بزرگ شد‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬به‌خاطر حامي‌ام گريه كرد‌‌‌‌م‪ .‬هزار تا سؤال از‬ ‫‌‌‌‌رخوانده‌اش كي‌ا‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬كجا زند‌گي مي‌كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سرم گذشت ــ پد‌‌‌‌ر و ماد‬ ‫د‌‌‌‌انش��گاه رفته؟ عاشق ش��د‌‌‌‌ه؟ برنامه‌ي زند‌گي‌اش چي است؟ اما من‬ ‫بود زير پا‪‌،‬برعكس‪.‬‬ ‫نبود‌‌‌‌م كه تمام د‌‌‌نيا را به د‌‌‌‌نبال آن يكي گذاشته ‌‌‬ ‫بايد جواب مي‌د‌‌‌اد‌‌‌م‪.‬‬ ‫پس من آنجا نبود‌‌‌م كه بپرسم‪ ،‬فقط ‌‌‬ ‫چشم‌هايش را باز كرد‌‌‌‌‪ .‬فكر كرد‌‌‌‌م موهايش را ناز كنم‪ ،‬محبتي را‬ ‫نثارش كنم كه تمام اين سال‌ها ازش د‌‌‌‌ريغ كرد‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬اما نمي‌د‌‌‌‌انستم‬ ‫چه‌كار مي‌كند‌‌‪ .‬ترجيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م جلوي خود‌‌‌‌م را بگيرم‪.‬‬ ‫«آمده‌اي به اينجا تا بفهمي چرا ‪»...‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«نه‪ .‬نمي‌خواهم بد‌‌‌‌انم ماد‌‌‌‌ر چرا د‌‌‌‌خترش را سر راه مي‌گذارد‌‌‌‌‪ ،‬براي‬ ‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين كار د‌‌‌ليلي‬ ‫‪134‬‬

‫حرفش جگرم را سوزاند‌‌‪ ،‬اما جواب ند‌‌‌اشتم‪.‬‬ ‫«من كي هستم ‌؟ چه خوني د‌‌‌‌ر رگ‌هاي من جاري است؟ د‌‌‌‌يروز‪،‬‬ ‫بعد از اينك��ه فهميد‌‌‌‌م مي‌توانم ش��ما را ببينم‪ ،‬ي��ك وضعيت هول و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وحش��ت مطلق را حس كرد‌‌‌‌م‪ .‬از كجا شروع كنم؟ شما‪ ،‬مثل همه‌ي‬ ‫‌‌‌‌يد با ورق فال بگيريد‌‌‌‌‪ ،‬مگر نه؟»‬ ‫كولي‌ها‪ ،‬حتماً بلد ‌‌‌‌‬ ‫يگاژه‌ها اين كار را مي‌كنيم‪ .‬با اين كار پول د‌‌‌رمي‌آوريم‪.‬‬ ‫«نه‪ .‬فقط برا ‌‬ ‫ل نمي‌گيريم‪ ،‬كف‌بيني نمي‌كنيم‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ر ميان خود‌‌‌‌مان هيچ‌وقت با ورق فا ‌‬ ‫هيچ‌جوري سعي نمي‌كنيم آيند‌‌‌‌ه را ببينيم‪ .‬و تو‪»...‬‬ ‫هرچن��د زني كه م��را به د‌‌‌‌ني��ا آورد‌‌‌‌‪ ،‬مرا به‬ ‫‌‌‌‬ ‫«عضو اي��ن طايفه‌ام‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ورد‌‌‌‌ست‌ها فرستاد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«بله‪».‬‬ ‫‌‌‌ي��ده‌ام‪ ،‬مي‌توانم‬ ‫«پس من اينجا چه مي‌كن��م؟ حاال كه ت��و را د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌ارد تمام مي‌شود‌‌‌‪».‬‬ ‫برگرد‌‌‌م به لند‌‌‌ن‪ .‬تعطيالتم د ‌‌‌‬ ‫«مي‌خواهي بد‌‌‌‌اني پد‌‌‌‌رت كيست؟»‬ ‫«عالقه‌اي ند‌‌‌‌ارم‪».‬‬ ‫و آن وق��ت فهميد‌‌‌‌م ك��ه مي‌‌توانم كمكش كنم‪ .‬ان��گار صد‌‌‌ايي‬ ‫غريبه از د‌‌‌‌هانم خارج شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«خون��ي را ك��ه د‌‌‌‌ر رگ‌هاي م��ن ج��اري اس��ت و د‌‌‌‌ر قلب تو‪،‬‬ ‫بهتر بشناس‪».‬‬ ‫بود ك��ه از د‌‌‌ه��ان من حرف م��ي‌زد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ختر برگش��ت و‬ ‫اس��تاد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫چشم‌هايش را بست و تقريباً د‌‌‌‌و ساعت تمام خوابيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بع��د برد‌‌‌مش به حومه‌ي س��يبيو‪ ،‬جايي ك��ه از خانه‌هاي آن‬ ‫روز ‌‌‌‌‬ ‫منطقه‌‪ ،‬موزه‌اي ساخته بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬براي بار اول لذت آماد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ن صبحانه‬ ‫را برايش تجربه كرد‌‌‌‌م‪ .‬كمتر خست ‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬كمتر عصبي بود‌‌‪ ،‬چيزهايي‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي فرهن��گ كولي‌ه��ا از من مي‌پرس��يد‌‌‌‌‪ ،‬با اينك��ه هيچ‌وقت‬ ‫خود من بيشتر بد‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ .‬كمي هم از زند‌گي خود‌‌‌‌ش‬ ‫نخواست د‌‌‌‌رباره‌ي ‌‌‬ ‫‪135‬‬

‫شده‌ام! نه از شوهرش چيزي گفت و نه از‬ ‫گفت‪ ،‬فهميد‌‌‌‌م ماد‌‌‌‌ربزرگ ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌رخوانده‌اش‪ .‬گفت د‌‌‌‌ر سرزميني خيلي د‌‌‌‌ور از آنجا‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌رخواند ‌ه و ماد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پد‬ ‫‌‌‌‌د سر كارش‪.‬‬ ‫بايد برگرد ‌‌‌‌‬ ‫زمين مي‌فروشد‌‌‌‌‪ ،‬و به‌زود‌‌‌‌ي ‌‌‌‌‬ ‫گفتم مي‌توانم ياد‌‌‌‌ش بد‌‌‌‌هم كه طلس��م‌هاي رفع بال د‌‌‌رست كند‌‌‌‪.‬‬ ‫عالقه‌اي ند‌‌‌اشت‪ .‬اما وقتي از گياهان د‌‌‌‌رمانبخش گفتم‪ ،‬از من خواست‬ ‫ياد‌‌‌‌ش بد‌‌‌‌هم آن‌ها را بشناسد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر باغي‪ ،‬سعي كرد‌‌‌‌م تمام علم و معرفتم‬ ‫را به او منتقل كنم‪ ،‬با اينكه مطمئن بود‌‌‌‌م همين‌كه به موطنش برگرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌برد ــ موطني كه پي برد‌‌‌‌م اسمش لند‌‌‌‌ن است‪.‬‬ ‫ياد مي ‌‌‌‌‌‬ ‫همه‌اش را از ‌‌‌‌‬ ‫«زمين مال ما نيس��ت‪ ،‬ما م��ال زمينيم‪ :‬قد‌‌‌‌يم‌ها ك��ه همه‌اش توي‬ ‫س��فر بود‌‌‌يم‪ ،‬هرچ��ي د‌‌‌ور و برمان بود‌‌‌‪ ،‬م��ال ما ب��ود‌‌‌‪ :‬گياه‌ها‪ ،‬آب‪،‬‬ ‫چش��م‌اند‌‌‌‌ازهايي كه كاروان‌هاي ما از آن‌ها مي‌گذش��تند‌‌‌‌‪ .‬قوانين ما‬ ‫‌مانند و ما ضعفا‪ ،‬ما تبعيد‌‌‌‌يان ابد‌‌‌‌ي‪،‬‬ ‫زند ‌ه مي ‌‌‌‌‬ ‫قوانين طبيعت بود‌‌‌‌‪ :‬اقويا ‌‌‌‌‬ ‫ياد گرفتيم كه نيرويمان را پنهان كنيم و فقط موقع ضرورت ازشان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫استفاد‌‌‌ه كنيم‪.‬‬ ‫خود‬ ‫‘ما اعتقا ‌د د‌اريم كه خ��د‌‌ا صرفاً خالق كيهان نيس��ت‪ ،‬خد‌‌ا ‌‌‬ ‫كيهان است و ما د‌‌ر خد‌‌اييم و او د‌‌ر ماست‪ .‬اما‪»...‬‬ ‫مكث كرد‌‌‌‌م‪ .‬اما تصميم گرفتم اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم‪ ،‬با اين كار به خاطره‌ي‬ ‫حامي‌ام احترام مي‌گذاشتم‪.‬‬ ‫«‪ ...‬به‌نظر من‪ ،‬بهتر اس��ت او را فرش��ته‌ي م��اد‌‌‌ر بخوانيم‪ .‬نه آن‬ ‫زني كه د‌‌‌‌خترش را د‌‌‌‌ر يتيمخانه ول مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬كس��ي كه د‌‌‌‌رون ماست‬ ‫و وقتي د‌‌‌‌ر خطريم‪ ،‬مراقب ماس��ت‪ .‬هميشه با ماس��ت وقتي وظايف‬ ‫روزانه‌مان را با عشق و ش��اد‌‌‌‌ي انجام مي‌د‌‌‌‌هيم و مي‌فهميم رنجي ‌‌‌د ‌ر‬ ‫كار نيست و هرچيزي فقط روشي براي بزرگد‌‌‌‌اشت خلقت است‪».‬‬ ‫آتنا ــ حاال د‌‌‌‌يگر اسمش را مي‌د‌‌‌‌انستم ــ چشم‌هايش را به طرف‬ ‫يكي از خانه‌هاي د‌‌‌‌اخل باغ گرد‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«آن چيست؟ كليساست؟»‬ ‫‪136‬‬

‫س��اعت‌هايي كه د‌‌‌‌ر كنار او گذراند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬قواي��م را تازه كرد‌‌‌ه‬ ‫‌خواهد موض��وع را عوض كن��د‌‌‌‌؟ پيش از‬ ‫‌‌‬ ‫بود‌‌‌‪ .‬پرس��يد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ل��ش مي‬ ‫جواب‪ ،‬فكري كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«مي‌توانم باز هم به چيزي كه مي‌خواه��ي بگويي‪ ،‬گوش بد‌‌‌هم‪.‬‬ ‫خوانده‌ام‪ .‬اينكه‬ ‫‌‌‌‬ ‫اما قبل از آمد‌‌‌ن به اينجا د‌‌‌رباره‌ي س��نت كولي‌ه��ا‬ ‫‌گوييد با آن فاصله د‌‌‌ارد‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫ي��اد د‌‌اد‌‌‪ .‬او چيزهايي مي‌د‌‌‌‌انس��ت كه‬ ‫ب��ود كه به م��ن ‌‌‬ ‫«حامي‌ام ‌‌‌‌‬ ‫كرد مرا د‌‌‌‌وباره بين خود‌‌‌ش��ان قبول‬ ‫كولي‌ها نمي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪ ،‬قبيله را واد‌‌‌ار ‌‌‌‬ ‫ياد مي‌گرفتم‪ ،‬قد‌‌‌‌رت ماد‌‌‌‌ر را نش��انم‬ ‫كنن��د‌‌‌‪ .‬و‪ ،‬همين‌طور ك��ه از او ‌‌‬ ‫ِ‬ ‫بركت ماد‌‌‌ر بود‌‌‌ن را پس زد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ...‬آ ‌ن هم من‪ ،‬كه‬ ‫بوته‌ي كوچكي را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ست گرفتم‪.‬‬ ‫«اگر روزي پس��رت تب كرد‌‌‌‌‪ ،‬او را بگذار كنار گياه جواني مثل‬ ‫‌رس��د به گياه‪ .‬اگر خود‌‌‌‌ت‬ ‫‌‌‬ ‫بعد برگ‌هايش را تكان بد‌‌‌‌ه‪ :‬تب مي‬ ‫اين‪‌‌ ،‬‬ ‫هم عصبي شد‌‌‌‌ي همين كار را بكن‪».‬‬ ‫«ترجيح مي‌د‌‌‌‌هم باز هم د‌‌‌‌رباره‌ي حامي‌ات صحبت كني‪».‬‬ ‫كرد تا با‬ ‫بود كه موجود‌‌‌‌ي را خلق ‌‌‌‌‬ ‫«گفت اولش‪ ،‬خلقت آن‌قد‌‌‌ر تنها ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و از آن‬ ‫او حرف بزند‌‌‪ .‬اين د‌‌‌‌و تا‪ ،‬عاشقانه‪ ،‬شخص سومي را خلق كرد ‌‌‌‌‬ ‫موجود د‌‌‌‌يگر‪ .‬از كليسايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شد به هزاران‪ ،‬ميليون‌ها‬ ‫بعد‌همه‌چيز تكثير ‌‌‌‌‬ ‫به ‌‌‌‌‬ ‫معبد من‬ ‫پرسيد‌‌‌‌ي كه د‌‌‌‌يد‌‌‌‌يم‪ :‬تاريخش را نمي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬برايم مهم نيست ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫باغ است ‌‪ ،‬آسمان است‪ ،‬آب د‌‌‌‌رياچه و نهري است كه د‌‌‌‌رياچه را تغذيه‬ ‫‌‌‌‌ارند ‌‪ ،‬نه آن‌هايي‬ ‫‌اند كه مثل من اين فكر را د ‌‌‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬مرد‌‌‌‌م من كساني ‌‌‌‬ ‫قصد د‌‌‌‌اري برگرد‌‌‌ي به خانه؟»‬ ‫پيوند خوني د‌‌‌‌ارند‌‌‪ .‬كي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه با من‬ ‫«شايد فرد‌‌‌‌ا‪ .‬البته اگر مزاحم نباشم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌اغ د‌‌‌‌يگري بر جگرم‪ ،‬اما نمي‌توانستم چيزي بگويم‪.‬‬ ‫‌خواهد بمان‪ .‬فقط براي اين پرسيد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌لم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«تا هر وقت د‌‌‌‌لت مي‬ ‫‌خواهد براي آمد‌‌‌نت سور بد‌‌‌هم‪ .‬اگر حرفي ند‌‌‌اري‪ ،‬امشب‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‪137‬‬

‫چيزي نمي‌گوي��د‌‌‌‪ ،‬س��كوتش را عالمت رضا مي‌گي��رم‪ .‬به خانه‬ ‫بايد به هتلش د‌‌‌‌ر‬ ‫‌گويد كه ‌‌‌‌‬ ‫برمي‌گرد‌‌‌‌يم‪ ،‬د‌‌‌‌وباره غذايش مي‌د‌‌‌‌هم‪ ،‬مي ‌‌‬ ‫چند لباس برد‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬وقتي برمي‌گ��رد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ ،‬ترتيب همه‌چيز‬ ‫برود و ‌‌‌‌‬ ‫س��يبيو ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اده‌ام‪ .‬مي‌رويم به تپه‌اي د‌‌‌‌ر جنوب ش��هر‪ ،‬مي‌نش��ينيم د‌‌‌‌ور آتشي‬ ‫را د ‌‌‌‌‬ ‫گيرانده‌ايم‪ ،‬س��از مي‌زنيم ‌‪ ،‬آواز مي‌خوانيم ‌‪ ،‬مي‌جنبيم‪ ،‬قصه‬ ‫‌‌‌‬ ‫كه تازه‬ ‫مي‌گوييم‪ .‬او خود‌‌‌ش را قاطي نمي‌كند‌‌‪ ،‬ام��ا د‌‌‌‌ر تمام برنامه‌ها حضور‬ ‫ش��اد اس��ت‪،‬‬ ‫‌‌‬ ‫ن س��ال‌ها‪ ،‬اول بار اس��ت كه د‌‌‌لم‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬ت��وي تمام اي ‌‬ ‫براي اينكه مي‌توانم مراس��مي براي د‌‌‌‌خترم ترتيب بد‌‌‌‌هم و با هم اين‬ ‫زنده‌ايم ‌‪ ،‬س�لامت‪ ،‬غرق د‌‌‌‌ر‬ ‫معجز ‌ه را جش��ن بگيريم كه جفتم��ان ‌‌‌‌‬ ‫محبت ماد‌‌‌‌ر اعظم‪.‬‬ ‫‌‌رود د‌‌‌‌ر هتل بخوابد‌‌‌‌‪ .‬مي‌پرسم آيا‬ ‫‌گويد كه ش��ب مي ‌‌‌‌‬ ‫باالخره مي ‌‌‌‌‬ ‫‌گويد نه‪ .‬فرد‌‌‌‌ا برمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد از هم خد‌‌‌‌احافظي كنيم؟ مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫يك هفته‌ي تم��ام‪‌ ،‬م��ن و د‌‌‌‌خترم د‌‌‌‌ر س��تايش كيهان ش��ريك‬ ‫مي‌شويم‪ .‬يكي از اين شب‌ها‪ ،‬د‌‌‌‌وستي را با خود‌‌‌‌ش آورد‌‌‌‌‪ ،‬اما اصرار‬ ‫مرد‬ ‫بگويد كه او د‌‌‌‌وست‌پسرش نيست‪ ،‬پد‌‌‌‌ر پسرش هم نيست‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌اشت‬ ‫پرسيد اين آيين‌ها ستايش كي‬ ‫‌‌‌‬ ‫كه حتماً د‌‌‌‌ه سالي از او بزرگ‌تر بود‌‌‌‪،‬‬ ‫است؟ توضيح د‌‌‌اد‌‌‌م كه حامي‌ام مي‌گفت با ستايش يك نفر او را از‬ ‫جهان خود‌‌‌‌مان بيرون مي‌كنيم‪ .‬چيزي را ستايش نمي‌كنيم‪ ،‬فقط د‌‌‌‌اريم‬ ‫با خلقت ارتباط برقرار مي‌كنيم‪.‬‬ ‫«اما د‌‌‌‌عا كه مي‌خوانيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«شخصاً به د‌‌‌‌رگاه ساراي قد‌‌‌‌يس د‌‌‌‌عا مي‌كنم‪ .‬اما اينجا ما جزئي از‬ ‫همه‌چيزيم ‌‪ ،‬به جاي د‌‌‌‌عا كرد‌‌‌‌ن‪ ،‬جشن مي‌گيريم‪».‬‬ ‫گمان مي‌كنم آتنا از جوابم احس��اس غرور ك��رد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر واقع فقط‬ ‫د‌‌‌‌اشتم كلمات حامي‌ام را تكرار مي‌كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«براي چ��ه اي��ن كار را د‌‌‌‌س��ته‌جمعي مي‌كنيد‌‌‌‪ ،‬مگ��ر نمي‌توانيم‬ ‫خود‌‌‌مان تنهايي ارتباطمان را با كيهان جشن بگيريم؟»‬ ‫‪138‬‬

‫خود منند‌‌‌‌‪ .‬من هم د‌‌‌‌يگرانم‪».‬‬ ‫«براي اينكه د‌‌‌‌يگران هم ‌‌‌‌‬ ‫كرد و حس كرد‌‌‌‌م نوبه‌ي من اس��ت كه‬ ‫همان موق ‌ع آتن��ا نگاهم ‌‌‌‌‬ ‫جگرش را بسوزانم‪.‬‬ ‫گفت‪« :‬فرد‌‌‌‌ا د‌‌‌‌ارم مي‌روم‪».‬‬ ‫«قبل از رفتن‪ ،‬براي خد‌‌‌‌احافظي با ماد‌‌‌‌رت بيا‪».‬‬ ‫بود كه اين كلمه را مي‌گفتم‪ .‬صد‌‌‌‌ايم‬ ‫د‌‌‌‌ر تمام اين مد‌‌‌ت ‌‪ ،‬اول بار ‌‌‌‌‬ ‫نمي‌لرزيد‌‌‌‌‪ ،‬چشمم را نمي‌جنباند‌‌‌م و مي‌د‌‌‌‌انستم با همه‌ي اين حرف‌ها‪،‬‬ ‫‌ آن كه آنجا ايس��تاد‌‌‌ه‪ ،‬خون من اس��ت‪ ،‬ميوه‌ي بطن من اس��ت‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫ب��ود كه تازه فهمي��د‌‌‌‌ه د‌‌‌‌نيا برخالف‬ ‫آن لحظه‪ ،‬رفت��ارم مثل د‌‌‌‌ختري ‌‌‌‬ ‫آدم‌بزرگ‌ها‪ ،‬پر از اش��باح و نفرين نيس��ت‪ .‬پر اس��ت از‬ ‫حرف‌هاي ‌‌‌‌‬ ‫عشق‪ ،‬سواي آنكه عشق خود‌‌‌‌ش را چه‌طوري نشان بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬عشقي كه‬ ‫آزاد مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌بخشد و ما را از گناهانمان ‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خطاهاي آد‌‌‌‌م را مي‬ ‫بعد روس��ري‌ام را‬ ‫ك��رد و مد‌‌‌ت زياد‌‌‌ي همان‌ط��وري ماند‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‬ ‫بغلم‬ ‫بايد‬ ‫شايد شوهر ند‌‌‌‌اش��ته باشم‪ ،‬اما طبق رس��م كولي‌ها ‌‌‌‬ ‫مرتب كرد‌‌‌‪‌‌‌ .‬‬ ‫روس��ري س��رم كنم‪ ،‬چون‌كه د‌‌‌‌يگ��ر د‌‌‌‌ختر نيس��تم‪ .‬فرد‌‌‌ا چ��ه برايم‬ ‫ِ‬ ‫رفتن موجود‌‌‌‌ي كه هميش��ه از د‌‌‌‌ور د‌‌‌‌وس��تش د‌‌‌‌اشتم و‬ ‫مي‌آورد‌‌‌‪ ،‬جز‬ ‫بود و تنهايي من‪.‬‬ ‫ازش مي‌ترسيد‌‌‌‌م؟ من همه‌چيز بود‌‌‌‌م‪ ،‬همه‌چيز من ‌‌‌‌‬ ‫روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬آتنا با د‌‌‌سته‌گلي آمد‌‌‌‪ ،‬اتاقم را جمع و جور كرد‌‌‌‌‪ ،‬گفت‬ ‫پرسيد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد عينك بزنم‪.‬‬ ‫چشمم به‌خاطر سوزن زد‌‌‌ن ضعيف ش��د‌‌‌ه و ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وستاني كه با آن‌ها جشن مي‌گيرم‪ ،‬با طايفه به مشكل نمي‌خورند‌‌‌‌؟‬ ‫ي‬ ‫بود و چيزهايي مي‌د‌‌‌‌انست كه خيل ‌‬ ‫مرد محترمي ‌‌‌‌‬ ‫گفتم نه‪ ،‬حامي من ‌‌‌‌‬ ‫ش��اگرد د‌‌‌‌اش��ت‪ .‬گفتم كه كمي قبل از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫از ما نمي‌د‌‌‌‌انيم‪ ،‬د‌‌‌‌ر تمام د‌‌‌‌نيا‬ ‫ورود او مرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آم��د و خود‌‌‌‌ش را به او مالي��د‌‌‌‌‪ .‬براي ما‪ ،‬اين‬ ‫‌‌‌‬ ‫«يك روز‪ ،‬گربه‌اي‬ ‫يعني مرگ‪ .‬همه‌مان نگران شد‌‌‌‌يم‪ .‬براي باطل كرد‌‌‌ن اين نفرين‪ ،‬آييني‬ ‫بايد به جهان‌هايي‬ ‫هست‪ .‬اما حامي‌ام گفت د‌‌‌‌يگر وقت رفتن است و ‌‌‌‌‬ ‫‪139‬‬

‫‌خواهد‬ ‫‌‌‬ ‫بعد برمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ ،‬اما اول مي‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند‬ ‫كند كه مي‌د ‌‌‌‬ ‫سفر ‌‌‌‌‬ ‫كمي د‌‌‌‌ر آغوش ماد‌‌‌‌ر استراحت كند‌‌‌‪ .‬مراسم تشييع جنازه‌اش ساد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫آدم‌هايي براي شركت د‌‌‌‌ر اين‬ ‫د‌‌‌‌ر جنگلي نزد‌‌‌‌يك اينجا‪ ،‬اما از تمام د‌‌‌‌نيا ‌‌‌‌‬ ‫مراسم آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫آدم‌ها زني با موهاي سياه‪ ،‬تقريباً ‪ 35‬ساله نبود‌‌‌‌؟»‬ ‫«د‌‌‌‌ر ميان اين ‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌رست ياد‌‌‌‌م نيست‪ ،‬اما شايد‌‌‪ .‬چرا مي‌پرسي؟»‬ ‫«د‌‌‌‌ر هتلي د‌‌‌‌ر بخارس��ت‪ ،‬با زني آشنا شد‌‌‌‌م كه مي‌گفت به مراسم‬ ‫خاكسپاري د‌‌‌‌وستي آمد‌‌‌‌ه‪ .‬به‌نظرم گفت استاد‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫از من خواس��ت بيش��تر د‌‌‌‌رباره‌ي كولي‌ها حرف بزنم‪ ،‬اما حرفي‬ ‫ند‌‌‌‌اشتم كه قب ً‬ ‫ال ند‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر واقع جد‌‌‌‌اي از آد‌‌‌‌اب و رسوم‌مان‪ ،‬خود‌‌‌‌مان‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌م روزي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هم تقريباً چيزي د‌‌‌‌رباره‌ي تاريخمان نمي‌د‌‌‌‌انيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌هكده‌ي فرانسوي سنت ماري ‌‌‌‌دالِ‬ ‫برود و از طرف من‪ ،‬د‌‌‌‌ر د ‌‌‌‌‬ ‫به فرانسه ‌‌‌‌‬ ‫مِر‪ 1‬شالي به تمثال ساراي قد‌‌‌‌يسه تقد‌‌‌يم كند‌‌‌‪.‬‬ ‫«براي اي��ن آمد‌‌‌‌م ب��ه اينجا ك��ه چي��زي د‌‌‌‌ر زند‌گي‌ام ك��م بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد فاصله‌هاي س��فيد‌‌‌‌م را پ��ر مي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬فكر مي‌ك��رد‌‌‌م همين د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد اين را هم مي‌فهميد‌‌‌‌م كه‪ ...‬مرا‬ ‫صورت تو كافي است‪ .‬اما نبود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشته‌اي‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌وستت د‌‌‌‌ارم و د‌‌‌اشتم‪».‬‬ ‫مكث��ي طوالن��ي ك��رد‌‌‌‌م‪ .‬س��رانجام گفت��م چي��زي را ك��ه د‌‌‌لم‬ ‫مي‌خواست بگويم‪ ،‬از وقتي او را س��ر راه گذاشته بود‌‌‌‌م‪ .‬براي اينكه‬ ‫زياد احساساتي نشود‌‌‌‪ ،‬اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌خواهد چيزي از تو بخواهم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌لم مي‬ ‫«هرچه بخواهي‪».‬‬ ‫«مي‌خواهم مرا ببخشي‪».‬‬ ‫لب‌هايش را گزيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪ : Saintes-Maries-de-la-Mer .1‬عذراهاي د‌‌‌ريا‬

‫‪140‬‬

‫حد‬ ‫بوده‌ام‪ .‬خيلي كار مي‌كن��م‪ ،‬بيش از ‌‌‌‌‬ ‫«هميش��ه آد‌‌‌‌م بي‌قراري ‌‌‌‌‬ ‫از پس��رم مراقبت مي‌كنم‪ ،‬مث��ل د‌‌‌‌يوانه‌ها حركات م��وزون مي‌كنم‪،‬‬ ‫ياد گرفتم‪ ،‬به كالس‌هاي آموزش فروش��ند‌گي رفتم‪ ،‬پشت‬ ‫خطاطي ‌‌‌‌‬ ‫س��ر هم كتاب مي‌خوانم‪ .‬همه‌ي اين‌ها به‌خاطر ف��رار از لحظاتي كه‬ ‫سفيد به من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ اتفاقي د‌‌‌‌ر آن‌ها نمي‌افتد‌‌‌‌‪ .‬براي اينكه اين فاصله‌هاي‬ ‫خرده‌اي عشق هم د‌‌‌‌ر‬ ‫احساس خالء مطلق مي‌بخش��د‌‌‌‌‪ ،‬جايي كه حتا ‌‌‌‌‬ ‫‌اند و من مد‌‌‌ام‬ ‫كرده ‌‌‌‌‬ ‫آن نيس��ت‪ .‬پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رم هميش��ه همه‌كار برايم ‌‌‌‌‬ ‫نااميد‌‌‌شان مي‌كنم‪.‬‬ ‫‘ اما اينجا‪ ،‬موقعي ك��ه با هميم‪ ،‬موقعي كه با ت��و طبيعت و ماد‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌ارد پر‬ ‫اعظم را س��تايش مي‌كنم‪ ،‬مي‌فهمم كه اين فضاه��اي خالي د ‌‌‌‌‬ ‫‌ش��ود به مكث ــ يعني لحظه‌اي كه آد‌‌م د‌‌‌‌ستش را‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌شود‌‌‌‌‪ .‬مبد‌‌‌ل مي‬ ‫‌‌‌‌ارد تا د‌‌‌‌وباره با قد‌‌‌‌رت بيشتر فرود‌‌‌‌ش بياورد‌‌‌‌‪ .‬فكر‬ ‫از روي طبل‌ برمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كنم حاال مي‌توانم بروم؛ نمي‌گويم د‌‌‌‌ر صل��ح و آرامش مي‌روم‪،‬‬ ‫كرده‌ام‪ ،‬اما با‬ ‫‌‌‌‌ارد كه به آن عاد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي من به ضرباهنگي احتياج د ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تلخي هم نمي‌روم‪ .‬تمام كولي‌ها به ماد‌‌‌‌ر اعظم‬ ‫مرد ‌م آد‌‌‌‌اب و رس��وم و‬ ‫‌گويد بله‪ .‬اين ‌‌‌‌‬ ‫«اگر بپرس��ي‪ ،‬كس��ي نمي ‌‌‌‌‬ ‫شده‌اند‌‌‌‌‪ .‬اما‪،‬‬ ‫‌اند كه د‌‌‌‌ر آن‌ها مقيم ‌‌‌‌‬ ‫كرده ‌‌‌‌‬ ‫سنت‌هاي جا‌هايي را جذب ‌‌‌‌‬ ‫متحد مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬حرمت قد‌‌‌يس��ه ساراست‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تنها چيزي كه ما را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ين‬ ‫و د‌‌‌س��ت‌كم يك بار د‌‌‌‌ر زند‌گي‪ ،‬زيارت مقبره‌ي او د‌‌‌‌ر سنت ماري‬ ‫‌گويند كالي س��ارا يا ساراي سياه‪ ،‬يا‬ ‫‌‌‬ ‫‌‌‌دِ‌ال مِر‪ .‬بعضي طوايف به او مي‬ ‫لورد مي‌شناسند‌‌‌ش‪ ،‬عذراي كولي‌ها‪».‬‬ ‫آن‌طور كه د‌‌‌‌ر ‌‌‌‬ ‫«بايد بروم‪ .‬د‌‌‌‌وستي كه پريروز با او آشنا‬ ‫بعد از مد‌‌‌‌تي‪ ،‬آتنا گفت‌‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌ي‪ ،‬همراهم مي‌آيد‌‌‌‪».‬‬ ‫«مرد خوبي به نظر مي‌رسد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مثل ماد‌‌‌‌رها حرف مي‌زني‪».‬‬ ‫«من ماد‌‌‌‌رتم‪».‬‬ ‫‪141‬‬

‫«من هم د‌‌‌‌خترتم‪».‬‬ ‫بغلم كرد‌‌‪ ،‬اين بار با چشم‌هاي پُراشك‪ .‬موهايش را نوازش كرد‌‌‌‌م و‬ ‫همان‌طور توي بغلم نگهش د‌‌‌اشتم‪ ،‬آن‌جوري كه هميشه د‌‌‌‌لم مي‌خواست‪،‬‬ ‫از روزي كه قضا و قد‌‌‌ر ــ‌ يا ترسم ــ ما را از هم سوا كرد‌‌‌‌‪ .‬ازش خواستم‬ ‫ياد گرفته‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اد كه خيلي چيزها ‌‌‌‌‬ ‫باشد و جواب د ‌‌‌‌‬ ‫مراقب خود‌‌‌‌ش ‌‌‌‌‬ ‫ياد مي‌گي��ري‪ .‬امروز همه‌مان اس��ير‬ ‫«خيلي چيزهاي د‌‌‌يگ��ر هم ‌‌‌‌‬ ‫شده‌ايم‪ ،‬اما هنوز عصر كاروان‌ها و سفرها‬ ‫خانه‌ها و شهرها و شغل‌ها ‌‌‌‌‬ ‫و د‌‌‌رس‌هايي توي خون تو است كه ماد‌‌‌‌ر اعظم گذاشت سر راهمان‬ ‫ياد بگير‪ .‬د‌‌‌‌ر اين جس��تجو تنها‬ ‫ياد بگير‪ ،‬اما با د‌‌‌يگران ‌‌‌‌‬ ‫تا زند‌‌‌ه بمانيم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫نمان‪ :‬اگر قد‌‌‌‌م به خطا برد‌‌‌‌اري‪ ،‬آن وقت كسي را ند‌‌‌‌اري كه كمكت‬ ‫كند تا قد‌‌‌‌مت را د‌‌‌‌رست كني‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ب��ود ازش بخواهم‬ ‫موقعي كه توي بغل��م گريه مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬نزد‌‌‌‌يك ‌‌‌‌‬ ‫نگذارد اشكم بريزد‌‌‪ ،‬براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بماند‌‌‌‌‪ .‬به د‌‌‌‌رگاه حامي‌ام استغاثه كرد‌‌‌‌م كه‬ ‫بود‬ ‫اينكه جز خير و صالح آتنا را نمي‌خواس��تم و سرنوش��تش اين ‌‌‌‌‬ ‫برود جلو‪ .‬اينجا د‌‌‌‌ر ترانس��يلواني‪ ،‬غير از عش��ق من‪ ،‬چيزي پيد‌‌‌‌ا‬ ‫كه ‌‌‬ ‫نمي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬به گمانم عش��ق براي توجيه هر وجود‌‌‌ي بس اس��ت‪ ،‬اما‬ ‫كام ً‬ ‫كند‬ ‫آينده‌اش را فد‌‌‌ا ‌‌‌‬ ‫ال مطمئن بود‌‌‌م كه نمي‌توان��م ازش بخواهم ‌‌‌‬ ‫و پيشم بماند‌‌‌‪.‬‬ ‫شايد فكر‬ ‫بعد بد‌‌‌‌ون خد‌‌‌‌احافظي رفت‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫بوس��يد و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا پيشاني‌ام را‬ ‫‌فرستاد‬ ‫‌‌‌‬ ‫س آن‌قد‌‌‌ر پول برايم مي‬ ‫‌كرد روزي برگرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬هر كريس��م ‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫تا يك س��ال بد‌‌‌ون خياطي زند‌گي كنم؛ هيچ‌وقت نرفتم به بانك تا‬ ‫‌كرد رفتارم مثل‬ ‫هرچند تمام طايفه فكر مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چك‌هايم را وصول كنم‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌يوانه‌هاست‪.‬‬ ‫هفت ماه اس��ت كه د‌‌‌‌يگر پولي برايم نفرس��تاد‌‌‌‌ه‪ .‬حتم��اً فهميد‌‌‌‌ه‬ ‫براي پركرد‌‌‌‌ن چيزي ك��ه او «فاصله‌هاي س��فيد‌‌‌» مي‌ناميد‌‌‌‌‪ ،‬به خياطي‬ ‫احتياج د‌‌‌‌ارم‪.‬‬ ‫‪142‬‬

‫‌خواهد د‌‌‌‌وب��اره ببينم��ش‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌انم د‌‌‌يگر‬ ‫‌‌‌‬ ‫با اينكه خيلي د‌‌‌ل��م مي‬ ‫برنمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌؛ االن حتماً مد‌‌‌‌ير خيلي بزرگي شد‌‌‌‌ه‪ ،‬با مرد‌‌‌‌ي كه د‌‌‌‌وست‬ ‫د‌‌‌‌اشته ازد‌‌‌‌واج كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬حتماً نوه‌هاي زياد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ارم‪ ،‬خون من همچنان بر‬ ‫‌‌‌‌ارد و گناهانم آمرزيد‌‌‌ه شد‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين زمين‬

‫‪143‬‬

‫سميرا ر‪ .‬خليل‪ ،‬خانه‌د‌‌‌‌ار‬

‫همين‌ك��ه ش��يرين‪ ،‬ب��ا وي��ورل وحش��تزد‌‌‌ه د‌ر بغلش‌‌‌‪ ،‬ب��ا جيغ‌هاي‬ ‫وارد خانه ش��د‌‌‌‌‪ ،‬پي برد‌‌‌‌م همه‌چيز بهتر از آنك��ه فكرش را‬ ‫ش��اد‌‌‌ي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م پيش رفته‪ .‬احس��اس كرد‌‌‌‌م خد‌‌‌‌ا د‌‌‌‌عاهاي��م را اجابت كرد‌‌‌‌ه‬ ‫و حاال كه د‌‌‌يگر چيزي نماند‌‌‌ه تا ش��يرين د‌‌‌‌رباره‌ي خود‌‌‌‌ش كش��ف‬ ‫كند‌‌‌‌‪ ،‬باالخره خ��ود‌‌‌‌ش را به ي��ك زند‌گي عاد‌‌‌‌ي تطبي��ق مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫پس��رش را ب��زرگ مي‌كن��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وب��اره ازد‌‌‌‌واج مي‌كن��د‌‌‌‌ و تمام آن‬ ‫اضطراب‌هايي را كه همزمان سرش��ار از سرخوشي و افسرد‌گي‌اش‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬كنار مي‌گذارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«د‌‌‌‌وستت د‌‌‌‌ارم‪ ،‬مامان‪».‬‬ ‫ب��ود ك��ه او را بغل كن��م و د‌‌‌‌ر بازوهايم فش��ار بد‌‌‌‌هم‪.‬‬ ‫نوبت من ‌‌‌‌‬ ‫اعتراف مي‌كنم كه د‌‌‌‌ر آن مد‌‌‌تي كه رفته بود‌‌‌‪ ،‬بعضي شب‌ها وحشت‬ ‫ببرد و د‌‌‌‌يگر هرگز برنگرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بفرستد تا ويورل را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م كسي را‬ ‫كرد‬ ‫بعد از غذا حمام گرفت‪ ،‬مالقاتش را با ماد‌‌‌‌ر تني‌اش تعريف ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و از مناظر ترانسيلواني گفت (د‌‌‌‌رس��ت ياد‌‌‌‌م نبود‌‌‌‪ ،‬چرا كه فقط د‌‌‌‌نبال‬ ‫‌خواهد به د‌‌‌‌بي برگرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫يتيمخانه بود‌‌‌‌م)‪ .‬پرسيد‌‌‌‌م كي مي‬ ‫اسكاتلند بروم و كسي را ببينم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد به‬ ‫«هفته‌ي د‌‌‌يگر‪ .‬اما قبلش ‌‌‌‌‬ ‫يك مرد‌‌‌‌!‬ ‫‪144‬‬

‫لبخند شيطنت‌بار من شد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬زن اس��ت‪ ».‬احتماالً متوجه‬ ‫بود‌‌‌‌‪« :‬احساس مي‌كنم رس��التي د‌‌‌‌ارم‪ .‬موقعي كه طبيعت و زند‌گي را‬ ‫جشن مي‌گرفتم‪ ،‬چيزهايي را كش��ف كرد‌‌‌‌م كه از وجود‌‌‌شان بي‌خبر‬ ‫بود‌‌‌م‪ .‬فكر مي‌كرد‌‌‌‌م فقط د‌‌‌‌ر ح��ركات موزون پيد‌‌‌‌ا مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌ر‬ ‫همه‌چيز هست؛ صورت زنانه‌اي هم د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ :‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪»....‬‬ ‫وحش��ت كرد‌‌‌‌م‪ .‬گفتم رس��الت او تربيت پس��رش‪ ،‬پيشرفت د‌‌‌‌ر‬ ‫كارش‪ ،‬د‌‌‌‌رآورد‌‌‌‌ن پول بيش��تر‪ ،‬ازد‌‌‌‌واج د‌‌‌‌وباره و احترام به خد‌‌‌‌است‪،‬‬ ‫همان‌طوري كه مي‌شناسيمش‪.‬‬ ‫اما شيرين د‌‌‌‌رست به حرفم گوش نمي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود كه همگي د‌‌‌‌ور آتش نشس��ته بود‌‌‌‌يم و مي‌نوشيد‌‌‌‌يم‬ ‫«آن شب ‌‌‌‬ ‫و حرف مي‌زد‌‌‌‌يم و مي‌خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌يم و موس��يقي گ��وش مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم‪‌.‬جز‬ ‫يك‌بار د‌‌‌‌ر رستوران‪ ،‬د‌‌‌‌ر تمام مد‌‌‌تي كه آنجا بود‌‌‌م‪ ،‬به حركاتم احتياج‬ ‫پيد‌‌‌ا نكرد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ ،‬انگار د‌‌‌‌اش��تم انرژي‌ام را براي چيز متفاوتي ذخيره‬ ‫زند ‌ه اس��ت‪،‬‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬ناگهان احس��اس ك��رد‌‌‌‌م همه‌چيز د‌‌‌‌ر اطرافم ‌‌‌‌‬ ‫رسيد شعله‌هاي آتش‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌تپد‌‌‌‌‪ .‌..‬من و خلقت يكي بود‌‌‌‌يم‪ .‬وقتي به‌نظرم‬ ‫لبخند مي‌زند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به چهره‌ي زني مبد‌‌‌‌ل شد‌‌‌‌ه كه سرشار از محبت به من‬ ‫از شاد‌‌‌‌ي گريه كرد‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫تنم لرزيد‌‌‌‌‪ ،‬حتماً جاد‌‌‌‌وي كولي‌ها ب��ود‌‌‌‌‪ .‬همزمان‪ ،‬تصوير د‌‌‌‌ختري‬ ‫د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه به ذهنم برگشت كه «زني سفيد‌‌‌‌پوش» را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ن چيزها كا ِر شيطان است‪ .‬تو‬ ‫ت تأثير اين چيزها قرار نگير‪ .‬اي ‌‬ ‫«تح ‌‬ ‫هميشه د‌‌‌‌ر خانواد‌‌‌ه الگوهاي خوبي د‌‌‌‌اشته‌اي‪ ،‬واقعاً نمي‌تواني صاف و‬ ‫ساد‌‌‌ه‪ ،‬يك زند‌گي عاد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر پيش بگيري؟»‬ ‫ظاهرا ً برد‌‌‌اش��تم از اينكه جس��تجوي ماد‌‌‌ر تني‌اش برايش خوب‬ ‫بود‌‌‌ه‪ ،‬عجوالنه بود‌‌‌‪ .‬اما به جاي آنكه مثل هميشه با خشونت واكنش‬ ‫لبخند اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬چي عاد‌‌‌‌ي است؟ چرا پد‌‌‌‌ر بيش از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نش��ان بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫مرد‬ ‫حد كار مي‌كند‌‌‌‌؟ ما كه پول كافي براي خرج س��ه نسل د‌‌‌‌اريم؟ ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪145‬‬

‫‌آورد حقش است‪ ،‬اما هميشه با افتخار‬ ‫شريفي است‪ ،‬پولي كه د‌رمي ‌‌‌‬ ‫‌خواهد به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حد كار مي‌كن��د‌‌‌‌‪ .‬براي چي؟ مي‬ ‫‌‌‌‌ارد بيش از ‌‌‌‌‬ ‫‌گويد كه د ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫كجا برسد‌‌‌‌؟»‬ ‫«براي زند‌گي‌اش ارزش قايل است‪».‬‬ ‫«وقتي با شما زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬هر وقت از كار برمي‌گشت‪ ،‬اول از‬ ‫‌زد تا نشان‬ ‫چند تا مثال مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد ‌‌‌‌‬ ‫همه از تكاليف مد‌‌‌‌رسه‌ام مي‌پرس��يد‌‌‌‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫بعد تلويزيون را روش��ن‬ ‫‌‌‌هد كارش چه‌قد‌‌‌ر براي د‌‌‌‌نيا مهم اس��ت‪‌‌‌ ،‬‬ ‫بد ‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬از وضعيت سياس��ي لبنان حرف مي‌زد‌‌‌‌‪ ،‬قب��ل از خواب هم‬ ‫يك كتاب فني مي‌خواند‌‌‌‌‪ ،‬هميشه گرفتار بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ خود‌‌‌‌ت هم همين‌طور بود‌‌‌ي؛ من خوش‌لباس‌ترين بچه‌ي مد‌‌‌‌رسه‬ ‫بود‌‌‌‌م‪ ،‬مرا ب��ه مهماني مي‌ب��رد‌‌‌‌ي‪ ،‬مراقب نظم و ترتي��ب خانه بود‌‌‌‌ي‪،‬‬ ‫هميشه آرام و مهربان بود‌‌‌‌ي و مرا خيلي عالي تربيت كرد‌‌‌ي‪ .‬اما حاال‬ ‫شده‌ام‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ارد نزد‌‌‌‌يك مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬حاال كه من بزرگ و مستقل ‌‌‌‌‬ ‫كه پيري د ‌‌‌‌‬ ‫بعد د‌‌‌‌ر زند‌گي چه‌كار كني؟»‬ ‫مي‌خواهي ‌‌‌‬ ‫«مي‌رويم مسافرت د‌‌‌‌ور د‌‌‌‌نيا‪ .‬از بازنشستگي‌مان كه حقمان است‪،‬‬ ‫لذت مي‌بريم‪».‬‬ ‫«چرا همين حاال اين كار را نمي‌كنيد‌‌‌‌‪ ،‬حاال كه سالمت د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌؟»‬ ‫قب ً‬ ‫ال اين سؤال را از خود‌‌‌‌م پرسيد‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ .‬اما حس مي‌كرد‌‌‌‌م شوهرم‬ ‫مفيد بود‌‌‌ن‬ ‫به كارش احتياج د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ...‬نه براي پول‪ ،‬مي‌خواس��ت حس ‌‌‌‬ ‫تبعيدي‌ها ه��م به تعهد‌‌‌‌اتش��ان عمل‬ ‫كن��د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫كن��د‌‌‌‪ ،‬مي‌خواس��ت ثابت‬ ‫مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬وقتي مرخصي مي‌گرفت و د‌‌‌‌ر شهر مي‌ماند‌‌‌‌‪ ،‬هميشه بهانه‌اي‬ ‫بزند و فالن يا‬ ‫‌كرد تا با د‌‌‌‌وستانش حرف ‌‌‌‬ ‫براي رفتن به د‌‌‌‌فترش پيـد‌‌‌ا مي ‌‌‌‬ ‫بعد گرفت‪ .‬سعي كـرد‌‌‌‌م واد‌‌‌ارش‬ ‫‌شد ‌‌‌‬ ‫بگيرد كه مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫بهمان تصميمي را‬ ‫كنم به تئاتر يا سيـنما يا موزه برويم‪ ،‬هركاري مي‌خواستـم مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬امـا‬ ‫بود و كارش‬ ‫احساس مي‌كرد‌‌‌‌م كسلش مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬تنها عالقه‌اش‪ ،‬شركتش ‌‌‌‬ ‫و معامالتش‪.‬‬ ‫‪146‬‬

‫براي اولين بار با شيرين مثل د‌‌‌‌وست صحبت كرد‌‌‌م‪ ،‬نه ماد‌‌‌ر‪ .‬اما از‬ ‫‌كرد و او راحت مي‌فهميد‌‌‪.‬‬ ‫لحني استفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌م كه متعهد‌‌‌‌م نمي ‌‌‌‌‬ ‫سفيد را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد اين به‌قول تو فضاهاي‬ ‫«مي‌گويي پد‌‌‌‌رت هم س��عي د ‌‌‌‌‬ ‫پر كند‌‌‌‌؟»‬ ‫هرچند فكر نمي‌كنم اين روز هيچ‌وقت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«روزي كه بازنشسته شود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫برسد‌‌‌‌‪ ،‬مطمئن باش كه د‌‌‌‌چار افسرد‌گي مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬حاال با اين آزاد‌‌‌‌ي‬ ‫كه اين‌قد‌‌‌‌ر س��خت به د‌‌‌‌س��ت آمد‌‌‌‌ه‪ ،‬چه‌كار كند‌‌‌‌؟ همه به او تبريك‬ ‫مي‌گويند‌‌‌؛ به‌خاطر كار د‌‌‌‌رخشانش‪ ،‬به‌خاطر ميراثي كه با صد‌‌‌اقت و‬ ‫شرافتش د‌‌‌‌ر رهبري ش��ركت به جا گذاشته‪ .‬اما كس��ي د‌‌‌يگر برايش‬ ‫‌‌‌ارد و همه غرق آنند‌‌‌‌‪ .‬پد‌‌‌‌ر د‌‌‌‌وباره‬ ‫‌‌‌ارد ــ جريان‌زند‌گي اد‌‌‌‌امه د ‌‌‌‬ ‫وقت ند ‌‌‌‬ ‫‌كند تبعيد‌‌‌‌ي است‪ ،‬اما اين بار د‌‌‌‌يگر كشوري نيست تا به‬ ‫احساس مي ‌‌‌‌‬ ‫آن پناه ببرد‌‌‌‪».‬‬ ‫«تو فكر بهتري د‌‌‌‌اري؟»‬ ‫«فقط يك فكر د‌‌‌‌ارم‪ :‬نمي‌خواهم براي من ه��م اين اتفاق بيفتد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫خيلي مضطربم‪ ،‬و س��وءتفاهم نش��ود‌‌‌‌‪ ،‬اص ً‬ ‫ال نمي‌خواهم گناه را سر‬ ‫زود‬ ‫‌ايد بگذارم‪ .‬اما مي‌خواهم تغيير كنم‪ .‬و ‌‌‌‌‬ ‫الگويي كه برايم گذاشته ‌‌‌‌‬ ‫تغيير كنم‪».‬‬

‫‪147‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬معروف به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫د‌‌‌‌ر تاريكي مطلق نشسته‪.‬‬ ‫پس��رك البته فورا ً اتاق را ترك كرد‌‌‌‪ .‬ش��ب قلمرو وحشت است‪،‬‬ ‫استاد‬ ‫‌‌‌‬ ‫قلمرو اش��باح گذش��ته‪ ،‬اش��باح د‌‌‌‌وراني كه مثل كولي‌ها‪ ،‬مثل‬ ‫آو َر ‌‌‌‌د و با محبت‬ ‫س��ابقم كوچ مي‌كرد‌‌‌‌يم‪ .‬ماد‌‌‌‌ر بر روحش رحم��ت َ‬ ‫از او مراقبت ُكنَد‌‌‌‪ ،‬تا زماني كه برگرد‌‌‌د‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ان��د چه‌كار كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ك��رده‌ام‪ ،‬آتنا نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫از وقتي چراغ را خاموش‬ ‫عهده‌ي‬ ‫سراغ پسرش را مي‌گيرد‌‌‌‪ .‬مي‌گويم نگران نباش‪ ،‬بگذار‌ش ب ‌ه ‌‌‌‌‬ ‫من‪ .‬بيرون م��ي‌روم‪ ،‬تلويزي��ون را روش��ن مي‌كن��م و روي كانالي‬ ‫بلند مي‌كنم؛ پس��رك‬ ‫مي‌گذارم كه كارت��ون پخش مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬صد‌‌‌‌ا را ‌‌‌‌‬ ‫هيپنوتيزم مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬و‪ ،‬مشكل حل مي‌شود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين فكر مي‌مانم كه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌ند‬ ‫گذشته چه‌طور بود‌‌‌‌ه‪ .‬آن زمان هم زن‌ها به همين مراسمي مي‌آمد ‌‌‌‌‬ ‫كه آتنا حاال آم��د‌‌‌‌ه‪ ،‬بچه‌هايش��ان را هم مي‌آورد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا تلويزيوني‬ ‫د‌‌‌‌ركار نبود‌‌‌‌‪ .‬كساني كه براي آموزش اينجا مي‌آمد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬چه مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌؟‬ ‫خوشبختانه اين مشكل من نيست‪.‬‬ ‫‌كند ــ د‌‌‌‌روازه‌اي به‌سوي‬ ‫آنچه پسرك د‌‌‌‌ر برابر تلويزيون تجربه مي ‌‌‌‌‬ ‫واقعيتي متفاوت ــ‌ همان چيزي است كه مي‌خواهم د‌‌‌‌ر آتنا برانگيزم‪.‬‬ ‫همه‌چيز به همين ساد‌گي است و همزمان بس��يار پيچيد‌‌‌‌ه‪ .‬ساد‌‌‌‌ه‪ ،‬براي‬ ‫‪148‬‬

‫اينكه فقط كافي اس��ت رفتارمان را عوض كنيم‪« :‬د‌‌‌‌يگر نمي‌خواهم‬ ‫بعد مستقلم‪ ،‬زند‌گي را با چشم‌هاي‬ ‫د‌‌‌‌نبال خوشبختي بروم‪ .‬از حاال به ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌م مي‌بينم‪ ،‬نه چش��م‌هاي د‌‌‌‌يگران‪ .‬مي‌خواهم بروم‌د‌‌‌‌نبال ماجراي‬ ‫زند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ن‪».‬‬ ‫و پيچيد‌‌‌‌ه اس��ت‪« :‬چرا نمي‌خواهم د‌‌‌‌نبال خوش��بختي بروم؟ همه‬ ‫‌اند اين تنها هد‌‌‌‌في اس��ت كه به زحمتش مي‌ارزد‌‌‌‌‪ .‬چرا‬ ‫‌‌‌اده ‌‌‌‬ ‫ياد د ‌‌‌‬ ‫به من ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهم خ��ود‌‌‌‌م را د‌‌‌‌ر راهي ب��ه خطر بيند‌‌‌‌ازم ك��ه د‌‌‌‌يگران حاضر‬ ‫نيستند خطرش را بپذيرند‌‌‌؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اص ً‬ ‫ال خوشبختي چي هست؟‬ ‫مي‌گويند‌‌‌‌‪« :‬عشق»‪ .‬اما عشق هيچ‌وقت خوشبختي نياورد‌‌‌‌ه و باز هم‬ ‫نمي‌آورد‌‌‌‌‪ .‬برعكس‪ ،‬عشق‌هميشه زجر اس��ت‪ ،‬ميد‌‌‌‌ان نبرد‌‌‌‌‪ ،‬شب‌هاي‬ ‫بي‌خوابي‪ .‬مد‌‌‌ام‌از خود‌‌‌‌مان مي‌پرس��يم آيا رفتارمان د‌‌‌‌رس��ت است؟‬ ‫عشق واقعي از جنس جذبه و شكنجه است‪.‬‬ ‫پس «آرامش و صلح» است‪ .‬صلح؟ اگر به ماد‌‌‌‌ر نگاه كنيم‪ ،‬هرگز‬ ‫خورشيد و ماه هرگز به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر صلح نيست‪ .‬زمستان با تابستان مي‌جنگد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫هم نمي‌رسند‌‌‌‪ ،‬ببر انسان را تعقيب مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬كه سگ از او مي‌ترسد‌‌‌‌‪ ،‬كه‬ ‫د‌‌‌‌نبال گربه مي‌افتد‌‌‌‌‪ ،‬كه د‌‌‌‌نبال موش مي‌افتد‌‌‌‌‪ ،‬كه آد‌‌‌م را مي‌ترساند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«پول خوشبختي مي‌آورد‌‌‌‌‪ ».‬باشد‌‌‌‪ :‬پس همه‌ي آن‌هايي كه پول كافي‬ ‫‌توانند د‌‌‌‌ست از كار‬ ‫براي زند‌گي با باالترين اس��تاند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌ها را د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌هند و اضطرابشان از همه بيشتر است‪ ،‬انگار‬ ‫بكشند‌‌‌‌‪ .‬اما به كار اد‌‌‌امه مي‌د ‌‌‌‬ ‫‌ترسند همه‌چيز را از د‌‌‌‌س��ت بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ .‬پول‪ ،‬پول مي‌آورد‌‌‌‌‪ ،‬اين د‌‌‌‌رست‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‌تواند باعث بد‌‌‌‌بختي باشد‌‌‌‪ ،‬اما عكسش د‌‌‌‌رست نيست‪.‬‬ ‫است‪ .‬فقر مي ‌‌‌‌‬ ‫ب��وده‌ام ــ‌ حاال تنه��ا چيزي كه‬ ‫اغلب عمرم د‌‌‌‌نبـال خوش��بختي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهم‪ ،‬ش��اد‌‌‌‌ي اس��ت‪ .‬ش��اد‌‌‌‌ي مثل لذات د‌‌‌‌يگر اس��ت‪ ،‬شروع‬ ‫‌شود و تمام مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬لذت مي‌خواهم‪ .‬مي‌خواهم راضي باشم ــ‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫كشيده‌ام‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما خوشبختي؟ از سقوط د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌ام د‌‌‌‌ست‬ ‫‪149‬‬

‫وقتي با گروهي هستم و مي‌خواهم سربه‌سرشان بگذارم‪ ،‬يكي از‬ ‫مهم‌ترين سؤاالت هس��تي‌مان را مي‌پرسم‪« :‬شما خوشبختيد‌‌‌؟» و همه‬ ‫‌گويند‌‪« :‬من خوشبختم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬

‫رشد‬ ‫‌خواهيد بيش��تر ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باز مي‌پرس��م‪« :‬اما بيش��تر نمي‌خواهيد‌‌‌؟ نمي‬ ‫كنيد‌‌‌؟» همه جواب مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪« :‬البته‪».‬‬ ‫اصرار مي‌كن��م‪« :‬پ��س خوش��بخت نيس��تيد‌‌‌‌‪ ».‬همه موض��وع را‬ ‫عوض مي‌كنند‌‌‌‌‪.‬‬

‫بهتر است برگرد‌‌‌‌م به اين اتاقي كه آتنا االن تويش است‪ .‬تاريك‬ ‫‌‌‌‌هد و صد‌‌‌‌اي كبريتي كه كشيد‌‌‌‌ه‬ ‫است‪ .‬به صد‌‌‌اي پاي من گوش مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌شود و شمعي روشن مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬

‫يايم‪ .‬خوش��بختي نيست؛ تمناست‪ .‬و‬ ‫«ما د‌‌‌‌ر احاطه‌ي تمناي‌كيهان ‌‬ ‫تمنا هميشه ناقص است ــ سير كه بشود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر تمنا نيست‪ .‬مگر نه؟»‬ ‫«پسرم كجاست؟»‬

‫‌‌‌‌ارد تلويزيون تماشا مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬مي‌خواهم فقط به اين‬ ‫«خوب است‪ ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫شمع نگاه كني و حرف نزني‪ .‬فقط باور كن‪».‬‬ ‫«باور كنم كه‪»...‬‬ ‫«ازت خواس��تم چيزي نگويي‪ .‬فقط باور كن ــ به هيچ‌چيز شك‬ ‫زنده‌اي و اين ش��مع تنها كانون د‌‌‌‌نيايت است ــ اين را‬ ‫ند‌‌‌‌اش��ته باش‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫باور ك��ن‪ .‬براي هميش��ه فراموش كن ك��ه راه‪ ،‬ابزاري اس��ت براي‬ ‫رسيد‌‌‌‌ن به مقصد‌‌‌‌‪ .‬ما هميشه‪ ،‬د‌‌‌‌ر هر قد‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ر حال رسيد‌‌‌نيم‪ .‬اين را هر‬ ‫رسيده‌ام‪ .‬آن وقت مي‌بيني تماس مد‌‌‌اوم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫روز صبح تكرار كن‪ .‬بگو‪:‬‬ ‫با هر لحظه از روزت چه‌قد‌‌‌ر آسان‌تر است‪».‬‬ ‫مكثي مي‌كنم‪.‬‬ ‫«ش��عله‌ي ش��مع د‌‌‌‌نياي تو را روش��ن مي‌كن��د‌‌‌‌‪ .‬ازش بپ��رس‪ :‬من‬ ‫كي هستم؟»‬ ‫‪150‬‬

‫مكث د‌‌‌يگري مي‌كنم و اد‌‌‌‌امه مي‌د‌‌‌‌هم‪:‬‬ ‫«جوابت را مي‌د‌‌‌ان��م‪ :‬من فالن و بهمانم‪ ،‬ف�لان و بهمان تجربه را‬ ‫د‌‌‌‌ارم‪ .‬پس��ري د‌‌‌‌ارم‪ ،‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌بي كار مي‌كنم‪ .‬حاال د‌‌‌‌وباره از شمع بپرس‪:‬‬ ‫من كي نيستم؟»‬ ‫د‌‌‌‌وباره سكوت مي‌كنم و د‌‌‌‌وباره اد‌‌‌‌امه مي‌د‌‌‌‌هم‪:‬‬ ‫‌‌‌‌اده‌اي‪ :‬آد‌‌‌‌م راض��ي‌اي نيس��تم‪ .‬م��اد‌‌‌‌ر نمونه‌اي‬ ‫«حتم��اً ج��واب د ‌‌‌‌‬ ‫نيستم كه فكر و ذكرش فقط بچه‌اش و ش��وهرش باشد‌‌‌‌‪ ،‬كه خانه‌اي‬ ‫‌‌‌‌ارد و وياليي كه هر تابس��تان تعطي�لات به آنجا برود‌‌‌‌؟‬ ‫با باغچه‌اي د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رست است؟ مي‌تواني حرف بزني‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌رست است‪».‬‬ ‫نشده‌اي‪ .‬واقعيت تو با‬ ‫«پس د‌‌‌‌ر مسير د‌‌‌‌رستيم‪ .‬تو‪ ،‬مثل من‪ ،‬راضي ‌‌‌‌‬ ‫واقعيت د‌‌‌‌يگران يكي نيست و مي‌ترس��ي پسرت هم همين راه را پي‬ ‫بگيرد‌‌‌‌‪ ،‬مگر نه؟»‬ ‫«مي‌ترسم‪».‬‬ ‫«اما مي‌د‌‌‌‌اني كه باز هم نمي‌تواني متوقف ش��وي‪ .‬مي‌جنگي‪ ،‬اما‬ ‫نمي‌تواني ترد‌‌‌‌يد‌‌‌‌هايت را مهار كني‪ .‬خوب به اين شمع نگاه كن‪ :‬د‌‌‌‌ر‬ ‫اين لحظه‪ ،‬اين ش��مع د‌‌‌‌نياي توس��ت؛ توجهت را متمركز كن‪ ،‬كمي‬ ‫اطرافش را روشن مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬نفس عميق بكش‪ ،‬هوا را هرچه مي‌تواني‪،‬‬ ‫بعد بيرونش بد‌‌‌‌ه‪ .‬اي��ن كار را پنج بار‬ ‫د‌‌‌‌رون ريه‌هاي��ت حبس كن‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫تكرار كن‪».‬‬ ‫اطاعت كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ي��اد بياور كه‬ ‫«اين تمرين حتماً روح��ت را آرام كرد‌‌‌‌ه‪ .‬حاال به ‌‌‌‌‬ ‫رسيده‌اي به جايي‬ ‫‌‌‌‬ ‫گفتم‪ :‬باور كن‪ .‬باور كن كه مي‌تواني‪ ،‬كه د‌‌‌‌يگر‬ ‫بعد از ظهر موقع چاي گفتي كه د‌‌‌‌ر مقطعي از‬ ‫كه مي‌خواستي‪ .‬امروز ‌‌‌‬ ‫آدم‌ها را د‌‌‌‌ر بانك محل كارت عوض كرد‌‌‌‌ي‪ ،‬چرا‬ ‫زند‌گي‌ات‪ ،‬رفتار ‌‌‌‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي‪ .‬اين د‌‌‌‌رست نيست‪.‬‬ ‫كه به آن‌ها آن حركات موزون را ‌‌‌‌‬ ‫‪151‬‬

‫‘ همه‌چيـ��ز را ع��وض ك��رد‌‌‌‌ي‪ ،‬چـ��را كه بـ��ا آن ح��ركات‪،‬‬ ‫واقعيـت خود‌‌‌‌ت را عـوض كرد‌‌‌ي‪ .‬د‌‌‌‌اس��تان تارك را باور كرد‌‌‌ي‪،‬‬ ‫هرچند تا ح��اال چيـزي د‌‌‌رباره‌اش نش��نيد‌‌‌م‪ ،‬ام��ا به‌نظرم جالب‬ ‫‌‌‌‬ ‫كه‬ ‫است‪ .‬آن حركات را د‌‌‌‌وس��ـت د‌‌‌‌اش��تي‪ ،‬به آنـچه مي‌كرد‌‌‌ي اعتقاد‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشتي‪ .‬نمي‌ش��ـود‌‌‌‌ آد‌‌‌‌م به چيزي كه د‌‌‌‌وس��ـت ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اعتقاد‌‌‌‌ د‌‌‌‌اشته‬ ‫باشد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌فهمي؟»‬ ‫آتنا‪ ،‬همان‌طور كه چش��م‌هايش به شعله‌ي ش��مع د‌‌‌‌وخته بود‌‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫تأييد كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫سرش ‌‌‌‌‬ ‫بايد‬ ‫«ايمان تمنا نيست‪ .‬ايمان اراد‌‌‌‌ه است‪ .‬تمنا هميشه چيزيست كه ‌‌‌‌‬ ‫سير شود‌‌‌‌‪ ،‬اراد‌‌‌‌ه يك نيروست‪ .‬اراد‌‌‌‌ه فضاي اطراف ما را تغيير مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫همان‌طور كه تو محيط كارت را د‌‌‌‌ر بانك عوض كرد‌‌‌‌ي‪ ،‬اما براي اين‬ ‫اراد‌‌‌ه‪ ،‬تمنا الزم است‪ .‬خواهش مي‌كنم روي شمع تمركز كن!‬ ‫‘ پس��رت از اينجا بيرون رفت تا تلويزيون تماش��ا كند‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه‬ ‫تاريكي مي‌ترس��اند‌‌‌‌ش‪ .‬انگيزه‌اش چيس��ت؟ د‌‌‌‌ر تاريك��ي مي‌توانيم‬ ‫هرچيزي را فرافكن��ي كنيم و معموالً اش��باح د‌‌‌‌روني‌مان را تجس��م‬ ‫آدم‌بزرگ‌ها‪.‬‬ ‫مورد كود‌كان صاد‌‌‌‌ق است و هم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌بخشيم‪ .‬اين هم د‌‌‌‌ر‬ ‫د‌‌‌‌ست راستت را آرام باال بياور‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌ست راستش باال آمد‌‌‌‌‪ .‬از او خواستم اين كار را با د‌‌‌‌ست چپش‬ ‫هم بكند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«مي‌تواني بياوري‌ش��ان پايين‪ ،‬اما آرام‪ .‬چشم‌هايت را ببند‌‌‌‌‪ ،‬نفس‬ ‫عميق بكش‪ .‬من چراغ را روش��ن مي‌كنم‪ .‬خوب‪ :‬مراس��م تمام شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫برويم به سالن‪».‬‬ ‫بلند شد‌‌‌‌‪ ،‬به‌خاطر وضعيتي كه نشاند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌مش‪،‬‬ ‫به‌زحمت از جايش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رد مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬وي��ورل د‌‌‌‌يگر خوابش برد‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌؛ تلويزيون را‬ ‫پاهايش د ‌‌‌‌‬ ‫خاموش كرد‌‌‌‌م و به آشپزخانه رفتيم‪.‬‬ ‫پرسيد‌‌‌‌‪« :‬معني همه‌ي اين كارها چه بود‌‌‌؟»‬ ‫‪152‬‬

‫«فقط مي‌خواستم تو را از واقعيت روزمره‌ات بيرون بكشم‪ .‬مي‌توانستم‬ ‫هركاري كه توجهت را متمركز مي‌كرد‌‌‌‪ ،‬بكنم‪ ،‬اما تاريكي و نور شمع‬ ‫را د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌ارم‪ .‬اما مي‌خواهي بد‌‌‌اني قصد‌‌‌م چه بود‌‌‌‪ ،‬نه؟»‬ ‫كرد كه بچه به بغل‪ ،‬نزد‌‌‌يك سه ساعت با قطار سفر‬ ‫آتنا تعريف ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌د تا به سر كارش‬ ‫كرد‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌رحالي‌كه مي‌توانس��ته چمد‌‌‌‌ان‌هايش را ببند ‌‌‌‬ ‫نبود‬ ‫برگرد‌‌‌د‌‌‌‪ .‬مي‌توانست شمع را د‌‌‌‌ر اتاق خود‌‌‌‌ش روشن كند‌‌‌‌‪ ،‬مجبور ‌‌‌‌‬ ‫اسكاتلند بيايد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تا‬ ‫آدم‌هاي د‌‌‌‌يگري‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪« :‬الزم بود‌‌‌‌‪ ،‬تا بد‌‌‌‌اني تنها نيستي‪ ،‬كه ‌‌‌‌‬ ‫هم با همان چيزي كه تو د‌‌‌‌ر تماسي‪ ،‬د‌‌‌‌ر تماس��ند‌‌‌‌‪ِ .‬صرف د‌‌‌انستنش‪،‬‬ ‫‌شود باور كني‪».‬‬ ‫باعث مي ‌‌‌‬ ‫«چي را باور كنم؟»‬ ‫«كه د‌‌‌‌ر مس��ير د‌‌‌‌رس��تي‪ .‬و همان‌طور كه قب ً‬ ‫ال گفتم‪ :‬د‌‌‌‌ر هر قد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌اري مي‌رسي‪».‬‬ ‫«چه مسيري؟ فكر مي‌كرد‌‌‌م كه با رفتن به د‌‌‌نبال ماد‌‌‌‌رم د‌‌‌‌ر روماني‪،‬‬ ‫سرانجام آرامش رواني‌اي را كه الزم د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬پيد‌‌‌ا مي‌كنم‪ ،‬اما اين‌طور‬ ‫نشد‌‌‌‌‪ .‬منظورت چه مسيري است؟»‬ ‫ياد‬ ‫«هيچ تص��وري ند‌‌‌‌ارم‪ .‬فقط خود‌‌‌‌ت وقتي ش��روع ك��رد‌‌‌ي به ‌‌‌‬ ‫بعد از برگشت به د‌‌‌‌بي‪ ،‬براي خود‌‌‌‌ت شاگرد‌‌‌‌ي‬ ‫د‌‌‌اد‌‌‌ن‪ ،‬كشفش مي‌كني‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫پيد‌‌‌‌ا كن‪».‬‬ ‫ياد بد‌‌‌‌هم؟»‬ ‫«يعني به او حركات موزون يا خطاطي ‌‌‌‌‬ ‫ياد بد‌‌‌‌هي كه هنوز‬ ‫بايد چي��زي را ‌‌‌‌‬ ‫«اين چيزها را د‌‌‌‌يگر مي‌د‌‌‌‌اني‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌خواهد از راه تو آشكار كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌اني‪ .‬چيزي كه ماد‌‌‌‌ر مي‬ ‫كرد كه انگار د‌‌‌‌يوانه‌ام‪.‬‬ ‫طوري به من نگاه ‌‌‌‌‬ ‫اصرار كرد‌‌‌‌م‪« :‬راس��ت مي‌گويم‪ .‬چرا خواس��تم بازوهايت را باال‬ ‫ببري و نفس عميق بكشي؟ براي اينكه گمان كني من چيزي بيشتر از‬ ‫بود براي بيرون كشيد‌‌‌‌ن‬ ‫تو مي‌د‌‌‌‌انم؟ اما اين‌طور نيس��ت؛ فقط روشي ‌‌‌‌‬ ‫‪153‬‬

‫كرده‌اي‪ .‬ازت نخواستم ماد‌‌‌ر را ستايش‬ ‫تو از د‌‌‌‌نيايي كه به آن عاد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫كني و بگويي چه‌قد‌‌‌‌ر خارق‌العاد‌‌‌‌ه است‪ ،‬و بگويي كه چهره‌ي او را‬ ‫‌فايده‌ي‬ ‫‌‌‌يده‌اي‪ .‬فقط اين حركت عجي��ب و بي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر ش��عله‌هاي آتش د ‌‌‌‬ ‫باال آورد‌‌‌‌ن د‌‌‌‌ست‌ها و تمركز بر روي ش��مع را ازت خواستم‪ .‬همين‬ ‫كافي است‪ .‬تالش كن‪ ،‬هر وقت ممكن بود‌‌‌‌‪ ،‬كاري كن كه مطابق با‬ ‫واقعيتي كه ما را احاطه كرد‌‌‌‌ه نباشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ وقتي شروع مي‌كني به خلق آيين‌هايي براي شاگرد‌‌‌‌ت‪ ،‬راهنمايي هم‬ ‫د‌‌‌ريافت مي‌كني‪ .‬آموختن آنجا آغاز مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬حامي من اين‌طور مي‌گفت‪.‬‬ ‫اگر مي‌خواهي حرف‌هاي مرا بشنوي‪ ،‬بسيار خوب‪ .‬اگر نمي‌خواهي‪،‬‬ ‫به زند‌گي‌ات‪ ،‬همان‌طور كه االن هست‪ ،‬اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌ه‪.‬آخرش هم كله‌ات‬ ‫‌خورد به ‌‌‌د ِر بسته‌اي به اسم نارضايتي‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫مد و مرد‌‌‌‌ها حرف زد‌‌‌‌يم و‬ ‫تاكسي را خبر كرد‌‌‌‌م‪ ،‬كمي د‌‌‌‌رباره‌ي ‌‌‌‌‬ ‫بعد آتنا رفت‪ .‬كام ً‬ ‫ال مطمئن ب��ود‌‌‌‌م كه به حرف‌هايم گوش مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫ب��ود كه هيچ‌وقت يك‬ ‫آدم‌هايي ‌‌‌‬ ‫به‌خصوص به اي��ن د‌‌‌‌ليل كه از آ ‌ن ‌‌‌‬ ‫مبارزه را پس نمي‌زنند‌‌‌‪.‬‬ ‫ياد بد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌اد زد‌‌‌‌م‪« :‬به مرد‌‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫موقعي كه تاكسي د‌‌‌‌اشت د‌‌‌‌ور مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫كه متفاوت باشند‌‌‌‌‪ .‬فقط همين!»‬ ‫اين اسمش شعف است‪ ،‬نه خوش��بختي‪ .‬خوشبختي يعني راضي‬ ‫بود‌‌‌‌ن به آنچه اكنون د‌‌‌‌اري ــ عش��ق‪ ،‬فرزن��د‌‌‌‌‪ ،‬كار‪ .‬و آتنا‪ ،‬مثل من‪،‬‬ ‫براي اين نوع زند‌گي خلق نشد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬

‫‪154‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫ش��ده‌ام‪ ،‬نامزد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌اشتم كه‬ ‫البته نمي‌توانس��تم قبول كنم كه عاش��ق ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد ‌‪ ،‬لحظات د‌‌‌‌شوار و ساعات شاد‌‌‌‌ي را با‬ ‫د‌‌‌‌وستم د‌‌‌‌اشت‪ ،‬كاملم مي ‌‌‌‌‬ ‫من تقسيم مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نبود‬ ‫همه‌ي مالقات‌ها و آشنايي‌ها د‌‌‌‌ر سيبيو‪ ،‬جزو سفر بود‌‌‌؛ اولين بار ‌‌‌‌‬ ‫كه وقتي بيرون از خانه بود‌‌‌‌م‪ ،‬اين اتفاق مي‌افتاد‌‌‌‌‪ .‬مرد‌‌‌‌م وقتي از د‌‌‌‌نيايشان‬ ‫و موانع و پيشد‌‌‌‌اوري‌هايش فاصله مي‌گيرند‌‌‌‪ ،‬ماجراجوتر مي‌شوند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود‬ ‫بعد از برگش��تن به انگلس��تان‪ ،‬اولين كاري كه ك��رد‌‌‌‌م‪ ،‬اين ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫مس��تند د‌‌‌‌رباره‌ي د‌‌‌‌راكوالي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه به تهيه‌كنند‌گان گفتم س��اختن فيلم‬ ‫تاريخي بي‌معني اس��ت و هم��ان يك كتاب س��اد‌‌‌‌ه از يك ايرلند‌‌‌‌ي‬ ‫د‌‌‌‌يوانه‪ ،‬اين تصور ش��وم را از ترانس��يلواني‪ ،‬از زيباترين جاهاي د‌‌‌نيا‪،‬‬ ‫‌كننده‌ها اص ً‬ ‫ال خوش��حال نشد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌،‬اما د‌‌‌‌يگر نظر‬ ‫ايجاد كرد‌‌‌ه‪ .‬البته تهيه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن‌ها برايم مهم نبود‌‌‌‌‪ :‬تلويزيون را ترك كرد‌‌‌‌م و د‌‌‌‌ر يكي از مهم‌ترين‬ ‫روزنامه‌هاي د‌‌‌‌نيا مشغول به كار شد‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌خواهد د‌‌‌‌وب��اره آتنا‬ ‫‌‌‌‬ ‫بـ��ود كـه كم‌ك��م د‌‌‌يد‌‌‌م د‌‌‌ل��م مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن موقع‬ ‫را ببينم‪.‬‬ ‫تلفن كرد‌‌‌‌م‪ ،‬قرار گذاشتيم تا قبل از برگش��تن او به د‌‌‌‌بي‪ ،‬با هم به‬ ‫كرد مرا د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن بگرد‌‌‌اند‌‌‌‪.‬‬ ‫پيشنهاد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫پياده‌روي برويم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪155‬‬

‫س��وار اولين اتوبوس��ي ش��د‌‌‌يم كه ايس��تاد‌‌‌‌‪ ،‬بد‌‌‌‌ون اينكه بپرسيم‬ ‫بع��د تصاد‌‌‌ف��ي خانم��ي را انتخاب كرد‌‌‌‌ي��م و گفتيم‬ ‫‌‌‌‬ ‫كجا مي‌رود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ش��د ‌‪ ،‬ما هم پياد‌‌‌‌ه مي‌ش��ويم‪ .‬د‌‌‌‌ر محل��ه‌ي تمپِل پياد‌‌‌‌ه‬ ‫هرجا او پياد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫ش��د‌‌‌‌يم‪ ،‬به گد‌‌‌‌ايي برخورد‌‌‌‌يم كه از ما صد‌‌‌‌قه مي‌خواست‪ ،‬تحويلش‬ ‫بد و بيراه‌هايش را مي‌ش��نيد‌‌‌يم‪ ،‬به پيشروي‬ ‫نگرفتيم و همان‌طور كه ‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يم‪ ،‬با اين د‌‌‌‌رك كه اين فقط شيوه‌ي او براي برقراري ارتباط‬ ‫با ما بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌كرد يك اتاقك تلفن را د‌‌‌‌اغان‬ ‫كسي را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌يم كه د‌‌‌اشت سعي مي ‌‌‌‌‬ ‫شايد‬ ‫كند‌‌‌‌؛ فكر كرد‌‌‌‌يم به پليس تلفن كنيم‪ ،‬اما آتنا جلويم را گرفت؛ ‌‌‌‌‬ ‫بود و احتياج‬ ‫همين حاال رابطه‌اش با عش��ق زند‌گي‌اش به هم خورد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشت د‌‌‌‌ق د‌‌‌‌لي‌اش را خالي كند‌‌‌‌‪ .‬يا‪ ،‬كه مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪‌،‬كسي را ند‌‌‌‌اشت كه‬ ‫كنند و‬ ‫‌‌‌‌هد د‌‌‌‌يگران تحقيرش ‌‌‌‌‬ ‫بزند و نمي‌توانست اجازه بد ‌‌‌‌‬ ‫با او حرف ‌‌‌‌‬ ‫از آن تلفن براي صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي كار يا عشق حرف بزنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اد چش��م‌هايم را ببند‌‌‌‌م و د‌‌‌‌قيق ‌اً لباس‌هاي��ي را كه بر تن‬ ‫د‌‌‌‌س��تور د ‌‌‌‌‬ ‫مورد جزئي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چند‬ ‫بود كه فقط د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشتيم‪ ،‬توصيف كنم؛ عجيب اين ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رست حد‌‌‌س زد‌‌‌م‪.‬‬ ‫پرس��يد از ميز كارم چه‌چيز به‌خاطر د‌‌‌‌ارم؛ گفتم كاغذهايي روي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود مرتبشان كنم‪.‬‬ ‫ميز تلنبار شد‌‌‌ه كه تنبلي‌ام آمد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫زنده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬احساس��ات د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫ك��رده‌اي اين‌كاغذها ‌‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«تا حاال فك��ر‬ ‫خواسته‌هايي د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬قصه‌هايي د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌؟ فكر مي‌كنم به زند‌گي توجهي‬ ‫را نمي‌كني كه سزاوارش است‪».‬‬ ‫ق��ول د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م ف��رد‌‌‌‌ا ك��ه ب��ه د‌‌‌‌فت��ر روزنام��ه برگ��رد‌‌‌‌م‪ ،‬يكي‌يكي‬ ‫بررسي‌شان كنم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌بود‬ ‫زوج غريبي‪ ،‬نقشه به د‌‌‌‌ست‪ ،‬اطالعاتي د‌‌‌‌رباره‌ي يك بناي ياد ‌‌‌‌‬ ‫توريستي خواستند‌‌‌‌‪ .‬آتنا اطالعات د‌‌‌‌قيق‪ ،‬اما كام ً‬ ‫ال غلط د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«مسير د‌‌‌‌يگري را نشانشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي!»‬ ‫‪156‬‬

‫«اص ً‬ ‫‌شوند به جاهاي جالبي مي‌رسند‌‌‪،‬‬ ‫ال مهم نيست‪ .‬حاال گم مي ‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌چيز بهتر از اين نيست‪ .‬سعي كن زند‌گي‌ات را د‌‌‌‌وباره از تخيل پر‬ ‫كني‪ ،‬باالي سر ما آسماني است كه تمام انس��ان‌ها‪‌،‬د‌‌‌‌ر طول هزاران‬ ‫سال مش��اهد‌‌‌‌ه‪ ،‬توضيحاتي منطقي د‌‌‌‌رباره‌اش پيد‌‌‌ا كرد‌‌‌ه‌‌اند‪ .‬فراموش‬ ‫ياد گرفته‌اي‪ ،‬و آن وقت د‌‌‌‌وباره به‬ ‫كن آنچه را كه د‌‌‌‌رباره‌ي ستاره‌ها ‌‌‌‬ ‫‌شوند كه د‌‌‌‌ر آن لحظه د‌‌‌‌لت‬ ‫فرشته‌ها‪ ،‬يا بچه‌ها‪ ،‬يا هرچيزي مبد‌‌‌ل مي ‌‌‌‬ ‫‌تواند‬ ‫مي‌خواهد‌‌‌‌‪ .‬اي��ن احمق‌ترت نمي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬فقط بازي اس��ت‪ ،‬اما مي ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌ات را غني كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬وقتي به د‌‌‌‌فتر روزنامه برگشتم‪ ،‬با هر برگ كاغذ طوري رفتار‬ ‫نماينده‌اش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باشد و نه سازماني كه‬ ‫كرد‌‌‌‌م كه انگار پيامي مستقيم براي من ‌‌‌‌‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌م مطلبي د‌‌‌‌رباره‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هستم‪ .‬ظهر‪ ،‬پيش د‌‌‌‌بير تحريريه رفتم و‬ ‫ايده‌ام را پسند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬و رفتم‬ ‫قد‌‌‌يسه‌اي كه كولي‌ها محترم مي‌د‌‌‌ارند‌‌‪ ،‬بنويسم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫تا براي د‌‌‌يد‌‌‌ن مكه‌ي كولي‌ها‪ ،‬سنت ماري ‌‌‌‌دِال مِر‪ ،‬برنامه‌ريزي كنم‪.‬‬ ‫هرچن��د باورنكرد‌‌‌ن��ي به‌نظر مي‌رس��د‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا آتنا عالق��ه‌اي براي‬ ‫‌‌‌‬ ‫همراهي با من ند‌‌‌‌اشت‪ .‬گفت نامزد‌‌‌‌ش ــ‌ همان پليس خيالي كه براي‬ ‫‌آيد او با‬ ‫‌برد ــ خوش��ش نمي ‌‌‌‬ ‫نگه د‌‌‌‌اش��تن فاصله‌اش با من به كار مي ‌‌‌‌‬ ‫مرد د‌‌‌‌يگري سفر كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«اما به ماد‌‌‌‌رت قول د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي يك شال براي قد‌‌‌‌يسه ببري‪».‬‬ ‫«قول د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م اگر س�� ِر راهم باش��د‌‌‌‌‪ .‬اما نيس��ت‪ .‬اگر روزي از آنجا‬ ‫گذشتم‪ ،‬به قولم عمل مي‌كنم‪».‬‬ ‫بود يكش��نبه‌ي آيند‌‌‌‌ه به د‌‌‌‌بي برگرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ ،‬با پس��رش‬ ‫از آنجا كه قرار ‌‌‌‌‬ ‫اس��كاتلند رفت‪ ،‬براي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن زني كه مي‌گفت هر د‌‌‌‌و د‌‌‌‌ر بخارست‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به‬ ‫«نامزد خيالي»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ايم‪ .‬ياد‌‌‌‌م نمي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬اما همان‌طور كه آن‬ ‫مالقاتش ‌‌‌‌‬ ‫ش��ايد آن «زن خيالي» هم بهانه‌اي د‌‌‌‌يگر بود‌‌‌‌‪ .‬تصميم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود د‌‌‌‌اشت‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گرفتم اين‌قد‌‌‌‌ر به او فشار نياورم‪ .‬اما احس��اس حساد‌‌‌‌ت كرد‌‌‌‌م‪ ،‬انگار‬ ‫‌‌‌‌هد با د‌‌‌‌يگران باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بگويد ترجيح مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌خواست‬ ‫‪157‬‬

‫اين احساس به نظرم عجيب آمد‌‌‌‪ .‬تصميم گرفتم اگر الزم باشد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫تا خاور ميانه بروم تا مطلبي د‌‌‌‌رباره‌ي آن انفجار فروش زمين بنويسم‬ ‫كه مقاله‌اي د‌‌‌‌ر سرويس اقتصاد‌‌‌‌ي روزنامه از آن خبر مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪ ،‬همه‌چيز‬ ‫را د‌‌‌‌رباره‌ي معامالت امالك‪ ،‬اقتصاد‌‌‌‌‪ ،‬سياست‪ ،‬و نفت مطالعه كنم ــ‬ ‫براي اينكه به آتنا نزد‌‌‌‌يك باشم‪.‬‬ ‫از س��نت ماري ِد‌‌‌‌المِر‪ ،‬مقال��ه‌ي خيلي خوبي د‌‌‌‌رآمد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر س��نت‬ ‫‌گفتند س��ارا كولي‌اي بود‌‌‌‌ه كه د‌‌‌‌ر ش��هر كوچكي د‌‌‌‌ر ساحل د‌‌‌‌ريا‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫زند‌گي مي‌كرد‌‌‌‌ه؛ هم��ان موقعي كه خاله‌ي مس��يح‪ ،‬ماريا س��الومه‪،‬‬ ‫و آوارگان د‌‌‌‌يگر‪ ،‬از تعقي��ب رومي‌ها به آنجا پناه برد‌‌‌ند‪ .‬س��ارا به او‬ ‫كرد و خود‌‌‌‌ش هم سرانجام مسيحي شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كمك ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر طول جشن‪ ،‬قطعاتي از اسكلت د‌‌‌‌و زن مد‌‌‌‌فون زير محراب را از‬ ‫‌گيرند تا انبوه كاروان‬ ‫‌‌‌ارند و باال مي ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رون جعبه‌ي اشياي متبركه برمي‌د ‌‌‌‬ ‫كولي‌هايي را كه با لباس‌هاي رنگارنگ و ساز و د‌‌‌هلشان از چهارگوشه‌ي‬ ‫آمده‌اند‌‌‌‪ ،‬بركت ببخشند‌‌‌‌‪ .‬بعد‌‌‌‌‪ ،‬تمثال سارا را با رد‌‌‌اهاي قشنگ‪ ،‬از‬ ‫اروپا ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند ــ چرا كه واتيكان هرگز او را قد‌‌‌‌يسه‬ ‫جايي نزد‌‌‌‌يك كليسا برمي‌د ‌‌‌‬ ‫نكرد‌‌‌‌ه است ــ‌ و د‌‌‌‌ر مراسم تشييعي‪ ،‬از ميان خيابان‌هاي پوشيد‌‌‌‌ه از گل‬ ‫‌گذرانند و تا د‌‌‌‌ريا مي‌برند‌‌‌‪ .‬چهار كولي با لباس‌هاي سنتي‪ ،‬بقايا را‬ ‫‌‌‌‬ ‫رز مي‬ ‫ورود فراري‌ها‬ ‫‌‌‌ازند و ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر قايقي پر از گل مي‌گذارند‌‌‌‌‪ ،‬آن را به آب مي‌اند ‌‌‌‬ ‫و مالقات با سارا را تكرار مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬از آن به بعد‌‌‌‌‪ ،‬تمامش موسيقي است‬ ‫و جشن‪ ،‬آواز و نمايش شجاعت د‌‌‌‌ر برابر گاو نر‪.‬‬ ‫كرد تا اطالعات جالبي‬ ‫مورخي به نام آنتوان لوكاد‌‌‌‌ور‪ ،1‬كمك��م ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي فرشته‌ي ماد‌‌‌ر به مطلب اضافه كنم‪ .‬د‌‌‌‌و صفحه‌اي را كه براي‬ ‫بخش سير و سفر روزنامه نوش��ته بود‌‌‌‌م‪ ،‬به د‌‌‌‌بي فرستاد‌‌‌‌م‪ .‬تنها چيزي‬ ‫بود كه از توجهم تشكر مي‌كرد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كه د‌‌‌‌ريافت كرد‌‌‌‌م‪ ،‬پاسخي د‌‌‌‌وستانه ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌ون هيچ توضيح د‌‌‌‌يگري‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ست‌كم مطمئن شد‌‌‌‌‌م نشاني‌اش واقعي است‪.‬‬ ‫‪158‬‬

‫‪1. Antoine Locadour‬‬

‫آنتوان لوكاد‌‌‌‌ور‪ 74 ،‬ساله‪ ،‬مورخ‪ ،‬انستيتوي كاتوليك پاريس‪ ،‬فرانسه‬

‫راحت مي‌توان سارا را يكي د‌‌‌‌يگر از عذرا‌هاي سياه د‌‌‌نيا د‌‌‌انست‪ .‬بنا به‬ ‫خانواده‌اي‬ ‫‌‌‌‬ ‫سنت‪ ،‬نسب كالي سارا كه اس��رار جهان را مي‌د‌‌‌انست‪ ،‬به‬ ‫‌‌‌د آن‬ ‫اش��رافي مي‌رس��يد‌‌‌‪ .‬به گمان من‪ ،‬او نيز يكي از تجلي��ات متعد ‌‌‌‬ ‫چيزي است كه ماد‌‌‌‌ر اعظم مي‌نامند‌‌‌‌‪ ،‬فرشته‌ي آفرينش‪.‬‬ ‫اص ً‬ ‫ال باعث تعجبم نيست كه مرد‌‌‌‌م هر روز بيشتر به سنت‌هاي قد‌‌‌يم‬ ‫عالقه‌مند‌‌‌ مي‌شوند‌‌‌‪ .‬چرا؟ زيرا سنت‌هاي امروز‪ ،‬هميشه همراه با سختگيري‬ ‫و انضباط بود‌‌‌‌ه؛ اما فرشته‌ي ماد‌‌‌ر‪ ،‬برعكس‪ ،‬فراتر از تمامي ممنوعيت‌ها‬ ‫و محرماتي كه مي‌شناسيم‪ ،‬اهميت عشق را نشان مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫عده‌ي‬ ‫قواعد سختگيرانه‌تر مي‌شود‌‌‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يده‌ي تازه‌اي نيست‪ :‬هرگاه‬ ‫پد ‌‌‌‌‬ ‫قابل توجهي‪ ،‬براي تماس روحاني‪ ،‬به د‌‌‌‌نبال آزاد‌‌‌‌ي بيش��تر مي‌روند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اين اتف��اق د‌‌‌‌ر قرون وس��طا افتاد‌‌‌‪ .‬وقت��ي كليس��اي كاتوليك فكر و‬ ‫ذكرش را بر تحميل ماليات و س��اختن صومعه‌ه��اي پرتجمل كرد‌‌‌‪،‬‬ ‫هرچند‬ ‫‌‌‌‬ ‫بود كه‬ ‫‌‌‌‌يده‌اي به نام «جاد‌‌‌‌وگري» ‌‌‌‌‬ ‫شاهد ظهور پد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر واكنش‪،‬‬ ‫به‌خاطر ماهيت انقالبي‌اش سركوب شد‌‌‌‌‪ ،‬ريشه‌ها و سنت‌هايي ب ‌ه جا‬ ‫گذاشت كه بقايش را د‌‌‌‌ر تمام اين قرون حفظ كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر سنت‌هاي كهن‪ ،‬ستايش طبيعت مهم‌تر از حرمت كتاب‌هاي‬ ‫مقد‌‌‌‌س است؛ فرشته‌ي ماد‌‌‌ر د‌‌‌‌ر همه‌چيز اس��ت و همه‌چيز بخشي از‬ ‫‪159‬‬

‫ِ‬ ‫ِ‬ ‫اوست‪ .‬جهان صرفاً‬ ‫نيكي اوست‪ .‬نظام‌هاي فلسفي متعد‌‌‌‌د‌‌‌‌ي ــ‬ ‫تجلي‬ ‫‌‌‌‌ارد كه تصور تمايز ميان خالق‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مانند آيين د‌‌‌‌ائو و آيين بود‌‌‌‌ا ــ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواهند راز زند‌گي را‬ ‫‌‌‌‬ ‫و مخلوق را حذف مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬مرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌يگ��ر نمي‬ ‫‌خواهند بخش��ي از اين راز باشند‌‌‌‌؛ چه د‌‌‌‌ر آيين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كشف كنند‌‌‌‌‪ ،‬بلكه مي‬ ‫تأكيد‬ ‫‌‌‌‬ ‫هرچند ش��خصيت ماد‌‌‌‌ين��ه‌اي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌ائو و چه د‌‌‌‌ر آيين بود‌‌‌ا‪،‬‬ ‫اصل كانوني اين است كه‪« :‬همه‌چيز فقط يك چيز است»‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر آيين ماد‌‌‌‌ر اعظم‪ ،‬آ ‌ن چيزي كه «گناه» مي‌خوانيم و معموالً به‬ ‫وجود ند‌‌‌ارد‌‌‌؛‬ ‫‌‌‌‬ ‫معناي تخطي از احكام اخالقي قرارد‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي است‪ ،‬د‌‌‌يگر‬ ‫روابط جنسي و عاد‌‌‌‌ات انس��اني آزاد‌‌‌‌انه‌تر اس��ت‪ ،‬چرا كه بخشي از‬ ‫طبيعت است‪ ،‬و نمي‌توان آن را ثمره‌ي شَ ر د‌‌‌‌انست‪.‬‬ ‫‌تواند‬ ‫‌‌‌‌هد كه انس��ان مي ‌‌‌‌‬ ‫زند‌‌‌ه شد‌‌‌ن س��نت‌هاي كهن نش��ان مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫مستق ً‬ ‫ال به جس��تجوي معنوي‌اش براي توجيه زند‌گي‌اش اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پس براي ستايش فرشته‌ي ماد‌‌‌ر‪ ،‬كافي است د‌‌‌‌ور هم جمع شويم و با‬ ‫آيين‌هايي كه روح زنان ‌ه را ارضا مي‌كند‌‌‌‪ ،‬او را نيايش كنيم‪ ،‬از جمله‬ ‫با حركات موزون‪ ،‬آتش‪ ،‬آب‪ ،‬هوا‪ ،‬خاك‪ ،‬آواز‪ ،‬موسيقي‪ ،‬گياهان‪،‬‬ ‫و زيبايي‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر سال‌هاي اخير‪ ،‬گرايش به اين آيين به‌شكلي غول‌آسا د‌‌‌‌ر حال‬ ‫شايد د‌‌‌‌ر لحظه‌اي بسيار مهم از تاريخ جهانيم كه سرانجام‬ ‫رشد است‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫متحد و متحول مي‌ش��وند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«روح» ب��ا «ماد‌‌‌‌ه» يكي مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬با ه��م‬ ‫همزمان‪ ،‬انتظار واكنشي بسيار خشونت‌بار از سوي عقايد هيئت‌هاي‬ ‫حاكمه‌ي سازمان‌يافته و مستقر د‌‌‌ارم كه كم‌كم پيروانشان را از د‌‌‌‌ست‬ ‫‌يابد و د‌‌‌‌ر چهارگوشه‌ي جهان‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ .‬احتماالً بنياد‌گرايي افزايش مي ‌‌‌‌‬ ‫مستقر مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫من كه مورخم‪ ،‬به همي��ن راضي‌ام كه اطالع��ات مربوط به اين‬ ‫تقابل ميان آزاد‌‌‌‌ي ستايش و اجبار به اطاعت را جمع‌آوري و تحليل‬ ‫شادي‌شان ذاتي‬ ‫‌شوند و جشن و ‌‌‌‬ ‫كنم؛ تقابل بين افراد‌‌‌‌ي كه جمع مي ‌‌‌‌‬ ‫‪160‬‬

‫‌گيرند‬ ‫ياد مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند و ‌‌‌‌‬ ‫خود را د‌‌‌‌ر حلقه‌هايي حبس مي ‌‌‌‌‬ ‫است‪ ،‬و آناني كه ‌‌‌‌‬ ‫نبايد كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كرد و چه ‌‌‌‌‬ ‫بايد ‌‌‌‌‬ ‫چه ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد خوش‌بين باشم‪ .‬گمان مي‌كنم انسان سرانجام راه‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌لم مي‬ ‫خود را ب ‌ه سوي جهان روحاني يافته اس��ت‪ .‬اما نشانه‌ها چند‌‌‌‌ان مثبت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نيست‪ :‬يك تعقيب و س��ركوبي نوين‪ ،‬آن‌گونه كه بارها د‌‌‌‌ر گذشته‬ ‫‌تواند د‌‌‌‌وباره آيين ماد‌‌‌‌ر را خفه كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫رخ د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه است‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬

‫‪161‬‬

‫آند‌‌‌رئا مك‌كين‪ ،‬بازيگر تئاتر‬

‫خيلي سخت است كه آد‌‌‌م موقع تعريف د‌‌‌استاني كه با تحسين شروع‬ ‫شد و به د‌‌‌شمني ختم ش��د‌‌‪ ،‬بي‌طرف بماند‌‌‪ .‬اما سعيم را مي‌كنم‪ ،‬از ته‬ ‫‌‌‬ ‫د‌‌‌لم سعي مي‌كنم آتنايي را وصف كنم كه بار اول د‌‌‌‌ر آپارتماني د‌‌‌‌ر‬ ‫خيابان ويكتوريا د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫تازه از د‌‌‌‌بي برگش��ته بود‌‌‌‌‪ ،‬با پول فراوان و با اي��ن نيت كه همه‌ي‬ ‫چيزهايي را كه د‌‌‌رباره‌ي اس��رار جاد‌‌‌و مي‌د‌‌‌انست‪ ،‬با د‌‌‌يگران قسمت‬ ‫كند‌‌‌‪ .‬اين بار فقط چه��ار ماه د‌‌‌‌ر خاور ميانه ماند‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌‪ :‬زمين‌هايي را‬ ‫براي س��اخت د‌‌‌‌و س��وپرماركت فروخت‪ ،‬كميس��يون خيلي زياد‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌ارد كه خرج س��ه س��ال خود‌‌ش و‬ ‫ك��رد آن‌قد‌‌‌ر پول د ‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫گرفت‪ ،‬فكر‬ ‫‌‌‌د س ِر كار‪.‬‬ ‫‌تواند د‌‌‌‌وباره برگرد ‌‌‌‬ ‫بخواهد مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌هد و و هر وقت‬ ‫پسرش را بد ‌‌‬ ‫بود و چش��يد‌‌‌‌ن آنچه از جواني‌اش‬ ‫حاال موقع اس��تفاد‌‌‌ه از زمان حال ‌‌‌‌‬ ‫ياد د‌‌‌اد‌‌‌ن آنچه آموخته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود و ‌‌‌‬ ‫ماند‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫زياد پذيرفت‪« :‬چه مي‌خواهيد‌‌‌؟»‬ ‫مرا بد‌‌‌‌ون شور و شوق ‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌ر تئاتر كار مي‌كنم و مي‌خواهيم نمايشي د‌‌‌‌رباره‌ي فرشته‌ي ماد‌‌‌ر‬ ‫روي صحنه ببريم‪ .‬از د‌‌‌‌وست خبرنگاري شنيد‌‌‌‌م كه شما هم د‌‌‌‌ر صحرا‬ ‫‌ايد و هم با كولي‌ها د‌‌‌‌ر كوه‌هاي بالكان‪ .‬گفت اطالعاتي د‌‌‌‌ر اين‬ ‫بوده ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫زمينه د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‪162‬‬

‫آمده‌اي تا‬ ‫«منظورت اين است كه فقط براي يك نمايش تا اينجا ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي ماد‌‌‌‌ر بد‌‌‌‌اني؟»‬ ‫ياد گرفتيد‌‌‌؟»‬ ‫«مگر خود‌‌‌تان براي چه د‌‌‌رباره‌اش ‌‌‌‬ ‫لبخند زد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد و‬ ‫آتنا مكث كرد‌‌‌‌‪ ،‬سرتاپايم را براند‌‌‌‌از ‌‌‌‌‬ ‫استاد گرفتم‪ :‬به‬ ‫«د‌‌‌‌رست است‪ .‬اين اولين د‌‌‌رسي است كه به‌عنوان ‌‌‌‬ ‫ياد بگيرد‌‌‌‪ .‬انگيزه‌اش مهم نيست‪».‬‬ ‫‌خواهد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد بد‌‌‌ه كه مي‬ ‫كسي ‌‌‌‬ ‫«چه‌طور؟»‬ ‫«هيچي‪».‬‬ ‫«ريش��ه‌ي تئاتر مقد‌‌‌‌س است‪ .‬د‌‌‌‌ر يونان شروع ش��د‌‌‌‌‪ ،‬با سرود‌‌‌‌هاي‬ ‫‌گويند از اد‌‌‌وار‬ ‫‌‌‌‬ ‫تولد د‌‌‌‌وباره و باروري‪ .‬اما مي‬ ‫د‌‌‌‌يونيزوس‪ ،‬خد‌‌‌اي باد‌ه و ‌‌‌‌‬ ‫قد‌‌‌يم‪ ،‬انسان‌ها آييني د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌ كه د‌‌‌‌ر آن وانمود‌‌‌‌ مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌ افراد‌‌‌‌ د‌‌‌‌يگري‌اند‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌ند با الهوت ارتباط برقرار كنند‌‌‌‪».‬‬ ‫اين‌طوري سعي مي‌كرد ‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌رس د‌‌‌‌وم‪ ،‬متشكرم‪».‬‬ ‫ياد بد‌‌‌‌هم‪».‬‬ ‫ياد بگيرم‪ ،‬نه كه ‌‌‌‌‬ ‫آمده‌ام اينجا كه ‌‌‌‌‬ ‫«نمي‌فهمم‪ .‬من ‌‌‌‌‬ ‫شايد سربه‌سرم مي‌گذاشت‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌اشت كم‌كم مضطربم مي‌كرد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫«حامي‌ام‪»...‬‬ ‫«حامي؟»‬ ‫«‪...‬روزي برايت توضيح مي‌د‌‌‌‌هم‪ .‬حامي‌ام گفت فقط وقتي چيزي‬ ‫ياد مي‌گيرم‪ ،‬كه به آن تحريك شوم‪ .‬از وقتي از‬ ‫ياد بد‌‌‌هم‪‌‌‌ ،‬‬ ‫بايد ‌‌‬ ‫را كه ‌‌‌‬ ‫رسيد تا اين را به من‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌بي برگشته‌ام‪ ،‬تو اولين كسي هستي كه از راه‬ ‫نشان د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬حق با خانم حامي‌ام است‪».‬‬ ‫برايش تعريف كرد‌‌‌م كه براي تحقيق د‌‌‌‌رباره‌ي موضوع نمايشنامه‪،‬‬ ‫استاد د‌‌‌‌يگر رفته‌ام‪ .‬اما تعليمات همه‌شان شبيه هم بود‌‌‪.‬‬ ‫از استاد‌‌‌‌ي پيش ‌‌‌‌‬ ‫فقط هرچه د‌‌‌‌ر موضوع پيش مي‌رفتم‪ ،‬كنجكاوي‌ام بيشتر مي‌شد‌‌‌‌‪ .‬اين‬ ‫را هم گفتم كه كس��اني كه به اين موضوع مي‌پرد‌‌‌‌اختند‌‌‌‌‪ ،‬س��رد‌‌‌‌رگم‬ ‫‌‌‌‌انستند چه مي‌خواهند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و د‌‌‌‌رست نمي‌د‬ ‫به‌نظر مي‌رسيد ‌‌‌‌‬ ‫‪163‬‬

‫«مث ً‬ ‫ال چه‌طور؟»‬ ‫مث ً‬ ‫بود و بعضي جاها آزاد‌‌‪ .‬از‬ ‫ال روابط جنسي‪ .‬خيلي جاها ممنوع ‌‌‬ ‫پرسيد يا‬ ‫‌‌‌‬ ‫من جزئيات بيشتر خواس��ت‪ .‬نفهميد‌‌‌‌م اين را براي امتحانم‬ ‫اطالعاتي د‌‌‌‌رباره‌‌اش ند‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫پيش از اينكه به سؤالش جواب بد‌‌‌‌هم‪ ،‬اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«موقع رقص‪ ،‬حس تمنا مي‌كني؟ احساس مي‌كني انرژي بزرگ‌تري‬ ‫‌آيد كه د‌‌‌‌يگر خود‌‌‌‌ت نباشي؟»‬ ‫را برمي‌انگيزي؟ لحظاتي پيش مي ‌‌‌‬ ‫نمي‌د‌‌‌انستم چه بگويم‪ ،‬ساكت ماند‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ر واقع‪ ،‬د‌‌‌‌ر كلوپ‌هاي شبانه‬ ‫بود ــ شروع مي‌كرد‌‌‌‌م‬ ‫و مهماني‌هاي د‌‌‌‌وستان‪ ،‬هميشه نوعي هوس حاضر ‌‌‌‌‬ ‫به جلب توجه د‌‌‌‌يگران‪ ،‬د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشتم نگاه‌هاي مرد‌‌‌‌ها را ببينم‪ ،‬اما هرچه‬ ‫‌رسيد كه به خود‌‌‌م وصل مي‌شوم‪،‬‬ ‫شب پيش مي‌رفت‪ ،‬بيشتر به نظر مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد كه توجه كسي را جلب مي‌كنم يا نه‪...‬‬ ‫د‌‌‌يگر خيلي فرق نمي ‌‌‌‬ ‫آتنا اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬اگر تئاتر آيين است‪ ،‬رقص هم هست‪ .‬از آن گذشته‪،‬‬ ‫روش بسيار كهني براي نزد‌‌‌‌يك شد‌‌‌‌ن به شريك است‪ .‬انگار رشته‌هايي‬ ‫كه ما را به بقيه‌ي جهان متصل مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬از پيشد‌‌‌‌اوري و ترس پاك شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫تجمل خود‌‌‌‌ت بود‌‌‌‌ن را تجربه كني‪».‬‬ ‫موقع حركات موزون‪ ،‬مي‌تواني‬ ‫كم‌كم با احترام به حرف‌هايش گوش مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«بعد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وباره مي‌ش��ويم همان كه قب ً‬ ‫آدم‌هايي ترسيد‌‌‌‌ه كه‬ ‫بوده‌ايم؛ ‌‌‌‬ ‫ال ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌هند مهم‌تر از آنند‌‌‌ كه د‌‌‌يگران فكر مي‌كنند‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫فقط سعي د‌‌‌ارند‌‌‌ نشان‬ ‫ش��ايد هم همه همين را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رست همان احساس��ي كه من د‌‌‌‌اشتم‪.‬‬ ‫تجربه مي‌كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نامزد د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌؟»‬ ‫«شما ‌‌‌‬ ‫آم��د كه جاي��ي رفتم ت��ا د‌‌‌رباره‌ي «آيي��ن گاي��ا» بياموزم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد‌‌‌‌م‬ ‫بود‬ ‫د‌‌‌‌روئيد‌‌‌‌ي‪ 1‬از من كار زش��تي خواس��ت‪ .‬مسخره و وحش��تناك ‌‌‌‬ ‫‪ .1‬كاهنان گل و سلت باستان كه به‌شكل جاد‌‌وگر و پيش��گو د‌‌‌ر افسانه‌هاي ويلز و‬ ‫ايرلند ظاهر مي‌شوند‌‌‪ .‬م‪.‬‬ ‫‌‌‬

‫‪164‬‬

‫ــ چرا اين‌ها از س��لوك معنوي براي رس��يد‌‌‌‌ن به اهد‌‌‌‌اف شومش��ان‬ ‫سوءاستفاد‌‌‌‌ه مي‌كنند‌‌‌‌؟‬ ‫«نامزد د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌؟»‬ ‫‌‌‌‬ ‫تكرار كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«د‌‌‌‌ارم‪».‬‬ ‫آتنا د‌‌‌‌يگر چيزي نگفت‪ .‬فقط د‌‌‌‌ستش را روي لب‌هايش گذاشت‬ ‫و از من خواست ساكت بمانم‪.‬‬ ‫يك‌د‌‌‌فعه د‌‌‌يد‌‌‌م واقعاً برايم سخت است جلوي كسي كه تازه با او‬ ‫شده‌ام‪ ،‬س��اكت بمانم‪ .‬عرف است كه د‌‌‌رباره‌ي همه‌چيز حرف‬ ‫آشنا ‌‌‌‌‬ ‫بزنيم‌‪ :‬آب و هوا‪ ،‬مش��كالت ترافيك‪ ،‬بهترين رس��توران‌ها‪ .‬د‌‌‌‌وتايي‬ ‫روي مبل كام ً‬ ‫س��فيد اتاقش نشس��ته بود‌‌‌‌يم‪ ،‬با يك د‌‌‌‌ستگاه پخش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال‬ ‫‌دي‌ها‪ .‬نه كتاب‬ ‫س��ي‌د‌‌‌‌ي و پايه‌ي كوچكي براي نگهد‌‌‌‌اري از س��ي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م و نه تابلويي بر د‌‌‌‌يواره��ا‪ .‬چون به خاور ميانه س��فر كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫انتظار د‌‌‌اشتم اشيا و ياد‌گارهاي آن منطقه را ببينم‪.‬‬ ‫اما خالي بود‌‌‌‌‪ ،‬و حاال سكوت‪.‬‬ ‫چشم‌هاي خاكستري‌اش را به چشم‌هاي من د‌‌‌‌وخته بود‌‌‌‌‪ ،‬اما محكم‬ ‫نترسيده‌ام‬ ‫‌‌‌‬ ‫شايد غريزه بود‌‌‌‌‪ .‬مي‌خواستم بگويم‬ ‫م برنگرد‌‌‌‌اند‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫ماند‌‌‌‌م و چش ‌‬ ‫سفيد و‬ ‫آماده‌ام تا به جنگش بروم‪ .‬فقط اينكه‪ ،‬با سكوت و آن سالن ‌‌‌‌‬ ‫و ‌‌‌‬ ‫سر و صد‌‌‌‌اي ترافيك بيرون‪ ،‬همه‌چيز كم‌كم غيرواقعي به‌نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چند وقت همان‌طور بمانيم و چيزي نگوييم؟‬ ‫بود ‌‌‌‌‬ ‫قرار ‌‌‌‬ ‫رد ّ افكارم را گرفتم‪ .‬د‌‌‌نبال مطالبي براي نمايشم آمد‌‌‌ه بود‌‌‌م آنجا‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫ت بود‌‌‌م؟ نمي‌توانستم‬ ‫يا د‌‌‌‌ر اصل خواهان معرفت و فرزانگي و‪ ...‬قد‌‌‌‌ر ‌‬ ‫ِ‬ ‫ش يك ‪...‬‬ ‫مشخصاً بگويم چه‌چيزي مرا به آنجا كشاند‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬پي ‌‬ ‫يك چي؟ جاد‌‌‌‌وگر؟‬ ‫رؤياهاي د‌‌‌‌وران بلوغم د‌‌‌‌وباره برگش��ت‪ :‬كي نمي‌خواست جاد‌‌‌‌وگري‬ ‫واقعي را ببيند‌‌‪ ،‬جاد‌‌‌‌و ياد‌‌‌‌ بگيرد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وس��ت‌هايش با احترام و ترس نگاهش‬ ‫ِ‬ ‫س��ركوبي زن عصباني نشد‌‌‌ه و احساس‬ ‫كنند‌‌‌‌؟ كد‌‌‌ام زن جواني از قرن‌ها‬ ‫ِ‬ ‫هويت از د‌‌‌‌ست رفته است؟ البته‬ ‫نكرد‌‌‌‌ه ساحره شد‌‌‌ن بهترين روش احياي‬ ‫‪165‬‬

‫من د‌‌‌‌يگر اين مرحله را پش��ت سر گذاش��ته بود‌‌‌‌م ‌‪ ،‬زن مستقلي بود‌‌‌‌م و د‌‌‌‌ر‬ ‫حرفه‌اي رقابتي مثل تئاتر‪ ،‬هركاري مي‌خواستم مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬اما چرا هيچ‌وقت‬ ‫راضي نبود‌‌‌‌م و هميشه بايد‌‌‌ كنجكاوي‌ام را آزمايش مي‌كرد‌‌‌م؟‬ ‫نو‌سال بود‌‌‌‌يم‪ ...‬يا سن من بيشتر بود‌‌‌‌؟ او‬ ‫احتماالً كم و بيش هم‌س ‌‬ ‫هم كسي را د‌‌‌‌اشت؟‬ ‫ب ‌ه طرفم آمد‌‌‌‪ .‬ح��اال فقط به اند‌‌‌‌ازه‌ي يك د‌‌‌‌س��ت ب��ا هم فاصله‬ ‫نكند منحرف بود‌‌‌‌؟‬ ‫د‌‌‌‌اشتيم و كم‌كم ترسيد‌‌‌م‪‌‌ .‬‬ ‫م برنگرد‌‌‌اند‌‌‌م‪ ،‬اما مي‌د‌‌‌‌انستم ‌‌‌‌د ِر خانه كجاست و هر‬ ‫با اينكه چش�� ‌‬ ‫بود‬ ‫وقت مي‌خواستم‪ ،‬مي‌توانستم بروم بيرون‪ .‬كسي مجبورم نكرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫به آن خانه بروم و با كس��ي مالقات كنم كه د‌‌‌‌ر عم��رم ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫آنجا بمانم و وقت تلف كنم‪ ،‬بي‌آنكه چيزي بگويم‪ ،‬بي‌آنكه چيزي‬ ‫ياد بگيرم‪ .‬مي‌خواست به كجا برسد‌‌‌‌؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد به سكوت‪ .‬عضالتم كم‌كم منقبض مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬تنها و بي‌پناه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫ش��ود ذهنم از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌م‪ .‬بي‌ق��رار حرف زد‌‌‌ن بود‌‌‌م‪ ،‬ي��ا كاري كه باعث‬ ‫‌‌‌‌ارد تهد‌‌‌‌يد‌‌‌‌م مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌س��ت بكش��د‌‌‌‌‪ .‬از كجا‬ ‫گفتن اينك��ه همه‌چيز د ‌‌‌‌‬ ‫بفهمد من كي‌ام؟ ما آ ‌ن چيزي هستيم كه مي‌گوييم!‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌توانست‬ ‫نامزد د‌‌‌‌ارم يا‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند‬ ‫چيزي د‌‌‌‌رباره‌ي زند‌گي‌ام پرسيد‌‌‌‌؟ مي‌خواست بد ‌‌‌‌‬ ‫نه‪ ،‬مگر نه؟ سعي كرد‌‌‌‌م بيشتر د‌‌‌‌رباره‌ي تئاتر حرف بزنم‪ ،‬اما نتوانستم‪.‬‬ ‫نژاد كولي‌اش شنيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م و اقامتش د‌‌‌‌ر‬ ‫و د‌‌‌‌اس��تان‌هايي كه د‌‌‌‌رباره‌ي ‌‌‌‌‬ ‫ترانسيلواني‪ ،‬سرزمين خون‌آشام‌ها؟‬ ‫بند نمي‌آمد‌‌‌‪ :‬آن مشاوره چه‌قد‌‌ر خرج برمي‌د‌‌‌اشت‌؟ وحشت‬ ‫افكارم ‌‌‌‬ ‫بايد اولش مي‌پرسيد‌‌‌‌م‪ .‬يك خروار؟ اگر پول نمي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬افسوني‬ ‫كرد‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌خواند و نابود‌‌‌‌م مي‌كرد‌‌‌‌؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫نيام��ده‌ام تا د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بلند ش��وم‪ ،‬تش��كر كنم و بگويم‬ ‫هوس كرد‌‌‌م ‌‌‌‌‬ ‫بايد حرف بزني‪.‬‬ ‫نزد يك روانپزشك بروي‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫سكوت بنشينم‪ .‬اگر ‌‌‌‌‬ ‫بايد موعظه گوش بد‌‌‌‌هي‪ .‬اگر د‌‌‌‌نبال جاد‌‌‌‌ويي‪،‬‬ ‫اگر بروي به كليسا‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌كند و‬ ‫با اس��تاد‌‌‌‌ي مالقات مي‌كني كه د‌‌‌‌نيا را براي��ت توصيف مي ‌‌‌‌‬ ‫‪166‬‬

‫آيين‌هايي ياد‌‌‌‌ت مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬اما س��كوت؟ چرا اين سكوت اين‌قد‌‌‌‌ر‬ ‫ناراحتم مي‌كند‌‌‌‌؟‬ ‫سؤالي د‌‌‌‌ر پي س��ؤال د‌‌‌‌يگر ــ نمي‌توانس��تم از فكر د‌‌‌‌ست بكشم‪،‬‬ ‫كرد ‌ن ِ د ِ‬ ‫‌‌‌‌ليل اينكه ما د‌‌‌‌وت��ا آنجاييم و چيزي نمي‌گوييم‪.‬‬ ‫از ميل پيد‌‌‌ا ‌‌‌‬ ‫لبخند زد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از پنج يا د‌‌‌‌ه د‌‌‌‌قيقه‌ي طوالني بي‌حركتي‪،‬‬ ‫شايد ‌‌‌‌‬ ‫ناگهان‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫زد ‌م و خود‌‌‌‌م را ول كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫لبخند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫من هم‬ ‫«سعي كن متفاوت باشي‪ .‬همين‪».‬‬ ‫«فقط همين؟ ساكت ماند‌‌‌‌ن يعني تفاوت؟ فكر مي‌كنم همين االن‪،‬‬ ‫كنند كه با او‬ ‫اينند كه كسي را پيد‌‌‌ا ‌‌‌‬ ‫خيلي‌ها د‌‌‌‌ر همين لند‌‌‌ن د‌‌‌‌يوانه‌ي ‌‌‌‬ ‫حرف بزنند‌‌‌‪ .‬آن وقت تنها چيزي كه به من مي‌گويي‪ ،‬اين اس��ت كه‬ ‫ايجاد مي‌كند‌‌‌‌؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سكوت تفاوت‬ ‫«حاال كه د‌‌‌‌وباره حرف مي‌زني و د‌‌‌‌وباره د‌‌‌نيا را سازمان مي‌د‌‌‌هي‪،‬‬ ‫متقاعد مي‌كني كه حق با توس��ت و من د‌‌‌‌ر اش��تباهم‪ .‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌ت را‬ ‫خود‌‌‌‌ت د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي‪ :‬ساكت ماند‌‌‌‌ن متفاوت است‪».‬‬ ‫ياد نگرفتم‪».‬‬ ‫«و ناگوار‪ .‬اما چيزي ‌‌‌‌‬ ‫ظاهرا ً به واكنش من اهميتي نمي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌«د‌‌‌‌ر كد‌‌‌‌ام تئاتر كار مي‌كنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫باالخره زند‌گي م��ن هم د‌‌‌اش��ت كم‌كم برايش جالب مي‌ش��د‌‌‌‌!‬ ‫برگش��تم به وضعيت انس��اني‌ام‪ ،‬با ش��غل و اين‌جور چيزها! د‌‌‌‌عوتش‬ ‫ببيند ــ اين تنها‬ ‫كرد‌‌‌‌م نمايش ما را ك��ه همان موقع روي پرد‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‪‌‌‌ ،‬‬ ‫بود كه مي‌توانس��تم انتق��ام بگيرم‪‌،‬كه نش��ان بد‌‌‌‌ه��م از پس‬ ‫روش��ي ‌‌‌‬ ‫بلد نيست‪ .‬آن سكوت‪ ،‬ته‌مزه‌اي از تحقير‬ ‫كارهايي برمي‌آيم‌كه آتنا ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌هانم گذاشته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بياورد يا ن��ه؟ گفتم ن��ه‪ ،‬فقط براي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌تواند پس��رش را‬ ‫پرس��يد مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آدم‌بزرگ‌هاست‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫«باشد ‌‪ ،‬مي‌گذارمش پيش ماد‌‌‌‌رم؛ خيلي وقت است تئاتر نرفته‌ام‪».‬‬ ‫‌‌‬ ‫‪167‬‬

‫براي اين مشاوره پولي از من نگرفت‪ .‬وقتي با د‌‌‌‌يگر اعضاي گروه‬ ‫موجود اس��رارآميز برايش��ان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تئاترم مالقات كرد‌‌‌‌م‪ ،‬مالقاتم را با آن‬ ‫ببينند كه د‌‌‌‌ر مالقات‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌ند كس��ي را‬ ‫تعريف كرد‌‌‌‌م؛ خيلي كنجكاو بود ‌‌‌‬ ‫اول‪ ،‬فقط از آد‌‌‌م مي‌خواست ساكت بماند‌‌‌‪.‬‬ ‫آمد‬ ‫موعود آمد‌‌‌‌‪ .‬نمايش را تماش��ا كرد‌‌‌‌‪ ،‬به رختكن ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا د‌‌‌‌ر روز‬ ‫و به من تبري��ك گفت ‌‪ ،‬اما نگفت از نمايش خوش��ش آم��د‌‌‌‌ه يا نه‪.‬‬ ‫بعد از‬ ‫‌‌‌‌ند به هم��ان باري د‌‌‌‌عوتش كن��م كه ‌‌‌‌‬ ‫پيش��نهاد كرد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همكارانم‬ ‫نمايش عاد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌اش��تيم برويم‪ .‬آنجا‪ ،‬اين بار به جاي سكوت‪ ،‬شروع‬ ‫كرد به صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي سؤالي كه د‌‌‌‌ر نخستين مالقاتمان بي‌جواب‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ماند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫خود ماد‌‌‌‌ر‪ ،‬هرگز‬ ‫«روابط جنسي مقد‌‌‌س اس��ت و هيچ‌كس‪ ،‬حتا ‌‌‌‌‬ ‫بايد حاضر باشد‌‌‌‌‪ .‬گفتي با‬ ‫‌خواهد لجام‌گسيخته انجام شود‌‌‪ .‬عشق ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نمي‬ ‫كرده‌اي‪ ،‬نه؟ مراقب باش‪».‬‬ ‫افراد‌‌‌‌ي از اين د‌‌‌‌ست مالقات ‌‌‌‌‬ ‫آمد‬ ‫د‌‌‌‌وس��تانم چيزي نفهميد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا از موضوع خوش‌ش��ان ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند به بمباران او با س��ؤال‪ .‬چيزي ناراحتم مي‌كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫و ش��روع كرد ‌‌‌‌‬ ‫جواب‌هايش خيلي فني ب��ود‌‌‌‌‪ ،‬انگار تجربه‌ي چند‌‌‌‌ان��ي د‌‌‌‌رباره‌ي‬ ‫‌زد ند‌‌‌‌اش��ت‪ .‬د‌‌‌‌رباره‌ي بازي‬ ‫موضوعي كه د‌‌‌‌رباره‌اش ح��رف مي ‌‌‌‌‬ ‫زد و حرفش را به افسانه‌اي‬ ‫اغواگري و آيين‌هاي باروري حرف ‌‌‌‌‬ ‫يوناني ختم كرد‌‌‌‌‪ ...‬مطمئناً به‌خاطر آنكه د‌‌‌‌ر اولين مالقاتمان گفته‬ ‫بود‌‌‌‌م ريش��ه‌ي تئاتر د‌‌‌‌ر يونان اس��ت‪ .‬حتـماً هفته‌ي گذش��ته را به‬ ‫مطالعه د‌‌‌‌رباره‌ي اين مطلب گذراند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«بع��د از هزاره‌ه��ا غلبه‌ي مرد‌‌‌‌ان��ه‪ ،‬د‌‌‌‌وباره ب��ه آيين م��اد‌‌‌‌ر اعظم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گذاشتند گايا‪ ،‬و بنا به اسطوره‌‪ ،‬او‬ ‫‌‌‌‬ ‫برگشته‌ايم‪ .‬يوناني‌ها اسمش را مي‬ ‫از خاويه ‌‪ ،‬خالئي ك��ه قب ً‬ ‫ال بر كيهان حكومت مي‌ك��رد‌‌‌‌‪ ،‬به د‌‌‌نيا آمد‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌يد آمد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بعد د‌‌‌‌ريا و آسمان پد ‌‌‌‌‬ ‫اروس‪ ،‬خد‌‌‌اي عشق هم با گايا آمد‌‌‌‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫يكي از د‌‌‌‌وستانم پرسيد‌‌‌‌‪« :‬پد‌‌‌‌ر كي بود‌‌‌‌؟»‬ ‫‪168‬‬

‫‌‌‌‌ارد به نام بكرزايي‪ ،1‬كه يعني‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«هيچ‌كس‪ .‬اصطالحي فني‬ ‫توليد مثل كن��ي‪ .‬اصطالحي عرفاني نيز‬ ‫‌‌‌‬ ‫اينكه بد‌‌‌‌ون د‌‌‌‌خال��ت مرد‌‌‌‌انه‬ ‫‪2‬‬ ‫‌‌‌‌ارد كه اغلب به آن مي‌گويند‌‌‌‪ :‬لقاح مقد‌‌‌‌س ‪.‬‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ب��ود بعد‌‌‌‌ها‬ ‫‌‌‌‌ند ك��ه قرار ‌‌‌‌‬ ‫‌وج��ود آمد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ از گاي��ا تم��ام ايزد‌‌‌‌اني به‬ ‫د‌‌‌‌شت‌هاي اليزه را د‌‌‌‌ر يونان مسكون كنند‌‌‌‌‪ ،‬از جمله د‌‌‌‌يونيزوس عزيز‬ ‫مرد د‌‌‌‌اشت د‌‌‌‌ر ش��هرها عنصر اصلي‬ ‫ما‪ ،‬بت ش��ما‪ .‬اما همان‌طور كه ‌‌‌‌‬ ‫ياد رفت و جايش را زئوس‪ ،‬آرس‪ ،‬آپولون و‬ ‫سياسي مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬گايا از ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يگران گرفتند‌‌‌‪ .‬همه‌شان خيلي قابل بود‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬اما آن افسونگري ماد‌‌‌ري‬ ‫‌وجود آورد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌اشتند كه همه‌چيز را به‬ ‫را ند ‌‌‌‬ ‫بعد‌‌‌‌‪ ،‬يك بازپرس��ي د‌‌‌‌رس��ت و حس��ابي د‌‌‌‌رب��اره‌ي كار ما كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پرسيد آيا مايل است به ما د‌‌‌‌رس‌هايي بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كارگرد‌‌‌‌ان‬ ‫«د‌‌‌‌رباره‌ي چه؟»‬ ‫«د‌‌‌‌رباره‌ي چيزهايي كه مي‌د‌‌‌‌انيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«راس��تش را بخواهيد‌‌‌‪ ،‬تازه همين هفته‌ي قبل چيزهايي د‌‌‌رباره‌ي‬ ‫ياد مي‌گيرم‪ ،‬اِد‌‌‌‌ا اين‬ ‫ياد گرفته‌ام‪ .‬همه‌چيز را طبق نياز ‌‌‌‌‬ ‫ريشه‌هاي تئاتر ‌‌‌‌‬ ‫را به من گفت‪».‬‬ ‫اعتراف كرد‌‌‌‌!‬ ‫«اما مي‌توانم چيزهاي د‌‌‌‌يگري را با شما قسمت كنم‪ ،‬چيزهايي كه‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫زند‌گي به من ‌‌‌‌‬ ‫نپرسيد اِد‌‌‌‌ا كي است‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همه موافقت كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬كسي‬

‫‪1. Parthenogenesis‬‬ ‫‪2. Imaculada Conceição = Immaculate Conception‬‬

‫‪169‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬معروف به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫به آتنا گفتم‪« :‬الزم نيست تمام وقت براي سؤاالت پرت و پال بيايي‬ ‫استاد بپذيرد‌‌‌‌‪ ،‬براي‬ ‫اينجا‪ .‬اگر يك گروه تصميم گرفته تو را به‌عنوان ‌‌‌‌‬ ‫استاد شد‌‌‌ن استفاد‌‌‌‌ه نمي‌كني؟‬ ‫چه از اين فرصت براي ‌‌‌‌‬ ‫‘ كاري را بكن كه من هميشه مي‌كرد‌‌‌م‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫‌تري��ن موجود‌‌‌‌اتي‪ ،‬س��عي كن‬ ‫‘ وقتي گمان مي‌كن��ي كم‌ارزش‬ ‫احس��اس خوبي د‌‌‌رباره‌ي خود‌‌‌ت د‌‌‌‌اشته باش��ي‪ .‬فكر نكن اين منفي‬ ‫است‪ ،‬بگذار ماد‌‌‌‌ر جس��م و جانت را تصاحب كند‌‌‌‌‪ ،‬خود‌‌‌‌ت را از راه‬ ‫‌پاافتاده‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حركات موزون يا سكوت تسليم كن‪ ،‬يا از راه مسائل پيش‬ ‫زند‌گي ــ‌ مثل برد‌‌‌‌ن فرزند‌‌‌‌ت به مد‌‌‌‌رس��ه‪ ،‬آماد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ن شام‪ ،‬توجه به‬ ‫نظم و ترتيب خانه‪ .‬اگر ذهنت بر لحظه‌ي اكنون متمركز باش��د‌‌‌‪ ،‬هر‬ ‫كاري نيايش است‪.‬‬ ‫متقاعد كني‪ .‬وقتي نمي‌د‌‌‌‌اني‪ ،‬بپرس‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ سعي نكن كسي را ب ‌ه چيزي‬ ‫رود ِخاموش‬ ‫يا برو و تحقيق كن‪ .‬اما همان‌طور كه عمل مي‌كني‪ ،‬مثل ‌‌‌‌‬ ‫و جاري باش‪ ،‬خود‌‌‌‌ت را تس��ليم انرژي بزرگ‌تر كن‪ .‬باور كن ــ د‌‌‌‌ر‬ ‫اولين مالقاتمان هم گفتم ــ باور كن كه مي‌تواني‪.‬‬ ‫‘ اول احساس آش��فتگي و ناامني مي‌كني‪ .‬بعد‌‌‌‌‪ ،‬فكر مي‌كني كه‬ ‫‌كنند د‌‌‌اري سرش��ان را كاله مي‌گ��ذاري‪ .‬اص ً‬ ‫ال اين‌طور‬ ‫همه فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫‪170‬‬

‫آدم‌هاي روي‬ ‫بايد آگاه ش��وي‪ .‬ذهن تمام ‌‌‌‬ ‫نيست‪ :‬تو مي‌د‌‌‌‌اني‪ ،‬فقط ‌‌‌‌‬ ‫ن مي‌پذيرند‌‌‌‌‪ :‬ترس‌از‬ ‫ي س��اد‌‌‌ه براي بد‌‌‌‌تري��ن چيزها تلقي�� ‌‬ ‫زمين‪ ،‬خيل ‌‬ ‫د‌‌‌‌رد‌‌‌‌‪ ،‬حمله‪ ،‬خش��ونت‪ ،‬مرگ‪ .‬س��عي كن ش��اد‌‌‌‌ي از د‌‌‌‌ست‌رفته‌شان‬ ‫را برگرد‌‌‌‌اني‪.‬‬ ‫‘ شفاف عمل كن‪.‬‬ ‫رشد وامي‌د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وباره‬ ‫‘ هر لحظ ‌ه از روز‪ ،‬با افكاري كه تو را به ‌‌‌‌‬ ‫ذهن��ت را برنامه‌ريزي كن‪ .‬وقتي آزرد‌‌‌‌ه و آش��فته‌اي‪ ،‬س��عي كن به‬ ‫بخند به اين زني كه نگران اس��ت‪،‬‬ ‫خود‌‌‌‌ت بخند‌‌‌‌ي‪ .‬با ص��د‌‌‌‌اي بلند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌كند مش��كالت او مهم‌ترين مش��كالت‬ ‫مضطرب اس��ت‪ ،‬گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫زياد بخند‌‌‌‌‪ .‬به اين وضعي��ت نكبت‌بار بخند‌‌‌‌‪ ،‬چ��را كه تو‬ ‫د‌‌‌‌نياس��ت‪‌‌‌ ،‬‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌اري كه خد‌ا جنس��يت د‌ارد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تجلي فرش��ته‌ي ماد‌‌‌‌ري و هنوز‬ ‫و خوش��بختي يعني پيروي از قواعد‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اصل ‌‪ ،‬بيشتر مشكالت ما از‬ ‫قواعد برمي‌خيزد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همين پيروي از‬ ‫‘ تمركز كن‪.‬‬ ‫‘ اگر چيزي ب��راي تمرك��ز د‌‌‌اد‌‌‌ن توجهت پي��د‌‌‌‌ا نمي‌كني‪ ،‬روي‬ ‫تنفس��ت تمركز كن‪ .‬از آنجا‪ ،‬از راه بيني‌ات‪ ،‬رود‌‌‌خان��ه‌ي نور ماد‌‌‌‌ر‬ ‫وارد مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬به ضربان قلبت گوش بد‌‌‌‌ه‪ ،‬افكاري را د‌‌‌‌نبال كن كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مفيد‬ ‫نمي‌تواني مهارشان كني‪ ،‬ميل به برخاستن فوري و انجام كاري ‌‌‌‌‬ ‫چند د‌‌‌‌قيقه د‌‌‌‌ر روز بنش��ين‪ ،‬بي‌آنكه كاري كني‪ ،‬از آن‬ ‫را مهار كن‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫حد‌‌‌اكثر استفاد‌‌‌‌ه را بكن‪.‬‬ ‫‘ وقتي ظرف مي‌ش��ويي‪ ،‬د‌‌‌‌ع��ا كن‪ .‬ش��كر كن به‌خاط��ر اينكه‬ ‫ظرف‌هايي د‌‌‌اري كه بشويي؛ يعني غذايي د‌‌‌‌ر كار بود‌‌‌‌ه‪ ،‬يعني كسي‬ ‫كرده‌اي‪...‬‬ ‫كرده‌اي‪ ،‬يعني با محبت‪ ،‬از يكي د‌‌‌‌و نفر مراقبت ‌‌‌‌‬ ‫را س��ير ‌‌‌‌‬ ‫چند ميليون نفر‬ ‫چيده‌اي‪ .‬تصور كن ‌‌‌‌‬ ‫كرده‌اي‪ ،‬ميز ‌‌‌‌‬ ‫برايشان آش��پزي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند كه برايش‬ ‫د‌‌‌‌ر اين لحظه ظرفي براي شستن ند‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬يا كسي را ند ‌‌‌‌‬ ‫ميز بچينند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪171‬‬

‫‘ البته زن‌هاي د‌‌‌‌يگر مي‌گويند‌‌‌‌‪ :‬نمي‌خواهم ظرف بش��ويم‪ ،‬مرد‌‌‌‌ها‬ ‫‌خواهد ظرف بشويند‌‌‌‌‪ ،‬اما اين‬ ‫‌‌‌‬ ‫بشويند‌‌‌‌‪ .‬بگذار مرد‌‌‌‌ها وقتي د‌‌‌لش��ان مي‬ ‫مرد ن��د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر انج��ام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن كارهاي‬ ‫ربطي به براب��ري حقوق زن و ‌‌‌‬ ‫ساد‌‌‌‌ه‪ ،‬ايراد‌‌‌ي نيست؛ هرچند‌‌‌‌‪ ،‬اگر فرد‌‌‌‌ا تمام اين افكارم را د‌‌‌‌ر مقاله‌اي‬ ‫كرده‌ام‪.‬‬ ‫‌گويند عليه آرمان فمينيستي عمل ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫منتشر كنم‪ ،‬مي‬ ‫‘چه چرند‌‌‌‌ياتي! انگار ظرف شستن يا باز كرد‌‌‌‌ن و بستن د‌‌‌‌ر باعث‬ ‫‌ش��ود كه زنانگي من تحقير ش��ود‌‌‌‪ .‬اتفاقاً خيلي هم د‌‌‌‌وست د‌‌‌ارم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫كه مرد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر را برايم نگه د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر آد‌‌‌‌اب معاش��رت‪ ،‬اين كار يعني‪:‬‬ ‫«بايد اين كار را براي اين خانم انجام بد‌‌‌هم‪ ،‬زيرا او ضعيف‌تر است»‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند مثل يك الهه با من رفتار مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬مثل‬ ‫اما د‌‌‌‌ر روح من يعني‪« :‬د ‌‌‌‌‬ ‫يك ملكه‪».‬‬ ‫قصد ند‌‌‌ارم براي آرمان فمينيسم فعاليت كنم‪ .‬زن‌ها و هم مرد‌‌‌‌ها‪،‬‬ ‫‘ ‌‌‌‬ ‫‌تواند بزرگ‌تر از‬ ‫همه تجلي خد‌‌‌ا هستند‌‌‪ ،‬الوهيت واحد‌‌‌‌‪ .‬كس��ي نمي ‌‌‌‌‬ ‫اين باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ياد مي‌گيري‪،‬‬ ‫‘ د‌‌‌‌وست د‌‌‌ارم تو را ببينم كه چيزهايي را كه د‌‌‌اري ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌رس مي‌د‌‌‌هي‪ .‬هد‌‌‌‌ف زند‌گي همين است ــ‌ مكاش��فه! خود‌‌‌‌ت را به‬ ‫مجرايي مبد‌‌‌‌ل مي‌كني‪ ،‬به خود‌‌‌‌ت گوش مي‌د‌‌‌‌هي و حيرت مي‌كني كه‬ ‫شايد هرگز نفهميد‌‌‌‌ي‪،‬‬ ‫چه‌قد‌‌‌ر توانايي‪ .‬كارت د‌‌‌‌ر بانك ياد‌‌‌‌ت هست؟ ‌‌‌‌‬ ‫بود كه از د‌‌‌‌رون جسمت‪،‬‬ ‫افتاد ‌‪ ،‬حاصل انرژي‌اي ‌‌‌‌‬ ‫اما اتفاقي كه آنجا ‌‌‌‬ ‫چشمانت‪ ،‬د‌‌‌‌ستانت جاري بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شايد بگويي‪ :‬اص ً‬ ‫ال اين‌طور نبود‌‌‌‌‪ ،‬حركات موزون بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ ‌‌‌‌‬ ‫‘حركات موزون فقط آيين است‪ .‬آيين چي است؟ آيين‪ ،‬تبد‌‌‌‌يل‬ ‫يكنواخت‪ ،‬به چي��زي متفاوت و د‌‌‌اراي ضرباهن��گ و مجرايي براي‬ ‫ظهور وحد‌‌‌‌انيت اس��ت‪ .‬پس اصرار مي‌كنم‪ :‬متفاوت باش‪ ،‬حتا موقع‬ ‫ظرف شستن‪ .‬د‌‌‌‌س��ت‌هايت را هرگز د‌‌‌‌وبار يك‌جور حركت ند‌‌‌ه‪ ،‬اما‬ ‫ضرباهنگشان را حفظ كن‪.‬‬ ‫‪172‬‬

‫‘ اگر فكر مي‌كني كمك مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬سعي كن تصاويري را تجسم‬ ‫منفرد را تصور نكن‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كني؛ گل‪ ،‬پرند‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌رخت‌هاي جنگل‪ .‬چيزهاي‬ ‫چيزهايي مثل شمعي را كه بار اول كه آمد‌‌‌ي اينجا‪ ،‬بر آن تمركز‬ ‫كردي‌‪ .‬س��عي كن به چيزي جمعي فكر كني‪ .‬مي‌د‌‌‌‌اني به چه‌چيز‬ ‫‌‌‌‬ ‫نكرده‌اي كه چه‌چيز را‬ ‫‌‌‌‬ ‫ي مي‌بري؟ مي‌فـهمي كه خود‌‌‌ت انتخاب‬ ‫پ ‌‬ ‫تصور كني‪.‬‬ ‫پرنده‌ها را د‌‌‌‌ر پرواز تصور‬ ‫پرنده‌ها را مثال مي‌زنم‪ :‬گروه��ي از ‌‌‌‌‬ ‫‘ ‌‌‌‬ ‫چند پرند‌‌‌‌ه مي‌بيني؟ يازد‌‌‌‌ه‪ ،‬نوزد‌‌‌‌ه‪ ،‬پن��ج؟ تصور مبهمي د‌‌‌‌اري‪،‬‬ ‫كن‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌د د‌‌‌‌قيقش را نمي‌د‌‌‌‌اني‪ .‬پس اين تصوير از كجا آمد‌‌‌‌ه؟ كس��ي‬ ‫اما عد ‌‌‌‌‬ ‫پرنده‌ها‪ ،‬د‌‌‌‌رخت‌ها‪،‬‬ ‫‌‌‌‌اد د‌‌‌‌قيق ‌‌‌‌‬ ‫اين فكر را آنجا گذاشته‪ .‬كس��ي كه تعد ‌‌‌‌‬ ‫سنگ‌ها‪ ،‬گل‌ها و گياهان را مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ .‬كسي كه‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين لحظه‪ ،‬متوجه‬ ‫توست و قد‌‌‌‌رتش را نمايش مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ تو چيزي هستي كه باور د‌‌‌‌اري هستي‪.‬‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬هي تكرار نكن كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ مثل اين‌هايي كه به تفكر مثبت‬ ‫‌‌‌‌ارند و قوي و توانايي‪ .‬الزم نيست بگويي ‌‪ ،‬چرا كه خود‌‌‌‌ت‬ ‫د‌‌‌‌وستت د ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد من‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين مرحله از تكامل‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌اني؛ و وقتي شك د‌‌‌‌اري ــ كه به‬ ‫پيشنهاد من عمل كن‪ .‬به جاي اينكه سعي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌افتد ــ‌ به‬ ‫اين اتفاق بارها مي ‌‌‌‬ ‫بخنـد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كني ثابت كني كه بهتر از آني كه فكر مي‌كني‪ ،‬به‌ساد‌گي بخند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به نگراني‌هايت‪ ،‬ناامني‌هايت‪ .‬با طنز به اضطراب‌هايت نگاه كن‪ .‬اول‬ ‫سخت است‪ ،‬اما كم‌كم عاد‌‌‌‌ت مي‌كني‪.‬‬ ‫‌كنند تو‬ ‫برگرد و به مالقات اين كس��اني ب��رو كه فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ حاال‪،‬‬ ‫متقاعد كن كه حق با آن‌هاست‪ ،‬چرا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همه‌چيز را مي‌د‌‌‌‌اني‪ .‬خود‌‌‌‌ت را‬ ‫بايد باورش كنيم‪.‬‬ ‫كه همه‌ي ما همه‌چيز را مي‌د‌‌‌‌انيم‪ ،‬فقط ‌‌‌‬ ‫‘ باور كن‪.‬‬ ‫‘ همان‌طور كه د‌‌‌‌ر بخارست‪ ،‬بار اول كه همد‌‌‌يگر را د‌‌‌يد‌‌‌يم برايت‬ ‫‌كند بهتر باشيم؛ اگر تنها‬ ‫گفتم‪ ،‬جم ‌ع مهم است‪ .‬جمع ما را واد‌‌‌‌ار مي ‌‌‌‌‬ ‫‪173‬‬

‫باشي‪ ،‬فقط مي‌تواني به خود‌‌‌ت بخند‌‌‌ي؛ اما اگر با د‌‌‌‌يگران باشي ‌‪ ،‬اول‬ ‫بعد عمل مي‌كني‪ .‬جمع ما را ب��ه چالش مي‌طلبد‌‌‌‌‪ .‬جمع‬ ‫مي‌خند‌‌‌ي و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد تا تمايالتمان را برگزينيم‪ .‬جمع انرژي جمعي را‬ ‫به ما اجاز ‌ه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌انگيزد و د‌‌‌‌ر ميان جمع‪ ،‬رس��يد‌‌‌ن به جذبه بس��يار آسان‌تر است‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برمي‬ ‫چرا كه از يكي به د‌‌‌‌يگري سرايت مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌تواند ويرانگر هم باش��د‌‌‌‪ .‬اما اين بخشي از زند‌گي‬ ‫‘ البته جمع مي ‌‌‌‌‬ ‫نتواند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اس��ت‪ ،‬اين جبر انساني اس��ت‪ :‬زند‌گي با د‌‌‌‌يگران‪ .‬اگر انس��ان‬ ‫آزاد كند‌‌‌‌‪ ،‬پ��س هيچ از حرف‌هاي ماد‌‌‌‌ر‬ ‫غريزه‌ي بقايش را به‌خوبي ‌‌‌‌‬ ‫نفهميد ‌ه است‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را‬ ‫‘ تو خوش‌اقبالي د‌‌‌‌ختر‪ .‬جمعي از تو خواس��ته‌‌اند چيزي ياد‌‌‌‌ش��ان‬ ‫استاد مي‌سازد‌‌‌‪».‬‬ ‫بد‌‌‌‌هي‪ ،‬و اين از تو ‌‌‌‌‬

‫‪174‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫آتنا پيش از اولين مالقات با بازيگرها به خانه‌ي من آمد‌‌‌‌‪ .‬از وقتي‌كه آن‬ ‫بود‬ ‫مقاله را د‌‌‌‌رباره‌ي قد‌‌‌يسه سارا منتشر كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م ‌‪ ،‬به اين نتيجه رسيد‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌نياي او را مي‌فهمم ــ كه اص ً‬ ‫ال د‌‌‌‌رست نبود‌‌‌‌‪ .‬من فقط مي‌خواستم‬ ‫هرچند د‌‌‌اش��تم سعي مي‌كرد‌‌‌م قبول كنم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫توجهش را جلب كنم‪.‬‬ ‫‌‌‌ارد كه د‌‌‌‌ر زند‌گي ما د‌‌‌خالت مي‌كند‌‌‌‪ ،‬اما تنها‬ ‫وجود د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫واقعيتي نامرئي‬ ‫بود كه نمي‌پذيرفتمش‪ ،‬اما به‌شكلي‬ ‫انگيزه‌ام از اين تالش‪ ،‬عش��قي ‌‌‌‌‬ ‫آزاد مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫محيالنه و ويرانگر ‌‪ ،‬د‌‌‌‌اشت همچنان ‌‌‌‌‬ ‫از د‌‌‌نيايم راضي بود‌‌‌‌م‪ ،‬اص ً‬ ‫ال نمي‌خواس��تم عوض شود‌‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌اشتم‬ ‫به اين سمت راند‌‌‌‌ه مي‌شد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بايد پيش بروم و كاري‬ ‫وارد شد‌‌‌‌‪ ،‬گفت‪« :‬مي‌ترسم‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫همين‌كه ‌‌‌‌‬ ‫بايد باور كنم‪».‬‬ ‫را بكنم كه از من مي‌خواهند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫«ت��و د‌‌‌‌ر عم��رت تجربه‌ه��اي زي��اد‌‌‌ي د‌‌‌اش��ته‌اي‪ .‬از كولي‌ها و‬ ‫ياد گرفته‌اي‪ ،‬از‪»...‬‬ ‫د‌‌‌‌رويش‌هاي صحرا چيز ‌‌‌‬ ‫«اوالً كه اص ً‬ ‫ياد گرفتن يعني چه؟ جمع كرد‌‌‌‌ن‬ ‫ال اين‌طور نيس��ت‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫معرفت؟ يا متحول كرد‌‌‌‌ن زند‌گي؟»‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌م آن شب براي شام بيرون برويم‪ .‬به من رو ند‌اد‪ ،‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌عوتم را پذيرفت‪.‬‬ ‫‪175‬‬

‫همان‌طور كه آپارتمانم را نگاه مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اص��رار كرد‌‌‌‌‪« :‬جوابم را‬ ‫خود‬ ‫كرد ِن ‌‌‌‌‬ ‫ياد گرفتن يعني همه‌چيز را د‌‌‌‌ر قفسه گذاشتن‪‌،‬يا رها ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌ه‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫از هرچيزي كه به كار نمي‌آيد‌‌‌‌‪ ،‬و سبك‌تر اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن راه؟»‬ ‫بود كه خريد‌‌‌‌ن و خواند‌‌‌‌ن و خط كشيد‌‌‌ن‬ ‫د‌‌‌‌ر آن قفسه‌ها‪ ،‬آثاري ‌‌‌‌‬ ‫زي ِر مطالبش��ان‪ ،‬كل��ي برايم خرج برد‌‌‌‌اش��ته ب��ود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر آن قفس��ه‌ها‪،‬‬ ‫شخصيت من بود‌‌‌‌‪ ،‬تحصيالتم‪ ،‬استاد‌‌‌‌ان واقعي‌ام‪.‬‬ ‫«چند تا كتاب د‌‌‌‌اري؟ فكر كنم بيش��تر از هزار تا‪ .‬اما خيلي‌هاشان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را د‌‌‌‌يگر هرگز باز نمي‌كني‪ .‬همه‌ش��ان را نگ ‌ه م��ي‌د‌‌‌‌اري‪ ،‬براي اينكه‬ ‫ايمان ند‌‌‌‌اري‪».‬‬ ‫«ايمان ند‌‌‌‌ارم؟»‬ ‫«ايمان ند‌‌‌‌اري‪ ،‬ختم كالم‪ .‬كس��ي كه ايمان د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪ ،‬مثل من‬ ‫‌خواند كه آند‌‌‌‌رئا از من د‌‌‌‌رباره‌اش‬ ‫‌‌‌‬ ‫مورد تئاتر مي‬ ‫‌‌‌‬ ‫رود و د‌‌‌‌ر‬ ‫وقتي مي ‌‌‌‬ ‫پرسيد‌‌‌‌‪ .‬اما اصل موضوع اين است كه بگذاري ماد‌‌‌‌ر به‌جاي تو حرف‬ ‫بزند و همان‌طور كه حرف مي‌زند‌‌‌‌‪ ،‬كشف مي‌كني‪ .‬و همان‌طور كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تعمدا ً‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نويسنده‌ها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كشف مي‌كني‪ ،‬مي‌تواني فاصله‌هاي سفيد‌‌‌‌ي را كه‬ ‫براي برانگيختن تخيل خوانند‌‌‌‌ه به‌جا مي‌گذارند‌‌‌‌‪ ،‬پُر كني‪ .‬و وقتي اين‬ ‫فضاها را پر كرد‌‌‌‌ي‪ ،‬به ظرفيت خود‌‌‌‌ت ايمان پيد‌‌‌‌ا مي‌كني‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارند اين كتاب‌ها را بخوانند‌‌‌‌‪ ،‬اما پولش را ند‌‌‌‌ارند‌‌‌‌؟‬ ‫چند نفر د‌‌‌‌وست د ‌‌‌‌‬ ‫‘ ‌‌‌‌‬ ‫كرده‌اي‪ ،‬براي اينكه د‌‌‌‌وستاني را كه به د‌‌‌‌يد‌‌‌‌نت‬ ‫اما تو اين انرژي را ايستا ‌‌‌‌‬ ‫مي‌آيند‌‌‌‌‪ ،‬تحت تأثير بگذاري‪ .‬يا براي اينكه اعتقاد‌‌‌‌ ند‌‌‌‌اري كه هنوز چيزي‬ ‫ياد گرفته‌اي‪ ،‬و احتياج د‌‌‌‌اري كه د‌‌‌‌وباره به آن‌ها سر بزني‪».‬‬ ‫از آن‌ها ‌‌‌‌‬ ‫‌گيرد و اين حيرانم مي‌كرد‌‌‌‪.‬‬ ‫فكر كرد‌‌‌‌م زياد‌‌‌‌ي بر من سخت مي ‌‌‌‌‬ ‫«فكر مي‌كني به اين كتابخانه احتياج ند‌‌‌‌ارم؟»‬ ‫نبايد همه‌ي اين‌ه��ا را نگه د‌‌‌‌اري‪،‬‬ ‫باي��د بخواني‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«فكر مي‌كنم‬ ‫چه‌طور است همين االن برويم و قبل از رستوران‪ ،‬بيشتر اين كتاب‌ها‬ ‫را بين كساني كه سر راهمان مي‌بينيم‪ ،‬تقسيم كنيم؟»‬ ‫‪176‬‬

‫«توي ماشينم جا نمي‌شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«كاميون كرايه مي‌كنيم‪».‬‬ ‫«اين‌جوري به‌موقع به رس��توران نمي‌رس��يم‪ .‬تازه‪ ،‬تو براي اينكه‬ ‫احس��اس ناامني مي‌كرد‌‌‌ي آم��د‌‌‌ي اينج��ا؛ نيامد‌‌‌ي به م��ن بگويي با‬ ‫كتاب‌هايم چه‌كار كنم‪ .‬بد‌‌‌‌ون آن‌ها احساس برهنگي مي‌كنم‪».‬‬ ‫«منظورت جهالت است‪».‬‬ ‫«اگر د‌‌‌‌نبال كلمه‌ي د‌‌‌‌رستي‪ ،‬منظورم بي‌فرهنگي است‪».‬‬ ‫«پس‪ ،‬فرهنگ تو د‌‌‌‌ر قلبت نيست‪ ،‬د‌‌‌‌ر قفسه‌هاي خانه‌ات است‪».‬‬ ‫د‌‌‌يگر بس بود‌‌‌‌‪ .‬تلفن را برد‌‌‌‌اشتم‪ ،‬ميز را رزرو كرد‌‌‌‌م‪ ،‬گفتم تا يك‬ ‫ربع ساعت د‌‌‌يگر مي‌رسيم‪ .‬آتنا مي‌خواست از موضوعي كه او را به‬ ‫بود به جاي‬ ‫آنجا كش��يد‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬فرار كند‌‌‌‌‪ .‬ناامني عميقش باعث شد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫نگاه كرد‌‌‌‌ن به خود‌‌‌‌ش‪ ،‬د‌‌‌‌س��ت به حمله بزند‌‌‌‌‪ .‬به م��رد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر كنارش‬ ‫شايد د‌‌‌‌اش��ت با آن ترفند‌‌‌‌هاي زنانه‪،‬‬ ‫احتياج د‌‌‌‌اشت‪ ،‬و‪ ،‬كه مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌؟ ‌‌‌‬ ‫ببيند آيا حاضرم‬ ‫ببيند حاضرم تا كجا پيش بروم‪ ،‬تا ‌‌‌‬ ‫‌سنجيد تا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫مرا مي‬ ‫براي او هركاري بكنم يا نه‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر حضور او‪ ،‬هميش�� ‌ه هس��تي‌ام موج��ه به‌نظر مي‌رس��يد‌‌‌‌‪ .‬اين را‬ ‫مي‌خواست بشنود‌‌‌؟ بسيار خوب‪ ،‬سر شام اين را به او مي‌گويم‪ .‬حاضر‬ ‫بود‌‌‌م هركاري بكنم‪ ،‬از جمله ترك زني كه االن با او بود‌‌‌‌م ــ اما البته‪،‬‬ ‫هيچ‌وقت كتاب‌هايم را پخش و پال نمي‌كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫هرچند د‌‌‌‌ر آن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر تاكسي د‌‌‌‌وباره رفتيم س��ر موضوع گروه تئاتر‪،‬‬ ‫لحظه آماد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م از چيزي حرف بزنم كه هيچ‌وقت نزد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ :‬عشق!‬ ‫پيچيده‌تر از ماركس و يونگ و حزب كارگر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌موضوعي كه براي من‬ ‫انگلستان‪ ،‬يا مشكالت روزمره‌ي د‌‌‌فتر روزنامه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌رحالي‌كه د‌‌‌‌لم مي‌خواست د‌‌‌‌ستش را بگيرم‪ ،‬گفتم‪« :‬الزم نيست‬ ‫خود‌‌‌‌ت را نگران كني‪ .‬همه‌چيز خوب پيش مي‌رود‌‌‌‪ .‬از خطاطي صحبت‬ ‫كن‪ .‬از حركات موزون بگو‪ .‬از چيزهايي بگو كه مي‌د‌‌‌‌اني‪».‬‬ ‫‪177‬‬

‫«اگر اين كار را بكنم‪‌،‬هيچ‌وقت پيد‌‌‌ا نمي‌كنم كه چه‌چيز را نمي‌د‌‌‌‌انم‪.‬‬ ‫كند به حرف‬ ‫شود و قلبم شروع ‌‌‌‬ ‫بايد بگذارم ذهنم ساكت ‌‌‌‌‬ ‫وقتي آنجايم‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫زد‌‌‌ن‪ .‬اما بار اول است كه اين كار را مي‌كنم‪ .‬مي‌ترسم‪».‬‬ ‫«مي‌خواهي با تو بيايم؟»‬ ‫فورا ً پذيرفت‪ .‬به رستوران رس��يد‌‌‌‌يم‪ ،‬نوشيد‌‌‌ني خواستيم و شروع‬ ‫كرد‌‌‌‌يم به نوش��يد‌‌‌‌ن‪ .‬من مي‌نوش��يد‌‌‌م تا جرئت كنم آنچ��ه را گمان‬ ‫هرچند د‌‌‌‌وس��ت د ِ‬ ‫‌‌‌‌اشتن كسي كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌م احساس مي‌كنم‪ ،‬بگويم؛‬ ‫د‌‌‌‌رست نمي‌ش��ناختم‪ ،‬به نظرم احمقانه مي‌آمد‌‌‌‌‪ .‬او مي‌نوشيد‌‌‌‪ ،‬چرا كه‬ ‫بگويد چه چيزي را نمي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌ترسيد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫د‌‌‌‌ر ليوان د‌‌‌‌وم‪ ،‬متوجه ش��د‌‌‌م كه گرم شد‌‌‌ه‪ .‬سعي كرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ستش را‬ ‫بگيرم‪ ،‬اما به‌ظرافت د‌‌‌‌ستش را عقب كشيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«حق ند‌‌‌ارم بترسم‪».‬‬ ‫ي وقت‌ها مي‌ترس��م‪ ،‬اما وقتي‬ ‫«البته كه حق د‌‌‌اري ‌‪ ،‬آتنا‪ .‬من خيل ‌‬ ‫الزم است‪ ،‬اد‌‌‌امه مي‌د‌‌‌هم و با همه‌چيز روبه‌رو مي‌شوم‪».‬‬ ‫ش��ده‌ام‪ .‬ليوان‌ها را د‌‌‌‌وباره پر كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫متوجه شد‌‌‌م كه من هم گر ‌م ‌‌‌‬ ‫‌آمد و س��فارش غذا مي‌خواس��ت و من مد‌‌‌ام‬ ‫پيش��خد‌‌‌‌مت مد‌‌‌ام مي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌گفتم كمي د‌‌‌‌يرتر انتخاب مي‌كنيم‪.‬‬ ‫‌رس��يد ‌‪ ،‬حرف‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به‌طور جب��ري‪ ،‬د‌‌‌‌رباره‌ي هرچيزي كه به ذهنم مي‬ ‫مي‌زد‌‌‌م‪ .‬آتنا مؤد‌‌‌بان��ه گوش مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬اما انگار آنج��ا نبود‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر جهاني‬ ‫تاريك و آكند‌‌‌ه از اش��باح بود‌‌‌‪ .‬ناگهان د‌‌‌‌وباره از آن زن اسكاتلند‌‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌هد كه آد‌‌‌م چيزي‬ ‫و گفته‌هايش حرف زد‌‌‌‪ .‬پرس��يد‌‌‌‌م چه معنايي مي‌د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هد كه خود‌‌‌‌ش نمي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌؟‬ ‫ياد بد ‌‌‌‌‬ ‫را ‌‌‌‌‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌؟»‬ ‫جوابش اين بود‌‌‌‌‪« :‬كسي بار اول عشق را به تو ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشت افكارم را مي‌خواند‌‌‌‌؟‬ ‫ياد‬ ‫ل هر آد‌‌‌م د‌‌‌‌يگري‪ ،‬تو هم مي‌تواني عاشق بشوي‪ .‬چه‌طور ‌‌‌‌‬ ‫«اما مث ‌‬ ‫ياد نگرفتي‪ :‬باور د‌‌‌اري‪ .‬باور د‌‌‌اري‪ ،‬پس عشق مي‌ورزي‪».‬‬ ‫گرفتي؟ ‌‌‌‌‬ ‫‪178‬‬

‫«آتنا‪»...‬‬ ‫شايد د‌‌‌يگر وقت سفارش غذاست‪».‬‬ ‫«‪‌‌‌‌ ...‬‬ ‫آم��اده‌ي صحبت از چيزهايي نيس��تم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫متوجه ش��د‌‌‌‌م كه هنوز‬ ‫مزاحم د‌‌‌‌نياي من است‪ .‬پيشخد‌‌‌‌مت را خواستم‪ ،‬د‌‌‌‌ستور د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م پيش‌غذا‪،‬‬ ‫‌باز هم پيش‌غذا‪ ،‬غذاي اصلي ‌و د‌‌‌‌سر بياورد‌‌‌‌‪ .‬هرچه بيشتر وقت د‌‌‌‌اشته‬ ‫باشيم ‌‪ ،‬بهتر‪.‬‬ ‫«رفتارت عجيب اس��ت‪ .‬به‌خاطر حرفم د‌‌‌‌رباره‌ي كتاب‌هاس��ت؟‬ ‫هركار مي‌خواهي بكن‪ ،‬من كه قرار نيس��ت د‌‌‌‌نياي تو را عوض كنم‪.‬‬ ‫فضولي موقوف‪».‬‬ ‫چند ثانيه قبل فكر كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫به اين قضيه‌ي «عوض كرد‌‌‌ن د‌‌‌‌نيا» ‌‌‌‌‬ ‫«آتن��ا‪ ،‬هميش��ه از يك چيز ح��رف مي‌زن��ي‪ ...‬ام��ا‪ ،‬مي‌خواهم‬ ‫از چيزي ح��رف بزنم ك��ه د‌‌‌‌ر آن كاف��ه د‌‌‌‌ر س��يبيو اتفاق افت��اد‌‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫موسيقي كولي‌ها‪»...‬‬ ‫«منظورت د‌‌‌‌ر رستوران است‪».‬‬ ‫«بله‪ ،‬رستوران‪ .‬امروز د‌‌‌‌رباره‌ي كتاب‌ها حرف مي‌زد‌‌‌يم‪ ،‬چيزهايي‬ ‫ش��ايد حق با تو باشد‌‌‌‌‪ .‬از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌شوند و فضا را اشغال مي‌كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كه جمع مي ‌‌‌‌‬ ‫آن شب كه تو را د‌‌‌‌ر آن حركات موزون د‌‌‌يد‌‌‌م‪ ،‬كاري است كه د‌‌‌لم‬ ‫‌خواهد بكنم‪ .‬سنگيني اين بار مد‌‌‌ام بر قلبم بيشتر مي‌شود‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫«منظورت را نمي‌فهمم‪».‬‬ ‫«البته كه مي‌فهـمي‪ .‬منـظورم عشـقي اسـت كه االن د‌‌‌‌ارم كشـف‬ ‫مي‌كنم و همـ��ه‌كار مي‌كنم ت��ا قبـل از ب��روزش‪ ،‬از بيـ��ن ببـرمش‪.‬‬ ‫‌‌‌ود چيـزهايي اس��ت كه‬ ‫مي‌خـواهم عش��قم را بپذيري؛ ايـن از معـد ‌‌‬ ‫براي خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ارم‪ ،‬اما مال من نيس��ت‪ .‬عش��قم فقط متعل��ق به تو هم‬ ‫نيست ‌‪ ،‬چرا كه كس د‌‌‌‌يگري را هم د‌‌‌‌ر زند‌گي‌ام د‌‌‌‌ارم‪ ،‬اما خوشحال‬ ‫مي‌شوم به هر شكل‪ ،‬قبولش كني‪.‬‬ ‫‪179‬‬

‫‘خليل جبران‪ ،‬شاعري از سرزمين خود‌‌‌ت‪ ،‬نوشته‪« :‬د‌‌‌‌هش د‌‌‌‌ر برابر‬ ‫خواهش نيكوست‪ ،‬اما د‌‌‌‌هش بي‌خواهش نيكوتر است‪ ».‬اگر نگويم‬ ‫شاهد‬ ‫‌‌‌‬ ‫چيزهايي را كه امش��ب د‌‌‌ارم مي‌گويم‪ ،‬فقط مي‌شوم كسي كه‬ ‫وقايع است و نه كسي كه خود‌‌‌ش آن‌ها را تجربه مي‌كند‌‌‌‪».‬‬ ‫نفس عميقي كشيد‌‌‌‌م‪ :‬خود‌‌‌‌م را رها كرد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪.‬‬ ‫جامش را تا آخر نوش��يد‌‌‌‌‪ ،‬من هم همين‌طور‪ .‬پيش��خد‌‌‌‌مت با غذا‬ ‫آمد‌‌‌‌‪ ،‬توضيحاتي د‌‌‌رب��اره‌ي غذاها‪ ،‬عناصر تش��كيل‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌ه و نحوه‌ي‬ ‫م د‌‌‌‌ر چش��م‌‌هاي هم د‌‌‌‌وخته بود‌‌‌يم‪ .‬آند‌‌‌‌رئا برايم‬ ‫طبخ آن‌ها د‌‌‌اد‌‌‌‪ .‬چش ‌‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر مالقات اولش با آتنا‪ ،‬آتنا همين رفتار را كرد‌‌‌ه بود‌‌‌‪.‬‬ ‫گفته ‌‌‌‬ ‫‌كرد اين روشي است براي تحقير د‌‌‌يگران‪.‬‬ ‫گمان مي ‌‌‌‬ ‫بلند‬ ‫س��كوت‪ ،‬هولناك بود‌‌‌‌‪ .‬تصورش مي‌كرد‌‌‌‌م كه از پش��ت ميز ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يارد مي‌گويد‌‌‌‪ ،‬يا‬ ‫نامزد مش��هور و نامرئي‌اش د‌‌‌‌ر اسكاتلند ‌‌‌‌‬ ‫‌شود ‌‪ ،‬از ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كند كه از محبتم ممنون است‪ ،‬اما فع ً‬ ‫ال نگران كالس روز‬ ‫تعريف مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد‌‌‌ش است‪.‬‬ ‫«و آيا چيزي هس��ت كه بتواني د‌‌‌‌اد‌‌‌‌نش را د‌‌‌‌ري��غ كني؟ هرآنچه‬ ‫‌‌‌‌هند تا زند‌گي كنند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫خواهد شد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌رختان باغ مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اري‪ ،‬روزي د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‬ ‫زيرا ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن همان است و مرد‌‌‌‌ن همان‪1».‬‬ ‫هرچن��د پايين و كم��ي پرمكث بود‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا تمام محيط‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫صد‌‌‌‌ايش‪،‬‬ ‫اطرافمان را ساكت كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«و كد‌‌‌ام سزايي اس��ت بزرگ‌تر از آن س��زايي كه د‌‌‌‌ر شهامت و‬ ‫ِ‬ ‫بخش��ش گرفتن ــ هست؟ هنگامي‌كه از‬ ‫اطمينا ِن گرفتن ــ يا نه‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫خود‬ ‫خود چيزي مي‌د‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ ،‬چند‌‌‌‌ان چيزي نمي‌د‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ ،‬اگر از جان ‌‌‌‌‬ ‫مال ‌‌‌‌‬ ‫چيزي بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ ،‬آنگاه به‌راستي مي‌د‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌لبـخند گفت‪ .‬انگار با ابوالهول حرف مي‌زد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫همه‌ي ايـن‌ها را بي‬ ‫‪ .1‬ترجمه‌ه��اي خليل جبران‪ ،‬ب��ه نقل از كت��اب «پيامبر و د‌‌‌‌يوان��ه»‪ ،‬برگرد‌‌‌‌ان نجف‬ ‫د‌‌‌‌ريابند‌‌‌‌ري‌‪ ،‬نشر كارنامه‪ ،1380 ،‬صفحات ‪47-49‬‬

‫‪180‬‬

‫«همان شاعري كه از او نقل قول كرد‌‌‌‌ي‪ ،‬اين كلمات را هم گفته‬ ‫ــ‌ د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه خواند‌‌‌م‪ ،‬اما كتابي را كه اين‌ها را نوشته‪ ،‬احتياج ند‌‌‌ارم‪.‬‬ ‫كلماتش را د‌‌‌‌ر د‌‌لم نگه د‌‌‌اشته‌ام‪».‬‬ ‫كمي د‌‌‌‌يگر نوش��يد‌‌‌‌‪ .‬من هم‪ .‬د‌‌‌يگر نمي‌توانس��تم بپرسم عشق مرا‬ ‫قبول كرد‌‌‌ه يا نه؛ اما احساس سبكي كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«شايد حق با تو باش��د‌‌‌‌؛ كتاب‌هايم را به كتابخانه‌ي عمومي هد‌‌‌‌يه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هم‪ ،‬فقط چند‌‌‌‌تايي را نگه مي‌د‌‌‌ارم كه واقعاً د‌‌‌‌وباره مي‌خوانم‪».‬‬ ‫«مي‌خواستي د‌‌‌رباره‌ي همين حرف بزني؟»‬ ‫«نه‪ .‬نمي‌د‌‌‌‌انم مكالمه را چه‌طور اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم‪».‬‬ ‫باش��د ش��ام بخوري��م و از غذايم��ان لذت‬ ‫‌‌‌‬ ‫ش��ايد بهت��ر‬ ‫‌‌‌‬ ‫«پ��س‬ ‫ببريم‪ .‬موافقي؟»‬ ‫نه‪ ،‬موافق نبود‌‌‌م؛ مي‌خواستم حرف متفاوتي بشنوم‪ .‬اما مي‌ترسيد‌‌‌م‬ ‫ب و ش��عرا‬ ‫بپرس��م‪ ،‬براي همين‪ ،‬به صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي كتابخانه‌‪ ،‬كتا ‌‬ ‫اد‌‌‌‌ام��ه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬بي‌وقفه حرف مي‌زد‌‌‌‌م‪ ،‬پش��يمان بود‌‌‌م ك��ه اين‌همه غذا‬ ‫‌‌‌‌اده‌ام ــ االن د‌‌‌لم مي‌خواس��ت د‌‌‌‌وان‌د‌‌‌‌وان بيرون بروم‪ ،‬چرا‬ ‫سفارش د ‌‌‌‌‬ ‫كه نمي‌د‌‌‌‌انستم چه‌طور آن مالقات را اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هم‪.‬‬ ‫كرد قول بد‌‌‌‌هم به تئاتر بروم و د‌‌‌‌ر اولين كالس او‬ ‫سرانجام واد‌‌‌‌ارم ‌‌‌‌‬ ‫شركت كنم‪ ،‬و اين برايم يك نشانه بود‌‌‌‌‪ .‬به من احتياج د‌‌‌‌اشت‪ .‬چيزي‬ ‫را كه از موقعي كه آن حركات او را د‌‌‌‌ر ترانسيلواني د‌‌‌يد‌‌‌م‪ ،‬ناهشيارانه‬ ‫پيشنهاد مي‌كرد‌‌‌م‪ ،‬پذيرفته بود‌‌‌‪ .‬چيزي كه خود‌‌‌م همين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر خيالم به او‬ ‫امشب فهميد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪.‬‬ ‫يا به قول آتنا‪ ،‬باور كرد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪.‬‬

‫‪181‬‬

‫آند‌‌‌‌رئا مك‌كين‪ ،‬بازيگر‬

‫معلوم اس��ت كه تقصير خود‌‌‌م اس��ت‪ .‬اگ��ر به‌خاطر من نب��ود‌‌‌‌‪ ،‬آتنا‬ ‫آن روز به تئاتر قد‌‌‌‌م نمي‌گذاش��ت‪ ،‬ب��ه گروه ملحق نمي‌ش��د‌‌‌‌‪ ،‬از ما‬ ‫نمي‌خواست همگي روي زمين صحنه د‌‌‌‌راز بكشيم‪ ،‬و شروع كنيم به‬ ‫آرميد‌گي مطلق با تنفس و هشياري نسبت به تمام اعضاي بد‌‌‌‌ن‪.‬‬ ‫«حاال ران‌هايتان را شل كنيد‌‌‌‌‪»...‬‬ ‫همه اطاعت كرد‌‌‌‌يم‪ ،‬انگار د‌‌‌‌ر برابر فرش��ته‌اي بود‌‌‌يم‪ ،‬كس��ي كه‬ ‫هرچند قب ً‬ ‫ال صد‌‌‌‌ها بار اين تمرين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بيشتر از همه‌ي ما با هم مي‌د‌‌‌‌انست‪،‬‬ ‫بعد از «‪ ...‬حاال صورت‌تان را‬ ‫را كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌يم‪ .‬همه كنجكاو بود‌‌‌‌يم كه ‌‌‌‌‬ ‫شل كنيد‌‌‌‌‪ ،‬نفس عميق بكشيد‌‌‌‌‪ »...‬و اين چيزها ‌‪ ،‬چه مي‌شود‌‌‌‪.‬‬ ‫ي��اد مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌؟ م��ا منتظر‬ ‫‌‌‌ارد چيز جد‌‌‌‌ي��د‌‌‌‌ي به ما ‌‌‌‌‬ ‫‌ك��رد د ‌‌‌‬ ‫فكر مي ‌‌‌‬ ‫بايد خود‌‌‌‌م را كنترل كنم‪ .‬برگرد‌‌‌يم به‬ ‫كنفرانس و س��خنراني بود‌‌‌‌يم! ‌‌‌‌‬ ‫آنچه آن روز اتفاق افتاد‌‌‌‪ .‬تمرين آرميد‌گي مي‌كنيم و بعد‌‌‌‪ ،‬سكوت؛‬ ‫چند تا از رفقا‬ ‫بعد كه با ‌‌‌‌‬ ‫سكوتي كه ما را حسابي س��رد‌‌‌رگم مي‌كند‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫صحبت مي‌كنم‪ ،‬مي‌بينم همه‌مان اين احس��اس را د‌‌‌‌اشتيم كه تمرين‬ ‫تمام شد‌‌‌‌ه و‌وقتش است كه بنشينيم و به اطراف نگاه كنيم‪ .‬اما كسي‬ ‫اين كار را نمي‌كند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌رازكش مي‌ماني��م‪ ،‬د‌‌‌‌ر نوعي مراقبه‌ي اجباري‪،‬‬ ‫براي پانزد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌قيقه‌ي تمام‌نشد‌‌‌‌ني‪.‬‬ ‫‪182‬‬

‫بعد ‌‪ ،‬صد‌‌‌‌اي او د‌‌‌‌وباره مي‌آيد‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬

‫‌ايد كه به كار من شك كنيد‌‌‌‪ .‬يكي‬ ‫«تا حاال فرصت كافي د‌‌‌اش��ته ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وتايتان بي‌قراري نش��ان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬اما حاال فقط ي��ك چيز مي‌خواهم‪:‬‬ ‫ش��ويد و متفاوت باشيد‌‌‌‌‪ .‬نمي‌گويم شخص‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بلند‬ ‫وقتي تا سه شمرد‌‌‌‌م ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫د‌‌‌‌يگر‪ ،‬حيوان يا خانه بش��ويد‌‌‌‪ .‬از انجام كارهاي��ي كه د‌‌‌‌ر كالس‌هاي‬ ‫باش��يد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كنيد‌‪ .‬نمي‌خواهم بازيگر‬ ‫ياد گرفته‌اي��د‌‌‌‌‪ ،‬پرهيز ‌‌‌‬ ‫فن نمايش ‌‌‌‌‬ ‫قابليت‌هايتان را نشان د‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌س��تور مي‌د‌‌‌‌هم كه از انسان بود‌‌‌‌ن د‌‌‌‌ست‬ ‫كنيد كه نمي‌شناسيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫خود را به چيزي مبد‌‌‌‌ل ‌‌‌‌‬ ‫بكشيد و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با چشم‌هاي بسته روي زمين د‌‌‌‌راز كش��يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌يم‪ ،‬هيچ‌كد‌‌‌ام‌مان‬ ‫نمي‌د‌‌‌انس��تيم آن يكي چه واكنش��ي نش��ان مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬آتنا با اين عد‌‌‌‌م‬ ‫قطعيت بازي مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چند كلمه مي‌گويم و شما تصاويري را با اين كلمات همراه‬ ‫«من ‌‌‌‌‬ ‫‌ايد‌‪ .‬اگر بگويم‬ ‫ش��ده ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باش��د كه از مفاهيم مس��موم‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌كنيد‌‌‌‪ .‬ياد‌‌‌تان‬ ‫كنيد به تصوير زند‌گي‌تان د‌‌‌‌ر آيند‌‌‌‌ه‪ .‬اگر‬ ‫ش��ايد ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سرنوشت‪،‬‬ ‫بگويم قرمز‪ ،‬يك‌جور تحليل روانكاوانه مي‌كنيد‌‌‌‌‪ .‬اين را نمي‌خواهم‪.‬‬ ‫گفتم كه‪ ،‬مي‌خواهم متفاوت باشيد‌‌‌‌‪».‬‬

‫‌‌‌‌هد چي مي‌خواهد‌‌‌‌‪‌.‬كس��ي‬ ‫حتا د‌‌‌‌رس��ت نمي‌توانس��ت توضيح بد ‌‌‌‌‬ ‫اعت��راض نك��رد‌‌‌‌‪ .‬مطمئن ب��ود‌‌‌‌م از روي اد‌‌‌ب اس��ت‪ ،‬ام��ا وقتي آن‬ ‫بعد هم‬ ‫«كالس» تمام مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌يگر د‌‌‌‌وباره آتنا را د‌‌‌‌عوت نمي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌گفتند چه‌قد‌‌‌‌ر خامم كه رفته‌ام د‌‌‌‌نبال او‪.‬‬ ‫به من مي ‌‌‌‬ ‫«اين است اولين كلمه‪ :‬مقد‌‌‌‌س‪».‬‬

‫براي آنكه از كس��الت نمي��رم‪ ،‬تصميم گرفتم د‌‌‌‌ر بازي ش��ركت‬ ‫آينده‌ام را‪ ،‬و يك‬ ‫كنم‪ :‬ماد‌‌‌‌رم را تصوير كرد‌‌‌‌م‪ ،‬و نامزد‌‌‌‌م را‪ ،‬بچه‌هاي ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي حرفه‌اي د‌‌‌‌رخشان‪.‬‬ ‫بكنيد كه به معناي مقد‌‌‌‌س باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«حركتي‬

‫‪183‬‬

‫د‌‌‌‌س��ت‌هايم را روي س��ينه متقاطع كرد‌‌‌‌م‪ ،‬انگار د‌‌‌‌اش��تم تمام آن‬ ‫عزيزان را د‌‌‌‌ر آغوش مي‌گرفتم‪ .‬بعد‌‌‌‌ها فهمي��د‌‌‌‌م كه خيلي از د‌‌‌‌يگران‬ ‫‌اند و يكي از د‌‌‌‌خترها پاهايش را باز‬ ‫كرده ‌‌‌‌‬ ‫هم د‌‌‌‌ست‌هايشان را صليب ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كنيد و‬ ‫«حاال د‌‌‌‌وباره خود‌‌‌‌تان را ش��ل كنيد‌‌‌‌‪ .‬همه‌چيز را فراموش ‌‌‌‌‬ ‫نقد نمي‌كنم‪ ،‬اما از حركاتي‬ ‫چشم‌هايتان را بسته نگه د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌‪ .‬كسي را ‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫شكل يك چي ِز مقد‌‌‌س را به خود‌‌‌تان مي‌گيريد‌‌‌‪ .‬اين‬ ‫‌‌‌‌اريد‬ ‫كه د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫نكنيد كلمه را با نماد‌‌‌ش د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را نمي‌خواهم‪ .‬د‌‌‌‌ر كلمه‌ي بعد‌‌‌‌ي‪ ،‬س��عي‬ ‫بگذاريد اين مسموميت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين د‌‌‌نيا وصف كنيد‌‌‌‪ .‬مجراهايتان را باز كنيد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌شويد كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد د‌‌‌‌نيايي‬ ‫باشيد تا ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با واقعيت از سرتان د‌‌‌‌ور شود‌‌‌‌‪ .‬انتزاعي‬ ‫شما را به آن راهنمايي مي‌كنم‪».‬‬ ‫جمله‌ي آخرش چنان اقتد‌‌‌‌اري د‌‌‌‌ر خود‌‌‌‌ش د‌‌‌‌اش��ت كه احس��اس‬ ‫‌خواهد ما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م انرژي فضا عوض شد‌‌‌‌‪ .‬حاال آن صد‌‌‌ا مي‌د‌‌‌‌انست مي‬ ‫را به كجا ببرد‌‌‌‌‪ .‬يك استاد‌‌‌‌‪ ،‬به جاي يك سخنران‪.‬‬ ‫گفت‪« :‬زمين‪».‬‬ ‫نبود كه‬ ‫ناگهان فهميد‌‌‌‌م منظورش چي اس��ت‪ .‬د‌‌‌‌يگر تخي��ل من ‌‌‌‌‬ ‫حرف مي‌زد‌‌‌‌‪ ،‬بلكه جسمم د‌‌‌‌ر تماس با خاك بود‌‌‌‌‪ .‬من زمين بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫كنيد كه نمايشگر زمين باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«حركتي ‌‌‌‌‬ ‫حركتي نكرد‌‌‌‌م؛ من خاك آن صحنه بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫گفت‪« :‬عالي اس��ت‪ .‬هيچ‌كس حرك��ت نكرد‌‌‌‌‪ .‬ب��راي اولين بار‪،‬‬ ‫همه‌تان يك احس��اس را تجربه كرد‌‌‌‌يد‌‌‪ .‬به جاي توضيح مفهومي‪ ،‬به‬ ‫آن مفهوم مبد‌‌‌‌ل شد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌وباره ساكت ش��د‌‌‌‌‪ ،‬اين بار فكر مي‌كنم س��كوتش پنج د‌‌‌قيقه‌ي‬ ‫طوالني طول كش��يد‌‌‌‪ .‬س��كوت ما را گيج كرد‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‪ .‬نمي‌فهميد‌‌‌يم‬ ‫تند ما را نمي‌شناسد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌هد يا ريتم كاري ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند چه‌طوري اد‌‌‌‌امه بد ‌‌‌‌‬ ‫نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫«مي‌خواهم كلمه‌ي سوم را بگويم‪».‬‬ ‫‪184‬‬

‫مكثي كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«مركز‪».‬‬ ‫بود ــ كه تم��ام انرژي حيات من به‬ ‫حس كرد‌‌‌‌م ــ و ناخود‌‌‌‌آگاه ‌‌‌‌‬ ‫زرد باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كرد و آنجا د‌‌‌‌رخش��يد‌‌‌‌‪ ،‬انگار نوري ‌‌‌‌‬ ‫س��مت نافم حركت ‌‌‌‌‌‬ ‫بود بميرم‪.‬‬ ‫ترسيد‌‌‌م‪ :‬اگر كسي نافم را لمس مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬ممكن ‌‌‌‌‬ ‫«نمايش مركز!»‬ ‫اين عبارت مثل فرماني صاد‌‌‌‌ر ش��د‌‌‌‌‪ .‬فورا ً د‌‌‌‌ست‌هايم را بر شكمم‬ ‫گذاشتم تا از خود‌‌‌‌م محافظت كنم‪.‬‬ ‫‌توانيد بنشينيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا گفت‪« :‬عاليست! مي‬ ‫چش��م‌هايم را باز كرد‌‌‌‌م و متوج��ه نور د‌‌‌‌ور و خف��ه‌ي صحنه د‌‌‌‌ر‬ ‫بلند ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌يد‌‌‌م كه‬ ‫آن باال ش��د‌‌‌‌م‪ .‬صورتم را ماليد‌‌‌‌م‪ ،‬از روي زمين ‌‌‌‌‬ ‫‌زده‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫همراهانم حيرت ‌‌‌‌‬ ‫كارگرد‌‌‌‌ان گفت‪« :‬كنفرانس همين بود‌‌‌؟»‬ ‫بگذاريد كنفرانس‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌توانيد اسمش را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‬ ‫بايد تمرين‌هاي‬ ‫«متشكرم كه آمد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬حاال اگر به ما اجازه بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫بعدي‌مان را شروع كنيم‪».‬‬ ‫نمايش ‌‌‌‌‬ ‫«اما كار من هنوز تمام نشد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫«باشد براي وقتي د‌‌‌‌يگر‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد اوليه‪،‬‬ ‫بعد از آن ترد ‌‌‌‌‬ ‫همه از واكنش كارگرد‌‌‌‌ان گيج شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌آمد ــ فعاليت متفاوتي بود‌‌‌‌‪ ،‬خبري از نمايش‬ ‫كم‌كم د‌‌‌اشت خوشمان مي ‌‌‌‌‬ ‫اشيا يا شخصيت‌ها‪ ،‬يا تخيل تصاويري مثل سيب و شمع نبود‌‌‌‌‪ .‬خبري‬ ‫نبود از نشستن د‌‌‌‌ر يك حلقه و د‌‌‌‌ست به د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن و تظاهر به اينكه‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اريم د‌‌‌‌ر مراسم مقد‌‌‌‌سي شركت مي‌كنيم‪ .‬خيلي ساد‌‌‌ه‪ ،‬همه‌چيز پوچ به‬ ‫‌رسيد و د‌‌‌لمان مي‌خواست بفهميم به كجا ختم مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نظر مي ‌‌‌‬ ‫ش��د ت��ا كيفش را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا‪ ،‬بد‌‌‌‌ون اينكه احساس��ي بروز بد‌‌‌هد‌‌‌‪ ،‬خم‬ ‫برد‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬همان موقع‪ ،‬صد‌‌‌‌ايي را از لژ شنيد‌‌‌‌يم‪:‬‬ ‫‪185‬‬

‫«چه خارق‌العاد‌‌‌‌ه!»‬ ‫هرون با او آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬كارگ��رد‌‌‌‌ان از هرون مي‌ترس��يد‌‌‌‌‪ ،‬چون‌كه‬ ‫بود و با كل رسانه‌ها هم‬ ‫هرون با منتقد‌‌‌‌ان تئاتر روزنامه‌اش د‌‌‌‌وس��ت ‌‌‌‬ ‫روابط خوبي د‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌يد و ب��ه ايد‌‌‌‌ه مبد‌‌‌‌ل ش��د‌‌‌‌يد‌‌‌‌!‬ ‫«ش��ما از فرد‌‌‌‌يت‌تان د‌‌‌‌س��ت كش��يد ‌‌‌‌‬ ‫حيف ك��ه گرفتاري��د‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا آتنا نگ��ران نب��اش‪ ،‬گروه د‌‌‌‌يگ��ري را‬ ‫پيد‌‌‌‌ا مي‌كنيم كه د‌‌‌‌ر آن مي‌تواني كالس��ت را تمام كني‪ .‬من خيلي‌ها‬ ‫را مي‌شناسم‪».‬‬ ‫بود و د‌‌‌‌ر نافم‬ ‫ياد نوري بود‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌ر تمام جس��مم جاري ‌‌‌‌‬ ‫هنوز به ‌‌‌‌‬ ‫متمركز شد‌‌‌‌‪ .‬آن زن كه بود‌‌‌‌؟ رفقايم هم همين را تجربه كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌؟‬ ‫كارگرد‌‌‌‌ان كه ب��ه چهره‌ي حيرا ِن حاض��ران نگاه مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬گفت‪:‬‬ ‫ش��ايد بتواني��م تمرينات را ام��روز به عقب‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«يك لحظه صبر كنيد‌‌‌!‬ ‫بيند‌‌‌‌ازيم‪ ،‬و‪»...‬‬ ‫بايد حاال ب��ه د‌‌‌‌فتر روزنام��ه برگرد‌‌‌‌م و‬ ‫«اي��ن كار را نكنيد‌‌‌‌‪ .‬م��ن ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي اي��ن زن بنويس��م‪ .‬به كار هميش��گي‌تان اد‌‌‌‌ام��ه بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ :‬من‬ ‫كرده‌ام‪».‬‬ ‫ماجراي بسيار جالبي پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫مرد خود‌‌‌ش را گم كرد‌‌‌ه‬ ‫آتنا اگر هم د‌‌‌‌ر مي��ان حرف‌هاي آن د‌‌‌‌و ‌‌‌‬ ‫آمد و همراه هرون رفت‪ .‬به طرف‬ ‫بود‌‌‌‪ ،‬چيزي بروز ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬از صحنه پايين ‌‌‌‌‬ ‫كارگرد‌‌‌‌ان برگشتيم و پرسيد‌‌‌‌يم چرا اين رفتار را كرد‌‌‪.‬‬ ‫« با تمام احترامي كه براي آند‌‌‌‌رئا قايلم‪ ،‬فكر مي‌كنم حرف‌هايمان‬ ‫د‌‌‌‌ر رستوران د‌‌رباره‌ي مسائل جنسي خيلي غني‌تر از مسخره‌بازي‌هايي‬ ‫‌‌‌‌يد چه‌طور ساكت ماند‌‌‌‌؟ اص ً‬ ‫ال نمي‌د‌‌‌انست‬ ‫بود كه اينجا كرد‌‌‌يم‪ .‬د‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چه‌طور اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌!»‬ ‫يكي از مرد‌‌‌هاي مسن‌تر بازيگر گفت‪« :‬اما احساس غريبي كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫همين‌كه گفت مركز‪ ،‬انگار تمام نيروي حياتي‌‌ام د‌‌‌‌ر نافم متمركز شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرگز اين را تجربه نكرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫‪186‬‬

‫بود همين تجربه را د‌‌‌‌اش��ته‪ ،‬گفت‪:‬‬ ‫بازيگر زني‌كه از لحنش پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫«تو‪ ...‬مطمئني؟»‬ ‫كرد و گفت‪« :‬اين زن انگار جاد‌‌‌‌وگر‬ ‫كارگرد‌‌‌‌ان حرفشان را قطع ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬برويم سر كارمان‪».‬‬ ‫شروع كرد‌‌‌‌يم به تمرينات كشش��ي‪ ،‬گرم كرد‌‌‌‌ن‪ ،‬مراقبه‪ ،‬همه‌چيز‬ ‫بعد رفتيم س��راغ‬ ‫بع��د كمي بد‌‌‌‌اهه‌س��ازي‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫مطابق كت��اب راهنما‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بعد از مد‌‌‌تي‪ ،‬حضور آتنا انگار د‌‌‌‌يگر از‬ ‫خواند‌‌‌‌ن نمايشنامه‌ي جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بود و همه‌چيز برگش��ت به همان كه بود‌‌‌‌‪ :‬تئاتر‪ ،‬مراسمي كه‬ ‫بين رفته ‌‌‌‌‬ ‫يوناني‌ها هزاران س��ال پيش اختراع كرد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬جايي كه عاد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌اشتيم‬ ‫افراد د‌‌‌‌يگري هستيم‪.‬‬ ‫وانمود كنيم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود و د‌‌‌‌لم مي‌خواست برگرد‌‌‌‌م‬ ‫اما اين فقط ظاهر بود‌‌‌‌‪ .‬آتنا متفاوت ‌‌‌‌‬ ‫بعد از آنچه كارگرد‌‌‌‌ان د‌‌‌‌رباره‌اش گفت‪.‬‬ ‫و او را ببينم‪ ،‬به‌خصوص ‌‌‌‌‬

‫‪187‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫بي‌آنكه آتن��ا بد‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ ،‬من همان مراحل��ي را كه او ب��ه بازيگرها گفته‬ ‫بود‌‌‌‌‪ ،‬انجام د‌‌‌اد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ ،‬از تمام د‌‌‌‌س��تورهايش پي��روي كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م ــ‌ و‬ ‫بود كه چش��م‌هايم را باز نگه د‌‌‌‌اش��ته ب��ود‌‌‌‌م تا آنچه‬ ‫تنها تفاوت اين ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد ببينم‪ .‬لحظه‌اي كه گف��ت‪« :‬نمايش مركز»‪،‬‬ ‫را د‌‌‌‌ر صحنه رخ م��ي‌د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ستم را روي نافم گذاشتم و‪ ،‬د‌‌‌‌ر كمال تعجب‪ ،‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه همه‪ ،‬حتا‬ ‫كارگرد‌‌‌‌ان‪ ،‬همين كار را كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬اين د‌‌‌‌يگر چه بود‌‌‌‌؟‬ ‫بعد از ظهر مجبور بود‌‌‌‌م مقاله‌ي كسالت‌باري د‌‌‌‌رباره‌ي سفر‬ ‫آن روز ‌‌‌‌‬ ‫رئيس‌جمهور كشوري به انگلستان بنويس��م‪ ،‬كه واقعاً آزموني براي‬ ‫برد‌‌‌باري من بود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر فاصله‌ي تلفن‌ها‪ ،‬ب��راي تنوع‪ ،‬تصميم گرفتم از‬ ‫بچه‌هاي تحريريه بپرسم كه اگر بخواهـم «مركز» را نشـان بد‌‌‌‌هنـد‌‌‌‌‪ ،‬چه‬ ‫‌‌‌‌ند و د‌‌‌‌رباره‌ي احزاب سياسي حرف‬ ‫حركتي مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬بيشترشان خند‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫زد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬يكي به مركز زمين اش��اره كرد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌ستش را روي قلبش‬ ‫گذاشت‪ .‬هيچ‌كس‪ ،‬حتا يك نفر ‌‪ ،‬ناف را مركز همه‌چيز ند‌‌‌‌انست‪ .‬اما‬ ‫آخرش يكي از كساني كه آن روز بعد‌‌‌ از ظهر با او حرف زد‌‌‌م‪ ،‬اطالعات‬ ‫جالبي د‌‌‌رباره‌ي اين موضوع به من د‌‌‌اد‌‌‌‪.‬‬ ‫وقتي به خانه برگشتم‪ ،‬آند‌‌‌‌رئا حمامش را گرفته بود‌‌‌‌‪ ،‬ميز را چيد‌‌‌‌ه‬ ‫بود و براي شام منتظر من بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪188‬‬

‫«خوب‪ ،‬شام د‌‌‌‌يشب چه‌طور بود‌‌‌‌؟»‬ ‫‌تواند با د‌‌‌‌روغ زند‌گي كند‌‌‌‌؟ نمي‌خواستم زني را‬ ‫چند وقت مي ‌‌‌‌‬ ‫آد‌‌‌م تا ‌‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌ر برابرم بود‌‌‌‌‪ ،‬از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هم‪ .‬زني كه د‌‌‌‌ر ساعات د‌‌‌‌شوار همراهي‌ام‬ ‫بود و هر وقت احساس مي‌كرد‌‌‌م نمي‌توانم معنايي براي زند‌گي‌ام‬ ‫كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫پيد‌‌‌ا كنم‪ ،‬كنارم بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬اما د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نياي د‌‌‌‌يوانه‌اي كه د‌‌‌اشتم‬ ‫ناد‌‌‌انسته د‌‌‌‌ر آن غرق مي‌ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬قلبم د‌‌‌‌ور بود‌‌‌‌‪ ،‬سعي د‌‌‌‌اشت خود‌‌‌‌ش را‬ ‫شايد پيشاپيش مي‌د‌‌‌‌انست‪ ،‬اما نمي‌توانست بپذيرد‌‌‌‪ ،‬تطبيق‬ ‫با چيزي كه ‌‌‌‌‬ ‫باشد كه براي د‌‌‌‌و نفر جا د‌‌‌اشته باشد‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ :‬اينكه آن‌قد‌‌‌‌ر بزرگ ‌‌‌‌‬ ‫هرگز خطر نكرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م كه يك احتمال را به يك قطعيت ترجيح‬ ‫بد‌‌‌‌هم‪ ،‬س��عي كرد‌‌‌‌م اهميت ماجراي رس��توران را به حد‌‌‌‌اقل برسانم‪.‬‬ ‫چند‬ ‫رد و بد‌‌‌ل شد‌‌‌ن ‌‌‌‌‬ ‫عمد‌‌‌‌تاً به‌خاطر اينكه اتفاقي هم نيفتاد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬جز ‌‌‌‬ ‫بيت از شاعري كه به‌خاطر عشق رنج بسيار برد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«معاشرت با آد‌‌‌مي مثل آتنا سخت است‪».‬‬ ‫بايد براي مرد‌‌‌‌ها بسيار جذاب‬ ‫آند‌‌‌‌رئا خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪« :‬د‌‌‌‌قيقاً به همين د‌‌‌‌ليل‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫باش��د‌‌‌‌؛ اين غريزه‌ي محافظت ش��ما را كه مد‌‌‌ام كمرنگ‌تر مي‌شود‌‌‌‪،‬‬ ‫تحريك مي‌كند‌‌‌‪».‬‬ ‫بود موضوع را عوض كنم‪ .‬هميش��ه مطمئ��ن بود‌‌‌‌م كه زن‌ها‬ ‫بهتر ‌‌‌‌‬ ‫م��رد چه مي‌گذرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بفهمن��د د‌‌‌‌ر روح‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌ارند تا‬ ‫ق طبيع��ي د ‌‌‌‬ ‫توانايي فو ‌‬ ‫همه‌شان ساحره‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«د‌‌‌رباره‌ي آنچ��ه امروز د‌‌‌‌ر تئاتر گذش��ت‪ ،‬تحقيقات��ي كرد‌‌‌م‪ .‬تو‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌اني‪ ،‬اما تمام مد‌‌‌‌ت تمرين‪ ،‬چشم‌هاي من باز بود‌‌‌‪».‬‬ ‫«تو هميشه چشم‌هايت باز است؛ فكر مي‌‌كنم الزمه‌ي كارت است‪.‬‬ ‫حاال هم حتماً مي‌خواهي از موقعي بگويي كه همه رفتار مشابهي كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بعد از كالس‪ ،‬د‌‌‌‌ر كافه خيلي د‌‌‌رباره‌اش حرف زد‌‌‌يم‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫«مورخي به م��ن گفت د‌‌‌‌ر معبد‌‌‌‌ي يوناني كه آيند‌‌‌‌ه را پيش��گويي‬ ‫معبد آپولون د‌‌‌ر د‌‌‌‌لفي)‪ ،‬سنگ مرمري‬ ‫‌‌‌‌ند (ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت ويراستار‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‪189‬‬

‫به اسم ناف بود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌استان‌هاي قد‌‌‌يم آمد‌‌‌ه كه آنجا مركز زمين بود‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫به بايگاني روزنامه رفتم و تحقيقاتي كرد‌‌‌‌م‪ :‬د‌‌‌‌ر شهر پتراي ارد‌‌‌‌ن‪ ،‬ناف‬ ‫نماد مركز زمين است و هم مركز تمام‬ ‫مخروطي د‌‌‌‌يگري است كه هم ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌هند كه انرژي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كيهان‪ .‬هم د‌‌‌‌لفي و هم پترا‪ ،‬سعي د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌ محوري را نشان‬ ‫‌‌‌هند كه فقط‬ ‫‌گذرد و به شكلي مرئي‪ ،‬چيزي را نشان بد ‌‌‌‬ ‫جهان از آن مي ‌‌‌‌‬ ‫سطح به اصطالح نامرئي تظاهر مي‌يابد‌‌‌‪ .‬به اورشليم هم ناف جهان‬ ‫د‌‌‌‌ر‬ ‫ِ‬ ‫مي‌گويند‌‌‌‪ ،‬و همين‌طور به جزيره‌اي د‌‌‌‌ر اقيانوس آرام و جاي د‌‌‌‌يگري‬ ‫كه االن ياد‌‌‌م نيس��ت‪ ،‬براي اينكه هيچ‌وقت اين د‌‌‌‌و چيز را د‌‌‌‌ر ذهنم به‬ ‫هم مربوط نكرد‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫«حركات موزون!»‬ ‫«منظورت چيست؟»‬ ‫«هيچ‪».‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌انم‪ :‬د‌‌‌‌ر حركات موزون شرقي كه قد‌‌‌‌يمي‌ترين نوع ثبت‌شد‌‌‌ه‬ ‫است‪ ،‬همه‌چيز د‌‌‌‌ور ناف مي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬مي‌خواستم از موضوع پرهيز كنم‪،‬‬ ‫چرا كه برايت گفتم كه د‌‌‌‌ر ترانسيلواني حركات آتنا را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪»....‬‬ ‫ش��د و از آنجا به بقيه‌ي بد‌‌‌‌ن گس��ترش‬ ‫«حركت از ناف ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫پيد‌‌‌ا كرد‌‌‌‪».‬‬ ‫حق با او بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود موضوع را عوض كنم‪ ،‬از تئاتر حرف زد‌‌‌م‪ ،‬از مسائل‬ ‫باز هم بهتر ‌‌‌‌‬ ‫كسالت‌بار خبرنگاري و كمي هم نوشيد‌‌‌‌يم‪.‬‬

‫‪190‬‬

‫آنتوان لوكاد‌‌‌‌ور‪ ،‬مورخ‬

‫هرون با تلف��ن زد‌‌‌ن ب��ه من د‌‌‌‌ر فرانس��ه‪ ،‬ثروت��ي را خرج‌ك��رد‌‌‌‪ .‬از‬ ‫من مي‌خواس��ت تمام مطال��ب را تا آخر هفته به د‌‌‌‌س��تش برس��انم‪.‬‬ ‫روي اين قضيه‌ي ناف اصرار د‌‌‌‌اش��ت‪ ،‬كه به نظر م��ن بي‌مزه‌ترين و‬ ‫غيررمانتيك‌ترين موضوع د‌‌‌‌نيا بود‌‌‌‪ .‬اما‪ ،‬به‌هرحال نگاه انگليس��ي‌ها به‬ ‫د‌‌‌‌نيا با فرانسوي‌ها فرق مي‌كند‌‌‌‪ .‬به جاي سؤال كرد‌‌‌‌ن‪ ،‬تحقيق كرد‌‌‌م تا‬ ‫ببينم د‌‌‌‌انش د‌‌‌‌ر اين باره چه مي‌گويد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بعد پي برد‌‌‌‌م كه معارف تاريخي كافي نيست ــ مي‌توانستم‬ ‫كمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ب��ود و د‌‌‌‌ر جايي د‌‌‌يگر‪ ،‬س��اختماني س��توند‌‌‌‌ار را‬ ‫د‌‌‌‌ر جايي‪ ،‬بناي ياد ‌‌‌‌‬ ‫بود كه فرهنگ‌هاي باستاني‪ ،‬ظاهرا ً د‌‌‌‌ر‬ ‫شناسايي كنم‪ ،‬اما عجيب اين ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اشتند و براي تعريف مكان‌هايي‬ ‫حول و حوش اين مضمون توافق د ‌‌‌‌‬ ‫كه مقد‌‌‌‌س مي‌د‌‌‌‌انستند‌‌‌‌‪ ،‬واژه‌ي يكساني به‌كار مي‌برد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬هرگز به اين‬ ‫موضوع توجه نكرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م و موضوع برايم جالب ش��د‌‌‌‌‪ .‬وقتي شد‌‌‌‌ت‬ ‫همايندي‌ها را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬به جستجوي چيزي رفتم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زياد اين‬ ‫و ش��يوع ‌‌‌‌‬ ‫آن‌ها را تكميل مي‌كرد‌‌‌‪ :‬رفتار انسان و آيين‌هايش‪.‬‬ ‫بند‬ ‫زود كنار گذاشتم‪ :‬از راه ‌‌‌‌‬ ‫اولين و منطقي‌ترين توجيه را خيلي ‌‌‌‬ ‫بعد روانشناسي‬ ‫ناف تغذيه مي‌شويم‪ ،‬پس ناف مركز زند‌گي است‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫فهماند كه اين نظريه بي‌معناست‪ :‬هسته‌ي مركزي «انسان بود‌‌‌‌ن»‬ ‫‌‌‌‬ ‫به من‬ ‫‪191‬‬

‫بعد است كه مغز يا‬ ‫بند ناف است‪ ،‬و از آن به ‌‌‌‌‬ ‫بعد از «بريد‌‌‌‌ن» ‌‌‌‌‬ ‫هميشه ‌‌‌‌‬ ‫نماد مبد‌‌‌‌ل مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫قلب ‌‪ ،‬به مهم‌ترين ‌‌‌‌‬ ‫‌مند مي‌شويم‪ ،‬تمام محيط اطرافمان انگار‬ ‫وقتي به موضوعي عالقه ‌‌‌‌‬ ‫به آن اشاره مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬عرفا به اين پد‌‌‌يد‌‌‌ه‪« ،‬نشانه‌» مي‌گويند‌‌‌‌‪ ،‬شكاكيون‬ ‫‌گذارند «همايند‌‌‌‌ي ي��ا تصاد‌‌‌‌ف» و روانشناس��ان به آن‬ ‫‌‌‌‬ ‫اس��مش را مي‬ ‫بايد‬ ‫هرچند هنوز نتوانسته‌ام بگويم مورخان ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گويند «توجه متمركز»‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫اسم اين پد‌‌‌يد‌‌‌ه را چه بگذارند‌‌‌‪ .‬يك شب‪ ،‬د‌‌‌‌ختر نوجوانم با پيرسينگ‬ ‫ناف به خانه آمد‌‌‌‪.‬‬ ‫«چرا اين كار را كرد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫«چون د‌‌‌‌لم مي‌خواست‪».‬‬ ‫توضيحي كام ً‬ ‫ال طبيع��ي و واقعي‪ ،‬حتا ب��راي مورخي كه گمان‬ ‫وارد اتاقش شد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫بايد انگيز ‌ه د‌‌‌‌اش��ته باش��د‌‌‌‌‪ .‬وقتي ‌‌‌‌‬ ‫‌كند هركاري ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫خواننده‌ي محبوبش د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه نافش‪ ،‬حتا بر آن تصوير‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پوس��تري از‬ ‫روي د‌‌‌‌يوار ‌‪ ،‬مركز د‌‌‌‌نيا به‌نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌مند‬ ‫به هرون تلفن كرد‌‌‌‌م و پرس��يد‌‌‌‌م چرا اين‌قد‌‌‌‌ر به موضوع عالقه ‌‌‌‌‬ ‫كرد و‬ ‫اس��ت‪ .‬براي اولين بار آنچه را د‌‌‌‌ر تئاتر گذش��ته بود‌‌‌‌‪ ،‬تعريف ‌‌‌‬ ‫گفت مرد‌‌‌‌م چه‌ط��ور به‌طور خ��ود‌كار و غيرمنتظره‪ ،‬ب��ه يك فرمان‬ ‫ِ‬ ‫اطالعات بيشتر‬ ‫واكنش مش��ابهي نش��ان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬بيرون كش��يد‌‌‌‌ن‬ ‫از د‌‌‌‌خترم غيرممك��ن بود‌‌‌‌‪ ،‬بنابراين تصمي��م گرفتم با يك متخصص‬ ‫صحبت كنم‪.‬‬ ‫‌رسيد كسي توجه چند‌‌‌اني به موضوع نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫به نظر نمي ‌‌‌‌‬ ‫‪1‬‬ ‫تا اينكه با روانشناس��ي هند‌‌‌ي به نام فرانس��وا ش��پكا مالقات كرد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌انشمند عوض‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫(ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت ويراستار‪ :‬نام و مليت به د‌‌‌رخواس��ت اين د‬ ‫ايجاد‬ ‫‌‌‌‬ ‫ش��د‌‌‌‌ه اس��ت) كه د‌‌‌‌اش��ت انقالبي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌رمان‌هاي رايج كنوني‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‪ :‬از نظ��ر او‪ ،‬قضيه‌ي د‌‌‌رمان آس��يب‌هاي رواني با بازگش��ت‬ ‫‪192‬‬

‫‪1. François Shepka‬‬

‫به كود‌كي‪ ،‬هرگز انس��ان را به جايي نرساند‌‌‌‌ه اس��ت ــ با اين روش‪،‬‬ ‫آدم‌ها د‌‌‌يگر د‌‌‌‌ر طول زند‌گي‌ش��ان بر آن‌ها‬ ‫مش��كالت بس��ياري كه ‌‌‌‬ ‫آدم‌هاي بزرگسال‪ ،‬به‌خاطر‬ ‫‌كرد و ‌‌‌‬ ‫غلبه كرد‌‌‌ه بود‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وباره بروز مي ‌‌‌‌‬ ‫نقص‌ها و خطاهايشان والد‌‌‌ينشان را مقصر مي‌د‌‌‌انستند‌‌‌‪ .‬شپكا د‌‌‌‌ر جنگ‬ ‫علني با جوامع روانكاوي فرانس��وي بود‌‌‌‌‪ ،‬و ظاه��را ً گفتگو د‌‌‌‌رباره‌ي‬ ‫مانند ناف‪ ،‬خستگي‌اش را د‌‌‌‌رمي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مسائل عجيب و بي‌ربطي ‌‌‌‌‬ ‫از موضوع خوش��ش آمد‌‌‌‪ ،‬اما فورا ً به آن نپرد‌‌‌اخت‪ .‬گفت كه از‬ ‫نظر كارل گوس��تاو يونگ سوييس��ي كه از محترم‌تري��ن روانكاوان‬ ‫تاريخ است‪ ،‬همه‌ي ما از چشمه‌ي واحد‌‌‌‌ي مي‌نوشيم كه نامش «روح‬ ‫افراد مس��تقلي باشيم‪ ،‬بخشي از‬ ‫جهان» اس��ت‪ .‬هرچه هم سعي كنيم ‌‌‌‌‬ ‫حافظه‌ي ما مشترك اس��ت‪ .‬همه‌ي ما د‌‌‌‌ر جس��تجوي آرمان زيبايي‪،‬‬ ‫الوهيت و موسيقي هستيم‌‪.‬‬ ‫‌كند ش��يوه‌ي تجلي اين مفاهيم را د‌‌‌‌ر جهان‬ ‫جامعه‪ ،‬اما‪ ،‬سعي مي ‌‌‌‬ ‫واقعي تعريف كند‌‌‌‪ .‬مث ً‬ ‫ال‪ ،‬ام��روز كمال زيبايي اين اس��ت كه زن‌ها‬ ‫مورد‬ ‫‌‌‌‬ ‫الغر باشند‌‌‌‌‪ ،‬اما هزاران سال پيش‪ ،‬تند‌‌‌يس الهه‌ها چاق بود‌‌‌‌ه‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫قواعد‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد و اگر از اين‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خوشبختي هم همين است‪ :‬قواعد‌‌‌‌ي‬ ‫‌پذيرد كه خوشبختيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ي نكنيد‌‌‌‌‪ ،‬ناهشيارتان نمي‬ ‫پيرو ‌‬ ‫رش��د فرد‌‌‌ي را د‌‌‌‌ر چهار مرحله طبقه‌بند‌‌‌‌ي مي‌كرد‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫يونگ اغلب‬ ‫وانمود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اول‪ ،‬پرس��ونا ــ نقابي كه هر روز ب��ر چهره مي‌گذاري��م و‬ ‫مي‌كنيم آن نقابيم‪ .‬گمان مي‌كنيم د‌‌‌‌نيا به ما وابس��ته است ‌‪ ،‬كه بهترين‬ ‫والد‌‌‌‌ينيم‪ ،‬اما فرزند‌‌‌‌انمان د‌‌‌‌ركمان نمي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬رئيس��مان ناعاد‌‌‌‌ل است‪،‬‬ ‫نكند و تمام عمرش را به‬ ‫رؤياي انسان اين اس��ت كه هيچ‌وقت كار ‌‌‌‌‬ ‫سفر بگذراند‌‌‌‌‪ .‬خيلي‌ها به مشكلي د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌اس��تان پي مي‌برند‌‌‌‪ ،‬اما از‬ ‫‌خواهند چيزي را عوض كنند‌‌‌‌‪ ،‬به‌سرعت موضوع را از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آنجا كه نمي‬ ‫‌كنند د‌‌‌نبال اين مشكل‬ ‫سرشان خارج مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬اند‌ك افراد‌‌‌‌ي سعي مي ‌‌‌‌‬ ‫بروند‌‌‌‪ ،‬و با سايه مالقات مي‌كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪193‬‬

‫‌گويد چگونه عمل و رفتار كنيم‪.‬‬ ‫سايه نيمه‌ي سياه ماست كه مي ‌‌‌‌‬ ‫وقتي س��عي مي‌كنيم خود‌‌‌مان را از پرس��ونا برهانيم‪ ،‬نوري را د‌‌‌‌رون‬ ‫خود‌‌‌‌مان روش��ن مي‌كنيم و تارهاي عنكبوت‪ ،‬جبن‪ ،‬حرص و آز را‬ ‫مي‌بينيم‪ .‬سايه آنجاست تا مانع پيشرفت ما شود‌‌‌‌‪ ...‬و معموالً موفق هم‬ ‫مي‌شود‌‌‌‌‪ .‬شتابان برمي‌گرد‌‌‌يم تا د‌‌‌‌وباره هماني ش��ويم كه قبل از بروز‬ ‫برخورد با تارهاي عنكبوت جان‬ ‫‌‌‌‬ ‫اين شك بود‌‌‌يم‪ .‬اما كساني از اين‬ ‫‌برند و مي‌گويند‌‌‌‌‪« :‬بله‪ ،‬نقص‌هايي د‌‌‌‌ارم‪ ،‬اما شرفم مرا به‬ ‫سالم به د‌‌‌‌ر مي ‌‌‌‌‬ ‫پيش مي‌راند‌‌‌‪».‬‬ ‫‌ش��ود و ب��ا روح‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر اي��ن موق��ع اس��ت ك��ه س��ايه مح��و مي‬ ‫تماس مي‌يابيم‪.‬‬ ‫يون��گ از روح مفهوم��ي مذهب��ي د‌‌‌‌ر ذه��ن ن��د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬منظورش‬ ‫فرد‬ ‫بازگش��ت به روح جهان يا سرچش��مه‌ي معرفت اس��ت‪ .‬غرايز ‌‌‌‬ ‫بنيادي‌تر مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬نشانه‌هاي‬ ‫كم‌كم هشيارتر مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬احساسات ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي مهم‌تر از منطق مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌رك از واقعي��ت د‌‌‌‌يگر آن‌قد‌‌‌‌رها‬ ‫سفت و س��خت نيس��ت‪‌.‬كم‌كم با چيزهايي د‌‌‌رگير مي‌شويم كه قب ً‬ ‫ال‬ ‫نمي‌شناخته‌ايم‪ ،‬به شكلي واكنش نش��ان مي‌د‌‌‌هيم كه براي خود‌‌‌‌مان‬ ‫غيرمنتظره است‪ .‬و كشف مي‌كنيم كه‪ ،‬اگر همه‌ي اين فوران انرژي‬ ‫مد‌‌‌‌اوم را مجراسازي كنيم‪ ،‬مي‌توانيم آن را د‌‌‌‌ر كانون بسيار منسجمي‬ ‫‌‌‌‌مند و براي‬ ‫پيرم��رد خرد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نظم بد‌‌‌‌هيم كه يون��گ آن را براي مرد‌‌‌ها‬ ‫زن‌ها ماد‌‌‌‌ر اعظم ناميد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اجازه‌ي ظهور د‌‌‌اد‌‌‌ن به اين مفهوم بس��يار خطرناك است‪ .‬كسي‬ ‫‌كننده‌ي‬ ‫خ��ود را قد‌‌‌‌يس‪ ،‬رام ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد‬ ‫كه به اينجا برس��د‌‌‌‌‪ ،‬معموالً تمايل د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌مند يا ماد‌‌‌ر‬ ‫پيرمرد خرد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫ارواح و پيامبر بد‌‌‌اند‌‌‌‪ .‬براي تماس با ان��رژي‬ ‫اعظم‪ ،‬بلوغ زياد‌‌‌‌ي الزم است‪.‬‬ ‫رش��د فرد‌‌‌ي اي��ن روانكاو‬ ‫‌‌‌‬ ‫بعد از اينكه چهار مرحله‌ي‬ ‫د‌‌‌‌وس��تم ‌‌‌‌‬ ‫سوييسي را توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬گفت‪« :‬يونگ آخرش د‌‌‌‌يوانه شد‌‌‌‌‪ .‬وقتي د‌‌‌‌ر‬ ‫‪194‬‬

‫كرد به گفتن اينكه‬ ‫پيرمرد خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌ش قرار گرفت‪ ،‬شروع ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تماس با‬ ‫روحي به نام فيلمون‪ 1‬راهنمايش است‪».‬‬ ‫«و د‌‌‌‌ر آخر‪»...‬‬ ‫افراد‬ ‫رش��د جوامع بش��ري هم مث��ل ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫نماد ناف‪.‬‬ ‫«‪ ...‬مي‌رس��يم به ‌‌‌‌‬ ‫مستقل‪ ،‬از همين چهار مرحله پيروي مي‌كند‌‌‌‪ .‬تمد‌‌‌‌ن غرب پرسونايي‬ ‫بعد د‌‌‌‌ر ت�لاش براي تطابق با‬ ‫د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬مفاهيم كه ما را هد‌‌‌‌ايت مي‌كند‌‌‌‌‪‌‌‌ .‬‬ ‫توده‌ها‬ ‫‌ش��ود و واكنش‌هاي عظيم ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد تماس با سايه مي‬ ‫تغييرات‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ح��د از انرژي جمعي آن‌ها را‪ ،‬د‌‌‌‌ر مس��ير خير‬ ‫‌‌‌‬ ‫را مي‌بينيم كه تا اين‬ ‫يا شر‪ ،‬اس��تفاد‌‌‌ه مي‌كنند‌‌‌‪ .‬اما ناگهان‪ ،‬به د‌‌‌‌ليلي‪ ،‬پرسونا يا سايه د‌‌‌‌يگر‬ ‫انسان‌ها را راضي نمي‌كند‌‌‌‌‪ ...‬لحظه‌ي يك جهش مي‌رسد‌‌‌‪ ،‬جايي كه‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين مرحله ارزش‌هاي نويني‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ارتباطي ناهشيار با روح‬ ‫بروز مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌د آيين وج��ه زنانه‌ي‬ ‫ش��اهد خيزش مج��د ‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫ش��ده‌ام‪.‬‬ ‫«متوجه اين ‌‌‌‌‬ ‫بوده‌ام‪».‬‬ ‫خد‌‌ا ‌‌‬ ‫«مثال��ي عالي اس��ت‪ .‬د‌‌‌‌ر پايان اي��ن فراين��د‌‌‌‌‪ ،‬براي اس��تقرار اين‬ ‫نژاد بشر كم‌كم با نماد‌‌‌‌ها ارتباط برقرار مي‌كند‌‌‌‪:‬‬ ‫ارزش‌هاي نوين‪ ،‬كل ‌‌‌‌‬ ‫بتوانند با معرفت كهن‬ ‫‌‌‌‬ ‫زباني كه رمزگذاري شد‌‌‌‌ه تا نسل‌هاي كنوني‬ ‫تولد د‌‌‌‌وباره‪ ،‬ناف اس��ت‪.‬‬ ‫ارتباط برق��رار كنند‌‌‌‌‪ .‬يك��ي از نماد‌‌‌‌ه��اي ‌‌‌‌‬ ‫خد‌‌‌ايي كه د‌‌‌‌ر هر چرخ��ه‌ي كيهاني حكومت را ب��ر عهد‌‌‌ه د‌‌‌ارد‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫ِ‬ ‫ناف ويشنو‪ ،‬خد‌‌‌‌اي هند‌‌‌‌ي خلقت و نابود‌‌‌‌ي‪ ،‬مي‌نشيند‌‌‌‪ .‬يوگي‌ها ناف‬ ‫را يكي از چاكراها‪ 2‬ي��ا نقاط مقد‌‌‌س د‌‌‌‌ر بد‌‌‌ن انس��ان مي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪ .‬قبايل‬ ‫بس��ازند كه‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اش��تند بناهاي ياد‌‌‌‌بود‌‌‌‌ش��ان را د‌‌‌‌ر جايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌وي‌تر عاد‌‌‌‌ت د‬ ‫وارد‬ ‫‌‌‌اشتند ناف زمين است‪ .‬د‌‌‌‌ر امريكاي جنوبي‪ ،‬افراد‌‌‌‌ي كه ‌‌‌‬ ‫اعتقاد د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌گويند ش��كل واقعي انس��ان‪ ،‬تخم مرغي نوراني‬ ‫‌‌‌‬ ‫جذبه مي‌شوند‌‌‌‪ ،‬مي‬ ‫‪1. Philemon‬‬

‫‪ .2‬د‌‌‌‌ر فلسفه‌ي يوگا‪ ،‬چاكراها هفت كانون انرژي حياتي د‌‌‌‌ر بد‌‌‌ن انسان هستند‌‌‌‪ .‬م‪.‬‬

‫‪195‬‬

‫است كه از راه رشته‌هايي كه از نافش خارج مي‌شود‌‌‌‪ ،‬با د‌‌‌‌يگران د‌‌‌‌ر‬ ‫تماس است‪ .‬ماند‌‌‌‌اال‪ ،‬طرحي كه مراقبه را تحريك مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬تظاهري‬ ‫نماد‌‌‌‌ين از همين مفهوم است‪».‬‬ ‫موعود به انگلستان فرستاد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫تمام اين اطالعات را پيش از تاريخ‬ ‫بتوان��د د‌‌‌‌ر يك گ��روه‪ ،‬واكنش عجيب مش��ابهي را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گفتم زني كه‬ ‫‌‌‌‌ارد و برايم تعجب‌آور نيس��ت كه‬ ‫برانگيزد‌‌‌‌‪ ،‬حتماً ق��د‌‌‌‌رت عظيمي د ‌‌‌‌‬ ‫پيش��نهاد كرد‌‌‌‌م او را از نزد‌‌‌‌يك‌تر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نوعي خرق عاد‌‌‌‌ت وس��ط باش��د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مطالعه كند‌‌‌‪.‬‬ ‫قب ً‬ ‫ال هرگ��ز به اين موض��وع فكر نك��رد‌‌‌‌ه بود‌‌‌م و حاال هم س��عي‬ ‫ياد ببرم‪ .‬د‌‌‌‌خترم مي‌گف��ت د‌‌‌‌ر اين مد‌‌‌ت رفتارم‬ ‫كرد‌‌‌‌م ف��ورا ً آن را از ‌‌‌‌‬ ‫‌كرده‌ام‪ .‬يعن��ي د‌‌‌‌ر واقع فقط به‬ ‫عجيب بود‌‌‌ه و فقط به خود‌‌‌‌م فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كرده‌ام!‬ ‫نافم نگاه مي ‌‌‌‌‬

‫‪196‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬مشهور به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫«فقط يك فاجعه ب��ود‌‌‌‪ .‬چه‌طور توانس��تي توي كل��ه‌ي من فرو‌كني‬ ‫كه د‌‌‌‌رس د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن بلد‌‌‌‌م؟ چ��را مرا جلوي د‌‌‌‌يگران خ��وار كرد‌‌‌‌ي؟ اص ً‬ ‫ال‬ ‫ياد‬ ‫بايد وجود‌‌‌ت را فرام��وش كنم‪ .‬وقت��ي به من حركات م��وزون ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫ياد گرفتم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ند خط بنويس��م‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬انجامش د‌‌اد‌‌‌م‪ .‬وقتي بهم ‌‌‌‌‬ ‫پليد از من خواس��تي كاري را بكنم كه از توانم خارج بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اما توي ‌‌‌‬ ‫براي همين سوار قطار شد‌‌‌‌م‪ ،‬براي همين اين تا اينجا آمد‌‌‌‌م‪ ...‬تا نفرت‬ ‫مرا ببيني!»‬ ‫از گريه د‌‌‌‌ست نمي‌كشيد‌‌‌‌‪ .‬خوشبختانه بچه را پيش والد‌‌‌ينش گذاشته‬ ‫‌زد و نفس��ش‬ ‫بلند حرف مي ‌‌‌‌‬ ‫حد با صد‌‌‌‌اي ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه كمي بيش از ‌‌‌‌‬ ‫كمي‪ ...‬بو مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬به د‌‌‌اخل د‌‌‌‌عوتش كرد‌‌‌‌م تا آن آبروريزي ‌‌‌‌د ِم د‌‌‌‌ر را كه‬ ‫اص ً‬ ‫ال به حسن شهرتم كمكي نمي‌كرد‌‌‌‪ ،‬به د‌‌‌‌اخل خانه‌ام بياورد‌‌‌‌‪ .‬خود‌‌‌‌م به‬ ‫‌گفتند من مرد‌‌‌‌ها و زن‌ها را به خانه‌ام‬ ‫اند‌‌‌‌ازه‌ي كافي مشكل د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌آورم و ارجي‌هاي بزرگي به نام شيطان برپا مي‌كنم‪.‬‬ ‫ايستاد و جيغ زد‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما همان‌جا‬ ‫«تقصير توست! تو خوارم كرد‌‌‌‌ي!»‬ ‫بع��د پنج��ره‌اي د‌‌‌‌يگر‪ .‬خ��وب‪ ،‬هركس‬ ‫پنج��ره‌اي ب��از ش��د‌‌‌‌‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫باش��د‬ ‫‌‌‌‬ ‫بايد انتظارش را د‌‌‌اش��ته‬ ‫‌خواهد محور د‌‌‌‌نيا را عوض كند‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‪197‬‬

‫كه همسايه‌هايش هميشه راضي نباش��ند‌‌‌‌‪ .‬به آتنا نزد‌‌‌يك شد‌‌‌م و د‌‌‌‌قيقاً‬ ‫كاري را كرد‌‌‌م كه مي‌خواست بكنم‪ :‬بغلش كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫زياد كمكش‬ ‫همچنان به گريه بر شانه‌ي من اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬با احتياط ‌‌‌‌‬ ‫وارد خانه شود‌‌‌‪ .‬نوعي چايي د‌‌‌‌رست كرد‌‌‌‌م‬ ‫بيايد و ‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م از پله‌ها باال ‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌ستور طبخش را به كسي نمي‌گويم‪ ،‬چرا كه حامي‌ام ياد‌‌‌م د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫چايي را گذاش��تم جلويش و او هم الجرعه سر كش��يد‌‌‌‪ .‬با اين كار‬ ‫اعتماد د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد كه هنوز به من‬ ‫نشان د ‌‌‌‌‬ ‫پرسيد‌‪« :‬چرا من اين‌طوري‌ام؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد جا مي‌آيد‌‌‪.‬‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انستم حالش د ‌‌‬ ‫‌پرستد و الگوي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مرد‌‌‌‌هايي د‌‌‌‌وستم د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ .‬پس��ري د‌‌‌‌ارم كه مرا مي‬ ‫خانواده‌ي واقعي‌ام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رخوانده‌اي د‌‌‌‌ارم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌اش مي‌بيند‌‌‌‌‪ .‬پد‌‌‌‌ر و ماد‬ ‫حاضرند به‌خاطرم بميرند‌‌‌‌‪ .‬وقتي رفتم به د‌‌‌نبال ماد‌‌‌رم‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انمش��ان و‬ ‫سفيد گذشته‌ام را پر كرد‌‌‌‌م‪ .‬آن‌قد‌‌‌ر پول د‌‌‌‌ارم كه سه سال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فاصله‌هاي‬ ‫بيكار بگرد‌‌‌‌م و فقط از زند‌گي لذت ببرم‪ ،‬اما راضي نيس��تم! احساس‬ ‫بد‌‌‌‌بختي و گناه مي‌كنم‪ ،‬براي اينكه خد‌‌‌‌ا مرا با فاجعه‌هايي بركت د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‬ ‫ك��رده‌ام‪ ،‬و معجزاتي كه گرامي‌ش��ان مي‌د‌‌‌‌ارم‪ ،‬اما‬ ‫‌‌‌‬ ‫كه بر آن‌ها غلبه‬ ‫نبود به آن تئاتر‬ ‫هيچ‌وقت راضي نيستم! هميشه بيشتر مي‌خواهم‪ .‬الزم ‌‌‌‌‬ ‫بروم و شكستي به فهرست پيروزي‌هايم اضافه كنم‪».‬‬ ‫«فكر مي‌كني غلط عمل كرد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫شد و با حيرت به من نگاه كرد‌‌‌‌‪« :‬چرا مي‌پرسي؟»‬ ‫ساكت ‌‌‌‬ ‫چيزي نگفتم‪ ،‬منتظر جوابش ماند‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫وارد آنجا شد‌‌‌‌م‪ ،‬هيچ تصوري‬ ‫«د‌‌‌‌رست عمل كرد‌‌‌‌م‪ .‬با خبرنگاري ‌‌‌‌‬ ‫ند‌‌‌‌اش��تم كه چه‌كار مي‌خواهم بكن��م و ناگهان همه‌چي��ز بيرون زد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫انگار از خالء مي‌آمد‌‌‌‌‪ .‬حضور ماد‌‌‌‌ر اعظم را كنارم احس��اس كرد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫راهنمايي‌ام مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬هد‌‌‌‌ايتم مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬صد‌‌‌‌اي��م را از چنان اطميناني پر‬ ‫‌كرد كه خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر خود‌‌‌‌م نمي‌د‌‌‌يد‌‌‌م‪».‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫‪198‬‬

‫«پس چرا گله د‌‌‌‌اري؟»‬ ‫«چون‌كه هيچ‌كس نفهميد‌‌‌‌!»‬ ‫اسكاتلند بيايي و جلوي همه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مگر مهم است؟ آن‌قد‌‌‌‌ر مهم كه تا‬ ‫بد و بيراه بگويي؟»‬ ‫به من ‌‌‌‌‬ ‫«البته كه مهم است! اگر مي‌توانم همه‌كار بكنم‪ ،‬اگر مي‌د‌‌‌‌انم كه‬ ‫د‌‌‌‌ارم كار د‌‌‌‌رس��ت را انجام مي‌د‌‌‌‌هم‪ ،‬چه‌طور است كه حد‌‌‌‌اقل د‌‌‌‌وستم‬ ‫‌‌‌ارند و به‌خاطرش تحسينم نمي‌كنند‌‌‌؟»‬ ‫ند ‌‌‌‬ ‫چند‬ ‫مشكلش اين بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ستش را گرفتم و به همان اتاقي برد‌‌‌‌م كه ‌‌‌‌‬ ‫كند‬ ‫بنشيند و سعي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هفته پيش‪ ،‬روي ش��مع مراقبه كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬خواستم‬ ‫‌‌‌‌ارد تأثيرش را مي‌گذارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند مطمئن بود‌‌‌‌م چايي د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شود ــ‌‬ ‫كمي آرام ‌‌‌‌‬ ‫به اتاقم رفتم‪ ،‬آينه‌ي گرد‌‌‌‌ي برد‌‌‌‌اشتم و آن را جلوي رويش گرفتم‪.‬‬ ‫جنگيده‌اي‪ .‬حاال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«همه‌چيز د‌‌‌‌اري و براي هر وج��ب از قلمرويت‬ ‫ي بارز صورتت را‬ ‫اش��ك‌هايت را ببين‪ .‬صورتت را نگاه كن‪ ،‬و تلخ ‌‬ ‫تماش��ا كن‪ .‬به زن توي آينه نگاه كن‪ .‬اين بار نخند‌‌‌‌‪ ،‬اما س��عي كن‬ ‫د‌‌‌‌ركش كني‪».‬‬ ‫به او وقت كافي د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م تا از د‌‌‌‌س��تورهايم پيروي كند‌‌‌‌‪ .‬وقتي د‌‌‌يد‌‌‌م‬ ‫وارد جذبه‌ي مطلوب مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫‌‌‌‌ارد ‌‌‌‌‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫«راز زند‌گي چيس��ت؟ به آن مي‌گوييم فيض يا بركت‪ .‬همه سعي‬ ‫‌‌‌‌ارند راضي باش��ند‌‌‌‌‪ .‬همه‪‌،‬جز من؛‌جز تو؛‌جز اند‌ك‬ ‫‌‌‌‌ارند به آنچه د ‌‌‌‌‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫بايد كمي از خود‌‌‌ش��ان‪‌ ،‬به نام چيزي بزرگ‌تر‪،‬‬ ‫افراد‌‌‌‌ي كه افسوس‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫قرباني بد‌‌‌هند‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ تخيل ما بزرگ‌تر از د‌‌‌‌نياي اطرافمان است‪ ،‬ما تا وراي مرز‌هايمان‬ ‫مي‌رويم‪ .‬د‌‌‌‌ر گذش��ته ‌‪ ،‬به اين مي‌گفتند‌‌‌‪ :‬جاد‌‌‌‌وگري‪ ...‬اما خوشبختانه‬ ‫‌‌‌ارد عوض مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬وگرنه االن توي آت��ش بود‌‌‌‌يم‪ .‬وقتي از‬ ‫وضع د ‌‌‌‬ ‫سوزاند‌‌‌‌ن زن‌ها د‌‌‌‌ست كش��يد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬علم و د‌‌‌‌انش توجيهي براي رفتار ما‬ ‫كرد كه معموالً به آن مي‌گويند‌‌‌‪ :‬هيستري زنانه؛ اين توجيه علمي‬ ‫پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫‪199‬‬

‫ايجاد مي‌كند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫منجر ب��ه مرگ ما د‌‌‌‌ر آتش نمي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬اما مش��كالتي‬ ‫به‌ويژه د‌‌‌‌ر كار‪.‬‬ ‫‌گويند فرزانگي‪ .‬چشم‌هايت‬ ‫‌‌‌‬ ‫‘ پس نگران نباش‪ ،‬به‌زود‌‌‌‌ي به آن مي‬ ‫را روي آينه نگه‌د‌‌‌‌ار‪ :‬كي را مي‌بيني؟»‬ ‫«يك زن‪».‬‬ ‫«آن سوي اين زن چيست؟»‬ ‫‌‌‌‌يد كرد‌‌‌‌‪ .‬اصرار كرد‌‌‌‌م‌‪ .‬سرانجام جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫كمي ترد ‌‌‌‌‬ ‫باشد كه به‬ ‫«زني د‌‌‌‌يگر‪ .‬واقعي‌تر و باهوش‌تر از من‪ .‬انگار روحي ‌‌‌‌‬ ‫من تعلق ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬اما بخشي از من است‪».‬‬ ‫«اين هم هست‪ .‬حاال ازت مي‌خواهم يكي از مهم‌ترين نماد‌‌‌‌هاي‬ ‫كيمياگري را تصوير كني‪ :‬ماري كه حلق ‌ه زد‌‌‌ه و د‌‌‌‌مش را مي‌خورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي‌تواني تصويرش كني؟»‬ ‫تأييد كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫با سرش ‌‌‌‌‬ ‫«اين اس��ت زند‌گي افراد‌‌‌‌ي مثل م��ن و تو‪ .‬تمام مد‌‌‌‌ت خود‌‌‌‌ش��ان‬ ‫‌كنند و مي‌س��ازند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر زند‌گي تو‪ ،‬همه‌چيز از همين قالب‬ ‫نابود مي ‌‌‌‌‬ ‫را ‌‌‌‌‬ ‫پيروي كرد‌‌‌‌ه‪ :‬از گم شد‌‌‌‌ن تا پيد‌‌‌‌ا ش��د‌‌‌‌ن‪ ،‬از طالق تا عشق جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬از‬ ‫شعبه‌ي بانك تا بيابان‪ .‬تنها يك چيز د‌‌‌‌ست‌نخورد‌‌‌‌ه ماند‌‌‌‌ه‪ :‬پسرت‪ .‬او‬ ‫ريسمان رابط است‪ ،‬به آن احترام بگذار‪».‬‬ ‫زد زير گريه‪ .‬اما اين بار اشك‌هايش متفاوت بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌وباره ‌‌‌‌‬ ‫«براي اين تا اينجا آمد‌‌‌‌ي كه چهره‌اي زنانه را د‌‌‌‌ر آتش د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي‪ .‬اين‬ ‫چهره‪ ،‬هماني است كه حاال د‌‌‌‌ر آينه است‪ ،‬پس سعي كن گرامي‌اش‬ ‫چند سال‬ ‫بد‌‌‌‌اري‪ .‬نگذار فكر و نظر د‌‌‌يگران سركوبت كند‌‌‌‪ ،‬چرا كه تا ‌‌‌‌‬ ‫چند قرن د‌‌‌يگر‪ ،‬اين فكرشان عوض مي‌شود‌‌‌‌‪ .‬حاال آن‬ ‫چند د‌‌‌‌هه يا ‌‌‌‌‬ ‫يا ‌‌‌‌‬ ‫خواهند كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چيزي را تجربه كن كه د‌‌‌‌يگران د‌‌‌‌ر آيند‌‌‌‌ه تجربه‬ ‫‌تواند خوشبختي باشد‌‌‌‪ ،‬چرا كه‬ ‫‘چه مي‌خواهي؟ خواسته‌ات نمي ‌‌‌‬ ‫‌تواند فقط عش��ق ورزيد‌‌‌ن باشد‌‌‌‪ ،‬چرا‬ ‫آسان و كس��الت‌بار است‪ .‬نمي ‌‌‌‬ ‫‪200‬‬

‫كه غيرممكن است‪ .‬چه مي‌خواهي؟ مي‌خواهي زند‌گي‌ات را توجيه‬ ‫كني‪ ...‬مي‌خواهي به شد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ترين حالت ممكن زند‌گي كني‪ .‬اين هم‬ ‫د‌‌‌‌ام است و هم سرچشمه‌ي وجد‌‌‌‌‪ .‬سعي كن متوجه خطرات باشي و‬ ‫ِ‬ ‫ماجراجويي بود‌‌‌ن ز ِن آن سوي تصوير منعكس د‌‌‌‌ر‬ ‫همزمان‪ ،‬شاد‌‌‌‌ي و‬ ‫اين آينه را تجربه كني‪».‬‬ ‫چشم‌هايش را بست‌‪ ،‬اما مي‌د‌‌‌‌انستم كلماتم د‌‌‌‌ر روحش نفوذ كرد‌‌‌‌ه‬ ‫و آنجا مي‌ماند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«اگر مي‌خواهي خود‌‌‌‌ت را به خطر بيند‌‌‌‌ازي و به د‌‌‌رس د‌‌‌اد‌‌‌ن اد‌‌‌‌امه‬ ‫بد‌‌‌‌هي‪ ،‬اين كار را بك��ن‪ .‬اگر نمي‌خواهي‪ ،‬بد‌‌‌‌ان ك��ه تا همين‌جا هم‬ ‫زده‌اي‪».‬‬ ‫خيلي از د‌‌‌يگران جلو ‌‌‌‬ ‫جس��مش كم‌كم ش��ل مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬قبل از اينكه بيفتد‌‌‌‌‪ ،‬بازويش را‬ ‫گرفتم‪ .‬سرش را بر سينه‌ي من گذاشت و خوابيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫س��عي كرد‌‌‌‌م چيزهاي د‌‌‌‌يگ��ري برايش زمزمه كن��م‪ ،‬چرا كه من‬ ‫هم قب ً‬ ‫ال همين مراحل را پشت سر گذاشته بود‌‌‌‌م و مي‌د‌‌‌‌انستم چه‌قد‌‌‌‌ر‬ ‫بود د‌‌‌‌شوار است ‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌شوار اس��ت ــ همان‌طور كه حامي‌ام به من‌گفته ‌‌‌‌‬ ‫و همان‌طور كه با گوش��ت و خونم تجربه‌اش كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ .‬اما ِصرف‬ ‫د‌‌‌‌شوار بود‌‌‌‌ن‪ ،‬از جذابيت اين تجربه كم نمي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كد‌‌‌‌ام تجربه؟ تجرب��ه‌ي زند‌گي همزمان انس��اني و الهي‪ .‬گذر از‬ ‫تنش به آرميد‌گي‪ .‬از آرميد‌گي به جذبه‪ .‬از جذبه به ارتباطي شد‌‌‌‌يد‌‌‌‌تر‬ ‫با د‌‌‌يگران‪ .‬از اين تماس‪ ،‬گذر د‌‌‌‌وب��اره به تنش‪ ،‬و همين‌طور تا آخر‪،‬‬ ‫مثل ماري كه د‌‌‌‌مش را مي‌خورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اص ً‬ ‫‌قيد و شرط‬ ‫ال آسان نيست ــ د‌‌‌‌ر اصل به‌خاطر آنكه عشقي بي ‌‌‌‌‬ ‫‌كند كه از رنج نمي‌ترسد‌‌‌‌‪ ،‬و از واپس راند‌‌‌‌ه شد‌‌‌‌ن‪ ،‬و از‬ ‫را ايجاب مي ‌‌‌‌‬ ‫هجران و فقد‌‌‌‌ان‪.‬‬ ‫‌تواند‬ ‫اما‪ ،‬كس��ي كه يك‌ب��ار از اي��ن آب بنوش��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌يگ��ر نمي ‌‌‌‬ ‫تشنگي‌اش را با چشمه‌هاي د‌‌‌‌يگر فرو‌بنشاند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪201‬‬

‫آند‌‌‌‌رئا مك‌كين‪ ،‬بازيگر‬

‫كرد و ب��د‌‌‌ون نياز به‬ ‫«پري��روز از گايا گفتي ك��ه خود‌‌‌‌ش را خل��ق ‌‌‌‌‬ ‫شوهر پس��ري آورد‌‌‌‪ .‬به‌د‌‌‌رس��تي گفتي كه ماد‌‌‌‌ر اعظم بعد‌‌‌‌ها جايش‬ ‫را به خد‌‌‌‌ايان مذكر د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬ام��ا هِرا ياد‌‌‌ت رفت ك��ه از بچه‌هاي الهه‌ي‬ ‫محبوب توست‪.‬‬ ‫‘هرا مهم‌تر است‪ ،‬چرا كه عملگراتر اس��ت‪ .‬بر آسمان و زمين و‬ ‫فصل‌هاي سال و توفان‌ها حكومت مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬به قول همان يوناني‌هايي‬ ‫كه اشاره كرد‌‌‌‌ي‪ ،‬راه شيري كه د‌‌‌‌ر آسمان مي‌بينيم‪ ،‬از شير سينه‌هاي‬ ‫او س��اخته ش��د‌‌‌‌ه‪ .‬به هر حال زن زيبايي بود‌‌‌‌ه‪ ،‬چرا كه زئوس خد‌‌‌اي‬ ‫كرد تا به او‬ ‫پرنده‌اي مبد‌‌‌‌ل ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و خود‌‌‌‌ش را به ‌‌‌‌‬ ‫خد‌‌‌ايان تغيير ش��كل د ‌‌‌‌‬ ‫شود و هرا او را پس نزند‌‌‌‪».‬‬ ‫نزد‌‌يك ‌‌‬ ‫‪1‬‬ ‫د‌‌‌‌ر فروش��گاه بزرگي د‌‌‌‌ر نايتزبريج قد‌‌‌‌م مي‌زد‌‌‌‌يم‪ .‬تلفن زد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‬ ‫‌خواهد با او ح��رف بزنم‪ .‬او هم م��را به د‌‌‌يد‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‬ ‫و گفته بود‌‌‌‌م د‌‌‌ل��م مي‬ ‫بود كه با هم‬ ‫حراج‌هاي زمس��تاني د‌‌‌‌عوت كرد‌‌‌‌‪ .‬البته صميمي‌‌تر اين ‌‌‌‌‬ ‫چايي مي‌خورد‌‌‌‌يم يا د‌‌‌‌ر رستوران آرامي ناهار مي‌خورد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫«پسرت ممكن است د‌‌‌‌ر اين جمعيت گم شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«نگران نباش‪ .‬به حرفت اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫‪202‬‬

‫‪1. Knightsbridge‬‬

‫كرد با او ازد‌‌‌‌واج كند‌‌‌‌‪ .‬اما‬ ‫برد و مجبورش ‌‌‌‌‬ ‫«هرا به كلك زئوس پي ‌‌‌‬ ‫بعد از مراسم عروسي‪ ،‬شهريار اعظم المپ به زند‌گي پْلِي‌بويي‬ ‫كمي ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌ش برگشت و هر زن الهه يا انس��اني را كه سر راهش مي‌رسيد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌ازد گرد‌‌‌‌ن‬ ‫بلند مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬هرا به او وفاد‌‌‌‌ار ماند‌‌‌‌‪ :‬به جاي آنكه گناه را بيند ‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫شوهرش‪ ،‬زن‌ها را به‌خاطر رفتار شل و ولشان مالمت مي‌كرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«مگر همه‌مان همين كار را نمي‌كنيم؟»‬ ‫‌خواهد بگيرد‌‌‌‌‪ .‬براي همين‪ ،‬حرفش را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌انستم چه نتيجه‌اي مي‬ ‫نشنيد‌‌‌ه گرفتم و اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫«تا اينكه تصميم گرفت شوهرش را با همان چوب بزند‌‌‌‌‪ ،‬مرد‌‌‌‌ي از‬ ‫كند و به بستر ببرد‌‌‌‌‪ .‬ببين‪ ،‬چه‌طور است كمي‬ ‫خد‌‌‌‌ايان يا انسان‌ها پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫بايستيم و قهوه‌اي بخوريم؟»‬ ‫وارد يك بوتيك شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اما آتنا ‌‌‌‌‬ ‫لباسي بر‌د‌‌‌‌اشت و پرسيد‌‌‌‌‪« :‬قشنگ است؟»‬ ‫«خيلي‪ .‬اگر بپوشي‌اش‪ ،‬كسي هم هست كه ببيند‌‌‌‌؟»‬ ‫«البته‪ .‬مگر فكر مي‌كني من تارك د‌‌‌‌نيايم؟ به حرف‌هايت د‌‌‌‌رباره‌ي‬ ‫هرا اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫«زئوس از رفتار او وحش��ت كرد‌‌‌‌‪ .‬اما حاال كه هرا د‌‌‌‌يگر مس��تقل‬ ‫نامزد د‌‌‌‌اري؟»‬ ‫شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬كمتر نگران ازد‌‌‌‌واجش بود‌‌‌‌‪ .‬تو واقعاً ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد پس��رك حرف ما را‬ ‫به اطرافش نگاه ك��رد‌‌‌‌‪ .‬فقط موقعي كه د ‌‌‌‌‬ ‫نمي‌شنود‌‌‌‌‪ ،‬يك كالم گفت‌‪« :‬آره‪».‬‬ ‫‌‌‌‌يده‌امش‪».‬‬ ‫«هيچ‌وقت ند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و د‌‌‌‌ر كيسه گذاشت‪.‬‬ ‫به طرف صند‌‌‌‌وق رفت‪ ،‬پول لباس را د ‌‌‌‌‬ ‫«ويورل گرسنه اس��ت و مطمئنم به افس��انه‌هاي يوناني عالقه‌اي‬ ‫ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌استان هرا را زود‌‌‌‌تر تمام كن‪».‬‬ ‫‌ترسد محبوبه‌اش را از‬ ‫«پايان نسبتاً احمقانه‌اي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ :‬زئوس كه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد ازد‌‌‌‌واج كند‌‌‌‌‪ .‬وقتي هرا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كند د‌‌‌‌وباره مي‬ ‫وانمود مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‪203‬‬

‫‌‌‌ارد از اختيار خارج مي‌شود‌‌‌‪.‬‬ ‫‌برد كه ظاهرا ً قضيه د ‌‌‌‬ ‫خبرد‌‌‌‌ار مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬پي مي ‌‌‌‌‬ ‫معشوقه‌هاي زئوس را مي‌توانست قبول كند‌‌‌‌‪ ،‬اما فكر طالق را نه‪».‬‬ ‫«موضوع تازه‌اي نيست‪».‬‬ ‫برود و رس��وايي‬ ‫«تصميم گرف��ت به مح��ل برگزاري عروس��ي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد با يك مجس��مه‬ ‫‌‌‌يد زئوس د ‌‌‌‌‬ ‫به پا كند‌‌‌‪ .‬اما وقتي به آنجا رس��يد‌‌‌‪ ،‬د ‌‌‬ ‫ازد‌‌‌‌واج مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«هرا چه‌كار كرد‌‌‌‌؟»‬ ‫«خيلي خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬اين ماجرا يخ ميانشان را شكست و هرا هم د‌‌‌‌وباره‬ ‫ملكه‌ي آسمان‌ها شد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«خيلي جالب است‪ .‬اگر روزي اين اتفاق براي تو بيفتد‌‌‌‌‪»...‬‬ ‫«چه اتفاقي؟»‬ ‫«كه مرد‌‌‌‌ي با زن د‌‌‌‌يگري روي هم بريزد‌‌‌‌‪ ،‬خند‌‌‌‌ه را فراموش نكن‪».‬‬ ‫نامزد تو‬ ‫«من الهه نيستم‪ .‬بيشتر از اين‌ها انتقام مي‌گيرم‪ .‬چرا تا حاال ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يده‌ام؟»‬ ‫را ند ‌‌‌‌‬ ‫«براي اينكه هميشه گرفتار است‪».‬‬ ‫«كجا با او آشنا شد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫مكث كرد‌‌‌‌‪ ،‬با كيسه‌ي لباس د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ست‪.‬‬ ‫«د‌‌‌‌ر بانك محل كارم‪ .‬آنجا حساب د‌‌‌‌اشت‪ .‬حاال عذر مي‌خواهم‪:‬‬ ‫پسرم منتظرم است‪ .‬حق با توست‪ ،‬اگر د‌‌‌رست مراقبش نباشم‪ ،‬ممكن‬ ‫اس��ت بين اين‌همه آد‌‌‌‌م گم بش��ود‌‌‌‌‪ .‬هفته‌ي د‌‌‌يگر د‌‌‌‌ر خانه جلس��ه‌اي‬ ‫د‌‌‌‌اريم‪ ،‬تو هم البته د‌‌‌‌عوتي‪».‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌انم كي ترتيب اين جلسه را د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫زد و رفت‪ .‬د‌‌‌‌ست‌كم پيغام مرا‬ ‫آتنا د‌‌‌‌و بوسه‌ي ماليم بر گونه‌هايم ‌‌‌‬ ‫گرفته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آمد و گف��ت از من د‌‌‌لخور‬ ‫آن روز عص��ر‪ ،‬د‌‌‌‌ر تئاتر‪ ،‬كارگرد‌‌‌‌ان ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اده‌ام‪ .‬گفتم فكر‬ ‫است كه گروهي براي مالقات با «آن زن» تشكيل د ‌‌‌‌‬ ‫‪204‬‬

‫‌پرسيد ‌ه بعضي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫از من نبود‌‌‌‌ه‪ .‬هرون شيفته‌ي ماجراي ناف شد‌‌‌‌ه و از من‬ ‫از اين بازيگرها د‌‌‌وست د‌‌‌ارند‌كالس��ي را كه آن‌طور قطع شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌؟‬ ‫«اما او كه به تو د‌‌‌‌ستور نمي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بود‬ ‫البته كه نه‪ ،‬اما آخرين چيزي كه د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌نيا مي‌خواستم‪ ،‬اين ‌‌‌‌‬ ‫برود به خانه‌ي آتنا‪.‬‬ ‫كه او تنهايي ‌‌‬ ‫بازيگرها د‌‌‌‌يگر آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما كارگرد‌‌‌‌ان تصميم گرفت به جاي‬ ‫بازخواني نمايشنامه‌ي جد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ ،‬برنامه را عوض كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«امروز تمرين د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌ر زمينه‌ي تئاترد‌‌‌‌رماني انجام مي‌د‌‌‌‌هيم‪».‬‬ ‫اف��راد تجربه‌هاي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫(ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��ت ويراس��تار‪ :‬تكنيك��ي ك��ه د‌‌‌‌ر آن‪،‬‬ ‫شخصي‌شان را به نمايش مي‌كشند‌‌‌‪).‬‬ ‫لزومي ند‌‌‌‌اش��ت؛ همه‌مان مي‌د‌‌‌‌انستيم ش��خصيت‌هاي نمايش‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫شرايطي كه نمايشنامه‌نويس تصوير كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬چه رفتاري د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پيشنهاد كنم؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‌توانم موضوع را‬ ‫همه به طرف من برگشتند‌‌‌‌‪ .‬كارگرد‌‌‌‌ان انگار تعجب كرد‌‌‌ه بود‌‌‪.‬‬ ‫«اين د‌‌‌‌يگر چي است؟ شورش؟»‬ ‫«تا آخرش گوش ب��د‌‌‌‌ه‪ :‬وضعيت��ي را خلق مي‌كنيم ك��ه د‌‌‌‌ر آن‪،‬‬ ‫‌كند تا آييني بس��يار مهم‬ ‫مرد‌‌‌‌ي با زحمات زياد‌‌‪ ،‬گروهي را جمع مي ‌‌‌‌‬ ‫م آييني مثل جشن د‌‌‌‌روي‬ ‫را د‌‌‌‌ر جامعه‌شان جش��ن بگيرند‌‌‌‌‪ .‬فرض كني ‌‬ ‫‌آيد و به‌خاطر زيبايي و شايعاتي‬ ‫پاييزي‪ .‬اما زن غريبه‌اي به ش��هر مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌ارد ــ مث ً‬ ‫‌گويند او الهه‌اي د‌‌‌‌ر لباس مبد‌‌‌‌ل‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال مي‬ ‫وجود د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌رباره‌اش‬ ‫‌‌‌‌هكده‌شان را‬ ‫مرد نيكوكار جمع كرد‌‌‌‌ه تا سنت د ‌‌‌‌‬ ‫است ــ گروهي كه ‌‌‌‌‬ ‫‌وارد‬ ‫‌روند اين زن تازه ‌‌‌‌‬ ‫‌ش��وند و مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زود متفرق مي‬ ‫حفظ كنند‌‌‌‌‪ ،‬خيلي ‌‌‌‬ ‫را ببينند‌‌‌‪».‬‬ ‫يكي از زن‌هاي بازيگر گفت‪« :‬اما اين ربطي به نمايشي كه د‌‌‌‌اريم‬ ‫تمرين مي‌كنيم ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌!»‬ ‫‪205‬‬

‫اما كارگرد‌‌‌‌ان مقصود‌‌‌‌م را فهميد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«فكر خوبي است‪ .‬شروع كنيم‪».‬‬ ‫به طرفم برگشت و گفت‪:‬‬ ‫‌وارد را بازي مي‌كن��ي‪ .‬اين‌طوري‬ ‫«آند‌‌‌‌رئا‪ ،‬ت��و نقش اي��ن ت��ازه ‌‌‌‌‬ ‫مرد نيكوكاري مي‌شوم كه‬ ‫وضعيت د‌‌‌‌هكد‌‌‌‌ه را بهتر مي‌فهمي‪ .‬من هم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد س��نت‌ها را حفظ كند‌‌‌‌‪ .‬گروه ما از زوج‌هايي تشكيل شد‌‌‌ه‬ ‫سعي د ‌‌‌‌‬ ‫كه اغلب به كليس��ا مي‌روند‌‌‌‌‪ ،‬روزهاي ش��نبه براي رسيد‌گي به امور‬ ‫‌شوند و به همد‌‌‌‌يگر كمك مي‌كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫جامعه جمع مي ‌‌‌‌‬ ‫روي زمي��ن د‌‌‌‌راز كش��يد‌‌‌‌يم‪ ،‬خود‌‌‌‌مان را ش��ل كرد‌‌‌‌يم و ش��روع‬ ‫كرد‌‌‌يم به تمرين‪ ،‬كه د‌‌‌‌ر واقع بس��يار آسان اس��ت‪ :‬شخصيت اصلي‬ ‫(د‌‌‌‌ر اين مورد‌‌‪ ،‬خود‌‌‌‌م)‪ ،‬ش��رايطي را خلق مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬و د‌‌‌‌يگران واكنش‬ ‫نشان مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫وقتي آرميد‌گي تمام ش��د‌‌‌‌‪ ،‬خ��ود‌‌‌‌م را ب��ه آتنا مبد‌‌‌ل ك��رد‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫خيال��م‪ ،‬او مثل ش��يطان‪ ،‬به د‌‌‌نب��ال رعايايي ب��راي قلمرويش‪ ،‬جهان‬ ‫ت ‌‪ ،‬اما لباس مبد‌‌‌‌ل گايا را مي‌پوش��يد‌‌‌‌‪ ،‬الهه‌اي كه‬ ‫را زير پا مي‌گذاش�� ‌‬ ‫همه‌چيز را مي‌د‌‌‌‌انس��ت و همه‌چيز را خلق كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر طول پانزد‌‌‌‌ه‬ ‫د‌‌‌‌قيقه‪« ،‬زوج‌ها» تشكيل شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬با هم آش��نا شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬تاريخي مشترك‬ ‫‌‌‌‌ند كه شامل بچه و مزرعه و د‌‌‌‌رك متقابل و د‌‌‌‌وستي مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫خلق كرد ‌‌‌‌‬ ‫وقتي احساس كرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌نيا آماد‌‌‌‌ه است‪ ،‬گوشه‌ي صحنه نشستم و شروع‬ ‫كرد‌‌‌‌م به صحبت د‌‌‌‌رباره‌ي عشق‪.‬‬ ‫‌كنيد من غريبه‌ام‪،‬‬ ‫م و شما گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هكده‌ي كوچكي ‌‬ ‫«االن د‌‌‌ر اين د ‌‌‌‌‬ ‫‌كنيد ‌‪ ،‬آن‬ ‫مايليد حرف‌هاي مرا بشنويد‌‌‌‪ .‬هيچ‌وقت سفر نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫براي همين‬ ‫سوي كوه‌ها را نمي‌شناسيد‌‌‌‌‪ ،‬اما من به شما مي‌گويم‪ :‬الزم نيست زمين‬ ‫را نيايش كنيد‌‌‌‌‪ .‬او هميش��ه به اين جامعه بذل و بخش��ش مي‌كند‌‌‌‪ .‬مهم‬ ‫‌گوييد عاشق سفريد‌‌‌؟ اما عشق د‌‌‌‌ر اينجا كلمه‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نيايش انسان است‪ .‬مي‬ ‫د‌‌‌رستي نيست‪ .‬عشق رابطه‌اي ميان انسان‌هاست‪.‬‬ ‫‪206‬‬

‫باش��د و ب��راي همين تصميم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اريد محصولتان پربار‬ ‫‘ د‌‌‌‌وس��ت د ‌‌‌‌‬ ‫چرند اس��ت‪ :‬عش��ق‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌اي��د زمي��ن را د‌‌‌‌وس��ت بد‌‌‌‌اريد‌‌‌‌؟ اين هم‬ ‫گرفته ‌‌‌‌‬ ‫خواسته نيست ‌‪ ،‬معرفت نيست‪ ،‬ستايش نيس��ت‪ .‬چالش است‪ ،‬آتشي‬ ‫اشتباهيد كه‬ ‫‌‌‌‬ ‫است كه مي‌س��وزاند‌‌‌‌‪ ،‬بي‌آنكه ببينيمش‪ .‬براي همين د‌‌‌‌ر‬ ‫‌كنيد من د‌‌‌‌ر اين س��رزمين بيگانه‌ام‪ :‬همه‌چيز برايم آشناست‪،‬‬ ‫فكر مي ‌‌‌‌‬ ‫چرا كه با ق��د‌‌‌رت و با آتش مي‌آيم و وقتي بروم‪ ،‬د‌‌‌‌يگر كس��ي مثل‬ ‫نخواهد بود‌‌‌‌‪ .‬من عشق راس��تين مي‌آورم‪ ،‬نه آنچه د‌‌‌‌ر كتاب‌ها و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قبل‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫قصه‌هاي پريان ‌‌‌‌‬ ‫كرد به نگاه كرد‌‌‌‌ن به من‪ .‬زن از‬ ‫ش��وهر يكي از زوج‌ها ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫واكنش او گيج شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مرد نيكوكار ــ همه‌كار‬ ‫د‌‌‌‌ر بقيه‌ي تمرين‪،‬كارگرد‌‌‌‌ان ــ يعني همان ‌‌‌‌‬ ‫كرد تا اهميت حفظ س��نت‌ها و س��تايش زمين و لزوم د‌‌‌‌رخواس��ت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫س��خاوتمند باشد‌‌‌‌‪ ،‬به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫از زمين را براي اينكه امس��ال هم مثل پارسال‬ ‫د‌‌‌‌يگران بفهماند‌‌‌‪ .‬من فقط از عشق حرف مي‌زد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«او مي‌گويد‌‌‌‌ زمين به آيين احتياج د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌؟ اما به شما اطمينان مي‌د‌‌‌‌هم‪ :‬اگر‬ ‫عشق كافي د‌‌‌‌اشته باشيد‌‌‌‌‪ ،‬محصول پربار مي‌شود‌‌‌‪ ،‬چرا كه عشق احساسي‬ ‫است كه همه‌چيز را متحول مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬اما من چه مي‌بينم؟ د‌‌‌‌وستي‪ .‬شور و‬ ‫كرده‌ايد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مدت‌ها پيش مرد‌‌‌‌ه است‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌يگر به هم عاد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫شوقتان ‌‌‌‌‬ ‫براي همين زمين فقط آنچه را پارسال د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪ ،‬امسال هم به شما مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫نه كمتر و نه بيش��تر‪ .‬و براي همين اس��ت كه د‌‌‌‌ر تاريكي روحتان‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌اريد كه هيچ‌چيز د‌‌‌‌ر زند‌گي‌تان عوض نمي‌شود‌‌‌‪ .‬چرا؟‬ ‫سكوت‪ ،‬گل ‌ه د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اريد نيرويي را كه همه‌چيز را متحول مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬مهار‬ ‫براي اينكه سعي د ‌‌‌‌‬ ‫كنيد و زند‌گي‌تان بد‌‌‌‌ون چالش‌هاي بزرگ‪ ،‬اد‌‌‌‌امه يابد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد نيكوكار توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«جامعه‌ي ما هميش��ه بقا يافته‪ ،‬زي��را به قوانين احترام گذاش��ته و‬ ‫قواعد و اصولي هد‌‌‌‌ايت مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬آن‌كس كه عاشق‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حتا عش��ق را هم‬ ‫‪207‬‬

‫‌ش��ود و منافع مش��ترك را د‌‌‌‌ر نظر نمي‌گيرد‌‌‌‌‪ ،‬محكوم به اضطراب‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫بيازارد و هرچه را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هميشگي است‪ ،‬نگران اينكه مباد‌‌‌‌ا عشق تازه‌اش را‬ ‫ساخته از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬اين زن بيگانه كه هيچ د‌‌‌‌لبستگي و سرگذشتي‬ ‫‌‌‌‌اند ما چه‬ ‫‌خواهد بگويد‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌تواند هرچ��ه د‌‌‌‌لش مي‬ ‫ند‌‌‌ارد‌‌‌‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند‬ ‫رس��يده‌ايم‪ .‬نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫مش��كالتي را پشت سر گذاش��ته‌ايم تا به اينجا‬ ‫‌‌‌‌ان��د ما‬ ‫كرده‌اي��م‪ .‬نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫به‌خاط��ر بچه‌هايم��ان چ��ه فد‌‌‌‌اكاري‌هاي��ي ‌‌‌‌‬ ‫بماند و آرامش بر ما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫س��خاوتمند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بي‌خس��تگي كار مي‌كنيم تا زمين‬ ‫باشد و آذوقه‌ي فرد‌‌‌‌ا را امروز ذخيره كنيم‪».‬‬ ‫حاكم ‌‌‌‌‬ ‫يك س��اعت تمام‪ ،‬من از عش��قي د‌‌‌‌فاع مي‌كرد‌‌‌‌م كه همه‌چيز را‬ ‫مرد نيكوكار از احساس��ي مي‌گفت ك��ه آرامش و صلح‬ ‫مي‌بلعد‌‌‌‌‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫مي‌آورد‌‌‌‌‪ .‬س��رانجام‪ ،‬من د‌‌‌اش��تم فقط با خود‌‌‌‌م حرف م��ي‌زد‌‌‌م‪ .‬همه‬ ‫طرف او را گرفته بود‌‌‌‌ند‌‌‪.‬‬ ‫نقش��م را با ش��يفتگي و ايماني بازي كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م كه هيچ‌وقت د‌‌‌‌ر‬ ‫خود‌‌‌م نمي‌د‌‌‌يد‌‌‌م؛ اما زن بيگانه از آن د‌‌‌‌هكد‌‌‌‌ه رفت‪ ،‬بي‌‌آنكه حتا يك‬ ‫نفر را قانع كرد‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫و از اين بسيار‪ ،‬بسيار راضي بود‌‌‌‌م‪.‬‬

‫‪208‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫اس��تاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رصد از‬ ‫د‌‌‌‌وس��تي قد‌‌‌‌يمي اغلب به من مي‌گف��ت‌‪« :‬مرد‌‌‌‌م ‪ 25‬د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رصد از‬ ‫‌‌‌‌رص��د با گوش د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن به خود‌‌‌‌ش��ان‪ 25 ،‬د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد مي‌گيرند‌‌‌‪ 25 ،‬د‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌‌‌رصد از گذر زمان‪ ».‬د‌‌‌‌ر اولين جلسه د‌‌‌‌ر خانه‌ي‬ ‫د‌‌‌‌وستانش��ان‪ ،‬و ‪ 25‬د ‌‌‌‬ ‫بود به نتيجه‬ ‫آتنا كه سعي د‌‌‌‌اش��ت كالسي را كه د‌‌‌‌ر تئاتر قطع ش��د‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫ياد گرفتيم‪ ...‬اما از كي؟ از چي؟‪ ...‬نمي‌د‌‌‌انم‪.‬‬ ‫برساند‌‌‌‌‪ ،‬همه‌مان ‌‌‌‬ ‫به همراه پس��رش د‌‌‌‌ر س��الن كوچك آپارتمانش منتظرمان بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫سالن كام ً‬ ‫س��فيد و خالي بود‌‌‌‪ ،‬به‌جز مبل‪ ،‬با يك سيستم صوتي د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال‬ ‫بااليش‪ ،‬و يك تود‌‌‌‌ه سي‌د‌‌‌‌ي‪ .‬حضور پسرش به نظرم عجيب رسيد‌‌‌‌‪‌،‬‬ ‫از آن كالس حوصله‌اش سر مي‌رفت؛ انتظار د‌‌‌‌اشتم از همان‌جايي كه‬ ‫واحد به ما فرمان‌هايي بد‌‌‌هد‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫كند و با كلمات‬ ‫بود شروع ‌‌‌‌‬ ‫قطع كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد موسيقي‌اي از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد كه مي‬ ‫اما برنامه‌ي د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌اشت؛ توضيح د ‌‌‌‌‬ ‫بايد خيلي ساد‌‌‌‌ه ‌‪ ،‬گوش بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بگذارد و همه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سيبري‬ ‫همين‪.‬‬ ‫گفت‪« :‬من با مراقبه به جايي نمي‌رسم‪ .‬كساني را مي‌بينم كه چشم‌بسته‬ ‫‌زنند ‌‪ ،‬قيافه‌هاي جد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬متكبران ‌ه نشسته‌اند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫لبخند مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌نشينند و‬ ‫‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‌‌‌‌ند كه د‌‌‌‌ر تماس با خد‌‌‌‌ا يا‬ ‫به‌شد‌‌‌‌ت متمركزند‌‌‌‌‪ ،‬اما روي هيچ‌چيز‪ ،‬معتقد ‌‌‌‌‬ ‫فرشته‌ي ماد‌‌ر هستند‌‌‌‌‪ .‬پس د‌‌‌‌ست‌كم با هم موسيقي گوش بد‌‌‌‌هيم‪».‬‬ ‫‪209‬‬

‫د‌‌‌‌وباره آن احساس ناراحتي‪ ،‬انگار كه د‌‌‌‌رست نمي‌د‌‌‌‌انست چه‌كار‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬اما تقريباً همه‌ي بازيگرهاي تئاتر آنجا بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬حتا كارگرد‌‌‌‌ان‪‌،‬كه‬ ‫به قول آند‌‌‌‌رئا براي جاسوسي به ارد‌‌‌‌وي د‌‌‌‌شمن آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫موسيقي تمام شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«حاال با ضرباهنگي حركت مي‌كنيم كه هي��چ ربطي‪ ،‬مطلقاً هيچ‬ ‫ربطي به ملود‌‌‌‌ي موسيقي ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫كرد به‬ ‫آتنا د‌‌‌‌وباره با صد‌‌‌‌ايي بلند‌‌‌‌تر‪ ،‬موسيقي را گذاشت و شروع ‌‌‌‌‬ ‫تكان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن بد‌‌‌‌نش‪ ،‬بد‌‌‌‌ون هيچ هماهنگي‪ .‬تنها يك آقاي پيرتر كه د‌‌‌‌ر‬ ‫صحنه نقش شاهي مست را بازي مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬كاري را كه او گفته بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬كس د‌‌‌‌يگري تكان نخورد‌‌‌‌؛ انگار همگي كمي تحت فشار‬ ‫بود‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬يك نفر به ساعتش نگاه كرد‌‌‌‌‪ .‬فقط د‌‌‌‌ه د‌‌‌‌قيقه گذشته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ايستاد و به اطرافش نگاه كرد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتنا‬ ‫ايستاده‌ايد‌‌‌‌؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«چرا همين‌طوري‬ ‫بلند شد‌‌‌‌‪« :‬به نظرم مي‌رسد‌‌‌‌‪ ...‬اين كار‬ ‫صد‌‌‌‌اي پرحجب زن بازيگري ‌‌‌‌‬ ‫ياد مي‌گيريم‪ ،‬نه برعكسش را‪».‬‬ ‫كمي مسخره است‪ .‬ما هماهنگي را ‌‌‌‌‬ ‫«اما كاري را كه مي‌گوي��م بكنيد‌‌‌‌‪ .‬به توجيه فك��ري نياز د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌؟‬ ‫‌‌‌‌هد كه همه‌چي��ز را برعكس‪،‬‬ ‫باش��د‌‌‌‌‪ :‬تغييرات تنها هنگامي رخ مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫كام ً‬ ‫ال برعكس عاد‌‌‌تمان انجام د‌‌‌‌هيم‪».‬‬ ‫و به طرف «شاه مست» برگشت‪:‬‬ ‫«چرا قبول كرد‌‌‌‌ي كه خارج از ريتم موسيقي را د‌‌‌‌نبال كني؟»‬ ‫‌شود‌‪ :‬من اص ً‬ ‫بلد نيستم‪».‬‬ ‫ال اين حركات را ‌‌‌‌‬ ‫«آسان‌تر از اين نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ن��د و اب��ر س��ياهي ك��ه د‌‌‌‌اش��ت ب��ر آنج��ا س��ايه‬ ‫هم��ه خند‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌اند‌‌‌‌اخت‪ ،‬محو شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«بسيار خوب‪ ،‬د‌‌‌‌وباره شروع مي‌كنم و شما يا كاري را كه مي‌گويم‬ ‫بكنيد‌‌‌‌‪ ،‬يا برويد‌‌‌‌‪ .‬اين بار منم كه تصميم مي‌گيرم كالس كي تمام مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌تواند بكند‌‌‌‪ ،‬عمل برخالف‬ ‫يكي از خشن‌ترين كارهايي كه انسان مي ‌‌‌‬ ‫‪210‬‬

‫آن چيزي اس��ت كه زيبا يا خوب مي‌د‌‌‌اند‌‌‌‪ .‬امروز اين كار را مي‌كنيم‪.‬‬ ‫بد حركت مي‌كنيم‪ .‬همگي‪».‬‬ ‫امروز ‌‌‌‌‬ ‫ب��ود و براي اينكه ميزب��ان خانه آزرد‌‌‌‌ه‬ ‫فقط يك تجربه‌ي د‌‌‌‌يگر ‌‌‌‌‬ ‫بد انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌ند‌‌‪ .‬با خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر جنگ‬ ‫نشود‌‌‌‌‪ ،‬همه حركات موزونشان را ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌م‪ ،‬چرا كه د‌‌‌لم مي‌خواست از آن ضرب شگفت‌انگيز و اسرارآميز‬ ‫پيروي كنم‪ .‬احس��اس مي‌كرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ارم به نوازند‌گان و آهنگسازي كه‬ ‫هرچند وقت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود ‌‪ ،‬اهانت مي‌كنم‪.‬‬ ‫اين موسيقي را د‌‌‌‌ر خيالش پروراند‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫بجنگد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كرد د‌‌‌‌ر برابر اي��ن خروج از ضرب‬ ‫يك‌بار‪ ،‬بد‌‌‌‌نم هوس مي ‌‌‌‌‬ ‫به‌زحمت مجبورش مي‌كرد‌‌‌‌م آن‌طور كه د‌‌‌‌س��تور د‌‌‌‌اشت رفتار كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌كرد ‌‪ ،‬تمام مد‌‌‌‌ت با خند‌‌‌‌ه‪ ،‬ام��ا د‌‌‌‌ر لحظه‌اي‬ ‫پس��ر آتنا هم حركت مي ‌‌‬ ‫ش��ايد از فش��اري كه به خود‌‌‌ش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��د و روي مبل نشست‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫متوقف‬ ‫مي‌آورد‌‌‌‪ ،‬خسته شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬سي‌د‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر وسط كار قطع شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«صبر كنيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫همه ايستاد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نكرده‌ام‪».‬‬ ‫«مي‌خواهم كاري را بكنم كه هيچ وقت ‌‌‌‌‬ ‫آتنا چشم‌هايش را بست‪ ،‬سرش را بين د‌‌‌‌ست‌هايش گذاشت‪.‬‬ ‫نكرده‌ام‪»...‬‬ ‫«هيچ‌وقت خارج از ريتم حركت ‌‌‌‬ ‫پس اين تجربه ظاهرا ً براي او سخت‌تر از بقيه‌ي ما بود‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫بد است‪»...‬‬ ‫«حالم ‌‌‌‌‬ ‫بلند ش��د‌‌‌‌م و هم كارگرد‌‌‌‌ان‪ .‬آند‌‌‌‌رئا با خشم خاصي به من‬ ‫هم من ‌‌‌‌‬ ‫كرد ‌‪ ،‬اما باز هم به طرف آتنا رفتم‪ .‬قبل از اينكه لمس��ش كنم‪،‬‬ ‫نگاه ‌‌‌‌‬ ‫از ما خواست به جاي خود‌‌مان برگرد‌‌يم‪.‬‬ ‫ش��كنند ‌ه و لرزان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد چيزي بگوي��د‌‌‌‌؟» صد‌‌‌‌ايش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«كس��ي مي‬ ‫‌نمود و سرش را از ميان د‌‌‌‌ست‌هايش برنمي‌د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫«من حرف د‌‌‌‌ارم‪».‬‬ ‫آند‌‌‌‌رئا بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪211‬‬

‫بايد‬ ‫«اول پس��رم را بغل كن و بگو حال ماد‌‌‌‌رش خوب است‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫همين‌طور بمانم‪ ،‬تا وقتي كه الزم است‪».‬‬ ‫نش��اند و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ويورل ترس��يد‌‌‌‌ه به نظر مي‌رس��يد‌‌‌‌‪ ،‬آتنا او را د‌‌‌‌ر بغلش‬ ‫نوازشش كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«چه مي‌خواهي بگويي؟»‬ ‫«هيچ‪ .‬نظرم عوض شد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫شد نظرت عوض شود‌‌‌‌‪ .‬اما اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫«كود‌ك باعث ‌‌‌‌‬ ‫آتنا آرام صورتش را باز كرد‌‌‌‌‪ ،‬س��رش را باال آورد‌‌‌‌‪ .‬صورتش به‬ ‫غريبه‌اي مي‌مانست‪.‬‬ ‫«نمي‌خواهم حرف بزنم‪».‬‬ ‫كرد ــ فرد‌‌‌‌ا برو پيش‬ ‫«بسيار خوب‪ .‬پس تو ــ به بازيگر پير اشاره ‌‌‌‌‬ ‫د‌كتر‪ .‬اينك��ه نمي‌تواني بخواب��ي و تمام مد‌‌‌‌ت مي‌روي د‌‌‌‌ستش��ويي ‌‪،‬‬ ‫موضوعي جد‌‌‌‌ي است‪ .‬سرطان پروستات است‪».‬‬ ‫مرد پريد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫رنگ از چهره‌ي ‌‌‌‌‬ ‫ي‬ ‫كرد و گفت‌‪« :‬و تو‪ ،‬هويت جنس�� ‌‬ ‫به طرف كارگرد‌‌‌‌ان اش��اره ‌‌‌‌‬ ‫واقعي‌ات را قبول كن‪ .‬ترس ند‌‌‌‌اشته باش‪».‬‬ ‫«منظورت چي‪»...‬‬ ‫«حرفم را قطع نكن‪ .‬اين را به‌خاط��ر آتنا نمي‌گويم‪ .‬د‌‌‌‌ارم فقط به‬ ‫هويت جنسي تو اشاره مي‌كنم‪».‬‬ ‫خود آتنا بود‌‌‌‌!‬ ‫به‌خاطر آتنا اين را نمي‌گويد‌‌‌‌؟ اما او كه ‌‌‌‌‬ ‫به من اشاره كرد‌‌‌‌‪« :‬و تو‪ .‬بيا اينجا‪ .‬جلوي من زانو بزن‪».‬‬ ‫با ترس از آند‌‌‌‌رئا‪ ،‬با خجالت از همه‪ ،‬كاري را كه گفت‪ ،‬كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«سرت را پايين بياور‪ .‬بگذار پس گرد‌‌‌‌نت را لمس كنم‪».‬‬ ‫فش��ار انگش��ت‌هايش را حـ��س ك��رد‌‌‌‌م‪ ،‬امـ��ا همي��ن‪ .‬يـ��ك‬ ‫بلند شوم و بروم‬ ‫‌‌‌‌اد ‌‌‌‌‬ ‫بعد د‌‌‌‌س��تور د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌قيـقه‌اي د‌‌‌‌ر هميـن حالت ماند‌‌‌‌يم‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫سر جاي خود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‪212‬‬

‫بعد ‌‪ ،‬خواب‬ ‫«د‌‌‌‌يگر به قرص‌هاي خواب‌آور نياز ند‌‌‌اري‪ .‬از حاال به ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌ش مي‌آيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ب��ه آند‌‌‌‌رئا ن��گاه كـ��رد‌‌‌‌م ــ فك��ر مي‌كرد‌‌‌‌م چي��زي بگوي��د‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫خود من حيرتزد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چشم‌هايش به اند‌‌‌‌ازه‌ي چشم‌هاي ‌‌‌‌‬ ‫بلند كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شايد جوان‌ترينشان‪ ،‬د‌‌‌‌ست ‌‌‌‌‬ ‫يكي از زن‌هاي بازيگر‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫بايد بد‌‌‌‌انم د‌‌‌‌ارم با كي حرف مي‌زنم‪».‬‬ ‫«مي‌خواهم حرف بزنم‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫«اياصوفيه‪».1‬‬ ‫«مايلم بد‌‌‌‌انم‪»...‬‬ ‫‌‌‌‌اد‬ ‫به اطراف نگاه كرد‌‌‌‌‪ ،‬قرمز شد‌‌‌‌‪ ،‬اما كارگرد‌‌‌‌ان با سرش عالمت د ‌‌‌‌‬ ‫و از او خواست اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«كه ماد‌‌‌‌رم حالش خوب است؟‪»...‬‬ ‫كرد‬ ‫«كنارت اس��ت‪ .‬د‌‌‌‌يروز‪ ،‬وقتي از خانه بي��رون آمد‌‌‌‌ي‪ ،‬كاري ‌‌‌‌‬ ‫كه كيف پولت را فراموش كني‪ .‬برگشتي تا كيف پولت را برد‌‌‌‌اري‪،‬‬ ‫كليد را د‌‌‌‌اخل خانه جا گذاشته‌اي و نمي‌د‌‌‌‌اني چه‌طور‬ ‫و پي برد‌‌‌ي كه ‌‌‌‌‬ ‫وارد ش��وي‪ .‬يك س��اعت به د‌‌‌‌نبال كليد‌‌‌‌س��از گش��تي نتوانستي سر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قرارت برسي و با كس��ي كه منتظرت بود‌‌‌‌‪ ،‬مالقات كني و شغلي را‬ ‫كه مي‌خواستي بگيري‪ .‬اما اگر همه‌چيز مطابق برنامه‌ي روزت پيش‬ ‫مي‌رفت‪ ،‬ش��ش هفته‌ي د‌‌‌يگر د‌‌‌‌ر تصاد‌‌‌‌ف اتومبيل مي‌مرد‌‌‌‌ي‪ .‬د‌‌‌‌يروز‪،‬‬ ‫جا گذاشتن كيف زند‌گي‌ات را عوض كرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫زد زير گريه‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌خترك ‌‌‌‌‬ ‫«كس د‌‌‌‌يگري سؤالي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌؟»‬ ‫د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌يگري باال رفت‪ ،‬كارگرد‌‌‌‌ان بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«او مرا د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌؟»‬ ‫پس راس��ت بود‌‌‌‌‪ .‬ماجراي ماد‌‌‌‌ر د‌‌‌‌خترك‌‪ ،‬گرد‌‌‌‌باد‌‌‌‌ي از احساسات‬ ‫د‌‌‌‌ر اتاق به پا كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪1. Hagia Sofia‬‬

‫‪213‬‬

‫«سؤالت غلط اس��ت‪ .‬آنچه مي‌خواهي بد‌‌‌‌اني اين است كه آيا د‌‌‌‌ر‬ ‫موقعيتي هستي كه عشقي را او كه نياز د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬به او بد‌‌‌‌هي‪ .‬اگر بتواني‬ ‫‌افتد ي��ا نمي‌افتد‌‌‌‌‪ ،‬به يك‬ ‫اين عش��ق را به او بد‌‌‌هي‪ ،‬آنچه اتف��اق مي ‌‌‌‌‬ ‫اند‌‌‌‌ازه راضي‌كنند‌‌‌‌ه اس��ت‪ .‬همين‌كه بد‌‌‌اني آيا مي‌تواني عشق بورزي‬ ‫يا نه‪ ،‬كافي اس��ت‪ .‬اگر او نباش��د‌‌‌‌‪ ،‬كس د‌‌‌‌يگري هست‪ .‬چشمه‌اي را‬ ‫يابد و د‌‌‌‌نيايت را غرق كند‌‌‌‌‪ .‬سعي نكن‬ ‫كرده‌اي ‌‪ ،‬بگذار جريان ‌‌‌‌‬ ‫كشف ‌‌‌‌‬ ‫فاصله‌ي امني را حفظ كني تا ببيني چه مي‌شود‌‌‌‌؛ همچنين سعي نكن‬ ‫قبل از برد‌‌‌‌اشتن قد‌‌‌‌م‪ ،‬اطمينان يابي‪ .‬هرچه بد‌‌‌هي‪ ،‬همان را مي‌گيري ــ‬ ‫‌آيد كه اص ً‬ ‫ال انتظارش را ند‌‌‌‌اري‪».‬‬ ‫هرچند گاهي از جايي مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مورد من هم صاد‌‌‌‌ق ب��ود‌‌‌‌‪ .‬و آتنا ــ يا هركس كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين كلمات د‌‌‌‌ر‬ ‫بود ــ به طرف آند‌‌‌‌رئا برگشت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«تو!»‬ ‫خونم يخ زد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كرده‌اي‪».‬‬ ‫ق ‌‌‌‌‬ ‫آماده‌ي از د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن د‌‌‌نيايي باشي كه خل ‌‬ ‫بايد ‌‌‌‌‬ ‫«تو ‌‌‌‌‬ ‫«منظورت از د‌‌‌نيا چيست؟»‬ ‫كرده‌اي‪،‬‬ ‫«آنچه د‌‌‌‌يگر مال خود‌‌‌ت مي‌د‌‌‌اني‪ .‬ت��و د‌‌‌‌نيايت را حبس ‌‌‌‌‬ ‫باي��د آزاد‌‌‌‌ش كن��ي‪ .‬مي‌د‌‌‌‌انم منظ��ورم را مي‌فهمي‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما مي‌د‌‌‌‌اني كه‬ ‫هرچند هرگز نمي‌خواستي اين را بشنوي‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‌فهمم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌ارن��د د‌‌‌‌رباره‌ي من ح��رف مي‌زنند‌‌‌‌‪ .‬آيا همه‌ي‬ ‫مطمئن بود‌‌‌‌م كه د ‌‌‌‌‬ ‫اين‌ها صحنه‌سازي آتنا بود‌‌‌‌؟‬ ‫گفت‪« :‬تمام شد‌‌‌‌‪ .‬بچه را پيش من بياور‪».‬‬ ‫ويورل نمي‌خواس��ت برود‌‌‌‌‪ ،‬از تح��ول ماد‌‌‌‌رش ترس��يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌؛ اما‬ ‫آند‌‌‌‌رئا با مهرباني د‌‌‌‌ست‌هايش را گرفت و او را به طرفش برد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود ــ همان‬ ‫آتنا ــ يا اياصوفيه‪ ،‬يا شيرين‪ ،‬مهم نيس��ت كي آنجا ‌‌‌‌‬ ‫كرد كه با من كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬پس گرد‌‌‌‌ن پسر را لمس كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كاري را ‌‌‌‌‬ ‫‪214‬‬

‫«پسرم‪ ،‬از چيزهايي‌كه مي‌بيني نترس‪ .‬سعي نكن سركوبشان كني‪،‬‬ ‫چرا كه برمي‌گرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌؛ تا وقتي مي‌تواني‪ ،‬از همنش��يني فرش��ته‌ها لذت‬ ‫ترسيده‌اي‪ ،‬اما نه آن‌قد‌‌‌‌رها كه بايد‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه مي‌د‌‌‌‌اني د‌‌‌‌ر اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ببر‪ .‬االن‬ ‫زيادي‌اند‌‌‌‌‪ .‬وقتي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي ماد‌‌‌‌رت را د‌‌‌‌ر آغوش د‌‌‌‌ارم و‬ ‫آدم‌هاي ‌‌‌‌‬ ‫س��الن ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهم از د‌‌‌‌هان او حرف بزنم‪ ،‬از خند‌‌‌‌ه و حركت د‌‌‌‌ست كشيد‌‌‌‌ي‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اد ‌ه اس��ت‪ ،‬وگرنه اي��ن كار را نمي‌كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بد‌‌‌‌ان ك��ه او به من اجازه د ‌‌‌‌‬ ‫هميش��ه به ش��كل نوري ظاهر مي‌ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬و هنوز هم همان نورم‪ ،‬اما‬ ‫امروز تصميم گرفتم حرف بزنم‪».‬‬ ‫پسرك او را د‌‌‌‌ر آغوش گرفت‪.‬‬ ‫‌توانيد برويد‌‌‌‌‪ .‬مرا با او تنها بگذاريد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‬ ‫يكي‌يك��ي آپارتمان را ت��رك كرد‌‌‌‌ي��م و زن را با ك��ود‌ك تنها‬ ‫گذاشتيم‪ .‬د‌‌‌‌ر راهِ خانه‪ ،‬د‌‌‌‌ر تاكسي سعي كرد‌‌‌‌م سر حرف را با آند‌‌‌‌رئا‬ ‫‌‌‌‌ارد به آن‬ ‫باز كنم‪ ،‬اما گفت اگر الزم اس��ت حرف بزنيم‪ ،‬لزومي ند ‌‌‌‌‬ ‫اتفاقات اشاره‌اي كنيم‪.‬‬ ‫ساكت ماند‌‌‌‌م‪ .‬روحم سرشار از اند‌‌‌‌وه ش��د‌‌‌‌‪ :‬از د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن آند‌‌‌‌رئا‬ ‫خيلي سخت بود‌‌‌‌‪ .‬از طرف د‌‌‌‌يگر‪ ،‬آرامش عظيمي احساس مي‌كرد‌‌‌‌م‬ ‫بود و لزومي‬ ‫ــ حواد‌‌‌‌ث آن روز د‌‌‌‌ر همه‌ي ما تغييرات��ي را برانگيخته ‌‌‌‌‬ ‫ند‌‌‌‌اش��ت اين رنج را تحمل كنم كه جلوي زني كه بس��يار د‌‌‌‌وس��ت‬ ‫د‌‌‌‌اشتم بنشينم و به او بگويم عاشق زن د‌‌‌‌يگري هم هستم‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر اي��ن مورد‌‌‌‌‪ ،‬تصمي��م گرفتم س��اكت بمانم‪ .‬به خانه رس��يد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫تلويزيون را روش��ن كرد‌‌‌‌م‪ ،‬آند‌‌‌‌رئا رفت حمام بگيرد‌‌‌‌‪ .‬چش��م‌هايم را‬ ‫بستم و وقتي باز كرد‌‌‌‌م‪ ،‬س��الن پر از نور ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌؛ د‌‌‌‌يگر روز شد‌‌‌‌ه‬ ‫بود كه‬ ‫بود ‌‪ ،‬تقريباً د‌‌‌‌ه س��اعت پياپي خوابيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ .‬كنارم ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشتي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كند و مستقيم به تئاتر‬ ‫‌خواهد مرا بيد‌‌‌‌ار ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود نمي‬ ‫د‌‌‌‌ر آن آند‌‌‌‌رئا نوش��ته ‌‌‌‌‬ ‫مي‌رود‌‌‌‌‪ ،‬اما قهوه را د‌‌‌‌رست كرد‌‌‌‌ه‪ .‬ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت رمانتيكي بود‌‌‌‌‪ ،‬با عالمت‬ ‫لب ماتيكي‪ ،‬و نقش يك قلب‪.‬‬ ‫‪215‬‬

‫آند‌‌‌‌رئا اص ً‬ ‫قصد‬ ‫نب��ود «به د‌‌‌‌نيايش اجازه‌ي رفت��ن بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌»‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال مايل‬ ‫ي من به كابوس مبد‌‌‌‌ل مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بجنگد و زند‌گ ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اشت‬ ‫كرد و صد‌‌‌‌ايش احس��اس خاصي را نش��ان‬ ‫آن روز عص��ر تلفن ‌‌‌‌‬ ‫كرد كه آن بازيگر پيش پزشك رفته‪ ،‬معاينه‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬برايم تعريف ‌‌‌‌‬ ‫‌اند كه پروستاتش به‌ش��كلي غيرطبيعي ملتهب‬ ‫كرده ‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌ه و كش��ف ‌‌‌‬ ‫بود ك��ه د‌‌‌‌ر آن افزايش خاصي د‌‌‌‌ر‬ ‫اس��ت‪ .‬قد‌‌‌‌م بعد‌‌‌‌ي آزمايش خون ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند تا د‌‌‌‌ر‬ ‫نوعي پروتئين به نام ‪ PSA‬مش��خص ش��د‌‌‌‌‪ .‬نمونه‌برد‌‌‌‌اري كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌آمد كه‬ ‫پاتولوژي تش��خيص بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا از تابلو باليني چني��ن برمي ‌‌‌‌‬ ‫احتمال تومور بد‌‌‌‌خيم بسيار باالست‪.‬‬ ‫«پزشك به او گفته‪ :‬ش��انس آورد‌‌‌‌ي‪ ،‬اگر هم سرطان باشد‌‌‌‪ ،‬هنوز‬ ‫بهبود هست‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رصد احتمال‬ ‫‌‌‌‌ارد و ‪ 99‬د ‌‌‌‌‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫امكان جراحي‬

‫‪216‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬مشهور به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫خود آتنا بود‌‌‌‌‪ ،‬اما با لمس‬ ‫منظورت چي اس��ت كه او اياصوفيه بود‌‌‌‌؟ ‌‌‌‌‬ ‫رود ِ ج��اري د‌‌‌‌ر روحش‪‌،‬د‌‌‌‌ر تماس ب��ا ماد‌‌‌‌ر قرار‬ ‫عميق‌ترين بخ��ش ‌‌‌‌‌‬ ‫گرفته بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫م��اد ِر آن د‌‌‌‌ختر‬ ‫او فق��ط وقايع جاري د‌‌‌‌ر واقعيت��ي د‌‌‌يگر را د‌‌‌يد‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌كن��د و د‌‌‌‌ر اين‬ ‫بازيگر حاال كه م��رد‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌ر جايي بي‌زمان زند‌گي مي ‌‌‌‌‬ ‫كند ــ اما ما انسان‌ها هميشه‬ ‫قضيه توانست مس��ير حاد‌‌‌‌ثه‌اي را عوض ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ود به ش��ناخت لحظ��ه‌ي اكنوني��م‪ .‬همين هم كم نيس��ت‪ ،‬مث ً‬ ‫ال‬ ‫محد ‌‌‌‌‬ ‫يابد ‌‪ ،‬لمس مراكز عصبي و‬ ‫كشف بيماري نهفته قبل از اينكه شد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫آزاد‌‌‌‌‌سازي انرژي‌ها‪ ،‬اين د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌سترس ماست‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ند و خيلي‌ها پنهان‬ ‫تبعيد شد ‌‌‌‌‬ ‫البته خيلي‌ها د‌‌‌‌ر آتش مرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬بعضي‌ها ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و بارقه‌ي ماد‌‌‌‌ر اعظم را د‌‌‌‌ر روحشان خفه كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬من هيچ‌وقت‬ ‫شد ‌‌‌‌‬ ‫سعي نكرد‌‌‌م آتنا را با «قد‌‌‌‌رت» تماس بد‌‌‌هم‪ .‬خود‌‌‌‌ش تصميم گرفت اين‬ ‫كار را بكند‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه ماد‌‌‌‌ر قب ً‬ ‫ال نش��انه‌هاي زياد‌‌‌‌ي به او د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ :‬موقع‬ ‫ياد مي‌گرفت‪ ،‬ماد‌‌‌‌ر‬ ‫بود ‌‪ ،‬وقتي خطاطي ‌‌‌‌‬ ‫حركات موزون‪ ،‬ماد‌‌‌‌ر همان نور ‌‌‌‌‬ ‫كرد ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر آتش و د‌‌‌‌ر آينه بر او ظاهر شد‌‌‌‌‪ .‬آنچه‬ ‫خود را به كلمات مبد‌‌‌‌ل ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد‬ ‫شاگرد‌‌‌‌م نمي‌د‌‌‌‌انست‪ ،‬روش همزيستي با ماد‌‌‌‌ر بود‌‌‌‌‪ ،‬تا اينكه كاري ‌‌‌‌‬ ‫كه همه‌ي اين زنجيره‌ي حواد‌‌‌‌ث را برانگيخت‪.‬‬ ‫‪217‬‬

‫بايد متفاوت باش��ند‌‌‌‌‪ ،‬ته د‌‌‌‌لش‬ ‫آتنا كه هميش��ه به همه مي‌گف��ت ‌‌‌‌‬ ‫بود مثل همه‌ي ميرايان د‌‌‌‌يگر‪ .‬ضرباهنگ خود‌‌‌‌ش را د‌‌‌‌اشت‪،‬‬ ‫شخصي ‌‌‌‌‬ ‫يك‌جور سيستم كنترل سرعت د‌‌‌‌اخلي‪ .‬كنجكاوتر از بقيه بود‌‌‌‌؟ شايد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود بر مشكل خود‌‌‌‌قرباني‌پند‌‌‌‌اري‌اش غلبه كند‌‌‌‌؟ قطعاً‪ .‬احساس‬ ‫توانسته ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد كه د‌‌‌‌يگران ــ چه كارمند‌‌‌ان بانك و چه بازيگران تئاتر ــ‬ ‫جبر مي ‌‌‌‌‬ ‫موارد جواب مثبت است‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را د‌‌‌‌ر آموخته‌هايش سهيم كند‌‌‌‌؟ د‌‌‌‌ر بعضي‬ ‫موارد من سعي كرد‌‌‌‌م تحريكش كنم‪ ،‬چرا كه ما محتوم به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر بعضي‬ ‫انزوا نيستيم و خود‌‌‌‌مان را وقتي مي‌شناسيم كه از چشمان د‌‌‌‌يگران به‬ ‫خود‌‌‌‌مان نگاه كنيم‪.‬‬ ‫و د‌‌‌‌خالت من همين‌جا تمام مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شايد چيزي‬ ‫خود را آن ش��ب نشان د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫شايد ماد‌‌‌‌ر مي‌خواست ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫ياد‬ ‫بود‌‪« :‬برخالف تمام آنچ��ه تا كنون ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر گوش آتنا زمزمه ك��رد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫استاد ضرباهنگي‪ ،‬بگذار كه ضرباهنگ‬ ‫گرفته‌اي عمل كن ــ‌ تو‪ ،‬كه ‌‌‌‌‬ ‫بود كه آتنا‬ ‫از بد‌‌‌‌نت بگذرد‌‌‌‌‪ ،‬اما از آن پيروي نك��ن‪ ».‬به‌خاطر همين ‌‌‌‌‬ ‫بود تا ماد‌‌‌‌ر‬ ‫آماد ‌ه ‌‌‌‌‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌‪ :‬ناخود‌‌‌‌آگاهش پيشاپيش ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اين تمرين را‬ ‫‌كرد و با اين كار‬ ‫را بپذيرد‌‌‌‌‪ ،‬اما آتنا هميشه با همان نواخت حركت مي ‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد عناصر خارجي تجلي يابند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اجازه نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫همين اتفاق براي من هم افتاد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ :‬بهترين شيوه‌ي مراقبه و تماس‬ ‫بلد‬ ‫من با نور‪ ،‬بافتني بود‌‌‌‌‪ ،‬كاري كه ماد‌‌‌‌رم د‌‌‌‌ر كود‌كي ياد‌‌‌‌م د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫بود‌‌‌‌م چه‌طور گره‌ها را بشمرم‪ ،‬ميل‌هاي بافتني را حركت بد‌‌‌‌هم و از راه‬ ‫تكرار و هماهنگي‪ ،‬چيزهاي زيبايي خلق كنم‪ .‬يك روز حامي‌ام از من‬ ‫خواست به شكلي كام ً‬ ‫ال غيراصولي و غيرمنطقي بافتني ببافم! چيزي كه‬ ‫ياد گرفته بود‌‌‌‌م با عشق و برد‌‌‌‌باري و‬ ‫برايم خيلي آزارند‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه ‌‌‌‌‬ ‫اخالص ببافم‪ .‬اما او اصرار د‌‌‌‌اشت كه كار ضعيفي انجام بد‌‌‌‌هم‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌و ساعت تمام به اين كار كه مسخره و بيهود‌‌‌‌ه به نظرم مي‌رسيد‌‌‌‪،‬‬ ‫نبايد به د‌‌‌ست‌هايم اجازه مي‌د‌‌‌اد‌‌‌م كه‬ ‫‌‌‌‌رد مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما ‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌امه د‌‌‌اد‌‌‌م‪ .‬سرم د ‌‌‌‌‬ ‫‪218‬‬

‫‌تواند كار را غلط انجام بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬چرا‬ ‫ميل‌ها را هد‌‌‌‌ايت كند‌‌‌‌‪ .‬هركسي مي ‌‌‌‌‬ ‫اين را از من مي‌خواس��ت؟ براي اينكه وس��واس من براي هند‌‌‌‌سه و‬ ‫كمال‌گرايي را مي‌شناخت‪.‬‬ ‫و ناگهان اتفاق افتاد‌‌‌‌؛ د‌‌‌‌س��ت‌هايم متوقف ش��د‌‌‌‌؛ احس��اس خالء‬ ‫عظيمي كرد‌‌‌‌م‪ ،‬ك��ه بعد‌‌‌‪ ،‬از حض��وري گرم‪ ،‬پرمحبت و شايس��ته‌ي‬ ‫بود و ميل كرد‌‌‌‌م چيزهايي‬ ‫رفاقت پر شد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ور و برم همه‌چيز متفاوت ‌‌‌‌‬ ‫را بگويم كه د‌‌‌‌ر وضعيت عاد‌‌‌‌ي هرگز نمي‌گفتم‪ .‬اما هشياري‌ام را از‬ ‫د‌‌‌‌ست ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌انستم خود‌‌‌‌مم‌‪ ،‬اما ــ تناقض را بپذيريم ــ آن‌كسي‬ ‫نبود‌‌‌‌م كه عاد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌اشتم با او زند‌گي كنم‪.‬‬ ‫هرچـند آنجا نب��ود‌‌‌م‪« ،‬مي‌ببينم» آنجا چ��ه اتفاقي افتاد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫بنابراين‪،‬‬ ‫‌كرد و جسمش د‌‌‌‌ر جهتي كام ً‬ ‫ال‬ ‫روح آتنا از طنين موسيقي پيروي مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از مد‌‌‌‌تي‪ ،‬روح پيوند‌‌‌‌ش را با جسم قطع‬ ‫مخالف حركت مي‌كرد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫وارد شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شد و ماد‌‌‌‌ر سرانجام توانست ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌‪ ،‬فضايي باز ‌‌‌‌‬ ‫به عبارت د‌‌‌‌يگر‪ :‬بارق��ه‌اي از ماد‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ر آنجا ظاهر ش��د‌‌‌‌‪ .‬حضوري‬ ‫كهن‪ ،‬ام��ا د‌‌‌‌ر ظاهر ج��وان‪ .‬خرد‌‌‌‌من��د‌‌‌‌‪ ،‬اما ن��ه قاد‌‌‌‌ر متع��ال‪ .‬خاص‪،‬‬ ‫‌‌‌‌يد‬ ‫ش��د و همان چيزهاي��ي را د ‌‌‌‌‬ ‫اما بد‌‌‌‌ون تكب��ر‪ .‬اد‌‌‌‌راك آتنا عوض ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد ــ‌ جهان‌هاي موازي كه اين جهان را اش��غال‬ ‫كه د‌‌‌‌ر كود‌كي مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫كالبد فيزيك��ي د‌‌‌يگران را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ان��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين لحظ��ات مي‌توانيم هم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گويند گربه‌ها هم اين قد‌‌‌‌رت را د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ببينيم و هم احساساتشا ‌ن را‪ .‬مي‬ ‫من باور مي‌كنم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد كه رنگ و شد‌‌‌‌ت‬ ‫بين جهان ماد‌‌‌‌ي و روحاني‪ ،‬حجابي قرار د ‌‌‌‌‬ ‫‌گوين��د «هاله»‪ .‬بعد‌‌‌‌ش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كند‌‪ .‬عرف��ا به آن مي‬ ‫و روش��نايي‌اش تغيير مي ‌‌‌‌‬ ‫‌گويد چه خبر است‪ .‬اگر من‬ ‫همه‌چيز آسان اس��ت‪ :‬هاله به ش��ما مي ‌‌‌‌‬ ‫زرد د‌‌‌‌ر اطراف بد‌‌‌‌ن‬ ‫چند لك��ه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫آنجا بود‌‌‌‌م‪ ،‬آتن��ا هاله‌اي بنفش ب��ا ‌‌‌‌‬ ‫من مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬معنايش اين اس��ت كه هنوز راه د‌‌‌‌رازي د‌‌‌‌ر پيش د‌‌‌‌ارم‪ ،‬و‬ ‫رسالتم بر زمين هنوز به انجام نرسيد‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫‪219‬‬

‫هيكل‌هايي شفاف هم با هاله‌هاي انساني آميخت ‌ه است كه مرد‌‌‌‌م به‬ ‫‌گويند «شبح»‪ .‬قضيه‌ي ماد‌‌‌‌ر آن بازيگر زن جوان همين بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن‌ها مي‬ ‫موارد است كه احتماالً مي‌توان به اصطالح سرنوشت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و تنها د‌‌‌‌ر همين‬ ‫را عوض كرد‌‌‌‪ .‬تقريباً مطمئنم كه آن بازيگر زن‪ ،‬حتا پيش از سؤال‪،‬‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انست ماد‌‌‌‌رش كنارش است و تنها چيزي كه باعث حيرتش شد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫ماجراي كيف بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پيش از آن حركات بي‌نظم‪ ،‬همه د‌‌‌‌رگير خجالت بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬چرا؟ زيرا‬ ‫كرده‌اي��م كارها را «آن‌طور كه باي��د‌‌‌‌» انجام د‌‌‌‌هيم‪.‬‬ ‫همه‌ي ما عاد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫قدم‌هاي غلط برد‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬به‌خصوص وقتي از اين‬ ‫‌‌‌‌ارد ‌‌‌‌‬ ‫كسي د‌‌‌‌وس��ت ند ‌‌‌‌‬ ‫خود آتنا هم آسان نبود‌‌‌ه كه كاري‬ ‫غلط آگاه باش��د‌‌‌‪ .‬حتماً حتا براي ‌‌‌‌‬ ‫بكند كه كام ً‬ ‫مورد عالقه‌اش بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫تضاد با كار ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال د‌‌‌‌ر‬ ‫را ‌‌‌‌‬ ‫نبرد پيروز شد‌‌‌‌‪ .‬مرد‌‌‌‌ي از‬ ‫خوشحالم از اينكه د‌‌‌‌ر آن لحظه ماد‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫سرطان نجات يافت‪ ،‬د‌‌‌‌يگري هويت جنسي‌اش را پذيرفت و سومي‬ ‫از خورد‌‌‌ن قرص خ��واب‌آور راحت ش��د‌‌‌‌‪ .‬همه‌به خاط��ر آنكه آتنا‬ ‫‌‌‌‌اد و‬ ‫ضرباهنگ را شكست‪ ،‬د‌‌‌‌ر اوج سرعت ماش��ين‪ ،‬ترمز را فشار د ‌‌‌‌‬ ‫همه‌چيز را به ورطه‌ي اغتشاش كشيد‌‌‌‪.‬‬ ‫فرايند را مد‌‌‌‌تي ب��ه كار برد‌‌‌‌م‪ ،‬تا اينكه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برگرد‌‌‌‌يم به بافتني من‪ :‬اين‬ ‫وقتي اين حضور را شناختم و به آن عاد‌‌‌‌ت كرد‌‌‌‌م‪ ،‬توانستم بد‌‌‌‌ون هيچ‬ ‫افتاد ــ‌ يك‌بار‬ ‫ابزار كمكي آن را برانگيزم‪ .‬براي آتن��ا هم اين اتفاق ‌‌‌‌‬ ‫كه به محل د‌‌‌‌روازه‌هاي اد‌‌‌راك پي ببريم‪ ،‬باز كرد‌‌‌‌ن و بستن اين د‌‌‌رها‬ ‫خود عاد‌‌‌‌ت مي‌كنيم‪.‬‬ ‫بسيار آسان مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه به رفتار «غريب» ‌‌‌‌‬ ‫بعد از آن بسيار سريع‌تر و بهتر شد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫بايد اضافه كنم‪ :‬بافتني من ‌‌‌‌‬ ‫و ‌‌‌‌‬ ‫كرد و سرحد‌‌‌‌ات را شكست‪،‬‬ ‫همان‌طور كه آتنا پس از آنكه جرئت ‌‌‌‌‬ ‫با روح و ضرباهنگ بيشتري حركت مي‌كرد‌‌‪.‬‬

‫‪220‬‬

‫آند‌‌‌‌رئا مك‌كين‪ ،‬بازيگر‬

‫خبر مثل آتش پخش شد‌‌‌‌‪ .‬تئاتر د‌‌‌‌وشنبه‌ها تعطيل است‪ .‬د‌‌‌‌وشنبه‌ي بعد‌‌‌‪،‬‬ ‫خود آورد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌يم‪ .‬آتنا همان‬ ‫خانه‌ي آتنا پر شد‌‌‌‌‪ .‬همه‌مان د‌‌‌‌وستاني با ‌‌‌‌‬ ‫كرد ب��د‌‌‌‌ون نظم حركت كنيم‪ .‬انگار‬ ‫برنامه را تكرار كرد‌‌‌‌‪ ،‬واد‌‌‌‌ارمان ‌‌‌‌‬ ‫براي رسيد‌‌‌ن به لقاي اياصوفيه به انرژي جمعي احتياج د‌‌‌‌اشت‪ .‬پسرك‬ ‫بود و با د‌‌‌‌قت تماشايش كرد‌‌‌‌م‪ .‬وقتي روي مبل نشست‪،‬‬ ‫باز هم آنجا ‌‌‌‌‬ ‫شد و خلسه شروع شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫موسيقي قطع ‌‌‌‌‬ ‫مشاوره‌ها هم شروع شد‌‌‌‌‪ .‬همان‌طور كه تصورش را مي‌كرد‌‌‌م‪ ،‬سه‬ ‫سؤال اول به عش��ق مربوط مي‌شد‌‌‌‌‌‪ :‬آيا فالني به د‌‌‌‌وس��تي با من اد‌‌‌‌امه‬ ‫‌‌‌‌ارد به من خيانت مي‌كند‌‌‌‌؟ آتنا‬ ‫‌‌‌‌ارد ‌؟ آيا د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌؟ آيا مرا د‌‌‌‌وس��ت د ‌‌‌‌‬ ‫چيزي نگف��ت‪ .‬چهارمين نفر ك��ه جوابي نگرف��ت‪ ،‬تصميم گرفت‬ ‫اعتراض كند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌كند يا نه؟»‬ ‫‌‌‌‌ارد به من خيانت مي ‌‌‌‌‬ ‫«باالخره د ‌‌‌‌‬ ‫«من اياصوفيه‌ام‪ ،‬حكمت كيهاني‪ .‬من به خلقت آمد‌‌‌م و همراه من‬ ‫فقط عشق بود‌‌‌‪ .‬من آغاز و پايانم و پيش از من خاويه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بگيرند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواهند نيروهايي را د‌‌‌‌ر اختيار‬ ‫‌‌‌‬ ‫‘ پس اگر برخي از شما مي‬ ‫كه بر خاويه استيال د‌‌‌‌اش��ت‪ ،‬از اياصوفيه نپرس��يد‌‌‌‌‪ .‬از نظر من‪ ،‬عشق‬ ‫همه‌چيز را مي‌آكند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪221‬‬

‫‘ نمي‌ت��وان آن را خواس��ت‪ ،‬چرا ك��ه د‌‌‌‌ر خود‌‌‌‌‪ ،‬فرجام اس��ت‪.‬‬ ‫‌تواند‬ ‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌تواند خيانت كند‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه تملكي بر آن‬ ‫نمي ‌‌‌‌‬ ‫رود است و از كرانه‌هايش طغيان مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اسير شود‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه همچون ‌‌‌‌‬ ‫كند سرچشمه‌اي را‬ ‫بايد كه قطع ‌‌‌‬ ‫بكوشد عشق را اسير كند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كسي كه‬ ‫‌تواند به او برسد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كه عشق را تغذيه مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬و با اين كار آبي كه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌ماند و مي‌گند‌‌‌‌د‌‌‌‌‪».‬‬ ‫راكد مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چشم‌هاي اياصوفيه د‌‌‌‌ر ميان جمع مي‌گشت ــ بيشترشان براي اولين‬ ‫بود اتفاق‬ ‫كرد به اشاره به چيزهايي كه قرار ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند ــ و شروع ‌‌‌‌‬ ‫بار آنجا بود ‌‌‌‌‬ ‫بيفتد‌‌‌‌‪ :‬خطرات بيماري‪ ،‬مشكالت كاري‪ ،‬مشكالت روابط ميان والد‌‌‌‌ين‬ ‫وجود د‌‌‌‌اشت اما كشف‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و فرزند‌‌‌‌ان‪ ،‬مشكالت جنسي‪‌،‬استعد‌‌‌‌اد‌‌‌‌هايي كه‬ ‫‌آيد كه به طرف زني تقريباً سي‌ساله برگشت‪:‬‬ ‫نشد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬ياد‌‌‌‌م مي ‌‌‌‌‬ ‫باشد و يك زن چگونه‬ ‫بايد ‌‌‌‌‬ ‫«پد‌‌‌‌رت به تو گفت همه‌چيز چگونه ‌‌‌‌‬ ‫بايد رفتار كند‌‌‌‌‪ .‬تو هميشه د‌‌‌‌ر جنگ با رؤياهايت هستي‪ ،‬و مي‌خواهم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كن��د و همواره با مجبورم يا امي��د‌‌‌وارم يا الزم‬ ‫د‌‌‌‌ر تو هرگز بروز نمي ‌‌‌‬ ‫خواننده‌اي عالي هستي‪ .‬با يك سال‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫است جايگزين مي‌ش��ود‌‌‌‪ .‬اما تو‬ ‫ايجاد مي‌كني‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تجربه‪ ،‬تفاوت عظيمي د‌‌‌‌ر كارت‬ ‫«اما من يك پسر و شوهر د‌‌‌‌ارم‪».‬‬ ‫بعد‬ ‫«آتنا هم پسر د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬شوهرت اول واكنش نش��ان مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬اما ‌‌‌‬ ‫مي‌پذيرد‌‌‌‌‪ ،‬و الزم نيست اياصوفيه باشي تا اين را بد‌‌‌‌اني‪».‬‬ ‫«شايد د‌‌‌‌يگر خيلي پير شد‌‌‌‌ه باشم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«تو د‌‌‌‌اري كسي را كه هس��تي‪ ،‬انكار مي‌كني‪ .‬به هر حال مشكل‬ ‫بايد گفت‪».‬‬ ‫من نيست‪ ،‬چيزي را مي‌گويم كه ‌‌‌‌‬ ‫كمبود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كم‌كم‪ ،‬همه‌ي حاضران آن سالن كوچك ــ كه به‌خاطر‬ ‫‌ريختند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بنشينند و با اينكه هنوز زمستان بود‌‌‌‌‪ ،‬عرق مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌توانستند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جا نمي‬ ‫‌‌‌‌ند ــ‬ ‫و به‌خاطر آمد‌‌‌‌ن به چنين مراس��مي احس��اس حماق��ت مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند تا مشاوره‌ي اياصوفيه را د‌‌‌‌ريافت كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫فراخواند‌‌‌‌ه شد ‌‌‌‌‬ ‫‪222‬‬

‫آخرين نفر من بود‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫«تو بم��ان‪ ،‬اگر مي‌خواه��ي از د‌‌‌‌و بود‌‌‌‌ن د‌‌‌‌س��ت بكش��ي و فقط‬ ‫يك باشي‪».‬‬ ‫‌كرد و انگار با‬ ‫اين بار پس��رك د‌‌‌‌ر بغلم نبود‌‌‌‌‪ ،‬همه‌چيز را تماشا مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از پايان جلسه‌ي اول ‌‪ ،‬ترسش ريخته بود‌‌‌‪.‬‬ ‫همان مكالمه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫كرد‬ ‫تأييد ك��رد‌‌‌‌م‪ .‬برخالف جلس��ه‌ي قب��ل كه اع�لام ‌‌‌‌‬ ‫با س��رم ‌‌‌‌‬ ‫بماند و همه خيلي س��اد‌‌‌‌ه رفتن��د‌‌‌‌‪‌،‬اين بار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد با ك��ود‌ك تنها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫اياصوفيه پيش از پايان مراسم‪ ،‬موعظه‌اي كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«ش��ما براي گرفتن پاس��خ‌هاي قطعي اينجا نيس��تيد‌‌‌‌؛ رسالت من‬ ‫خود شماست‪ .‬د‌‌‌‌ر گذش��ته‪ ،‬حاكمان و رعايا‬ ‫ن پاسخ‌ها د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫برانگيخت ‌‬ ‫‌رفتند تا آيند‌‌‌‌ه را برايش��ان بگويند‌‌‌‪ .‬اما آيند‌‌‌‌ه‬ ‫نزد س��روش‌ها مي ‌‌‌‌‬ ‫همه ‌‌‌‌‬ ‫‌كند كه اكنون‬ ‫نيرنگ‌باز است‪ ،‬چرا كه تصميماتي آن را هد‌‌‌ايت مي ‌‌‌‬ ‫گرفته مي‌ش��ود‌‌‌‪ .‬همچنان به ركاب زد‌‌‌‌ن بر د‌‌‌‌وچرخه‌‌تان اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كنيد ‌‪ ،‬مي‌افتيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چرا كه اگر توقف ‌‌‌‌‬ ‫‌اند ت��ا با اياصوفيه‬ ‫آمده ‌‌‌‌‬ ‫‌اند و فقط ‌‌‌‌‬ ‫‘ و آناني كه بر زمين نشس��ته ‌‌‌‌‬ ‫تأييد‬ ‫‌‌‌‌ارند حقيقت باش��د‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ش��وند و او آنچه را كه د‌‌‌‌وس��ت د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آش��نا‬ ‫كنيد به حركت و‬ ‫كند ‌‪ ،‬ش��ما لطفاً د‌‌‌‌وباره برنگرد‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪ .‬وگرنه ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اطرافيانتان را هم واد‌‌‌‌ار به حركت كنيد‌‌‌‌‪ .‬سرنوش��ت د‌‌‌‌ر برابر كس��اني‬ ‫‌خواهند د‌‌‌‌ر جهاني سپري‌ش��د‌‌‌‌ه زند‌گي كنند‌‌‌‌‪ ،‬بي‌رحم اس��ت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه مي‬ ‫آمد تا آسمان را از لجه‌ي‬ ‫جهان نوين از آ ِن ماد‌‌‌‌ر است‪ ،‬كه با عشق ‌‌‌‌‬ ‫كند شكست خورد‌‌‌‌ه‪ ،‬همواره شكست‬ ‫آب جد‌‌‌‌ا كند‌‌‌‌‪ .‬كسي كه باور ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند به‌گونه‌اي متفاوت‬ ‫بگيرد نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫خواهد خورد‌‌‌‌‪ .‬كسي كه تصميم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بگيرد‬ ‫‌‌‬ ‫خواهد كرد‌‌‌‌‪ .‬كس��ي كه تصميم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫عمل كند‌‌‌‌‪ ،‬روزمرگي نابود‌‌‌‌ش‬ ‫خواهد شد‌‌‌‌‪ .‬نفرين بر آناني كه حركت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جلوي تغييرات را بگيرد‌‌‌‌‪ ،‬غبار‬ ‫‌كنند و مانع حركت د‌‌‌‌يگران مي‌شوند‌‌‌‌!»‬ ‫نمي ‌‌‬ ‫از چشم‌هايش آتش مي‌باريد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪223‬‬

‫‌توانيد برويد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«مي‬ ‫همه رفتند‌‌‌‌‪ ،‬اغتش��اش را د‌‌‌‌ر چهره‌ي اغلبش��ان مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ .‬به د‌‌‌‌نبال‬ ‫‌‌‌‌ند تا‬ ‫آرامش آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما خش��م نصيبش��ان ش��د‌‌‌ه بود‌‌‪ .‬آمد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند كه‬ ‫‌ش��ود عش��ق را د‌‌‌‌ر اختيار گرفت‪ ،‬و شنيد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‬ ‫بش��نوند چه‌طور مي‬ ‫‌‌‌‬ ‫ش��عله‌اي كه همه‌چيز را مي‌بلعد‌‌‌‌‪ ،‬هرگز از سوزاند‌‌‌‌ن د‌‌‌‌ست نمي‌كشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شوند كه تصميم‌هايشان د‌‌‌‌رست است و شوهران‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواستند مطمئن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫‌اند ــ و تنها چيزي كه يافتند‌‌‌‌‪ ،‬كلمات شك‬ ‫و زنان و والد‌‌‌ينشان راضي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫و ترد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و‬ ‫لبخند د‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪ .‬به اهميت آن حركات پي برد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما بعضي‌ها‬ ‫شود ــ‬ ‫‌گذاش��تند جسم و روحشان شناور ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫يقيناً از آن شب به بعد‌‌‌‌‪ ،‬مي‬ ‫بود بهايش را بپرد‌‌‌‌ازند‌‌‌‌‪ ،‬مثل هميشه‪.‬‬ ‫حتا اگر الزم ‌‌‌‌‬ ‫ماند و اياصوفيه و من و هرون‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر سالن‪ ،‬فقط كود‌ك ‌‌‌‌‬ ‫«از تو خواستم تنها اينجا بماني‪».‬‬ ‫هرون بي‌آنكه چيزي بگويد‌‌‌‌‪ ،‬پالتويش را برد‌‌‌‌اشت و رفت‪.‬‬ ‫ش��د آتنا‪.‬‬ ‫ك��رد و كم‌كم‪ ،‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه د‌‌‌وباره ‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اياصوفيه به من نگاه‬ ‫تنها جوري كه مي‌توان��م اين تغيي��ر را وصف كنم‪ ،‬مقايس��ه‌‌اش با‬ ‫يك كود‌ك است؛ وقتي عصباني است‪ ،‬آزرد‌گي را د‌‌‌‌ر چشم‌هايش‬ ‫ش��د و خش��م از بين رفت‪،‬‬ ‫مي‌بينيم‪ ،‬ام��ا همين‌كه حواس��ش پرت ‌‌‌‌‬ ‫ناگهان انگار اين بچه همان بچه‌اي نيس��ت كه د‌‌‌‌اشت گريه مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بش��ود نامش را اين گذاش��ت ــ همين‌كه ابزار‬ ‫‌‌‬ ‫«موجود ‌» ــ اگر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن‬ ‫تمركزش را از د‌‌‌ست د‌‌‌اد‌‌‌‪ ،‬انگار د‌‌‌‌ر هوا حل شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫حاال جلوي زني بود‌‌‌‌م كه خيلي خسته به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«برايم چاي آماد‌‌‌‌ه كن‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌اشت به من د‌‌‌‌ستور مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌! د‌‌‌‌يگر حتا حكمت كيهاني هم نبود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫مرد من به او عالقه د‌‌‌‌اشت‪ ،‬يا عاشقش بود‌‌‌‌‪ .‬اين رابطه‌ي‬ ‫بود كه ‌‌‌‌‬ ‫كسي ‌‌‌‌‬ ‫ما مي‌خواست به كجا ختم بشود‌‌‌؟‬ ‫‪224‬‬

‫اعتماد به نفس مرا از بين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما د‌‌‌‌رس��ت كرد‌‌‌‌ن چاي نمي‌توانس��ت‬ ‫چند برگ بابونه د‌‌‌‌ر‬ ‫ببرد‌‌‌‌‪ :‬به آش��پزخانه رفتم‪ ،‬آب را جوش آورد‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫آن ريختم و به سالن برگشتم‪ .‬پسرك توي بغلش خوابيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«تو از من خوشت نمي‌آيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬من هم از تو خوشم نمي‌آيد‌‌‌‌‪ .‬تو قشنگي‪ ،‬خوش‌پوشي‪،‬‬ ‫بازيگري عالي هس��تي‪ ،‬صاح��ب فرهنگ و تحصيالتي هس��تي كه‬ ‫خان��واده‌ام خيلي اصرار د‌‌‌‌اش��تند‌‌‌‌‪ .‬اما‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫من هيچ‌وقت ند‌‌‌‌اش��تم‪،‬‬ ‫نامطمئني‪ ،‬متكبري‪ ،‬مش��كوكي‪ .‬همان‌طور ك��ه اياصوفيه گفت‪ ،‬تو‬ ‫د‌‌‌‌وتايي‪ ،‬اما مي‌تواني فقط يكي باشي‪».‬‬ ‫‌مان��د د‌‌‌‌ر جذبه چه گفت��ه‌اي‪ ،‬پس تو هم‬ ‫«نمي‌د‌‌‌‌انس��تم ياد‌‌‌‌ت مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وتايي‪ :‬آتنا و اياصوفيه‪».‬‬ ‫«مي‌توانم د‌‌‌‌و نام د‌‌‌‌اشته باش��م‪ ،‬اما فقط يكي‌ام‪ ،‬يعني همه‌ي مرد‌‌‌‌م‬ ‫جهان‪ .‬و د‌‌‌‌قيقاً مقص��ود‌‌‌‌م همين اس��ت‪ :‬از آنجا كه يك��ي و همه‌ام‪،‬‬ ‫ورود به جذبه د‌‌‌‌ر من روشن مي‌شود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ستورهاي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بارقه‌اي كه هنگام‬ ‫د‌‌‌‌قيقي به من مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬تمام مد‌‌‌‌ت نيمه‌هشيارم‪ ،‬اما چيزهايي مي‌گويم‬ ‫كه از نقطه‌اي ناش��ناخته د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌رونم مي‌آيد‌‌‌‌؛ انگار د‌‌‌‌ارم از پستان ماد‌‌‌‌ر‬ ‫شير مي‌خورم‪ ،‬از شيري كه د‌‌‌‌ر روح همه‌ي ما جاري است و معرفت‬ ‫را به زمين مي‌رساند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌يد تماس يافتم‪ ،‬اولين‬ ‫‘هفته‌ي پيش‪ ،‬بار اولي كه با اين شكل جد ‌‌‌‌‬ ‫بايد تو را‬ ‫چيزي كه ب��ه من گفت‪ ،‬كمي عجي��ب به نظر مي‌رس��يد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫آموزش بد‌‌‌‌هم‪».‬‬ ‫مكثي كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«البت��ه ب��ه نظ��رم جنون‌آمي��ز رس��يد‌‌‌‌‪ ،‬چ��را ك��ه اص� ً‬ ‫لا از ت��و‬ ‫خوشم نمي‌آيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫مكث د‌‌‌‌يگري كرد‌‌‌‌‪ ،‬طوالني‌تر از بار اول‪.‬‬ ‫‪225‬‬

‫ك��رد و حاال اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«اما امروز سرچش��مه ب��ر اين موض��وع اصرار‬ ‫انتخاب را به خود‌‌‌‌ت واگذار مي‌كنم‪».‬‬ ‫«چرا اسمش اياصوفيه است؟»‬ ‫«من بود‌‌‌‌م كه اين اس��م را رويش گذاشتم‪ .‬اس��م مسجد‌‌‌‌ي است‬ ‫كه د‌‌‌‌ر كتابي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م و به‌نظرم خيلي قش��نگ رسيد‌‌‌‌‪ .‬تو‪ ،‬اگر بخواهي‪،‬‬ ‫بود كه روز اول تو را به اينجا‬ ‫ش��اگرد من بش��وي‪ .‬همين ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌تواني‬ ‫ي من‪ ،‬از جمله كش��ف‬ ‫‌‌‌‌ي��د د‌‌‌‌ر زند‌گ ‌‬ ‫كش��يد‌‌‌‌‪ .‬كل اين مرحله‌ي جد ‌‌‌‌‬ ‫شد كه روزي از اين د‌‌‌‌ر‬ ‫اياصوفيه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌رونم‪ ،‬به اين خاطر برانگيخته ‌‌‌‌‬ ‫وارد شد‌‌‌‌ي و گفتي‪ :‬كار تئاتر مي‌كنم و مي‌خواهيم نمايشي د‌‌‌‌رباره‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شنيده‌ام كه شما د‌‌‌‌ر كوه‌هاي بالكان‬ ‫فرشته‌ي ماد‌‌‌ر روي صحنه ببريم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫مورد د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌ايد و اطالعاتي د‌‌‌‌ر اين ‌‌‌‌‬ ‫بوده ‌‌‌‌‬ ‫با كولي‌ها ‌‌‌‌‬ ‫«هرچيزي را كه بلد‌‌‌‌ي ياد‌‌‌‌م مي‌د‌‌‌‌هي؟»‬ ‫«هرچيزي را كه نمي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬همين‌طور كه د‌‌‌‌ر تماس با تو هس��تم‪،‬‬ ‫ياد مي‌گيرم‪ ،‬همان‌طور كه بار اول كه همد‌‌‌‌يگ��ر را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌يم‪ ،‬گفتم و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد گرفتم‪،‬‬ ‫بعد از اينكه چيزي را كه الزم است‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫حاال تكرار مي‌كنم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫هركد‌‌‌‌ام به راه خود‌‌‌‌مان مي‌رويم‪».‬‬ ‫«مي‌تواني به كسي كه ازش خوشت نمي‌آيد‌‌‌‌‪ ،‬آموزش بد‌‌‌‌هي؟»‬ ‫«مي‌توانم كسي را كه ازش خوش��م نمي‌آيد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وست بد‌‌‌‌ارم و به‬ ‫وارد خلس��ه ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬هاله‌ي تو را‬ ‫او احت��رام بگذارم‪ .‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌و باري كه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يده‌ام‪ .‬تو‪ ،‬اگر‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر تمام عمرم د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬تكامل‌‌يافته‌ترين هاله‌اي ‌‌‌‌‬ ‫ايجاد كني‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيشنهاد‌‌‌م را بپذيري‪ ،‬مي‌تواني د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌نيا تفاوتي‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هي چه‌طور هاله‌ي د‌‌‌‌يگران را ببينم؟»‬ ‫«به من ‌‌‌‌‬ ‫«خود‌‌‌‌م هم نمي‌د‌‌‌‌انستم مي‌توانم اين‌كار را بكنم‪ ،‬تا اينكه براي بار‬ ‫ياد مي‌گيري‪».‬‬ ‫اول د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ .‬اگر قسمت تو باشد‌‌‌‌‪ ،‬اين را هم ‌‌‌‌‬ ‫پي برد‌‌‌‌م كه من هم مي‌توانم كس��ي را كه ازش خوشم نمي‌آيد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌وست بد‌‌‌‌ارم‪ .‬جواب مثبت د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‪226‬‬

‫«پس اين پذي��رش را آيين��ي كنيم‪ .‬آيين��ي كه ما را ب��ه جهاني‬ ‫ناشناخته پرتاب مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬اما مي‌د‌‌‌‌انيم با چيزهايي كه د‌‌‌‌ر آن د‌‌‌‌نيا هستند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫بايد زند‌گي‌ات را‬ ‫نمي‌توانيم شوخي كنيم‪ .‬جواب مثبت كافي نيست؛ ‌‌‌‌‬ ‫به خطر بيند‌‌‌‌ازي‪ ،‬و بد‌‌‌‌ون فكر زياد‌‌‌‌‪ .‬اگر زني باشي كه گمان مي‌كنم‬ ‫بايد كمي فكر كنم‪ .‬مي‌گويي‪»...‬‬ ‫هستي‪ ،‬نمي‌گويي‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫ياد گرفته‌اي؟»‬ ‫«آماده‌ام‪ .‬آيين را برگزار كنيم‪ .‬كجا اين آيين را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد مي‌گيرم‪ .‬د‌‌‌‌يگر الزم نيس��ت از ضرباهنگ خود‌‌‌‌م‬ ‫«همين االن ‌‌‌‌‬ ‫خارج شوم تا با بارقه‌ي ماد‌‌‌‌ر تماس پيد‌‌‌ا كنم‪ ،‬چرا كه‪ ،‬يك‌بار كه او‬ ‫د‌‌‌‌ر تو مستقر شود‌‌‌‌‪ ،‬مالقات د‌‌‌‌وباره با او آسان است‪ .‬د‌‌‌‌يگر مي‌د‌‌‌انم چه‬ ‫ورودي‌ها و خروجي‌هاي بسيار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند د‌‌‌‌ر ميان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد باز كنم‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ري را ‌‌‌‬ ‫پنهان است‪ .‬تنها كاري كه الزم است‪ ،‬كمي سكوت است‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌وباره سكوت!‬ ‫آنجا بود‌‌‌‌يم‪ ،‬با چش��م‌هاي كام ً‬ ‫ال باز‪ ،‬د‌‌‌‌وخته‪ ،‬انگار مي‌خواس��تيم‬ ‫د‌‌‌‌وئل مرگباري را ش��روع كنيم‪ .‬آيين‌! حتا پي��ش از زد‌‌‌‌ن ‌‌‌‌د ِر خانه‌ي‬ ‫چند آيين شركت كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ .‬نتيجه‌اش‬ ‫آتنا براي اولين بار‪ ،‬خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫مفيد بود‌‌‌‌ن كنم و بعد‌‌‌‌ش هم احساس‬ ‫بود كه اول احس��اس ‌‌‌‌‬ ‫فقط اين ‌‌‌‌‬ ‫بود ‌‪ ،‬اما‬ ‫حقارت؛ ايس��تاد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌ر براب��ر د‌‌‌‌ري كه هميش��ه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌يد‌‌‌‌رس��م ‌‌‌‌‬ ‫نمي‌توانستم بازش كنم‪ .‬آيين!‬ ‫بود كه كمي از چايي كه من آماد‌‌‌‌ه‬ ‫تنها كاري كه آتنا كرد‌‌‌‌‪ ،‬اين ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬خورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«آيين انجام ش��د‌‌‌‌‪ .‬از تو خواس��تم كاري براي م��ن بكني ‌‪ ،‬تو هم‬ ‫كرد‌‌‌‌ي‪ .‬آن را پذيرفتم‪ .‬حاال نوبت توست كه از من چيزي بخواهي‪».‬‬ ‫فورا ً به هرون فكر كرد‌‌‌‌م‪ .‬اما موقعش نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«پلورت را د‌‌‌‌ربياور‪».‬‬ ‫كرد به د‌‌‌‌رآورد‌‌‌‌ن پلورش‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ليلش را نپرسيد‌‌‌‌‪ .‬شروع ‌‌‌‌‬ ‫كارش را قطع كرد‌‌‌‌م‪« :‬نه‪ ،‬الزم نيست‪».‬‬ ‫‪227‬‬

‫‌آورد و گفت‪« :‬مرا بركت بد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫اما او پلورش را ‌‌‌در ‌‌‬ ‫«اس��تاد‌‌‌‌»م را برك��ت بد‌‌‌‌هم؟ ام��ا اولين ق��د‌‌‌‌م را برد‌‌‌‌اش��ته بود‌‌‌‌م و‬ ‫نمي‌توانس��تم نيمه‌راه ولش كنم ــ و‪ ،‬انگشت‌هايم را د‌‌‌‌ر فنجان چاي‬ ‫برد‌‌‌‌م و كمي از آن نوشيد‌‌‌‌ني به بد‌‌‌‌نش پاشيد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«همان‌طوركه اين گياه به نوش��يد‌‌‌‌ني مبد‌‌‌‌ل شد‌‌‌‌‪ ،‬همان‌طور كه اين‬ ‫آب با گياه آميخته شد‌‌‌‌‪ ،‬تو را بركت مي‌د‌‌‌‌هم‪ ،‬و از ماد‌‌‌‌ر اعظم استد‌‌‌‌عا‬ ‫مي‌كنم چش��مه‌اي كه اين آب از آن آمد‌‌‌‌‪ ،‬همواره جوشان باشد‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫سخاوتمند باشد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زميني كه اين گياه از آن آمد‌‌‌‌‪ ،‬همواره بارور و‬ ‫بود و نه‬ ‫از كلمات خود‌‌‌‌م تعجب كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م؛ ن��ه از د‌‌‌‌رونم آمد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫از بيرونم‪ .‬انگار هميشه آن‌ها را مي‌شناختم و بي‌شمار بار اين كار را‬ ‫انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«بركت يافتي ‌‪ ،‬حاال پلورت را بپوش‪».‬‬ ‫لبخند به لب ماند‌‌‪ .‬چه مي‌خواست؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما همان‌طور‬ ‫«يك لحظه صبر كن‪».‬‬ ‫بعد برگشت‪.‬‬ ‫برد و ‌‌‌‌‬ ‫پسرك را د‌‌‌‌ر بغل گرفت‪ ،‬به اتاقش ‌‌‌‌‬ ‫«تو هم پلورت را د‌‌‌‌ربياور‪».‬‬ ‫بود‬ ‫بود مستعد‌‌‌م و قرار ‌‌‌‬ ‫كي اين را مي‌خواست؟ اياصوفيه كه گفته ‌‌‌‬ ‫برگزيده‌اش بش��وم؟ يا آتنا كه خيلي كم مي‌شناختمش و به‬ ‫‌‌‌‬ ‫شاگرد‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌رسيد هر كاري از د‌‌‌‌ستش برمي‌آيد‌‌‌‌؟ زني كه زند‌گي تربيتش‬ ‫نظر مي ‌‌‌‌‬ ‫برود و هر كنجكاوي‌اي را‬ ‫بود تا به فراتر از مرزه��اي خود‌‌‌‌ش ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫سيراب كند‌‌‌‌؟‬ ‫وارد تقابلي شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌يم كه د‌‌‌‌ر آن عقب‌نش��يني‌اي نبود‌‌‌‌‪ .‬با همان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫لبخند و با همان نگاه‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫القيد‌‌‌ي پلورم را د‌‌‌رآورد‌‌‌م‪ ،‬با همان‬ ‫د‌‌‌‌ستم را گرفت و نشستيم روي مبل‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر نيم ساعتي كه گذش��ت‪ ،‬آتنا و اياصوفيه هر د‌‌‌و ظاهر شد‌‌ند‌‌‪،‬‬ ‫قدم‌هاي بعد‌‌‌‌ي من چيس��ت‪ .‬د‌‌‌‌ر حيني كه آن د‌‌‌‌و از من‬ ‫‌‌‌ند ‌‌‌‬ ‫مي‌پرسيد ‌‌‬ ‫‪228‬‬

‫س��ؤال مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م همه‌چيز به‌راستي جلويم نوش��ته شد‌‌‌‌ه‪ ،‬د‌‌‌‌رها‬ ‫هميشه بسته بود‌‌‌‌‪ ،‬چون‌كه نمي‌فهميد‌‌‌‌م من تنها كسي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا هستم كه‬ ‫اجازه د‌‌‌‌ارم آن‌ها را باز كنم‪.‬‬

‫‪229‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫‌‌‌هد و براي تماش��ايش به‬ ‫د‌‌‌‌بير تحريريه يك فيلم ويد‌‌‌‌ئ��و به من مي‌د ‌‌‌‬ ‫سالن نمايش مي‌رويم‪.‬‬ ‫صبح روز ‪ 2‌ 6‬آوريل سال ‪ 1986‬فيلم‌برد‌‌‌‌اري شد‌‌‌‌ه و زند‌گي عاد‌‌‌‌ي‬ ‫را د‌‌‌‌ر ش��هري عاد‌‌‌‌ي نمايش مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬مرد‌‌‌‌ي نشسته و قهوه مي‌خورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مرد ِم گرفتار س ِر كار مي‌روند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫ماد‌‌‌‌ري بچه به بغل از خيابان مي‌گذرد‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫يكي د‌‌‌‌و نف��ر د‌‌‌‌ر ايس��تگاه اتوبوس منتظ��ر‪ .‬آقايي مش��غول روزنامه‬ ‫خواند‌‌‌‌ن روي نيمكتي د‌‌‌‌ر ميد‌‌‌‌ان‪.‬‬ ‫چند خط عرضي روي صفحه بود‌‌‌‌‪ ،‬انگار‬ ‫اما ويد‌‌‌‌ئو مشكلي د‌‌‌ارد‌‌‌‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫بلند مي‌شوم تا اين كار را بكنم‪،‬‬ ‫بايد تنظيم كنيم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫«تركينگ» ويد‌‌‌‌ئو را ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌بير مانعم مي‌شود‌‌‌‪:‬‬ ‫«همين‌طوري است‪ .‬نگاه كن‪».‬‬ ‫تصاوير آن ش��هر كوچك همچنان از صفحه مي‌گ��ذرد‌‌‌‪ ،‬بد‌‌‌‌ون‬ ‫اينكه هيچ‌چيز جالبي جز صحنه‌هايي از زند‌گي عاد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌انس��تند كه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آدم‌ها مي‌د‬ ‫«ش��ايد بعضي از اين ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مافوقم مي‌گويد‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌انستند سي نفر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شايد مي‌د‬ ‫د‌‌‌‌و كيلومتري آنجا س��انحه‌اي اتفاق افتاد‌‌‌‌ه‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌اد براي تغيير د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن زند‌گي‬ ‫‌‌‌‌د بزرگي است‪ ،‬اما اين تعد ‌‌‌‌‬ ‫مرده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬كه عد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫روزمره‌ي اهالي شهر كافي نيست‪».‬‬ ‫‪230‬‬

‫حاال صحنه‌ه��ا اتوبوس‌هاي مد‌‌‌‌رس��ه را نش��ان مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌ ك��ه پارك‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‌‪ .‬روزها آنج��ا مي‌مانند‌‌‌‌‪ ،‬بد‌‌‌‌ون اينكه هي��چ اتفاقي بيفتد‌‌‌‌‪ .‬تصاوير‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌تر و بد‌‌‌‌تر مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«تركينگ نيس��ت‪ .‬تشعش��عات راد‌‌‌‌يواكتيو اس��ت‪ .‬اين ويد‌‌‌‌ئو را‬ ‫كا‪.‬گ‪‌.‬ب‪ ،‬پليس مخفي شوروي‪ ،‬تهيه كرد‌‌‌‌ه است‪.‬‬ ‫‘ شب ‪ 26‬آوريل‪ ،‬ساعت ‪ 1‬و ‪ 23‬د‌‌‌‌قيقه‌ي صبح‪ ،‬بد‌‌‌‌ترين فاجعه‌‌ي‬ ‫محصول انسان د‌‌‌‌ر چرنوبيل اوكراين رخ د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬با انفجار يك رآكتور‬ ‫نود برابر ش��د‌‌‌‌يد‌‌‌‌تر از‬ ‫هس��ته‌اي‪ ،‬مرد‌‌‌‌م منطق��ه د‌‌‌‌ر معرض تشعش��عي ‌‌‌‌‬ ‫بمب هيروش��يما قرار گرفتند‌‌‌‌‪ .‬بايد فورا ً منطقه را تخليه مي‌كرد‌ند‪ ،‬اما‬ ‫هيچ‌كس‪ ،‬مطلقاً هيچ‌كس چيزي نگفت ــ هرچه باش��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ولت كه‬ ‫اشتباه نمي‌كند‌‌‌‌! فقط يك هفته بعد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر صفحه‌ي ‪ 32‬روزنامه‌ي محلي‪،‬‬ ‫كرد و‬ ‫ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اش��تي كوچك و پنج خطي به م��رگ كارگران اش��اره ‌‌‌‌‬ ‫توضيح د‌‌‌‌يگري ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر همين موقع‪ ،‬روز كارگر را د‌‌‌‌ر تمام شوروي‬ ‫گرفتند و د‌‌‌‌ر كيف‪ ،‬پايتخت اوكراين‪ ،‬مرد‌‌‌‌م راهپيمايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سابق جش��ن‬ ‫‌‌‌‌انند مرگ نامرئي د‌‌‌‌ر هواست‪».‬‬ ‫كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬بي‌آنكه بد ‌‌‌‌‬ ‫و نتيجه مي‌گيرد‌‌‌‪« :‬مي‌خواهم به آنجا بروي و ببيني چرنوبيل امروز‬ ‫كرده‌اي‪.‬‬ ‫چه‌طور اس��ت‪ .‬همين االن به مقام خبرنگار ويژه ارتقا پيد‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫بعد هم د‌‌‌‌يگ��ر مي‌تواني خود‌‌‌‌ت‬ ‫‌‌‌رصد افزايش حق��وق د‌‌‌‌اري و ‌‌‌‌‬ ‫‪ 20‬د ‌‌‌‬ ‫پيشنهاد كني‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد منتشر كنيم‪،‬‬ ‫موضوع مقاله‌هايي را كه ‌‌‌‌‬ ‫‌گيرد كه‬ ‫بايد از خوشحالي از جا بپرم‪ ،‬اما غم عظيمي مرا مي ‌‌‌‬ ‫قاعد‌‌‌‌تاً ‌‌‌‌‬ ‫بايد پنهانش كنم‪ .‬بحث با او غيرممكن است‌‪ ،‬گفتنش غيرممكن است‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد و نمي‌خواهم لند‌‌‌‌ن‬ ‫وجود د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌ر اين لحظه د‌‌‌‌و زن د‌‌‌‌ر زند‌گي من‬ ‫را ترك كنم‪ ،‬مسئله‌ي زند‌گي و تعاد‌‌‌‌ل ذهني‌ام د‌‌‌‌ر ميان است‪ .‬مي‌پرسم‬ ‫‌‌‌‌هد كه هرچه زود‌‌‌‌تر بهتر‪.‬‬ ‫بايد سفر كنم‪ ،‬جواب مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫كي ‌‌‌‌‬ ‫بايد حرف‬ ‫مف��ر ش��رافتمند‌‌‌‌انه‌اي پي��د‌‌‌‌ا مي‌كن��م‪ ،‬مي‌گوي��م اول ‌‌‌‌‬ ‫ّ‬ ‫مواد‬ ‫متخصصان را بشنوم‪ ،‬موضوع را د‌‌‌‌رست د‌‌‌‌رك كنم‪ ،‬و همين‌كه ‌‌‌‌‬ ‫الزم را جمع كرد‌‌‌‌م‪ ،‬بي‌د‌‌‌‌رنگ حركت مي‌كنم‪.‬‬ ‫‪231‬‬

‫‌فش��رد و به من تبريك مي‌گويد‌‌‌‌‪ .‬وقتي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قبول مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ستم را مي‬ ‫براي صحب��ت با آند‌‌‌‌رئا ن��د‌‌‌‌ارم ــ وقتي ب��ه خانه مي‌رس��م‪ ،‬هنوز از‬ ‫تئاتر نيامد‌‌‌‌ه‪ .‬فورا ً به خواب مي‌روم و د‌‌‌‌وباره بيد‌‌‌‌ار مي‌ش��وم‪ ،‬با همان‬ ‫‌رود و قهوه روي ميز است‪.‬‬ ‫‌گويد به س ِر كار مي ‌‌‌‌‬ ‫ياد‌‌‌‌د‌‌‌‌اشت كه مي ‌‌‌‌‬ ‫س�� ِر كار مي‌روم‪ ،‬س��عي مي‌كنم براي رئيس��م كه «زند‌گي‌ام را بهتر‬ ‫كرد‌‌‌‌ه» خود‌‌‌‌ش��يريني كنم ‌‪ ،‬به متخصصان پرتوه��اي راد‌‌‌‌يواكتيو و انرژي‬ ‫هسته‌اي تلفن مي‌كنم‪ .‬پي مي‌برم كه تا حاال ‪ 9‬ميليون نفر د‌‌ر جهان‪ ،‬تحت‬ ‫‌اند و ‪ 3‬تا ‪ 4‬ميليون نفر آن‌ها كود‌‌كانند‌‌‪ .‬از نظر‬ ‫تأثير اين فاجعه قرار گرفته ‌‌‬ ‫مورد‬ ‫مرده‌ي اوليه‪ ،‬مبد‌‌ل به ‪ 475‬هزار ‌‌‬ ‫جان گافمنز‪ 1‬كارشناس‪ ،‬سي نفر ‌‌‬ ‫‌‌اد سرطان غيركشند‌‌ه شد‌‌ه است‪.‬‬ ‫سرطان كشند‌‌ه‪ ،‬و همان تعد ‌‌‬ ‫د‌‌ر مجموع د‌‌و هزار شهر و روس��تا به‌ساد‌گي از روي نقشه محو شد‌‌‪.‬‬ ‫به گفته‌ي وزارت بهد‌‌اشت بيلوروس‪ ،‬د‌‌ر اثر عوارض راد‌يواكتيويته كه‬ ‫تيروئيد د‌‌ر كش��ور بين سال‌هاي ‪ 2005‬تا‬ ‫‌‌‬ ‫هنوز مؤثر است ‌‪ ،‬آمار سرطان‬ ‫خواهد يافت‪ .‬كارشناس د‌‌يگري برايم توضيح‬ ‫‌‌‬ ‫‪ 2010‬ب ‌ه ش��د‌‌ت افزايش‬ ‫يد‌ه ‌د كه جد‌‌اي اين ‪ 9‬ميليون نفر كه مس��تقيماً د‌‌ر معرض تشعشعات‬ ‫م ‌‬ ‫قرار گرفتند‌‌‪ ،‬بيشتر از ‪ 65‬ميليون نفر به طور غيرمستقيم و از راه خورد‌‌ن‬ ‫مواد‌‌ غذايي آلود‌‌ه د‌‌ر كشورهاي متعد‌‌د‌‌ د‌‌نيا تحت تأثير قرار گرفته‌اند‌‌‪.‬‬ ‫برخورد محترمانه است‪ .‬آخر روز به اتاق‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫موضوع جد‌‌‌‌ي و سزاوار‬ ‫س��الگرد آن سانحه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيش��نهاد مي‌د‌‌‌‌هم كه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌بير تحريريه مي‌روم و‬ ‫به آن ش��هر بروم و تا آن موقع مي‌توانم تحقيقات بيش��تري بكنم‪ ،‬با‬ ‫متخصصان بيشتري حرف بزنم‪ ،‬و ببينم د‌‌‌‌ولت انگلستان چگونه با اين‬ ‫موضوع همراهي كرد‌‌‌‌ه است‪ .‬موافقت مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به آتنا تلفن مي‌كنم ــ هرچه باشد‌‌‌‌‪ ،‬اد‌‌‌‌عا مي‌كند‌‌‌‌ نامزد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر اسكاتلند‌‌‌‌يارد‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد و وقتش اس��ت كه از او تقاضاي لطف��ي كنم‪ ،‬چرا كه چرنوبيل‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫موضوعي نيس��ت كه «محرمانه» طبقه‌بند‌‌‌‌ي شد‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪ ،‬و شوروي هم‬ ‫‪232‬‬

‫‪1. John Gofmans‬‬

‫‌گويد‬ ‫‌‌‌‌هد با «نامزد‌‌‌‌»ش صحبت كند‌‌‌‌‪ ،‬اما مي ‌‌‌‌‬ ‫وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬قول مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يگر‬ ‫‌‌‌‌هد كه جواب‌هايي را كه مي‌خواهم بگيرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫قول نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌رود و تا جلسه‌ي‬ ‫اسكاتلند مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد فرد‌‌‌ا به‬ ‫‌گويد كه د ‌‌‌‌‬ ‫همچنين مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد‌‌‌‌ي گروه برنمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«كد‌‌‌‌ام گروه؟»‬ ‫ج��واب مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪« :‬گ��روه د‌‌‌‌يگر!« پس قرار اس��ت اي��ن ماجرا به‬ ‫برنامه‌ي منظم مبد‌‌‌‌ل شود‌‌‌‌؟ كي مي‌توانيم مالقات كنيم‪ ،‬حرف بزنيم‪،‬‬ ‫بعضي مسائل را كه د‌‌‌‌ر هوا ماند‌‌‌‌ه‪ ،‬روشن كنيم؟‬ ‫اما د‌‌‌‌يگر تلف��ن را قطع كرد‌‌‌‌ه‪ .‬به خان��ه برمي‌گرد‌‌‌‌م‪ ،‬اخبار را تماش��ا‬ ‫مي‌كنم‪ ،‬تنها ش��ام مي‌خ��ورم‪ ،‬د‌‌‌‌نب��ال آند‌‌‌‌رئا ب��ه تئاتر م��ي‌روم‪ .‬به‌موقع‬ ‫‌رس��د‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌رس��م تا پايان نمايش را ببين��م و د‌‌‌‌ر كمال تعجب‪ ،‬به نظر مي‬ ‫كسي كه آنجا روي صحنه اس��ت‪ ،‬د‌‌‌‌يگر همان‌كسي نيس��ت كه تقريباً‬ ‫د‌‌‌‌و س��ال تمام با هم زند‌گي كرد‌‌‌‌يم؛ د‌‌‌‌ر حركاتش جاد‌‌‌‌وي��ي را مي‌بينم‪،‬‬ ‫‌كند كه ت��ا به حال‬ ‫تك‌خواني‌ه��ا و د‌‌‌‌يالوگ‌هاي��ش را با ش��د‌‌‌‌تي اد‌‌‌‌ا مي ‌‌‌‬ ‫ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه‌ام‪ .‬د‌‌‌‌ارم يك غريبه را نگاه مي‌كنم‪ ،‬زني كه هميشه د‌‌‌لم مي‌خواست‬ ‫كنارم باشد‌‌‌‪ ...‬و متوجه مي‌شوم كه او را كنار خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ارم‪ ،‬و اص ً‬ ‫ال برايم‬ ‫غريبه نيست‪.‬‬ ‫موقع برگشت به خانه مي‌پرسم‪« :‬صحبتت با آتنا به كجا رسيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«خوب بود‌‌‌‌‪ .‬چه حال‪ ،‬چه خبر از كار؟»‬ ‫آمده‌ام‪ .‬از‬ ‫خود‌‌‌‌ش موضوع را عوض مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬مي‌گويم به هيجان ‌‌‌‌‬ ‫چرنوبيل مي‌گويم‪ .‬عالقه‌اي نشان نمي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬شروع مي‌كنم به اين فكر‬ ‫كه د‌‌‌‌ارم عشقي را كه د‌‌‌‌اشتم‪ ،‬از د‌‌‌‌ست مي‌د‌‌‌‌هم ‌‪ ،‬بي‌آنكه عشقي را كه‬ ‫مي‌خواهم‪ ،‬به د‌‌‌‌ست آورم‪ .‬اما همين‌كه به آپارتمان مي‌رسيم‪ ،‬آن موسيقي‬ ‫‌‌‌‌هد كه كپي‌اي گرفته)‪،‬‬ ‫‌گذارد (توضيح مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بلند مي‬ ‫ضرب را با صد‌‌‌‌اي ‌‌‌‌‬ ‫حد فكر خود‌‌‌‌مان را نگران‬ ‫‌گويد نگران همسايه‌ها نباشم ــ بيش از ‌‌‌‌‬ ‫و مي ‌‌‌‌‬ ‫آن‌ها مي‌كنيم و هيچ‌وقت زند‌گي خود‌‌‌‌مان را نمي‌كنيم‪.‬‬ ‫‪233‬‬

‫از آن لحظه به بعد‌‌‌‪ ،‬آنچه اتفاق مي‌افتد‌‌‌‌‪ ،‬فراتر از د‌‌‌‌رك من است‪.‬‬ ‫ياد گرفته؟ اما جرئتش‬ ‫د‌‌‌‌لم مي‌خواست بپرس��م آيا اين را از آتنا ‌‌‌‌‬ ‫را ند‌‌‌‌اشتم‪.‬‬ ‫«بگو هميش��ه د‌‌‌‌لت مي‌خواس��ته تجربه كني چيزي را كه تجربه‬ ‫كرد‌‌‌‌ي‪».‬‬ ‫ببرد يك‬ ‫‌خواهد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بگذارد ش��رايط او را به هركج��ا مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اينكه آد‌‌‌‌م‬ ‫چيز است‪ ،‬و صحبت خونس��رد‌‌‌‌ان ‌ه د‌‌‌‌رباره‌ي موضوع يك چيز د‌‌‌‌يگر‪.‬‬ ‫هرچند شك ند‌‌‌‌اشتم كه او جوابم را مي‌د‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌چيز نگفتم ــ‌‬ ‫بود و نمي‌د‌‌‌‌انستم‪.‬‬ ‫آند‌‌‌‌رئا اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬بسيار خوب‪ ،‬همه‌ي اين‌ها جلويم ‌‌‌‌‬ ‫بود كه امروز روي صحنه افتاد‌‌‌‌‪ :‬متوجه تفاوت شد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫د‌‌‌‌رونم نقابي ‌‌‌‌‬ ‫خود مي‌تاباند‌‌‌‌ي‪».‬‬ ‫«البته‪ .‬نور خاصي از ‌‌‌‌‬ ‫مرد و زن متجلي مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬قد‌‌‌‌رت‬ ‫«كاريزما‪ :‬نيروي الهي كه د‌‌‌‌ر ‌‌‌‌‬ ‫ق طبيعي كه الزم نيس��ت به كس��ي نش��ان بد‌‌‌‌هيم‪ ،‬چ��را كه همه‬ ‫فو ‌‬ ‫تشخيصش مي‌د‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪ ،‬حتا كس��اني كه كمترين حساس��يت را د‌‌‌ارند‌‌‌‪.‬‬ ‫‌افتد كه حجاب را بد‌‌‌ري��م‪ ،‬براي د‌‌‌‌نيا بميريم‬ ‫اما فقط وقتي اتفاق مي ‌‌‌‬ ‫و براي خود‌‌‌‌مان به د‌‌‌‌نيا بياييم‪ .‬د‌‌‌‌يش��ب من مرد‌‌‌‌م‪ .‬امشب‪ ،‬وقتي روي‬ ‫صحنه رفتم و د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌قيقاً د‌‌‌‌ارم كاري را مي‌كنم كه خود‌‌‌‌م انتخاب‬ ‫متولد شد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ام‪ ،‬از خاكستر خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌وباره‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ چرا كه هميش��ه سعي مي‌كرد‌‌‌‌م كسي باش��م كه هستم‪ ،‬اما موفق‬ ‫ت تأثير بگذارم‪ ،‬حرف‌هاي‬ ‫نمي‌شد‌‌‌‌م‪ .‬هميشه سعي د‌‌‌‌اشتم د‌‌‌‌يگران را تح ‌‬ ‫سطح باال بزنم‪ ،‬پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌رم را راضي بكنم و همزمان تمام ابزارها را‬ ‫به كار مي‌برد‌‌‌‌م تا كاري را بكنم كه د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشتم‪ .‬هميشه راهم را با‬ ‫كرده‌ام ــ اما امروز فهميد‌‌‌‌م كه راه‬ ‫خون و اش��ك و نيروي اراد‌‌‌‌ه باز ‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ام‪ .‬رؤياي من اين را از من نمي‌خواهد‌‌‌‌‪ ،‬فقط كافي‬ ‫غلط را انتخاب ‌‌‌‌‬ ‫است خود‌‌‌‌م را تسليم رؤيايم كنم و اگر گمان كرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ارم رنج مي‌برم‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ند‌‌‌‌ان‌هايم را بر هم بفشرم‪ ،‬چرا كه رنج مي‌گذرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‪234‬‬

‫«چرا د‌‌‌‌اري اين را به من مي‌گويي؟»‬ ‫‌رسيد رنج‬ ‫«بگذار حرفم تمام شود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين س��فري كه به‌نظر مي ‌‌‌‌‬ ‫تنها قانون باش��د‌‌‌‌‪ ،‬به‌خاطر چيزهايي جنگيد‌‌‌‌م كه به جايي نمي‌رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مث ً‬ ‫ال به‌خاطر عشق‪ :‬مرد‌‌‌‌م يا عشق را احساس مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬يا هيچ نيرويي‬ ‫بتواند عشق را برانگيزد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا نيست كه‬ ‫وانمود كنيم كه عش��ق مي‌ورزيم‪ .‬مي‌توانيم به هم عاد‌‌‌‌ت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘مي‌توانيم‬ ‫كنيم‪ .‬مي‌توانيم زند‌گي‌اي سرش��ار از د‌‌‌‌وس��تي‪ ،‬همراه��ي تجربه كنيم‪،‬‬ ‫وجود اين‪ ،‬احساس كنيم خالء د‌‌‌‌رد‌‌‌‌آوري‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود بياوريم و با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانواده‌اي ب ‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر تمام اين‌ها هست‪ ،‬چيزي مهم كم است‪ .‬به نام آنچه د‌‌‌‌رباره‌ي روابط‬ ‫ميان مرد‌‌‌‌ان و زنان آموخته بود‌‌‌‌م‪ ،‬سعي كرد‌‌‌‌م بر سر چيزهايي بجنگم كه‬ ‫به زحمتش نمي‌ارزيد‌‌‌‌‪ .‬و اين مث ً‬ ‫ال شامل تو هم مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ امروز‪ ،‬وقتي من هرچه د‌‌‌‌اشتم د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م و احساس كرد‌‌‌‌م كه تو هم د‌‌‌‌اري‬ ‫وجود تو‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بهترين بخش وجود‌‌‌‌ت را مي‌د‌‌‌‌هي‪ ،‬پي ب��رد‌‌‌‌م كه بهترين بخش‬ ‫د‌‌‌‌يگر برايم جالب نيست‪ .‬امشب مي‌مانم‪ ،‬اما فرد‌‌‌‌ا مي‌روم‪ .‬تئاتر آيين من‬ ‫است‪ ،‬آنجا مي‌توانم آنچه را مي‌خواهم‪ ،‬ابراز كنم و رشد‌‌‌‌ د‌‌‌‌هم‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌اش��تـم از همـه‌چيز احس��اس پش��يماني مي‌كرد‌‌‌‌م ــ از رفتن به‬ ‫شد كه احتماالً د‌‌‌‌اشت زند‌گي‌ام‬ ‫ترانسيلواني كه باعث مالقاتم با زني ‌‌‌‬ ‫را ويران مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬و تش��ويق آن اولين جلس��ه‌ي «گروه»‪ ،‬اعتراف به‬ ‫عشقم د‌‌‌‌ر رستوران‪ .‬د‌‌‌‌ر آن لحظه از آتنا متنفر بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫آند‌‌‌‌رئا گفت‪« :‬مي‌د‌‌‌‌ان��م د‌‌‌‌ر چه فكري‪ .‬كه د‌‌‌‌وس��ت خانم تو مرا‬ ‫شستشوي مغزي د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه؛ اص ً‬ ‫ال اين‌طور نيست‪».‬‬ ‫هرچند يك ن��وع د‌‌‌‌ر حال انقراض��م‪ ،‬چرا كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«من يك م��رد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫مرد‌‌‌‌هاي زياد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر اطرافم نمي‌بينم‪ .‬اند‌ك افراد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر آنچه من خطر‬ ‫كرد‌‌‌‌م‪ ،‬خطر مي‌كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌شود تحس��ينت كنم‪ .‬اما نمي‌خواهي از‬ ‫«مطمئنم‪ ،‬و اين باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫من بپرسي كه كي‌ام؟ چه مي‌خواهم؟ چه آرزويي د‌‌‌‌ارم؟»‬ ‫‪235‬‬

‫پرس��يد‌‌‌‌م‪ .‬گفت‪« :‬همه‌چيز مي‌خواهم‪ .‬هم س��بعيت مي‌خواهم و هم‬ ‫مالطفت‪ .‬مي‌خواهم همس��ايه‌ها را آزار بد‌‌‌‌هم و د‌‌‌‌ر عين حال تساليشان‬ ‫‌آيد ــ مثل تو مث ً‬ ‫د‌‌‌‌ارند‬ ‫ال‪ .‬اينكه مرا د‌‌‌‌وست ‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌هم‪ .‬از مرد‌‌‌‌ واقعي خوشم مي ‌‌‬ ‫يا از من اس��تفاد‌‌‌‌ه مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬مهم نيست‪ .‬عش��ق من بزرگ‌تر از اين‌هاست‪.‬‬ ‫مي‌خواهم عشق بورزم و مي‌خواهم بگذارم د‌يگران هم اين‌كار را بكنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ س��رانجام‪ :‬تمام صحبتي ك��ه با آتنا ك��رد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌رباره‌ي مس��ائل‬ ‫آزاد مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬مث ً‬ ‫ال راه رفتن‬ ‫بود كه انرژي سركوب‌ش��د‌‌‌‌ه را ‌‌‌‌‬ ‫ساده‌اي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر خيابان و تكرار اينك��ه‪ :‬د‌‌‌‌ر اينجا و اكنونم‪ .‬چيز خاصي نبود‌‌‌‌‪ ،‬هيچ‬ ‫آيين اس��رارآميزي نبود‌‌‌‌‪ .‬از حاال به بعد‌‌‌‌‪ ،‬من و او هميشه همد‌‌‌‌يگر را‬ ‫بعد از جلسه‬ ‫د‌‌‌‌وشنبه‌ها مي‌بينيم و اگر حرفي براي گفتن د‌‌‌‌اشته باشم‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫اين كار را مي‌كنم‪ .‬هيچ ميل ند‌‌‌‌ارم د‌‌‌‌وست او باشم‪.‬‬ ‫‘به همان شكل‪ ،‬او هم وقتي ميل به د‌‌‌‌ر ميان‌گذاشتن چيزي د‌‌‌‌اشته‬ ‫‌رود و با زني به اس��م اِد‌‌‌‌ا صحبت مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬كه‬ ‫اس��كاتلند مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باشد‌‌‌‌‪ ،‬به‬ ‫‌‌‌‌يده‌اي و هيچ‌وقت برايم نگفته‌اي‪».‬‬ ‫ظاهرا ً او را هم د ‌‌‌‌‬ ‫«اما ياد‌‌‌‌م نمي‌آيد‌‌‌‌!»‬ ‫‌‌‌‌ارد كم‌ك��م آرام مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌و فنجان قهوه‬ ‫احس��اس كرد‌‌‌‌م آند‌‌‌‌رئا د ‌‌‌‌‬ ‫لبخند زد‌‌‌‌‪ ،‬باز د‌‌‌‌رباره‌ي ارتقاي ش��غلي‌ام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آماد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌م و خورد‌‌‌‌يم‪ .‬د‌‌‌‌وباره‬ ‫پرس��يد‌‌‌‌‪ ،‬گفت نگران جلس��ات د‌‌‌‌وشنبه‌هاست‪ ،‬چرا كه ش��نيد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌وستا ِن‬ ‫د‌‌‌‌وس��تان‪ ،‬د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌ افراد‌‌‌‌ د‌‌‌‌يگري را د‌‌‌‌عوت مي‌كنن��د‌‌‌‌ و آن آپارتمان خيلي‬ ‫كوچك است‪ .‬تالشي غيرعاد‌‌‌‌ي كرد‌‌‌‌م براي تظاهر به اينكه همه‌چيز بيش‬ ‫از يك حمله‌ي عصبي نبود‌‌‌‌ه‪ ،‬يك بحران قاعد‌گي‪ ،‬يك غليان حساد‌‌‌‌ت‪.‬‬ ‫س��رش را روي ش��انه‌ام گذاش��ت؛ صبر كرد‌‌‌‌م تا خوابش ببرد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫هرچند خود‌‌‌‌م خيلي خسته بود‌‌‌‌م‪ .‬آن ش��ب مطلقاً هيچ خوابي ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ احساس بد‌‌‌‌يمني ند‌‌‌‌اشتم‪.‬‬ ‫و صبح‪ ،‬وقتي بيد‌‌‌‌ار ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م لباس‌هايش د‌‌‌‌يگر آنجا نيست؛‬ ‫كليد خانه روي ميز بود‌‌‌‌‪ ،‬بد‌‌‌‌ون هيچ نامه‌ي خد‌‌‌‌احافظي‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪236‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬مشهور به ا ِد‌‌‌‌ا‬

‫‌‌‌‌يده‌هاي فوق‬ ‫مرد‌‌‌‌م خيلي چيزها د‌‌‌‌رباره‌ي تاريخ جاد‌‌‌‌وگران‪ ،‬پريان‪ ،‬پد ‌‌‌‌‬ ‫‌خوانند ك��ه ارواح خبيث تسخيرش��ان كرد‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‬ ‫طبيع��ي و كود‌كاني مي‬ ‫‌كنند كه د‌‌‌‌ر آن‌ها با ستاره‌ي پنج‌پر‬ ‫است‪ .‬فيلم‌هاي زياد‌‌‌‌ي را تماشا مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند و ش��ياطين را احضار مي‌كنند‌‌‌‪ .‬باشد‌‌‌‪،‬‬ ‫و‌ شمشير‪ ،‬مراسم اجرا مي ‌‌‌‬ ‫باش��د و اين مراحل را از سر‬ ‫‌‌‌‬ ‫خوب است بگذاريم تخيل مرد‌‌‌‌م فعال‬ ‫بگذرد و فريب نخورد‌‌‌‪ ،‬سرانجام با‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بگذرانند‌‌‌‌‪ .‬كسي كه از اين مراحل‬ ‫«سنت» تماس پيد‌‌‌ا مي‌كند‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد‬ ‫‌گويد چه ‌‌‌‌‬ ‫شاگرد نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اس��تاد هرگز به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سنت واقعي اين است‪:‬‬ ‫‌‌‌‌ارند د‌‌‌‌ر برابر‬ ‫بكند‌‌‌‌‪ .‬فقط همسفرند‌‌‌‌‪ .‬همان احساس د‌‌‌‌شوار «غرابت» را د ‌‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌راكاتي كه بي‌وقفه تغيير مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬افق‌هايي كه گش��ود‌‌‌‌ه مي‌ش��ود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌ند و د‌‌‌‌ر‬ ‫د‌‌‌‌رهايي كه بسته مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬رود‌‌‌‌هايي كه گاهي راه را مي‌بند ‌‌‌‌‬ ‫بايد د‌‌‌‌نبالشان كرد‌‌‌‪.‬‬ ‫نبايد از آن‌ها گذشت‪ ،‬بلكه ‌‌‌‌‬ ‫واقع ‌‌‌‌‬ ‫استاد كمتر از‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��اگرد فقط د‌‌‌‌ر يك چيز اس��ت‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫استاد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تفاوت‬ ‫‌نش��ينند و گپ‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌ترس��د‌‪ .‬وقتي س��ر ميز ي��ا د‌‌‌‌ور آتش مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��اگرد مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيش��نهاد مي‌كند‌‌‌‌‪« :‬چرا اين كار را نمي‌كني؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فرد باتجربه‌تر‬ ‫مي‌زنند‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ن جا برو تا به جايي كه من رس��يد‌‌‌‌م برسي‪».‬‬ ‫هرگز نمي‌گويد‌‌‌‌‪« :‬به فال ‌‬ ‫چرا كه هر مسيري يگانه است و هر سرنوشتي‪ ،‬شخصي است‪.‬‬ ‫‪237‬‬

‫استاد واقعي‪ ،‬ش��هامت بر هم زد‌‌‌‌ن تعاد‌‌‌‌ل د‌‌‌‌نيايش را د‌‌‌‌ر شاگرد‌‌‌‌ش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند خود‌‌‌‌ش هم از آن چيزهايي كه سر راهش د‌‌‌يد‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برمي‌انگيزد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌ترسد و هنوز از آنچه د‌‌‌‌ر خم اول منتظرش است‪ ،‬بيشتر مي‌ترسد‌‌‌‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫اميد كمك به همنوعانم‪،‬‬ ‫من پزشك جوان و پرشوري بود‌‌‌‌م كه با ‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر برنامه‌ي تباد‌‌‌‌ل نيروي د‌‌‌‌ولت انگلستان‪‌،‬به روستاهاي روماني رفتم‪.‬‬ ‫ي راه افتاد‌‌‌‌م‪ .‬تصور‬ ‫با چمد‌‌‌‌ان‌هاي پر از د‌‌‌‌ارو و س��ر پر از خوش‌خيال ‌‬ ‫ت‬ ‫بايد رفتار كنند‌‌‌‌‪ ،‬كه براي خوشبخ ‌‬ ‫روشني د‌‌‌‌اشتم كه مرد‌‌‌‌م چگونه ‌‌‌‌‬ ‫باي��د د‌‌‌‌رونمان زند‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��د‌‌‌‌ن چه چيزي الزم اس��ت‪ ،‬چه رؤياهايي را‬ ‫بايد تكامل ياب��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر آن د‌‌‌‌وران‬ ‫نگه د‌‌‌‌اريم و روابط انس��اني چگونه ‌‌‌‌‬ ‫وارد بخارست شد‌‌‌‌م؛ به‌عنوان عضوي‬ ‫د‌‌‌‌يكتاتوري خونين و هذياني‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫از برنامه‌ي واكسيناسيون انبوه اهالي ترانسيلواني به آنجا رفتم‪.‬‬ ‫پيچيده‌اي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نفهميد‌‌‌‌م كه من فقط مهره‌اي بر صفحه‌ي شطرنج بسيار‬ ‫بود‌‌‌‌م‪ ،‬جايي كه د‌‌‌‌س��ت‌هاي نامرئ��ي‪ ،‬از آرمان‌گرايي سوءاس��تفاد‌‌‌ه‬ ‫‌كرد و د‌‌‌‌ر پ��س آنچ��ه مي‌اند‌‌‌‌يش��يد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ارم براي نوع بش��ر انجام‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هم‪ ،‬نياتي د‌‌‌‌يگر نهفته اس��ت‪ :‬تثبيت حكومت پسر اين د‌‌‌‌يكتاتور‬ ‫ايجاد امكان براي انگلس��تان‪ ،‬تا د‌‌‌‌ر بازار تحت سلطه‌ي شوروي‪،‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫و‬ ‫اسلحه بفروشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫زود فروريخت‪ .‬كم‌كم متوجه ش��د‌‌‌م ميزان‬ ‫خوش‌خيالي‌ام خيلي ‌‌‌‌‬ ‫واكس��ن‌ها اص ً‬ ‫‌‌‌‌ارند منطقه را‬ ‫ال كافي نيس��ت و بيماري‌هاي زياد‌‌‌‌ي د ‌‌‌‌‬ ‫جارو مي‌كنند‌‌‌‌؛ بي‌وقفه مي‌نوش��تم و تقاضاي امكاناتي مي‌كرد‌‌‌‌م كه‬ ‫‌گفتند خود‌‌‌‌م را نگران چيزي بيشتر از آنچه از من‬ ‫هرگز نمي‌آمد‌‌‌‌‪ .‬مي ‌‌‌‌‬ ‫خواسته‌اند‌‌‌‌‪ ،‬نكنم‪.‬‬ ‫احس��اس اختگي و خش��م مي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬بد‌‌‌‌بختي را از نزد‌‌‌‌يك د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه‬ ‫بايد كمي به من پول‬ ‫بود‌‌‌‌م و كارهايي از د‌‌‌‌ستم برمي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌ست‌كم ‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬اما آن‌ها به نتايج عالقه‌ي چند‌‌‌اني ند‌‌‌اش��تند‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ولت ما فقط‬ ‫مي‌خواس��ت اخباري د‌‌‌‌ر اين زمينه د‌‌‌‌ر روزنامه‌ها چاپ شود‌‌‌‌‪ ،‬طوري‬ ‫‪238‬‬

‫بگويند گروه‌هايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بتوانند به احزاب سياسي‌اش يا نمايند‌گان مرد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه‬ ‫را براي مأموريت‌هاي انسان‌د‌‌‌وستانه‪ ،‬به مكان‌هاي مختلف د‌‌‌‌ر جهان‬ ‫‌اند و البته نيتشان بسيار خيرتر از فروش اسلحه بود‌‌‌‌!‬ ‫فرستاده ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫افس��رد‌‌‌‌ه ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م؛ اين د‌‌‌‌يگر چه د‌‌‌‌نياي لعنتي‌اي بود‌‌‌‌؟ ش��بي‪،‬‬ ‫يخزده‌اي رفتم‪ .‬مي‌گفتم خد‌‌‌‌ا نسبت به همه‌چيز‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كفرگويان به جنگل‬ ‫و همه‌كس ظالم است‪ .‬زير د‌‌‌‌رخت بلوطي نشسته بود‌‌‌‌م‪ ،‬كه حامي‌ام‬ ‫جلو آمد‌‌‌‌‪ .‬گفت ممكن است از سرما بميري‪ ،‬جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه پزشكم‬ ‫و مرز طاقت جس��م را مي‌شناس��م و هر وقت به اين مرز رسيد‌‌‌م ‌‪ ،‬به‬ ‫ارد‌‌‌‌و برمي‌گرد‌‌‌‌م‪ .‬پرسيد‌‌‌‌م آنجا چه مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«با زني ح��رف مي‌زنم ك��ه مي‌ش��نود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌نياي��ي كه همه‬ ‫شده‌اند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫كر ‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫بعد از‬ ‫خود جنگل بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫فكر كرد‌‌‌م منظورش منم‪ .‬اما نه‪ ،‬آن زن‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌آورد و‬ ‫مرد كه د‌‌‌‌ر بيشه راه مي‌رفت‪ ،‬با اد‌‌‌‌اهايي كه د‌‌‌‌ر مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن آن ‌‌‌‌‬ ‫چيزهايي كه مي‌گفت و نمي‌فهميد‌‌‌‌م‪ ،‬آرامش خاصي د‌‌‌‌ر قلبم حاكم‬ ‫ش��د‌‌‌‌؛ پس من د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا تنها كسي نيس��تم كه با خود‌‌‌‌ش تنهايي حرف‬ ‫آماده‌ي برگشت مي‌شد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌وباره سراغم آمد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي‌زند‌‌‌‌‪ .‬وقتي ‌‌‌‌‬ ‫‌گويند آد‌‌‌‌م خوبي هستي‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گفت‪« :‬مي‌د‌‌‌‌انم تو كه هستي‪ .‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ه مي‬ ‫آماده‌ي كمك به د‌‌‌‌يگران��ي‪ .‬اما چيز د‌‌‌‌يگري‬ ‫هميش��ه خوش‌خلق و ‌‌‌‌‬ ‫سرخورده‌اي‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌بينم‪ :‬خشمگين و‬ ‫با اينكه ممكن بود‌‌‌‌ خبرچين د‌‌‌‌ولت باشد‌‌‌‌‪ ،‬تصميم گرفتم تمام احساساتم‬ ‫را بگويم ــ حتا اگر آخرش بازد‌‌‌‌اشتم مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬با هم د‌‌‌‌ر مسير بيمارستان‬ ‫بود‬ ‫صحرايي قد‌‌‌م زد‌‌‌يم‪ .‬او را به اقامتگاه برد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌ر آن لحظه خالي ‌‌‌‌‬ ‫(همكارانم براي تفريح به جشن ساالنه‌اي د‌‌‌‌ر شهر رفته بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌)‪ .‬د‌‌‌‌عوتش‬ ‫كرد‌‌‌‌م چيزي بخورد‌‌‌‌‪ .‬يك بطري از كيفش بيرون آورد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫گف��ت‪« :‬پالين��كا‪ ».‬منظورش نوش��يد‌‌‌‌ني س��نتي آن كش��ور بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«مهمان مني‪».‬‬ ‫‪239‬‬

‫با هم نوش��يد‌‌‌‌يم‪ ،‬نفهميد‌‌‌‌م كه هر لحظه د‌‌‌‌ارم گرم‌تر مي‌شوم؛ تنها‬ ‫وقتي به وضعم پي برد‌‌‌م كه خواس��تم به د‌‌‌‌ستش��ويي ب��روم و پايم به‬ ‫چيزي گرفت و روي زمين افتاد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫مرد گفت‪« :‬تكان نخور‪ .‬جلوي پايت را نگاه كن‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫يك صف مورچه‪.‬‬ ‫‌‌‌ارند كه مورچه‌ها خيلي خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬حافظه د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬هوش‬ ‫«اعتقاد د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫و توانايي س��ازماند‌‌‌‌هي و روح ف��د‌‌‌‌اكاري د‌‌‌ارند‌‌‌‪ .‬تابس��تان د‌‌‌‌نبال غذا‬ ‫‌روند و براي زمس��تان ذخيره مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬حاال‪ ،‬د‌‌‌‌ر اين بهار يخزد‌‌‌ه‪،‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وباره بيرون براي كار مي‌آيند‌‌‌‌‪ .‬اگر فرد‌‌‌‌ا يك جنگ هسته‌اي د‌‌‌نيا را‬ ‫نابود كند‌‌‌‪ ،‬مورچه‌ها زند‌‌‌‌ه مي‌مانند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫«همه‌ي اين‌ها را از كجا مي‌د‌‌‌‌انيد‌‌‌‌؟»‬ ‫خوانده‌ام‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«من زيست‌شناسي‬ ‫‌كنيد ت��ا وضع مرد‌‌‌‌مت��ان را بهتر‬ ‫«و به چ��ه د‌‌‌‌ليل لعنت��ي كار نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌كنيد جز اينكه تنهاي��ي با د‌‌‌‌رخت‌ها‬ ‫كنيد‌‌‌‌؟ وس��ط جنگل چه‌كار مي ‌‌‌‌‬ ‫حرف بزنيد‌‌‌‌؟»‬ ‫«اوالً كه تنها نبود‌‌‌‌م؛ غير از د‌‌‌‌رخت‌ها‪ ،‬تو هم د‌‌‌‌اش��تي حرف‌هاي‬ ‫مرا گ��وش مي‌كرد‌‌‌‌ي‪ .‬ام��ا جواب س��ؤالت‪ :‬زيست‌شناس��ي را كنار‬ ‫گذاشتم تا آهنگر بشوم‪».‬‬ ‫بلند ش��د‌‌‌‌م‪ .‬س��رم هن��وز د‌‌‌‌وار د‌‌‌‌اش��ت؛ ام��ا آن‌قد‌‌‌ر‬ ‫با زحم��ت ‌‌‌‌‬ ‫وجود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد بيچ��اره را د‌‌‌‌رك كن��م‪ .‬با‬ ‫هش��يار بود‌‌‌‌م كه وضعيت آن ‌‌‌‌‬ ‫مد‌‌‌‌رك د‌‌‌‌انش��گاهي‪ ،‬كار پيد‌‌‌‌ا نك��رد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬گفتم د‌‌‌‌ر كش��ور من هم‬ ‫پيش مي‌آيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«موضوع اين نيست‪ .‬زيست‌شناس��ي را كنار گذاشتم‪ ،‬براي اينكه‬ ‫خود‌‌‌م د‌‌‌لم مي‌خواس��ت آهنگر بشوم‪ .‬از بچگي ش��يفته‌ي آن مرد‌‌‌‌ان‬ ‫ايجاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و آن موس��يقي عجيب را‬ ‫بود‌‌‌‌م كه آهن را با پتك مي‌كوبيد ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اطرافشان جرقه پخش مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬آهن گد‌‌‌‌اخته را د‌‌‌‌ر آب‬ ‫‪240‬‬

‫بلند مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬من زيست‌شناس ناشاد‌‌‌‌ي‬ ‫‌‌‌‌ند و ابرهاي بخار ‌‌‌‌‬ ‫فرومي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫بود كه از فلز س��خت‪ ،‬ش��كل‌هاي نرم‬ ‫بود‌‌‌‌م‪ ،‬براي اينكه رؤيايم اين ‌‌‌‌‬ ‫بسازم‪ .‬تا اينكه روزي حامي‌ام ظاهر شد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«حامي؟»‬ ‫«اين‌طور بگوييم ك��ه قاعد‌‌‌تاً با د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن مورچه‌ها ك��ه د‌‌‌‌قيقاً كاري‬ ‫فرياد مي‌زد‌‌‌‌ي‪ :‬چه عالي! مورچه‌هاي‬ ‫بايد ‌‌‌‌‬ ‫برنامه‌ريزي‌شد‌‌‌ه مي‌كرد‌‌‌ند‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌اند خود‌‌‌‌ش��ان را ف��د‌‌‌‌اي ملكه كنند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫آماده ‌‌‌‌‬ ‫ن به‌صورت ژنتيكي ‌‌‌‌‬ ‫نگهبا ‌‬ ‫چند برابر وزن خود‌‌‌‌ش��ان را مي‌كشند‌‌‌‪،‬‬ ‫مورچه‌هاي كارگر برگ‌هايي ‌‌‌‌‬ ‫‌س��ازند كه د‌‌‌‌ر برابر توفان و سيل‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مورچه‌هاي مهند‌‌‌‌س تونل‌هايي مي‬ ‫‌ش��وند ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد جنگ‌هاي مرگبار مي‬ ‫د‌‌‌‌وام م��ي‌آورد‌‌‌‌‪ .‬ب��ا د‌‌‌‌شمنانش��ان ‌‌‌‌‬ ‫به‌خاطر جامعه‌شان رنج مي‌برند‌‌‌‌‪ ،‬اما هيچ‌وقت از خود‌‌‌‌شان نمي‌پرسند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌كنند از جامعه‌ي كامل‬ ‫چرا اين كارها را مي‌كنم؟ انسان‌ها س��عي مي ‌‌‌‌‬ ‫كنند و من به عنوان يك زيست‌شناس‪ ،‬د‌‌‌‌اشتم نقشم‬ ‫تقليد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مورچه‌ها‬ ‫را انجام مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ ،‬تا اينكه كسي با اين سؤال ظاهر شد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‘ ــ از كاري كه مي‌كني راضي‌اي؟‬ ‫‘ ــ‌ گفتم‪ :‬البته كه هستم‪ ،‬براي مرد‌‌‌‌مم مفيد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‘ ــ اين كافي است؟‬ ‫‘ نمي‌د‌‌‌‌انس��تم كاف��ي اس��ت يا ن��ه‪ ،‬ام��ا گفت��م او آد‌‌‌‌م مغرور و‬ ‫خود‌‌‌‌پسند‌‌‌‌ي به نظرم مي‌رسد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ :‬ش��ايد‌‌‌‌‪ .‬ام��ا تنها نتيج��ه‌اي كه مي‌گي��ري‪ ،‬اد‌‌‌‌امه‌ي‬ ‫تكرار چيزي اس��ت كه انسان از وقتي انسان ش��د‌‌‌‌‪ ،‬انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‌‪ :‬حفظ‬ ‫نظم موجود‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ :‬اما د‌‌‌‌نيا پيشرفت كرد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫پرسيد آيا تاريخ را مي‌د‌‌‌‌انم؟ البته كه مي‌د‌‌‌‌انستم‪ .‬سؤال د‌‌‌‌يگري‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘‬ ‫كرد‌‌‌‌‪ :‬مگر هزارها س��ال پيش ه��م نمي‌توانس��تيم عمارت‌هاي عظيم‬ ‫بس��ازيم‪ ،‬مثل اهرام؟ مگر نمي‌توانس��تيم خد‌‌‌‌ايان را بپرس��تيم؟ مگر‬ ‫‪241‬‬

‫نس��اجي نمي‌كرد‌‌‌‌يم؟ مگر آتش روش��ن نمي‌كرد‌‌‌‌يم؟ مگر معش��وق‬ ‫و همس��ر پيد‌‌‌‌ا نمي‌كرد‌‌‌‌يم؟ مگر پيام‌هايم��ان را مكتوب نمي‌كرد‌‌‌‌يم؟‬ ‫برده‌هاي با حقوق‬ ‫كرده‌ايم ك��ه ‌‌‌‌‬ ‫هرچند امروز س��ازماند‌‌‌‌هي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌البته‪ .‬اما‬ ‫شوند ‌‪ ،‬تمام پيش��رفت‌ها فقط د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌س��تمزد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برده‌هاي بد‌‌‌‌ون د‬ ‫جايگزين ‌‌‌‌‬ ‫آدم‌ها هنوز همان س��ؤال‌هاي‬ ‫زمينه‌ي علم و د‌‌‌‌انش رخ د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‪ ،‬وگرنه ‌‌‌‬ ‫اجد‌‌‌‌اد‌‌‌‌شان را د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ .‬خالصه اص ً‬ ‫نكرده‌اند‌‌‌‌‪ .‬همان لحظه‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ال تكامل پيد‌‌‌‌ا‬ ‫فهميد‌‌‌‌م آن مرد‌‌‌‌ي كه مرا وامي‌د‌‌‌‌اش��ت سؤال طرح كنم ‌‪ ،‬كسي است‬ ‫كه خد‌‌‌ا برايم فرستاد‌‌‌‌ه‪ ،‬يك فرشته‪ ،‬يك حامي‪».‬‬ ‫‌گوييد حامي؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«چرا به او مي‬ ‫‌‌‌‌ارد يك چيز‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ :‬يكي كه ما را وامي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«براي اينكه د‌‌‌‌و سنت‬ ‫را قرن‌ها تكرار كنيم‪ .‬سنت د‌‌‌‌يگر‪ ،‬د‌‌‌‌روازه‌ي ناشناخته‌‌ها را به روي ما‬ ‫باز مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬اما اين سنت د‌‌‌‌وم سخت‪ ،‬آزارند‌‌‌‌ه و خطرناك است‪ ،‬چرا‬ ‫كه اگر پيروان زياد‌‌‌‌ي جذب كند‌‌‌‌‪ ،‬سرانجام جامعه‌اي كه سازماند‌‌‌‌هي‬ ‫نابود مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مانند نمونه‌ي مورچه‌ها اين‌همه زحمت و هزينه برد‌‌‌‌ه‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫آن ‌‌‌‌‬ ‫آورد‬ ‫شد و تنها به اين د‌‌‌‌ليل اين‌همه قرن د‌‌‌‌وام ‌‌‌‌‬ ‫بنابراين‪ ،‬سنت د‌‌‌‌وم مخفي ‌‌‌‌‬ ‫كه پيروانش زباني مكتوم ساختند‌‌‌‌‪ ،‬زبان نماد‌‌‌‌ها‪».‬‬ ‫«سؤال د‌‌‌‌يگري هم كرد‌‌‌‌يد‌‌‌‌؟»‬ ‫«البته‪ ،‬براي اينكه‪ ،‬هرچه هم انكار مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬او مي‌د‌‌‌‌انست از كارم‬ ‫قدم‌هايي را برد‌‌‌‌ارم كه روي‬ ‫راضي نيستم‪ .‬حامي‌ام گفت‪ :‬مي‌ترس��م ‌‌‌‌‬ ‫قدم‌ها را برد‌‌‌ارم‪ ،‬زند‌گي‌ام‬ ‫وجود وحشتم‪ ،‬اين ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫نقشه نيست‪ ،‬اما‪ ،‬اگر با‬ ‫بسيار جالب‌تر مي‌شود‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ د‌‌‌‌‌رباره‌ي سنت پرسيد‌‌‌‌م و جواب د‌‌‌اد‌‌‌‪ :‬تا خد‌ا را فقط مرد بد‌انيم‪،‬‬ ‫هميش��ه غذايي براي خورد‌‌‌‌ن و خانه‌اي براي اقامت خواهيم د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫شايد مجبور‬ ‫آزادي‌اش را به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫وقتي ماد‌‌‌‌ر سرانجام د‌‌‌‌وباره ‌‌‌‌‬ ‫‌شايد هم بتوانيم بين‬ ‫شويم روي شبنم بخوابيم و از عشق تغذيه كنيم؛ ‌‌‌‌‬ ‫ايجاد كنيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫احساس و كار تعاد‌‌‌‌لي‬ ‫‪242‬‬

‫ش��د حامي‌ام اس��ت‪ ،‬پرس��يد‌‌‌‌‪ :‬اگر زيست‌شناس‬ ‫مرد كه معلوم ‌‌‌‌‬ ‫‘ ‌‌‌‌‬ ‫نبود‌‌‌‌ي‪ ،‬چه‌كاره مي‌شد‌‌‌‌ي؟‬ ‫بود ‌ن ِ‬ ‫‘ گفتم‪ :‬آهنگر‪ ،‬اما پولي تويش نيست‪ .‬جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ :‬اما وقتي از ‌‌‌‬ ‫كسي كه نيستي خسته شد‌‌‌ي‪ ،‬برو و با كوبيد‌‌‌ن پتك بر آهن‪ ،‬زند‌گي را‬ ‫جشن بگير و تفريح كن‪ .‬با گذر زمان‪ ،‬كشف مي‌كني كه غير از لذت‪،‬‬ ‫چيز بزرگ‌تري هم به تو مي‌بخشد‌‌‌‌‪ :‬معنايي به تو مي‌بخشد‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ اين سنتي را كه مي‌گويي‪ ،‬چه‌طور د‌‌‌‌نبال كنم؟‬ ‫‘ جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ :‬گفتم كه‪ ،‬ب��ا نماد‌‌‌‌ها‪ .‬كاري را كه د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌اري‪،‬‬ ‫ش��روع كن‪ .‬همه‌ي چيزهاي د‌‌‌‌يگر بر تو آشكار مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬باور كن‬ ‫‌گذارد هي��چ بد‌‌‌‌ي بر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فرش��ته‌ي ماد‌‌ر مراقب مرد‌‌‌م اس��ت‪ ،‬هرگز نمي‬ ‫وارد ش��ود‌‌‌‌‪ .‬من اي��ن كار را كرد‌‌‌‌م و زند‌‌‌‌ه مان��د‌‌‌‌م‪ .‬پي برد‌‌‌م كه‬ ‫آن‌ها ‌‌‌‌‬ ‫هس��تند كه اين كار را مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬ام��ا مرد‌‌‌م آن‌ها را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫افراد د‌‌‌‌يگري هم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يوانه و غيرمسئول و خرافاتي مي‌د‌‌‌‌انند‌‌‌‌‪ .‬از وقتي د‌‌‌‌نيا د‌‌‌‌نيا شد‌‌‌‌ه‪ ،‬مرد‌‌‌م‬ ‫از طبيعت الهام مي‌گيرند‌‌‌‪ .‬اهرام را مي‌سازيم‪ ،‬اما همزمان نماد‌‌‌‌ها را هم‬ ‫رشد مي‌د‌‌‌‌هيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ اين را كه گفت‪ ،‬رفت و د‌‌‌‌يگر ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌مش‪ .‬فقط مي‌د‌‌‌‌انم از آن به‬ ‫بعد‌‌‌‌‪ ،‬نماد‌‌‌‌ها كم‌كم ظاهر شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬آن مكالمه چش��م‌هايم را باز كرد‌‌‌ه‬ ‫خانواده‌ام گفتم كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‪ .‬خيلي زحمت برد‌‌‌‌‪ ،‬اما يك روز غروب ب��ه‬ ‫شاد نيس��تم ــ به د‌‌‌‌نيا‬ ‫بخواهد د‌‌‌‌ارم‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچيزي را كه يك انس��ان‬ ‫آمده‌ام تا آهنگر بشوم‪ .‬همسرم برآشفت و گفت‪ :‬تو كه كولي به د‌‌‌‌نيا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ت بكش��ي تا به اينجا برسي‪،‬‬ ‫آمده‌اي‪ ،‬تو كه مجبور ش��د‌‌‌‌ي كلي خف ‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حاال مي‌خواهي همه‌چيز را بگذاري كنار؟ پس��رم خيلي راضي بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كند و از‬ ‫‌‌‌‌هكده‌م��ان را تماش��ا ‌‌‌‌‬ ‫او هم د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌اش��ت آهنگرهاي د ‌‌‌‌‬ ‫آزمايشگاه‌هاي شهرهاي بزرگ بد‌‌‌‌ش مي‌آمد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ ش��روع كرد‌‌‌‌م به تقس��يم وقتم ميان تحقيقات زيست‌شناس��ي و‬ ‫ش��اگرد‌‌‌ي د‌‌‌‌ر آهنگري‪ .‬خيلي خسته‪ ،‬اما خوش��حال‌تر از قبل بود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‪243‬‬

‫يك روز كارم را رها كرد‌‌‌‌م و آهنگ��ري خود‌‌‌‌م را راه اند‌‌‌‌اختم كه از‬ ‫بد پيش رفت؛ د‌‌‌‌رست موقعي كه كم‌كم د‌‌‌‌اشتم به زند‌گي‬ ‫همان اول ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد پيد‌‌‌‌ا مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬وضع به شكل قابل توجهي بد‌‌‌‌تر شد‌‌‌‌‪ .‬يك روز‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫موقع كار‪ ،‬احساس كرد‌‌‌‌م آنجا‪ ،‬جلوي من‪ ،‬نماد‌‌‌‌ي قرار د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫باي��د آن را ب��ه قطعات‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌رس��يد و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ آهن خام ب��ه كارگاه من مي‬ ‫اتومبيل‪ ،‬ماشين‌هاي كشاورزي و لوازم آشپزخانه مبد‌‌‌ل مي‌كرد‌‌‌‌م‪ .‬اين‬ ‫فوالد را با حرارتي د‌‌‌‌وزخي حرارت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كار چگونه انجام مي‌شود‌‌‌‌؟ اول‬ ‫مي‌د‌‌‌‌هم تا س��رخ ش��ود‌‌‌‌‪ .‬بعد‌‌‌‌‪ ،‬بد‌‌‌‌ون هيچ ترحمي‪ ،‬سنگين‌ترين پتك‬ ‫را برمي‌د‌‌‌‌ارم و آن‌قد‌‌‌‌ر ضرب��ات مختلف بر آن مي‌زنم‪ ،‬تا به ش��كل‬ ‫مطلوب د‌‌‌‌ربيايد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫س��رد فرومي‌برم و تمام كارگاه پر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد آن را د‌‌‌‌ر سطلي از آب‬ ‫‘ ‌‌‌‌‬ ‫‌شود از غليان بخار‪ ،‬د‌‌‌‌رحالي‌كه قطعه‌ي فلزي فيس‌فيس و ترق‌ترق‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كند و از تغيير ناگهاني د‌‌‌‌ما مي‌نالد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫فرايند را آن‌قد‌‌‌‌ر تكرار كنم تا قطعه‌ي كامل به د‌‌‌‌س��ت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بايد اين‬ ‫‘ ‌‌‌‌‬ ‫بيايد‌‌‌‪ :‬يك‌بار كافي نيست‪».‬‬ ‫گيراند و اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آهنگر مكثي طوالني كرد‌‌‌‌‪ ،‬سيگاري‬ ‫«گاهي ف��والد‌‌‌‌ي ك��ه به د‌‌‌‌س��تم مي‌رس��د‌‌‌‌‪ ،‬اي��ن رفت��ار را تاب‬ ‫‌ش��ود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫س��رد باعث مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نم��ي‌آورد‌‌‌‌‪ .‬ح��رارت‪ ،‬ضرب��ات پتك و آب‬ ‫بخ��ورد و مي‌د‌‌‌‌انم هرگز به خيش ش��خم‌زني خ��وب يا محور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ترك‬ ‫توده‌ي قراضه‌هايي‬ ‫ماش��ين مبد‌‌‌‌ل نمي‌ش��ود‌‌‌‪ .‬پس مي‌اند‌‌‌ازمش روي ‌‌‌‌‬ ‫جلوي آهنگري‌ام‪».‬‬ ‫مكثي د‌‌‌‌يگر‪ ،‬و صحبتش را به انجام رساند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌ارد م��را روي آتش ناماليم��ات مي‌گذارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«د‌‌‌‌انس��تم كه خ��د‌‌‌‌ا د ‌‌‌‌‬ ‫وارد آورد‌‌‌‌ه‪ ،‬پذيرفته‌ام‪ ،‬و گاهي‬ ‫ضربات پتكي را كه زند‌گي بر م��ن ‌‌‌‌‬ ‫فوالد را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ي ش��د‌‌‌يد‌‌‌ي مي‌كنم‪ ،‬مثل آبي كه‬ ‫احساس س��رما و بي‌تفاوت ‌‬ ‫سرد مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬اما تنها چيزي كه د‌‌‌‌عا مي‌كنم‪ ،‬اين است كه‪ ‘ :‬فرشته‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪244‬‬

‫ماد‌‌‌ر‪ ،‬ماد‌‌‌‌ر من‪ ،‬د‌‌‌‌س��ت نكش تا بتوانم ش��كلي را ك��ه از من انتظار‬ ‫مي‌رود‌‌‌‌‪ ،‬بگيرم‪ .‬اين كار را به هر شيوه‌اي كه بهتر مي‌د‌‌‌‌اني انجام بد‌‌‌‌ه‪،‬‬ ‫ت��وده‌ي قراضه‌هاي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تا هر وقت ك��ه مي‌خواهي ــ اما هرگز مرا روي‬ ‫روح نگذار‪»’ .‬‬ ‫مرد تمام ش��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌انس��تم كه زند‌گي‌ام عوض شد‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫وقتي صحبت آن ‌‌‌‌‬ ‫بايد به جستجوي‬ ‫وجود د‌‌‌‌اشت و ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر پس هرچه مي‌آموختيم‪ ،‬س��نتي‬ ‫‌توانس��تند اين چهره‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كس��اني مي‌رفتم كه آگاهانه يا ناآگاهانه‪ ،‬مي‬ ‫زنان ‌ه را متجلي كنن��د‌‌‌‌‪ .‬تصميم گرفتم ب��ه جاي آنكه ب��ه د‌‌‌‌ولتمان و‬ ‫نيرنگ‌هاي سياس��ي ناس��زا بگوي��م‪ ،‬كاري را بكنم ك��ه واقعاً د‌‌‌‌لم‬ ‫مي‌خواست‪ :‬د‌‌‌‌رمان مرد‌‌‌‌م‪ .‬بقيه‌اش د‌‌‌‌يگر برايم مهم نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫امكانات الزم را ند‌‌‌‌اش��تم‪ ،‬براي همين به زن‌ها و مرد‌‌‌‌هاي منطقه‬ ‫ش��د ‌م كه مرا با جهان گياهان د‌‌‌‌ارويي آشنا كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬فهميد‌‌‌م‬ ‫نزد‌‌‌‌يك ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌ارد كه س��ينه به سينه و از‬ ‫وجود د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫سنتي رايج با صد‌‌‌ها س��ال قد‌‌‌مت‬ ‫راه تجربه منتقل ش��د‌‌‌‌ه و نه از راه د‌‌‌‌انش فني‪ .‬با اين كمك توانس��تم‬ ‫حد امكاناتم پيش بروم‪ ،‬چرا كه فقط براي انجام يك‬ ‫بسيار فراتر از ‌‌‌‌‬ ‫تكليف د‌‌‌‌انش��گاهي‪ ،‬كمك به د‌‌‌‌ولتم براي فروش اسلحه يا تبليغات‬ ‫ناخواسته براي احزاب سياسي آنجا نبود‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫آنجا بود‌‌‌‌م‪ ،‬زيرا د‌‌‌‌رمان مرد‌‌‌‌م خوشحالم مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اين مرا به طبيعت و س��نت ش��فاهي و گياه��ان نزد‌‌‌‌يك‌تر كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫موقع بازگشت به انگلس��تان‪ ،‬تصميم گرفتم با پزشكان صحبت كنم‬ ‫كنيد ‌‪ ،‬يا‪ ...‬گاهي‬ ‫‌‌‌‌انيد چه د‌‌‌‌ارويي تجويز ‌‌‌‌‬ ‫و پرسيد‌‌‌‌م‪« :‬آيا هميش��ه مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫بعد‬ ‫ش��هود كمكتان كند‌‌‌‌؟» تقريباً همه‌شان‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌گذاريد كشف و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هم مي‬ ‫‌آيد كه‬ ‫‌گفتند خيل��ي پيش مي ‌‌‌‌‬ ‫از اينكه يخ مكالمه مي‌شكس��ت‪ ،‬مي ‌‌‌‌‬ ‫‌كند و وقتي به توصيه‌هاي آن ند‌‌‌‌ا احترام نگذارند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫ند‌‌‌‌ايي هد‌‌‌‌ايتشان مي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌رم��ان خطا مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬البته از تمام فناوري د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س��ترس اس��تفاد‌‌‌‌ه‬ ‫‪245‬‬

‫‌‌‌‌انستند گوشه‌اي هست ‌‪ ،‬گوشه‌اي تاريك‪ ،‬كه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما مي‌د‬ ‫آن به‌راستي معناي د‌‌‌‌رمان و بهترين تصميم‪ ،‬نهفته است‪.‬‬ ‫هرچن��د فقط آهنگر كولي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زد ــ‬ ‫حامي‌ام تعاد‌‌‌‌ل د‌‌‌‌نيايم را بر هم ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ست‌كم سالي يك بار به روستايش مي‌رفتم و بحث مي‌كرد‌‌‌‌يم‬ ‫كه وقتي عاد‌‌‌ت كنيم كه به ش��كلي متفاوت به همه‌چيز نگاه كنيم‪،‬‬ ‫زند‌گي چگونه د‌‌‌‌ر برابر چشمان ما خود‌‌‌‌ش را مي‌گشايد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر يكي از‬ ‫اين مالقات‌ها با بقيه‌ي شاگرد‌‌‌‌هايش مالقات كرد‌‌‌‌م و با هم از ترس‌ها‬ ‫و فتوحاتمان گفتي��م‪ .‬حامي گفت‪« :‬من هم مي‌ترس��م‪ ،‬ام��ا د‌‌‌‌ر اين‬ ‫لحظات است كه حكمتي را كشف مي‌كنم كه فراتر از من است ‌‪ ،‬و‬ ‫پيش مي‌روم‪».‬‬ ‫ام��روز با كار پزش��كي د‌‌‌‌ر اد‌‌‌‌ينب��ورو پول زي��اد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌رمي‌آورم و‬ ‫اگر تصميم بگيرم د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن كار كنم‪ ،‬پول بيش��تري هم د‌‌‌رمي‌آورم‪،‬‬ ‫اما ترجيح مي‌د‌‌‌‌هم از زند‌گي اس��تفاد‌‌‌‌ه كنم و لحظات فراغت د‌‌‌‌اشته‬ ‫باشم‪ .‬كاري را كه د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌‌اشته باش��م مي‌كنم‪ :‬فرايند‌‌‌‌هاي د‌‌‌‌رمان‬ ‫كهن‪ ،‬س��نت رمزي را با فنون مد‌‌‌‌رن‌تر پزشكي امروز ــ سنت بقراط‬ ‫ــ‌ مي‌آمي��زم‪ .‬د‌‌‌‌ارم رس��اله‌اي د‌‌‌‌ر اين ب��اره مي‌نويس��م و خيلي‌ها د‌‌‌‌ر‬ ‫جامعه‌ي «علمي»‪ ،‬با د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن مقاله‌ي من كه د‌‌‌‌ر نشريه‌ي تخصصي چاپ‬ ‫‌‌‌‌ارند كه ته د‌‌‌‌لش��ان هميشه‬ ‫قدم‌هايي را برد ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند ‌‌‌‌‬ ‫مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬جرئت مي ‌‌‌‌‬ ‫‌خواستند برد‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‬ ‫اعتق��اد ن��د‌‌‌‌ارم ك��ه ذه��ن سرچش��مه‌ي تم��ام ضعف‌هاس��ت؛‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬به نظرم كش��ف آنتي‌بيوتيك‌ها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بيماري‌هاي واقعي هم‬ ‫قدم‌هاي بزرگي براي انس��ان بود‌‌‌‌ه‌‌‪ .‬نمي‌گويم كاري‬ ‫و ضد‌‌‌‌ويروس‌ها ‌‌‌‌‬ ‫‌كند ــ‌ چيزي‬ ‫مي‌كنم كه بيمارم آپاند‌‌‌‌يس��يت را فقط با مراقبه د‌‌‌‌رمان ‌‌‌‌‬ ‫قدم‌هايم‬ ‫كه او الزم د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬يك جراحي خوب و س��ريع است‪ .‬پس ‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫را با شهامت و ترس برمي‌د‌‌‌‌ارم‪ ،‬با آميختن د‌‌‌‌انش و شهود‌‌‌‌‪ .‬خيلي هم‬ ‫مراقبم كه اين حرف‌ها را به كي مي‌زنم؛ چرا كه ممكن اس��ت مرا‬ ‫‪246‬‬

‫بگيرند و زند‌گي‌هاي زياد‌‌‌‌ي كه مي‌توانستم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫با جاد‌‌‌‌وپزش��ك اش��تباه‬ ‫نجات بد‌‌‌‌هم ‌‪ ،‬از د‌‌‌‌ست مي‌رود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫وقتي شك د‌‌‌‌ارم‪ ،‬از ماد‌‌‌‌ر اعظم تقاضاي كمك مي‌كنم‪ .‬هرگز مرا‬ ‫‌كند محتاط باشم؛ مطمئنم‬ ‫بي‌جواب نمي‌گذارد‌‌‌‌‪ .‬اما هميشه توصيه مي ‌‌‌‌‬ ‫من هم همين توصيه را به آتنا كرد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ست كم د‌‌‌‌و سه بار‪.‬‬ ‫‌كرد و‬ ‫بود كه د‌‌‌‌اشت كشف مي ‌‌‌‌‬ ‫حد شيفته‌ي د‌‌‌‌نيايي ‌‌‌‌‬ ‫اما او بيش از ‌‌‌‌‬ ‫به حرف من گوش ند‌‌‌اد‌‌‌‪.‬‬

‫‪247‬‬

‫روزنامه‌اي د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن‪ 24 ،‬اوت ‪1994‬‬

‫ساحره‌ي پورتوبلو‬

‫لند‌‌‌‌ن (حقوق متعلق به جرمي لوتون)‬

‫ببينيد آن‌ها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد ند‌‌‌‌ارم‪ .‬فقط‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«به همين د‌‌‌‌ليل و د‌‌‌‌اليل د‌‌‌‌يگر‪ ،‬به خد‌‌‌‌ا‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬چه‌طور رفتار مي‌كنند‌‌‌‌!» اين واكنش رابرت ويلسون‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه‬ ‫‌يكي از مغازه‌د‌‌‌اران خيابان پورتوبلو بود‌‌‌‪.‬‬ ‫خيابان پورتوبلو كه د‌‌‌‌ر تمام د‌‌‌‌نيا به عتيقه‌فروشي‌ها و شنبه‌بازارهاي‬ ‫شد و براي‬ ‫اشياي د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌ومش مشهور است‪ ،‬د‌‌‌‌يش��ب ميد‌‌‌‌ان جنگ ‌‌‌‌‬ ‫خواباند‌‌‌ن اغتش��اش‪ ،‬د‌‌‌‌خالت حد‌‌‌‌اق��ل پنجاه پليس منطق��ه‌ي رويال‬ ‫كنزينگتون و چلس��ي الزم بود‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر پايان اين هياهو‪ ،‬پنج نفر زخمي‬ ‫هرچند هيچ‌كد‌‌‌‌ام د‌‌‌‌ر وضع خطرناكي نيس��تند‌‌‌‌‪ .‬انگيزه‌ي اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��د‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫بود كه‬ ‫نبرد با چماق كه نزد‌‌‌‌يك د‌‌‌‌و ساعت طول كش��يد‌‌‌‌‪ ،‬اعتراضي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫عاليجناب كش��يش‪ ،‬يان باك برانگيخته بود‌‌‌‌‪ ،‬علي��ه چيزي كه آن را‬ ‫«فرقه‌ي شيطان‌پرست د‌‌‌‌ر قلب انگلستان» مي‌ناميد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫افراد مش��كوك‬ ‫به گفت��ه‌ي باك‪ ،‬از ش��ش ماه پي��ش‪ ،‬گروهي ‌‌‌‌‬ ‫‌گذاشتند د‌‌‌‌وشنبه‌ش��ب‌ها‪ ،‬آن محله د‌‌‌‌ر آرامش بخوابد‌‌‌‌‪ ،‬و د‌‌‌‌ر اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نمي‬ ‫روزها شيطان را احضار مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬اين مناس��ك را شيرين ح‪ .‬خليل‬ ‫‌خواند ‌‪ ،‬الهه‌ي حكمت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود را آتنا مي‬ ‫‌كرد كه ‌‌‌‌‬ ‫لبناني رهبري مي ‌‌‌‌‬ ‫‪248‬‬

‫هند ش��رقي‬ ‫معموالً د‌‌‌‌ويس��ت نفر د‌‌‌‌ر انبار قد‌‌‌‌يمي غله‌ي كمپاني ‌‌‌‌‬ ‫شد و د‌‌‌‌ر هفته‌هاي‬ ‫جمع مي‌شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما با گذشت زمان‪ ،‬جمعيت بيشتر ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند تا فرصتي د‌‌‌‌ست‬ ‫گذشته‪ ،‬د‌‌‌‌ويست نفر هم بيرون انبار منتظر مي‌ماند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد‬ ‫ش��وند و د‌‌‌‌ر مراسم ش��ركت كنند‌‌‌‌‪ .‬عاليجناب وقتي د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وارد‬ ‫‌‌‌‌هد و ‌‌‌‌‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌كد‌‌‌‌ام از شكايت‌هاي ش��فاهي‪ ،‬عرض‌حال‌ها و استشهاد‌‌‌‌ها و نامه‬ ‫كند و از‬ ‫به روزنامه‌ها جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬تصميم گرفت جامعه را تحريك ‌‌‌‌‬ ‫نگذارند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شوند و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيروانش خواست ساعت ‪ 19‬د‌‌‌‌يروز بيرون انبار جمع‬ ‫وارد شوند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اين «شيطان‌پرست‌ها» ‌‌‌‌‬ ‫نبود‬ ‫يكي از مقاماتي كه به د‌‌‌ليل تحقيقات د‌‌‌‌ر د‌‌‌ست انجام‪ ،‬مايل ‌‌‌‌‬ ‫نامش فاش شود‌‌‌‌‪ ،‬گفت‌‪« :‬همين‌كه اولين شكايت را د‌‌‌‌ريافت كرد‌‌‌‌يم‪،‬‬ ‫مواد مخد‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ر‬ ‫كسي را فرستاد‌‌‌‌يم تا آن محل را بازرسي كنند‌‌‌‌‪ ،‬اما نه ‌‌‌‌‬ ‫آنجا پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌يم و نه شواهد‌‌‌‌ي از فعاليت غيرقانوني‪ .‬از آنجا كه هر‬ ‫شب ساعت ‪ 10‬صد‌‌‌‌اي موسيقي را قطع مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬قانون سكوت را‬ ‫‌‌‌‌ند و نمي‌توانس��تيم كاري بكنيم‪ .‬د‌‌‌‌ر انگلستان‬ ‫هم زير پا نگذاشته بود ‌‌‌‌‬ ‫آيين‌ها و مذاهب مختلف آزاد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫عاليجناب باك روايت د‌‌‌‌يگري از اين قضيه د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫اس��تاد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«واقعيت اين اس��ت ك��ه اي��ن س��احره‌ي پورتوبلو‪ ،‬اين‬ ‫ش��ارالتان‌بازي‪ ،‬ارتباطاتي با مقامات باالي د‌‌‌‌ولت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌؛ براي همين‪،‬‬ ‫كند ‌‪،‬‬ ‫‌گيرد نظم و آبرو را حفظ ‌‌‌‌‬ ‫پليس كه از ماليات‌د‌‌‌‌هند‌گان پول مي ‌‌‌‬ ‫انفعال نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌گويد از همان اول به اين گروه مظنون شد‌‌‌‌‪ .‬ساختمان‬ ‫كش��يش مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و روزها صرف بازسازي‌اش كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪« :‬و اين‬ ‫مخروبه‌اي را اجاره كرد ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ليل آشكاري است كه اين‌ها به يك فرقه تعلق د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌ و شستشوي مغزي‬ ‫شده‌اند‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌نيا هيچ‌كس مجاني كار نمي‌كند‌‌‌‌‪ ».‬وقتي از او‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند مگر پيروان او كارهاي خيريه يا عام‌المنفعه نمي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬باك‬ ‫پرسيد ‌‌‌‌‬ ‫جواب د‌‌‌اد‌‌‌‪« :‬آنچه ما مي‌كنيم‪ ،‬به نام عيسا مسيح است‪».‬‬ ‫‪249‬‬

‫چند نفر از د‌‌‌‌وستانش‬ ‫د‌‌‌‌يشب‪ ،‬موقعي كه شيرين خليل و پسرش و ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواستند‌‌‌‌ وارد‌‌‌‌ انبار شوند‌‌‌‌ و به پيروان منتظر خود‌‌‌‌ بپيوند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اهالي بخش‬ ‫ورود آن‌ها شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬پالكارد‌‌‌‌ها و بلند‌گوهايي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيرو عاليجناب باك‪ ،‬مانع‬ ‫‌خواستند به آن‌ها بپيوند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اشتند و از هم‌محله‌اي‌ها مي‬ ‫به همراه د ‌‌‌‌‬ ‫شد و د‌‌‌‌ر اند‌ك‬ ‫زود به خشونت فيزيكي منجر ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌رگيري لفظي‪ ،‬خيلي ‌‌‌‌‬ ‫‌شد هيچ‌يك از د‌‌‌‌و طرف را مهار كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫زماني‪ ،‬د‌‌‌‌يگر نمي ‌‌‌‌‬ ‫آند‌‌‌‌رئا مك‌كين‪ ،‬بازيگر مش��هور و از طرفد‌‌‌‌اران شيرين خليل ــ‬ ‫‌گويند به نام عيسا مي‌جنگند‌‌‌‌؛ اما د‌‌‌‌ر واقع‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫معروف به آتنا ــ گفت‪« :‬مي‬ ‫‌‌‌‌هند كه مي‌گفت‌‪:‬‬ ‫‌كنند كه مرد‌‌‌‌م به كلمات مسيح گوش ند ‌‌‌‌‬ ‫س��عي مي ‌‌‌‬ ‫هم��ه‌ي ما خد‌‌‌‌ايي��م‪ ».‬خان��م مك‌كين‪ ،‬د‌‌‌‌چ��ار زخمي باالي چش��م‬ ‫بتواند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��د و قبل از آنكه خبرن��گار‬ ‫ش��د كه فورا ً د‌‌‌‌رمان ‌‌‌‌‬ ‫راس��تش ‌‌‌‌‬ ‫اطالعات بيش��تري د‌‌‌‌رباره‌ي رواب��ط او با اين فرقه به د‌‌‌‌س��ت آورد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫منطقه را ترك كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌د نظم ‌‪ ،‬خانم خليل به شد‌‌‌ت سعي د‌‌‌‌اشت پسر‬ ‫بعد از برقراري مجد ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫كند ‌‪ ،‬اما به ما گفت د‌‌‌‌ر آن انبار‪ ،‬تنها اتفاقي‬ ‫هشت‌س��اله‌اش را آرام ‌‌‌‌‬ ‫كه افتاد‌‌‌‌ه‪ ،‬رقص د‌‌‌‌س��ته‌جمعي ب��ود‌‌‌‌ه و موجود‌‌‌ي به‌ن��ام اياصوفيه را‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‪ .‬مراسم با نوعي‬ ‫‌اند و مرد‌‌‌‌م از او سؤال‌هايش��ان را ‌‌‌‬ ‫برانگيخته ‌‌‌‬ ‫موعظ��ه و نيايش د‌‌‌‌س��ته‌جمعي به بزرگد‌‌‌‌اش��ت ماد‌‌‌‌ر اعظم ب��ه پايان‬ ‫مي‌رس��د‌‌‌‌‪ .‬مقامي كه مس��ئول تحقيق د‌‌‌‌رباره‌ي ش��كايات اوليه بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫تأييد كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫گفته‌هاي او را ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد و ب��ه نام انجمن‬ ‫تا جايي كه مطمئنيم‪ ،‬اين انجمن اس��مي ند ‌‌‌‌‬ ‫خيري ‌ه هم ثبت نشد‌‌‌‌ه است‪ .‬اما از نظر شلد‌‌‌‌ون ويليامز وكيل‪ ،‬اين كار‬ ‫‌توانند د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آزاد زند‌گي مي‌كنيم‪ ،‬مرد‌‌‌‌م مي‬ ‫الزم نيست‪« :‬د‌‌‌‌ر كش��وري ‌‌‌‌‬ ‫ش��وند و فعاليت‌هاي غيرانتفاعي بكنند‌‌‌‌‪ ،‬مشروط‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چهارد‌‌‌‌يواري جمع‬ ‫مانند ممنوعيت تبليغ نژاد‌‌‌‌پرس��تي يا‬ ‫بر اينكه هيچ‌يك از قوانين ملي ‌‌‌‌‬ ‫مواد مخد‌‌‌‌ر را زير پا نگذارند‌‌‌‪».‬‬ ‫مصرف ‌‌‌‌‬ ‫‪250‬‬

‫مؤك��دا ً اين احتم��ال را كه به‌خاطر اين اغتشاش��ات‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خانم خليل‬ ‫رد كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫جلساتش را متوقف كند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫او گفت‪« :‬كنار هم جمع مي‌ش��ويم تا به هم د‌‌‌‌لگرمي بد‌‌‌‌هيم‪ .‬چرا‬ ‫كه رويارويي تنها با فشارهاي جامعه بسيار د‌‌‌‌شوار است‪ .‬از روزنامه‌ي‬ ‫ش��ما مي‌خواهم اين فش��ار و تبعيض مذهبي را كه قرن‌هاست از آن‬ ‫رنج مي‌بريم ‌‪ ،‬محكوم كند‌‌‌‌‪ .‬هرگاه كاري مي‌كنيم كه مطابق با عقايد و‬ ‫اند‌‌‌يشه‌هاي مستقر و تحت حمايت د‌‌‌‌ولت نيست‪ ،‬سركوبمان مي‌كنند‌‌‌‪...‬‬ ‫مثل امروز‪ .‬قب ً‬ ‫ال ما را به جلجتا مي‌برد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬به زند‌‌‌‌ان مي‌برد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر آتش‬ ‫تبعيد مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬اما حاال د‌‌‌‌ر موقعيتي هستيم كه مي‌توانيم‬ ‫‌‌‌‌اختند و ‌‌‌‌‬ ‫يا‌ند ‌‌‌‌‬ ‫م ‌‬ ‫م و جواب زور‪ ،‬زور است‪ ،‬همان‌طور كه جواب‬ ‫واكنش نش��ان د‌‌‌‌هي ‌‬ ‫محبت‪ ،‬محبت است‪».‬‬ ‫موقعي كه با اتهام��ات عاليجناب باك روبه‌رو ش��د‌‌‌‌‪ ،‬او را متهم‬ ‫كرد به «تحريك مؤمنان‪ ،‬با استفاد‌‌‌‌ه از عد‌‌‌‌م تسامح و د‌‌‌‌روغ به عنوان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بهانه‌اي براي خشونت‪».‬‬ ‫‌‌‌‌يده‌هايي اين‌چنين د‌‌‌‌ر سال‌هاي‬ ‫از نظر آرتو لنو جامعه‌ش��ناس‪ ،‬پد ‌‌‌‌‬ ‫خواهد يافت و احتماالً با برخورد‌‌‌هاي جد‌‌‌‌ي از س��وي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آتي افزايش‬ ‫خواهد ش��د‌‌‌‪« :‬حاال كه آرمانش��هر ماركسيستي‬ ‫‌‌‌‬ ‫اد‌‌‌‌يان رس��مي مواجه‬ ‫خود را براي هد‌‌‌‌ايت آرمان‌هاي جامعه نش��ان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه ‌‪،‬‬ ‫بي‌كفايتي مطلق ‌‌‌‌‬ ‫آماده‌ي رستاخيز د‌‌‌‌يني است‪ .‬اين حاصل وحشت طبيعي تمد‌‌‌‌ن‬ ‫جهان ‌‌‌‌‬ ‫برسد و د‌‌‌‌نيا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫م است‪ .‬بنابراين‪ ،‬به نظر وقتي سال ‪2000‬‬ ‫از تاريخ‌هاي مه ‌‬ ‫همچنان سر جايش باشد‌‌‌‌‪ ،‬عقل سليم حاكم مي‌شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫اين نظر با نظر د‌كتر اواريستو پياتسا‪ ،‬اس��قف ارسالي از واتيكان‬ ‫به بريتانيا مخالف اس��ت‪« :‬آنچه ظهورش را مي‌بينيم‪ ،‬بيد‌‌‌‌اري معنوي‬ ‫نيس��ت كه همه‌ي ما آرزويش را د‌‌‌‌اريم ‌‪ ،‬بلكه موجي از چيزي است‬ ‫كه امريكايي‌ها به آن عصرجد‌‌‌‌يد‌گرايي مي‌گويند‌‌‌‌‪ ،‬كه بس��تري است‬ ‫ايده‌هاي عجيب و غريب گذشته‬ ‫كه د‌‌‌‌ر آن همه‌چيز مجاز اس��ت و ‌‌‌‌‬ ‫‪251‬‬

‫افراد بي‌پروايي مثل اين خانم ‌‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌وباره به ذهن انسان هجوم مي‌آورد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫عقايد كاذبش��ان را د‌‌‌‌ر ذهن‌هاي ضعي��ف و تلقين‌پذير‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند‬ ‫س��عي د ‌‌‌‌‬ ‫كنند و تنها هد‌‌‌‌فشان سود‌‌‌‌جويي و قد‌‌‌‌رت‌طلبي شخصي است‪».‬‬ ‫مستقر ‌‌‌‌‬ ‫مورخ آلماني فرانتس هربرت كه هم‌اكنون د‌‌‌‌ر انس��تيتو گوته‌ي‬ ‫لند‌‌‌‌ن كار مي‌كن��د‌‌‌‌‪ ،‬نظري متف��اوت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪« :‬ارزش‌هاي م��اد‌‌‌ي د‌‌‌‌يگر‬ ‫مانند هويت و‬ ‫‌‌‌‌هد ــ ‌‌‌‌‬ ‫‌تواند پرس��ش‌هاي بنياد‌‌‌‌ي انسان را پاس��خ د ‌‌‌‌‬ ‫نمي ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ليل زند‌گي انس��ان‪ .‬به جاي اين‪ ،‬فكر و ذهنش��ان را بر سلسله‌اي از‬ ‫‌‌‌‌رد يك س��ازمان اجتماعي‬ ‫‌اند كه به د ‌‌‌‌‬ ‫كرده ‌‌‌‌‬ ‫قواعد متمرك��ز ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اصول و‬ ‫و سياس��ي مي‌خورد‌‌‌‌‪ .‬براي همين‪ ،‬مرد‌‌‌‌مي كه د‌‌‌‌نب��ال معنويت اصيل‬ ‫‌‌‌‌يد يعني‬ ‫هس��تند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر مس��يرهاي تازه‌اي حركت مي‌كنند‌‌‌‌؛ اين بي‌ترد ‌‌‌‌‬ ‫بازگشت به گذش��ته و حكمت كهن‪ ،‬پيش از اينكه ساختار قد‌‌‌رت‪،‬‬ ‫آن فرهنگ‌ها را آلود‌‌‌‌ه كند‌‌‌‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌ر پاسگاه پليسي كه اين واقعه د‌‌‌‌ر آن ثبت شد‌‌‌‌‪ ،‬گروهبان ويليام‬ ‫باشند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ل تصميم د‌‌‌‌اشته‬ ‫‌‌‌‌اد كه اگر گروه ش��يرين خلي ‌‬ ‫مورتون اطالع د ‌‌‌‌‬ ‫كنند اين كار‬ ‫كنند و گمان ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وش��نبه‌ي آيند‌‌‌‌ه جلسه‌ش��ان را برگزار ‌‌‌‌‬ ‫خود را‬ ‫بايد د‌‌‌‌رخواس��ت مكتوب ‌‌‌‌‬ ‫ممكن است مخاطره‌آميز باش��د‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫‌‌‌‌هند تا واقعه‌ي د‌‌‌‌يشب تكرار نشود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫براي حفاظت پليس ارائه د ‌‌‌‌‬ ‫(با همكاري د‌‌‌‌ر گزارش توسط آند‌‌‌‌رو فيش؛ عكس‌ها از مارك ويلهم‪).‬‬

‫‪252‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫‌‌‌‌يد از‬ ‫گ��زارش را د‌‌‌‌ر هواپيما‪ ،‬د‌‌‌‌ر حال��ي خواند‌‌‌‌م كه سرش��ار از ترد ‌‌‌‌‬ ‫نفهميد ‌ه بود‌‌‌‌م فاجعه‌ي چرنوبيل به‌راستي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اوكراين برمي‌گش��تم‪ .‬هنوز‬ ‫‌‌‌‌ند تا توسعه‌ي‬ ‫بزرگ بود‌‌‌‌ه يا كشورهاي غربي از آن استفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫منابع د‌‌‌‌يگر انرژي را د‌‌‌ر كشورهاي د‌‌‌يگر مهار كنند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫از مقاله‌اي كه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س��ت د‌‌‌‌اش��تم ‌‪ ،‬وحش��ت ك��رد‌‌‌‌م‪ .‬عكس‌ها‪،‬‬ ‫‌‌‌‌اد ‌‪ ،‬و ــ‬ ‫شيشه‌هاي شكسته و عاليجناب باك خشمگيني را نشان مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫بود ــ زني زيبا‪ ،‬با چشم‌هاي شعله‌ور‪ ،‬كه كود‌كش را‬ ‫خطر همين‌جا ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر آغوش گرفته ب��ود‌‌‌‌‪ .‬فورا ً پي برد‌‌‌‌م چه اتفاقي ممكن اس��ت بيفتد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫خوب و بد‌‌‌‌‪ .‬از فرود‌گاه مستقيم به پورتوبلو رفتم‪ ،‬مطمئن بود‌‌‌م هر د‌‌‌‌و‬ ‫پيش‌بيني من تحقق مي‌يابد‌‌‌‪.‬‬ ‫بع��د يك��ي از مهم‌ترين‬ ‫از جنب��ه‌ي مثبت‪ ،‬جلس��ه‌ي د‌‌‌‌وش��نبه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫آدم‌هاي زياد‌‌‌‌ي‬ ‫موفقيت‌ه��ا د‌‌‌‌ر تاريخ آن محله به ش��مار مي‌رف��ت‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫‌آمد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬بعضي‌ها كنجكاو براي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن آن موج��ود‌‌‌‌ي كه د‌‌‌‌ر مقاله به‬ ‫آن اشاره ش��د‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگران با پالكارد‌‌‌‌هايي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌فاع از آزاد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ين‬ ‫و بيان‪ .‬از آنجا كه آنجا بيشتر از د‌‌‌‌ويست نفر جا ند‌‌‌‌اشت‪ ،‬مرد‌‌‌م بيرون‬ ‫اميد كه د‌‌‌‌ست‌كم نگاهي به آن‬ ‫پياده‌روها تجمع كرد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬با اين ‌‌‌‌‬ ‫روي ‌‌‌‌‬ ‫باشد ‌‪ ،‬بيند‌‌‌‌ازند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌يده‌ها ‌‌‌‌‬ ‫‌رسيد كاهنه‌ي ستمد ‌‌‌‌‬ ‫كسي كه به نظر مي ‌‌‌‌‬ ‫‪253‬‬

‫وقتي او‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬با كف زد‌‌‌‌ن‪ ،‬نامه و تقاضاي كمك از او اس��تقبال‬ ‫‌‌‌‌اختند و خانمي كه سن و سالش‬ ‫چند نفري به سويش گل‌اند ‌‌‌‌‬ ‫‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌؛ ‌‌‌‌‬ ‫معلوم نبود‌‌‌‌‪ ،‬از او مي‌خواس��ت به مبارزه براي آزاد‌‌‌‌ي زنان براي حق‬ ‫ستايش ماد‌‌‌ر اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كليساروهاي هفته‌ي پيش‪ ،‬علي‌رغم تهد‌‌‌‌يد‌‌‌‌هايي كه د‌‌‌‌ر روزهاي‬ ‫‌‌‌‌ند و ظاهر نشد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬هيچ‬ ‫‌‌‌‌ند ‌‪ ،‬حتماً از جمعيت ترسيد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‌‬ ‫قبل كرد‌‌‌‌ه بود ‌‌‌‬ ‫نيامد و مراسم مثل هميش��ه جريان يافت ــ حركات‬ ‫خش��ونتي پيش ‌‌‌‬ ‫موزون‪ ،‬تجلي اياصوفيه (د‌‌‌‌ر اينجا د‌‌‌‌يگر مي‌د‌‌‌‌انس��تم فقط بخش��ي از‬ ‫خود آتنا است)‪ ،‬جش��ن آخر كار (اين را اخيرا ً اضافه كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از انتقال جلس��ات به آن انبار كه يكي از اولين اعضاي گروه د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‬ ‫اختيارشان گذاشته بود‌‌‌‌)‪ ،‬و تمام‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر طول موعظه‪ ،‬آتنا انگار تسخير شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«همه‌ي ما وظيف�� ‌ه د‌‌‌‌اريم عش��ق بورزيم و بگذاريم عش��ق به هر‬ ‫نبايد بترسيم وقتي‬ ‫‌‌‌‌اند تجلي يابد‌‌‌‌‪ .‬نمي‌توانيم و ‌‌‌‌‬ ‫ش��كلي كه بهتر مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌كند صد‌‌‌‌ايش‬ ‫قواي تاريكي‪ ،‬فقط براي كنترل د‌‌‌‌ل و ذهن ما‪ ،‬سعي مي ‌‌‌‬ ‫را به گوش ما برس��اند‌‌‌‌‪ .‬گناه چيس��ت؟ عيس��ا مس��يح‪ ،‬كه همه‌ي ما‬ ‫مي‌شناسيمش‪ ،‬به س��وي زن زناكار برگش��ت و گفت‪ :‬آيا كسي بر‬ ‫تو فتوا ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌؟ پس من ه��م بر تو فتوا نمي‌د‌‌‌‌هم‪ .‬روز ش��نبه بيماران را‬ ‫‌‌‌‌اد روس��پي‌اي پاهايش را بشويد‌‌‌‌‪ ،‬جنايتكاري را‬ ‫شفا مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬اجازه د ‌‌‌‌‬ ‫كه همراهش به صليب كش��يد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬به برخورد‌‌‌اري از نعمات بهش��ت‬ ‫كرد ‌‪ ،‬گفت‪ :‬فقط نگران امروزتان باشيد‌‌‌‪ ،‬همچون سوسن‌هاي‬ ‫د‌‌‌‌عوت ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند و د‌‌‌‌ر‬ ‫‌كش��ند و نه مي‌ريسند‌‌‌‌‪ ،‬بلكه نمو مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چمن كه نه محنت مي‬ ‫شكوه آراسته‌اند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ گناه چيست؟ ممانعت از تجلي عشق است‪ .‬و ماد‌‌‌‌ر‪ ،‬عشق است‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر جهاني تازه‌ايم‪ ،‬مي‌توانيم راه خود‌‌‌مان را انتخاب كنيم و نه راهي‬ ‫باشد ‌‪ ،‬مثل هفته‌ي پيش‪ ،‬با‬ ‫را كه جامعه به ما تحميل مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬اگر الزم ‌‌‌‌‬ ‫‪254‬‬

‫نيروهاي تاريكي د‌‌‌‌وباره روبه‌رو مي‌شويم‪ .‬اما هيچ‌كس صد‌‌‌‌ا يا قلب‬ ‫نخواهد كرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ما را ساكت‬ ‫تحول زني را به بت مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ .‬همه‌ي اين‌ها را با اعتقاد‌‌‌‌‪ ،‬با وقار و‬ ‫با ايمان مي‌گفت‪ .‬اميد‌‌‌‌وار بود‌‌‌‌م مس��ائل واقعاً اين‌طور باشد‌‌‌‌‪ ،‬به‌راستي‬ ‫د‌‌‌‌ر برابر جهان تازه‌اي باشيم‪ ،‬و زند‌‌‌‌ه بمانم و اين جهان را ببينم‪.‬‬ ‫خروج او از انبار با همان افتخارات ورود‌‌‌‌ش همراه بود‌‌‌‌‪ ،‬وقتي مرا‬ ‫شاد‬ ‫زد و گفت د‌‌‌لش برايم تنگ شد‌‌‌ه‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫د‌‌‌‌ر ميان جمعيت د‌‌‌يد‌‌‌‪ ،‬صد‌‌‌ايم ‌‌‌‬ ‫اعتقاد د‌‌‌اشت كه كارهايش د‌‌‌‌رست بود‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫‌‌‌‬ ‫بود و‬ ‫خود مطمئن ‌‌‌‬ ‫و از ‌‌‌‌‬ ‫بود و كاش همه‌چيز به همين‌جا‬ ‫اين جنبه‌ي مثبت مقاله‌ي روزنامه ‌‌‌‌‬ ‫ختم مي‌شد‌‌‌‌‪ .‬آرزو د‌‌‌‌اشتم د‌‌‌‌ر تحليلم اش��تباه كرد‌‌‌‌ه باشم؛ اما سه روز‬ ‫بعد پيش‌بيني‌ام د‌‌‌‌رس��ت از آب د‌‌‌‌رآمد‌‌‌‌‪ :‬جنبه‌ي منف��ي مقاله با تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫قد‌‌‌‌رت ‌‌‌‌‬ ‫عاليجن��اب ب��اك‪ ،‬ب��ا به‌كارگي��ري يك��ي از معتبرتري��ن و‬ ‫محافظه‌كارترين د‌‌‌‌فاتر وكالت د‌‌‌‌ر بريتانيا‪ ،‬ك��ه مد‌‌‌‌يرانش ــ‌ برخالف‬ ‫آتنا ــ واقعاً روابطي د‌‌‌‌ر تمام س��طوح د‌‌‌‌ولت د‌‌‌‌اش��تند‌‌‌‌‪ ،‬و با استفاد‌‌‌‌ه از‬ ‫حرف‌هايي ك��ه آتنا د‌‌‌‌ر مطبوع��ات زد‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬كنفرانس��ي مطبوعاتي‬ ‫‌‌‌ارد به علت هتك حرمت‪ ،‬افترا‪ ،‬و‬ ‫قصد د ‌‌‌‬ ‫كرد كه ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و اعالم ‌‌‌‬ ‫ترتيب د ‌‌‌‌‬ ‫ب رواني ‌‪ ،‬قضيه را به د‌‌‌‌اد‌گاه بكشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آسي ‌‬ ‫د‌‌‌‌بير تحريريه مرا خواس��ت‪ :‬مي‌د‌‌‌‌انس��ت با شخصيت مركزي اين‬ ‫كرد مصاحبه‌اي انحصاري با او د‌‌‌‌اشته‬ ‫پيش��نهاد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جنجال د‌‌‌‌وستي د‌‌‌‌ارم‪.‬‬ ‫باش��د‌‌‌‌‪ .‬اولين واكنش��م عصبانيت ب��ود‌‌‌‌‪ :‬چه‌طور مي‌خواس��ت از اين‬ ‫رابطه‌ي د‌‌‌‌وستانه براي باال برد‌‌‌‌ن فروش روزنامه استفاد‌‌‌‌ه كند‌‌‌‌؟‬ ‫ش��ايد فكر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫رس��يد كه‬ ‫‌‌‌‬ ‫بع��د از كمي صحبت‪ ،‬كم‌كم به‌نظرم‬ ‫اما ‌‌‌‌‬ ‫خوبي باش��د‌‌‌‌‪ :‬آتنا فرصتي براي بي��ان روايت خ��ود‌‌‌‌ش از ماجرا پيد‌‌‌‌ا‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬گذشته از آن‪ ،‬مي‌توانس��ت از اين مصاحبه براي تبليغ آنچه‬ ‫حاال د‌‌‌يگر د‌‌‌اشت آزاد‌‌‌‌انه برايش مي‌جنگيد‌‌‌‌‪ ،‬استفاد‌‌‌‌ه كند‌‌‌‌‪ .‬با برنامه‌اي‬ ‫‪255‬‬

‫كه با د‌‌‌بي��ر تحريريه ريخت��ه بود‌‌‌يم‪ ،‬از جلس��ه بيرون آمد‌‌‌‌م‪ :‬سلس��له‬ ‫‌‌‌‌ي��د و تحوالت‬ ‫گزارش‌هاي��ي د‌‌‌‌رباره‌ي گرايش‌ه��اي اجتماعي جد ‌‌‌‌‬ ‫قصد د‌‌‌اشتم د‌‌‌‌ر‬ ‫بنيادي‌اي كه د‌‌‌‌اشت د‌‌‌‌ر س��لوك مذهبي رخ مي‌د‌‌‌اد‌‌‌‪‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫يكي از اين گزارش‌ها‪ ،‬گفته‌هاي آتنا را منتشر كنم‪.‬‬ ‫همان روز عصر به خانه‌ي آتنا رفتم ــ‌ با اين بهانه كه خود‌‌‌ش موقع‬ ‫خروج از انبار د‌‌‌‌عوتم كرد‌‌‌ه بود‌‌‌‪ .‬از همسايه‌ها شنيد‌‌‌‌م كه مقامات قضايي‬ ‫د‌‌‌‌يروز براي تسليم احضاريه به او آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اما پيد‌‌‌‌ايش نكرد‌‌‌‌ند‌‌‪.‬‬ ‫بعد تلفن كرد‌‌‌‌م‪ ،‬بي‌نتيجه‪ .‬بار د‌‌‌‌يگر اوايل شب سعي كرد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫كمي ‌‌‌‌‬ ‫بعد هر نيم س��اعت زنگ زد‌‌‌‌م‬ ‫كس��ي تلفن را جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬از آن به ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد تلفن‌ها افزايش مي‌يافت‪ .‬از هنگامي كه‬ ‫و اضطرابم به نس��بت تعد ‌‌‌‌‬ ‫اياصوفيه بي‌خوابي‌ام را د‌‌‌‌رمان كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬خستگي و خواب‌آلود‌گي‬ ‫‌آمد و غرقم مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما اين بار‬ ‫س��ر س��اعت ‪ 11‬ش��ب س��راغم مي ‌‌‌‌‬ ‫اضطراب نگذاشت بخوابم‪.‬‬ ‫ش��ماره‌ي ماد‌‌‌‌رش را از د‌‌‌‌فتر اطالعات تلفن پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌م‪ .‬اما د‌‌‌‌يگر‬ ‫خانواده‌اش نگران مي‌ش��د‌‌‌‌ند‌‌‌‌؛‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود و اگ��ر آتنا آنجا نبود‌‌‌‌‪‌،‬تم��ام‬ ‫د‌‌‌‌ير ‌‌‌‌‬ ‫چه‌كار كنم؟ تلويزيون را روش��ن كرد‌‌‌‌م تا ببينم اتفاق��ي افتاد‌‌‌‌ه يا نه‪.‬‬ ‫خبر مهمي نبود‌‌‌‌‪ .‬لند‌‌‌‌ن مثل قبل بود‌‌‌‌‪ ،‬با شگفتي‌ها و مخاطراتش‪.‬‬ ‫بعد از اينكه تلفن سه بار‬ ‫تصميم گرفتم آخرين تالش��م را بكنم‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫بوق زد‌‌‌‌‪ ،‬كسي گوشي را برد‌‌‌‌اشت‪ .‬فورا ً صد‌‌‌‌اي آند‌‌‌‌رئا را از آن طرف‬ ‫خط شناختم‪.‬‬ ‫پرسيد‌‌‌‌‪« :‬چه مي‌خواهي؟»‬ ‫«آتنا از من خواست سراغش را بگيرم‪ .‬همه‌چيز مرتب است؟»‬ ‫«البته كه همه‌چيز هم خوب است و هم بد‌‌‌‌‪ ،‬بسته به اينكه چه‌طور‬ ‫قضيه را ببيني‪ .‬اما فكر مي‌كنم مي‌تواني كمك كني‪».‬‬ ‫«كجاست؟»‬ ‫بد‌‌‌‌ون توضيح بيشتر‪ ،‬گوشي را گذاشت‪.‬‬ ‫‪256‬‬

‫د‌‌‌‌ئيد‌‌‌‌ره اونيل‪ ،‬مشهور به اد‌‌‌‌ا‬

‫آتنا د‌‌‌‌ر هتلي نزد‌‌‌‌يك خانه‌ي م��ن مقيم ش��د‌‌‌‌‪ .‬روزنامه‌هاي لند‌‌‌‌ن كه‬ ‫از وقايع محلي و به‌ويژه اختالف��ات جزئي محالت حومه مي‌گويند‌‌‌‪،‬‬ ‫اسكاتلند نمي‌رسد‌‌‌‌‪ .‬براي ما چند‌‌‌‌ان مهم نيست كه انگليسي‌ها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرگز به‬ ‫برخورد مي‌كنند‌‌‌‌؛ ما پرچم و تيم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چگونه با مش��كالت كوچكش��ان‬ ‫فوتبال خود‌‌‌‌مان را د‌‌‌‌اريم و ب��ه‌زود‌‌‌‌ي پارلمان خود‌‌‌‌مان را هم خواهيم‬ ‫د‌‌‌اشت‪ .‬خفت‌بار اس��ت كه د‌‌‌‌ر اين د‌‌‌‌وره و زمانه‪ ،‬هنوز پيش‌شماره‌ي‬ ‫تلفنمان با پيش‌شماره‌ي انگلستان يكي است‪ ،‬و همان تمبرهاي پستي‬ ‫بايد به‌خاطر شكس��ت ملكه‌مان ماري ستوارت د‌‌‌‌ر‬ ‫را د‌‌‌‌اريم‪ ،‬و هنوز ‌‌‌‌‬ ‫نبرد قد‌‌‌‌يمي حسرت بخوريم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ملكه را انگليس��ي‌ها گرد‌‌‌ن زد‌‌‌ن��د‌‌‌‪ ،‬البته به د‌‌‌‌الي��ل مذهبي‪ .‬آنچه‬ ‫شاگرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌اشت با آن روبه‌رو مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬نكته‌ي تازه‌اي نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫گذاش��تم آتنا يك روز تمام اس��تراحت كند‌‌‌‌‪ .‬روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬به جاي‬ ‫معب��د كوچك و اجراي آيين‌هايي كه مي‌د‌‌‌‌انس��تم‪ ،‬تصميم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ورود به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫گرفتم او را ببرم تا با پسرش د‌‌‌‌ر بيشه‌اي نزد‌‌‌‌يك اد‌‌‌‌ينبورو قد‌‌‌‌م بزنيم‪.‬‬ ‫‌ك��رد و بين د‌‌‌‌رخت‌ه��ا مي‌د‌‌‌‌ويد‌‌‌‌‪ ،‬آتنا‬ ‫آنجا‪ ،‬وقتي ك��ود‌ك بازي مي ‌‌‌‌‬ ‫جزئيات ماوقع را برايم تعريف كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫وقتي حرفش تمام شد‌‌‌‌‪ ،‬شروع كرد‌‌‌‌م به صحبت‪:‬‬ ‫‪257‬‬

‫‌كنند سرنوشتشان‬ ‫«روز است‪‌،‬هوا ابري اس��ت‪ ،‬انسان‌ها گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫باالي ابرها تعيين مي‌ش��ود‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر همين حال‪ ،‬به پس��رت نگاه كن‪ ،‬به‬ ‫پاهايت نگاه كن‪ ،‬صد‌‌‌‌اهاي اطرافت را گوش ب��د‌‌‌‌ه‪ :‬اينجا اين پايين ‌‪،‬‬ ‫‌آورد و به‬ ‫ماد‌‌‌‌ر اس��ت‪ ،‬بس��يار نزد‌‌‌‌يك‌تر ‌‪ ،‬براي بچه‌ها ش��اد‌‌‌‌ي م��ي ‌‌‌‌‬ ‫آن‌هايي كه روي ت��ن او راه مي‌روند‌‌‌‪ ،‬انرژي مي‌بخش��د‌‌‌‪ .‬چرا مرد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌هن��د آنچه را مرئي اس��ت‪ ،‬آن تجلي واقع��ي معجزه را‬ ‫ترجيح مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫فراموش كنند‌‌‌‌؟»‬ ‫«ج��واب را مي‌د‌‌‌‌انم‪ :‬براي اينكه كس��ي ك��ه آن ب��اال راهنمايي‬ ‫‌تواند‬ ‫‌كند و د‌‌‌‌ستور مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬پشت ابرها پنهان ش��د‌‌‌‌ه و كسي نمي ‌‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد كند‌‌‌‌‪ .‬اين پايين‪‌،‬تماسي ماد‌‌‌‌ي با واقعيت جاد‌‌‌‌ويي‬ ‫د‌‌‌‌ر حكمتش ترد ‌‌‌‌‬ ‫قدم‌هايمان كد‌‌‌‌ام طرف برود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌اريم‪ ،‬آزاد‌‌‌‌ي انتخاب د‌‌‌اريم كه ‌‌‌‬ ‫«كلماتي زيبا و د‌‌‌‌قيق است‪ .‬به نظر تو انسان اين را مي‌خواهد‌‌‌‌؟ اين‬ ‫قدم‌هايش را مي‌خواهد‌‌‌‌؟»‬ ‫آزاد‌‌‌‌ي انتخاب براي ‌‌‌‌‬ ‫ايس��تاده‌ام‪ ،‬مرا به راه‌هاي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«فكر مي‌كنم بله‪ .‬اين زميني كه بر آن‬ ‫غريبي كشاند‌‌‌‌‪ ،‬از روس��تايي د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ل ترانس��يلواني به شهري د‌‌‌‌ر خاور‬ ‫بعد صحرا و باز به ترانسيلواني‪.‬‬ ‫ميانه‪ ،‬از آنجا به شهري د‌‌‌‌ر اين جزيره‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫نزد‬ ‫از بانكي د‌‌‌‌ر حومه‌ي ش��هر به بنگاه امالكي د‌‌‌‌ر خلي��ج فارس‪ .‬از ‌‌‌‬ ‫نزد يك صحرانش��ين‪ .‬و ه��رگاه پاهايم مرا جلو‬ ‫گروهي رقصند‌ه به ‌‌‌‌‬ ‫‌راند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬به جاي اينكه بگويم‪ :‬نه‪ ،‬گفتم‪ :‬بله‪».‬‬ ‫«با اين كار چي گيرت آمد‌‌‌؟»‬ ‫آدم‌ها را ببينم‪ .‬مي‌توانم ماد‌‌‌‌ر را د‌‌‌‌ر روح‬ ‫«امروز مي‌توانم هاله‌ي ‌‌‌‌‬ ‫خود‌‌‌‌م بيد‌‌‌‌ار كنم‪ .‬زند‌گ��ي‌ام حاال معناي��ي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌ان��م براي چه‬ ‫مي‌جنگم‪ .‬اما چرا اين سؤال را مي‌كني؟ تو هم مهم‌ترين قد‌‌‌‌رت‌ها را‬ ‫كند‬ ‫به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌ي‪ :‬عطيه‌ي شفابخشي‪ .‬آند‌‌‌‌رئا توانست پيشگويي ‌‌‌‌‬ ‫بوده‌ام‪».‬‬ ‫رشد روحاني او همراه ‌‌‌‌‬ ‫قدم‌به‌قد‌‌‌‌م‪ ،‬با ‌‌‌‌‬ ‫و با ارواح حرف بزند‌‌‌‌؛ ‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌يگر چه به د‌‌‌‌ست آورد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫‪258‬‬

‫«ش��ايد زن��د‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌ن‪ .‬مي‌د‌‌‌‌ان��م اينجاي��م‪ ،‬همه‌چي��ز معج��زه و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مكاشفه است‪».‬‬ ‫خ��ورد و زانويش خراش برد‌‌‌‌اش��ت‪ .‬آتن��ا به‌طور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پس��رك زمين‬ ‫كرد‪‌،‬گفت چيزي نيست‪ ،‬و‬ ‫غريزي به طرفش د‌‌‌‌ويد‌‌‌‌‪ ،‬زخمش را پاك ‌‌‌‌‬ ‫بعد د‌‌‌‌وباره مشغول بازي د‌‌‌‌ر جنگل شد‌‌‌‌‪ .‬از اين به‌عنوان‬ ‫پسرك كمي ‌‌‌‌‬ ‫نشانه استفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد‬ ‫آمد و د ‌‌‌‌‬ ‫«آنچه االن براي پسرت اتفاق افتاد‌‌‌‌‪ ،‬براي من هم پيش ‌‌‌‬ ‫‌افتد ‌‪ ،‬مگر نه؟»‬ ‫براي تو هم اتفاق مي ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد ند‌‌‌ارم ك��ه لغزيد‌‌‌م و افتاد‌‌‌م‪ .‬به نظ��رم د‌‌‌‌وباره د‌‌‌ارم‬ ‫‌‌‌‬ ‫«بله‪ .‬اما‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫آزموني را مي‌گذرانم كه قد‌‌‌‌م بعد‌‌‌‌ي را به من ‌‌‌‌‬ ‫بگويد ــ فقط شاگرد‌‌‌‌ش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نبايد چيزي‬ ‫استاد د‌‌‌‌يگر ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر اين لحظات‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫بخواه��د او را از رنج د‌‌‌‌ر امان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را تبرك مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬چرا كه هرچه ه��م‬ ‫بد‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ ،‬مس��ير رقم خورد‌‌‌‌ه و پاهاي��ش د‌‌‌‌ر تمناي پيمود‌‌‌‌ن آن اس��ت‪.‬‬ ‫پرسيد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پيشنهاد كرد‌‌‌‌م ش��ب د‌‌‌‌وباره به جنگل برگرد‌‌‌‌يم‪ ،‬فقط د‌‌‌‌وتايي‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پس��رش را كجا بگذارد‌‌‌‌؛ گفتم ترتيبش را مي‌د‌‌‌‌هم‪ ،‬همسايه‌اي د‌‌‌‌ارم‬ ‫كه لطف‌هايي به م��ن بد‌‌‌‌هكار اس��ت و از نگه��د‌‌‌‌اري ويورل خيلي‬ ‫خوشحال مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫اواخر غروب به همان‌جا برگش��تيم و د‌‌‌‌ر راه از چيزهايي حرف زد‌‌‌‌يم‬ ‫بود برگزار شود‌‌‌‌‪ ،‬ند‌‌‌‌اشت‪ .‬آتنا مرا د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه‬ ‫كه هيچ ربطي به آييني كه قرار ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند اين‬ ‫بود بد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد استفاد‌‌‌‌ه مي‌كنم‌و مشتاق ‌‌‌‌‬ ‫بود كه از يك موم موبر جد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مد روز‪،‬‬ ‫موم چه مزيتي بر روش‌هاي قد‌‌‌‌يمي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬با هيجان د‌‌‌‌رباره‌ي ‌‌‌‌‬ ‫مدل‌هاي مو حرف‬ ‫تجمالت‪ ،‬مغازه‌هاي ارزان‪ ،‬رفتار زنانه‪ ،‬فمينيسم و ‌‌‌‌‬ ‫زد‌‌‌‌يم‪ .‬وسط صحبت‪ ،‬چيزي مثل اين گفت‪« :‬روح سن و سال ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫برد كه اشكالي‬ ‫بعد پي ‌‌‌‌‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌انم چرا خود‌‌‌مان را نگران اين مي‌كنيم‪ ».‬اما ‌‌‌‌‬ ‫بگيرد و از مسائل سطحي حرف بزند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد كه خيلي ساد‌‌‌‌ه آرام‬ ‫ند ‌‌‌‌‬ ‫‪259‬‬

‫بود ‌‪ ،‬توجه به زيبايي هميش��ه‬ ‫اتفاقاً اين مكالمات خيلي هم مفرح ‌‌‌‌‬ ‫بخش مهم��ي از زند‌گ��ي يك زن اس��ت (مرد‌‌‌‌ه��ا هم اي��ن كار را‬ ‫مي‌كنند‌‌‌‌‪ ،‬اما به ش��يوه‌اي متفاوت‪ ،‬و مثل ما اين‌قد‌‌‌‌ر راحت د‌‌‌‌رباره‌اش‬ ‫حرف نمي‌زنند‌‌‌‌)‪.‬‬ ‫همان‌طور كه به محل منتخبم نزد‌‌‌‌يك مي‌ش��د‌‌‌‌م ــ يا بهتر بگويم‪،‬‬ ‫بود ــ كم‌ك��م حضور ماد‌‌‌ر‬ ‫محلي كه جن��گل برايم انتخاب ك��رد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫را احس��اس كرد‌‌‌م‪ .‬اين حضور خود‌‌‌‌ش را از راه ش��اد‌‌‌‌ي اس��رارآميز‬ ‫‌زده‌ام‬ ‫‌‌‌‌اد كه هميش��ه هيجان ‌‌‌‬ ‫و مشخص د‌‌‌‌روني‌اي د‌‌‌‌ر من نش��ان مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫بود كه بايستيم‬ ‫‌كرد و تقريباً اشك به چشم‌هايم مي‌آورد‌‌‌‌‪ .‬وقتش ‌‌‌‬ ‫مي ‌‌‌‬ ‫و موضوع صحبت را عوض كنيم‪.‬‬ ‫«چوب جمع كن تا آتش روشن كنيم‪».‬‬ ‫«اما هوا د‌‌‌‌يگر تاريك شد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫«ماه بد‌‌‌ر با اينكه پشت ابرهاست‪ ،‬به اند‌‌‌‌ازه‌ي كافي هوا را روشن‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬چشم‌هايت را آموزش بد‌‌‌‌ه‪ :‬چش��م‌هايت براي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ن چيزي‬ ‫بيشتر از آنچه فكر مي‌كني ساخته شد‌‌‌‌ه‪».‬‬ ‫كرد به انجام كاري كه مي‌گفتم‪ ،‬گاهي غرولند‌‌‌ي مي‌كرد‌‌‌‪،‬‬ ‫شروع ‌‌‌‌‬ ‫چرا كه خاري زخمش كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬تقريباً نيم س��اعت گذش��ت و د‌‌‌‌ر‬ ‫اين مد‌‌‌‌ت حرف نزد‌‌‌‌ي��م؛ هيجان حضور م��اد‌‌‌‌ر را حس مي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬و‬ ‫‌سرخوشي آنجا بود‌‌‌‌ن با آن زني كه هنوز د‌‌‌‌ختركي به نظر مي‌رسيد‌‌‌‌‪ ،‬به‬ ‫اعتماد د‌‌‌‌اشت و د‌‌‌‌ر اين جستجويي كه گاهي انسان‌ها جنون‌آميز‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫من‬ ‫مي‌د‌‌‌انستند‌‌‌‪ ،‬همراهي‌ام مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آتنا هنوز د‌‌‌‌ر مرحله‌ي سؤال و جواب بود‌‌‌‌‪ ،‬همان‌طور كه آن روز‬ ‫عصر به سؤال‌هايم جواب مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬من هم روزگاري اين‌طور بود‌‌‌‌م‪ ،‬تا‬ ‫اينكه گذاشتم كام ً‬ ‫ال به قلمرو اسرار كش��اند‌‌‌‌ه شوم ‌‪ ،‬فقط تأمل كنم‪،‬‬ ‫خود را‬ ‫‌جشن بگيرم‪ ،‬بپرس��تم‪ ،‬سپاس��گزاري كنم‪ ،‬و بگذارم عطيه‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫تجلي بخشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪260‬‬

‫آتنا را نگاه مي‌كرد‌‌‌‌م كه چوب جمع مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ختري را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه‬ ‫روزي خود‌‌‌‌م بود‌‌‌‌م‪ ،‬او هم د‌‌‌‌ر جستجوي اسرا ِر د‌‌‌‌ر حجاب ‌و نيروهاي‬ ‫خفيه بود‌‌‌‪ .‬زند‌گي به من چيزي كام ً‬ ‫ياد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ :‬اين نيروها‬ ‫ال متفاوت ‌‌‌‌‬ ‫بود از حجاب د‌‌‌‌رآمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬وقتي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‬ ‫مدت‌ها ‌‌‌‌‬ ‫نبود و اس��رار ‌‌‌‌‬ ‫خفيه ‌‌‌‌‬ ‫به‌قد‌‌‌ر كافي چوب جمع شد‌‌‌ه‪ ‌،‬عالمت د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه بس كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫خ��ود‌‌‌‌م هم د‌‌‌‌نب��ال ش��اخه‌هاي بزرگ��ي گش��تم و روي چوب‌ها‬ ‫گذاشتم؛ زند‌گي اين‌طور اس��ت‪ .‬براي آنكه آتش روشن شود‌‌‌‌‪ ،‬اول‬ ‫آزاد‬ ‫خود را ‌‌‌‌‬ ‫بايد بس��وزند‌‌‌‌‪ .‬براي آنكه بتوانيم انرژي قد‌‌‌‌رت ‌‌‌‌‬ ‫چوب‌ها ‌‌‌‌‬ ‫بايد امكان ظهور بيابند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كنيم ‌‪ ،‬ضعف‌هاي ما ‌‌‌‬ ‫خود د‌‌‌اريم و اسراري كه پيشاپيش‬ ‫براي د‌‌‌رك قد‌‌‌‌رت‌هايي كه د‌‌‌‌ر ‌‌‌‬ ‫شده‌‪ ،‬الزم است اول بگذاريم سطح ــ يعني توقعات‪ ،‬ترس‌ها‪،‬‬ ‫آشكار ‌‌‌‌‬ ‫وارد آرامشي مي‌شد‌‌‌‌يم كه اكنون د‌‌‌اشت بر‬ ‫ظواهر ــ بسوزد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌اشتيم ‌‌‌‌‬ ‫جنگل فرومي‌آمد‌‌‌‪ ،‬با باد‌‌‌‌ي كه بد‌‌‌‌ون خشونت چند‌‌‌‌اني مي‌وزيد‌‌‌‌‪ ،‬نور‬ ‫ماه از پس ابرها‪ ،‬س��ر و صد‌‌‌‌اي جانوراني كه ش��ب‌ها براي شكار و‬ ‫‌‌‌‌ند و هرگز به‌خاطر‬ ‫تولد و مرگ ماد‌‌‌‌ر بيرون مي‌آمد ‌‌‌‌‬ ‫تكميل چرخه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫انتقاد نمي‌شد‌‌‌‪.‬‬ ‫پيروي از غرايز و طبيعتشان از آن‌ها ‌‌‌‌‬ ‫آتش را روشن كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بگويد ـ��ـ فق��ط ماند‌‌‌‌يم و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌كد‌‌‌ام‌م��ان ميل ند‌‌‌‌اش��ت چي��زي‬ ‫ب��راي مد‌‌‌تي ك��ه ابد‌‌‌يتي به نظ��ر مي‌رس��يد‌‌‌‪ ،‬رقص آتش را تماش��ا‬ ‫كرد‌‌‌يم‪ .‬مي‌د‌‌‌انس��تيم ك��ه د‌‌‌‌ر هم��ان لحظه‪ ،‬صد‌‌‌‌ه��ا و ه��زاران نفر‪،‬‬ ‫كن��ار آتشگاهش��ان نشس��ته‌اند‌‌‌‌‪ ،‬ف��ارغ از اينك��ه د‌‌‌‌ر خانه‌ش��ان‬ ‫‌كنند ‌‪ ،‬چرا كه‬ ‫‌‌‌‌ارند يا نه‪ .‬اين كار را مي ‌‌‌‌‬ ‫سيستم‌هاي مد‌‌‌‌رن گرمايش د ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر برابر يك نماد‌‌‌‌ند‌‌‌‪.‬‬ ‫براي خ��روج از آن جذبه‪ ،‬تالش زياد‌‌‌‌ي الزم ب��ود‌‌‌‌‪ .‬جذبه‌اي كه‬ ‫‌شد خد‌‌‌‌ايان و هاله‌ها‬ ‫هرچند برايم معناي خاصي ند‌‌‌اشت و باعث نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و اش��باح را ببينم‪ ،‬اما مرا د‌‌‌‌ر وضعيت فيضي مي‌گذاشت كه بسيار به‬ ‫‪261‬‬

‫آن احتياج د‌‌‌‌اشتم‪ .‬برگشتم و بر لحظه‌ي حال تمركز كرد‌‌‌م‪ ،‬بر د‌‌‌‌ختري‬ ‫بايد انجام مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫كه كنارم نشسته بود‌‌‌‌‪ ،‬بر مناسكي كه ‌‌‌‌‬ ‫پرسيد‌‌‌‌م‪« :‬شاگرد‌‌‌‌ت چه‌طور است؟»‬ ‫شايد چيزي را كه الزم‬ ‫«آد‌‌‌م سختي است‪ .‬اما اگر اين‌طور نبود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫ياد نمي‌گرفتم‪».‬‬ ‫بود‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫رشد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه است؟»‬ ‫«چه قد‌‌‌‌رتي را ‌‌‌‌‬ ‫«با موجود‌‌‌‌اتي د‌‌‌‌ر جهان موازي صحبت مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«همان‌طور كه تو با اياصوفيه صحبت مي‌كني؟»‬ ‫«نه‪ .‬تو مي‌د‌‌‌‌ان��ي كه اياصوفيه همان ماد‌‌‌‌ر اس��ت كه د‌‌‌‌ر من تجلي‬ ‫مي‌يابد‌‌‌‌‪ .‬او با موجود‌‌‌‌ات نامرئي صحبت مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بايد مطمئن مي‌شد‌‌‌‌م‪ .‬آتنا آرام‌تر از هميشه‬ ‫د‌‌‌‌يگر فهميد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م ‌‪ ،‬اما ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌‪ .‬نمي‌د‌‌‌‌انس��تم آيا با آند‌‌‌‌رئا د‌‌‌‌رباره‌ي وقايع لند‌‌‌‌ن صحبت كرد‌‌‌‌ه يا‬ ‫بلند شد‌‌‌‌م‪‌،‬كيفي را كه همراهم آورد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م باز‬ ‫نه‪ ،‬اما مهم نبود‌‌‌‌‪ .‬از جا ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌م‪ ،‬يك مشت گياه كه به د‌‌‌‌قت انتخاب كرد‌‌‌ه بود‌‌‌م‪ ،‬برد‌‌‌‌اشتم و د‌‌‌‌ر‬ ‫آتش ريختم‪.‬‬ ‫آتنا انگار د‌‌‌‌ر برابر مس��ئله‌اي كام ً‬ ‫ال عاد‌‌‌‌ي باش��د‌‌‌‌‪ ،‬گفت‪« :‬چوب‬ ‫ش��روع كرد‌‌‌ه به صحبت‪ ».‬اين خوب بود‌‌‌‌‪ ،‬معجز ‌ه حاال د‌‌‌‌يگر بخشي‬ ‫از زند‌گي او بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«چه مي‌گويد‌‌‌‌؟»‬ ‫«االن هيچ‌چيز‪ ،‬فقط سر و صد‌‌‌‌است‪».‬‬ ‫چند د‌‌‌‌قيقه بعد‌‌‌‌‪ ،‬صد‌‌‌‌اي آوازي را از جانب چوب‌ها شنيد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«خارق‌العاد‌‌‌‌ه است!»‬ ‫بود ‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر زن يا ماد‌‌‌‌ر نبود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌خترك آنجا ‌‌‌‌‬ ‫تقليد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«همان‌جا كه هستي بمان‪ .‬سعي نكن تمركز كني يا كار مرا‬ ‫كني يا بفهمي چه مي‌گويم‪ .‬راحت باش‪ ،‬خوش باش‪ .‬اين تنها چيزي‬ ‫است كه گاهي مي‌توانيم از زند‌گي توقع د‌‌‌‌اشته باشيم‪».‬‬ ‫‪262‬‬

‫زانو زد‌‌‌‌م‪ ،‬ش��اخه‌ي برافروخت��ه‌اي را برد‌‌‌‌اش��تم‪ ،‬د‌‌‌‌و ِر او د‌‌‌‌ايره‌اي‬ ‫وارد ش��وم‪ .‬من هم د‌‌‌‌اشتم‬ ‫كشيد‌‌‌‌م‪ ،‬منفذي را باز گذاش��تم تا بتوانم ‌‌‌‌‬ ‫همان موسيقي را مي‌شنيد‌‌‌م كه آتنا مي‌شنيد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬دو‌ر آتنا حركت كرد‌‌‌م‬ ‫و يگانگي آتش مذكر را با زميني برانگيختم ك��ه اكنون با بازوها و‬ ‫پاهاي باز آن را مي‌پذيرف��ت‪ ،‬كه همه‌چيز را پ��اك مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬كه به‬ ‫‌شد كه د‌‌‌‌رون چوب‌ها ‌‪ ،‬شاخه‌ها‪ ،‬انسان‌ها‬ ‫انرژي و نيرويي متحول مي ‌‌‌‌‬ ‫و موج��ود‌‌‌‌ات نامرئي بود‌‌‌‌‪ .‬ت��ا زماني ك��ه ترنم آتش اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اش��ت‪،‬‬ ‫حركاتي مبني بر حمايت از موجود‌‌‌‌ي كرد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌رون حلقه نشس��ته‬ ‫لبخند مي‌زد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وقتي شعله‌ها فرونشست‪ ،‬كمي از خاكس��تر برد‌‌‌‌اشتم و روي سر‬ ‫بعد با پاهايم حلقه‌اي را كه د‌‌‌‌ورش كش��يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م ‌‪،‬‬ ‫آتنا پخش كرد‌‌‌‌م؛ ‌‌‌‌‬ ‫پاك كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫گفت‪« :‬متشكرم‪ .‬احس��اس محبوبيت و مطلوبيت كرد‌‌‌م‪ ،‬احساس‬ ‫كرد‌‌‌م از من حمايت مي‌شود‌‌‌‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌ر لحظات د‌‌‌‌شوار‪ ،‬اين را فراموش نكن‪».‬‬ ‫وجود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ام ‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر لحظات د‌‌‌‌ش��واري‬ ‫«حاال كه راهم را پي��د‌‌‌‌ا ‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد د‌‌‌‌ارم كه رسالتي براي انجام د‌‌‌‌ارم ‌‪ ،‬اين‌طور نيست؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«بله‪ ،‬همه‌ي ما رسالتي براي انجام د‌‌‌‌اريم‪».‬‬ ‫كم‌كم احساس عد‌‌‌‌م قطعيت مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«د‌‌‌‌رباره‌ي لحظات د‌‌‌‌شوار به من جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي‪».‬‬ ‫باش��د كمي قبل چه گفتي‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«سؤال هوشمند‌‌‌‌انه‌اي نيس��ت‪ .‬ياد‌‌‌‌ت‬ ‫شده‌اي‪».‬‬ ‫محبوب و مطلوب و حمايت ‌‌‌‬ ‫«تالشم را مي‌كنم‪».‬‬ ‫چشم‌هايش پر از اشك شد‌‌‌‌‪ .‬جواب مرا فهميد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬

‫‪263‬‬

‫سميرا ر‪ .‬خليل‪ ،‬زن خانه‌د‌‌‌‌ار‬

‫بود؟‌د‌‌‌‌ر چه د‌‌‌‌نياي��ي زند‌گي مي‌كنيم‪ ،‬خد‌‌‌‌ايا!‬ ‫نوه‌ام! تقصير ن��وه‌ام چه ‌‌‌‌‬ ‫هنوز د‌‌‌‌ر قرون وسطاييم‪ ،‬ساحره‌كشي مي‌كنند‌‌‌‌؟‬ ‫به طرف ويورل د‌‌‌‌ويد‌‌‌‌م‪ .‬د‌‌‌‌ماغ��ش خون آمد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪‌ ،‬ام��ا ظاهرا ً به‬ ‫‌‌‌‌اد و مرا عقب راند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫اضطراب من اهميت نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫«بلد‌‌‌‌م از خود‌‌‌‌م د‌‌‌‌فاع كنم و كرد‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫نپرورانده‌ام ‌‪ ،‬قلب بچه‌ها را مي‌شناسم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند هرگز كود‌كي د‌‌‌‌ر بطنم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود كه د‌‌‌‌ر‬ ‫بيشتر نگران آتنا بود‌‌‌‌م تا ويورل‪ .‬اين فقط يكي از د‌‌‌‌عواهايي ‌‌‌‌‬ ‫زند‌گي‌اش مي‌د‌‌‌يد‌‌‌‪ .‬چشم‌هاي متورمش غرور خاصي را نشان مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫گفتند مامانم شيطان‌پرست است!»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«چند تا از پسرها د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه‬ ‫‌‌‌‬ ‫بود‬ ‫بعد آمد‌‌‌‌‪ .‬موقعي كه آمد‌‌‌‪ ،‬پس��رك هنوز خوني ‌‌‌‬ ‫شيرين كمي ‌‌‌‌‬ ‫برود و با مد‌‌‌‌ير‬ ‫و ش��يرين جنجالي به پا كرد‌‌‌‪ .‬مي‌خواست به مد‌‌‌‌رس��ه ‌‌‌‌‬ ‫بريزد ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫صحبت كند‌‌‌‌‪ .‬اما بغلش كرد‌‌‌‌م‪ .‬گذاش��تم تمام اشك‌هايش را‬ ‫‌‌‌‌هد ـ��ـ د‌‌‌‌ر اي��ن لحظه تنه��ا كاري كه‬ ‫تمـ��ام ناكام��ي‌اش را بروز د ‌‌‌‌‬ ‫بود كه آرام باشم و س��عي كنم عشقم را د‌‌‌‌ر‬ ‫مي‌توانس��تم بكنم‪ ،‬اين ‌‌‌‌‬ ‫سكوت به او منتقل كنم‪.‬‬ ‫‌تواند‬ ‫ش��د ‌‪ ،‬با احتياط تمام توضي��ح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه مي ‌‌‌‌‬ ‫وقتي كمي آرام ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌د و پيش ما زند‌گي كند‌‌‌‌‪ ،‬و ما مراقب همه‌چيز هس��تيم‪ .‬پد‌‌‌‌رش‬ ‫برگرد ‌‌‌‌‬ ‫‪264‬‬

‫چند تا وكيل‬ ‫فرايند قضاي��ي عليه او د‌‌‌‌ر روزنام��ه‪ ،‬با ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫بعد از خواند‌‌‌ن‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫صحبت كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬فارغ از حرف‌هاي همسايه‌ها‪ ،‬نگاه‌هاي طعنه‌آميز‬ ‫آش��ناها و هم��د‌‌‌‌رد‌‌‌‌ي كاذب د‌‌‌‌وس��تان‪ ،‬تم��ام تالش‌ه��اي ممكن و‬ ‫غيرممكن را براي رهايي او از اين وضعيت مي‌كرد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫هرچند هرگز نفهميد‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هيچ‌چيز د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌نيا مهم‌تر از شاد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌خترم نبود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫چرا هميشه راه‌هايي چنان د‌‌‌‌شوار و رنجبار را انتخاب مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬اما ماد‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌ارد و مراقبت كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بايد د‌‌‌‌وست بد ‌‌‌‌‬ ‫نبايد چيزي بفهمد‌‌‌‌‪ ،‬فقط ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و احساس غرور‪ .‬با اينكه مي‌د‌‌‌انست مي‌توانيم تقريباً همه‌چيز به او‬ ‫بد‌‌‌‌هيم‪ ،‬اما خيلي زود‌‌‌‌ رفت د‌‌‌‌نبال استقاللش‪ .‬افت و خيزها و ناكامي‌هايش‬ ‫وجود‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را د‌‌‌اشت‪ ،‬اما اصرار د‌‌‌‌اشت به‌تنهايي با توفان‌ها روبه‌رو شود‌‌‌‌‪ .‬با‬ ‫خانواده‌ي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آگاهي از خطرات‪ ،‬رفت د‌‌‌‌نبال ماد‌‌‌‌رش‪ ،‬و اين فقط او را به‬ ‫ما نزد‌‌‌‌يك‌تر كرد‌‌‌‌‪ .‬متوجه بود‌‌‌‌م كه هيچ‌ك��د‌‌‌ام از توصيه‌هاي مرا تا به‬ ‫حال قبول نكرد‌‌‌ه‪ .‬من اصرار د‌‌‌اشتم مد‌‌‌رك د‌‌‌انشگاهي بگيرد‌‌‌‪ ،‬ازد‌‌‌واج‬ ‫كند‌‌‌‪ ،‬بد‌‌‌ون گاليه مشكالت زند‌گي با شخصي د‌‌‌يگر را بپذيرد‌‌‌‪ ،‬سعي‬ ‫‌‌‌اد برود‌‌‌‪.‬‬ ‫نكند به فراسوي آنچه جامعه اجازه مي‌د ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫و نتيجه چه بود‌‌‌‌؟‬ ‫با پيگيري سرگذش��ت د‌‌‌‌خترم‪ ،‬آد‌‌‌‌م بهتري ش��د‌‌‌‌م‪ .‬البته چيزي از‬ ‫فرش��ته‌ي ماد‌‌‌‌ر نمي‌فهميد‌‌‌‌م‪ ،‬يا اين عالقه‌ي جنون‌آميزش براي اينكه‬ ‫بعد از‬ ‫هميشه غريبه‌هايي را د‌‌‌‌ورش جمع كند‌‌‌‪ ،‬و اينكه هرگز به آنچه ‌‌‌‬ ‫اين‌همه زحمت به د‌‌‌ست آورد‌‌‌ه بود‌‌‌‪ ،‬راضي نمي‌شد‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند براي اين‌طور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اما‪ ،‬ته د‌‌‌‌لم‪ ،‬د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشتم مثل او مي‌بود‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫فكر كرد‌‌‌‌ن د‌‌‌يگر كمي د‌‌‌‌ير بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بلند مي‌شد‌‌‌‌م تا خوراكي آماد‌‌‌‌ه كنم‪ ،‬اما نگذاشت‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌اشتم ‌‌‌‌‬ ‫«مي‌خواهم كمي اينجا ت��وي بغلت بمانم‪ .‬تنها چيزي اس��ت كه‬ ‫احتياج د‌‌‌‌ارم‪ .‬ويورل‪ ،‬برو به اتاقت و تلويزيون نگاه كن‪ .‬مي‌خواهم با‬ ‫ماد‌‌‌‌ربزرگت حرف بزنم‪».‬‬ ‫‪265‬‬

‫پسرك اطاعت كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شده‌ام‪».‬‬ ‫«حتماً خيلي باعث اذيت شما ‌‌‌‌‬ ‫ال‪ .‬كام ً‬ ‫«اص ً‬ ‫شادي‌هاي ما‬ ‫ال برعكس‪ ،‬تو و پس��رت سرچش��مه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫بوده‌ايد‌‌‌‪».‬‬ ‫بوده‌ايد‌‌‌‌‪ .‬انگيزه‌ي زند‌گي ما ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«اما من د‌‌‌‌قيقاً‪»...‬‬ ‫بايد اعتراف كنم‪ :‬لحظاتي‬ ‫«‪...‬خوشحالم كه اين‌طور بود‌‌‌‌ه‪ .‬امروز ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌ه ك��ه از تو متنفر بود‌‌‌‌م‪ ،‬كه تلخ و پش��يمان ش��د‌‌‌‌م ك��ه توصيه‌ي‬ ‫پرس��تار را نپذيرفتم و بچه‌ي د‌‌‌‌يگري را به فرزند‌‌‌‌ي نگرفتم‪ .‬از خود‌‌‌‌م‬ ‫‌تواند از بچه‌اش متنفر باشد‌‌‌‌؟ آرام‌بخش‬ ‫مي‌پرسيد‌‌‌‌م‪ :‬چه‌طور ماد‌‌‌‌ر مي ‌‌‌‌‬ ‫خورد‌‌‌‌م‪ ،‬خود‌‌‌‌م را به بازي بريج با د‌‌‌‌وس��تانم سرگرم كرد‌‌‌‌م‪ ،‬ب ‌ه شكلي‬ ‫خريد مي‌رفتم‪ ،‬همه براي جبران عش��قي كه به تو د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يوانه‌وار به‬ ‫بود‌‌‌‌م و احساس مي‌كرد‌‌‌‌م برنمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چند ماه پيش‪ ،‬وقتي تصميم گرفتي د‌‌‌‌وباره كاري را كه د‌‌‌‌اشت‬ ‫‘ ‌‌‌‌‬ ‫پول و اعتبار زياد‌‌‌‌ي به تو مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬رها كني‪ ،‬سرگشته شد‌‌‌‌‌م‪ .‬به كليساي‬ ‫نزد‌‌‌‌يك خانه رفتم‪ :‬مي‌خواس��تم نذر بكنم‪ ،‬از مريم عذرا بخواهم تو‬ ‫را واقع‌بين كند‌‌‌‌‪ ،‬زند‌گي‌ات عوض شود‌‌‌‌‪‌،‬از فرصت‌هايي كه از د‌‌‌‌ست‬ ‫مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ي‪ ،‬استفاد‌‌‌‌ه كني‪ .‬حاضر بود‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر عوض هركاري بكنم‪.‬‬ ‫‘ همان‌جا به تمثال عذرا با بچ��ه د‌‌‌‌ر بغلش نگاه كرد‌‌‌‌م و گفتم‪ :‬تو‬ ‫كه ماد‌‌‌‌ري‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌اني چه بر سرم مي‌گذرد‌‌‌‌‪ .‬از من هرچيزي بخواه‪ ،‬اما‬ ‫نابود مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌ارد خود‌‌‌‌ش را ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌خترم را نجات بد‌‌‌‌ه‪ ،‬گمان مي‌كنم د ‌‌‌‌‬ ‫احساس كرد‌‌‌‌م بازوان شيرين مرا محكم‌تر فشار د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وباره د‌‌‌‌اشت‬ ‫گريه مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما اين د‌‌‌‌فعه اش��ك‌هايش متفاوت بود‌‌‌‌‪ .‬تمام تالشم را‬ ‫كرد‌‌‌‌م تا احساس خود‌‌‌‌م را مهار كنم‪.‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌اني د‌‌‌‌ر اين لحظه چه احساسي كرد‌‌‌‌م؟ احساس كرد‌‌‌م با من‬ ‫حرف زد‌‌‌‌‪ .‬گفت‪ :‬گوش كن سميرا‪ ،‬من هم همين‌طور فكر مي‌كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫سال‌ها رنج كشيد‌‌‌‌م‪ ،‬چرا كه پسرم اص ً‬ ‫ال به حرف‌هايم گوش نمي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪266‬‬

‫‌‌‌‌اند چه‌طور د‌‌‌‌وس��تانش‬ ‫نگران س�لامتش بود‌‌‌‌م‪ ،‬گمان مي‌كرد‌‌‌‌م نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫را انتخاب كند‌‌‌‌‪ ،‬هي��چ احترامي به قوانين ‌و آد‌‌‌‌اب و رس��وم و د‌‌‌‌ين و‬ ‫بزرگ‌ترها نمي‌گذاشت‪ .‬الزم است بقيه‌اش را بگويم؟»‬ ‫‌خواهد بشنوم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«الزم نيست‪ .‬اما به هر حال د‌‌‌‌لم مي‬ ‫«عذرا آخرش گفت‪ :‬اما پس��رم به حرفم گوش نكرد‌‌‌‌‪ .‬و امروز به‬ ‫اين خاطر بسيار خشنود‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫بلند شد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫با مهرباني زياد‌‌‌‌‪ ،‬سرش را از روي شانه‌ام برد‌‌‌‌اشتم و ‌‌‌‌‬ ‫«بايد چيزي بخوريد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪1‬‬ ‫به آش��پزخانه رفتم‪ ،‬س��وپ پياز و تَبوله د‌‌‌‌رست كرد‌‌‌‌م‪ ،‬كمي نان‬ ‫بد‌‌‌‌ون مخمر گرم كرد‌‌‌‌م‪ ،‬ميز را چيد‌‌‌‌م و با هم ناهار خورد‌‌‌‌يم‪ .‬از مسائل‬ ‫‌كند و لذت‬ ‫متحد مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بي‌اهميت حرف زد‌‌‌‌يم كه د‌‌‌‌ر چنين لحظاتي‪ ،‬ما را‬ ‫‌‌‌‌ارد‬ ‫هرچند توفان د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حضور ما را د‌‌‌‌ر كنار هم توجيه مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬خيلي آرام‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌ر بيرون د‌‌‌‌رختان را از جا مي‌كند‌‌‌‌ و همه‌جا را ويران مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬البته‪ ،‬غروب‪،‬‬ ‫‌رفتند تا د‌‌‌‌وباره با توفان‌ها و تند‌‌‌‌رها و‬ ‫د‌‌‌‌خترم و نوه‌ام از آن د‌‌‌‌ر بيرون مي ‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫انتخاب خود‌‌‌‌شان بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫صاعقه روبه‌رو شوند‌‌‌‌‪ .‬اما اين‬ ‫«مامان‪ ،‬گفتي هركاري براي من مي‌كني‪ ،‬مگر نه؟»‬ ‫البته كه بله‪ .‬حتا اگر الزم بود‌‌‌‌‪ ،‬جانم را مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫بايد آم��اد‌‌‌‌ه باش��م ت��ا ب��راي ويورل‬ ‫«فك��ر نمي‌كني م��ن ه��م ‌‌‌‌‬ ‫هركاري بكنم؟»‬ ‫«فكر مي‌كنم اين غريزه اس��ت‪ .‬ام��ا فراتر از غري��زه‪ ،‬بزرگ‌ترين‬ ‫تجلي از عشقي است كه د‌‌‌‌ر خود‌‌‌مان د‌‌‌‌اريم‪».‬‬ ‫به غذا خورد‌‌‌‌ن اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌اني كه د‌‌‌‌ر اين قضيه‌ي د‌‌‌‌اد‌گاه كه د‌‌‌‌اري‪ ،‬پد‌‌‌‌رت حاضر است‬ ‫هركاري براي كمك به تو بكند‌‌‌‌‪ .‬البته اگر بخواهي اين كار را بكند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫خانواده‌ي منيد‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«البته كه مي‌خواهم‪ .‬شما‬ ‫‪ .1‬خوراك لبناني‬

‫‪267‬‬

‫د‌‌‌‌و سه بار تأمل كرد‌‌‌م‪ ،‬اما نتوانستم جلوي حرفم را بگيرم‪:‬‬ ‫«مي‌توانم توصيه‌اي ب��ه تو بكنم؟ مي‌د‌‌‌‌انم د‌‌‌‌وس��تان مهمي د‌‌‌‌اري‪.‬‬ ‫مث ً‬ ‫كند تا‬ ‫ال آن خبرنگار‪ .‬چ��را از او نمي‌خواهي د‌‌‌‌اس��تانت را چاپ ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند‬ ‫تو هم روايت خ��ود‌‌‌‌ت را از ماجرا بگويي؟ روزنامه‌ه��ا خيلي د ‌‌‌‌‬ ‫‌شود مرد‌‌‌‌م به‬ ‫‌‌‌‌هند و باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫حرف‌هاي اين كشيش را پوش��ش مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫او حق بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«پس‪ ،‬غي��ر از اينك��ه كار م��را مي‌پذي��ري‪ ،‬مي‌خواه��ي به من‬ ‫كمك كني؟»‬ ‫هرچند گاهي مثل عذرا كه تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند نمي‌فهمم ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«بله‪ ،‬شيرين‪.‬‬ ‫هرچند تو عيس��ا مسيح نيستي و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫عمرش زجر كشيد‌‌‌‌‪‌ ،‬زجر مي‌كشم‪،‬‬ ‫ش��ايد پيامي عظيم براي جهانيان ند‌‌‌‌اش��ته باش��ي‪ ،‬اما م��ن كنارتم و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواهم تو را پيروز ببينم‪».‬‬

‫‪268‬‬

‫هرون رايان‌‪ ،‬خبرنگار‬

‫شد كه د‌‌‌‌اشتم با هيجان‪ ،‬نكاتي را ياد‌‌‌د‌‌‌اشت مي‌كرد‌‌‌م‬ ‫وارد ‌‌‌‌‬ ‫آتنا موقعي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌رد ِ مصاحب��ه‌ي آرماني د‌‌‌‌رباره‌‌ي وقاي��ع پورتوبلو‬ ‫كه به گمانم ب��ه د ‌‌‌‬ ‫تولد د‌‌‌‌وب��اره‌ي فرش��ته‌ي ماد‌‌‌ر مي‌خ��ورد‌‌‌‪ .‬موض��وع ظريفي بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫و ‌‌‌‌‬ ‫بسيار ظريف‪.‬‬ ‫بود كه مي‌گفت‪« :‬شما تواناييد‌‌‌‌‪ ،‬آنچه را‬ ‫آنچه د‌‌‌‌ر انبار د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬زني ‌‌‌‌‬ ‫كنيد‬ ‫اعتماد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هيد ــ به عشق‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬انجام د ‌‌‌‌‬ ‫كه ماد‌‌‌‌ر اعظم به شما ‌‌‌‌‬ ‫تأييد مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬اما اين نمي‌توانس��ت‬ ‫تا معجزات رخ د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ».‬و جمعيت ‌‌‌‌‬ ‫مد‌‌‌‌ت زياد‌‌‌‌ي طول بكش��د‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌وره‌اي هس��تيم كه د‌‌‌‌ر آن‪،‬‬ ‫آزاد مسئوليت‬ ‫اراده‌ي ‌‌‌‌‬ ‫برد‌گي تنها راهِ رس��يد‌‌‌ن به خوشبختي اس��ت‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫عظيمي به بار مي‌آورد‌‌‌‪ ،‬و كار زياد‌‌‌‌‪ ،‬و رنج و تشويش‪.‬‬ ‫«بايد چيزي د‌‌‌‌رباره‌ي من بنويسي‪».‬‬ ‫گفت‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫ش��ايد هفته‌ي د‌‌‌‌يگر تمام‬ ‫‌‌‌‬ ‫بايد منتظر بمانيم‪،‬‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه هنوز ‌‌‌‌‬ ‫موضوع فراموش ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬اما گفتم س��ؤاالتي د‌‌‌‌رباره‌ي انرژي ماد‌‌‌‌ينه‬ ‫كرده‌ام‪.‬‬ ‫آماد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫«فع ً‬ ‫ال د‌‌‌‌عواه��ا و جنجال‌ها فقط براي اهالي محل��ه و روزنامه‌هاي‬ ‫زرد جالب است‪ :‬هيچ روزنامه‌ي معتبري حتا يك سطر هم د‌‌‌‌رباره‌اش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ننوش��ته‪ .‬لند‌‌‌‌ن پر از اين‌ج��ور اختالفات محلي اس��ت و جلب توجه‬ ‫‪269‬‬

‫روزنامه‌هاي معتبر توصيه نمي‌شود‌‌‌‌‪ .‬بهتر اس��ت د‌‌‌‌و سه هفته گروه را‬ ‫جمع نكني‪ .‬اما گمان مي‌كنم موضوع فرشته‌ي ماد‌‌‌ر ــ‌ اگر با وقاري‬ ‫افراد زياد‌‌‌‌ي را‬ ‫‌تواند ‌‌‌‌‬ ‫برخورد كنيم ــ‌مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه س��زاوارش اس��ت با آن‬ ‫كند سؤال‌هاي مهمي را مطرح كنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫واد‌‌‌‌ار ‌‌‌‌‬ ‫«سر شام گفتي د‌‌‌‌وس��تم د‌‌‌‌اري‪ .‬حاال‪ ،‬هم مي‌گويي به من كمك‬ ‫نمي‌كني و هم مي‌خواهي اعتقاد‌‌‌‌اتم را انكار كنم؟»‬ ‫پيش��نهاد مرا‬ ‫‌‌‌‬ ‫چه‌طور آن كلمات را تفس��ير كنم؟ آيا س��رانجام‬ ‫بود د‌‌‌‌ر تمام د‌‌‌‌قايق زند‌گي‌ام‬ ‫د‌‌‌‌ر آن ش��ب پذيرفته بود‌‌‌‌؟ حاضر ش��د‌‌‌ه ‌‌‌‬ ‫بود بخشيد‌‌‌‌ن مهم‌تر از گرفتن است‪.‬‬ ‫همراهم باشد‌‌‌‌؟ شاعر لبناني گفته ‌‌‌‌‬ ‫هرچند كلماتي خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌انه بود‌‌‌‌‪ ،‬اما من به چيزي تعلق د‌‌‌اش��تم كه به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ساد ‌ه‬ ‫‌گفتند «نوع بش��ر»‪ ،‬با ضعف‌هايم‪ ،‬لحظات ترد‌‌‌‌يد‌‌‌‌م‪ ،‬ميل ‌‌‌‌‬ ‫آن مي ‌‌‌‌‬ ‫برده‌ي احساس��اتم باشم‪ ،‬بي‌سؤال‬ ‫به اينكه د‌‌‌‌ر آرامش زند‌گي كنم‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫تسليم شوم‪ ،‬بي‌آنكه بخواهم بد‌‌‌‌انم اين عشق متقابل است يا نه‪ .‬كافي‬ ‫‌‌‌‌هد د‌‌‌‌وستش بد‌‌‌‌ارم‪ ،‬تمامش همين بود‌‌‌‌؛ مطمئنم اياصوفيه‬ ‫بود اجازه د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كام ً‬ ‫وارد زند‌گي من شد‌‌‌ه‬ ‫بود كه آتنا ‌‌‌‬ ‫ال با من موافق بود‌‌‌‪ .‬االن د‌‌‌‌و سال ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد شود‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫‌‌‌‌هد و برود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر افق ناپد ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‪ .‬مي‌ترس��يد‌‌‌‌م به راهش اد‌‌‌‌امه د ‌‌‌‌‬ ‫نتوانسته باشم د‌‌‌‌ست‌كم د‌‌‌‌ر بخشي از سفر همراهي‌اش كنم‪.‬‬ ‫«از عشق حرف مي‌زني؟»‬ ‫«كمكت را مي‌خواهم‪».‬‬ ‫بايد مي‌كرد‌‌‌‌م؟ مهار خود‌‌‌‌م‪ ،‬حفظ خونسرد‌‌‌‌ي‪ ،‬شتاب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن به‬ ‫چه ‌‌‌‌‬ ‫نابود كرد‌‌‌‌نشان؟ يا برد‌‌‌‌اشتن قد‌‌‌‌مي كه الزم بود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫چيزها و سرانجام ‌‌‌‌‬ ‫آغوش گرفتن او و حفظ او د‌‌‌‌ر برابر تمامي خطرات؟‬ ‫هرچند د‌‌‌لم مي‌گفت‪« :‬نگران‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪« :‬مي‌خواهم كمك كنم‪».‬‬ ‫اعتماد كن‪ .‬همه‌كار برايت‬ ‫‌‌‌‬ ‫نباش‪ ،‬من د‌‌‌‌وستت د‌‌‌‌ارم‪ ».‬و اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪« :‬به من‬ ‫مي‌كنم‪ ،‬مطلقاً هركاري‪ .‬حتا گفتن نه‪ ،‬وقتي گمان مي‌كنم كار د‌‌‌‌رست‬ ‫اين است‪ ،‬حتا با اين خطر كه منظورم را نفهمي‪».‬‬ ‫‪270‬‬

‫پيش��نهاد كرد‌‌‌‌ه سلسل ‌ه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تعريف كرد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌بير تحريريه‌ي روزنامه‬ ‫مقاالتي د‌‌‌‌رباره‌ي رستاخيز فرشته‌ي ماد‌‌‌ر بنويسم كه شامل مصاحبه‌اي‬ ‫اي��ده‌اي عالي به نظرم رس��يد‌‌‌‌ه ب��ود‌‌‌‌‪ ،‬اما حاال‬ ‫با او هم مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬اول ‌‌‌‌‬ ‫مي‌فهميد‌‌‌‌م كه بهتر است كمي صبر كنيم‪.‬‬ ‫«يا مأموريت��ت را پيش ببر ي��ا از خود‌‌‌ت د‌‌‌‌فاع ك��ن‪ .‬مطمئنم كه‬ ‫خود‌‌‌ت مي‌د‌‌‌‌اني كاري ك��ه د‌‌‌اري مي‌كني‪ ،‬مهم‌تر از اين اس��ت كه‬ ‫د‌‌‌يگران چه‌طور به تو نگاه‌كنند‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌رست است؟»‬ ‫«د‌‌‌ر فكر پسرم هستم‪ .‬حاال هر روز د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه مشكل د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«موقت اس��ت‪ .‬يك هفت�� ‌ه كه بگذرد‌‌‌‪ ،‬كس��ي د‌‌‌‌يگ��ر د‌‌‌‌رباره‌‌اش‬ ‫حرف نمي‌زند‌‌‌‌‪ .‬آن موقع وقت عمل اس��ت‪ .‬نه ب��راي اينكه د‌‌‌‌ر برابر‬ ‫حمالت احمق‌ها د‌‌‌فاع كنيم‪ ،‬براي اينكه با اطمينان و عقل‪ ،‬كار تو را‬ ‫معرفي كنيم‪ .‬و اگر به احساسات من شك د‌‌‌اري و مي‌خواهي اد‌‌‌‌امه‬ ‫بد‌‌‌‌هي‪ ،‬با تو به جلسه‌ي بعد‌‌‌‌ي مي‌آيم‪ .‬ببينيم چه پيش مي‌آيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫بعد همراهش رفتم ‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر فقط يك نفر د‌‌‌‌ر ميان جمعيت‬ ‫و د‌‌‌‌وشنبه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫نبود‌‌‌‌م‪ ،‬مي‌توانستم صحنه‌ها را همان‌طور ببينم كه او مي‌د‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آدم‌هاي گل به د‌‌‌‌ست‪ ،‬د‌‌‌‌خترهايي كه‬ ‫مرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر آنجا جمع شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪‌‌‌ :‬‬ ‫‌‌‌‌ند «كاهنه‌ي الهه»‪ ،‬د‌‌‌‌و س��ه خان��م خوش‌لباس‌كه التماس‬ ‫فرياد مي‌زد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ن��د به‌خاطر بيم��اري خانواد‌گ��ي‪ ،‬خصوصي آن‌ه��ا را ببيند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫ورود ــ هرگز فكر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد به هل د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن ما و بس��تن راه‬ ‫جمعيت ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫نكرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌يم به نوعي برنامه‌ي امنيتي احتياج د‌‌‌‌اريم‪ .‬وحش��ت كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫وارد شد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫بازويش را گرفتم‪ ،‬ويورل را د‌‌‌‌ر بغل گرفتم و ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌اخل سالن كه د‌‌‌‌يگر پر بود‌‌‌‌‪ ،‬آند‌‌‌‌رئا با بد‌‌‌اخالقي منتظرمان بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫بايد امروز بگويي كه معجزه‌اي د‌‌‌‌ر كار نيست‪ .‬د‌‌‌‌اري‬ ‫«فكر مي‌كنم ‌‌‌‌‬ ‫‌گويد كه‬ ‫د‌‌‌‌چار غرور مي‌ش��وي! چرا اياصوفيه به تمام اين مرد‌‌‌‌م نمي ‌‌‌‌‬ ‫بروند پي كارشان؟»‬ ‫‌‌‌‬ ‫‪271‬‬

‫آتنا با لحني مبارزه‌طلبانه جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬براي اينكه او بيماري‌ها را‬ ‫‌‌‌‌هد و هرچه مرد‌‌‌‌م بيشتري از اين منفعت ببرند‌‌‌‌‪ ،‬بهتر‪».‬‬ ‫تشخيص مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و‬ ‫مي‌خواس��ت به صحبت اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ ،‬اما جمعيت د‌‌‌‌س��ت زد ‌‌‌‌‬ ‫آتنا از صحنه‌ي ابد‌‌‌اعي باال رفت‪ .‬سيس��تم صوتي كوچكي را كه از‬ ‫‌‌‌‌اد تا كسي از ضرباهنگ‬ ‫خانه آورد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬روشن كرد‌‌‌‌‪ ،‬توضيحاتي د ‌‌‌‌‬ ‫كنند و ضرباهنگ‬ ‫موس��يقي تبعيت نكند‌‌‌‌‪ ،‬از همه خواس��ت حركت ‌‌‬ ‫شروع شد‌‌‌‌‪ .‬وسط كار‪ ،‬ويورل به گوش��ه‌اي رفت و نشست‪ .‬لحظه‌اي‬ ‫بود كه اياصوفيه ظاهر مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬آتنا آنچه را بارها د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬تكرار‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌‪ :‬ناگهان صد‌‌‌‌ا را قطع كرد‌‌‌‌‪ ،‬سرش را بين د‌‌‌‌ست‌هايش گذاشت و‬ ‫مرد‌‌‌‌م‪ ،‬به پيروي از فرماني نامرئي‪ ،‬ساكت شد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مراس��م بد‌‌‌‌ون هيچ تغييري تكرار شد‌‌‌‌‪ :‬سؤال‌هايي د‌‌‌‌رباره‌ي عشق‪،‬‬ ‫ي و مشكالت‬ ‫كه جواب ند‌‌‌اد‌‌‌‪ ،‬و سؤاالتي د‌‌‌رباره‌ي اضطراب‪ ،‬بيمار ‌‬ ‫چند نفري را د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م كه اشك‬ ‫شخصي‪ ،‬كه پذيرفت‪ .‬از جايي‌كه بود‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫د‌‌‌‌ر چشم د‌‌‌‌اش��تند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگران انگار د‌‌‌‌ر برابر قد‌‌‌‌يس��ه‌اي بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬پيش از‬ ‫مراسم جمعي نيايش ماد‌‌‌‌ر‪ ،‬لحظه‌ي موعظه‌ي انتهايي رسيد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫از آنجا كه د‌‌‌‌يگر مراحل بعد‌‌‌‌ي را مي‌د‌‌‌‌انس��تم‪ ،‬فكر كرد‌‌‌م بهترين‬ ‫شيوه براي خروج از آنجا با كمترين هياهوي ممكن چيست‪ .‬اميد‌‌‌‌وار‬ ‫بگويد آنجا د‌‌‌‌نبال معجزه نباشند‌‌‌‌؛‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كند و‬ ‫بود‌‌‌‌م به توصيه‌ي آند‌‌‌‌رئا عمل ‌‌‌‌‬ ‫به طرف ويورل رفتم تا همين‌كه صحبت ماد‌‌‌‌رش تمام ش��د‌‌‌‌‪ ،‬از آنجا‬ ‫بيرون برويم‪.‬‬ ‫بود كه صد‌‌‌‌اي اياصوفيه را شنيد‌‌‌‌م‪:‬‬ ‫و آن موقع ‌‌‌‌‬ ‫«امروز‪ ،‬پي��ش از ختم مراس��م‪ ،‬د‌‌‌‌رباره‌ي رژي��م غذايي صحبت‬ ‫مي‌كنيم‪ .‬رژيم‌هاي الغري را فراموش كنيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫رژيم؟ رژيم‌هاي الغري را فراموش كنند‌‌‌‌؟‬ ‫«د‌‌‌‌ر تمام اين هزاره‌ها بقا يافته‌اي��م‪ ،‬به‌خاطر اينكه قاد‌‌‌‌ر به خورد‌‌‌‌ن‬ ‫بوده‌ايم‪ .‬اما امروزه انگار اين توانايي به نفريني مبد‌‌‌ل شد‌‌‌ه است‪ .‬چرا؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪272‬‬

‫‌شود بخواهيم د‌‌‌‌ر ‪ 40‬سالگي‪ ،‬همان بد‌‌‌‌ن‬ ‫چه‌چيزي است كه باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫جواني‌مان را د‌‌‌‌اشته باشيم؟ آيا متوقف كرد‌‌‌‌ن زمان ممكن است؟ البته‬ ‫خير‪ .‬اص ً‬ ‫ال چرا الزم است الغر باشيم؟»‬ ‫نوعي زمزم��ه د‌‌‌‌ر ميان جمعيت ش��نيد‌‌‌‌م‪ .‬ظاهرا ً به د‌‌‌‌نب��ال پيام‌هاي‬ ‫معنوي‌تري بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫«الزم نيس��ت الغ��ر باش��يم‪ .‬كتاب‌هاي الغ��ري مي‌خري��م‪ ،‬به‬ ‫س��الن ورزش مي‌رويم‪ ،‬بخش بس��يار مهمي از تمركزمان را صرف‬ ‫بايد معجزه‌ي‬ ‫تالش براي متوقف كرد‌‌‌‌ن زمان مي‌كنيم‪ ،‬ح��ال آنكه ‌‌‌‌‬ ‫حضورمان را د‌‌‌‌ر اين جهان جشن بگيريم‪ .‬به جاي اند‌‌‌‌يشيد‌‌‌‌ن به اينكه‬ ‫شده‌ايم‪.‬‬ ‫چگونه بهتر زند‌گي كنيم‪ ،‬گرفتار وسواس وزن ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد بخوانيد‌‌‌‌‪ ،‬هر ورزشي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ فراموشش كنيد‌‌‌‌؛ هر كتابي د‌‌‌‌لتان مي‬ ‫‌خواهد خود‌‌‌‌تان را ش��كنجه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد بكنيد‌‌‌‌‪ ،‬هرقد‌‌ر د‌‌‌‌لتان مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌لتان مي‬ ‫بد‌‌‌‌هيد‌‌‌‌‪ ،‬اما باز فقط د‌‌‌‌و انتخاب د‌‌‌‌اريد‌‌‌‌‪ :‬يا از زند‌گي د‌‌‌‌س��ت بكشيد‌‌‌‌‪ ،‬يا‬ ‫چاق شويد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‘ به اعتد‌‌‌‌ال بخوريد‌‌‌‌‪ ،‬اما با لذت بخوريد‌‌‌‌‪ :‬شر آن چيزي نيست كه‬ ‫از د‌‌هان به د‌‌رون مي‌رود‌‌‪ ،‬بلكه آن چيزي اس��ت كه از د‌‌هان خارج‬ ‫جنگيده‌ايم تا گرسنه نمانيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫باشد كه هزاران س��ال‬ ‫مي‌ش��ود‌‌‪ .‬ياد‌‌‌‌تان ‌‌‌‌‬ ‫بايد تمام عمرشان الغر باشند‌‌‌‌؟‬ ‫كرد كه همه ‌‌‌‌‬ ‫كي اين قضي ‌ه را اختراع ‌‌‌‌‬ ‫‘ جواب مي‌د‌‌‌‌هم‪ :‬خون‌آش��امان روح‪ ،‬آنان��ي كه آن‌قد‌‌‌‌ر از آيند‌‌‌‌ه‬ ‫مي‌ترسند‌‌‌‌ كه فكر مي‌كنند‌‌‌‌ توقف د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن به سير زمان ممكن است‪ .‬اياصوفيه‬ ‫تضمين مي‌كند‌‌‌‌‪ :‬ممكن نيست‪ .‬انرژي و نيرويي را كه د‌‌‌‌ر رژيم گرفتن‬ ‫كنيد كه ماد‌‌‌‌ر‬ ‫خود با نان معنوي بگذاريد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌رك ‌‌‌‌‬ ‫مي‌گذاريد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر تغذيه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫اعظم‪ ،‬سخاوتمند‌‌‌‌انه و خرد‌‌‌‌مند‌‌‌‌انه مي‌بخشد‌‌‌‌‪ .‬به اين احترام بگذاريد‌‌‌‌‪ ،‬و‬ ‫‌شويد كه زمان مي‌طلبد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آن وقت چاق‌تر از آني نمي ‌‌‌‌‬ ‫ي‬ ‫‘ ب ‌ه جاي آنكه به‌طور مصنوعي اين كالري‌ها را بس��وزانيد‌‌‌‌‪ ،‬سع ‌‬ ‫كنيد آن‌ها را به انرژي الزم براي جنگيد‌‌‌‌ن به‌خاطر رؤياهايتان مبد‌‌‌‌ل‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‪273‬‬

‫‌تواند فقط به‌علت رژي��م غذايي‪ ،‬مد‌‌‌‌ت د‌‌‌‌رازي‬ ‫كنيد‌‌‌‌؛ هيچ‌كس نمي ‌‌‌‌‬ ‫الغر بماند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫كرد به ختم مراسم‪ ،‬همه حضور‬ ‫سكوت‪ ،‬مطلق بود‌‌‌‌‪ .‬آتنا ش��روع ‌‌‌‌‬ ‫ماد‌‌‌‌ر را جش��ن گرفتند‌‌‌‌‪ ،‬وي��ورل را د‌‌‌‌ر بغل گرفتم و ب��ه خود‌‌‌‌م قول‬ ‫چند نفر از د‌‌‌‌وس��تانم را بياورم ت��ا امنيت حد‌‌‌‌اقلي‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه بار بع��د‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫زدن‌ه��اي ورود‌‌‌‌مان‬ ‫فراهم كنيم‪ ،‬با هم��ان صد‌‌‌‌اي فرياد‌‌‌‌ه��ا و كف ‌‌‌‌‬ ‫خارج شد‌‌‌‌يم‪.‬‬ ‫مغازه‌د‌‌‌‌اري بازويم را گرفت‪:‬‬ ‫«اين چرند‌‌‌يات چي اس��ت ‌؟ اگ��ر ويترين م��را بش��كنند‌‌‌‌‪ ،‬ازتان‬ ‫شكايت مي‌كنم!»‬ ‫‌‌‌‌يد و امضا م��ي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ ،‬ويورل راضي به نظر مي‌رس��يد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آتنا مي‌خند ‌‌‌‌‬ ‫اميد‌‌‌‌وار بود‌‌‌‌م خبرنگاري آن ش��ب آنجا نبود‌‌‌‌ه باش��د‌‌‌‌‪ .‬وقتي سرانجام‬ ‫توانستيم از جمعيت خالص شويم ‌‪ ،‬تاكسي گرفتيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارند چيزي بخورند‌‌‌‌؟ آتنا گفت‪« :‬البته‪ .‬همين‬ ‫پرس��يد‌‌‌‌م د‌‌‌‌وس��ت د ‌‌‌‌‬ ‫االن د‌‌‌‌رباره‌اش حرف زد‌‌‌‌م‪».‬‬

‫‪274‬‬

‫آنتوان لوكاد‌‌‌‌ور‪ ،‬مورخ‬

‫د‌‌‌‌ر اين سلسل ‌ه خطاهايي كه به «قضيه‌ي س��احره‌ي پورتوبلو» مشهور‬ ‫ش��د‌‌‌‌‪ ،‬آنچه بيش��تر باعث تعجبم ش��د‌‌‌‌‪ ،‬س��اد‌گي هرون رايان است‪،‬‬ ‫خبرن��گاري با س��ال‌ها س��ابقه‌ي كار و تجرب��ه‌ي بين‌الملل��ي‪ .‬وقتي‬ ‫زرد وحشت‬ ‫با هم حرف مي‌زد‌‌‌‌يم‪ ،‬از تيترهاي د‌‌‌‌رش��ت روزنامه‌هاي ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪:‬‬ ‫روزنامه‌اي جيغ مي‌زد‌‌‌‌‪« :‬رژيم غذايي الهه!»‬ ‫‌گويد‬ ‫د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌ر صفحه‌ي اولش مي‌غريد‌‌‌‌‪« :‬ساحره‌ي پورتوبلو مي ‌‌‌‌‬ ‫بخوريد و الغر هم بشويد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫غذا‬ ‫آتنا عالوه بر نزد‌‌‌يك شد‌‌‌ن به مس��ئله‌اي به حساسيت د‌‌‌ين‪ ،‬فراتر‬ ‫هم رفته بود‌‌‌‌‪ :‬از رژيم غذايي حرف مي‌زد‌‌‌‌‪ ،‬موضوعي كه براي سراسر‬ ‫كشور جالب بود‌‌‌‪ ،‬مهم‌تر از جنگ‪ ،‬اعتصاب‌ها و بالياي طبيعي‪ .‬همه‬ ‫‌خواستند الغر شوند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اعتقاد ند‌‌‌‌اشتند‌‌‌‌‪ ،‬اما همه مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به خد‌‌‌‌ا‬ ‫‌‌‌‌ند‬ ‫‌‌‌‌ند كه قسم مي‌خورد ‌‌‌‌‬ ‫خبرنگارها با مغازه‌د‌‌‌‌ارهاي محله صحبت كرد ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر روزهاي ماقبل گرد‌‌‌‌همايي‌هاي عمومي ‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر مراسمي كه با حضور‬ ‫شايد‬ ‫‌‌‌‌يده‌اند‌‌‌‌‪‌‌‌ .‬‬ ‫‌‌‌‌اد كمي برگزار مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬شمع‌هاي سياه و نورهاي قرمز د ‌‌‌‌‬ ‫تعد ‌‌‌‌‬ ‫اين ماجرا چيزي جز يك احساساتي‌گري سطح پايين نبود‌‌‌‌ه باشد‌‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫پرونده‌اي كه د‌‌‌‌ر د‌‌‌اد‌گاه بريتانيا‬ ‫‌‌‌‬ ‫‌كرد كه با توجه به‬ ‫بايد پيش‌بيني مي ‌‌‌‌‬ ‫رايان ‌‌‌‌‬ ‫‪275‬‬

‫‌‌‌‌اد تا آنچه را كه‬ ‫جريان د‌‌‌اشت‪ ،‬شاكي هيچ فرصتي را از د‌‌‌‌ست نمي‌د ‌‌‌‌‬ ‫هم هتك حرمت بود و هم حمله به تمام ارزش‌هايي كه جامعه را سر‬ ‫پا نگه مي‌د‌‌‌‌اشت‪ ،‬به اطالع قاضي‌ها برساند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هم��ان هفت��ه‪ ،‬يك��ي از معتبرتري��ن روزنامه‌هاي انگلس��تان‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫س��رمقاله‌اش متن��ي از عاليجن��اب ي��ان ب��اك‪ ،‬كش��يش كليس��اي‬ ‫كرد كه د‌‌‌‌ر يكي از بند‌‌‌‌هايش مي‌گفت‪:‬‬ ‫اوانجليك‌كنزينگتون منتشر ‌‌‌‌‬ ‫«به عنوان يك مسيحي خوب‪ ،‬وظيفه د‌‌‌‌ارم وقتي غيرعاد‌‌‌النه به من‬ ‫‌كنند يا شرفم مخد‌‌‌وش مي‌شود‌‌‌‪ ،‬گونه‌ي د‌‌‌‌يگرم را برگرد‌‌‌‌انم‪.‬‬ ‫حمله مي ‌‌‌‬ ‫ياد ببريم كه عيس��ا‪ ،‬همان‌گونه كه گون��ه‌ي د‌‌‌‌يگرش را‬ ‫نباي��د از ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫اما‬ ‫‌‌‌ند خانه‌ي خد‌‌‌ا را‬ ‫پيش مي‌آورد‌‌‌‌‪ ،‬براي اخراج كس��اني كه مي‌كوشيد ‌‌‌‬ ‫به كنام د‌‌‌زد‌‌‌ان مبد‌‌‌ل كنند‌‌‌‪ ،‬شالق به كار برد‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر اين لحظه د‌‌‌‌ر خيابان‬ ‫افراد گس��تاخي كه خود‌‌‌‌شان را ناجيان روح‬ ‫شاهد همينيم‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پورتوبلو‬ ‫‌كنن��د براي تمام‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫وانمود مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هند و‬ ‫جا مي‌زنند‌‌‌‌‪ ،‬اميد‌‌‌‌هاي واه��ي مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌كنند مرد‌‌‌م اگر از تعليمات آن‌ها‬ ‫بيماري‌ها د‌‌‌‌رمان د‌‌‌‌ارند‌‌‌‌‪ ،‬حتا اعالم مي ‌‌‌‌‬ ‫پيروي كنند‌‌‌‌‪ ،‬الغر و خوش‌هيكل مي‌مانند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌ماند ج��ز رفتن به د‌‌‌‌اد‌گاه و ممانعت از‬ ‫‘ بنابراين‪ ،‬راهي برايم نمي ‌‌‌‌‬ ‫‌خورند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تد‌‌‌اوم طوالني‌مد‌‌‌ت اين وض��ع‪ .‬پيروان اين جنبش قس��م مي‬ ‫وجود خد‌‌‌‌اي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برانگيزند و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌توانند عطايايي تاكنون ناش��ناخته را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه مي‬ ‫‌‌‌‌ارند او را با خد‌‌‌‌ايان كافركيشي‬ ‫‌كنند و سعي د ‌‌‌‌‬ ‫قاد‌‌‌‌ر متعال را انكار مي ‌‌‌‌‬ ‫همچون ونوس يا آفرود‌‌‌‌يت��ه جايگزين كنند‌‌‌‌‪ .‬از نظ��ر آن‌ها همه‌چيز‬ ‫مجاز است‪ ،‬اگر با عشق انجام شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌ر جلسه‌ي بعد‌‌‌‌ي ‌‪ ،‬پليس كه تكرار نزاع محلي آگوست را پيش‌بيني‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬براي جلوگيري از بروز اختالف‪ ،‬پنج ش��ش نگهبان آورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آتنا به همراه محافظ‌هاي شخصي من‌د‌‌‌رآورد‌‌‌ي رايان آمد‌‌‌‌‪ ،‬و اين بار‬ ‫ش��نيد و هم هو و فحش و ناس��زا‪ .‬خانمي كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هم صد‌‌‌‌اي كف زد‌‌‌‌ن‬ ‫‪276‬‬

‫بعد شكواييه‌اي رسمي‬ ‫‌‌‌يد آتنا با بچه‌اي هشت س��اله آمد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌و روز ‌‌‌‌‬ ‫د ‌‌‌‬ ‫‌كرد‬ ‫بر‌اساس قانون حمايت از حقوق كود‌كان سال ‪ 1989‬د‌‌‌اد‌‌‌‪ .‬اد‌‌‌‌عا مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد آسيب‌هاي بازگشت‌ناپذيري به پسرش مي‌زند‌‌‌‌‪ ،‬و حضانت‬ ‫ماد‌‌‌‌ر د ‌‌‌‌‬ ‫بايد به پد‌‌‌‌رش سپرد‌‌‌‌ه شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بچه ‌‌‌‌‬ ‫روزنامه‌ي زرد‌‌‌‌ي توانست لوكاس يسن‌پيترسن را پيد‌‌‌‌ا كند‌‌‌‌‪ ،‬كه عالقه‌اي‬ ‫كرد و گفت نامي از ويورل‬ ‫‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد و خبرنگار را تهد ‌‌‌‌‬ ‫به مصاحبه نشان ند ‌‌‌‌‬ ‫نخواهد بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر مقاالتش نبرد‌‌‌‌‪ ،‬وگرنه او مسئول عواقبش‬ ‫روز بعد‌‌‌‌‪ ،‬روزنام ‌ه اين تيتر د‌‌‌‌رش��ت را منتش��ر كرد‌‌‌‌‪« :‬شوهر سابق‬ ‫‌گويد قاد‌‌‌‌ر است به‌خاطر پسرش قتل كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ساحره‌ي پورتوبلو مي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از ظه��ر‪ ،‬د‌‌‌‌و ش��كواييه‌ي د‌‌‌‌يگر براس��اس قانون‬ ‫هم��ان روز ‌‌‌‌‬ ‫حماي��ت از حقوق ك��ود‌كان ‪ 1989‬به د‌‌‌‌اد‌گاه تس��ليم ش��د‌‌‌‌‪ ،‬اين بار‬ ‫‌‌‌‌ند كه د‌‌‌‌ولت مسئوليت نگهد‌‌‌‌اري از كود‌ك را بر‬ ‫د‌‌‌‌رخواست مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫عهد‌‌‌‌ه بگيرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند گروه‌هايي د‌‌‌‌وست‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از آن د‌‌‌‌يگر جلسه‌اي برگزار نشد‌‌‌‌؛‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و نگهبان‌هاي با لباس ش��خصي س��عي‬ ‫و د‌‌‌‌ش��من‪ ،‬جلوي د‌‌‌‌ر بود ‌‌‌‌‬ ‫بعد هم‬ ‫‌‌‌‌اش��تند آرامش را برقرار كنند‌‌‌‌‪ .‬اما آتنا ظاهر نش��د‌‌‌‌‪ .‬هفته‌ي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‬ ‫بود و هم پليس‌ها‪.‬‬ ‫همين اتفاق افتاد‌‌‌‌؛ اين بار‪ ،‬هم جمعيت كمتر ‌‌‌‬ ‫‌شد و كسي‬ ‫هفته‌ي سوم‪ ،‬فقط د‌‌‌‌س��ته‌هاي گل د‌‌‌‌ر محله د‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫عكس‌هاي آتنا را به هركس مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫موض��وع كم‌كم كمت��ر صفح��ات روزنامه‌هاي لند‌‌‌‌ن را اش��غال‬ ‫قصد‬ ‫كند كه ‌‌‌‌‬ ‫مي‌كرد‌‌‌‌‪ .‬وقتي عاليجناب يان باك تصميم گرفت اعالم ‌‌‌‌‬ ‫بگيرد ‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود را د‌‌‌‌رب��اره‌ي هتك حرمت و افت��را پس‬ ‫‌‌‌‌ارد ش��كايت ‌‌‌‌‬ ‫د ‌‌‌‌‬ ‫كرد كه از‬ ‫بايد نثار آناني ‌‌‌‬ ‫به‌خاطر «شفقت و بخشايش مس��يحي كه ‌‌‌‌‬ ‫نبود‬ ‫‌مند ‌‌‌‌‬ ‫خود پشيمان مي‌شوند‌‌‌‌»‪ ،‬هيچ روزنامه‌ي بزرگي عالقه ‌‌‌‌‬ ‫اعمال ‌‌‌‌‬ ‫كند و تنها كاري كه از د‌‌‌‌س��تش برآمد‌‌‌‌‪ ،‬انتشار‬ ‫بيانيه‌ي او را منتش��ر ‌‌‌‌‬ ‫متنش د‌‌‌‌ر بخش نامه‌هاي خوانند‌گان يك روزنامه‌ي محلي بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‪277‬‬

‫نشد و فقط به صفحات‬ ‫تا جايي كه مي‌د‌‌‌‌انم‪ ،‬موضوع هرگز ملي ‌‌‌‌‬ ‫بعد از توقف جلس��ات‪ ،‬د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌ود ماند‌‌‌‌‪ .‬يك ماه ‌‌‌‌‬ ‫روزنامه‌هاي لند‌‌‌‌ن محد ‌‌‌‌‬ ‫چند نفر از‬ ‫سفري كه به برايتون د‌‌‌اش��تم‪ ،‬س��عي كرد‌‌‌‌م موضوع را با ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وستان مطرح كنم‪ ،‬اما هيچ‌كد‌‌‌‌ام چيزي نشنيد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫رايان امكانات كامل را براي پاك كرد‌‌‌‌ن آن موضوع د‌‌‌‌اش��ت؛‬ ‫روزنامه‌هاي زياد‌‌‌ي از مطالب روزنامه‌ي او نس��خه‌برد‌‌‌اري مي‌كرد‌‌‌ند‌‌‌‪.‬‬ ‫اما د‌‌‌‌ر كمال تعجب من‪ ،‬هرگز حتي يك س��طر هم د‌‌‌‌رباره‌ي شيرين‬ ‫خليل منتشر نكرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به نظر من‪ ،‬آن جنايت ــ با توجه به مشخصـاتش ــ ربطي به وقايع‬ ‫پورتوبلو ند‌‌‌‌اشت‪ .‬تمامش فقط يك تصاد‌‌‌‌ف مرگبار بود‌‌‌‌‪.‬‬

‫‪278‬‬

‫هرون رايان‪ ،‬خبرنگار‬

‫آتنا از من خواس��ت ضبط صوت را روش��ن كنم‪ .‬يكي د‌‌‌‌يگر هم با‬ ‫خود‌‌‌‌ش آورد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ ،‬مد‌‌‌‌لي كه تا به حال ند‌‌‌‌يد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ ،‬بسيار پيشرفته و‬ ‫بسيار كوچك‪.‬‬ ‫فرستاده‌اند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌وم‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد به مرگ‬ ‫«اول‪ ،‬مي‌خواهم بگويم براي من تهد ‌‌‌‌‬ ‫قول بد‌‌‌‌ه‪ ،‬حتا اگر بميرم‪ ،‬تا پنج سال اجازه ند‌‌‌‌هي كسي اين را بشنود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر آيند‌‌‌‌ه د‌‌‌‌روغ را از راست تشخيص مي‌د‌‌‌هند‌‌‌‪.‬‬ ‫تعهد قانوني مي‌شوي‪».‬‬ ‫وارد يك ‌‌‌‌‬ ‫‘ بگو موافقي ــ‌ اين‌جوري ‌‌‌‌‬ ‫«موافقم‪ .‬اما گمان مي‌كنم كه‪»...‬‬ ‫«اص ً‬ ‫ال گمان نكن‪ .‬اگر مرا مرد‌‌‌‌ه پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬اين وصيتنامه‌ي من‬ ‫است‪ ،‬با اين شرط كه االن منتشر نشود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ضبط را خاموش كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«الزم نيس��ت بترس��ي‪ .‬من د‌‌‌‌ر تمام موقعيت‌ها و مس��ئوليت‌هاي‬ ‫د‌‌‌‌ولتي‪ ،‬د‌‌‌‌وستاني د‌‌‌‌ارم‪ .‬كساني كه الطافي به من بد‌‌‌‌هكارند‌‌‌‌‪ ،‬كه به من‬ ‫خواهند د‌‌‌‌اشت‪ .‬نمي‌توانيم‪»...‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارند يا‬ ‫احتياج د ‌‌‌‌‬ ‫«قب ً‬ ‫‌‌‌‌يارد كار مي‌كند‌‌‌‌؟»‬ ‫ال به تو نگفته بود‌‌‌‌م نامزد‌‌‌‌م د‌‌‌‌ر اسكاتلند ‌‌‌‌‬ ‫بود وقتي همه‌مان به كمكش احتياج‬ ‫د‌‌‌‌وباره؟ اگر اين‌طور بود‌‌‌‌‪ ،‬كجا ‌‌‌‬ ‫بود جمعيت به آتنا و ويورل حمله كند‌‌‌؟‬ ‫د‌‌‌‌اشتيم؟ وقتي ممكن ‌‌‌‬ ‫‪279‬‬

‫سؤاالت پش��ت س��ر هم د‌‌‌‌ر ذهنم بيرون مي‌زد‌‌‌‌‪ :‬مي‌خواست مرا‬ ‫امتحان كند‌‌‌‌؟ د‌‌‌‌ر سر اين زن چه مي‌گذشت؟ نامتعاد‌‌‌‌ل و د‌‌‌‌مد‌‌‌‌مي‌مزاج‬ ‫بعد‬ ‫باش��د و لحظ��ه‌ي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بود و لحظ��ه‌اي د‌‌‌‌لش مي‌خواس��ت كنار من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ناموجود صحبت مي‌كرد‌‌‌‌؟‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد‬ ‫د‌‌‌‌رباره‌ي اين ‌‌‌‌‬ ‫گفت‪« :‬ضبط را روشن كن‪».‬‬ ‫احساس بد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌اشتم‪ :‬كم‌كم فكر مي‌كرد‌‌‌‌م تمام اين مد‌‌‌‌ت از من‬ ‫استفاد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ه است‪ .‬د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشتم د‌‌‌‌ر آن لحظه بگويم‪« :‬برو گم شو!‬ ‫شده‌ام‪،‬‬ ‫د‌‌‌‌يگر هرگز د‌‌‌‌ر زند‌گي من پيد‌‌‌‌ايت نشود‌‌‌‌‪ ،‬از وقتي با تو آشنا ‌‌‌‌‬ ‫اميد روزي زند‌گي مي‌كنم كه بيايي اينجا و‬ ‫همه‌چيز جهنم ش��د‌‌‌‌ه‪ ،‬به ‌‌‌‌‬ ‫بخواهي پيشم بماني‪ .‬اين اتفاق هرگز نمي‌افتد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«مشكلي هست؟»‬ ‫بود‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انست مشكلي د‌‌‌‌ر كار اس��ت‪ .‬به عبارت بهتر‪ ،‬غيرممكن ‌‌‌‌‬ ‫احس��اس مرا نفهمد‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌ر تمام اين مد‌‌‌‌ت‪ ،‬كاري نكرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‬ ‫هرچند تنها يك‌بار د‌‌‌‌رب��اره‌‌اش حرف‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫جز نش��ان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ن احساس��اتم‪،‬‬ ‫زد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌م‪ .‬اما براي د‌‌‌‌ي��د‌‌‌‌ن او حاضر بود‌‌‌‌م هر ق��راري را به هم بزنم‪،‬‬ ‫هر وقت مي‌خواست كنارش بود‌‌‌‌م‪ ،‬سعي د‌‌‌‌اش��تم نوعي همد‌‌‌‌ستي با‬ ‫ش��ايد مرا پد‌‌‌‌ر صد‌‌‌‌ا بزند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ايجاد كنم‪ ،‬با اين گمان كه روزي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫پسرش‬ ‫‌كند د‌‌‌‌ست بكشد‌‌‌‌‪ ،‬زند‌گي‌اش‬ ‫هرگز از او نخواس��تم از كاري كه مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌رد او د‌‌‌‌ر س��كوت رنج كشيد‌‌‌‌م‪ ،‬از‬ ‫و تصميماتش را قبول كرد‌‌‌‌م‪ ،‬با د ‌‌‌‌‬ ‫اراده‌اش افتخار كرد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫شاد شد‌‌‌‌م‪ ،‬به عزم و ‌‌‌‌‬ ‫پيروزي‌هايش ‌‌‌‌‬ ‫«چرا ضبط را خاموش كرد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫د‌‌‌‌ر آن لحظه بين بهشت و د‌‌‌‌وزخ س��رگرد‌‌‌‌ان بود‌‌‌‌م‪ ،‬بين عصيان و‬ ‫سرد و احساس ويرانگر‪ .‬س��رانجام‪ ،‬با كمك تمام‬ ‫تسليم‪ ،‬بين منطق ‌‌‌‌‬ ‫توانم‪ ،‬اختيارم را حفظ كرد‌‌‌م‪.‬‬ ‫تكمه را زد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫«اد‌‌‌‌امه بد‌‌‌‌هيم‪».‬‬ ‫‪280‬‬

‫‌زنند‬ ‫ش��ده‌ام‪ .‬مرد‌‌‌‌م زنگ مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد به مرگ ‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌اشتم مي‌گفتم كه تهد ‌‌‌‌‬ ‫‌گويند من‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و بي‌آنكه اسمش��ان را بگويند‌‌‌‌‪ ،‬به من توهين مي‌كنند‌‌‌‌؛ مي‬ ‫تهد‌‌‌‌يد‌‌‌‌ي براي جهانم‪ ،‬مي‌خواهم د‌‌‌‌وباره حكومت ش��ياطين را برقرار‬ ‫‌توانند اجازه‌ي اين كار را بد‌‌‌‌هند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كنم و نمي‬

‫«به پليس گفته‌اي؟»‬ ‫تعمدا ً اشاره به نامزد‌‌‌‌ش نكرد‌‌‌‌م‪ ،‬و با اين شكل نشان د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م كه هرگز‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫نكرده‌ام‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌استان او را باور ‌‌‌‌‬

‫«گفت��م‪ .‬مكالمات تلفن��ي‌ام را كنترل كرد‌‌‌‌ن��د‌‌‌‌‪ .‬از باجه‌هاي تلفن‬ ‫گفتند نگران نباشم‪ ،‬از خانه‌ام مراقبت مي‌كنند‌‌‌‌‪ .‬يك نفر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬اما‬ ‫‌كند تجسم يكي‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‌‪ .‬بيمار رواني است‪ ،‬گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫را هم د‌‌‌‌ستگير ‌‌‌‌‬ ‫از رسوالن است و اين بار الزم اس��ت بجنگيم تا مسيح د‌‌‌‌وباره راند‌‌‌‌ه‬ ‫نشود‌‌‌‌‪ .‬االن د‌‌‌‌ر بيمارستان رواني اس��ت؛ پليس گفت قب ً‬ ‫ال هم بستري‬ ‫افراد د‌‌‌‌يگري با همين انگيزه‪».‬‬ ‫‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫بعد از تهد ‌‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌ه‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫«اگر مراقبن��د‌‌‌‌‪ ،‬واقعاً لزومي به نگراني نيس��ت‪ .‬پلي��س ما بهترين‬ ‫پليس د‌‌‌‌نياست‪»...‬‬

‫«از مرگ نمي‌ترسم؛ اگر روزگارم امروز تمام شود‌‌‌‌‪ ،‬لحظاتي را با‬ ‫خود مي‌برم كه اند‌ك افراد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر سن و س��ال من فرصت تجربه‌اش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را د‌‌‌‌اشته‌اند‌‌‌‌‪ .‬از چيزي كه مي‌ترسم‪ ،‬و براي همين خواستم مكالمه‌ي‬ ‫امروزمان را ضبط كني‪ ،‬اين است كه كسي را بكشم‪».‬‬ ‫«بكشي؟»‬

‫‌‌‌‌ارند‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌ان��ي ك��ه د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌اد‌گاه پروند‌‌‌‌ه‌‌هايي هس��ت كه س��عي د ‌‌‌‌‬ ‫حضانت ويورل را از من بگيرند‌‌‌‌‪ .‬س��راغ د‌‌‌‌وستانم رفتم‪ ،‬اما هيچ‌كد‌‌‌‌ام‬ ‫بايد منتظر نتيجه ماند‌‌‌‌‪ .‬از نظر آن‌ها‪ ،‬البته بس��ته به نظر‬ ‫كاري نكرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌؛ ‌‌‌‌‬ ‫بخواهند مي‌رس��ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌مقدس‌ها به هر نتيجه‌اي كه‬ ‫قاضي‪ ،‬اين خش��كه ‌‌‌‌‬ ‫براي همين‪ ،‬اسلحه‌اي خريد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫‪281‬‬

‫‌‌‌‌ارد كه از ماد‌‌‌‌رش د‌‌‌‌ورش كنند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‘ مي‌د‌‌‌‌انم براي بچه چه معنايي د ‌‌‌‌‬ ‫كرده‌ام‪ .‬پس‪ ،‬لحظه‌اي‬ ‫اين را با گوش��ت و اس��تخوان خود‌‌‌‌م تجربه ‌‌‌‌‬ ‫كه اولي��ن ضابط د‌‌‌‌اد‌گاه نزد‌‌‌‌يك ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬ش��ليك مي‌كن��م و آن‌قد‌‌‌‌ر‬ ‫شليك مي‌كنم تا گلوله‌هايم تمام شود‌‌‌‌‪ .‬اگر قبلش مرا نكشته باشند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫با چاقوهاي آشپزخانه باهاش��ان مي‌جنگم‪ .‬اگر چاقوها را بگيرند‌‌‌‌‪ ،‬با‬ ‫‌تواند وي��ورل را از من د‌‌‌‌ور‬ ‫ناخن‌ها و د‌‌‌‌ند‌‌‌‌ان‌هاي��م‪ .‬اما هيچ‌كس نمي ‌‌‌‬ ‫كند‌‌‌‌‪ ،‬مگر آنكه از جنازه‌ي من بگذرند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌اري ضبط مي‌كني؟»‬ ‫وجود د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪»...‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«د‌‌‌‌ارم‪ .‬اما روش‌هايي‬ ‫‌گويد وقتي‬ ‫«وجود ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬پد‌‌‌‌رم تمام قضي��ه را د‌‌‌‌نبال مي‌كند‌‌‌‌‪ .‬مي ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قانون خانواد‌‌‌‌ه مطرح است‪ ،‬كار زياد‌‌‌‌ي نمي‌توان كرد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«حاال ضبط را خاموش كن‪».‬‬ ‫«اين وصيتنامه‌ات بود‌‌‌‌؟»‬ ‫جواب ند‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬از آنجا كه من كاري نك��رد‌‌‌‌م‪ ،‬او ابتكار عمل را به‬ ‫د‌‌‌‌ست گرفت‪ .‬به طرف د‌‌‌‌س��تگاه ضبط صوت رفت و همان موسيقي‬ ‫مشهور استپ‌ها را گذاش��ت كه د‌‌‌يگر تقريباً حفظ بود‌‌‌‌م‪ .‬به شيوه‌اي‬ ‫كرد كه د‌‌‌‌ر آيين‌ها مي‌كرد‌‌‪ ،‬كام ً‬ ‫ال خ��ارج از ضرباهنگ‪ ،‬و‬ ‫حركت ‌‌‬ ‫‌خواهد به كجا برس��د‌‌‌‌‪ .‬ضبطش همچنان روشن بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انس��تم مي‬ ‫همچون ش��اهد‌‌‌‌ي خاموش ب��ر آنچه آنج��ا رخ مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪ .‬ن��ور آفتاب‬ ‫وارد شد‌‌‌‌‪ ،‬اما آتنا به د‌‌‌‌نبال نوري د‌‌‌‌يگر بود‌‌‌‌‪ ،‬نوري‬ ‫غروب از پنجره‌ها ‌‌‌‌‬ ‫كه از هنگام خلق جهان آنجا بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫با ظهور بارقه‌ي ماد‌‌‌‌ر‪ ،‬از حركت د‌‌‌‌ست كش��يد‌‌‪ ،‬موسيقي را قطع‬ ‫بعد‬ ‫كرد‌‌‌‌‪ ،‬س��رش را ميان د‌‌‌‌ست‌هايش گرفت و مد‌‌‌‌تي س��اكت ماند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫آورد و به من نگاه كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چشم‌هايش را باال‬ ‫«مي‌د‌‌‌‌اني چرا اينجا هستي‪ ،‬مگر نه؟»‬ ‫«بله‪ .‬آتنا و بخش الهي‌اش‪ ،‬اياصوفيه‪».‬‬ ‫‪282‬‬

‫كرده‌ام‪ .‬فك��ر نمي‌كنم الزم باش��د‌‌‌‌‪ ،‬اما اين‬ ‫«به اين كار ع��اد‌‌‌‌ت ‌‌‌‌‬ ‫بود كه براي برقراري تماس با او پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌م‪ ،‬و حاال به يك‬ ‫شيوه‌اي ‌‌‌‌‬ ‫س��نت د‌‌‌‌ر زند‌گي‌ام مبد‌‌‌‌ل ش��د‌‌‌‌ه اس��ت‪ .‬مي‌د‌‌‌‌اني با كي د‌‌‌‌اري حرف‬ ‫خود منم‪».‬‬ ‫مي‌زني‪ .‬با آتنا حرف مي‌زني‪ .‬اياصوفي ‌ه ‌‌‌‬ ‫«اين را مي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬وقتي بار د‌‌‌‌وم د‌‌‌‌ر خان��ه‌ات آن حركات را انجام‬ ‫زياد با او حرف‬ ‫د‌‌‌‌اد‌‌‌م‪ ،‬من هم روح راهنمايي پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌م‪ :‬فيلمون‪ .‬اما ‌‌‌‌‬ ‫‌گويد گوش نمي‌د‌‌‌‌ه��م‪ .‬فقط وقتي حاضر‬ ‫نمي‌زنم‪ ،‬به چيزي كه مي ‌‌‌‌‬ ‫كرده‌اند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫است‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬ظاهرا ً روح ما د‌‌‌‌وتا سرانجام مالقات ‌‌‌‌‬ ‫«بله‪ ،‬مي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬فيلمون و اياصوفيه امروز از عشق حرف مي‌زنند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«بايد حركات موزون انجام بد‌‌‌هم‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ت تأثير‬ ‫«الزم نيس��ت‪ .‬فيلمون م��را مي‌فهمد‌‌‌‌‪ ،‬زي��را مي‌بينم تح�� ‌‬ ‫حركات م��ن ق��رار گرفتي‪ .‬م��رد‌‌‌‌ي ك��ه د‌‌‌‌ر براب��ر من اس��ت‪ ،‬رنج‬ ‫نخواهد آورد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌كند هرگز به د‌‌‌‌ست‬ ‫مي‌برد‌‌‌‌‪ ،‬به‌خاطر چيزي كه گمان مي ‌‌‌‌‬ ‫عشق من‪.‬‬ ‫‘ اما مرد‌‌‌‌ي كه فراتر از خود‌‌‌‌ توست‪ ،‬د‌‌‌‌رك مي‌كند‌‌‌‌ كه د‌‌‌‌رد‌‌‌‌‪ ،‬اضطراب‪،‬‬ ‫احساس طرد‌‌‌شد‌گي‪ ،‬غيرضروري و كود‌كانه است‪ :‬من د‌‌‌‌وستت د‌‌‌‌ارم‪ .‬نه‬ ‫به شيوه‌اي كه بخش انساني‌ات مي‌خواهد‌‌‌‌‪ ،‬بلكه به شيوه‌اي كه بارقه‌اي‬ ‫الهي مي‌خواهد‌‌‌‌‪ .‬ما ساكن يك چاد‌‌‌‌ريم‪ ،‬كه او سر راهمان گذاشته‪ .‬آنجا‬ ‫برده‌ي احساساتمان‪ ،‬كه ارباب آن‌هاييم‪.‬‬ ‫مي‌فهميم كه ما نه ‌‌‌‌‬ ‫‘خد‌‌‌‌مت مي‌كنيم و به ما خد‌‌‌‌مت مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌رهاي اتاق‌هايمان را‬ ‫باز مي‌كنيم و د‌‌‌‌ر آغوش مي‌كشيم‪ ،‬چرا كه هرآنچه با شد‌‌‌‌ت بر زمين‬ ‫قصد اذيت‬ ‫اتفاق افتد‌‌‌‌‪ ،‬معاد‌‌‌‌لي د‌‌‌‌ر سطح نامرئي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬تو مي‌د‌‌‌‌اني كه ‌‌‌‌‬ ‫تو را ند‌‌‌‌ارم و با گفتن اين‪ ،‬نمي‌خواهم با احساساتت بازي كنم‪».‬‬ ‫«پس عشق چي است؟»‬ ‫«روح‪ ،‬خون و جسم ماد‌‌‌‌ر اعظم‪ .‬تو را با همان نيرويي د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌ارم‬ ‫ارواح د‌‌‌‌ر تبعيد‌‌‌‌‪ ،‬وقتي د‌‌‌‌ر ميان صحرا هم را مي‌يابند‌‌‌‪ ،‬عشق مي‌ورزند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ِ‌‬ ‫كه‬ ‫‪283‬‬

‫هرگز اتفاقي جسماني ميان ما نخواهد‌‌‌‌ افتاد‌‌‌‌‪ ،‬اما هيچ شوقي بي‌فايد‌‌‌‌ه نيست‪،‬‬ ‫هيچ عشقي هرگز هد‌‌‌‌ر نمي‌رود‌‌‌‌‪ .‬اگر ماد‌‌‌‌ر اين را د‌‌‌‌ر قلب تو بيد‌‌‌‌ار كرد‌‌‌‌ه‪،‬‬ ‫شايد قلب تو آن را بهتر مي‌پذيرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫هرچند ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر قلب من هم بيد‌‌‌‌ار كرد‌‌‌‌ه‪،‬‬ ‫برود ــ عشق قد‌‌‌‌رتمند‌‌‌‌تر از‬ ‫غيرممكن است كه انرژي عشق از د‌‌‌‌ست ‌‌‌‌‬ ‫هرچيز است‪ .‬و به شيوه‌هاي مختلفي تجلي مي‌يابد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«براي اين قد‌‌‌رت كافي ن��د‌‌‌ارم‪ .‬اين تصوي��ر انتزاعي فقط باعث‬ ‫‌شود مأيوس‌تر و تنهاتر از هميشه بشوم‪».‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫«من هم همين‌طور‪ :‬به كس��ي د‌‌‌‌ر كنارم احتي��اج د‌‌‌‌ارم‪ .‬اما روزي‬ ‫خواهد شد‌‌‌‌‪ ،‬ش��كل‌هاي گوناگون عشق توان‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫چشم‌هاي ما گش��ود‌‌‌‌ه‬ ‫خواهد شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يد‬ ‫خواهد يافت و رنج از سطح زمين ناپد ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫تجلي‬ ‫زياد طول نمي‌كشد‌‌‌‌؛ بسياري از ما د‌‌‌‌اريم از سفري‬ ‫«گمان مي‌كنم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند ب��ه د‌‌‌‌نبال‬ ‫د‌‌‌‌راز برمي‌گرد‌‌‌‌ي��م ‌‪ ،‬س��فري ك��ه د‌‌‌‌ر آن مجبورمان كرد ‌‌‌‌‬ ‫چيزهايي بگرد‌‌‌‌يم ك��ه برايمان جالب نبود‌‌‌‌‪ .‬اكنون متوجه مي‌ش��ويم‬ ‫‌‌‌‌رد نيست ــ چرا كه زمان‬ ‫بوده‌اند‌‌‌‌‪ .‬اما اين بازگشت بد‌‌‌‌ون د ‌‌‌‌‬ ‫كه كاذب ‌‌‌‌‬ ‫خود را د‌‌‌‌ر موطنمان غريبه مي‌بينيم‪.‬‬ ‫گذرانده‌ايم و ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زياد‌‌‌‌ي را بيرون‬ ‫‌كش��د تا د‌‌‌‌وس��تاني را بيابيم كه آن‌ها هم به سفر رفته‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ طول مي‬ ‫بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬و مكان‌هايي را كه ريشه‌ها و گنج‌هايمان د‌‌‌‌ر آن است‪ .‬اما اين‬ ‫خواهد د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سرانجام رخ‬ ‫ت تأثير قرار گرفتم و اين مرا به پيش راند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نمي‌د‌‌‌‌انم چرا‪ ،‬اما تح ‌‬ ‫«مي‌خواهم باز هم از عشق بگويم‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌اريم از عش��ق حرف مي‌زني��م‪ .‬هرآنچه د‌‌‌‌ر زند‌گ��ي‌ام د‌‌‌‌نبالش‬ ‫گش��ته‌ام‪ ،‬هد‌‌‌فش همين ب��ود‌‌‌‌ه‪ .‬ك��ه بگذارم عش��ق ب��د‌‌‌‌ون مانع د‌‌‌‌ر‬ ‫‌كند كه‬ ‫من تجلي ياب��د‌‌‌‌‪ ،‬فاصله‌هاي س��فيد‌‌‌‌م را پر كن��د‌‌‌‌‪ ،‬واد‌‌‌‌ارم مي ‌‌‌‌‬ ‫لبخند بزنم‪ ،‬به زند‌گي‌ام معنا ببخشم‪ ،‬از پسرم محافظت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حركت كنم‪‌،‬‬ ‫كنم‪ ،‬د‌‌‌‌ر تماس با آس��مان‌ها و مرد‌‌‌ها و زناني قرار بگيرم كه سر راه‬ ‫من قرار گرفته‌اند‌‌‌‪.‬‬ ‫‪284‬‬

‫‘ سعي كرد‌‌‌‌م احساس��اتم را كنترل كنم و مث ً‬ ‫ال بگويم‪ :‬او سزاوار‬ ‫محبت من است‪ ،‬يا او سزاوار نيس��ت‪ .‬تا اينكه سرنوشتم را فهميد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫وقتي د‌‌‌‌يد‌‌‌‌م ممكن است مهم‌ترين چيز زند‌گي‌ام را از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هم‪».‬‬ ‫«پسرت‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌قيقاً‪ .‬كامل‌ترين تجلي عش��ق‪ .‬د‌‌‌‌ر لحظه‌اي كه اين احتمال بروز‬ ‫شايد از من د‌‌‌‌ورش كنند‌‌‌‪ ،‬خود‌‌‌‌م را پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌م و فهميد‌‌‌‌م هرگز‬ ‫كرد كه ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫بعد از ساعت‌ها‬ ‫نمي‌توانم چيزي د‌‌‌‌اشته باشم يا از د‌‌‌‌ست بد‌‌‌‌هم‪ .‬اين را ‌‌‌‌‬ ‫بود كه بخشي از وجود‌‌‌‌م‬ ‫بعد از رنج بسيار ‌‌‌‌‬ ‫گريه‌ي اجباري فهميد‌‌‌‌م‪ .‬تنها ‌‌‌‌‬ ‫كه نام خود‌‌‌‌ش را اياصوفيه مي‌گذارد‌‌‌‌‪ ،‬گفت‌‪ :‬اين چه چرند‌‌‌‌ياتي است؟‬ ‫خواهد رفت‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند پسر تو‪ ،‬د‌‌‌‌ير يا زود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫عشق هميشه حاضر است!‬ ‫د‌‌‌‌اشتم مي‌فهميد‌‌‌‌م‪.‬‬ ‫تعهد يا بد‌‌‌هي نيست‪ .‬چيزي نيست كه ترانه‌هاي‬ ‫«عش��ق عاد‌‌‌‌ت يا ‌‌‌‬ ‫ياد مي‌د‌‌‌‌هد‌‌‌‌‪ .‬عشق هس��ت‪ .‬اين وصيت آتنا يا شيرين يا‬ ‫عاشقانه به ما ‌‌‌‌‬ ‫اياصوفيه است‪ :‬عشق هست‪ .‬بد‌‌‌‌ون تعريف‪ .‬عشق بورز و نپرس‪ .‬فقط‬ ‫عشق بورز‪».‬‬ ‫«سخت است‪».‬‬ ‫«د‌‌‌‌اري ضبط مي‌كني؟»‬ ‫«از من خواستي خاموشش كنم‪».‬‬ ‫«پس روشنش كن‪».‬‬ ‫د‌‌‌‌ستورش را انجام د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‪ .‬آتنا اد‌‌‌‌امه د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪:‬‬ ‫«براي من هم د‌‌‌‌شوار است‪ .‬براي همين‪ ،‬از امروز به بعد‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌يگر به اين‬ ‫خانه برنمي‌گرد‌‌‌‌م‪ .‬مي‌خواهم پنهان شوم ‌‪ ،‬پليس مرا از د‌‌‌‌يوانه‌ها مراقبت‬ ‫مي‌كند‌‌‌‌‪ ،‬اما مرا از انصاف بشري حفظ نمي‌كند‌‌‌‌‪ .‬من رسالتي براي انجام‬ ‫شد كه آن‌قد‌‌‌‌ر پيش بروم كه حتا حضانت پسرم را‬ ‫د‌‌‌‌اشتم و اين باعث ‌‌‌‌‬ ‫به خطر بيند‌‌‌‌ازم‪ .‬اما پشيمان نيستم‪ :‬سرنوشتم را تحقق بخشيد‌‌‌‌م‪».‬‬ ‫«رسالتت چه بود‌‌‌‌؟»‬ ‫‪285‬‬

‫آماده‌سازي راه ماد‌‌‌‌ر‪.‬‬ ‫«تو مي‌د‌‌‌‌اني‪ ،‬چرا كه از اول حضور د‌‌‌‌اشتي‪‌‌‌‌ :‬‬ ‫‌‌‌‌ارد سر‬ ‫بود ‌‪ ،‬اما اكنون د‌‌‌‌وباره د ‌‌‌‌‬ ‫تد‌‌‌‌اوم سنتي كه قرن‌ها سركوب شد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫بلند مي‌كند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«شايد‌‌‌‌‪»...‬‬ ‫مكث كرد‌‌‌‌م‪ .‬اما او چيزي نگفت تا جمله‌ام را تمام كنم‪.‬‬ ‫زود باشد‌‌‌‌‪ .‬مرد‌‌‌‌م آماد‌‌‌‌ه نيستند‌‌‌‌‪».‬‬ ‫شايد هنوز كمي ‌‌‌‌‬ ‫«‪‌‌‌‌ ...‬‬ ‫آتنا خند‌‌‌‌يد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آماده‌اند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ليل آن د‌‌‌‌عواها‪ ،‬خشونت‌ها‪ ،‬تاريك‌اند‌‌‌‌يشي‌ها‬ ‫«البته كه ‌‌‌‌‬ ‫همين اس��ت‪ .‬نيروهاي تاريكي د‌‌‌‌ر حال احتضارن��د‌‌‌‌‪ ،‬و د‌‌‌‌ر اين لحظه‬ ‫مفرش��ان چنگ مي‌زنند‌‌‌‌‪ .‬قوي‌تر به‌نظر مي‌رسند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫است كه به آخرين ّ‬ ‫‌توانند از جا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از اين‪ ،‬د‌‌‌‌يگ��ر نمي‬ ‫مثل حيوانات پي��ش از مرگ؛ اما ‌‌‌‌‬ ‫شوند ــ‌ از پا مي‌افتند‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بلند‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‘ بذر را د‌‌‌‌ر قلب‌هاي زياد‌‌‌‌ي كاش��ته‌ام و هركد‌‌‌‌ام اين رنسانس را‬ ‫خواهد كرد‌‌‌‌‪ .‬اما يكي از اين قلب‌هاست كه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خود متجلي‬ ‫به ش��يوه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫خواهد گرفت‌‪ :‬آند‌‌‌‌رئا‪».‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫سنت كامل را پي‬ ‫آند‌‌‌‌رئا‪.‬‬ ‫كس��ي كه از آتنا متنفر ب��ود‌‌‌‌‪ ،‬كه بر ه��م خ��ورد‌‌‌‌ن رابطه‌مان را‬ ‫تقصير او مي‌د‌‌‌‌انس��ت‪ ،‬كه به هر كس مي‌رسيد‌‌‌‌‪ ،‬مي‌گفت آتنا تسليم‬ ‫نابود كرد‌‌‌‌ه كه خلقش بسيار‬ ‫خود‌‌‌‌پرس��تي و غرور ش��د‌‌‌ه و چيزي را ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌شوار بود‌‌‌‌ه‪.‬‬ ‫شد و كيفش را برد‌‌‌‌اشت ــ اياصوفيه هنوز با او بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بلند ‌‌‌‌‬ ‫از جا ‌‌‌‌‬ ‫«هاله‌ات را مي‌بينم‪ .‬از رنجي بي‌فايد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌رمان شد‌‌‌‌ه است‪».‬‬ ‫«البته مي‌د‌‌‌‌اني كه آند‌‌‌‌رئا از تو خوشش نمي‌آيد‌‌‌‌‪».‬‬ ‫«البته ك��ه مي‌د‌‌‌‌انم‪ .‬اما االن نزد‌‌‌‌يك نيم س��اعت د‌‌‌‌رباره‌ي عش��ق‬ ‫حرف زد‌‌‌‌يم‪ ،‬مگ��ر نه؟ خوش آم��د‌‌‌‌ن ربطي به اين موض��وع ند‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫آند‌‌‌‌رئا كام ً‬ ‫ال براي پيش برد‌‌‌ن رسالت تواناس��ت‪ .‬بيشتر از من تجربه‬ ‫‪286‬‬

‫بايد محتاط‬ ‫‌‌‌‌اند ‌‌‌‌‬ ‫و جذبه‌ي فرد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬از خطاه��اي من آموخته؛ مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫باش��د‌‌‌‌‪ ،‬چرا كه د‌‌‌‌وراني كه وحش تاريك‌اند‌‌‌‌يش��ي د‌‌‌‌ر حال احتضار‬ ‫فرد از‬ ‫‌توان��د به‌عنوان ي��ك ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اس��ت‪ ،‬د‌‌‌‌وران تقابل اس��ت‪ .‬آند‌‌‌‌رئا مي‬ ‫شايد به همين د‌‌‌‌ليل توانس��ته عطايايش را با چنان‬ ‫من متنفر باش��د‌‌‌‌‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫كند از من تواناتر اس��ت‪ .‬وقتي‬ ‫‌خواهد ثابت ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‬ ‫آزاد كند‌‌‌‌؛ مي‬ ‫س��رعتي ‌‌‌‌‬ ‫رشد كند‌‌‌‌‪ ،‬به يكي از ش��كل‌هاي بسيا ِر‬ ‫‌شود كس��ي ‌‌‌‌‬ ‫نفرت باعث مي ‌‌‌‌‬ ‫عشق ورزيد‌‌‌‌ن بد‌‌‌‌ل مي‌شود‌‌‌‌‪».‬‬ ‫ضبط صوتش را برد‌‌‌‌اشت‪ ،‬گذاشت توي كيفش و رفت‪.‬‬ ‫ش��واهد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر پاي��ان همان هفت��ه‪ ،‬حكم د‌‌‌‌اد‌گاه اعالم ش��د‌‌‌‌‪ :‬حرف‬ ‫‌‌‌‌د را شنيد‌‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬و ش��يرين خليل مشهور به آتنا‪ ،‬حضانت پسرش را‬ ‫متعد ‌‌‌‌‬ ‫حفظ كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫از آن گذشته‪ ،‬مد‌‌‌‌ير مد‌‌‌‌رسه‌اي كه پسرك د‌‌‌‌ر آن د‌‌‌‌رس مي‌خواند‌‌‌‌‪،‬‬ ‫كرد كه هرگون��ه تبعيض��ي د‌‌‌‌ر برابر اين‬ ‫اخطاري رس��مي د‌‌‌‌رياف��ت ‌‌‌‌‬ ‫برخورد قانوني مي‌شود‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كود‌ك‪ ،‬باعث‬ ‫مي‌د‌‌‌‌انس��تم زنـگ زد‌‌‌‌ن ب��ه خانه‌اي ك��ه د‌‌‌‌ر آن اقامت د‌‌‌‌اش��ت‪،‬‬ ‫فايده‌اي ن��د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪ .‬كلي��د‌‌‌‌ش را پي��ش آند‌‌‌‌رئا گذاش��ته بود‌‌‌‌‪ ،‬سيس��تم‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ب��ود به اين‬ ‫ب��ود و گفته ‌‌‌‌‬ ‫چند تك��ه لباس را برد‌‌‌‌اش��ته ‌‌‌‌‬ ‫صوت��ي‌اش و ‌‌‌‌‬ ‫زودي‌ها برنمي‌گرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كند به افتخار‬ ‫بزند و د‌‌‌‌عوتم ‌‌‌‌‬ ‫منتظر آن تلفن ماند‌‌‌‌م تا به من زنگ ‌‌‌‌‬ ‫اين پيروزي با هم شام بخوريم‪ .‬هر روز كه مي‌گذشت‪ ،‬عشق من به‬ ‫‌بود و به د‌‌‌‌رياچه‌اي از شاد‌‌‌‌ي و صفا مبد‌‌‌‌ل‬ ‫آتنا كمتر سرچشمه‌ي رنج ‌‌‌‌‬ ‫مي‌ش��د‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌يگر آن‌قد‌‌‌‌ر احس��اس تنهايي نمي‌كرد‌‌‌‌م‪ ،‬د‌‌‌‌ر جايي از فضا‪،‬‬ ‫‌‌‌‌اشتند با‬ ‫‌گشتند ــ‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اشتند برمي‬ ‫ارواح ما ــ ارواح تمام تبعيد‌‌‌‌ياني كه د ‌‌‌‌‬ ‫شاد‌‌‌‌ي اين همايش د‌‌‌‌وباره را جشن مي‌گرفتند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌خواهد از تنش‌هاي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ش��ايد مي‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هفته‌ي اول گذش��ت و فكر كرد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌د قوا كند‌‌‌‌‪ .‬يك ماه گذش��ت‪ ،‬فكر كرد‌‌‌‌م حتماً به د‌‌‌‌بي‪ ،‬سر‬ ‫اخير تمد ‌‌‌‌‬ ‫‪287‬‬

‫گفتند خب��ري از او ند‌‌‌ارن��د‌‌‌‪ .‬اما اگر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كارش برگش��ته؛ تلفن كرد‌‌‌‌م و‬ ‫فهميد‌‌‌‌م كجاس��ت‪ ،‬لطفاً پيغامي به او بد‌‌‌‌هم‪ :‬د‌‌‌‌رها به رويش باز است‬ ‫و جايش خالي است‪.‬‬ ‫تصميم گرفتم مقاالتي ‌‌‌‌در‌باره‌ي بيد‌‌‌‌اري ماد‌‌‌‌ر بنويس��م كه باعث‬ ‫شد نامه‌هاي توهين‌آميزي از خوانند‌گان د‌‌‌‌ريافت كنم كه مرا متهم به‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫«تبليغ كافركيشي» مي‌كرد‌‌‌ند‌‌‌‪ ،‬اما د‌‌‌‌ر ميان مرد‌‌‌‌م بسيار موفق بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌و ماه بع��د‌‌‌‌‪ ،‬وقتي ب��راي ناه��ار آماد‌‌‌‌ه مي‌ش��د‌‌‌‌م‪ ،‬هم��كاري از‬ ‫جسد شيرين خليل‪ ،‬ساحره‌ي پورتوبلو‪ ،‬پيد‌‌‌‌ا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫زد‌‪:‬‬ ‫تحريريه به من زنگ ‌‌‌‌‬ ‫شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫همپستد كشته شد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫به شكلي وحشيانه د‌‌‌‌ر‬

‫‪288‬‬

‫كرده‌ام‪ ،‬آن‌ه��ا را به او‬ ‫حاال كه پي��اد‌‌‌‌ه كرد‌‌‌‌ن ضبط ص��وت را تمام ‌‌‌‌‬ ‫مي‌د‌‌‌هم‪ .‬حتماً االن رفته طبق عاد‌‌‌ت هر روز عصرش‪ ،‬د‌‌‌‌ر پارك ملي‬ ‫س��نود‌‌‌‌ونين‪ 1‬قد‌‌‌‌م بزند‌‌‌‌‪ .‬روز تولد‌‌‌‌ش اس��ت ــ به عبارت بهتر‪ ،‬روزي‬ ‫تولد او انتخاب‬ ‫كه والد‌‌‌‌ينش د‌‌‌‌ر هنگام پذيرفتن او به فرزند‌‌‌‌ي‪ ،‬براي ‌‌‌‌‬ ‫تولد من به اوست‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ند ــ و اين هد‌‌‌‌يه‌ي ‌‌‌‌‬ ‫كرد ‌‌‌‌‬ ‫ويورل هم كه براي جشن با والد‌‌‌‌ينش مي‌آيد‌‌‌‪ ،‬سورپريزي آماد‌‌‌‌ه‬ ‫كرد‌‌‌‌ه؛ اولين آهنگش را د‌‌‌‌ر استود‌‌‌‌يوي د‌‌‌‌وستان مشتركي ضبط كرد‌‌‌‌ه‬ ‫‌خواهد سر شام آن را پخش كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و مي‬ ‫پرسيد‌‪« :‬چرا اين كار را كرد‌‌‌‌ي؟»‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫خواهد‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بعد از من‬ ‫او ‌‌‌‌‬ ‫بايد مي‌فهمي��د‌‌‌‌م‪ ».‬د‌‌‌‌ر تمام‬ ‫و من جواب مي‌د‌‌‌‌ه��م‪« :‬براي اينك��ه ‌‌‌‌‬ ‫بوده‌اي��م‪ ،‬فق��ط چيزهايي د‌‌‌‌رب��اره‌ي او‬ ‫اين س��ال‌هايي ك��ه با ه��م ‌‌‌‌‬ ‫شنيده‌ام كه فكر مي‌كرد‌‌‌‌م افسانه است‪ ،‬اما حاال مي‌د‌‌‌‌انم اين افسانه‌ها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حقيقت د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫ه��رگاه مي‌خواس��تم همراهش ب��روم‪ ،‬به مراس��م د‌‌‌‌وش��نبه‌ها د‌‌‌‌ر‬ ‫آپارتمانش‪ ،‬به روماني‪ ،‬مالقات با د‌‌‌‌وس��تان‪ ،‬از من مي‌خواس��ت اين‬ ‫باشد ــ مي‌گفت پليس هميشه باعث‬ ‫آزاد ‌‌‌‌‬ ‫كار را نكنم‪ .‬مي‌خواس��ت ‌‌‌‌‬ ‫ترس د‌‌‌‌يگران مي‌شود‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر برابر كسي مثل من‪ ،‬حتا بي‌گناهان احساس‬ ‫‌كنند گناهكارند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫مي ‌‌‌‌‬ ‫‪1. Snowdonian‬‬

‫‪289‬‬

‫بد‌‌‌‌ون اينكه بد‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌وبار به انبار پورتوبلو رفتم‪ .‬باز هم بد‌‌‌‌ون اينكه‬ ‫ورود و خروجش از آنجا‪ ،‬مراقبش‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫بد‌‌‌‌اند‌‌‌‌‪ ،‬افراد‌‌‌‌ي را فرستاد‌‌‌‌م تا موقع‬ ‫شد عضو مسلح يك‬ ‫بعد معلوم ‌‌‌‌‬ ‫باشند ــ و د‌‌‌‌س��ت‌كم يك نفر را كه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌اند‬ ‫فرقه است‪ ،‬با چاقويي د‌‌‌‌ستگير كرد‌‌‌ند‌‌‌‪ .‬مي‌گفت ارواح به او گفته ‌‌‌‌‬ ‫بياورد كه تجلي ماد‌‌‌‌ر بود‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كمي از خون ساحره‌ي پورتوبلو به د‌‌‌‌ست‬ ‫قصد ند‌‌‌‌اشت‬ ‫بود از آن براي تبرك قرباني‌هايشان استفاد‌‌‌‌ه كنند‌‌‌‌‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫الزم ‌‌‌‌‬ ‫او را بكش��د‌‌‌‌‪ ،‬فقط مي‌خواست كمي خون د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س��تمالي جمع كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شد و شش‬ ‫قصد قتل ند‌‌‌‌اشته؛ اما محكوم ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد كه واقعاً ‌‌‌‌‬ ‫تحقيقات نشان د ‌‌‌‌‬ ‫ماه به زند‌‌‌‌ان رفت‪.‬‬ ‫نبود كه او د‌‌‌‌ر نظر جهانيان «كشته شود‌‌‌‌»‪ .‬آتنا مي‌خواست‬ ‫فكر من ‌‌‌‌‬ ‫پرس��يد اين كار ممكن است يا نه‪ .‬توضيح د‌‌‌‌اد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شود و از من‬ ‫‌‌‌‌يد ‌‌‌‌‬ ‫ناپد ‌‌‌‌‬ ‫بگيرد حضانت بچ��ه را به د‌‌‌‌ولت بس��پارد‌‌‌‌‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه اگ��ر د‌‌‌‌اد‌گاه تصمي��م‬ ‫نمي‌توانم خالف قانون عمل كنم‪ .‬اما از لحظه‌اي كه حكم د‌‌‌‌اد‌گاه به‬ ‫آزاد بود‌‌‌‌يم تا برنامه‌ي او را اجرا كنيم‪.‬‬ ‫نفع او صاد‌‌‌‌ر شد‌‌‌‌‪‌‌‌‌ ،‬‬ ‫آتنا كام ً‬ ‫بود كه وقتي آن جلسات د‌‌‌‌ر انبار توجه محلي را‬ ‫ال آگاه ‌‌‌‌‬ ‫جلب كند‌‌‌‌‪ ،‬مأموريتش براي هميشه منحرف شد‌‌‌‌ه است‪ .‬ناگهان د‌‌‌‌يگر‬ ‫كند كه يك ملكه‬ ‫برود و انكار ‌‌‌‌‬ ‫فايده‌اي ند‌‌‌‌اشت كه جلوي جمعيت ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌اشتند د‌‌‌‌نبال‬ ‫يا ساحره يا تجلي الهي اس��ت ــ چرا كه مرد‌‌‌‌م د‌‌‌‌وست د ‌‌‌‬ ‫بروند و به كسي كه د‌‌‌‌لشان مي‌خواست‪ ،‬قد‌‌‌‌رت مي‌د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫قد‌‌‌‌رتمند‌‌‌‌ان‬ ‫بود ك��ه موعظه مي‌ك��رد‌‌‌‌‪‌:‬آزاد‌‌‌‌ي انتخاب‪،‬‬ ‫اين برخ�لاف آن چيزي ‌‌‌‌‬ ‫تقد‌‌‌‌س بخش��يد‌‌‌‌ن به نان خود‌‌‌‌‪ ،‬بيد‌‌‌‌ار كرد‌‌‌‌ن استعد‌‌‌‌اد‌‌‌‌هاي فرد‌‌‌‌ي‪ ،‬بد‌‌‌‌ون‬ ‫راهنما يا شبان‪.‬‬ ‫فايده‌اي ند‌‌‌‌اشت‪ :‬مرد‌‌‌‌م اين رفتار را عزلت‌گزيني‬ ‫‌‌‌‌يد شد‌‌‌‌ن هم ‌‌‌‌‬ ‫ناپد ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر صحرا يا عروج به آسمان يا س��فري به د‌‌‌‌نبال يافتن استاد‌‌‌‌ان نهاني‬ ‫‌‌‌انس��تند و همواره د‌‌‌‌ر انتظار بازگشتش مي‌ماند‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌ر هيمااليا مي‌د‬ ‫ش��ايد آييني حول شخصيت او‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌س��اختند و‬ ‫‌‌‌‬ ‫اطرافش افس��انه‌هايي مي‬ ‫‪290‬‬

‫ش��كل مي‌گرفت‪ .‬موقعي به‌تد‌‌‌ريج به اين واقعيت پي برد‌‌‌يم كه رفتن‬ ‫‌گفتن��د برخالف تصور‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫او به پورتوبلو قطع ش��د‌‌‌‪ .‬مناب��ع خبري‌ام مي‬ ‫رشد مي‌كند‌‌‌‌‪ :‬گروه‌هاي مشابه‬ ‫‌‌‌‌ارد ‌‌‌‌‬ ‫همه‪ ،‬آيين او به شكلي ترسناك د ‌‌‌‌‬ ‫وجود مي‌آمد‌‌‌‌‪ ،‬افراد‌‌‌‌ي با عنوان «وراث» اياصوفيه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌يگري د‌‌‌‌اش��ت به‬ ‫ظاهر مي‌ش��د‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬عكس بچه به بغل او كه د‌‌‌‌ر روزنامه چاپ ش��د‌‌‌‌‪‌،‬به‬ ‫شكلي مخفي د‌‌‌‌ر بازار س��ياه به فروش رفت و او را مثل يك قرباني‬ ‫شهيد عد‌‌‌م تس��امح تصوير مي‌كرد‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ .‬طرفد‌‌‌‌اران علوم خفيه شروع‬ ‫‌‌‌‬ ‫يا‬ ‫‌شد ــ با پرد‌‌‌‌اخت پولي ــ با‬ ‫كرد‌‌‌‌ند به صحبت از «فرقه‌ي آتنا»‪ ،‬كه مي ‌‌‌‌‬ ‫بنيانگزار فرقه ارتباط برقرار كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بنابراي��ن‪ ،‬تنها چيزي ك��ه مي‌ماند‌‌‌‌‪« ،‬م��رگ» بود‌‌‌‌‪ .‬اما د‌‌‌‌ر ش��رايط‬ ‫كام� ً‬ ‫لا طبيع��ي‪ ،‬مث��ل هرك��س د‌‌‌‌يگري ك��ه ب��ه پاي��ان روزگارش‬ ‫كرد‬ ‫مي‌رس��د‌‌‌‌‪ ،‬د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌س��تان قاتلي د‌‌‌‌ر ش��هري بزرگ‪ .‬اين مجبورمان ‌‌‌‌‬ ‫پيش‌بيني‌هايي بكنيم‪:‬‬ ‫نبايد به شهاد‌‌‌‌ت به د‌‌‌‌اليل مذهبي ربط د‌‌‌‌اد‌‌‌‌ه مي‌شد‌‌‌‌‪ ،‬چرا‬ ‫الف) قتل ‌‌‌‌‬ ‫كه د‌‌‌‌ر اين ص��ورت‪ ،‬فقط وضعيتي را كه مي‌خواس��تيم از آن پرهيز‬ ‫‌‌‌‌يد مي‌كرد‌‌‌‌يم؛‬ ‫كنيم‪ ،‬تشد ‌‌‌‌‬ ‫‌بود كه شناسايي نشود‌‌‌‌؛‬ ‫بايد د‌‌‌‌ر وضعيتي مي ‌‌‌‌‬ ‫ب)‌قرباني ‌‌‌‌‬ ‫نبايد د‌‌‌‌ستگير مي‌شد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫پ) قاتل ‌‌‌‌‬ ‫جسد احتياج د‌‌‌‌اشتيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ت) به يك‬ ‫د‌‌‌‌ر شهري مثل لند‌‌‌‌ن‪ ،‬هر روز جنازه‌هايي از ريخت‌افتاد‌‌‌ه و سوخته‬ ‫پيد‌‌‌‌ا مي‌ش��ود‌‌‌‌‪ .‬اما معموالً جاني را پيد‌‌‌‌ا مي‌كنيم‪ .‬ب��راي همين مجبور‬ ‫بود‌‌‌‌يم تا واقعه‌ي همپستد‌‌‌‪ ،‬نزد‌‌‌‌يك د‌‌‌‌و ماه صبر كنيم‪ .‬د‌‌‌‌ر اين قضيه نيز‬ ‫بود‬ ‫بود ــ به پرتغال سفر كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫سرانجام قاتل را پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌يم‪ ،‬اما مرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫بعد با شليك گلوله‌اي د‌‌‌‌ر د‌‌‌هانش‪ ،‬خود‌كش��ي كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬عد‌‌‌‌الت‬ ‫و ‌‌‌‌‬ ‫بود و تنها چيزي كه الزم د‌‌‌‌اشتم‪‌،‬كمي همكاري از سوي‬ ‫انجام شد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫ِ‬ ‫‌‌‌‌س��ت د‌‌‌‌يگر را مي‌شويد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌وستان بس��يار نزد‌‌‌‌يك بود‌‌‌‌‪ .‬يك د‌‌‌‌ست‪ ،‬د‬ ‫‪291‬‬

‫‌خواهند كه چن��د‌‌‌‌ان مطابق‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫آن‌ها هم گاه��ي از م��ن چيزهاي��ي مي‬ ‫عرف نيس��ت‪ ،‬و از آنجا كه هيچ قانون مهمي زير پا گذاشته نشد‌‌‌‌‪ ،‬به‬ ‫وجود د‌‌‌‌اشت‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫اصطالح‪ ،‬فقط كمي انعطاف د‌‌‌‌ر تفسير‬ ‫جسد پيد‌‌‌‌ا ش��د‌‌‌‌‪ ،‬من و همكاري‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اد اين بود‌‌‌‌‪ .‬همين‌كه‬ ‫آنچه رخ د ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ند و تقريباً همزمان‪ ،‬خبرد‌‌‌‌ار ش��د‌‌‌‌يم‬ ‫چند‌‌‌‌ين‌س��اله را به قضيه گمارد ‌‌‌‬ ‫‌جسد يك قرباني خود‌كش��ي را د‌‌‌‌ر گيمارانس پيد‌‌‌‌ا‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه پليس پرتغال‬ ‫كرد‌‌‌ه‪ ،‬به همراه نامه‌اي كه د‌‌‌‌ر آن به قتلي اعتراف مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬با جزئياتي‬ ‫كه با مقتول ما كام ً‬ ‫بود كه ماتركش را‬ ‫ال تطبيق مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬و خواس��ته ‌‌‌‬ ‫بود ــ‌ هرچه‬ ‫د‌‌‌‌ر ميان مؤسس��ات خيريه پخش كنند‌‌‌‌‪ .‬يك قتل عشقي ‌‌‌‌‬ ‫باشد‌‌‌‌‪ ،‬عشق خيلي وقت‌ها به اينجا ختم مي‌شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫بود كه زن را از يكي‬ ‫د‌‌‌‌ر نامه‌اي كه مرد‌‌‌ه به جا گذاشته بود‌‌‌‌‪ ،‬گفته ‌‌‌‌‬ ‫از جمهوري‌هاي سابق شوروي آورد‌‌‌‌ه‪ ،‬براي كمك به او همه‌كاري‬ ‫كند تا تمام حقوق ش��هروند‌‌‌‌ي‬ ‫بود ب��ا او ازد‌‌‌‌واج ‌‌‌‌‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌‪ .‬آم��اد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫ب��ود كه زن‬ ‫بعد نامه‌اي پيد‌‌‌‌ا كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫انگلس��تان را به د‌‌‌‌س��ت آورد‌‌‌‌‪ ،‬و ‌‌‌‌‬ ‫بود‬ ‫بفرستد كه او را د‌‌‌‌عوت كرد‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫مرد آلماني‬ ‫مي‌خواست براي يك ‌‌‌‌‬ ‫چند روزي را د‌‌‌‌ر قلعه‌ي او بگذراند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫تا ‌‌‌‌‬ ‫مرد‬ ‫ب��رود و از ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌ارد‬ ‫د‌‌‌‌ر اي��ن نام��ه‪ ،‬مي‌گف��ت خيل��ي د‌‌‌‌وس��ت د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌خواست برايش بليت هواپيما بفرستد‌‌‌‌‪ ،‬تا هرچه زود‌‌‌‌تر همد‌‌‌‌يگر را‬ ‫ببينند‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر كافه‌اي د‌‌‌‌ر لند‌‌‌‌ن مالقات كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬و فقط د‌‌‌‌و نامه مباد‌‌‌‌له‬ ‫كرد‌‌‌‌ه بود‌‌‌‌ند‌‌‌‌‪ ،‬همين‪.‬‬ ‫سناريوي عالي را د‌‌‌‌ر د‌‌‌‌ست د‌‌‌‌اشتيم‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد يك جنايت‬ ‫‌‌‌‌يد د‌‌‌‌اشت ــ كسي د‌‌‌‌وس��ت ند ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وس��تم كمي ترد ‌‌‌‌‬ ‫پرونده‌اش بماند‌‌‌‌‪ .‬اما س��رانجام گفتم من مسئوليتش را‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫حل نشد‌‌‌‌ه د‌‌‌‌ر‬ ‫مي‌پذيرم و او قبول كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫به محل اختفاي آتنا رفتم ــ خانه‌ي قشنگي د‌‌‌‌ر آكسفورد‌‌‌‌‪ .‬با يك‬ ‫چند حلق��ه از موهايش چيد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫س��رنگ‪ ،‬كمي از خونش را گرفتم‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫‪292‬‬

‫آن‌ها را كمي سوزاند‌‌‌‌م‪ ،‬اما نه كام ً‬ ‫ال‪ .‬موقع بازگشت به صحنه‌ي قتل‪،‬‬ ‫«م��د‌‌‌‌ارك» را پخش كرد‌‌‌‌م‪ .‬با توج��ه به اينكه هيچ‌ك��س پد‌‌‌ر و ماد‌‌‌ر‬ ‫واقعي او را نمي‌شناخت و مي‌د‌‌‌‌انس��تم آزمايش د‌‌‌‌ي‪‌.‬ان‪.‬آ‪ .‬غيرممكن‬ ‫بايد اميد‌‌‌وار مي‌ماند‌‌‌م كه اين خب��ر‪ ،‬انعكاس زياد‌‌‌ي د‌‌‌‌ر‬ ‫اس��ت‪ ،‬فقط ‌‌‌‬ ‫مطبوعات ند‌‌‌‌اشته باشد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫چند خبرنگار آمد‌‌‌ند‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌استان خود‌كش��ي قاتل را تعريف كرد‌‌‌‌م‪،‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫فقط از كشور اس��م برد‌‌‌‌م و به شهر اش��اره نكرد‌‌‌م‪ .‬گفتم د‌‌‌‌ليلي براي‬ ‫قتل پيد‌‌‌‌ا نش��د‌‌‌‌ه‪ ،‬اما فرضيه‌ي انتقام‌گيري يا انگيزه‌هاي مذهبي كام ً‬ ‫ال‬ ‫‌‌‌‌ارند اشتباه‬ ‫‌‌‌‌ود است؛ به برد‌‌‌‌اشت من (به هر حال پليس‌ها هم حق د ‌‌‌‌‬ ‫مرد ‌‌‌‌‬ ‫بود و احتم��االً قرباني مهاجم را‬ ‫كنند‌‌‌‌) ‌‪ ،‬قاتل ب��ه قرباني تجاوز كرد‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫شناخته بود‌‌‌‪ .‬براي همين‪ ،‬قاتل او را كشته و از ريخت اند‌‌‌اخته بود‌‌‌‪.‬‬ ‫اگر آلماني ب��از هم نامه مي‌نوش��ت‪ ،‬نامه‌هايش با مه��ر «گيرند‌‌‌ه‬ ‫بعد از‬ ‫ش��ناخته نش��د‌‌‌» برگش��ت مي‌خورد‌‌‌‌‪ .‬عكس آتنا تنها يك‌بار‪‌‌‌ ،‬‬ ‫ب��ود و احتمال اينكه‬ ‫اولين د‌‌‌‌عواي پورتوبلو د‌‌‌‌ر روزنامه چاپ ش��د‌‌‌‌ه ‌‌‌‌‬ ‫بشناسند‌‌‌ش‪،‬كم بود‌‌‌‪ .‬جد‌‌‌‌اي از من‪ ،‬فقط سه نفر ماجرا را مي‌د‌‌‌‌انستند‌‌‌‌‪:‬‬ ‫پد‌‌‌‌ر و ماد‌‌‌‌ر و پس��رش‪ .‬همه‌ي ما د‌‌‌‌ر مراس��م خاكسپاري‌اش شركت‬ ‫كرد‌‌‌‌يم و سنگ قبر نيز نام او را د‌‌‌‌ارد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌ارد د‌‌‌‌ر مد‌‌‌‌رسه خيلي خوب‬ ‫‌رود و د ‌‌‌‌‬ ‫پسرش هر هفته به د‌‌‌‌يد‌‌‌‌نش مي ‌‌‌‌‬ ‫پيشرفت مي‌كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫شود‬ ‫البته‪ ،‬روزي ممكن اس��ت آتنا از اين زند‌گي منزوي خسته ‌‌‌‌‬ ‫بگيرد به لند‌‌‌‌ن برگرد‌‌‌‌د‌‌‌‌‪ .‬با وج��ود اين‪ ،‬مرد‌م كم‌حافظه‌اند و‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫و تصميم‬ ‫نخواهد آورد‌‌‌‌‪ .‬د‌‌‌‌ر‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ياد‬ ‫به‌جز نزد‌‌‌‌يك‌ترين د‌‌‌‌وس��تانش‪ ،‬كس��ي او را به ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌هنده‌ي اصلي است و ــ انصاف هم همين‬ ‫آن موقع‪ ،‬آند‌‌‌‌رئا سازمان‌د ‌‌‌‌‬ ‫‌كند ــ و ظرفيتي بيشتر از آتنا براي اد‌‌‌‌امه‌ي آن مأموريت‬ ‫را حكم مي ‌‌‌‌‬ ‫خواهد د‌‌‌‌اش��ت‪ .‬غير از د‌‌‌‌اش��تن عطاياي الزم‪ ،‬يك بازيگر اس��ت ــ‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫برخورد كند‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌اند چه‌طور با مرد‌‌‌‌م‬ ‫مي‌د ‌‌‌‌‬ ‫‪293‬‬

‫ش��نيده‌ام كار و ب��ارش خيلي خوب ش��د‌‌‌‌ه‪ ،‬ب��د‌‌‌‌ون جلب توجه‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫غيرضروري‪ .‬د‌‌‌‌اس��تان‌هايي د‌‌‌‌رباره‌ي افراد‌‌‌‌ي د‌‌‌‌ر موقعيت‌هاي كليد‌‌‌‌ي‬ ‫تماسند و وقتي الزم باشد‌‌‌‌‪ ،‬وقتي جمعيت‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫شنيده‌ام كه با او د‌‌‌‌ر‬ ‫جامعه ‌‌‌‌‬ ‫حد بحراني الزم برسد‌‌‌‌‪ ،‬به تمام اين بوقلمون‌صفتي امثال عاليجناب‬ ‫به ‌‌‌‌‬ ‫خواهند د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫ك اين د‌‌‌‌نيا پايان‬ ‫با ‌‬ ‫‌‌‌‌ند (از‬ ‫اين خواسته‌ي آتناست؛ آن‌طور كه خيلي‌ها گمان مي‌كرد ‌‌‌‌‬ ‫‌خواهد رسالت‬ ‫‌‌‌‬ ‫جمله آند‌‌‌‌رئا)‪ ،‬برنامه‌ي شخصي‌اش نيست‪ .‬او فقط مي‬ ‫انجام شود‌‌‌‌‪.‬‬ ‫د‌‌‌‌ر آغاز تحقيقاتم كه به اين د‌‌‌‌ستنوش��ته منجر ش��د‌‌‌‌‪ ،‬گمان كرد‌‌‌‌م‬ ‫‌‌‌‌اند چه‌قد‌‌ر باشهامت و مهم‬ ‫د‌‌‌‌ارم زند‌گي‌اش را بازسازي مي‌كنم تا بد ‌‌‌‌‬ ‫بود با پيش رفتن مصاحبه‌ها‪ ،‬بخش نهاني خود‌‌‌‌م‬ ‫بود‌‌‌‌ه اس��ت‪ .‬اما قرار ‌‌‌‬ ‫اعتقاد ند‌‌‌‌ارم‪ .‬به اين‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫هرچند چند‌‌‌‌ان به اين چيزها‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫را هم كش��ف كنم‪،‬‬ ‫نتيجه رس��يد‌‌‌‌م كه د‌‌‌‌ليل اصلي تمام اين كار‪ ،‬پاسخ به سؤالي بود‌‌‌‌ه كه‬ ‫هيچ‌وقت نمي‌توانستم توضيح بد‌‌‌‌هم‪ :‬چرا آتنا مرا د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اشت؟ ما‬ ‫كه اين‌قد‌‌‌‌ر متفاوت بود‌‌‌‌يم و حتا نگاهمان به د‌‌‌‌نيا فرق مي‌كرد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫‌آيد كه بوس��يد‌‌‌مش‪ ،‬د‌‌‌‌ر باري د‌‌‌‌ر كنار ايستگاه‬ ‫بار اولي ياد‌‌‌م مي ‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌يارد‬ ‫ويكتوريا‪ .‬او د‌‌‌‌ر بانكي كار مي‌كرد‌‌‌‌‪ ،‬من كارآگاه ويژه‌ي اسكاتلند ‌‌‌‌‬ ‫كرد د‌‌‌‌ر‬ ‫چند روز كه ب��ا هم بيرون رفتيم‪ ،‬م��را د‌‌‌‌عوت ‌‌‌‌‬ ‫بعد از ‌‌‌‌‬ ‫بود‌‌‌‌م‪‌‌‌‌ .‬‬ ‫خانه‌ي صاحبخانه‌اش حركات موزون انجام بد‌‌‌هيم‪ ،‬چيزي كه هرگز‬ ‫ي من نمي‌خورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫نپذيرفتم ــ‌ به سبك زند‌گ ‌‬ ‫‌‌‌‌اد به تصميم من احترام‬ ‫به جاي اينكه ناراحت شود‌‌‌‌‪ ،‬فقط جواب د ‌‌‌‌‬ ‫مي‌گذارد‌‌‌‌‪ .‬حاال ك��ه د‌‌‌‌وباره صحبت‌ه��اي د‌‌‌‌وس��تانش را مي‌خوانم‪،‬‬ ‫احس��اس غرور مي‌كنم‪ .‬ظاه��را ً آتنا ب��ه تصميم هيچ‌ك��س د‌‌‌‌يگري‬ ‫احترام نمي‌گذاشته‪.‬‬ ‫‌‌‌‌اد‬ ‫ماه‌ها بعد‌‌‌‌‪ ،‬پيش از رفتن به د‌‌‌‌بي‪ ،‬گفتم د‌‌‌‌وستش د‌‌‌‌ارم‪ .‬جواب د ‌‌‌‌‬ ‫بايد خود‌‌‌‌مان را براي لحظات‬ ‫افزود كه ‌‌‌‌‬ ‫‌‌‌‌‬ ‫كه او مرا د‌‌‌‌وس��ت د‌‌‌ارد‌‌‌‪ .‬اما‬ ‫‪294‬‬

‫طوالني جد‌‌‌‌ايي تعليم بد‌‌‌‌هيم‪ .‬هركد‌‌‌‌ام د‌‌‌‌ر كشوري كار مي‌كرد‌‌‌‌يم‪ ،‬اما‬ ‫‌تواند فاصله را تاب بياورد‌‌‌‌‪.‬‬ ‫عشق واقعي مي ‌‌‌‌‬ ‫بود ك��ه جرئت ك��رد‌‌‌‌م و پرس��يد‌‌‌‌م‪« :‬چ��را مرا‬ ‫اين تنه��ا ب��اري ‌‌‌‌‬ ‫د‌‌‌‌وست د‌‌‌‌اري؟»‬ ‫جواب د‌‌‌‌اد‌‌‌‌‪« :‬نمي‌د‌‌‌‌انم و اص ً‬ ‫ال هم عالقه‌اي به د‌‌‌‌انستنش ند‌‌‌‌ارم‪».‬‬ ‫حاال‪ ،‬با پايان اين صفحات‪ ،‬گمان مي‌كنم جوابم را د‌‌‌‌ر گفتگويش‬ ‫با آن خبرنگار گرفته‌ام‪.‬‬ ‫عشق هست‪.‬‬ ‫‪2006/2/25‬‬ ‫ساعت ‪19:47:00‬‬ ‫پايان بازنويسي د‌‌‌‌ر روز اكسپد‌‌‌‌يتوس قد‌‌‌‌يس‪2006 ،‬‬

‫‪295‬‬

‫فهرست آثار پائولو کوئلیو‬ ‫خاطرات یک مغ (‪)1987‬‬ ‫کیمیاگر (‪)1988‬‬ ‫برید‌ا (‪)1990‬‬ ‫عطیه‌ی برتر (‪)1991‬‬ ‫والکیری‌ها (‪)1992‬‬ ‫کنار رود پید‌را نشستم و گریستم (‪)1994‬‬ ‫مکتوب (‪)1994‬‬ ‫کوه پنجم (‪)1996‬‬ ‫کتاب راهنمای رزم‌آور نور (‪)1997‬‬ ‫نامه‌های عاشقانه‌ی یک پیامبر (‪)1997‬‬ ‫د‌ومین مکتوب (‪)1997‬‬ ‫ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد (‪)1998‬‬ ‫شیطان و د‌وشیزه پریم (‪)2000‬‬ ‫پد‌ران‪ ،‬فرزند‌ان و نوه‌ها (‪)2002‬‬ ‫یازد‌ه د‌قیقه (‪)2003‬‬ ‫زهیر (‪)2004‬‬ ‫چون رود جاری باش (‪)2005‬‬ ‫ساحره‌ی پورتوبلو (‪)2006‬‬

A Bruxa de Portobello Paulo Coelho

Persian Edition Translated by Arash Hejazi Caravan Books www.caravan.ir Tehran 2007